Πολυγαμικές σχέσεις και όχι αντισυζυγικές

Εξωτερικές σχέσεις και πολιτική:

ΠΟΛΥΓΑΜΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΤΙΣΥΖΥΓΙΚΕΣ

Κώστας Τσιαντής

1. Σημαντικά άρθρα που είδαν το φως της δημοσιότητας[1],[2] τον τελευταίο μήνα και πρόσφατα ο «διάλογος για τη συγκρότηση του δημοκρατικού χώρου»[3] με κάνουν να εκφράσω δημόσια ως πολίτης τις απόψεις μου. Θα εστιάσω τις σκέψεις μου στο ζήτημα των ευρωπαϊκών σχέσεων και της εξωτερικής πολιτικής της χώρας πάνω στο οποίο υπάρχουν πολλές αντιπαραθέσεις[4] με σκοπό να τονίσω την ανάγκη του ρεαλισμού στις προτεινόμενες πολιτικές.

2. Παρά την τραγική δοκιμασία που υφιστάμεθα σήμερα εδώ και στην Κύπρο, αρνούμαι να ταυτίσω την ΕΕ με τη Μέρκελ, με την υφιστάμενη πολιτική εξουσία αλλά και με το πολιτικό σύστημα της διαβρωμένης αντιπροσώπευσης[5]. Οι κοινωνίες της Ευρώπης αλλά και η ίδια η κοινωνία των ΗΠΑ δοκιμάζονται από την κρίση και τις υφιστάμενες πολιτικές. Αυτό όμως δεν έχει αποδειχτεί ότι οφείλεται στο οικονομικό σύστημα του κέρδους-κινήτρου (της ατομικής πρωτοβουλίας) με το οποίο οι κοινωνίες αυτές πρωτοστάτησαν στο παγκόσμιο γίγνεσθαι κατά τους δυο τελευταίους αιώνες. Οφείλεται κυρίως στο οικονομικό σύστημα της κερδοσκοπίας (του τραπεζικού και χρηματιστικού κεφαλαίου), το οποίο έχει υποτάξει το πολιτικό σύστημα που είχε την εντολή να το ελέγχει, σύμφωνα με το σύνταγμα και τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Όπως έλεγε ο δολοφονηθείς (1881) πρόεδρος των ΗΠΑ James Garfield: «Όποιος ελέγχει τον όγκο των χρημάτων στη χώρα μας είναι ο απόλυτος άρχοντας όλης της βιομηχανίας και του εμπορίου, και όταν συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το σύστημα ελέγχεται τόσο εύκολα από λίγους ισχυρούς ανθρώπους απ’ την κορυφή, δεν χρειάζεται να σου πει κάποιος που οφείλονται οι περίοδοι πληθωρισμού και οικονομικής ύφεσης»[6]. Όπως έλεγε ο Μαρξ: «Με το τραπεζικό σύστημα η κατανομή του κεφαλαίου και στην ιδιωτική επιχείρηση και σαν κοινωνική λειτουργία αποσπάται από τα χέρια των ιδιωτών κεφαλαιοκρατών και των τοκογλύφων. Η τράπεζα και η Πίστη, όμως, γίνονται ταυτόχρονα το πιο ισχυρό μέσο, για να οδηγηθεί η κεφαλαιοκρατική παραγωγή πέρα από τα δικά της όρια και ένας από τους πιο αποτελεσματικούς μοχλούς των κρίσεων και της απάτης».[7]

3. Δεν υπερασπίζομαι ούτε τον καπιταλισμό ούτε τη σοβιετική κρατική γραφειοκρατία. Ο καπιταλισμός πάσχει σοβαρά από κοινωνική και πολιτισμική άποψη και είναι αναγκαίος ο ριζικός μετασχηματισμός του. Αλλά το μετασχηματισμό αυτό προτιμώ να τον αναζητήσω έχοντας αφετηρία το πνεύμα της ελευθερίας που εκφράζει η δημοκρατική αμφισβήτηση σε ΗΠΑ και Ευρώπη και όχι στο προτσές της Κίνας. Κι αυτό, επειδή έτσι νομίζω ότι μπορεί να θεμελιωθεί πιο στέρεα αλλά και να πραγματωθεί και να μην παραμείνει ουτοπία.

4. Κάτω από την τραγωδία του εμφυλίου και το καθεστώς κατοχής που μας επέβαλε η Δύση (με τη χούντα, τον Αττίλα, την υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας και σήμερα την Τρόικα) δεν μοιάζει ίσως εύκολα αποδεκτή μια τέτοια θέση. Ωστόσο, η μελέτη της οικονομικής και πολιτικής ιστορίας των ΗΠΑ δείχνει την αντιπαράθεση μέσα σ’ αυτή την κοινωνία διαφορετικών δυνάμεων και την αυτονόμηση (μετά το 1913, έτος ίδρυσης της FED) μιας κυρίαρχης ελίτ. Μιας ελίτ που εκβιάζει και παράγει κρίσεις όποτε θέλει και που με τις κεντρικές τράπεζες (FED, EKT και BIS-την κεντρική τράπεζα όλων των κεντρικών τραπεζών), τη Wall Street, το Συμβούλιο εξωτερικών υποθέσεων και τη λέσχη Buildeberg[8] προωθεί την παγκόσμια διακυβέρνηση. Τη διακυβέρνηση αυτή την έχουν προσυπογράψει και ανακοινώσει οι πρόεδροι των ΗΠΑ (Μπους, Μπους, Κλίντον Ομπάμα) και την έχουν αποδεχτεί τόσο ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ρομπάι) όσο και ο πρόεδρος της Ελλάδας (Παπούλιας) με τη σιωπηλή μάλιστα έγκριση όλης της εθνικής αντιπροσωπίας. Όμως κανένας λαός δεν ρωτήθηκε γι’ αυτή την εξέλιξη και κανένας δεν τη θέλει. Έτσι έχουν δημιουργηθεί και δημιουργούνται καθημερινά ρίξεις και αντιδράσεις μέσα στις δυτικές κοινωνίες προς την παγκοσμιοποίηση στη βάση των οικονομικών, κοινωνικών, εθνικών και πολιτιστικών προβλημάτων που ιδιαίτερα εμείς στη χώρα μας τραγικά βιώνουμε. Γιατί να χωριστούμε απ’ αυτούς τους λαούς;

5. Το πλαίσιο των ευρωπαϊκών και των εξωτερικών μας σχέσεων, όπως αυτό προτείνεται στην αρθογραφία και το κείμενο για τον «δημοκρατικό πατριωτικό χώρο», φανερώνει σκεπτικισμό μέχρι αποστροφή προς την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικότερα. Όμως αν η Ευρώπη (όπου συμπεριλαμβάνω και τη Ρωσία) και οι ΗΠΑ έχουν σχέση με ότι λέμε Ελευθερία και ορθό Λόγο, τότε πού αλλού μπορούμε να διαφυλάξουμε καλύτερα την ιδιοπροσωπία μας και να αγωνιστούμε για ανεξαρτησία και ισότιμες διεθνώς σχέσεις; Πού αλλού λειτουργεί καλύτερα ό,τι καταχρηστικά αποκαλούμε σήμερα «δημοκρατία»; Ποιο σύνταγμα βρίσκεται πιο κοντά στην Αθηναϊκή Δημοκρατία από αυτό των ΗΠΑ με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας; Ποιος άλλος εκλεγμένος ηγέτης μεγάλης δύναμης είχε το θάρρος να καταγγείλει στα μέσα ενημέρωσης την παγκόσμια παρακυβέρνηση και να καλέσει σε σχετική αγωνιστική επαγρύπνηση το λαό; Κέννεντυ: «Για το λόγο αυτό ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλων θεωρούσε έγκλημα για οποιοδήποτε πολίτη τη μη συμμετοχή του στα κοινά. Ζητώ τη βοήθειά σας στον τεράστιο άθλο της ενημέρωσης και της αφύπνισης των Αμερικανών. Είμαι βέβαιος πως με τη βοήθειά σας ο άνθρωπος θα μείνει αυτό που γεννήθηκε να είναι: Ελεύθερος και ανεξάρτητος»[9] [10]. Δολοφονήθηκε το Νοέμβρη του 1963, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη, αφού προηγουμένως είχε αφαιρέσει από τους τραπεζίτες την εξουσία να κόβουν χρήμα (την είχαν αποσπάσει το 1913, επί προεδρίας Wilson). Αμέσως μετά ο Τζόνσον κατάργησε το νόμο και ξανάδωσε στη FED την εξουσία. Υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα λοιπόν με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και το κείμενο του διαλόγου σωστά το αντιμετωπίζει.

6. Υπάρχει όμως μια κοινή στάση σε όλα τα κείμενα που χρήζει αντιμετώπισης. Έχω την αίσθηση ότι η γραμμή σκέψης των περισσότερων εναλλακτικών προτάσεων στηρίζεται στη δύναμη (στην αντιπαράθεση δυνάμεων, εκεί ακριβώς που μειονεκτούμε) και όχι στην πειθώ: στη δυνατότητα που έχουμε να διατυπώνουμε και να τεκμηριώνουμε ιδέες που μπορούν να γίνουν αποδεκτές μέσα από ανοικτό διάλογο με τη διανόηση, τη νεολαία και τα κινήματα- εδώ και στο εξωτερικό. “Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μια επαναστατική πράξη», έλεγε ο Οργουελ. Ιδέες που εκφράζουν την αλήθεια και είναι εφικτές ως προς την πραγμάτωσή τους μπορούν πιστεύω να συσπειρώσουν το λαό και να ευστοχήσουν στη διεκδίκησή τους. Ο ορθολογισμός των εταίρων είναι δυνατότητα. Η δημιουργική πειθώ μπορεί έτσι να δημιουργήσει ένα σοβαρό αντιστάθμισα προς τις υλικές δυνάμεις.

7. Μειονεκτούμε στο επίπεδο των υλικών δυνάμεων. Ακόμα κι αυτοί που θα θέλαμε να αποτελέσουν για μας την αντισταθμιστική δύναμη στην βαρβαρότητα ανήκουν στους G20 και είναι αμφίβολο αν θα θελήσουν να χαλάσουν τις σχέσεις τους για χάρη μας. Τι σημαίνει ότι ανήκουν στους G20; Ότι αποδέχονται την οικονομία της αγοράς. Που σημαίνει, ότι η καπιταλιστική «ανωμαλία» δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί. Ότι ο μετασχηματισμός πρέπει να προέλθει από μέσα. Οι θέσεις που έχουν διατυπωθεί από τη Ρωσία υπό την ηγεσία Πούτιν[11] δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση και πρέπει να μελετηθούν. Δείχνουν επίσης προς τη δημιουργία ενός πολυπολικού παγκόσμιου συστήματος που νομίζω ότι μπορεί να είναι και ο στόχος μιας νέας και διευρυμένης Ευρώπης.

8. Τίποτα όμως δεν είναι βέβαιο. Ο κάθε παίκτης έχει τους δικούς του στόχους στο παιχνίδι. Πρόσφατα ο Κίσινγκερ (ενενηκοντούτης) για να προχωρήσει την Παγκόσμια Διακυβέρνηση (και να λύσει το ζήτημα του αμερικάνικου χρέους) κάλεσε την Κίνα σε συνεργασία, λέγοντας πώς διαφορικά θα πρόκειται για καταστροφή και για τις δυο χώρες και για τον κόσμο[12]. Ας σκεφτούμε ότι οι ΗΠΑ, παρά το τεράστιο χρέος τους(χρέος από 89.7% το 2009 στο 111.2 % το 2013 και ανεργία που ξεπερνά το 12%), παραμένουν η αναμφισβήτητη παγκοσμίως στρατιωτική δύναμη. Και η υπεροχή τους αυτή προβλέπεται να συνεχιστεί, καθώς η χρηματοδότηση που κάνουν σε έρευνα και ανάπτυξη καλύπτει το 42% της αντίστοιχης όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, παράγουν το 80% του παγκόσμιου ΑΕΠ)[13].

9. Τι θα κάνουμε λοιπόν; «Πολυγαμικές σχέσεις», όπως λέει ο Μαρκεζίνης, όχι όμως αντισυζυγικές. Οι ωραίες ιδέες που εκφράζει το κείμενο για τον «δημοκρατικό πατριωτικό χώρο» απαιτούν ισορροπημένο και σταθερό πλαίσιο για να πραγματωθούν (το οποίο για να το βρούμε θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα και από τη μεριά του «αντιπάλου»). Διαφορετικά θα πρόκειται για ανεπιθύμητη «περιπέτεια» που δεν θα μας απομακρύνει αλλά θα μας πάει πιο κοντά στο νεοοθωμανισμό.

10. Δεν είμαι ο πιο αρμόδιος να αποτιμήσω τη σχέση μας με τη Δύση. Ωστόσο έχω την αίσθηση ότι την υποτιμήσαμε και την υποτιμούμε.

Ας σκεφτούμε όμως ότι σε ΗΠΑ, Καναδά και Ευρώπη ζουν εκατομμύρια Ελλήνων που εκφράζουν τον ελληνισμό, εργάζονται, δημιουργούν, κάνουν οικογένειες και προκόβουν. Να τους βάλουμε με τις προτάσεις μας απέναντί μας;

Ας σκεφτούμε ότι στην «καταραμένη» Δύση λειτουργούν κέντρα σπουδών και πανεπιστημιακά τμήματα για την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό που ψάχνουν τις ρίζες μας και μοιράζονται μαζί μας τη σημασία και το νόημά τους. Πολλαπλές ερμηνείες, θα πείτε. Ναι, και διαφορετικές. Γιατί θέλουμε να συνυπάρχουμε ως διαφορετικοί και όχι ως αντίγραφα και κλώνοι.

Ας σκεφτούμε μέσα από ποια πνευματικά ιδρύματα, μέσα από ποιες επίμοχθες έρευνες και μέσα από ποιών λογίων το έργο αναβίωσε και συντηρήθηκε η αρχαιοελληνική γραμματεία και η Ελληνική Φιλοσοφία (ανεξάρτητα ερμηνευτικών λαθών) από την Αναγέννηση μέχρι τις μέρες μας; Ας σκεφτούμε πού έχουν σπουδάσει όσοι υπηρετούν στην ανώτατη παιδεία μας (έκθετοι βέβαια στην τραγική σιωπή τους), ποιοι πρωτοστατούν στην έρευνα και πού στέλνουμε τα παιδιά μας για μεταπτυχιακές σπουδές;

Το ότι διαφέρουμε με το πνεύμα της Δύσης αλλά και ότι τα μέσα ενημέρωσης δεν διακινούν πολιτισμό αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν δημιουργούν πολιτισμό- δεν δημιουργούν λογοτεχνία, ποίηση, μουσική, κινηματογράφο, τέχνες.

11. Καταδικάζουμε βέβαια ανεπιφύλακτα και δεν υποστηρίζουμε με κανένα τρόπο στους πολέμους, τα πραξικοπήματα, τη βία και τους οικονομικούς πολέμους που εξαπολύει το administration της Δύσης, το ΝΑΤΟ και η Νέα τάξη. Αλλά ξεχωρίζουμε τις ελίτ της εξουσίας απ’ τους λαούς με τους οποίους γυρεύουμε κοινό δρόμο για ν’ αντισταθούμε, όχι εις όφελος μόνο δικό μας αλλά της οικουμένης.

12. Αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον καπιταλισμό δεν αρκεί να ξεσκονίσουμε τον μαρξισμό. Χρειάζεται να ερευνήσουμε πρώτιστα σε βάθος την Οικονομική, Πολιτική και Πολιτιστική Ιστορία των ΗΠΑ την οποία συστηματικά παραβλέπουμε. Μέσα από τη μελέτη αυτή θα προκύψει το σχήμα της αντίθεσης που διέπει το σύγχρονο καπιταλισμό: Η αντίθεση ανάμεσα στο σαθρό πολιτικό σύστημα της εκπροσώπησης και στην κυρίαρχη σήμερα τραπεζική και χρηματιστική ελίτ, η οποία μέσα από την παγκοσμιοποίηση (την παγκόσμια διακυβέρνηση) θέλει να απορροφήσει ως μαύρη τρύπα έθνη και πολιτισμούς.

13. Την κατάσταση αυτή τη βιώνουν πλέον όχι μόνο τα μικρά και τα αδύναμα οικονομικά έθνη, αλλά και αυτά που βρίσκονται μέσα στο ΟΟΣΑ και τους G20, ακόμα και οι ίδιες οι ΗΠΑ απ’ όπου βγαίνουν φωνές αντίστασης[14] για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία[15],[16],[17]. Με όλες αυτές τις φωνές που φτάνουν απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα είμαστε μαζί για να συμπράξουμε και να υπερασπιστούμε τους εθνικούς πολιτισμούς και την τιμή του ανθρώπου[18].

14. Ως συμπέρασμα. Η εναλλακτική πρόταση για την Ελλάδα δεν είναι η εσωστρέφεια αλλά το άνοιγμά της στον κόσμο και η ενεργός παρουσία της στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα η οικονομική πρόταση που πρέπει να τεθεί ως διεκδικητικός στόχος από την Ελλάδα[19],[20] πρέπει να τεθεί από κοινού με τους άλλους δοκιμαζόμενους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου και φυσικά την Κύπρο. Με τον τρόπο αυτό και όχι ομφαλοσκοπούσα θα βρει τους φίλους της[21],[22] και θα οικοδομήσει τις συμμαχίες της. Η αποφασιστικότητα και η εμπιστοσύνη στον ορθό Λόγο είναι η έξοδος από την τραγωδία.

ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΤΣΙΑΝΤΗΣ

ΠΗΓΕΣ

[1] Δ. Κωνσταντακόπουλος, «Ούτε Α, ούτε Β, σχέδιο Σ» http://elepistole.blogspot.gr/search?updated-max=2013-06-20T23:05:00%2B03:00&max-results=12

[2] Γιώργο Ρακκά Ένας τρίτος δρόμος Μεταξύ http://ardin-rixi.gr/archives/13501

[3] ΑΡΔΗΝ ΔΙΑΛΟΓΟΣ http://ardin-rixi.gr/archives/13572

[4] Κ. Τσιαντής http://spitha-heltios.blogspot.gr/2010/12/blog-post_6889.html?spref=bl

[5] Κ. Τσιαντής,, Ο Αθηναϊκός μαθηματικός νόμος της αντιπροσώπευσης

http://heltios-science.blogspot.gr/2011/05/blog-post.html?spref=bl

[6] http://www.brainyquote.com/quotes/authors/j/james_a_garfield.html

[7] Κ. Μαρξ. Κεφάλαιο, τομ.3, Σύγχονη Εποχή, Αθήνα, 1978, σ. 758.

[8] Λέσχη Bilderberg-Ερώτηση στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο http://www.youtube.com/watch?v=gcL0aM_voT0

[9] Από την ομιλία του JFK στους εκδότες των εφημερίδων: http://www.youtube.com/embed/LKGbsj5KP-A