Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων
Ο θάνατος του παλληκαριού συγκλόνισε όλον τον Ελληνισμό. Στις 13 Οκτωβρίου 1904 στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία, στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς, έπεφτε νεκρός ο Παύλος Μελάς. Με πατέρα πρώην Δήμαρχο Αθηναίων και πεθερό πρώην Πρωθυπουργό, ο νεαρός ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού, βρέθηκε εθελοντικά στην πανάρχαια ελληνική γη του Αλεξάνδρου, του Αριστοτέλους και των πολυαρίθμων αγίων της Ορθοδοξίας. Ήλθε να βοηθήσει τον εντόπιο πληθυσμό να διατηρήσει την ελληνική του ταυτότητα και να μην περάσει από την τουρκική κατοχή στη δουλεία των Βουλγάρων. Η θυσία του αφύπνισε την ελεύθερη Ελλάδα και την κυβέρνηση των Αθηνών. Και ο γυναικάδελφός του, ο λαμπρός Ίων Δραγούμης, βροντοφώναξε: «Ας τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία και η Μακεδονία θα μας σώσει».
Πράγματι ο Μακεδονικός Αγώνας της περιόδου εκείνης έσωσε τον Ελληνισμό και τον έβγαλε από την εθνική κατάθλιψη. Είχε προηγηθεί η πτώχευση του 1893, η ήττα από τους Τούρκους το 1897 και η επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898. Ο Ελληνισμός σύσσωμος έσπευσε να βοηθήσει τους υποδούλους αδελφούς στον Βορρά, οι οποίοι είχαν πολλές φορές ξεσηκωθεί ζητώντας την ενσωμάτωσή τους στο ελληνικό κράτος. Εκκλησία, διπλωμάτες, αξιωματικοί, δάσκαλοι, απλοί χωρικοί άνδρες και γυναίκες, παιδιά και έφηβοι, ελληνόφωνοι και σλαβόφωνοι-δίγλωσσοι, όλοι συντονίσθηκαν σωστά και επέτυχαν το θαύμα. Η Μακεδονία σώθηκε από την απειλή των κομιταζήδων και σε λίγα χρόνια υποδέχθηκε ζητωκραυγάζοντας τον Ελληνικό Στρατό.
Ο Μακεδονικός Αγώνας συνεχίζεται με διαφορετικά μέσα. Θα συνεχισθεί ο αγώνας για το όνομα του γειτονικού κράτους που σφετερίζεται ιστορία, πρόσωπα και σύμβολα που δεν του ανήκουν. Απαιτείται εμμονή και υπομονή, διότι τυχόν υποχώρηση δική μας θα καθιερώσει διεθνώς και ες αεί το κρατίδιο αυτό ως τον μόνο νόμιμο χρήστη του ονόματος και εμείς θα χάσουμε κάθε δικαίωμα στην ιστορία και τον πολιτισμό μας!
Απαιτείται αγώνας για να διδάσκεται ορθά και τεκμηριωμένα η ιστορία και η προσφορά του Μακεδονικού Ελληνισμού στα σχολεία μας και στα Πανεπιστήμια του Εξωτερικού.
Χρειάζεται επιτέλους να ανακινήσει σε διεθνείς οργανισμούς η χώρα μας το ζήτημα της ελληνικής μειονότητος (κυρίως Βλάχοι και Σαρακατσάνοι) που καταπιέζεται από τις αρχές των Σκοπίων.
Και να απελευθερώσουμε τον νόμιμο Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος και Σκοπίων Ιωάννη που φυλακίσθηκε στα Σκόπια.
Εάν επιμείνουμε θα δικαιωθούμε.
Κ.Χ.
14 comments
Εἶναι τόσο δύσκολο, στὴν ἐποχὴ τοῦ διαδικτύου, νὰ ἀποφεύγουμε κωμικὰ λάθη, ὅπως ὅτι ὁ Παῦλος Μελᾶς ἧταν ἐπὶ θυγατρὶ γαμβρὸς «πρώην πρωθυπουργοῦ» ; Ὁ Στέφανος Δραγούμης κατέστη «πρώην πρωθυπουργὸς» τὸ 1910, ἕξι χρόνια, δηλαδή, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Παύλου Μελᾶ.
Ἀξίζει, πρὸς διδαχὴν τῶν πατριδοκαπήλων, νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ πατέρας τοῦ Παύλου Μελᾶ, Μιχαὴλ Μελᾶς, πέθανε ξαφνικὰ τὸ 1897. Πολλοὶ ἀπέδωσαν τὸν πρόωρο θάνατό του στὶς τύψεις, διότι ἡ Ἐθνικὴ Ἑταιρεία, τῆς ὁποίας ἧταν πρόεδρος, εἶχε ἐξωθήσει τὴν τότε κυβέρνηση στὸν πόλεμο τοῦ 1897, γιὰ τὸν ὁποῖο ἡ χρεωκοπημένη, καὶ τότε, χώρα δὲν ἦταν καθόλου ἕτοιμη. Ἡ Πηνελόπη Δέλτα μαρτυρεῖ ὂτι ἀντίστοιχες τύψεις εἶχε καὶ ὁ Παῦλος Μελᾶς, ἀλλὰ δὲν ἔχει μαρτυρία ἀπὸ πρῶτο χέρι. Τὰ ἡμερολόγιά του δὲν ἐπιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Μαρτυροῦν, ὅμως, ὅτι γνώριζε ὅτι δὲν ἦταν κατάλληλος γιὰ ἀνταρτοπόλεμο τέτοιας σκληρότητος ὅπως ἦταν ὁ Μακεδονικὸς Ἀγῶνας καί, ἐν τούτοις, πῆγε καὶ ἔπεσε, ἂν καὶ ὄχι στὴν μάχη. Τὸν δολοφόνησε ὁ ταμίας του καὶ τὄσκασε μέσα στὴν ταραχὴ συμπλοκῆς μὲ Τουρκικὸ ἀπόσπασμα. Πολλαπλᾶ τὰ διδάγματα γιὰ ὅποιον θέλει νὰ σκεφθεῖ.
Ευτυχως που υπαρχουν ακομη Ελληνες σαν τον κ. Χολεβα, που μνημονευουν τον ηρωα Παυλό Μελα και υπενθυμιζουν οτι χρειάζεται επιτέλους να ανακινήσει σε διεθνείς οργανισμούς η χώρα μας το ζήτημα της ελληνικής μειονότητος, που καταπιεζεται απο τις αρχες των Σκοπιων.
Αμφιβαλο ομως εαν η Χωρα μας, η οποια δυστυχως δειχνει οτι δεν τιμα ουτε την ημερα του θανατου του Ηρωα μας, που σαν σημερα επηλθε στην Σιατιστα το 1904, θα ασχοληθει ποτε με το προβλημα αυτο;
Σαν απογονος Ελληνικης Οικογενειας Μακεδονων απο την Γευγελη, που πολεμησε τους Κομιτατζηδες στον Βαλτο, μαζι με τον Παυλο Μελα, και ειχε στενο συνδεσμο με τον Ιωνα Δραγουμη, λυπουμαι για την επιδεικνυουσα ακατανοητη αδιαφορια του επισημου Κρατους μας και γενικα για τον μεχρι τουδε απαραδεκτο χειρισμο του Μακεδονικου προβληματος απο αυτο.
Στελλιος Τσορλινης απο Βιεννη
Δὲν ξέρω, πραγματικά, ἄν εἶναι καλὸ νὰ γράφουμε διθυραμβικά, ὅταν ἀναφερόμαστε σὲ ἡρωϊκὲς μορφὲς τοῦ Ἐθνοκράτους μας. Καμιὰ φορὰ νομίζω ὅτι τὶς γειώνουμε, ἐνῶ ἡ λιτὴ ἀναφορὰ στὰ γεγονότα, καὶ μόνον αὐτή, ἀρκεῖ γιὰ νὰ τὶς ἀπογειώσει στὴν μνήμη μας. Τὰ μεγάλα ἡρωϊκὰ ἔπη, πρὶν ὑπάρξει ἐθνοκράτος, ἦταν γραμμένα μὲ τὴν οἰκονομία τοῦ χαρτιοῦ καὶ τοῦ μελανιοῦ προπαντός.
Ἦταν κάποτε τῆς μόδας, στὰ ἐθνοκράτη, νὰ δραματοποιεῖται μιὰ περιγραφή: προϊὸν τῆς ἐποχῆς τοῦ ρομαντισμοῦ. Πέρασαν ὅμως αὐτά, ἀλλάζουν οἱ καιροί, ἀλλάζει καὶ ὁ κόσμος.
Ὁ Παῦλος Μελᾶς ἦταν πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἀνθυπολοχαγὸς τοῦ Πυροβολικοῦ. Νὰ μιὰ ἰδιότητα ποὺ δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει ποτὲ μέσα στὸν χρόνο, ἀσχέτως ἄν ἦταν ἀξιωματικὸς βολῆς σὲ πυροβόλο 75 χιλ. (Schneider;) ἐνῶ σήμερα θὰ χρησιμοποιοῦσε πιθανῶς Panzer (δὲν ὑπῆρχε ἀντιεροπορικὸ ΠΒ στὴν ἐποχή του!).
Κι ἐδῶ θὰ ἦταν καλὸ νὰ ἀναφερθεῖ κανεῖς στὰ λόγια τοῦ ἥρωα πρὸς τοὺς εὐέλπιδες:λόγια μεστά, ποὺ ἀναρτῶνται ἀκόμη καὶ στὶς μέρες μας στὰ στρατόπεδα καὶ φυσικὰ στὴν ΣΣΕ. Ὁ λόγος του βέβαια εἶναι καθαρὰ στρατιωτικός, κι ἕνας σοβαρὸς μελετητὴς τῆς Ἱστορίας εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ τὸ λάβει σοβαρὰ ὑπόψιν αὐτό, ὅταν τὸν ἐπεξεργάζεται νοηματικά.
Ὁ Ἥρωας Παῦλος Μελᾶς βρίσκεται σὲ περίοδο ὅπου θὰ ξεκινοῦσε ὁ διπλασιασμὀς τοῦ ἑλλαδικοῦ Κράτους ἀπὸ τὴν μία, ἀλλὰ θὰ ξεκινοῦσε ταυτοχρόνως καὶ ἡ ὁλοσχερῆς καταστροφὴ τῆς Ῥωμαιοσύνης, μὲ τὴν ὁποία ἀναμετρήθηκε ὁ Διαφωτισμὸς στὴν τελευταία καὶ πιὸ καθοριστική τους μάχη (ἡ ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία μετατρέπεται τελικὰ σὲ Ἐθνοκράτος, καὶ θὰ ξεπαστρέψει μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες τὴν πολιτιστικὴ καὶ ἐθνοτική της ποικιλομορφία, ὅπως θὰ ἔκανε ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν Μεταξᾶ μέχρι τὴν Μεταπολίτευση).
Γιὰ τοὺς ἔχοντες καταγωγὴ ἀπὸ προσφυγικὲς οἰκογένειες, ὁ διπλασιασμὸς τῆς Ἑλλάδας μὲ τὸν ταυτόχρονο ξεριζωμὸ τῆς Ῥωμηοσύνης δημιουργεῖ παρόμοια αἰσθήματα μὲ αὐτὰ τῶν ὁμογενῶν μας Ῥωμηῶν τῆς Κύπρου, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ Ἑλλάδα πανηγύριζε τὴν πτώση τῆς δικτατορίας τῶν Συνταγματαρχῶν. Πανηγυρίζαμε τὴν στιγμὴ ποὺ στὴν Κύπρο συνέβαιναν φρικιαστικὰ πράγματα, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ τότε κάποιοι πανηγύριζαν γιὰ τὴν Μεγάλη Ἰδέα καὶ τὴν ἀνάκτηση ἐδαφῶν, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ Τσέτες τοῦ Ἀττατοῦρκ διέπρατταν φρικιαστικὰ ἐγκλήματα κατὰ τῶν Ῥωμαίων τῆς Ἀνατολῆς.
Ἡ συζήτηση πρέπει νὰ εἶναι πάνα ἀπ’ ὅλα ἐπιστημονική, νηφάλια καὶ οὐσιαστική. Ἡ (πολιτικὴ) ὕπαρξη τῆς κ. Ρεπούση ὑφίσταται χάρη στὴν ἀδυναμία μας νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ρομαντικὰ στοιχεία στὴν ἀρθρογραφία μας. Ὁ ρομαντισμός, ἔστω καὶ ντεμοντέ, μπορεῖ νὰ ὑφίσταται στὴν τέχνη: δὲν ταιριάζει ὡστόσο στὴν ἐπιφυλλιδογραφία.
Ἔχοντας αὐτὲς τὶς σκέψεις κατὰ νοῦ, θεωρῶ ὅτι ἡ θυσία καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Παύλου Μελᾶ δὲν πρέπει νὰ θυσιάζεται στὸν βωμὸ τοῦ κρατικοῦ ἐθνικισμοῦ. Τὸ πεῖσμα του, ἡ τόλμη του, τὰ ἴδια τὰ λόγια του μὲ τὰ ὁποία προτρέπει τοὺς νέους νὰ ἔχουν ὑπομονὴ καὶ καρτερία θὰ πρέπει νὰ βροῦν πρόσφορο ἔδαφος στὴν σημερινὴ κρίση καὶ νὰ ἀφυπνήσουν συνειδήσεις. Οἱ ἐχθροὶ τοῦ ἐθνοκράτους μας δὲν βρίσκονται στὰ σύνορα, ἀλλὰ ἐντὸς τῆς Ἑλλάδας. Διοικοῦν, ἀποφασίζουν μὲ συνοπτικὲς καὶ ἀντιδημοκρατικὲς διαδικασίες. Ξεπουλοῦν τὴν Ἑλλάδα σπιθαμὴ πρὸς σπιθαμή. Ἡ σύγχρονη μορφὴ τῆς Μεγάλης Ἰδέας τοῦ Παύλου Μελᾶ, στὴν ὁποία ἀναφέρεται στὴν ἐπιστολή του πρὸς τοὺς Εὐέλπιδες τῆς ἐποχῆς του, θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῆς Δημοκρατίας. Ὁ στρατόλαος νὰ ξαναπάρει τὴν τύχη τῆς πατρίδας στὰ χέρια του. Νὰ φύγουν οἱ προτέκτορες. Νὰ μὴν ἀναγνωριστεῖ τὸ ἀπεχθὲς χρέος: δανειστήκαμε 80 δις, πληρώσαμε 350 καὶ χρωστᾶμε ἄλλα 350! Νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν πραγματική μας οἰκονομία, νὰ ξαναπάρουμε τὰ ἡνία τῆς χώρας μας στὰ χέρια μας.
Καλὰ ποὺ δὲν ζοῦσαν σήμερα οἱ τωρινοὶ «ἐπαναστάτες» γιὰ νὰ ἐξηγήσουν στὸν Παῦλο Μελᾶ ὅτι κακῶς πῆγε νὰ ἐξασφαλίσει τὸ δικαίωμα τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Μακεδονίας νὰ μὴν ὑπαχθοῦν στὴν Βουλγαρικὴ Ἐξαρχία καὶ νὰ μὴν ἐκβουλγαρισθοῦν, ἐνῶ ὁ πραγματικὸς ἐχθρὸς ἧταν ἡ τρόϊκα τῆς ἐποχῆς,ὁ Διεθνὴς Οἰκονομικὸς Ἔλεγχος, τὸν ὁποῖο οἱ ξενόδουλοι προδότες Ἑλλαδίτες πολιτικοὶ διατήρησαν, ἐνῶ οἱ ὑπερήφανοι Βούλγαροι πατριῶτες τὸν εἶχαν ἀποτινάξει !
Τότε, ὄχι «τώρα» δὲν ζοῦσαν οἱ «ἐπαναστάτες» …
Εἶστε ἀπὸ τοὺς λίγους σχολιαστές, κ. Γεωργάνα, τῶν ὁποίων τὸ ὅνομα ἀρκεῖ γιὰ νὰ διαβάσω τὰ σχόλιά τους. Πάντοτε εἶναι ἐνδιαφέρουσες οἱ παρεμβάσεις σας πάνω σὲ ἱστορικὰ θέματα, καὶ κατέχετε τὴν Σύγχρονη ἱστορία ὁμολογουμένως _πολὺ καλά_.
Ἰδεολογικὰ βέβαια εἴμαστε μακριά. Τὸ σέβομαι καὶ πάραυτα προχωράμε διαφωνοῦντες σὲ μερικὰ σημεῖα. Νὰ εἶστε καλά.
Υ.Γ. Πρέπει θαρρῶ νὰ προετοιμαστεῖ ἡ κοινωνία μας γι’ αὐτὸ ποὺ ἀναπάντεχα ἔρχεται. Γιὰ 80 δις δανείου τῆς Μεταπολίτευσης πληρώθηκαν 350 δις καὶ βρισκόμαστε νὰ χρωστάμε ἀκόμα 350 δις. Νομίζω ὅτι εἶναι πέρα ἰδεολογίας αὐτὸ ποὺ θὰ ἀκολουθήσει τὶς προσεχεῖς ἐβδομάδες. Τόκος πάνω στὸν τόκο καὶ ξεπούλημα τῆς πατρίδας. Οἱ ΕΟΖ ἔρχονται. Θὰ ἤθελα νὰ δῶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ _στηρίξανε_ τοὺς σημερινοὺς προδῶτες, ὅταν φύγει αὐτὸς ὁ βραχνᾶς. Καὶ νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι θὰ φύγει, διότι ὑπάρχει συσσωρευμένη κοινωνικὴ ὀργή. Ὁ σημερινὸς ἐχθρὸς δὲν κρατᾶ ὅπλα στὰ χέρια του. Δεῖτε τὸν ὀρισμὸ τῆς Γενοκτονίας (διακύρηξη ΟΗΕ), καὶ πεῖτε μου ΠΟΥ διαφέρει ἀπὸ αὐτὸ ποὺ γίνεται στὴν Ἑλλάδα.
Ἀγαπητὲ κύριε Παπαδόπουλε,
Δὲν νομίζω ὅτι οἱ διαφωνίες μας μποροῦν νὰ άποδοθοῦν σὲ διαφορὲς ἰδεολογίας. Καὶ εἶναι κρίμα διότι οἱ πόροι γιὰ νὰ μπορῦμε νὰ συζητᾶμε ἀποδοτικῶς ὑπάρχουν στὸ διαδίκτυο. Γιὰ παράδειγμα, πολλὰ μπορεῖ νὰ μάθει ὁ ἐνδιαφερόμενος γιὰ τὴν ἱστορία τῶν Ἐθνικῶν Δανείων ἀπὸ τὸ βιβλίο αὐτό :
http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/f/2/f/metadata-226-0000074.tkl
Ὅπως καθίσταται προφανές άπὸ τὸ ἔργο αὐτὸ καὶ ἀπὸ πολλὰ ἄλλα, ἡ παροῦσα κρίσις πόρρω άπέχει άπὸ τὸ νὰ εἶναι ἡ χειροτέρα τῆς συγχρόνου ἱστορίας μας. Λογικῶς, λοιπόν, ἀφοῦ ἐπιζήσαμε χειροτέρων κρίσεων, μπροῦμε νὰ ἐπιζήσουμε καὶ στὴν παροῦσα. Ἄν, βεβαίως, ἐπιμένουμε νὰ μὴν ἀποκομίζουμε τὰ διδάγματα τῆς ἰστορίας διὰ τῆς μελέτης, ἀφεύκτως θὰ τὰ αποκομίσουμε διὰ τῆς πικρᾶς πείρας.
Πιο πάνω, στο πρώτο σχόλιο, ο φίλος που υπογράφει “Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας”, αναφέρει για τον Παύλο Μελά ότι:
“εν τούτοις, πήγε καί έπεσε, άν καί όχι στήν μάχη. Τόν δολοφόνησε ο ταμίας του”
Προσωπικά, βλέπω στη βιβλιογραφία ότι η σταθερά επαναλαμβανόμενη αναφορά στο θάνατο του έχει ως εξής:
Βρισκόταν στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς στις 13 Οκτωβρίου 1904, όπου προδόθηκε από τη βουλγαρική συμμορία του Μήτρου Βλάχου στους Τούρκους, σε συμπλοκή με τους οποίους σκοτώθηκε.
Ακόμα και δημοτικά τραγούδια που αναφέρουν ότι “τον Παύλο τον βαρέσανε στης Καστοριάς τα μέρη. Δεν τον βαρέσαν με αντρειά […] μον’ τον βαρέσαν μ’ απιστιά, νύχτα με το φεγγάρι” (Πετρόπουλος Δημ., “Δημοτικά τραγούδια του Μακεδονικού αγώνα”, Ελληνικά 8 (1968), σελ. 326) εντούτοις και πάλι οι Τούρκοι αναφέρονται ως αιτία: “Παιδιά, να μη σκορπίσετε, παιδιά, μη φοβηθήτε, τους Τούρκους, τα παλιόσκυλα, να τους εκδικηθήτε” (ό.π., σελ. 330. Βλ. και σελ. 332).
Εσείς που ακριβώς διαβάσατε ότι τον Παύλο Μελά “τον δολοφόνησε ο ταμίας του”;
Δώστε μας αν είναι εύκολο την ακριβή παραπομπή ώστε να ψάξουμε το ζήτημα και να βρούμε ποια πηγή μας μεταφέρει την πληροφορία και αν είναι γνωστό βεβαίως το όνομα του ταμία.
Τὸ λέει καὶ τὸ δημοτικὸ τραγούδι πού ἀναφέρατε («μ`ἀπιστιά»).
Ἐπειδή, ὅμως, τὸν καιρὸ πού πήγαινα σχολεῖο αὐτὰ τὰ μαθαίναμε ἀπ’ ἔξω θυμᾶμαι τὴν προσεκτικὴ διατύπωση τοῦ σχολικοῦ βιβλίου : «Σκοτώθηκε κατὰ τὴν διάρκεια συμπλοκῆς μὲ τουρκικὸ ἀπόσπασμα στὸ χωριὸ Στάτιστα (σήμερα Μελᾶς) τῆς Μακεδονίας». Ἀλλὰ τὶς καλύτερες μαρτυρίες τὶς δίνουν οἱ ἐχθροί. Δέστε, λοιπόν, ἐδῶ :
http://www.lithoksou.net/p/o-paylos-melas καὶ ἐδῶ :
http://www.lithoksou.net/p/ysterografo-gia-thanato-toy-payloy-mela-2013
Ἐλπίζω νὰ μπορέσετε νὰ παρακάμψετε τὴν προπαγάνδα τῶν ἐχθρῶν καὶ νὰ ἑστιάσετε στὶς παραπομπὲς στὶς πρωτογενεῖς μαρτυρίες. Παρὰ τὶς διαρκεῖς καὶ ἐμφανῶς ἀδέξιες ἀπόπειρες διαστρεβλώσεως τῆς πραγματικότητος, τὰ γεγονότα, γραμμένα μὲ τὸ χέρι κάποιου πού θέλει διακαῶς νὰ τὸν μειώσει, ἀποκαλύπτουν ἀθελήτως τὸ τιτάνειο μέγεθος τοῦ ἀγῶνος γιὰ τὴν Μακεδονία καὶ τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου Παύλου Μελᾶ. Καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔπεσε ἀπὸ ἐλληνικὴ σφαῖρα τὸν ἀνυψώνει ἀκόμη ψηλότερα. Διότι πῆγε νὰ ἀγωνισθεῖ κι ἂς διαπίστωνε κάθε στιγμὴ ὅτι δὲν ἀγωνίζεται μόνο γιὰ τοὺς ἀξίους τῆς θυσίας του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἀναξίους.
Ὄφελος ἀπὸ τὴν παρακολούθηση ἐχθρικῆς προπαγάνδας εἶναι ὅτι εἶναι κανεὶς καλύτερα προετοιμασμένος γιὰ νὰ τὴν ἀντικρούσει. Θὰ συμφωνήσετε, φαντάζομαι, ὅτι εἶναι ἀποτελεσματικώτερο νὰ χρησιμοποιεῖ κανεὶς τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ ἀντιπάλου γιὰ νὰ τὸν διαψεύσει.
Καί, ἐπίσης, μαθαίνει κανεὶς ὅτι ἡ καλύτερη προπαγάνδα εἶναι ἡ ἀλήθεια.
Σᾶς ὑπενθυμίζω, ἐπίσης, ὅτι τὴν συζήτηση γιὰ τὸν Παύλο Μελᾶ καὶ τὸν Μακεδονικὸ Ἀγῶνα τὴν εἴχαμε κάνει στὸ «Ἀντίβαρο» καὶ πρὸ δύο ἐτῶν :
http://www.antibaro.gr/article/3737
Τὸ τότε συμπεράσματα μοῦ φαὶνεται ὅτι ἀκόμη ἰσχύουν.
Τί βλέπω ;
«Your comment is awaiting moderation.»
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/9232, Ἀντίβαρο
Ἰσχύει προληπτικὸς ἔλεγχος λόγου καὶ γιὰ τὰ ἐγγεγραμμένα μέλη τοῦ ἱστοτόπου ;
Ναι. Οι κανόνες
1. Ο σχολιασμός είναι ελεύθερος σε όλους τους χρήστες
2. Ο σχολιασμός μη εγγεγραμμένων μελών τίθεται σε αναμονή για έγκριση
3. Το πρώτο σχόλιο εγγεγραμμένου μέλους τίθεται σε αναμονή για έγκριση. Εφόσον υπάρξει ένα τουλάχιστον εγκεκριμένο σχόλιο, τότε τα σχόλια εγγεγραμμένων μελών δεν τίθενται πλέον σε αναμονή για έγκριση.
4. Σχόλια με 3 ή περισσότερους συνδέσμους τίθενται αυτομάτως σε αναμονή για έγκριση, ανεξαρτήτως αν είναι σχόλια μελών ή όχι.
Το σχόλιό σας κ. Γεωργάνα περιείχε 3 συνδέσμους και τέτοια σχόλια θεωρούνται ύποπτα για σπαμ, ακόμη και αν φαίνεται ότι προέρχονται από μέλη. Με τις μηχανές σπαμ, δεν μπορεί να ξέρει κανείς.
Επειδή αντιλαμβάνομαι τον περιορισμό, μόλις τώρα άλλαξα τη ρύθμιση, οπότε ο κανόνας 4 γίνεται ως εξής:
4. Σχόλια με 4 ή περισσότερους συνδέσμους τίθενται αυτομάτως σε αναμονή για έγκριση, ανεξαρτήτως αν είναι σχόλια μελών ή όχι.
Για τον φίλο κ. Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνα:
Σε αυτό που θα συμφωνήσω οπωσδήποτε είναι αυτό που γράφετε για την “παρακολούθηση” της “εχθρικής προπαγάνδας”. Αρκεί ν’ αναφέρω πόσα “χρωστάμε” στα δημοσιευμένα ιδεοληπτικά κείμενα κάποιων αποδομητών της ιστορίας, τα οποία οδηγούν σε μελέτη σε βάθος των επιχειρημάτων τους και πολλές φορές στην ανατροπή τους.
Κατά τη γνώμη μου πάντος, η επιβεβλημένη μελέτη προϊόντων ιδεοληψίας όπως του Λιθοξόου, ο οποίος έχει ταλέντο και σε κωμικά σενάρια όπως αυτό που φαντασιώνεται ότι στα 1821 είχαμε μια… “γενοκτονία των μουσουλμάνων”, δεν θα με οδηγήσει ποτέ να φτάσω σε οριστικά συμπεράσματα. Θα διαβάσω τι γράφει, θα ψάξω, θα διασταυρώσω, και κατόπιν θα φτάσω σε συμπέρασμα.
Στην περίπτωση λοιπόν του Παύλου Μελά, διαπίστωσα ότι πράγματι, υπάρχει ένα πλέγμα λεπτομερειών που αξίζει να μελετηθεί. Όμως, δεν θα έμενα σε αυτά που γράφει ο Λιθοξόου, από τη στιγμή που υπάρχει μια καλή και συνοπτική δημοσίευση των έως τώρα συμπερασμάτων του Βασίλη Γούναρη (Αναπλ. Καθηγητής Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας) τα οποία δημοσίευσε σε άρθρο του με τίτλο “Tο μοιραίο δεκαήμερο” στο ένθετο “Επτά Ημέρες” (17-10-2004), της “Καθημερινής” (http://news.kathimerini.gr/archive-editions/article/7days/2004/17-10-2004/1283360.html).
Απ’ ότι φαίνεται λοιπόν, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει λόγος να διατυπωθούν με βεβαιότητα άλλα συμπεράσματα εκτός από αυτά που γνωρίζουμε όλοι για τον θάνατο του Παύλου Μελά. Μπορούν να διατυπωθούν υποψίες και σκέψεις, αλλά όπως φαίνεται, αυτή τη στιγμή δεν μπορεί ν’ αλλάξει το έως τώρα συμπέρασμα διότι με τα στοιχεία που υπάρχουν, υπάρχει κίνδυνος ν’ αντικατασταθεί η ιστορία από τη συνομωσιολογία.
Σε κάποιο σημείο, ο Βασίλης Γούναρης σημειώνει:
“Σίγουρα ήταν κάτι παραπάνω από κενές παρασκηνιακές αλληλοκατηγορίες, αλλά κάτι λιγότερο συγκλονιστικό από τα απίστευτα συνωμοτικά σενάρια περί κλοπών, αντιζηλιών και δολοφονιών, που εξυφάνθηκαν εκ των υστέρων κυρίως μεταξύ των χωρικών της Στάτιτσας.”
Σχετικά με αυτό, σημειώσατε εδώ (http://www.antibaro.gr/article/3737):
“δέν τόν σκότωσε πιθανώτατα Τούρκικο βόλι, αλλά ο Έλληνας ταμίας του, ο οποίος, μετά τήν συμπλοκή, έγινε άφαντος μαζί μέ τό ταμείο καί δέν ξαναβρέθηκε ποτέ”.
Όμως, το θέμα της κλοπής, αυτή τη στιγμή αναφέρεται μόνο ως “συνωμοτικό σενάριο μεταξύ των χωρικών της Στάτιτσας”. Δεν υπάρχει λόγος να το ενσωματώσουμε αυτή τη στιγμή στην ιστορία του Παύλου Μελά.
Όπως διαβάζω, φαίνεται πως το ζήτημα απαιτεί έρευνα, αλλά και πρόσβαση σε τουρκικά και βουλγαρικά αρχεία για ένα τελικό συμπέρασμα. Προσωπικά, όσο έψαξα, βρήκα να κυριαρχεί απόλυτα μόνο η γνωστή εκδοχή του θανάτου, αυτή που αποδέχτηκε και η σύζυγος του Παύλου Μελά, η Ναταλία Μελά.
Από το κείμενο του Βασίλη Γούναρη φαίνεται ότι θα μπορούσαν να είχαν συμβεί πολλά: να σκότωσε κάποιος τον τραυματία Μελά για να μην προδωθεί η θέση του ή και να σκότωσε τον Μελά κατά λάθος σε συμπλοκή με Τούρκους ή από εκπυρσοκρότηση. Όμως, και πάλι, δεν δέχομαι ότι όλοι οι άνθρωποι που ιδεολογικά δεν ταυτίζονται με τον Λιθοξόου, είναι απατεώνες και ψεύτες.
Γι’ αυτό λοιπόν, με όσα διαβάζω, σωστά νομίζω δεν έχει αλλάξει η έως τώρα εκδοχή, διότι αυτό απαιτεί βεβαιότητες και όχι μόνο υποψίες στηριγμένες σε αντιφάσεις. Αυτό που μπορεί να κρύβει μια αντίφαση ενός μάρτυρα, δεν είναι αναγκαίο να αποτελεί και το συγκλονιστικότερο μυστικό του κόσμου για όλους μας. Μπορεί ένας μάρτυρας να θέλει να κρύψει κάτι που είναι σημαντικό για τη δική του υστεροφημία, αλλά αν το μαθαίναμε να μην ήταν και τόσο σημαντικό ως προς τα γεγονότα που ερευνούμε.
Πάντως, για όσους αγαπούν την ιστορία, είναι πράγματι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση.
Ναί, εἶναι ἀλήθεια ὅτι βάση γιὰ ὁριστικὸ συμπέρασμα δὲν ἔχουμε. Ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶμαι ἀνένδοτος, σκοταδιστής, θρησκόληπτος, ἐθνικιστὴς καὶ τουρκοφάγος προτιμῶ τὴν ἐκδοχὴ τῶν ἐχθρῶν, πρωτίστως διότι τοὺς πιάνει στὴν δική τους ξώβεργα. Πάντως, στὸ συγκεκριμένο περιστατικό, ἡ ἑρμηνεία τους τυγχάνει νὰ ἐξηγεῖ πολύ ἱκανοποιητικὰ πολλὲς λεπτομέρειες. Καὶ δείχνει πολύ καλύτερα καὶ διδακτικώτερα άπὸ τὴν κυρίαρχη δικὴ μας ἐκδοχὴ τὴν πραγματικότητα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα.
Δὲν θεωρῶ ὅτι οἱ άντίθετες μαρτυρίες εἶναι μαρτυρίες ἀπατεώνων ἤ ψευτῶν. Διότι, ὅπως ἀναγνωρίζει καὶ ὁ νόμος, σημασία γιὰ νὰ εἶναι μία πράξη άπάτη ἤ ψέμμα ἔχει ἡ «διάνοια», ἡ πρόθεση. Δὲν ἔχει στόχο ἡ ἱστορία νὰ παρουσιάζει τὶς ἀπαίσιες πράξεις, ἀλλὰ τὶς μεγάλες καὶ τὶς ὡραῖες, τὶς ξεχωριστές (τί μεγάλη τύχη ἔχουμε πού Ἕλληνας, ὁ Ἡρόδοτος, πρῶτος ὅρισε τὴν ἀποστολὴ τῆς ἱστορίας !). Κατανοητὸς εἶναι ὁ πειρασμὸς νὰ δείξουμε τὰ μεγάλα ἔργα μεγαλύτερα. Ἀλλὰ τὸ ἔργο ἀνθρώπων ὅπως ὁ Παῦλος Μελᾶς εἶναι μεγέθους τέτοιου πού δὲν γίνεται νὰ τὸ κάνει κανεὶς μεγαλύτερο.