Σε μια εποχή άκρατου ηθικού ξεπεσμού και αφόρητης κατάπτωσης ιδανικών και αξιών, ο υπαρχιφύλαξ ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ, με τον τραγικό θάνατό του, ήλθε να μας θυμίσει ότι, σ’ αυτόν τον τόπο, υπάρχει ακόμη ελπίδα… Υπάρχει φώς, έστω και λιγοστό, στο βάθος του ορίζοντα, αφού το συντηρούν, με το αίμα της γενναίας καρδιάς τους, παλικάρια, όπως ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ.
Ήταν μεσημέρι, περίπου 1 μμ και ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ήταν εκτός υπηρεσίας. Θέλησε να επισκεφθεί το κατάστημα κάποιου φίλου του στη Νίκαια. Τα βήματα της μοίρας του τον έφεραν κοντά στο εκεί υποκατάστημα της Τράπεζας Κύπρου, λίγα μόλις δευτερόλεπτα, αφ’ ότου ο ένοπλος κουκουλοφόρος ληστής, έχοντας αφαιρέσει άγνωστο ποσόν, επιχειρεί, αρχικά πεζός, να διαφύγει. Ο 36χρονος αστυνομικός, αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί και, αν και ευρισκόμενος εκτός υπηρεσίας, δεν διστάζει ούτε στιγμή. Ακολουθεί τον ληστή και, όταν τον πλησιάζει αρκετά, του φωνάζει να σταματήσει και να πετάξει κάτω το όπλο, που κρατά στο χέρι. Ο ίδιος, έχει το υπηρεσιακό του περίστροφο στο τσαντάκι του, αλλά δεν το χρησιμοποιεί. Ο κουκουλοφόρος ληστής γυρίζει, τον κοιτάζει και αρχίζει να τρέχει. Ο
ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ τον καταδιώκει και τον πλησιάζει. Στη συμβολή των οδών Μάτικα και Παρασκευοπούλου, δίπλα στο δημοτικό σχολείο της περιοχής, ο ληστής, αισθανόμενος τον κίνδυνο να συλληφθεί, στρέφει το όπλο του εναντίον του, πυροβολώντας συνολικά 4 φορές…. Μια τουλάχιστον σφαίρα βρίσκει τον ΜΙΧΑΛΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ στο στήθος…. Σωριάζεται αιμόφυρτος στο έδαφος… Το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ δεν προλαβαίνει να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο… Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ξεψυχά, λίγα λεπτά αργότερα….
Δουλειά του ήταν ! είπε κάποιος από αυτούς τους πρωινούς σαχλαμαρολόγους της αριστερόστροφης παραδημοσιογραφίας και μάλιστα από την κρατική ΝΕΤ, αφήνοντας εμβρόντητο τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Χρ. Μαρκογιαννάκη, που, βέβαια, έσπευσε να αναρωτηθεί: Μα δουλειά του αστυνομικού είναι να σκοτώνεται;….
Και όμως! Έτσι έχουν τα πράγματα στην σημερινή Ελλάδα, όπου κυριαρχεί η φρικώδης νοσηρότητα της αριστερής «ιδεοκρατίας»: Αφού είναι μπάτσος, δεν μπορεί παρά να είναι και γουρούνι και δολοφόνος, και, συνεπώς, «καλά του έκανε» ο κουκουλοφόρος ληστής, που, στο κάτω-κάτω, μπορεί να είναι και κάποιος συμπαθής μετανάστης, που, μάλιστα, διέπραξε «θεάρεστο» έργο, μια και λήστεψε τράπεζα, δηλαδή ένα κατ’ εξοχήν άντρο της καπιταλιστικής εξουσίας….
Ασφαλώς θα πρέπει να είστε πολύ αφελείς αν φαντασθήκατε ότι θα οργανωθούν στάσεις εργασίας, πορείες και καταλήψεις σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον τραγικό θάνατο του παλικαριού … Οι Τσίπρας, Αλαβάνος, Παπαρήγα και Γ. Παπανδρέου είναι πολύ απασχολημένοι και δεν προλαβαίνουν να σκεφθούν κάτι τέτοια… Στο κάτω-κάτω, το φτωχόπαιδο από την Κρήτη που, μέρα μεσημέρι, χωρίς να βρίσκεται σε υπηρεσία, ένοιωσε, φωτιά μέσα του, το χρέος του προς την κοινωνία, ξεχνώντας – εκείνη την στιγμή- το νεογέννητο παιδί του και τη νεαρή σύζυγό του, αυτός ο «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος» καλά έκανε και πέθανε, αφού αυτή «ήταν η δουλειά του». Γιατί, βέβαια, άνθρωποι σαν τον ΜΙΧΑΛΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ, έχουν για «δουλειά τους», το καθήκον, την φωνή της συνειδήσεώς τους και τον όρκο τους και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε, μέρα- μεσημέρι, να κοιτάζουν κατάματα τις φονικές σφαίρες για να αποδείξουν ότι αυτή η χώρα, ευτυχώς, ακόμη δεν «ξόφλησε» από ήρωες και από ιδανικά….
Αυτή ήταν η «δουλειά» του ΜΙΧΑΛΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ, την ίδια στιγμή, που «δουλειά» κάποιων άλλων είναι το βόλεμα, η αρπαχτή και ο ωχαδερφισμός… Την ίδια στιγμή που πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι, «δημοσιογράφοι», αφού προσπεράσουν αδιάφορα το τραγικό γεγονός, θα διασκεδάσουν την ανία της ασημαντότητάς τους στα cafés του Κολωνακίου και στα «in» restaurants των βορείων ή παραθαλασσίων προαστίων…. Την ίδια στιγμή που, εν μέσω του αφθόνως ρέοντος «καμπανίτη», μεγαλοπολιτικοί, μεγαλοεπειχειρηματίες, μεγαλοεκδότες, μεγαλοκαναλάρχες και λοιποί «μεγάλοι» του γνωστού αριστερόστροφου κατεστημένου θα αντιστέκονται στο «κράτος της δεξιάς» και θα οργανώνουν νέους «αγώνες λαϊκούς»…. Την ίδια στιγμή που ψευτοδιανοούμενοι και θολοκουλτουριάρηδες της νεοσταλινικής ιντελλιγκέντσιας θα αμπελοφιλοσοφούν για τον νέο Δεκέμβρη και την κοινωνική οργή των δεκαπεντάχρονων…
Μέσα σ’ αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον, Άνθρωποι, όπως ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ασφαλώς και θα ασφυκτιούν. Θα πνίγονται από την δυσοσμία αυτής της παρακμιακής κοινωνίας, που, στο όνομα μιας ακατανόητης αριστερολαγνείας, ιδεολογικά παρηκμασμένης και πολιτικά αποτυχημένης, εξακολουθεί να αντιστρέφει τα μεγέθη, να θεοποιεί τις ασημαντότητες και να παραγνωρίζει τις αληθινές αξίες…
Ίσως γι’ αυτό τον λόγο, ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ, προκάλεσε την μοίρα του…Διότι στην εικόνα αυτής της κοινωνίας, με την τόση διαφθορά, με την τόση σήψη και με την τόση αριστερότροπη σπουδαιοφάνεια λόγων και έργων, η θέση ενός «μπάτσου» που θυσιάζεται για να προστατεύσει κοινωνικά αγαθά, δεν μπορεί να γίνει «κατανοητή» από εκείνους τους περισπούδαστους, που, με τόση απίστευτη ελαφρότητα, τον αποκαλούν και «γουρούνι» και «δολοφόνο»…
Την στιγμή που το αίμα του ηρωικού ΜΙΧΑΛΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ δεν είχε ακόμη στεγνώσει από εκείνη την γωνιά της Νίκαιας, που την «σηματοδότησε» με την γενναία στάση του το παλικάρι από την Κρήτη, τα κανάλια μας, σε μια πρωτοφανή επιβεβαίωση της πρωτόγονης αριστεροπληξίας που καταδυναστεύει την χώρα, μιλούσαν, ακατάπαυστα, για την γυναίκα – σύμβολο, την Μελίνα Μερκούρη…
Γέμισε αυτή η δύστυχη χώρα με «σύμβολα» της αριστεράς, και, ίσως γι’ αυτό ξεχαρβαλώθηκε… Κανείς άλλος σ’ αυτόν τον τόπο δεν έχει προσφέρει, παρά μόνον όσοι λούστηκαν με το «ανέσπερο» φως της αριστερόστροφης ιδεοληψίας: Σύμβολο ο Βαφειάδης, Σύμβολο και ο Βελουχιώτης, Σύμβολο ο Ζαχαριάδης, Σύμβολο και ο Φλωράκης, Σύμβολο ο Γληνός, Σύμβολο και ο Ρίτσος, Σύμβολο ο Α. Παπανδρέου Σύμβολο και η Μελίνα, Σύμβολο ο Τεμπονέρας, Σύμβολο ακόμη και ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, προς δόξαν εκείνων που σκυλεύουν και καπηλεύονται τα πάντα, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα συμπλέγματα της δογματικής τους ακαμψίας.
Φυσικά ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ δεν «έχει» τα προαπαιτούμενα για να γίνει Σύμβολο μιας κοινωνίας, όπου έχει χαθεί το μέτρο, η ποιότητα, η ευθύνη, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια και η αφοσίωση σε υψηλά ιδανικά. Αν εξακολουθούσε να ζει, θα παρέμενε, ένας «μπάτσος». Πεθαίνοντας ηρωικά το μεσημέρι της 5ης Μαρτίου 2009 στη Νίκαια, μας καλεί να συλλογιστούμε και να αναλογιστούμε ποιοι, στ’ αλήθεια, είναι τα «γουρούνια» και ποιοι οι «δολοφόνοι».-
.