ΦΡΕΑΝΤΛΗΣ
Ὄχι, ἀγαπητὲ e-φίλε, ποὺ μοῦ ἔστειλες μήνυμα στὸ «inbox» μετὰ συνημμένου.
Ὄχι. Ὁ Ἐθνικὸς καὶ Σώφρων Κυβερνήτης Ἰωάννης Μεταξᾶς, δὲν ἦτο τόσον ἀνόητος ὥστε νὰ «καταγγείλῃ τὸ διεθνὲς χρέος τῆς Ἑλλάδος»!
Περίμενε ἁπλῶς δύο χρόνια, ἀφ᾿ ὅτου ἀνέλαβε τὴν ἐξουσίαν καὶ τότε, προέβη εἰς κίνησιν ἐπαναδιαπραγματεύσεως ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΟΥ χρέους πρὸς πιστωτικὸν ἵδρυμα τῆς Βελγικῆς.
1. Περίμενε δύο χρόνια (1936-1938), ἀναμένων τὴν ἐπιδείνωσιν τοῦ προπολεμικοῦ κλίματος καὶ τὴν «ἄνοδον τῶν μετοχῶν» τῆς χώρας ἐπὶ τῆς μελλούσης πολεμικῆς «σκακιέρας».
2. Ἐντὸς τῆς διετίας αὐτῆς προέβη εἰς παραγγελίας πολεμικοῦ ὑλικοῦ, καθιστῶν συγχρόνως ἐμφανὲς πρὸς τοὺς ὑψηλοὺς παραγγελιοδόχους, ὅτι ἡ «καλὴ πληρωμὴ» των θέλει ἐξαρτηθῇ καὶ ἐκ τῆς εὐνοϊκῆς ἀντιμετωπίσεως ἑνὸς αἰτήματος τῆς χώρας πρὸς ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΟΝ τοῦ συγκεκριμμένου χρέους.
3. Ὅταν ἐτέθη θέμα συμμετοχῆς καὶ κάποιου Ἕλληνος εἰς τὴν σύνθεσιν τοῦ Δικαστηρίου, ὁ Μεταξᾶς δὲν ὑπέδειξε κάποιον «ἔμπειρον» καθηγητὴν πανεπιστημίου ἐκ τῶν «ἡμετέρων» τοῦ Καθεστῶτος. Ἀνεκάλυψεν, -ἕνας θεὸς ξέρει ποῦ-, τὸν σμυρναϊκῆς καταγωγῆς νεαρὸν (28ετής) ἐπιστήμονα τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, (μετέπειτα καθηγητὴν τῆς Παντείου Α.Σ.Π.Ε.), Γεώργιον Τενεκίδην (ἐξάδελφος τοῦ Σεφέρη), δεδηλωμένον ὁπαδὸν τοῦ Κόμματος τῶν Φιλελευθέρων καὶ προσωπικὸν φίλον τοῦ μακαρίτου Βενιζέλου.
(…As the Court does not include upon the Bench a judge of Greek nationality, the Greek Government availed itself of its right under Article 31 of the Statute and nominated M. C. G. Tenekides…).
4. Ὁ Σώφρων Ἐθνικὸς Κυβερνήτης, ἀπηγόρευσε πᾶσαν ἀναφορὰν τοῦ γεγονότος, τόσον εἰς τὸ προδικαστικὸν στάδιον, ὅσον καὶ …μετὰ τὴν ἀπόφασιν, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ δημιουργήσῃ ἐλπίδας εἰς τὸν λαὸν καὶ ἐχθρότητα εἰς τοὺς «ἀπέξω».
5. Μὲ τὴν σεμνότητα καὶ τὴν ταπεινότητα τοῦ ὀφειλέτου κατετέθη ἡ ἀγωγή τῶν νομικῶν Χρ. Διαμαντοπούλου καὶ Ἰω. Γιούπη, -μνημεῖον δεοντολογικῆς καὶ νομικῆς ἐναργείας- καὶ μιὰ κορυφαία σύνθεσις διεθνῶν δικαστῶν, ἔλαβε τὴν δικαίαν καὶ εὔνουν δι᾿ ἡμᾶς ἀπόφασιν. (…The two Governments appointed as their Agents: the Belgian Government, M. F. Muuls, assisted by Maitres Sand and Levy Morelle, and the Greek Government, M. Ch. Diamantopoulos, assisted by M. Jean Youpis…).
Αἱ ὑποθέσεις αὗται, καλὲ φίλε, δὲν διατυμπανίζονται, οὔτε συνοδεύονται διὰ βεγγαλικῶν.
«Στήνονται» μεθοδικῶς καὶ μελετημένως, καὶ ἐκδηλοῦνται ἐπικαίρως κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ μεγάλου ἡγέτου, ἂν τέτοιος …ὑφίσταται.
Καὶ δύο τυχαῖα «ντεσοῦ» τῶν σκακιστικῶν κινήσεων:
1. Ὁ πρόεδρος τοῦ Δ.Δ. José Gustavo Guerrero ἐκ Σαλβαδόρ, χώρας μὲ τεράστιον τότε ἐξωτερικὸν χρέος, ἀνέλαβε καθήκοντα τὸ 1937…
2. Ἔτυχε νὰ ἀναλάβῃ ἀντιπρόεδρος καὶ ὁ Sir Cecil James Barrington Hurst, φιλικῶν αἰσθημάτων πρὸς τὸν βασιλέα Γεώργιον, ἀπ᾿ τὰ χρόνια τῆς ἐξορίας τοῦ τελευταίου.
3 comments
Λάθος Τενεκίδη ἀναφέρει τὸ ἄρθρο. Διευκρίνιση ἐδῶ :
http://www.chiosnews.com/cn592008111260.asp
Πρόκειται γιὰ τὸν θεῖο τοῦ Σεφέρη Κυριάκο (Κόκο) Τενεκίδη, πατέρα τοῦ ἐξαδέλφου του Γιώργου Τενεκίδη. Ἀλλὰ, ἀφοῦ καὶ ὁ ἀνεψιὸς Σεφέρης εἶχε σημαντικὴ θέση στὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, δὲν εἶναι καθόλου περίεργη ἡ ἐπιλογὴ ἀπὸ τὸν Μεταξᾶ τοῦ θείου. Βεβαίως, ὁ Μεταξᾶς εἶχε τὴν πολυτέλεια νὰ ἐπιλέξει, διότι ἡ Ἑλληνικὴ διανόηση τὴν ἐποχὴ ἐκείνη βρισκόταν στὴν κορυφὴ τῆς ἐπιστήμης τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου ἤδη ἀπὸ 40 χρόνια : Ἀνδρέας Ἀνδρεάδης, Νικόλαος Πολίτης, Στυλιανὸς Σεφεριάδης (πατέρας τοῦ Σεφέρη) … Ἐνῶ σήμερα στέλνουμε στοὺς διεθνεῖς ὀργανισμοὺς τοὺς Παπουτσῆδες …
Κατὰ τὰ ἄλλα, πολὺ σωστὰ τὰ γράφει τὸ ἄρθρο.
Δὲν εἶναι τὸ πρῶτο λάθος, ὅμως, πού ἔχει δεῖ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος καὶ ἀφορᾶ τὸ ὄνομα τοῦ Γεωργίου Τενεκίδη τοῦ νεωτέρου (διότι καὶ ὁ ὁμώνυμος παπποῦς ἦταν ἐξέχον πρόσωπο).
Τὴν τελετὴ ἀναγορεύσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου σὲ ἐπίτιμο διδάκτορα τῆς Παντείου στὶς 28 Ἰουνίου 1977 (ὁ Μακάριος πέθανε ξαφνικὰ 46 ἡμέρες ἀργότερα σὲ ἡλικία 64 ἐτῶν) περιέγραψε δημοσιογράφος Ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδος, ἀναφέρων μεταξύ ἄλλων ὅτι τὸν Μακάριο προσεφώνησε ὁ τότε πρύτανις τῆς Παντείου κύριος «Ἐνεπεκίδης» ! Μετά ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες ἐπεσήμανε κάποιος στὸν δημοσιογράφο ὅτι εἶχε κάνει λάθος, διότι δέν ἐπρόκειτο γιὰ τὸν καθηγητὴ Πολυχρόνη Ἐνεπεκίδη, τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βιέννης, ἀλλὰ γιὰ τὸν Γεώργιο Τενεκίδη. Φαίνεται ὅτι ὁ δημοσιογράφος εἶχε πολλές φορὲς ἀκούσει νὰ τὸν ἀποκαλοῦν τὸν ἴδιο τενεκέ, ὁπότε δὲν τοῦ πήγαινε τὸ «Τενεκίδης» γιὰ τὸν δάσκαλο. Κάθησε λοιπὸν καὶ ἔγραψε ἕνα κείμενο ὅπου ἐξομολογοῦνταν τὸ λάθος του. Γιά νὰ ἐλαφρύνει τὴν θέση του ἔγραψε καὶ τὰ άκόλουθα ἀμίμητα (ὅπως τά θυμᾶμαι) : «… Ἀλλὰ καὶ ὁ σεβαστὸς κύριος Τενεκίδης δὲν θὰ μὲ παρεξηγήσει, διότι καὶ ἐκεῖνος προσαγορεύοντας τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Μακάριο εἶπε ἐκ παραδρομῆς : «Σᾶς ἀναγορεύω σὲ δικτάτορα». Γέλια ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο καὶ φωνές : «Διδάκτορα ! Διδάκτορα !»».
Τὸ σημείωμα τοῦ δημοσιογράφου δὲν διέφυγε τῆς δηλητηριώδους προσοχῆς τῆς «Ἑστίας», ὁ ὁποία ἐσχολίασε : «Ἐν προκειμένῳ βεβαίως, κάλλιο νὰ σοῦ βγεῖ τὸ μάτι παρὰ τὸ ὄνομα !».
Γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῶν πληροφοριῶν, ὁ Μακάριος ἦλθε στὴν Ἀθήνα τὸ βράδυ τῆς Πἐμπτης, 16 Ἰουνίου 1977, καὶ ἀνεχώρησε γιὰ τὴν Κύπρο τὸ μεσημέρι τῆς Κυριακῆς, 19 Ἰουνίου 1977. Στὴν Πάντειο ἀνηγορεύθη ἐπίτιμος διδάκτωρ Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν τὸ πρωὶ τοῦ Σαββάτου, 18 Ἰουνίου 1977. (δέκα ἡμέρες ἐνωρίτερα ἀπὸ τὴν 28η Ἰουνίου 1977, ποὺ εἶχα ἀναφέρει ἐσφαλμένως προηγουμένως. Πάντως, ἰσχύει ὅτι πέθανε 46 ἡμέρες μετὰ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ ἔγινε ἀπὸ τὴν Πάντειο).
Τὸ πλῆρες σχόλιο τῆς «Ἐστίας τὴν Τετάρτη, 23 Ἰουνίου 1977, ἔχει ὡς ἑξῆς :
ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ !…
Κατὰ τὴν τελετὴν ἀνακηρύξεως τοῦ Κυπρίου Προέδρου ὡς ἐπιτίμου διδάκτορος τῆς Παντείου Σχολῆς, ὁ ἐκφωνητὴς τῆς Τηλοψίας τῆς Ε.Ρ.Τ. ἀπεκάλεσε τὸν πρύτανιν τῆς Σχολῆς, κ. Τενεκίδην… «Ἐνεπεκίδην», γεγονὸς τὸ ὁποῖον ἐσχολιάσθη ὑπὸ ἀπογευματινῆς ἐφημερίδος. Ὁ παρουσιαστής, δι’ ἐπιστολῆς του πρὸς τὴν ἐν λόγῳ ἐφημερίδα, παρεδέχθη τὸ λάθος του, προσθέσας καὶ τὰ ἀκόλουθα :
«Νὰ εἶστε ὅμως βέβαιοι, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ σεβαστός κ. Τενεκίδης κάθε ἄλλο παρὰ μπορεῖ νὰ στενοχωρήθηκε γιὰ τὸ λάθος μου. Ποὺ ὀφείλεται λιγάκι καὶ στὸ ὁμόηχο τῶν δύο ἐπωνύμων. Καὶ ξέρετε γιατὶ δὲν θύμωσε ὁ κ. Τενεκίδης ; Διότι κι ὁ ἴδιος, καίτοι ἐδιάβαζε τὸ σχετικὸ ψήφισμα τῆς ἀναγόρευσης τοῦ Μακαρίου σὲ ἐπίτιμο διδάκτορα, εἶπε : «Σᾶς ἀναγορεύω σέ… δικτάτορα» (γέλωτες στὸ ἀκροατήριο καὶ φωνές: «Διδάκτορα… Διδάκτορα»). Βλέπετε, αὐτὰ συμβαίνουν καὶ εἰς τὴν Πάντειον…».
«Κάλλιο νὰ σοῡ βγῇ τὸ μάτι, παρὰ τὸ ὄνομα», λέγει τὸ γνωστὸν λαϊκὸν γνωμικὸν· ἐν προκειμένῳ, ὅμως, εἶναι σαφὴς ἡ πρόθεσις ὅπως, μετὰ τὸ ὄνομα, «βγῇ» καὶ… τὸ μάτι τοῦ κ. Πρυτάνεως !