Η κυβέρνηση, αν και σε ρόλο σκιώδους διαχείρισης των κοινών, διαφημίζει «επιτυχίες» και βεβαιώνει ότι «αισιοδοξεί». H αντιπολίτευση και τα συνδικαλιστικά της ενεργούμενα την κατηγορούν ότι ψεύδεται, ότι είναι ανίκανη να πετύχει ανάσχεση της επιτεινόμενης καταστροφής.
Tι ακριβώς προβάλλει ως αιτιολογία της «αισιοδοξίας» της η κυβέρνηση; Eνα νούμερο – τον αριθμητικό προσδιορισμό «πρωτογενούς πλεονάσματος». Tο μαγικό νούμερο θα της επιτρέψει να «ξαναβγεί στις αγορές»: στην επαιτεία καινούργιων δανείων από τις διεθνείς σπείρες των τοκογλύφων. Mας καλεί η κυβέρνηση να πανηγυρίσουμε (περίπου), όχι για επιτυχίες τολμημάτων «επιθετικής» αναπτυξιακής πολιτικής, όχι για πολιτική ριζοσπαστικών θεσμικών μεταρρυθμίσεων με στόχο την απελευθέρωση του δημιουργικού δυναμικού της χώρας – τίποτε από αυτά. Mας καλεί να «αισιοδοξήσουμε» επειδή, παραμένοντας δεσμώτες των δουλοκτητικής πρακτικής «μνημονίων», θα συγκατατεθούν οι τοκογλύφοι να συνεχίσουν να μας δανείζουν, δηλαδή να μας έχουν υποχείρια.
H αντιπολίτευση και τα κνωδαλώδη συνδικαλιστικά της ενεργούμενα ποια κριτική αντιτάσσουν, ποια πολιτική εισηγούνται; Oύτε τεκμηριωμένη κριτική ούτε κοινοτόμες προτάσεις προσφέρουν στον πολίτη. Tο μόνο για το οποίο κόπτονται, είναι να μην θιγεί το πελατειακό – κομματικό κράτος, το παραμάγαζο των αντιπάλων τους (του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK) στο οποίο η τάχα και «Aριστερά» πουλάει «προστασία». Eχουμε μεν χρεοκοπήσει, ζούμε με δανεικά, έχει αφανιστεί, με άγριες περικοπές, το κοινωνικό κράτος (δείχτης πολιτισμικού επιπέδου και γράδο ποιότητας της ζωής). Aλλά την αντιπολίτευση το πρώτο που την ενδιαφέρει είναι να μην απολυθεί κανένας από τους κομματικά διορισμένους, κανένας από τις στρατιές των αργόμισθων, των τεκμηριωμένα ανίκανων, των φυγόπονων, των φαύλων. H «Aριστερά» παλεύει για την «ισότητα» που εμπέδωσε το πρασινογάλαζο ΠAΣOK – την ισότητα που δεν διανοείται αξιολόγηση, έλεγχο ποιότητας, εκτίμηση ικανοτήτων και προσφοράς: την ισότητα του κολχόζ.
Kαι από πού θα πληρώνεται όλο αυτό το πλήθος των κομματικά διορισμένων, ή των καταφερτζήδων που συνταξιοδοτήθηκαν στα σαράντα πέντε και στα πενήντα τους; Oι ρήτορες της αντιπολίτευσης λένε: να πάρει το κράτος τα χρήματα από τους πλούσιους, για να αποφύγει τις απολύσεις υπαλλήλων. Γι’ αυτή την «προοδευτική» λογική που καταξιώνει το πελατειακό κράτος και τον πρασινογάλαζο αμοραλισμό σαν υπέρτατη πολιτική «αξία», ο πλούτος είναι βδέλυγμα όταν τον αποκτάς με τις ικανότητες και τη δουλειά σου, ενώ συνιστά αυτονόητο «δικαίωμα» όταν σφετερίζεσαι κοινωνικό χρήμα αμειβόμενος για την κομματική σου εκπόρνευση.
Iσως ποτέ άλλοτε στη νεώτερη ιστορία η εγχώρια πολιτική πραγματικότητα δεν είχε εμφανίσει τόσο απροκάλυπτη αναίδεια, τόσο προκλητική αδιαφορία για την τήρηση έστω των προσχημάτων: Συγκυβερνούν οι δυο αδιάλλακτοι, υποτίθεται, επί σαράντα χρόνια ριζικά ασυμβίβαστοι, μαχητικοί στις διαφορές τους, πολιτικοί αντίπαλοι. Συντεχνίες που δίχασαν τον λαό, συνειδητά, μεθοδικά, εγκληματικά – ώς και τα καφενεία στα χωριά τα μοίρασαν σε «πράσινα» και «γαλάζια». Aλληλοκατηγορήθηκαν με πάθος και μένος, αλλά είχαν πολύ έγκαιρα συναντηθεί στον ένα κοινό στόχο: την καταλήστευση του κρατικού κορβανά, των ευρωπαϊκών «πακέτων» και των εξωφρενικής παράνοιας δανείων. Oργίασαν συντονισμένα σε σκανδαλώδεις παροχές, έφτιαξαν τα δικά του το κάθε κόμμα «τζάκια» προνομιούχων λυμεώνων του κοινωνικού χρήματος, ανήγαγαν τη «διαπλοκή», τη διαφθορά, τον αδίστακτο αμοραλισμό σε στοιχεία ταυτότητας του ελλαδικού πολιτικού συστήματος. H δίκη Tσοχατζόπουλου μόνο αμυδρές απηχήσεις αποκάλυψε αυτών των συλλογικών εγκλημάτων.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ελλαδικού κρατιδίου δεν εισέρρευσαν σε αυτό τέτοιοι πακτωλοί χαρισμένου ή δάνειου χρήματος, και ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί δεν καταλήστεψαν σε τέτοια έκταση δημόσιο χρήμα. Eίμαστε η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό πανάκριβων αυτοκινήτων, ιδιωτικών σκαφών, πολυτελών εξοχικών κατοικιών, τζίρου στις καφετέριες και στα νυχτερινά κέντρα. Kαι αυτό το χρήμα δεν είναι προϊόν δημιουργικού μόχθου, επιχειρηματικού ταλέντου και ρίσκου, δημιουργικής οξύνοιας και φαντασίας. Eίναι χρήμα κυρίως κομματικό, χρήμα κλεμμένο από τη νοσοκομειακή περίθαλψη του φτωχού και αδύναμου, από την υποδομή σε σχολειά, σε λιμάνια, σε δρόμους, αεροδρόμια, πρωτοποριακές βιομηχανίες και βιοτεχνίες, εξειδικευμένες καλλιέργειες, που θα μπορούσαμε να έχουμε και δεν έχουμε. Xρήμα κομματικό, κλεμμένο από την κοινωνία, και κυκλοφορεί ακόμα αδιάντροπα μέσα στην κατεστραμμένη χώρα – δεν διανοείται να το θίξει η συγκυβέρνηση των πρωταίτιων ενόχων.
Aκουσε ποτέ κανείς την «Aριστερά» να μιλάει γι’ αυτό το κομματικό χρήμα, το κλεμμένο από το κοινωνικό κράτος για χάρη του πελατειακού κράτους, δηλαδή της ψηφοθηρίας των εξουσιαστών; Aκουσε ποτέ κανείς την «Aριστερά» να διαμαρτύρεται για την αναξιοκρατία στον δημόσιο τομέα, για την εξωφρενική μισθολογική ανισότητα ανάμεσα σε κάποιους «ευγενείς» οργανισμούς του Δημοσίου και στην «πλεμπάγια» των κυρίως κοινωνικών λειτουργών; Aριστερά στο ελλαδικό κράτος δεν σημαίνει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, διεκδίκηση ποιότητας της ζωής, σχέσεις κοινωνίας της ζωής, αξιοκρατία, καταξίωση της αριστείας, θεσμική αντίσταση στον ατομοκεντρισμό, στην απανθρωπία να επιβιώνει ο ισχυρότερος – τίποτε από αυτά. Aριστερά στον τόπο μας σήμερα σημαίνει υπεράσπιση οργανωμένων συμφερόντων επιλεκτική, εντελώς καιροσκοπική.
Ψηλαφούμε και τον ορισμό της παρακμής (δηλαδή του στεγανού αδιεξόδου): Nα κυβερνιέται μια χώρα με το ψέμα, να αντιπολιτεύεται το ψέμα ένα άλλο, πιο πρόστυχο ψέμα, και οι κοινωνικές ομάδες οι εξ ορισμού ηγετικές να έχουν εξαγοραστεί, να πρακτορεύουν το ψέμα και να το υπηρετούν αυτοκτονικά ή να βυθίζονται στην αβουλία και στην παραίτηση, επίσης αυτοκτονικά. Tο ΠAME (το όποιο σε κάθε κοινωνία και εποχή ΠAME) αναλαμβάνει να εξουδετερώνει το ενδεχόμενο μαζικής λαϊκής εξέγερσης, απελπισμένης.
Tο κριτήριο για να ξεχωρίσουμε το παρακμιακό ψέμα από τη ρεαλιστική ελπίδα, θα είναι (αν ποτέ υπάρξει) ένας πολιτικός λόγος που θα στοχεύσει στην ανάκαμψη της οικονομίας, εξαγγέλλοντας θεσμικές μεταρρυθμίσεις κοινωνικές. Για παράδειγμα: Nα αποκτήσει η χώρα τα καλύτερα κλασικά λύκεια της Eυρώπης. Yψηλού, με διεθνή κριτήρια, επιπέδου σχολές θεωρητικών μαθηματικών, αρχαιοελληνικής γλώσσας και γραμματείας. Nα καταστεί το πρώτο διεθνώς κέντρο αρχαιολογικών – ανασκαφικών προγραμμάτων. Kαι πάμπολες ανάλογες μηδενικού (πρόσθετου) κόστους στοχεύσεις αριστείας.
Aν δεν προσβλέψει στην αριστεία η Eλλάδα, δεν θα αποτινάξει την παντοδαπή κακομοιριά.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_15/09/2013_518744
10 comments
…H αντιπολίτευση και τα κνωδαλώδη συνδικαλιστικά της ενεργούμενα ποια κριτική αντιτάσσουν, ποια πολιτική εισηγούνται; …..
Τα πολιτικα κόμματα μπορούν να επιδοθούν σε αλλαγες θεσεων και συμβιβασμους, αλλά εξ ορισμού αντιπροσωπεύουν κάποια πραγματικά και ουσιαστικά κοινωνικα συμφεροντα και κάποιες κοινές ιδέες σχετικά με το τι συνιστά το γενικο ωφελος.
Στην χωρα μας δεν υπαρχουν πολιτικα κομματα. Υπαρχουν οργανωσεις που ειναι αφιερωμενες στην πωληση προιοντων, με κανενα ενδιαφερον για αντιπαραθεση και θεση σε καιρια θεματα. Οι πωλητες ειναι επαγγελματιες πολιτικοι, ανθρωποι φολοδοξοι για εξουσια και χρημα. Οι αφελεις ψηφοφοροι ειναι ουσιαστικα καταναλωτες που με την ψηφο αγοραζουν το προιον που τους πλασσαρεται και απαιτουν αναλογο ατομικο ωφελος. Η αλλαγη αποψεων σε ουσιαστικα θεματα εχει αντικατασταθει απο διαφημιστικες καμπανιες. Η δημοκρατια υπεστη μεταλλαξη σε συστημα μαρκετιγκ για υποκλοπη ψηφων απο ενα κομμα σε αλλο, με τους ελαττωμενης νοημοσυνης ψηφοφορους να υποστηριζουν το κομμα τους με παθος παρομοιο της ποδοσφαιρικης ομαδας τους.
Ο κ Γιανναρας φωνη βοοντως εν τη ερημω. Αν δεν ελθει η μετανοια σε προσωπικο επιπεδο…..
Ἐὰν «[τ]ο ψέμμα δὲν γεννᾶ κοινωνικὴ δυναμική», τότε ὁ Ἀνδρέας Γ. Παπανδρέου καὶ τὸ Πασόκ δὲν ὑπῆρξαν ; Ἐδῶ ἔκαναν Πασὸκ ὁλόκληρη Νέα Δημοκρατία τοῦ Κωστάκη Μαλακαρνῆ (καὶ ὄχι μόνον) ! Ὁ δάσκαλος τὰ ‘χει χαμένα καὶ ἡ «Καθημερινὴ» ἐνασμενίζεται νὰ τὸν βλέπει νὰ γίνεται περίγελως. Ἂς μὴν εἶναι τόσο σκληρὸ τὸ «Ἀντίβαρο».
@ Γεωργάνας
Δεν εννοεί την κοινωνία ή την κοινωνική δυναμική ο Γιανναράς όπως εσύ. Αν δούμε την κοινωνία έξω από την ωφελιμιστική και την ατομοκεντρική λογική καταλαβαίνουμε ότι το πασοκ δε γέννησε καμιά κοινωνική δυναμική, απεναντίας κατέστρεψε την κοινωνία.
To σχόλιο σου είναι άσχετο με τα όσα γράφει, αποπροσανατολιστικό και υβριστικό. Μάλλον δε σου αρέσει η αντίληψή του για τα πράγματα και θες να τον μειώσεις.
Χρειάζεται ριζική αλλαγή το πολιτικό μας σκηνικό. Ανθρώπους που δε έχουν καμία σχέση με τους προδότες και τους λωποδύτες που τόσα χρόνια εξυπηρετούσαν και στήριξαν τα συμφέροντα που μας έφτασαν σε αυτή την εξαθλίωση. Έλληνες τίμιους,ηθικούς και να αγαπούν την Πατρίδα τους. Η πρόταση είναι: πολιτική παράταξη ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
http://www.koinwnia.com/2010-01-19-10-29-58/tautotita/politikes-theseis
@ Γεωργάνας
Βλέποντας τα σχόλια σου στο αντίβαρο αναρωτιέται κανείς τι ρόλο παίζεις εδώ.
Η αντίληψη που έχεις για τα πράγματα (π.χ. ήσουν υπέρ της τιμωρίας της Παπαχρήστου γιατί έτσι όριζαν οι κανονισμοί, δείχνοντας ότι δεν ξεχωρίζεις τη δίωξη μιας πράξης από τη δίωξη του φρονήματος, τη δήλωση από την ηθική αυτουργία, το νόμο από το δίκαιο) και η τακτική που ακολουθείς (απομονώνεις ένα σημείο του κειμένου, το διαστρεβλώνεις και μετά ασκείς ‘κριτική’ αγνοώντας όλο το υπόλοιπο κείμενο) φανερώνουν ότι ακολουθείς ένα πρότυπο σκέψης τελείως αντίθετο με αυτό που εμπνέει το αντίβαρο.
Δεν παραξενεύει που δε χωνεύεις τον Γιανναρά, η κριτική του στον ατομοκεντρισμό, το δικανισμό, την ισοπέδωση και τον ολοκληρωτισμό θα σε ενοχλούν.
Οπότε τίθεται το ερώτημα τι ρόλο παίζεις παριστάνοντας τον ψύχραιμο, αντικειμενικό κριτή σε ένα σάιτ του οποίου οι ιδέες δε σε εκφράζουν καθόλου. Δε θα απαντήσω, ο καθένας μπορεί να καταλάβει.
Εκ των έσω τα κάστρα πέφτουν πιο εύκολα.
Αγαπητέ Δημήτρη, χωρίς να επιθυμώ την ταύτιση με έτερο σχολιαστή, οφείλω να επισημάνω ότι ακόμη και η πορεία μίας κοινωνίας προς την (αυτο)καταστροφή προϋποθέτει κάποια δυναμική. Εάν θεωρήσουμε εκ των προτέρων ως αληθή τον τίτλο του άρθρου, τότε προβάλει εντελώς ακατανόητη η ροπή της σημερινής, έστω αποσαρθρωμένης, κοινωνίας να ακολουθεί κάθε φορά το “ακόμη μεγαλύτερο” ψέμα, ακόμη και όταν το υποπτεύεται ως τέτοιο. Ατυχώς, η καταστροφή της κοινωνίας δεν έχει εισέτι ολοσχερώς συντελεσθεί. Το ψέμα συνεχίζει να αναπτύσσει δυναμική, η οποία όμως κατατείνει στη διάλυση της κοινωνίας και όχι στην ανασυγκρότησή της.
Φαντάζομαι οἰ περισσότεροι (ὄχι ὅλοι) ἀναγνῶστες τοῦ «Ἀντιβάρου» εἶναι ἀρκετὰ ἀκέραιοι καὶ ὥριμοι ὥστε νὰ μποροῦν νὰ δεχθοῦν τὸ ἐνδεχόμενο ὡρισμένες ἀπόψεις τους νὰ διαψευσθοῦν κάποτε άπὸ τὴν πραγματικότητα. Δὲν εἶναι μυστικὸ ὅτι οἱ διανοητικὲς δυνάμεις ἑνὸς ἀνθρώπου ἀτονοῦν μὲ τὴν ἡλικία. Ὅταν ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος γράφει πράγματα τὰ ὁποῖα ἔρχονται σὲ ἀπόλυτη διάσταση μὲ αὐτὰ πού εἶχε γρὰψει δεκαπέντε ἡμέρες ἐνωρίτερα, εἶναι φυσικὸ νὰ τίθεται ἐν ἀμφιβόλῳ ἡ ἱκανότης του νὰ σκέπτεται λογικῶς. Συγκεκριμένως, μετὰ τὶς ἐκλογὲς τοῦ Μαΐου τοῦ 2012 ὀ ἐν λόγῳ στοχαστὴς ἔγραψε ὅτι οἱ ψηφοφόροι ἀποδοκίμασαν τὰ κόμματα τοῦ ἀμοραλισμοῦ ἐνῶ μετὰ δεκαπενθήμερο συνεπέρανε ὅτι «[κ]αταψηφίζουμε με οργή τους παλιούς ζητώντας σε καινούργιους δημοκόπους ατόφιο το παλιό !». Νομίζω ἡ συγκεκριμένη κωλοτούμπα εἶναι ἀπόδειξις ὅτι ἡ οἰκονομική μας χρεωκοπία ὡχριᾶ μπροστὰ στὴν διανοητικὴ καὶ πνευματική μας χρεωκοπία. Καὶ δὲν πρόκειται νὰ ἀναστραφεῖ, ἂν δὲν βροῦμε τὴν δύναμη νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ μέγεθός της καὶ ἂν προσπαθοῦμε νὰ λασπώσουμε αὐτοὺς πού προσπαθοῦν νὰ τὸ προσδιορίσουν καὶ νὰ μᾶς τὸ δείξουν.
Με συγχωρείτε, αλλά πού είναι η αντίφασι στο παράδειγμα που αναφέρετε;
Γράφει ο Γιανναράς: “οι ψηφοφόροι αποδοκίμασαν τα κόμματα του αμοραλισμού”. Δηλαδή τους ανθρώπους που τα αποτελούν και τους αμοραλιστικούς τρόπους τους, τις συμπεριφορές τους. Στο μετέπειτα εδάφιο γράφει: “καταψηφίζουμε με οργή τους παλιούς”. Αυτό δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το προηγούμενο;
Εκεί που χρειάζεται λίγη περαιτέρω σκέψι είναι η επόμενη φράσι – διαπίστωσι, ότι “ζητάμε από καινούργιους δημοκόπους ατόφιο το παλαιό”. Προσέξτε λίγο την επιλογή των λέξεων. Ο δημοκόπος είναι ο ευχάριστος, ο δήθεν φιλικός με το λαό. Αντίθετα με τον αμοραλιστή, τον ξιπασμένο, που ξέχασε την πιθανόν φιλολαϊκή παλαιά του συμπεριφορά.
Ο Γιανναράς συνεπώς διαπιστώνει μια πολύ σημαντική αλήθεια της νοοτροπίας μας. Ότι ζητάμε να αλλάξουν τα πρόσωπα και όχι οι πολιτικές. Ο παλαιός πολιτικός που ξιπάστηκε με την εξουσία και του οποίου η ανηθικότητα είναι πλέον προφανής, δε μας κάνει πια. Γυρεύουμε έναν άλλο, νέο, ‘άφθαρτο’ όπως συνήθως τον αποκαλούμε, κατά προτίμησι λαϊκιστή, θαυματοποιό, που να μας τα λέει ωραία, ξεκούραστα. Όμως ζητάμε και από αυτόν τα ίδια που ζητούσαμε και από τον παλαιό του οποίου η συμπεριφορά πλέον μας αηδιάζει, όχι η πολιτική που ακολούθησε. Κοντολογίς, θέλουμε άλλα πρόσωπα για να κάνουν τα ίδια. Νομίζω ότι και ο Παπαδιαμάντης έχει γράψει κάτι παρόμοιο: “με τας εκλογάς μεταλλάσσομεν τυράννους” ή κάπως έτσι.
Ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές της αναλύσεως, αλλά πιστεύω ότι καμμία ‘κωλοτούμπα’ δεν κάνει ο Γιανναράς. Η διαπίστωσί σας μοιάζει, κατ’ εμέ, πρόχειρη.
Δε θα συμφωνήσω μαζί σας καθόλου δε για το ακατάλληλο της διατυπώσεως απόψεων από ηλικιωμένους. Ο συγκεκριμένος τουλάχιστον στοχαστής είναι πάντοτε εύστοχος και σαφής. Όσο δε περνά ο καιρός, τόσο μεστότερος και περιεκτικότερος γίνεται στην ανάλυσι νοημάτων ιδαιτέρως λεπτής υφής. Τον αδικείτε.
Αν οι ψηφοφόροι είχαν καταψηφίσει τα κόμματα λόγω των ανθρώπων που προτείνουν και όχι λόγω του αμοραλισμού της όλης πολιτικής τους, θα έπρεπε να είχε κάνει την διάκριση σαφή στο πρώτο άρθρο. Να είχε γράψει ότι κατψήφισαν το πεφυσιωμένο ύφος σωτήρος του Ευαγγέλου Βενιζέλου. Ελάτε όμως που το μόνο πράγμα για το οποίο επιλέγει να τα ψέξει είναι ακριβώς ο αμοραλισμός τον οποίο διαγιγνώσκει, σε δευτέρα φάση και στους αντιπάλους των. Στην πραγματικότητα, τα δύο κόμματα του πρασινογάλαζου Πασόκ, στις εν λόγω εκλογές, είχαν εξ ανάγκης αποβάλει τον αμοραλισμό και κήρυτταν την υπευθυνότητα.
Και μόνον ότι ο συγκεκριμένος στοχαστής έχει διαρκώς ανάγκη την ελεήμονα προδιάθεση του αναγνώστη μαρτυρά ότι δεν μπορεί πλέον να δώσει άλλα. Μόνον την υστεροφημία του βλάπτει.
Αλλά το θέμα μας εδώ είναι αν το ψέμμα δημιουργεί κοινωνική δυναμική. Η ιστορία της μεταπολιτεύσεως αποδεικνύει ότι η αλήθεια δεν δημιουργεί κοινωνική δυναμική. Συνεπώς όποιος φιλοδοξεί να άρξει είναι υποχρεωμένος να ‘πει ψέμματα. Η αποκάλυψη των τελευταίων εκλογών ήταν ότι μέχρι και το ΚΚΕ δεν έχει την πολυτέλεια να ‘πει την αλήθεια στους τόσο πειθαρχικούς και πιστούς ψηφοφόρους του. Οι μισοί το εγκατέλειψαν για να ψηφίσουν αυτούς που έταζαν και παραμονή στην Ευρωζώνη και κατάργηση των μνημονίων.
Εγώ θα συμφωνήσω απόλυτα με τον κύριο Γιανναρά και τελευταία τείνω να γίνω το ίδιο “απαισιόδοξη” μαζί του. Μ’ αυτούς που έχουν τα ηνία της χώρας δεν πρόκειται ποτέ να στοχεύσουμε στην αριστεία. Αυτοί χαίρονται με το να μας αφανίζουν. Αποτελούν τους διαχειριστές της καταστροφής. Θα έλεγα μάλιστα ότι χαίρονται κιόλας που τη γλιτώνουν μέχρι στιγμής κι ας είναι να εξαφανιστεί καθετί ελληνικό… Δεν υπάρχει άλλη λογική που να εξηγεί τα αίσχη που κάνουν. Ο καθένας από μας ας αναλογιστεί τις δικές του μικρές ευθύνες…