Νύκτα και κατευθύνομαι οδικώς, προς την ημικατεχόμενη Λευκωσία. Τραβάει ξαφνικά την προσοχή μου (είναι ποτέ δυνατό να μην γίνει;) η τεράστια φωταγωγημένη Τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο. Δεν είναι η πρώτη φορά… Τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα, είναι τα ίδια ασυγκράτητα λόγια. Φωνή πνιγμένη, πάντα γεμάτη παράπονο, οργή και αγανάκτηση.
Πονάει η ψυχή, ανακατώνεται το στομάχι. Αναρωτιέμαι… Τι συμβαίνει σ’ αυτό τον δύσμοιρο τόπο; Που οδηγούμαστε, όντας όλοι…, κομπάρσοι και θεατές, σε αυτό το απίστευτο θέατρο του παραλόγου; Πως γίνεται, οι Τούρκοι κατακτητές να είναι τόσο συνεπείς στο να υπενθυμίζουν τον διαχρονικό στόχο τους, την κατάκτηση ολόκληρης της Κύπρου (όχι μόνο με την σημαία και τα μεγάλα γράμματα στον Πενταδάκτυλο), κι οι Έλληνες (κυρίως οι ανεπαρκείς) να συνεχίζουν να έχουν τις ίδιες ψευδαισθήσεις (για “επανένωση” τάχατες, “συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας”);
Κάποιοι θα πουν ότι είμαστε… Κασσάνδρες και κυνηγοί φαντασμάτων. Τους διαψεύδει ο Ραούφ Ντενκτάς, το “ιερό τέρας” της αδίστακτης Τουρκικής πολιτικής, ο άνθρωπος που συνείσφερε τα μέγιστα στο να αναβαθμιστεί η τουρκική μειονότητα του 18%, σε διεκδικητή ισότιμου συνεταιρικού κράτους στην Κύπρο. Τι είπε λοιπόν ο Ραούφ Ντενκτάς σε πρόσφατη διάλεξη του στο Πανεπιστήμιο Μαρμαρά της Κωνσταντινούπολης (και το οποίο πέρασε σχεδόν απαρατήρητο); Υποστήριξε, ότι αν ζούσε ο Ατατούρκ θα ακολουθούσε την ίδια πολιτική στην Κύπρο και στην Ελλάδα με αυτήν που ακολούθησε στην Αλεξανδρέττα. Ας μην υποτιμηθούν τα λόγια αυτά! Είναι ενδεικτικά του τρόπου σκέψης και δράσης των Τούρκων. Άλλωστε, είναι γνωστή η εκτίμηση που τρέφει το τουρκικό κατεστημένο (οι στρατηγοί της Άγκυρας, που χαράζουν πολιτική) στον παλαίμαχο πολιτικό. Για όσους είναι άγνωστη η ιστορία της Αλεξανδρέττας, ας μπουν στον κόπο να το ψάξουν. Είναι το τραγικό ιστορικό προηγούμενο, προς το οποίο οδεύει η Κύπρος. Είναι η ιστορία της αρπαγής μιας επαρχίας της Συρίας, δια της ίδιας μεθόδου που χρησιμοποιείται σήμερα στην Κύπρο. Μέσω δηλαδή του εποικισμού και της απειλής χρήσης στρατιωτικής βίας. Αυτό φαντάζει να είναι και το πιο πιθανό σενάριο για μας, αφού οι Αγγλοαμερικανοί ιμπεριαλιστές, πάτρωνες της Τουρκίας, διαχρονικά ιεραρχούν πρώτα το συμφέρον της τελευταίας, στην περιοχή.
Δεν είμαστε καθόλου υπερβολικοί! Με βάση τα όσα διέρρευσαν από τις διαπραγματεύσεις, αποδεικνύεται περίτρανα ότι … όντως, το σχέδιο Ανάν κοιμόταν και ξύπνησε (επιβεβαιώνοντας τον σημερινό πρόεδρο, που άλλωστε είναι γνωστό ότι το 2004 είπε “ΟΧΙ” μόνο για να “τσιμεντώσει” αργότερα –σήμερα δηλαδή- το “ΝΑΙ”). Ο Δημήτρης Χριστόφιας προχωράει ακάθεκτος για λύση τύπου σχεδίου Ανάν στο Κυπριακό, ακολουθώντας την τακτική της “σαλαμοποίησης”. Αποστάτησε από την πολιτική που ακολουθούσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος (εγκαταλείποντας, παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις, την συμφωνία της 8ης Ιουλίου), προέβηκε σε σειρά υποχωρήσεων και λαθών, πέραν των γενικόλογων προεκλογικών δεσμεύσεων του, σε σημείο που δεν υπάρχουν πια ούτε οι υποτυπώδεις κόκκινες γραμμές. Είναι δε αλήθεια ότι έχει την στήριξη (με την συνενοχή που αυτό συνεπάγεται) των “αντιπολιτευομένων της συμπολίτευσης “,ΔΗ.ΚΟ. και Ε.Δ.Ε.Κ. και των “συμπολιτευόμενων της αντιπολίτευσης” του ΔΗ.ΣΥ”. Ουσιαστικά, μόνο το Ευρωπαϊκό Κόμμα τον αντιπολιτεύεται στο Κυπριακό (γι αυτό και είναι τόσο “ευέλικτος” καθοδόν προς την “λύση”).
Διατείνονται ότι ο πρόεδρος πέτυχε να είναι αρεστός στους ξένους. Είχε το γεγονός αυτό, κάποιο θετικό αντίκτυπο; Ποιο καλό για την υπόθεση της Κύπρου, έχουν αποφέρει οι “αριστοτεχνικοί χειρισμοί” του προέδρου Χριστόφια; Πέτυχε για παράδειγμα, το άνοιγμα του οδοφράγματος στον του Λιμνίτη; Ούτε κι αυτό! Παρά τον πανηγυρικό χαρακτήρα που πήρε η διολίσθηση της διάνοιξης της Οδού Λήδρας, και τις επιβεβαιώσεις ότι θα υπήρχε η ανάλογη χειρονομία από Τουρκικής πλευράς, μας έμεινε το φιάσκο των μπαλονιών και των περιστεριών της ειρήνης στην Λήδρας. Υπάρχει και μια άλλη τραγική πτυχή στο θέμα αυτό. Οι ίδιοι κάτοικοι του Πύργου, που ζητούν να ανοίξει το οδόφραγμα, δέχονται ως αντιστάθμισμα να επιτραπεί ο ανεφοδιασμός του Τουρκικού στρατού του θύλακα των Κοκκίνων, μέσω των ελεύθερων περιοχών. Ένα τέτοιο κατάντημα είναι δείγμα ενός λαού χωρίς κατεύθυνση από την ηγεσία του.
Πού πάμε; Μόνο ως καταθλιπτικό μπορεί να χαρακτηριστεί το τοπίο. Η φιλοσοφία που διαπνέει τη σημερινή διακυβέρνηση, είναι αυτή της ισοπέδωσης των πάντων, (της Ελληνικής παιδείας, του εθνικού φρονήματος, της αγωνιστικότητας του λαού) για να επιτευχθεί μια κίβδηλη “συμφιλίωση” με τους τ/κ. Μια “λύση επανένωσης” με βάση τον λεγόμενο “ισότιμο συνεταιρισμό” που είναι ουσιαστικά το πάντρεμα των δεδομένων της εισβολής με το υποχωρητικό πνεύμα που διακατέχει τους ηγέτες μας, για να μετατραπεί η Ελληνική Κύπρος σε ένα πολυπολιτισμικό κράτος, συνεταιρικό με την κατοχική Τουρκία. Οι Έλληνες της Κύπρου σταδιακά θα υποβαθμιστούν σε μια θλιβερή μειονότητα, με μειωμένα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ με την αδικία που θα συντελείται εις βάρος τους, θα σκέφτονται σοβαρά να μεταναστεύσουν για να σώσουν τις ζωές τους.
Στήνεται πάλι η παγίδα για την Κύπρο, με πιο έντεχνο μάλιστα τρόπο αυτή τη φορά. «Χωρίς χρονοδιαγράμματα», λένε, (ακούραστος – αλλά κουραστικός – στο να το επαναλαμβάνει, σε συγχορδία με τους εγγλέζους, o κυβερνητικός εκπρόσωπος). «Να αφεθούν οι Κύπριοι μόνοι τους να διαπραγματευθούν, χωρίς την εμπλοκή των ξένων…», «…λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους…», και άλλα εκνευριστικά, άσχετα αν η “λύση” αυτή έχει ήδη μαγειρευτεί, και τα μόνα που μένουν είναι τα γαρνιρίσματα. Γνωρίζοντας την πρόσφατη ιστορία και… κυρίως , έχοντας ζήσει τα γεγονότα, μόνο ως κακόγουστα αστεία (αλλά επικίνδυνα για τον τόπο) μπορούν να χαρακτηριστούν οι διάφορες αυτές… κακόγουστες “εμπνεύσεις”, των προαγωγών της “λύσης”.
Με την διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία που θα “επιτευχθεί ” μετά το “πάρε-δώσε” στις συνομιλίες που διεξάγει ο Πρόεδρος (αλήθεια, τι έχουμε πάρει; Και τι έμεινε να δώσουμε;) ουσιαστικά εξωθούμε την Τουρκία στο να βάλει σε εφαρμογή την τελική φάση του σχεδίου της. Θα υπάρχουν όλα τα ζητούμενα ( όλες οι προϋποθέσεις) γι αυτήν, για να ακολουθήσει “πολιτική Αλεξανδρέττας” και στην Κύπρο. Αλλά ας μην πάμε μακριά… Ας διαβάσουν επιτέλους ιστορία (οι ανιστόρητοι ηγέτες μας), για να διαπιστώσουν αν τήρησε ποτέ η Τουρκία την υπογραφή της. Ας διαβάσουν για να μάθουν (γιατί φαίνεται ότι δεν ξέρουν) τι έπαθαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου… και στα πιο κοντινά χρόνια, της Καρπασίας μας .
Δεν κινδυνολογούμε! Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα εφιαλτικά για τον Κυπριακό Ελληνισμό, που βρίσκονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να πεισθεί για την ύπαρξη της θανάσιμης απειλής. Σκέφτηκαν κάποιοι τις επιπτώσεις που θα έχει η εφαρμογή της “πολιτικής ισότητας” στην Κύπρο; Πως θα είναι π.χ. η ζωή μας όταν θα έχουμε Τούρκο Πρόεδρο; Φώναζαν πρόσφατα οι ηγέτες μας για τις απαράδεκτες δηλώσεις του Κενάν Ακίν, δολοφόνου του Σολωμού Σολωμού, “υποψηφίου βουλευτή” στις επικείμενες “εκλογές” στο ψευδοκράτος. Φώναζαν μαζί, κι αυτοί που δέχονται εκ περιτροπής προεδρία, χωρίς ίσως να συνειδητοποιούν ότι ένας άλλος έποικος, εκ των εκλεκτών των στρατηγών της Άγκυρας (μπορεί και ο “πολιτευτής” Κενάν Ακίν), θα μπορεί μια μέρα να μας κυβερνά εκ περιτροπής με τον Δημήτρη Χριστόφια.
Έλληνες της Κύπρου! Με την ηγεσία που έχουμε, η οποία παραμένει πεισματικά προσηλωμένη στην επιδίωξη για την ρατσιστική “λύση” συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, όλα είναι πια πιθανά. Ακόμα και η Ευρωπαϊκή Ένωση (μέλος της οποίας γίναμε για να διεκδικήσουμε λύση με βάση τις αρχές του δικαίου), άρχισε να αναπροσαρμόζει την στάση της, δεχόμενη (με δική μας βέβαια ανοχή) την αναστολή της εφαρμογής του Κεκτημένου και των τεσσάρων ελευθεριών, για απροσδιόριστο διάστημα. Καθημερινά σημειώνονται τόσα νέα δείγματα της ανεπάρκειας των ηγετών, που μας πείθουν ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, χωρίς αλλαγή πλεύσης, σύντομα θα οδηγηθούμε σε μια κατάσταση “κονσερβοποίησης” του κυπριακού Ελληνισμού. Με άλλα λόγια, οι Έλληνες της Κύπρου θα είναι με ημερομηνία λήξης στη γη που τους γέννησε.
Δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί η τραγική διολίσθηση στο Κυπριακό. Για να ανατραπεί η διαφαινόμενη πορεία, δεν είναι αρκετό να ελπίζουμε να αλλάξουν ως δια μαγείας τα διεθνή στρατηγικά συμφέροντα. Θα πρέπει ο Ελληνισμός στο σύνολό του, να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Επιβάλλεται να γίνουν προσεγμένες κινήσεις στρατηγικής στην διεθνή σκακιέρα της στρατηγικής, αξιοποιώντας κυρίως την θέση μας στην νευραλγική περιοχή της Μέσης Ανατολής. Να αξιοποιηθεί δηλαδή στο έπακρο η στρατηγική θέση της Κύπρου, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι διακίνησης της ενέργειας. Να πείσουμε διεθνώς, ότι μπορούμε μαζί με την Ελλάδα και άλλους στρατηγικούς συμμάχους (Ρωσία, Γαλλία και γειτονικές χώρες), ότι είμαστε δυνατός παίκτης στην περιοχή, ικανός να αναλάβει ηγετικό ρόλο ( κάτι προσπαθεί να κάνει η Τουρκία εις βάρος του Ελληνισμού). Στο αμυντικό πεδίο, επιβάλλεται η αναβάθμιση της άμυνας, η ενεργοποίηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας-Κύπρου, και η ένταξη της Κύπρου στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη. Να αναθεωρηθεί η στάση του Ελληνισμού έναντι της Τουρκίας και των άλλων γειτονικών χωρών. Η στρατιωτική δύναμη, συνοδευόμενη από αποφασιστική και αξιόπιστη εξωτερική πολιτική, θα συμβάλουν στην επανάκτηση του απαιτούμενου σεβασμού, που μας οφείλουν οι πάντες. Αν πείσει ο Ελληνισμός ότι είναι παράγοντας σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή, τα οφέλη θα είναι δυσανάλογα του μεγέθους του. Σε μια τέτοια περίπτωση, αλλάζουν άρδην τα ισοζύγια δυνάμεων. Η κατάληξη θα είναι, η Τουρκία να έχει αυξημένο κόστος για την κατοχή της Κύπρου, με το γεγονός αυτό να είναι σίγουρα ενισχυτικό στην προσπάθεια για μια πραγματικά δίκαιη λύση στο Κυπριακό.
Προς το παρόν, καμία από τις πιο πάνω κινήσεις στρατηγικής, δεν εφαρμόζεται. Ξανάρχονται μέρες, όπως αυτές που ζήσαμε το 2004. Κάτι ξέρουν οι Άγγλοι δήμιοι της Κύπρου, που δηλώνουν τόσο αισιόδοξοι. Ως εκ τούτου, ο λαός θα πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση. Οι στόχοι της ηγεσίας, θα πρέπει να τεθούν υπό αμφισβήτηση. Ευτυχώς, αυτό ήδη γίνεται. Οι φωνές εναντίον της αυτοκαταστροφικής “λύσης” της Δ.Δ.Ο. πληθαίνουν μέρα με την ημέρα. Δεν υπάρχει άλλη οδός από την αντίσταση στο οργανωμένο σχέδιο του διωγμού μας από τη γη που μας γέννησε. Θα κρατηθούμε στην πατρώα γη! Υπάρχει η δύναμη του Θεού, υπάρχει και η άσβεστη ιστορία που μας εμπνέει και μας οδηγεί. Κάθε χρόνο, Μάρτη καιρό, οι ήρωες που έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία αυτού του τόπου, με λόγια φλογερά, που έγραψαν ιστορία, αγγίζουν τις ψυχές των Ελλήνων, δείχνοντας τον δρόμο του χρέους:
«Το όνομα που θα της δώσεις θέλω να είναι πεντασύλλαβο, και να θυμίζει εκείνην, για την οποία ήρθα ως εδώ. Να θυμίζει εκείνην για την οποία έγραψε ο ποιητής Σολωμός το πιο όμορφο τραγούδι του. ΕΚΕΙΝΗΝ, την οποίαν κάθε άνθρωπος επιθυμεί πιο πολύ απ’ όλα. Κατάλαβες, αδελφή μου;»
Κατάλαβαν οι αδιάβαστοι ηγέτες μας και ο αδιάφορος λαός, για ποιαν μιλούσε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης; Κατάλαβαν για ποιο λόγο επέμενε να πει το σύγχρονο “μολών λαβέ” στον Μαχαιρά, ο Γρηγόρης Αυξεντίου;
Γι αυτή την πεντασύλλαβη λέξη, μας υπενθυμίζουν οι ήρωες μας. Για την Ελευθερία, φωνάζουν οι ηρωικές μορφές τους, μη αφήνοντας μας να χαλαρώσουμε, απαγορεύοντας μας να ξεγράψουμε την ιστορία και αποκλείοντας συνάμα την παράδοση αμαχητί, στις ορέξεις του εχθρού.
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (20.3.2009)
.