Σε εθνικιστική τουρκική εφημερίδα…. «Εμπρός στο δρομο που χάραξε ο Πλεύρης»
Μετά τον Βεζντί Γκιονούλ χτύπησε και ο δικός μας Τάσος Κωστόπουλος. Στους συντρόφους του της εθνικιστικής Sabah εξομολογήθη τους βαθύτερους καϋμούς που του δημιούργησαν οι τρισάθλιοι Πόντιοι, που παρόλες τις νουθεσίες των Νεότουρκων, του Μουσταφά Κεμάλ του Ατατούρκ και του συντρόφου Στάλιν, μυαλό δε φαίνεται να έχουν βάλει!!!
Έτσι, στις 31 Δεκεμβρίου δημοσιεύτηκε (με την έγκριση του), κείμενο στην τουρκική εθνικιστική εφημερίδα “Sabah“ (κάτι σαν τον “Αδεσμευτο”) για τις απόψεις και τη δουλειά του Τάσου Κωστόπουλου (της ομάδας του “Ιού”). Καρφώνει τους Πόντιους και αμφισβητεί τη γενοκτονία, η οποία έχει αναγνωριστεί επισήμως από το ελληνικό κοινοβούλιο με ομόφωνη απόφαση όλων των κομμάτων. Και όχι μόνο αυτό… O Κωστόπουλος ως αυθεντικός επί της ουσίας φανατικός αντιπρόσφυγας, δείχνει εν τοις πράγμασι να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια και το μόνο αρμόδιο ακαδημαϊκό όργανο για ζητήματα γενοκτονίας και εθνικών εκκαθαρίσεων, τη διεθνή ένωση (που ελέγχεται από Αρμένιους και Εβραίους) υπό τον τίτλο International Association of Genocide Scholars (IAGS), η οποία συμπεριέλαβε τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής (και όχι μόνο των Ποντίων) στις μεγάλες γενοκτονίες του 20ου αιώνα.
Το κείμενο, που δημοσιεύτηκε με τη συνεργασία του Κωστόπουλου, έχει και φωτογραφία του επίμαχου συγγραφέα, την οποία και αναδημοσιεύουμε. Είναι λίγο παράδοξο το κείμενο για τον Κωστόπουλο, γιατί φαίνεται να “καρφώνει” τους Πόντιους στους Τούρκους εθνικιστές. Για δε τη Μικρασιατική Καταστροφή αναφέρει μόνο ένα γεγονός εγκλήματος από το διαλυμένο ελληνικό στρατό μετά την ήττα και δε λέει κουβέντα για το οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών που εκπόνησαν οι Νεότουρκοι απ’ το 1911 και υλοποίησαν συστηματικά από το ‘14. Με αποτέλεσμα ο ελληνικός 
πληθυσμός της Μικράς Ασίας, να απωλέσει περί τα 800.000 ατόμων. Ξεπερνούσε τα 2 εκατομμύρια πριν το ‘14.
Στην Ελλάδα όμως καταμετρήθηκαν το 1928 1.250.000 πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Ο Κωστόπουλος ανήκει στην ομάδα των “αρνητών των γενοκτονιών“. Όπως ακριβώς και ο Πλεύρης αμφισβητεί τη γενοκτονία των Εβραίων, έτσι κι αυτός αμφισβητεί τη γενοκτονία των Ποντίων και όχι μόνο. Συγκαλύπτει τα οργανωμένα εγκλήματα του τουρκικού εθνικισμού στο σύνολο της Μικράς Ασίας και προβάλλει την ανεξέλεγκτη στάση και τις εγκληματικές ενέργειες ηττημένων Ελληνων στρατιωτών. Το άρθρο αυτό για την αναθεωρητική δουλειά του Κωστόπουλου έκανε μεγάλη αίσθηση στην Τουρκία και αναπαρήχθη από πολλούς εθνικιστικούς κύκλους.
[ΕΔΩ] για να δείτε το ρατσιστικό αντιποντιακό άρθρο της ντροπής του αρνητή της Γενοκτονίας, ο οποίος ξεσαλώνει σε μια τουρκική εθνικιστική εφημερίδα, αποδεικνύοντας έτσι ποιούς θεωρεί αυθεντικούς του φίλους.
Προσέξτε ότι για τις σφαγές στην Ιωνία που ξεκίνησαν από το ‘14 και κορυφώθηκαν με την πυρπόληση και τη σφαγή της Σμύρνης δε λέει κουβέντα. Ούτε καν ισολογισμό του αίματος κάνει πλέον, όπως συνήθιζαν μέχρι τώρα…. Τα μόνα εγκλήματα στην Ιωνία τα έκανε ο διαλυμένος ελληνικός στρατός, υποστηρίζει στο κείμενό του στην Sabah !
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ
O Κωστόπουλος επίσης εξέτασε τις αιματηρές συγκρούσεις στο Πόντο τις οποίες έχει ανακηρύξει η Ελλάδα ως «Γενοκτονία του Πόντου» κατά τις οποίες οι Ρωμιοί, Τούρκοι και οι Αρμένιοι επιδόθηκαν σε ένα αγώνα μέχρι εσχάτων όπως τα παρουσιάζει με αρχεία.
ανταρτικά σώματα που τον συνόδευαν στον Βαλκανικό Πόλεμο 1912-13 όσο και στην Μ.Ασία την περίοδο 1919-22 διέπραξε πράξεις βίας που δεν απέχουν κατά πολύ απ’ αυτές των αντιπάλων του. Οι πληθυσμοί που βρέθηκαν στη λάθος πλευρά των συνόρων υπέστησαν πολλά βάσανα. Όπως οι Έλληνες του Πόντου και του Αιγαίου που ξεριζώθηκαν και οι Κρητικοί Μουσουλμάνοι και οι Σλάβοι της Μακεδονίας εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους που τα πυρπόλησε ο Ελληνικός Στρατός.. Ο Κωστόπουλος για να γράψει το βιβλίο του βασίστηκε στα απομνημονεύματα στρατιωτών εκείνης της εποχής , τα αρχεία του Κέντρου Μικρασιατικών Μελετών, τα Πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων, επωφελήθηκε από πηγές του Τουρκικού Ιδρύματος Ιστορίας, Ινστιτούτα Στατιστικής και ξένες πηγές. Ο συγγραφέας παρουσιάζει πως ο Έλληνας ηγέτης Βενιζέλος το 1918 στις διαπραγματεύσεις του Λονδίνου και Παρισιού λέγοντας ότι «οι Έλληνες της Ανατολής σφάζονται από τους Τούρκους» εξασφάλισε την απόφαση του Ελληνικού στρατού στην Σμύρνη . Όμως όταν έχασε ο Βενιζέλος το 1920 τις εκλογές και παλινορθώθηκε ο εξορισμένος Βασιλείας Κωνσταντίνος ενώ είχε υποσχεθεί την απόσυρση του Στρατού επιτέθηκε στην Άγκυρα όπου συνάντησε την αντίσταση του τουρκικού λαού πως οι Έλληνες στρατιώτες που άσκησαν βία με την καταστροφή των χωριών κατά την διέλευση και βίασαν γυναίκες με αποτέλεσμα να συγκρουσθούν με τους Έλληνες αξιωματικούς και σαν αποτέλεσμα αυτού να υπάρξει διχασμός μέσα στο Στρατό.
ΤΟ ΘΑΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Όλα αυτά τα γεγονότα, εξηγούνται με λεπτομέρεια με βάση τα απομνημονεύματα Ελλήνων στρατιωτών που πολέμησαν και τα ελληνικά στρατιωτικά αρχεία . Ο Κωστόπουλος αναφέρεται και στα αιματηρά γεγονότα του Πόντου τα οποία η Ελληνική Βουλή το 1992 τα αναγνώρισε ως «Γενοκτονία του Πόντου». Η «Ποντιακή Γενοκτονία» που αναφέρεται στα αιματηρά γεγονότα δεν είναι με κανένα τρόπο γενοκτονία, κατά τις μαρτυρίες των εμπλεκομένων επρόκειτο για σύγκρουση μέχρι θανάτου μεταξύ Ελλήνων, καθώς επίσης Τούρκων και Αρμενίων πράγμα που το επιβεβαιώνουν και τα Προξενικά αρχεία και στατιστικά στοιχεία. Δεν μπόρεσα να μην πω διαβάζοντας το βιβλίο του Κωστόπουλου να μην πω «Χαλάλι στο θάρρος του συγγραφέα». Το είπα και στον ίδιο. Αφού διάβασα το βιβλίο ετοίμασα την είδηση για να την στείλω στην εφημερίδα αλλά μετά φρέναρα τον εαυτό μου. Φοβήθηκα ότι σε μερικούς που θα διαβάσουν το βιβλίο αυτό ή την σχετική είδηση ότι θα μπορούσαν να ξυπνήσουν αισθήματα μίσους και εκδίκησης και άφησα την είδηση στο συρτάρι. ..μέχρι να μιλήσω με τον Κωστόπουλο.
ΤΟΥΣ ΕΚΑΨΑΝ ΣΩΝΤΑΝΟΥΣ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ
Ένα αρχείο από το βιβλίο.. Ο συνταγματάρχης Στυλιανός Γονατάς λέει στην αναφορά του «Κατά την υποχώρηση του ο Ελληνικός στρατός έκαιγε όπως περνούσε τα χωριά και τις πόλεις και λεηλατούσε. Σαλιχλι, Κασαμπά, Μαγνησία, Ουσακ, Δικέλια, .. όλα έγιναν παρανάλωμα. Οι στρατιώτες δεν ήταν πλέον στρατιώτες… Οι Έλληνες των Βρυούλων οπλίστηκαν για προστατεύσουν τα χωριά τους . Οι στρατιώτες που λιποτακτούν συγκροτούν άτακτες ομάδες, Μεταξύ τους υπάρχουν και στρατιώτες Κιρκάσιοι και Κιρκίζιοι που είχαν ενταχθεί στον Ελληνικό στρατό. Πυρπόλησαν στην Πάνοrμο ένα τζαμί . Έκαψαν ζωντανούς αυτούς που διέφυγαν μέσα. Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, οι ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά που διέφυγαν από τους έλληνες στρατιώτες και κρύφθηκαν σε τζαμί. Οι άτακτοι δεν μπόρεσαν να εισβάλουν στο τζαμί αλλά έριξαν αναμμένα χόρτα και δαδιά μέσα. Οι φονιάδες στρατιώτες πυροβόλησαν στους εξερχόμενους με την ψυχή στο στόμα και σκοτώθηκαν όλοι. Κατά άλλους αυτόπτες μάρτυρες τα νέα κορίτσια βιάστηκαν αφού τις έδεναν στα δένδρα ή τις κάρφωναν από τα μαλλιά τους στη γη.
STELYO BERBERAKİS
31.12.2008
Για τους αρνητές της Γενοκτονίας (στους οποίους εντάσσεται ο Τάσος Κωστόπουλος) ο Νίκος Ουζούνογλου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Κωνσταντινουπολιτών γράφει:
Η Ψυχική Ικανοποίηση των Αρνητών Πράξεων Μαζικής Βίας κατά της Ανθρωπότητας του παρελθόντος από Επιστημονικοφανείς Ακαδημαϊκούς:
Η Περίπτωση Προσπάθειας Υποβάθμισης των Σεπτεμβριανών
Αποτελεί φαινόμενο στους καιρούς μας η πρακτική της δημόσιας άρνησης ή ακόμα μεγάλης κλίμακας υποβάθμιση από επιστημονικοφανείς ακαδημαϊκούς, ιστορικών γεγονότων που εμπεριέχουν πράξεις μαζικά εκτεταμένης βίας κατά της ανθρωπότητας. Το θέμα της άρνησης εγκληματικών πράξεων κατά της ανθρωπότητας – όρος που έχει καθιερωθεί από τις αρχές του εικοστού αιώνα στο διεθνές δίκαιο – απασχολεί τα τελευταία χρόνια τη διεθνή κοινότητα, τη νομική επιστήμη, την ψυχολογία αλλά και τους διεθνείς οργανισμούς για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε πολλές περιπτώσεις οι Αρνητές προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αρχή της ελευθερίας του λόγου για να επιμείνουν στην προσπάθεια υποβάθμισης των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας του παρελθόντος. Όμως σε αρκετές περιπτώσεις ανεξάρτητα δικαστήρια όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έχουν αποφασίσει ότι η Άρνηση αποδεδειγμένων πράξεων μαζικής βίας κατά ανθρωπίνων κοινωνιών δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται την ελευθερία του λόγου και ούτε να βρίσκει άσυλο αλλά πρέπει απεναντίας να καταδικάζεται.
Είναι σημαντικό να γίνουν κατανοητά τα κίνητρα των Αρνητών, ο τρόπος σκέψης και η διαμόρφωση των αντιλήψεων τους. Οι Αρνητές μπορούν να καταταγούν ανάλογα με τα κίνητρα τους σε διάφορες κατηγορίες. Μια από αυτές είναι η περίπτωση των “Αθώων Αρνητών” λόγω έμμεσης πληροφόρησης για τα ιστορικά δεδομένα που αφορούν πράξεις μαζικής βίας – εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Η ψυχολογική δυναμική των Αρνητών, όπως έχει αποδείξει η επιστημονική έρευνα, είναι μια πράξη εκδήλωσης πικρίας και κακόβουλης ψυχολογικής επιθετικότητας κατά των θυμάτων των γεγονότων, αλλά στην πραγματικότητα κατά όλων των ανθρώπινων κοινωνιών. Επί της ουσίας η ‘Άρνηση είναι μια πράξη επικρότησης πράξεων μαζικής βίας και ουσιαστικά η προτροπή για νέες πράξεις του ίδιου τύπου στο μέλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι τα γεγονότα όπως των Σεπτεμβριανών επαναλήφθηκαν στο Τσόρουμ 1979, Μάρας 1978, Σεβάστεια 1993, συνοικία Γκαζή 1995 και μόλις πριν 15 μέρες στην κωμόπολη Αλτινοβά κοντά στο Αϊβαλή.
Η κατηγοριοποίηση των Επιχειρημάτων Άρνησης
Η μελέτη των επιχειρημάτων που επικαλούνται ορισμένοι επιστημονικοφανείς ακαδημαϊκοί στην άρνηση πράξεων μαζικής βίας μπορούν να καταταγούν στις εξής περιπτώσεις:
(1) Η Αθωότητα και το Αλάθητο
Οι Αρνητές αυτής της κατηγορίας ισχυρίζονται ότι αναζητούν την αλήθεια αλλά δεν πιστεύουν ότι οι θύτες μπορούν να είναι τόσο σκληροί ώστε να έχουν πράξει τέτοιες φρικαλεότητες. Επιπλέον υποστηρίζουν ότι όσο μαζικά να και να ήταν τα γεγονότα της βίας, αυτά θα πρέπει να ξεχαστούν και να υπάρξει συγχώρεση και λήθη.
Οι Αρνητές αμφισβητούν τα διάφορα γεγονότα, με την πρόφαση ότι πρέπει να υπάρξει περαιτέρω επιστημονική έρευνα επί του θέματος. Πρόκειται για μεθόδευση που προσπαθεί να πείσει τους καλόπιστους ανθρώπους προκαλώντας σύγχυση ώστε να μην πάρουν σαφή θέση και να καταδικάσουν τις πράξεις εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας του παρελθόντος. Για την εφαρμογή της μεθόδου αυτής απαιτείται Ινστιτούτα – Ερευνητικά Κέντρα με βαρύγδουπους τίτλους, να θέσουν τους Αρνητές υπό την στέγη τους. Στη χώρα μας υπάρχουν αρκετά τέτοια Κέντρα που χρηματοδοτούνται από πηγές εξωτερικού αλλά ακόμα και από κρατικά κονδύλια.
Εδώ τα επιχειρήματα βασίζονται στην ομολογία ότι ναι μεν αυτά που συνέβησαν ήταν θλιβερά αλλά σήμερα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές αφού μόνο με την προσέγγιση αυτή, δηλαδή να μην μιλάμε για τα γεγονότα του παρελθόντος, θα εξασφαλίσουμε την ειρήνη. Θα πρέπει όλοι να είμαστε ρεαλιστές, αφού όλοι λίγο ή πολύ έχουν πράξει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και επομένως θα είναι για όφελος όλων η επικράτηση της (ανέντιμης) λήθης (δηλαδή το αντίθετο της αλήθειας).
(4) Η Πρόκληση Σύγχυσης με Παραμόρφωση και Ανατροπή της Χρονικής Σειράς των Γεγονότων
Πρόκειται για ανέντιμες μεθοδεύσεις πρόκλησης σύγχυσης όσον αφορά τα γεγονότα με συστηματικές παραμορφώσεις αυτών (αιτίων και αποτελεσμάτων) και κυρίως ανατροπής της αλληλουχίας αυτών. Με τον τρόπο αυτό προκύπτουν ψευδή συμπεράσματα με τα οποία γίνεται η προσπάθεια αναίρεσης του προσχεδιασμού των γεγονότων από κρατικές ή παρακρατικές οργανώσεις.
(5) Υπεκφυγές, Παιχνίδια Ορισμών και Χρήση Συνθημάτων
Είναι η χρήση μεθόδων υπεκφυγής συζήτησης της ουσίας των γεγονότων. Στην κατεύθυνση αυτή είναι συνηθισμένη η αμφισβήτηση του χαρακτήρα των υπό εξέταση γεγονότων. Μια άλλη μέθοδος είναι η χρήση συνθημάτων. Κλασσικό παράδειγμα είναι η εκτόξευση κατηγοριών από τους Αρνητές κατά αυτών που ζητούν την μη-λήθη (δηλαδή την αλήθεια) ότι είναι φανατικοί εθνικιστές, που αποσκοπούν στην καλλιέργεια μίσους για ίδιους σκοπούς. Τέλος σημαντικό εργαλείο είναι η περιπτωσιολογία ώστε με την απομόνωση των επιμέρους γεγονότων να υποβαθμίζεται η ουσία των γεγονότων μαζικής βίας.
Τα παραπάνω αναφερόμενα αφορούν τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται από τους Αρνητές πράξεων μαζικής βίας του παρελθόντος. Τα κίνητρα και οι αιτίες εκδήλωσης της άρνησης παρουσιάζουν ποικιλία και πολυπλοκότητα και μπορούν να καταταγούν στις εξής κατηγορίες:
(α) Η επιχορήγηση με ερευνητικά κονδύλια από κρατικούς φορείς και διεθνείς οργανισμούς που έχουν πολιτικούς σκοπούς να ξεχαστούν οι πράξεις μαζικής βίας ώστε να επιβάλλουν τις στρατηγικές τους.
(β) Εκβιασμοί ακαδημαϊκών που έχουν εξελιχθεί χωρίς εχέγγυα επιστημονικής αξίας.
(γ) Συμπλέγματα από οικογενειακά τραύματα και επιθετικότητα κατά τα πρότυπα των γονέων που ταυτίζονται με τα θύματα των πράξεων βίας.
(δ) Η απουσία πρότερης ουσιαστικής επιστημονικής εργασίας και η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων με προκλήσεις κατά των θυμάτων και των απογόνων τους.
Ανάλυση της Περίπτωσης Αρνητών των Σεπτεμβριανών
Το γεγονός ότι τα Σεπτεμβριανά συνέβησαν σχετικά πρόσφατα σε μη-εμπόλεμη περίοδο και η φωτογράφιση των γεγονότων από τον Δημήτρη Καλούμενο και η διαρροή αυτών στο εξωτερικό, αφαίρεσε σε μεγάλο βαθμό τα επιχειρήματα των μελλοντικών Αρνητών για το τι πραγματικά συνέβη. Στην κατεύθυνση αυτή αποτροπής της Άρνησης συνέβαλαν ουσιαστικά ιστορικοί ερευνητές με κορυφαίους τον Καθ. Σπύρο Βρυώνη με το βιβλίο του ο «Μηχανισμός της Καταστροφής» και η Δρ. Ντιλέκ Γκιουβέν με την διδακτορική της Διατριβή που βασίστηκε στο αρχείο του Ναυάρχου Φ. Τσοκέρ. Παρά ταύτα κατά καιρούς ακόμα και για τα Σεπτεμβριανά, έχουν διατυπωθεί και διατυπώνονται απόψεις ότι δεν υπήρξε πράξη εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Στον παρακάτω πίνακα δίνουμε μερικά από τα επιχειρήματα των Αρνητών και την αντίστοιχη κατηγορία επιχειρημάτων άρνησης που αναλύθηκαν στην προηγούμενη ενότητα.
Απόψεις Αρνητών για τα Σεπτεμβριανά Κατηγορία Επιχειρημάτων
Τα γεγονότα που συνέβησαν αφορούν 4
σπάσιμο μερικών παραθύρων εκκλησιών.
Πρόκειται για γεγονότα τα οποία μεγαλοποιούνται 1,5
υπερβολικά από θερμοκέφαλους «εθνικιστές» της
Ελληνικής πλευράς για καλλιέργεια μίσους.
Ο αριθμός των νεκρών είναι ασήμαντα μικρός. 2,4
Οι ‘Έλληνες της Πόλης δεν έφυγαν λόγο των Σεπτεμβριανών
ή των απελάσεων του 1964 ή άλλων καταπιεστικών μέτρων 4
αλλά επειδή η Ελλάδα ήταν σε καλύτερη οικονομική
κατάσταση και διέθετε νησιά για διακοπές.
Τα Σεπτεμβριανά συνέβησαν από την εθνική έξαρση 4,1
του λαού λόγο του Κυπριακού.
Αφού δόθηκαν «αποζημιώσεις» το θέμα έχει διευθετηθεί 1,3
και πρέπει να ξεχαστεί.
Μόνο υλικές ζημιές συνέβησαν και επομένως πρόκειται 2
για ασήμαντο γεγονός.
Αφού όλοι έχουν διαπράξει παρόμοιες πράξεις μαζικής 3
βίας το καλύτερο είναι να ξεχαστούν τα Σεπτεμβριανά
αφού βλάπτουν την φιλία.
Τα παραπάνω επιχειρήματα χρησιμοποιούνται από ελάχιστους επιστημονικοφανείς «εξ επαφής» πανεπιστημιακούς την τελευταία περίοδο για την αμφισβήτηση το τι συνέβη στην Κωνσταντινούπολη την νύκτα 6-7 Σεπτεμβρίου 1955.
Συμπεράσματα
Η Άρνηση γεγονότων μαζικής βίας και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας του παρελθόντος από ορισμένους ακαδημαϊκούς (!) με επίκληση επιστημονικοφανών επιχειρημάτων έχει γίνει αρκετά σύνηθες φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Η κατηγοριοποίηση των επιχειρημάτων άρνησης των γεγονότων μαζικής βίας έχει σημασία για την κατανόηση των κινήτρων που κρύβονται πίσω από τις πράξεις αυτές που αποτελούν ανοικτή ύβρη κατά των θυμάτων. Ιδιαίτερα στην περίπτωση των Σεπτεμβριανών τα οποία έχουν καταγραφεί από πάρα πολλές ανεξάρτητες πηγές η άρνηση του χαρακτήρα τους ως πράξης μαζικής βίας κατά των μειονοτήτων και η προσπάθεια να ξεχαστούν αποτελεί πραγματική πρόκληση κατά των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η κατάσταση μάλιστα γίνεται σοβαρή όταν η προσπάθεια υποβάθμισης των Σεπτεμβριανών επιχειρήματα με δήθεν αντιεθνικιστικά συνθήματα ενώ ο τελικός σκοπός είναι να δοθεί κάλυψη σε αυτούς που επαναλαμβάνουν ίδιας φύσεως πράξεις όπως των Σεπτεμβριανών.
Νικόλαος Ουζούνογλου
Καθηγητής Ε. Μ. Πολυτεχνείου
—————————————————————————————-
ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ:
ΝΑΚΡΑΤΖΑΣ-bulgarmak-ΤΟΥΡΚΙΚΌ ΥΠ.εΞ.
—————————————————————————————-
Η άποψη των αυθεντικών Τούρκων εθνικιστών χωρίς περιτυλίγματα :
http://www.bulgarmak.org/pontos_lobby.htm
Και εδώ ακριβώς θα βρείτε την αρχική πηγή του Νακρατζά :
http://www.bulgarmak.org/pontos_genocide.htm
Και εδώ η άποψη του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών :
http://www.mfa.gov.tr/setting-the-record-straight-on-pontus-propaganda-against-turkey.en.mfa
η οποία, όπως και το κείμενο του Νακρατζά, αναπαράγεται κάθε χρόνο την ιδια εποχή :
http://www.diplomatikgozlem.com/briefing.asp?id=80
Ένα ενδιαφέρον σχόλιο για τις απόψεις Νακρατζά (και Κωστόπουλου θα συμπληρώναμε εμείς) γράφτηκε στο Ιντιμίντια-Θεσσαλονίκης:
—————————-
Οπως και να χει
από ελευθεριων ηθων 4:32μμ, Τετάρτη 28 Ιουλίου 2004
το αρχικο αρθρο θυμιζει απο την αναποδη τις μαλακιες που λενε τα εκτρωματα του φασισμου Βελοπουλος-Λιακοπουλος. Ξερεται, οτι ελληνικος πολιτισμος υπηρχε απο το 100.000π.χ. οτι οι ελληνες ηταν μελη της εξωγηινης ομαδας Ε (εξωγηινοι ειναι οι Βελοπουλος-Λιακοπουλος και ολο τους το σοι, ασε που αμα δεις τις σκατοφατσες τους δε σου μενει καμια αμφιβολια οτι ειναι Αλιεν). Ετσι και το αρθρο του Νακρατζα λεει οτι δεν υπηρχαν Ελληνες στο Ποντο, αλλα και αυτοι που υπηρχαν ηταν σφαγεις και εκδορεις.
Αληθεια, ο Δρ. Νακρατζας τι δοκτορας ειναι? Της μαλακίας? Γιατι η μαλακια ειναι αθλητισμος, ενω η ιστορια που προσπαθει να τη γαμησει επιστημη. Και επειδη η ιστορια ειναι θηλυκου γενους δε σημαινει οτι μπορει να τη γαμησει. Ας ασχοληθει με το αθλημα του στη γωνια του.
Για την περίπτωση Κωστόπουλου, ένα ενδιαφέρον σχόλιο υπό τον τίτλο: “Η… εθνοκάθαρση του Τάσου Κωστόπουλου ” έκανε και ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης στο κείμενό του:
“Από τον Ιωάννη Μεταξά στον Πλεύρη και το Νακρατζά: ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟ ”
Η σημαντικότερη περίπτωση της «πριμιτίφ» αναθεωρητικής σχολής που ξεκινά από τις θέσεις του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών και αποθεώνεται στα απλοϊκά κείμενα του Γ. Νακρατζά, είναι η προσέγγιση του Τάσου Κωστόπουλου, όπως διατυπώθηκε στο βιβλίο του «Πόλεμος και εθνοκάθαρση». Ο Κωστόπουλος δεν αμφισβητεί, όπως ο Νακρατζάς, τη γενοκτονία των Αρμενίων. Η αναθεωρητική του προσπάθεια περιορίζεται στην περίπτωση των Ελλήνων της Ανατολής. Προσπαθεί κατ΄ αρχάς να ενοχοποιήσει πολιτικά και ιδεολογικά το κίνημα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, τοποθετώντας το στο χώρο του εθνικισμού και της Δεξιάς. Αποκρύπτει το γεγονός ότι η Ομάδα των «Ιταλών» που πρωτοστάτησε τότε, ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, καθώς και το γεγονός ότι υπήρχε και μια σημαντική ομάδα που προερχόταν από την τότε εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και συνέβαλε αποφασιστικά στη ριζοσπαστικοποίηση του ποντιακού χώρου. Αποκρύπτει επίσης ότι εκείνη την περίοδο το κίνημα αυτό συνάντησε τη σκληρή αντίσταση της τότε Δεξιάς, η οποία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποτρέψει το γεγονός της αναγνώρισης. Η συκοφαντία του δημοκρατικού κινήματος των πολιτών εξυπηρετεί εξαρχής αναγνωρίσιμα συμφέροντα, που κάποια θίχτηκαν στην περί «Ιού» ενότητα.
Ο τρόπος με τον οποίο ο Κωστόπουλος προσεγγίζει τα αιτήματα και το υπαρκτό κοινωνικό κίνημα των προσφυγικών οργανώσεων, θυμίζει την υπεροψία των ακολούθων των αποικιοκρατικών ελίτ, σε σχέση με τους απόβλητους (και ολίγον εθνικιστές, που θα έλεγε και ο Έντουαρντ Σάιντ) ιθαγενείς. Διαθέτει όμως την ευφυία -που λείπει από τον Γ. Νακρατζά. Έτσι εντοπίζει τα υπαρκτά προβλήματα που κληροδότησε στο προσφυγικό κίνημα μια υπερβολική και αναποτελεσματική διαχείριση του ιστορικού παρελθόντος, όπως αυτό συνέβη με την υπερεκτίμηση των πληθυσμιακών μεγεθών, καθώς και του αριθμού των θυμάτων. Όμως το γεγονός αυτό της μεγένθυνσης των πληθυσμών και των απωλειών συναντιέται σε όλες τις ομάδες που έχουν υποστεί γενοκτονία, από τους Αρμένιους μέχρι τους Εβραίους. Ο Κωστόπουλος το θεωρεί ως αποκλειστική συμπεριφορά των Ποντίων και το αναδεικνύει σε πρωτεύον γεγονός. Αναδεικνύοντας παράλληλα και πολλές από τις δημοσιογραφικές υπερβολές, προκαταβάλλει εξαρχής, εντέχνως, τους αναγνώστες του. Επίσης ασκεί κριτική στον ΟΗΕ, για την ελαστική διατύπωση του διεθνούς νομικού όρου για το έγκλημα της «Γενοκτονίας».
Στη συνέχεια τα πράγματα αποδεικνύονται εύκολα: Επικαλείται τους «ειδικευμένους ερευνητές» του Κ.Μ.Σ. που είχαν αποφανθεί ότι καμιά γενοκτονία δεν είχε πραγματοποιηθεί (δες στο β’ μέρος του αφιερώματος στον αντιπροσφυγικό αναθεωρητισμό). Αποκλείονται πηγές «ενοχλητικές», όπως τα στοιχεία που προσφέρουν οι Τούρκοι ιστορικοί (Taner Aksam, Hamit Bozarslan, Fuat Dudar) για την προαπoφασισμένη πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κεντρικά οργανωμένη γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών. Αποκλείονται επίσης πηγές που αναφέρονται στην επίσημη απόφαση των νεότουρκων για εξόντωση των ανεπιθύμητων πληθυσμών, όπως και τα διπλωματικά έγγραφα της περιόδου 1914-1918 με τα οποία οι σύμμαχοι των Νεότουρκων ομολογούν ότι διαπράττεται στον Πόντο σφαγή αντίστοιχη μ’ αυτή των Αρμενίων.
Το κείμενο του Κωστόπουλου είναι αποκαλυπτικό των μεθόδων που χρησιμοποιεί μια πολιτική ομάδα για να τεκμηριώσει τις προειλημμένες αποφάσεις της. Από το σύνολο των πηγών επιλέγει μόνο τις χρήσιμες και τις συνθέτει με τέτοιο τρόπο, ώστε να τεκμηριώνει το προαποφασισμένο συμπέρασμα.
Το «Παράρτημα Γ’» του βιβλίου του Κωστόπουλου, που αφορά τόσο τη Γενοκτονία στον Πόντο όσο και τη Γενοκτονία στο σύνολο της Μικράς Ασίας, θα έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενο ειδικής μελέτης για να καταγραφούν αναλυτικά οι τεχνικές και οι μεθοδολογικές παραλήψεις, που χρησιμοποιεί η πλέον εκλεπτυσμένη εκδοχή του εμπαθούς αντιπροσφυγικού αναθεωρητισμού, καθώς και οι ιδεολογικές διαστρεβλώσεις που χαρακτηρίζουν έναν εκσυγχρονισμένο παλαιοελλαδίτικο λόγο.
Και μια ιδιαιτέρως ψύχραιμη κριτική
–Ένα θέμα σίγουρα είναι τα νούμερα. Μεγάλο!
Οι ιστορικοί (ή όποιος άλλος) που ασχολούνται με το θέμα της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής πρέπει να κάτσουν να το δουν με επιστημονικό τρόπο. Στον Πόντο ή και αλλού υπάρχει θέμα με τα νούμερα.
Το ζήτημα με τον Κωστόπουλο όμως δεν είναι τα νούμερα.
Ο Κωστόπουλος καταλήγει στις όποιες θέσεις πριν τα νούμερα. Παίζει στην κυριολεξία με τα νούμερα όχι για να τεκμηριώσει την θέση του αλλά πλήξει την αξιοπιστία αυτών που έχουν θέση υπέρ της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής.
Παράδειγμα :
–Για τους Αρμένιους δέχεται προκαταβολικά την ύπαρξη της γενοκτονίας (τίτλος στο σχετικό παράρτημα: Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ-ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΙ).
Ξεπετάει σε 4 σελίδες τα γεγονότα και και τους αριθμούς καταλήγοντας σε έναν αριθμό “που λογικά πρέπει να θεωρηθεί πλησιέστερος στην πραγματικότητα” .
Εδώ δε (περίπτωση Αρμενίων) κάνει και την σχετική έκπτωση 43,33% στον αριθμό 1.500.000 που υπάρχει για τους Αρμένιους χωρίς βέβαια αυτό να τον ενοχλεί στην εξαγωγή του προειλημμένου συμπεράσματός του γιατί ήδη από την αρχή και άσχετα με νούμερα μιλάει(και ορθώς) για “τελική λύση” από μεριάς Νεοτουρκικού κομιτάτου και το δίκιο “να θεωρείται ως η πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα”.
–Αλλά ας δούμε την συμπεριφορά του για το ζήτημα του Πόντου.
Εδώ ξεκινάει επίσης με μια προειλημμένη απόφαση. Τίτλος στο σχετικό παράρτημα : “ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ” ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ?.
Εμ εισαγωγικά, εμ ερωτηματικό!!! (το καταλάβαμε ρε Κωστόπουλε..το καταλάβαμε..)
Ήδη από την αρχή του κειμένου μιλάει για “γενοκτονία” (σε όλο αυτό το σχετικό κεφάλαιο τα εισαγωγικά πάνε σύννεφο) και “lobbying” για την αναγνώριση από την βουλή της γενοκτονίας.
Επιπλήτει δε την αριστερά συνολικά για το “ολίσθημά” της “.. γιατί συντάχθηκαν με την πλειοψηφία της βουλής «..”αναγνωρίζοντας” την “γενοκτονία”…» .
Τα ρίχνει στον ΟΗΕ γιατί «..ο νομικός ορισμός…για την γενοκτονία είναι προβληματικά ευρύς..» (φυσικά κατά την άποψή του η προβληματικότητα του όρου ισχύει μόνο στην περίπτωση των Ελλήνων της Ανατολής και όχι για τους Αρμένιους, τους Εβραίους ή τους Τσιγγάνους).
Προσπαθεί να πλήξει αυτούς που έχουν ασχοληθεί με την γενοκτονία στον Πόντο, τους παλαιούς γιατί πρόκειται εν πολλοίς για αυτοβιογραφίες που «..η φερεγγυότητά τους ποικίλει..» , τους δε νέους τους κατατάσει συλλήβδειν στο εθνικιστικό αντικομμουνιστικό στρατόπεδο (πολύ “επιστημονικό” αυτό).!!!
Βέβαια ο κος Κωστόπουλος αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι το όνομα Ενεπεκίδης. Του οποίου η έρευνα από το 1959 ως γνωστόν αφορά αρχεία όχι ελληνικών ή οθωμανικών πηγών τα οποία μπορεί και να υπερβάλλουν, αλλά αρχεία της αυστροουγγαρίας (πρεσβευτές, πρόξενοι κλπ) συμμάχου τότε της Τουρκίας.
Επίσης είναι γνωστό ότι αυτήν την έρευνα του Ενεπεκίδη προσπάθησε να αποτρέψει ζητώντας από την αυστριακή κυβέρνηση την μη πρόσβασή του σε αυτά τα αρχεία, ο μη εθνικιστής και μη αντικομμουνιστής υπουργός τότε εξωτερικών Ε. Αβέρωφ (πω πω τι είναι αυτά που λέει ο στόμας μου.. «φωτιά και τσεκούρι» θα με πέσει να με κάψει..»).
Ο λόγος της επιμελέστατης παράληψης ? Με την επιμελέστατη παράλειψη αυτών των στοιχείων (που κάθε άλλο παρά «φιλοελληνικά» θα μπορούσαν να είναι γιατί όπως είπαμε η Αυστροουγγαρία ήταν σύμμαχος της Τουρκίας τότε) από μεριάς Κωστόπουλου δε θα του έδενε ο σουρβάς των 54 σελίδων που αφιέρωσε στο θέμα.
Αποφεύγοντας όμως εδώ, σε αντίθεση με τους Αρμένιους, να μιλήσει για λογικό νούμερο απωλειών (τόση μελέτη έκανε δεν έχει άποψη ?) καταλήγει ότι επρόκειτο περί απλών «..τυφλών αντεκδικήσεων..» !!! των δεινών των μουσουλμάνων στην Μακεδονία που ήταν «..ευτυχημα που .παρέμειναν σε αυτό το επίπεδο..» γιατί θα μπορούσαν (θα εδικαιούντο ίσως κατά την άποψή του) να μας κάνουν περισσότερα…
Στο τέλος δε μας ( με) ρωτάει-αναφέρεται με ειρωνικό-απαξιωτικό ύφος (στα όρια της ύβρεως που δεν ξέρω τι είναι χειρότερο) αν θα θέλαμε να ξανασυμβούν αυτά , για τις «..εικονικές πληγές..» μας, και «.. την φρίκη του ξεριζωμού που την μαθαμε από τα ΜΜΕ..»
Βρε…. αϊ σικτίρ γκιτ μπουρντάν που θα με πεις ότι τα’μαθα από την τηλεόραση, είναι η μόνη από μεριάς μου και ίδιου επιστημονικού επιπέδου με το πόνημά του απάντηση.
mumul
ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ Η ΑΠΟΨΗ ΤΩΝ “ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΤΟΥΡΚΩΝ” ΤΩΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΙΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ ΑΡΕΣΚΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.
Ο κοινωνιολόγος και ιστορικός Τανέρ Ακτσάμ μιλάει στην «Κ» για την ευθύνη της Τουρκίας.
«Μια επαίσχυντη πράξη»: Ετσι είχε χαρακτηρίσει την οργανωμένη εξολόθρευση των Αρμενίων ο
Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Ομως ο κοινωνιολόγος και ιστορικός Τανέρ Ακτσάμ είναι ο πρώτος
Τούρκος που την αποκαλεί δημόσια με το όνομά της: Γενοκτονία. Και «δανείζεται» τη δήλωση
του Κεμάλ για τον τίτλο του βιβλίου του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις
εκδόσεις Παπαζήση.
Πηγαίνουμε να τον συναντήσουμε. Ο καιρός είναι μουντός, ανόρεχτος. Το
ραντεβού για τη συνέντευξη είναι στις 4.30 και βιάζομαι. Ομως την τσάντα μου βαραίνουν 550
σελίδες μιας «Επαίσχυντης πράξης»: το βιβλίο του πανεπιστημιακού Τανέρ Ακτσάμ με υπότιτλο
Η Γενοκτονία Των Αρμενίων Και το Ζήτημα Της Τουρκικής Ευθύνης. Του ανθρώπου που στις αρχές
του ’70 καταδικάστηκε από τουρκικό δικαστήριο σε φυλάκιση εννέα ετών, γιατί εμπλεκόταν σε
έκδοση φοιτητικής εφημερίδας που απαιτούσε εκδημοκρατισμό των Πανεπιστημίων. Που
υιοθετήθηκε το 1976 από την Διεθνή Αμνηστία ως κρατούμενος συνείδησης και που κατάφερε να
διαφύγει στη Γερμανία, όπου του δόθηκε πολιτικό άσυλο. Με τη σφραγίδα της persona non
grata στη χώρα του -αφού τόλμησε να υπερβεί το θέμα ταμπού με τον «κωδικό» Αρμένικο ζήτημα
– σήμερα ο φυσικός του χώρος είναι εκεί όπου διδάσκει. Το Κέντρο Μελετών του Ολοκαυτώματος και της Γενοκτονίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν των ΗΠΑ.
Συναντηθήκαμε στο λόμπι του ξενοδοχείου που διέμενε, στο κέντρο της Αθήνας. Ομολογώ πως τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Προφανώς γι’ αυτό ευθύνεται η καταγωγή μου. Και αν
παρακάμψω το κατά το ήμισυ Μικρασιατικό αίμα μου το άλλο μισό που είναι Αρμένικο, έμοιαζε
περίπου παγωμένο μπροστά σε μια παραδοχή που σπάνια διατυπώνεται από τουρκικά χείλη.
Βγάζω το βιβλίο και το αφήνω μπροστά του, κάτι σαν υπενθύμιση. Σαν να μην εμπιστεύομαι ότι
θα μου επαναλάβει τα όσα γράφει. Το ότι δηλαδή οι προσχεδιασμένες εκκαθαρίσεις των
Αρμενίων δεν ήταν παράπλευρες απώλειες ή αναπόφευκτες φρικαλεότητες πολέμου, αλλά
soykirim, που στα τουρκικά σημαίνει γενοκτονία. Αλλωστε για την επίσημη γραμμή του
τουρκικού κράτους μια τέτοια τοποθέτηση θεωρείται προδοσία. Αυτός είναι και ο λόγος που
στη μαύρη λίστα των ομοεθνών τού Ακτσάμ φιγουράρουν καθηγητές και συγγραφείς όπως οι Ελίφ Σαφάκ, Φετχιέ Τσετίν, Χαλίλ Μπερκτάι, Ρατζίπ Ζαράκολου και ο νομπελίστας Ορχάν Παμούκ.
Ο Παμούκ, σχολιάζοντας το «Μια Επαίσχυντη Πράξη», γράφει: «Είναι η οριστική αφήγηση της οργανωμένης καταστροφής των Οθωμανών Αρμενίων, γραμμένη από έναν θαρραλέο Τούρκο ακαδημαϊκό, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην καταγραφή των γεγονότων. Καμιά μελλοντική συζήτηση για την Ιστορία δεν θα μπορέσει να αγνοήσει αυτό το έργο».
Απαραίτητες αλλαγές
Ενα μισοφέγγαρο χαμόγελο συνοδεύει το ήρεμο βλέμμα του: «Εχετε ανατολίτικα μάτια», μου
λέει. «Θυμό και πίκρα έχω», του απαντάω. Αντιλαμβάνεται αμέσως το νόημα: «Ξέρετε υπάρχει μια άλλη Τουρκία από αυτή που ακούμε ή βλέπουμε. Και αντιπροσωπεύει το 60% μιας κοινωνίας
που επιθυμεί να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης με ό,τι αναγκαίες -και κατά τη γνώμη μου
απαραίτητες αλλαγές- αυτό συνεπάγεται. Η αντιμετώπιση της ιστορικής πραγματικότητας της
Γενοκτονίας του 1915 δεν είναι μόνο ηθικό μας χρέος προς τα θύματα και τις οικογένειές
τους. Είναι το μέλλον της Τουρκίας που εάν θέλει να κερδίσει το στοίχημα της Ευρωπαϊκής
πορείας, θα πρέπει να κάνει τα μαθήματά της για να περάσει τις εξετάσεις. Δηλαδή να
αλλάξει νοοτροπία και να κοιτάξει με ειλικρίνεια, κατάματα το ιστορικό παρελθόν της. Αυτή
είναι και η προσδοκία μου για τη χώρα μου. Για αυτό γράφτηκε αυτό το βιβλίο».
Ομως πόσο εύκολο είναι για έναν Τούρκο να παραδεχτεί ότι οι πρόγονοί του δολοφόνησαν εν
ψυχρώ 1,5 εκατομμύριο ψυχές, τη στιγμή που το επίσημο κράτος το αρνείται σθεναρά για 93
ολόκληρα χρόνια;
Η καταγωγή
«Θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Τον Οκτώβριο του 1980 με έδιωξαν με τις κλοτσιές από
γερμανικό ρεστοράν στο Αμβούργο, γιατί όπως μου φώναξαν ήμουν ένας βρωμό-Τούρκος. Μαζί
ήταν και ο πατέρας μου που είχε μόλις διαφύγει από το καθεστώς στην Τουρκία. Τον είχα πάει
εκεί για να του δείξω το πόσο ανεκτική είναι η γερμανική κουλτούρα. Υπήρξε φοβερό σοκ για
εμένα.
»Μέχρι τότε η καταγωγή μου δεν με είχε απασχολήσει. Ομως η οργή και ο θυμός που ένιωσα από
το γεγονός ότι κάποιος άλλος θεωρούσε ότι συνιστά πρόβλημα το να είμαι Τούρκος, με
πείσμωσε. Με μια τέτοια εμπειρία αντιλαμβάνεσαι γιατί π.χ. οι Αρμένιοι εξοντώθηκαν. Οτι ο
μόνος λόγος ήταν ότι ήταν Αρμένιοι. Τότε αναδύεται από μέσα σου ένα βαθύ αίσθημα για
δικαιοσύνη».
Από τον τόνο της φωνής του και την οργισμένη του έκφραση, ακόμα και αν έχουν περάσει
χρόνια από τότε, ο Τανέρ Ακτσάμ είναι σαν να το ξαναζεί.
«Οχι δεν είναι εύκολο να ασχολείσαι με αυτό το ζήτημα. Είχα μια συνάδελφο και φίλη στη
Γερμανία, η οποία με πολύ αφέλεια ξεκίνησε να ασχολείται με την Γενοκτονία των Αρμενίων
από Ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Στις αρχές του ’90 δέχτηκε απειλές και επιθέσεις με αποτέλεσμα
όχι μόνο να εγκαταλείψει την έρευνά της αλλά και την πανεπιστημιακή της καριέρα. Επέστρεψε
στην Τουρκία και πλέον ζει στο χωριό της. Σε εμένα όμως δύο παράγοντες έπαιξαν καθοριστικό
ρόλο προκειμένου να συνεχίσω. Ο ένας είναι η αδιαπραγμάτευτη αντίληψη της οικογένειάς μου
για την ελευθερία του λόγου. Και ο δεύτερος το πολιτικό μου παρελθόν. Στις αρχές του ’70
ως φοιτητής ήθελα –όπως και πάρα πολλοί άλλοι- ένα δημοκρατικό Πανεπιστήμιο. Το τότε
εθνικιστικό κυβερνητικό κόμμα στηριζόταν από τους φασίστες και πυροβολούσαν κάθε μέρα
όσους μετείχαν σε κινητοποιήσεις εκδημοκρατισμού. Για έναν φοιτητή υπήρχε μια και μόνη
ερώτηση: Είσαι έτοιμος να πεθάνεις; Αν απαντούσες ναι -όπως εγώ- τότε μόνο μπορούσες να
μετέχεις ενεργά σε αυτή τη διαδικασία. Δεν είχαμε άλλη εναλλακτική αν θέλαμε να έχουμε ένα
καλύτερο αύριο».
Από την πλευρά των θυτών
Τι ήταν όμως εκείνο που τον ώθησε ώστε να ασχοληθεί ειδικά με την γενοκτονία των Αρμενίων
και όχι με των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της εποχής όπως για παράδειγμα των Ποντίων ή
των Ασσύριων;
«…Ή των Ελλήνων της Ιωνίας;» συμπληρώνει. «Ηταν θέμα σύμπτωσης. Σκόπευα να κάνω το
διδακτορικό μου όταν το Πανεπιστήμιο στη Γερμανία ξεκίνησε ένα ερευνητικό πρόγραμμα για τη
δίκη της Νυρεμβέργης. Το ερώτημα ήταν αν επρόκειτο για μια διαφωνία πάνω στην ανθρώπινη
ιστορία ή θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα διεθνές δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό
συνειρμικά με οδήγησε σε σχετικό ερώτημα για τις δίκες που γίνονταν στην Κωνσταντινούπολη
όσον αφορά τις σφαγές των Αρμενίων. Τότε συνειδητοποίησα ότι οι συγκεκριμένες δίκες
διαμόρφωσαν τη βάση για δίκες όπως της Νυρεμβέργης. Και έτσι επέλεξα το Αρμένικο ζήτημα ως
αντικείμενο ιστορικής μελέτης όχι από την πλευρά των θυμάτων αλλά των θυτών».
«Να παραδεχτούμε το λάθος μας»
— Ομως ποιο είναι το ενδιαφέρον του βιβλίου για τον Ελληνα αναγνώστη;
— Λαοί με κοινή μοίρα όπως οι Ελληνες με τους Αρμένιους θα μπορούν να κατανοήσουν
ευκολότερα ιστορικές αλήθειες μέσα από στοιχεία και ντοκουμέντα της Οθωμανικής περιόδου.
Και εγώ θα έχω συμβάλλει ώστε η χώρα μου να πάψει να κρύβει σκελετούς στην ντουλάπα που
υποσκάπτουν το παρόν και το μέλλον της.
— Ετσι όμως εκθέτετε την Τουρκία στη διεθνή κοινή γνώμη…
— Μα αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι κύκλοι από την Τουρκία επιτίθενται σε εμένα, στον
Παμούκ και σε άλλους, που δολοφόνησαν τον Χραντ Ντικ. Γιατί πράγματι φέρνουμε τη χώρα σε
δύσκολη θέση. Ομως τι είναι το καλύτερο για την Τουρκία; Το να συνεχίσει να αρνείται
ιστορικές αδικίες και αλήθειες ή να παραδεχτεί το λάθος της. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανείς
που να μπορεί να μου δείξει μια χώρα στον κόσμο, που να υπέστη βλάβη επειδή αναγνώρισε τα
σφάλματά της. Ομως εγώ μπορώ να σας δείξω πολλές που μπήκαν σε περιπέτειες αρνούμενες τις
ιστορικές τους αλήθειες επειδή σχετίζονταν με βαρβαρότητες. Η Γερμανία ζήτησε συγγνώμη για
το ολοκαύτωμα και δεν ταπεινώθηκε. Ποιος την κατηγορεί πλέον για όσα έπραξε; Τώρα πια
κανείς.
Η κουβέντα μας έχει φτάσει στο τέλος της και πριν μου υπογράψει το βιβλίο του, έχω μια
τελευταία ερώτηση. Κάνοντας έναν απολογισμό της ζωής του, τι νιώθει;
«Τρομάζω. Λέω εγώ είμαι αυτός, ο Τανέρ; Απορώ πώς μπόρεσα να μπω σε τέτοιο κίνδυνο, να
σηκώσω το ανάστημά μου και να αντιδράσω. Ομως ο φόβος υποχωρεί όταν αισθάνεσαι την αδικία.
Ακόμα κι αν ήταν να ξαναζήσω τα όσα πέρασα -που ούτε θέλω να τα θυμάμαι- και πάλι τα ίδια
θα έκανα».
Το βιβλίο: «Μια Επαίσχυντη Πράξη»
Ο νομπελίστας συγγραφέας Ορχάν Παμούκ, σχολιάζοντας το «Μια Επαίσχυντη Πράξη», γράφει:
«Είναι η οριστική αφήγηση της οργανωμένης καταστροφής των Οθωμανών Αρμενίων, γραμμένη από
έναν θαρραλέο Τούρκο ακαδημαϊκό, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην καταγραφή των
γεγονότων. Καμιά μελλοντική συζήτηση για την Ιστορία δεν θα μπορέσει να αγνοήσει αυτό το
έργο».
Πώς υποδέχεται ο κόσμος τα βιβλία σας στην Τουρκία; ρωτάμε τον Ακτσάμ.
«Το τελευταίο που κυκλοφόρησε φέτος επανεκδόθηκε τρεις φορές σε διάστημα δυο μηνών. Είναι
ένα υπέροχο σημάδι. Επιπλέον πήρα πολύ καλές κριτικές από τις ημερήσιες εφημερίδες της
Τουρκίας. Φυσικά δέχτηκα και επιθέσεις από παράγοντες, έντυπα και πανεπιστημιακούς που
υποστηρίζονται από το βαθύ στρατιωτικό κράτος. Ομως ο κόσμος εκεί λαμβάνει σοβαρά υπόψη τα
όσα λέω ή γράφω είτε συμφωνεί είτε όχι».
Εφημερίδα “Καθημερινή”
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_11/05/2008_269117
——————————————
Επίσης για τον Τανέρ Ακσάμ :
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=36247692
11-05-2008
24-1-2009.
Τελικά οι πολίτες έχουν ΚΑΙ ενδιαφέρον ΚΑΙ κριτήριο
.