Λύκε-Λύκε Είσ’ Εδώ;

Κωνσταντίνος Φουράκης

Έβαλα αυτήν την φράση των παιδικών παραμυθιών και παιχνιδιών μας, δυσφημώντας τον λύκο, ένα όμορφο, περήφανο, πανέξυπνο ζώο το οποίο σκοτώνει -αποκλειστικώς άλλα ζώα κι όχι τους ομοίους του- μόνο όταν πεινά ενώ οι άνθρωποι σκοτώνουν από μίσος, πάθος, δίψα του αίματος, της δόξας και του χρήματος, εκδίκηση και διασκέδαση συνανθρώπους κι ομόφυλους τους, ως τίτλο στο παρόν σημείωμα αλληγορικώς για να παρομοίαζα τον θόρυβο, τον χαλασμό και τον πανδαιμόνιο που ξέσπασαν ως κεραυνοί εν αιθρία  με την φαντασμαγορική εμφάνιση του «κακού λύκου» στα πρόσωπα μιας απεχθούς, πρωτόγονης αγέλης λυκανθρώπων ονομαζόμενη ως «Χρυσή Αυγή», η οποία υπήρχε, δρούσε κι οργίαζε και πριν την πρόσφατη έκρηξη του πρόσφατου τραγικού επεισοδίου της τραγικής δολοφονίας ενός νεαρού συμπατριώτη μας αλλά κλείναμε εμπροθέτως τα μάτια και τ’ αυτιά μας στην ύπαρξη της και την βγάζαμε βολικώς απ’ το μυαλό μας.

Βλέπαμε συνεχώς κι άλλους λευκούς, Έλληνες λύκους-τσιφλικάδες φράουλας να δαγκώνουν αγρίως μέχρις αίματος και βαθέων τραυμάτων έγχρωμους Μπαγκλαντεσιανούς μετανάστες-είλωτες των πρώτων στην Μανωλάδα, φουρνάρηδες-λύκους να λυντσάρουν τον Αιγύπτιο βοηθό τους, χρυσαυγείτες-λυκάνθρωποι να ξυλοκοπούν, βασανίζουν και διασύρουν, κατά προτίμηση, Πακιστανούς μετανάστες, να επιτίθενται σε σπίτια Αιγυπτίων μεροκαματιάρηδων και να ξυλοκοπούν τους ενοίκους τους την νύχτα και να διαλύουν τους πάγκους ποικίλων εθνικοτήτων εγχρώμων μεταναστών σε υπαίθριες αγορές ενώ υποκαθιστούσαν την κρατική πρόνοια με το να διοργάνωναν αυτοσχέδια, αυθαίρετα, παράνομα συσσίτια απ’ τα οποία αποκλείανε αλλογενείς πεινώντες τροφίμους αλλά δεν δίναμε σημασία, λέγοντες «ιδέα μας είναι!», «θα το’ σκασαν από κάποιο ζωολογικό κήπο και θα τους μαζέψουν αμέσως», «εμάς δεν μας νοιάζει γιατί δεν είμαστε έγχρωμοι, μετανάστες κι αλλοδαποί», «ε, το’ χουν παραξηλώσει οι λαθρομετανάστες –ας τους φοβερίσει κάποιος λιγάκι μπας και φοβηθούν και φύγουν από μόνοι τους εξ’ από δώ» κλπ και γυρίζαμε απ’ το άλλο πλευρό για να συνεχίζαμε τον γλυκό, μακάριο ύπνο μας ώσπου οι λύκοι βγήκαν έξω από δασάκια, πάρκα και εξωτικά ξέφωτα και μπήκαν στην πόλη ακάθεκτοι και σκότωσαν ένα αθώο, ανύποπτο νεαρό άτομο χωρίς κανένα λόγο και καμία αιτία απολύτως. Μόνο τότε είδαμε αυτά τα άγρια θηρία να στέκουν ωρυόμενα και απειλητικά μπροστά μας και συνειδητοποιήσαμε ότι είναι όντως υπαρκτά, άγρια κι επίφοβα: μετά από μια δολοφονία νεαρού, συνανθρώπου και συμπατριώτη μας.

Φαίνεται ότι μόλις τώρα έχουμε ανακαλύψει ότι ο Μάνος Χατζηδάκης, ο οποίος ήταν ανέκαθεν ένα δημοκρατικό, φωτισμένο, ευαίσθητο, ιδιοφυές, βαθύτατα δημοκρατικό άτομο, είχε δίκιο βουνό όταν έλεγε ότι ο φασισμός κι ο παραδοσιακός –αφού δεν υπάρχει «νέος» επειδή η απολυταρχία είναι τόσο αρχαία όσο κι η πορνεία- νατσιζμός (NΑtionalsoΖΙalismus = NaZi = ΝΑτσιοναλζοΤΣΙαλίζμους = Νάτσι = Εθνικοσοσιαλισμός = Νάτσι + ιστής = εθνικοσοσιαλιστής/νατσιστής [η έκφραση «ναζισμός» είναι η Γαλλική εκδοχή-ανάγνωση-προφορά αυτού του αρκτικόλεξου, όπως οι Γάλλοι προφέρουν το Γερμανικό επώνυμο «Μότσαρτ» [Mozart] ως «Μοζάρ») δεν είναι οι «άλλοι» ή  «αλλού», όπως μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε μ’ αυτόν τον βολικό, εφησυχαστικό ιδεασμό, αλλά όλοι εμείς διότι μπορεί να κρυφτεί παντού, σ’ όλα τα ιδεολογικά ρεύματα, τις πολιτικές παρατάξεις, τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τις ατομικές πεποιθήσεις, αλλά εδώ και τώρα και δεν τυγχάνει ασπασμού μόνο απ’ τους «άλλους» αλλά και απ’ τα άτομα και πολιτικά μορφώματα τα οποία κόπτονται, κατά τα’ άλλα, κραυγαλέως υπέρ της «δημοκρατίας» και καταριούνται με άγριες υλακές ως φασίστες και νατσιστές όχι εαυτούς αλλά τους  εκάστοτε διαφωνούντες μ΄αυτά και, επομένως, καμιά ιδεολογία και πολιτική παράταξη δεν μπορεί να θεωρηθεί εξ ορισμού ή/και αποκλειστικώς εκ της ονομασίας της είτε ως αδιαπέραστη και υδατοστεγής είτε ως μοναδική φορέας, προστάτιδα και αντιπρόσωπος της αληθινής δημοκρατίας. Δεν είναι λογικώς δυνατόν το να θεωρήσουμε, εξορκίσουμε, κατανικήσουμε και αποσκορακίσουμε φασισμό και νατσιζμό με το να τους τοποθετήσουμε και δαιμονοποιήσουμε αποκλειστικώς στον τίτλο, την παράταξη, την ηγεσία, τα μέλη, τους οπαδούς και τούς συνοδοιπόρους μιας σπείρας αχρείων αλητών με κοινοβουλευτικό μανδύα, όπως είναι η «Χρυσή Αυγή» διότι αυτοί κι αυτή είναι μόνο η ορατή και φοβερή αιχμή του δόρατος του βίαιου εθνικιστικού, εθνοκαπηλικού, μισόξενου, μισαλλόδοξου, σκοταδιστικού, βάναυσου ολοκληρωτισμού, ο οποίος μπορεί ενυπάρχει, επωάζεται και εκκολάπτεται παντού. Δεν είναι τυχαίο ούτε ασήμαντο το γεγονός ότι αυτό το αποκρουστικό πολιτικό μόρφωμα υπερψηφίστηκε από ένα σχετικώς μεγάλο ποσοστό του Ελληνικού λαού, έγινε το τρίτο κόμμα, από την άποψη του αριθμού των ψήφων τους, στο Ελληνικό κοινοβούλιο κι εξακολουθεί να υποστηρίζεται από ένα σχετικώς μειωμένο αλλά και πάλι σημαντικό τμήμα του.

Ο φασισμός-νατσιζμός μοιάζει με τον φυματιώδη βάκιλο του Κωχ αφού, όπως αυτός εισχωρεί αφανώς και επιτηδείως στα σωθικά, πλήττει και διαλύει έως θανάτου ένα ανθρώπινο οργανισμό ο οποίος είναι εξασθενημένος από κακή διατροφή, ανθυγιεινό ενδιαίτημα, τοξικές αναθυμιάσεις και κακουχίες, έτσι κι ο πρώτος εισχωρεί δολίως κι ανεπαισθήτως στα σωθικά μιας κοινωνίας και πολιτείας η οποία είναι εξασθενημένη από την απαιδευσία, έλλειμμα δημοκρατίας, φτώχεια, ανέχεια, απόγνωση ανησυχία για το μέλλον, φοβική κατάσταση, εμφύλια έριδα και κατάπτωση του ηθικού του ηθικού της και την κατασπαράζει. Ο χιτλερικός εθνικοσοσιαλισμός έπιασε, ρίζωσε και φούντωσε στον εξαθλιωμένο, κατισχυμένο, ντροπιασμένο, καταρρακωμένο στο ηθικό Γερμανικό λαό μετά την επονείδιστη ήττα του Χιτλερικού  Γ’ Ράϊχ και της νατσιστικής Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά την διάρκεια της εύθραυστης, ψοφοδεούς Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, εκμεταλλευθείς επιδεξίως τις λαϊκές ελευθερίες, τις κοινοβουλευτικές ευκολίες, τις άνετες πολιτικές διαδικασίες και την δημοκρατικότητα του κοινοβουλευτισμού, επειδή του είχε τεθεί η υπόσχεση δια στόματος Αδόλφου Χίτλερ ότι θα απολάμβανε ευημερίας, ανεμελιάς, κοινωνικής προνοίας και προστασίας και ότι θα ανορθωνόταν το ηθικό κι η εθνική υπερηφάνεια του για να τον οδηγούσε μετέπειτα σε μια επονείδιστη ήττα, στην εξαθλίωση, τον θάνατο των παιδιών του κατά δεκάδες χιλιάδων στα διάφορα μέτωπα, την ερείπωση και, τελικώς, την κατάκτηση και τον διαμελισμό της χώρας του από ξένες δυνάμεις.

Το ίδιο πράγμα ακριβώς επεχείρησε να έκανε ένας τραγελαφικός εσμός υπανθρώπων της διπλανής μας πόρτας: εκμεταλλεύτηκε μια Ελλάδα εξασθενημένη οικονομικώς, ηθικώς, πολιτιστικώς και μορφωτικώς σε συνδυασμό με μια προηγουμένως παγιωμένη «καλή» βία εκλαμβανόμενη, συνηγορούμενη, δικαιολογούμενη, καλυπτόμενη κι ενθαρρυνόμενη, κυρίως, από την μείζονα και, δευτερευόντως, ελάσσονα Αριστερά ως «δημοκρατική εκτόνωση των πολιτών για την αδικία που έχουν υποστεί», «φυσιολογική λαϊκή αντίσταση», «κατανοητή εκτόνωση της λαϊκής οργής», «αντίπαλο δέος στην βία των μνημονίων» κλπ υπό τύπο γιαουρτωμάτων, προπηλακισμών, λιντσαρισμάτων (όπως για παράδειγμα, ο παχύσαρκος απ’ το πολύ ΦΑΓΕ, κοπτόμενος και κραυγάζων οργίλως για την εξαθλίωση του λαού από την φοροδιαφεύγουσα θαλαμηγό του καμένος αρχηγός κόμματος με όνομα παραπέμπον σε απορρυπαντικό πλυντηρίων [Anel κατά το Ariel], παρακινούσε κατοίκους της Χαλκιδικής να λιντσάριζαν τον δήμαρχο τους), καταστροφών ιδιωτικών και δημοσίων κτηρίων και υποδομών από αφηνιασμένα στίφη βανδάλων «αγανακτισμένων πολιτών», αγώνων καταρρίψεως των προστατευτικών κιγκλιδωμάτων για εισβολή στο κοινοβούλιο (με την βουερή ιαχή: «κρεμάστε τους και τους 300 [βουλευτές]» και το απειλητικό σείσιμο ομοιωμάτων αγχονών), λυσσασμένα κοπάδια όχλου που έβαλαν φωτιά στο κτήριο της τράπεζας της Μαρφίν, αγαλλιούσαν με την θέα των φλογών, εξέβαλαν την μυριόστομη ιαχή «κάψτε τους όλους» (τους -εξαναγκαστικώς επί ποινή απολύσεως τους- εργαζομένους μέσα σ’ αυτήν την τράπεζα) και εμπόδιζαν την καταφθάσασα επί τόπου πυροσβεστική υπηρεσία να έσβηνε την φωτιά ώσπου κάηκαν τελικώς τρία άτομα μεταξύ των οποίων και μία νέα γυναίκα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη κλπ και προσέβαλε την Ελληνική κοινωνία και πολιτική. Η βία είναι βία σ’ οποιαδήποτε μορφή υπάρχει κι εμφανίζεται κι απ΄οπουδήποτε κι αν προέρχεται (εκτός αν πρόκειται για αυτοάμυνα και εθνική άμυνα εναντίον εξωτερικών εισβολών στην χώρα) και –θα πρέπει να- είναι κατηγορηματικώς και καθολικώς καταδικασμένη όπως είναι κι η αρχή του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Ευτυχώς, έστω και οψίμως, τα κραυγαλέα συμπτώματα της πολιτικής φυματιώσεως –πια κι όχι λύκου αφού αυτός, το ξαναλέω, είναι ένα όμορφο, περήφανο άγριο ζώο που εξημερώνεται θαυμασίως- (ή άλλως «Χρυσής Αυγής») η οποία έχει προσβάλλει βαριά την κοινωνία μας έχουν χτυπήσει τον κώδωνα του κινδύνου κι έχει αρχίσει η χορήγηση αντιβιοτικών φαρμάκων με προσαγωγές, συλλήψεις, φυλακίσεις, δίκες και καταδίκες του ηγέτη καθώς και ορισμένων ηγετικών στελεχών και μελών της κατασταλτικώς αλλά η ριζική θεραπεία αυτή της επάρατης νόσου, εκτός της άμεσης αστυνομικής καιο δικαστικής καταστολής φασιστικών συμπτωμάτων απ’ οπουδήποτε προέρχονται κι οποτεδήποτε ανακύπτουν,  είναι τρισχιδής: α) καλυτέρευση των συνθηκών  ζωής του Ελληνικού λαού δια της οικονομικής ανακάμψεως της χώρας, β) η βελτίωση και αύξηση της παιδείας αυτού του λαού με συμμετοχή και των καλών Τεχνών και γ) ενημέρωση του πληθυσμού όλων των ηλικιών για τα’ αγαθά, την σημασία και την λειτουργία της δημοκρατίας με αντιδιασταλτική επεξήγηση κι ανάλυση των δεινών του ολοκληρωτισμού, της μισαλλοδοξίας και της ξενοφοβίας. Ο λύκος του ολοκληρωτισμού είναι εδώ αλλά είναι στο χέρι μας να τον διώξουμε και να μην ξανάρθει στην χώρα μας με ενότητα, ομοψυχία και κοινή αποφασιστικότητα.

Ο ολοκληρωτισμός στην σκέψη, την ιδέα, την ιδεολογία και την πρακτική δεν πλήττει κι αφορά μόνο σε άτομα αλλά σ’ ολόκληρη την κοινωνία μιας χώρας και μετά μεταδίδεται σαν βαρύ, λοιμώδες νόσημα, σαν πανούκλα, σε άλλη χώρα και, μετά, σ’ ολόκληρη μια ήπειρο και ύστερα σ’ όλες τις ηπείρους και, τέλος, σ’ όλο τον κόσμο, όπως επιχειρήθηκε να επιβληθεί δια της βίας με τον Χιτλερικό νατσισμό, τον Ιταλικό φασισμό, τον Ιαπωνικό ολοκληρωτισμό και τον ωμό, διεθνιστικό Σταλινικό κομμουνισμό. Έτσι, ας διαβάσουμε και ενστερνιστούμε τα λόγια του ποιητή Τζων Ντον, ο οποίος μα λέξει ότι:

“Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ένα ακέραιο σύμπαν από μόνος του. 

Κάθε άνθρωπος είναι κομμάτι της Ηπείρου, μέρος της στεριάς.

Αν ένα σβώλος γης παρασυρθεί από τη θάλασσα, η Ευρώπη μικραίνει,

το ίδιο όπως κι αν παρασυρθεί ένα ακρωτήρι, το ίδιο όπως κι αν παρασυρθεί το αρχοντικό των φίλων σου ή και το δικό σου ακόμα.

Του κάθε ανθρώπου ο θάνατος εμένα λιγοστεύει αφού εγώ είμαι δεμένος με την Ανθρωπότητα. 

Γι αυτό ποτέ μην στείλεις να ρωτήσει για να μάθεις για ποιόν χτυπά η καμπάνα.

Χτυπά για σένα!“