Στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Γιορτής της Μεγαλόχαρης ξαναδιαβάζουμε τον Ρεμβασμό του Δεκαπενταύγουστου, του σοφού γέροντα της Σκιάθου. Συχνά άλλωστε οι εποχές αντιγράφουν αλλήλας. Τα δεινά επαναλαμβάνονται.
Στα χρόνια της Μεγάλης Επανάστασης κατέφυγαν στις Σποράδες επήλυδες έμποροι και χρηματιστές, ενώ οι εντόπιοι έμειναν αφοσιωμένοι στα κτήματά τους.
«Εἶτα ἦλθεν ἡ ὥρα, ὅπως καὶ τώρα καὶ πάντοτε συμβαίνει, οἱ ἐντόπιοι ἔλαβον ἀνάγκην τῶν χρημάτων, καὶ τότε ἤρχισαν νὰ ὑποθηκεύουν τὰ κτήματα. Εωσότου παρήλθε μια γενεά, η μία και ημίσεια και τα χρήματα επέστρεψαν εις τους δανειστάς, συμπεριλαβόντας μεθ’ εαυτών και τα κτήματα». (Παπαδιαμάντης, Ο ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου, Άπαντα, 11, 206).
Οι τωρινοί δανειστές φυσικά δεν περιμένουν «μια γενεά». Αλλά ούτε και μία μέρα ! Παρακρατούν εκ των προτέρων τα δανεικά και χρεώνουν το τυχόν υπόλοιπον. Έτσι στήνονται οι σύγχρονες αποικίες χρέους.
Το ταξίδι στις ΗΠΑ ήταν αναγκαίο. Η αυτονόητη αλληλεξάρτηση των χωρών και ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης μας με την δεσπόζουσα υπερδύναμη ασφαλώς και το επέβαλαν. Το ερώτημα είναι κατά πόσον θα αποδειχθεί εθνικά χρήσιμο.
Επικοινωνιακά οι πρωταγωνιστές έπραξαν τα αδύνατα δυνατά να προβάλουν ότι οι Αμερικανοί και οι Έλληνες είμαστε μια «ωραία οικογένεια». Εφήμερο το σκηνικό. Οι πραγματικότητες της ζωής είναι αδυσώπητες. Ο αργός και βασανιστικός θάνατος που βιώνουμε με τα μνημόνια, τα οποία ευλόγησε ο αμερικανός πρόεδρος δηλώνοντας απερίφραστα ότι «πρέπει να συνεχισθεί το Μνημόνιο» δεν αφήνει περιθώρια να παριστάνουμε τους χαζοχαρούμενους, ζητωκραυγάζοντας «ο λόγος σου μας χόρτασε και το ψωμί σου φάτο»!
Η Ιστορία μας μάς έχει διδάξει ότι «πολλοί δρώντες τα αίσχιστα λόγους αρίστους άσκουσι» (Δημόκριτος). Πολλοί δηλαδή που κάνουν πανάθλιες πράξεις λένε ωστόσο πανέμορφα λόγια. Μια ζωή ακούμε από επίσημα αμερικανικά χείλη γλυκόλογα, αλλά νιώθουμε στο πετσί μας τα χείριστα για μας έργα τους.
Τα συνήθη ευχολόγια κυριάρχησαν στη συνάντηση Σαμαρά – Ομπάμα.
Ο Ομπάμα σίγουρα μιλά μια πιο ανθρώπινη γλώσσα συγκριτικά με την κτηνώδη της Μέρκελ. Επί της ουσίας ωστόσο δεν ακούστηκε κάτι διαφορετικό που να προοιωνίζει το ποθούμενο της εξόδου. Ρητορικά μάς προέτρεψε να περάσουμε από τη λιτότητα στην ανάπτυξη, αλλά εν πολλοίς τη γέφυρα την ελέγχει εκείνος με το ΔΝΤ και τις επενδύσεις, με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ που θα ανορθώσει από τον σημερινό ερειπιώνα την Ελλάδα και τον άλλο ευρωπαϊκό νότο.
Κρισιμότερες είναι άλλες όψεις της επιπολάζουσας κρίσης, αυτές που αφορούν την ασφάλεια Ελλάδος – Κύπρου και άρα το ελλαδοκυπριακό στρατηγικό χαρτί των ΗΠΑ στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου.
Σε μια ώρα που τα αμερικανικά θινκ τανκ εμφανίζονται βαθιά απογοητευμένα από την οικτρή διάψευση των προσδοκιών που καλλιεργούσαν με το νεοθωμανικό πείραμα Ερντογάν, τα υπερατλαντικά κέντρα αποφάσεων αναζητούν επιμόνως σανίδα σωτηρίας, για να στηρίξουν τα ζωτικά συμφέροντά τους στην περιοχή. Η υψηλής στρατηγικής διάστασης θέσης της Ελλάδας – Κύπρου αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση να προλάβουν οι ΗΠΑ τις δομικές ανατροπές που προκαλούν οι ραγδαίες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, φυσικά στην Τουρκία, όπου πια επιλέξανε ένα ρευστό τοπίο.
Οι υμείς διακρατικές σχέσεις είναι σχέσεις αμοιβαίου συμφέροντος. Το ελλαδοκυπριακό χαρτί της Ουάσιγκτον σήμερα είναι ανεκτίμητης αξίας για αυτήν. Δυστυχώς η Ελλάς το παραχωρεί αείποτε δωρεάν. Χωρίς αυτό είναι μετέωρη η υπεράσπιση και αξιοποίηση των χαϊδεμένων αμερικανικόπαιδα του Ισραήλ και άκρως προβληματικός ο ρόλος τους στην περιοχή.
Βεβαίως οι δυο πόλεμοί της, του Κόλπου και του Ιράκ, δεν έμειναν με την …* με τη Σούδα και την Κύπρο έγιναν …
Δογματική αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι «να κρατήσει την τεχνολογική εξέλιξη της Ευρώπης μακριά από τους φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό της Ρωσίας» (Τζωρτζ Φρήντμαν, Η επόμενη δεκαετία, σ. 25) και σ’ αυτό το χατίρι προχώρησε η Ελλάς με το «ενεργειακό τρίγωνο Ελλάς – Κύπρος – Ισραήλ». Η αμοιβαιότητα εδώ επιβάλλει α) αποτροπή «αντισθένει αγωγού προς Τουρκία. Β) Εγγύηση ασφαλείας ελλαδικής – κυπριακής ΑΟΖ.
Ο Ομπάμα εξήρε το σταθεροποιητικό μας ρόλο και δήλωνε «ευγνώμων» για τη Σούδα.
Όλα όμως αυτά δεν αποτελούν απλώς … … , αλλά … ειρωνεία όταν η αμερικανική πολιτική όχι χθες, αλλά σήμερα κινείται στον αντίποδά τους.
Είναι πασίδηλων ότι οι ΗΠΑ πρωτοστατούν σήμερα στην επιβολή ενός πανάθλιου νέου σχεδίου Ανάν «στο τετράγωνο» που απεργάζεται τον ανδραποδισμό του Κυπριακού Ελληνισμού και την εξαφάνιση του πυλώνα. Η αποδοχή από το αυτοκτονικό σχέδιο νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής και έτι περαιτέρω, αλλά μόνο στήριξη σε εγχώριους Νενέκους στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους κατά το ρήμα Κολοκοτρώνη, και σε κάθε νέο Ιμπραήμι.