του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Η απώλεια της νομισματικής κυριαρχίας των ευρωπαϊκών κρατών που προσχώρησαν στην ζώνη του ευρώ θα μπορούσε να αποβεί γόνιμη υπό δύο προϋποθέσεις: α. την δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών και β. την σχετική ομοιογένεια των οικονομικών δομών της ευρωζώνης.
α. Η θέσπιση κοινού νομίσματος που δεν αποτελεί δημοσιονομικό εργαλείο ενός κυρίαρχου κράτους και έκφραση μίας ενιαίας πολιτικής βούλησης αποτελεί παγκόσμιο παράδοξο.
Το ευρώ θα είχε προοπτική εάν συνδυαζόταν με την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, την μετατροπή της σε ομοσπονδία ή έστω συνομοσπονδία του τύπου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ή της Ελβετικής Συνομοσπονδίας.
Όχι μόνον κάτι τέτοιο δεν έγινε, αλλά έγιναν βήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι ισχυρές χώρες της Ευρωζώνης αρνήθηκαν να παραχωρήσουν ψήγματα έστω της εθνικής τους κυριαρχίας, περιοριζόμενες σε δευτερεύοντα και ανούσια ζητήματα. Επίσης αρνήθηκαν να συναινέσουν στην θέσπιση αιρετών εκτελεστικών οργάνων αντί της διορισμένης Επιτροπής που αποτελείται από γραφειοκράτες χωρίς πολιτική νομιμοποίηση. Τελικά η στασιμότητα υπηρέτησε την επιβίωση και την ενίσχυση μάλιστα της κλειστής, αυτιστικής λογικής των ευρωπαϊκών κρατών, που είδαν στο ευρώ μόνον τις δικιές τους περιφερειακές σκοπιμότητες.
Το αποτέλεσμα ήταν το ευρώ να βαδίζει στο κενό, εξαρτώμενο από την εξαιρετικά αργή και περίπλοκη διαδικασία λήψης αποφάσεων της Ευρωζώνης.
Επειδή όμως η πολιτική, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό, τον ακυβέρνητο μηχανισμό της ευρωζώνης ήρθε να καταλάβει σταδιακά η Γερμανία, η μόνη χώρα με ακράδαντη οικονομική ευρωστία. Έτσι το ευρώ τελικώς κατέστη εργαλείο του γερμανικού οικονομικού νέο-ηγεμονισμού, που αποκτά ήδη πολιτικά αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά με πρώτα θύματα τις αδύναμες ή χρεωκοπημένες χώρες όπως η Ελλάδα.
Αλλά αν την απουσία Ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών καλύψει -όπως και καλύπτει ήδη- το Γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, τότε πλέον δεν πρόκειται περί ενιαίου νομίσματος μίας ενιαίας Ευρώπης, αλλά περί πανίσχυρου δημοσιονομικού εργαλείου καθυπόταξης εθνών στην υπηρεσία των επιδιώξεων μίας πανίσχυρης δύναμης.
β. Η εξαιρετικά μεγάλη ανομοιογένεια των οικονομικών δομών των κρατών της ευρωζώνης καθιστά αδύνατη μία δημοσιονομική πολιτική που θα υπηρετεί τα κοινά συμφέροντα. Μία ισχυρή βιομηχανική εξαγωγική χώρα όπως η Γερμανία τι κοινό έχει με μία χώρα όπως η Ελλάδα με ισχνή παραγωγή και χαμηλή παραγωγικότητα, αδυναμία κάλυψης μέρους έστω των εγχωρίων αναγκών και ανταγωνισμού των φθηνών εισαγομένων προϊόντων, διαλελυμένη βιοτεχνία και βιομηχανία, προβληματικό εμπορικό ισοζύγιο, τεράστια ανεργία, ανύπαρκτη παραγωγή τεχνογνωσίας;
Πώς είναι δυνατόν η νομισματική πολιτική που συμφέρει την Γερμανία να εξυπηρετεί και την Ελλάδα, και το αντίστροφο; Ερώτημα που θα έθετε ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών επιστημών στο σημερινό πολιτικό σύστημα, το οποίο σύσσωμο (πλην ΚΚΕ, που έχει όμως την δική του, άσχετη με το πνεύμα αυτού του κειμένου λογική) υποστηρίζει την άνευ όρων παραμονή της χώρας στο ευρώ, χωρίς όμως να πραγματοποιεί τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις.
Κεντρικό ζήτημα υπ’ αυτήν την έννοια αποτελεί η πλήρης ανελαστικότητα της Γερμανίας στην ανάγκη μείωσης των επιτοκίων της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας, μείωση απολύτως αναγκαία και μάλιστα επείγουσα για την χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την δημιουργία θέσεων εργασίας και την αύξηση της καταναλωτικής δαπάνης στην χειμαζόμενη Ελλάδα.
Αυτή η ανελαστικότητα οφείλεται στο άγχος των Γερμανών για την τυχόν εμφάνιση πληθωρισμού, λόγω του προηγουμένου της Βαϊμάρης, όπου ο υπερπληθωρισμός ισοπέδωσε την οικονομία και έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία. Άγχος ασφαλώς εκτός τόπου και χρόνου για την σημερινή ισχυρή Γερμανία, που δεν έχει καμμία σχέση με την ηττημένη και οικονομικά κατεστραμμένη από τις πολεμικές επανορθώσεις μεσοπολεμική Γερμανία. Για «να μην επανεμφανισθεί λοιπόν ο εθνικοσοσιαλισμός» στην Γερμανία, επανεμφανίζεται στην Ελλάδα!
Η παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ πρέπει να συζητηθεί με αποκλειστικό κριτήριο το εθνικό συμφέρον. Ασφαλώς η παραμονή στην ευρωζώνη αποτελεί γεωπολιτικό πλεονέκτημα, ή θα έπρεπε να αποτελεί, εάν η Ευρώπη ακολουθούσε ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική. Αλλά ούτε αυτό συμβαίνει. Και εν πάση περιπτώσει η Ευρώπη δεν παρέχει στρατιωτική προστασία στα μέλη της από εξωτερικές επιβουλές, ούτε και είναι ο προορισμός της αυτός. Η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ, και εκεί θα έπρεπε να έχει ρίξει το βάρος των διεθνών της σχέσεων, περισσότερο από το να προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον τουρκικό, αλβανικό κλπ. αναθεωρητισμό μέσω της αδιέξοδης υποστήριξης της ένταξης άνευ όρων διαφόρων τριτοκοσμικών χωρών στον σκληρό πυρήνα του δυτικού κόσμου.
Οικονομικά, είναι φανερό ότι η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε δύο εξ ίσου δύσκολες προοπτικές:
Πρώτη προοπτική: να συνεχιστεί η σημερινή πολιτική, η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα καταλήξει στην «έξοδο της χώρας στις αγορές», την οποία διαφημίζει ως μέγα επίτευγμα η κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, «έξοδος στις αγορές» σημαίνει νέο κύκλο δανεισμού με υψηλά επιτόκια και νέα διόγκωση του ήδη ασύλληπτων διαστάσεων δημοσίου χρέους», που θα δώσει απλώς κάποια παράταση ζωής στο σημερινό πολιτικό σύστημα, επιτρέποντάς του να συνεχίσει να πληρώνει μισθούς 600 ευρώ και συντάξεις 400 ευρώ μέχρι κάποια νέα δημοσιονομική κατάρρευση.
Στην δε χειρότερη (και την πιθανότερη) περίπτωση, να οδηγηθούμε λόγω αδυναμίας εξόδου στις αγορές σε νέα χρηματοδότηση και τρίτο μνημόνιο, με τραγικές επιπτώσεις σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Και στις δύο περιπτώσεις, επενδύσεις δεν θα γίνονται, η ανεργία και η μαζική μετανάστευση της Ελληνικής νεολαίας στο εξωτερικό θα διογκούνται, οι ψηφοφόροι θα συνεχίζουν να ψηφίζουν ακραία κόμματα, στο βάθος δε παραμονεύει η γενικευμένη έκρηξη βίας και η διάλυση.
Δεύτερη προοπτική: το πολιτικό σύστημα καταρρέει υπό το βάρος της αποτυχίας του και της κοινωνικής κατακραυγής και αναλαμβάνει την διακυβέρνηση μία ομάδα υπεύθυνων, ικανών και έντιμων προσωπικοτήτων.
Αυτή προβαίνει σε διαπραγμάτευση επί μηδενικής βάσεως με την τρόϊκα και το ΔΝΤ, δεσμευόμενη ότι θα προβεί επιτέλους στις ριζικές διοικητικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που επί τριετία έχει πεισματικά μπλοκάρει η κυβερνώσα πελατειακή φαυλοκρατία.
Προωθεί άμεσα προς ψήφιση νομοσχέδια που απελευθερώνουν την επιχειρηματικότητα, καταργούν το κρατικό μονοπώλιο στην ανωτάτη παιδεία, θεσπίζουν αξιοκρατία στο δημόσιο, καταργούν τα προνόμια των πολιτικών, προβλέπουν ασυμβίβαστο μεταξύ ιδιοτήτων υπουργού και βουλευτή κλπ.
Παράλληλα, θεσπίζει αφορολόγητο για νέους επιχειρηματίες, καταργεί τους φόρους ακινήτων και επιβάλλει ρυθμίσεις στα τραπεζικά δάνεια, ανακουφίζοντας την κοινωνία και διευκολύνοντας την λελογισμένη αύξηση της κατανάλωσης.
Ταυτόχρονα, εκπονεί Πενταετές Πρόγραμμα Οικονομικής Αναπτύξεως της Ελλάδος με κύριο άξονα την Γεωργία και την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, και στόχο την Σχετική Αυτάρκεια και το Εξαγωγικό Εμπόριο.
Και ζητά ως αντάλλαγμα την δραστική περικοπή του χρέους, σε συνδυασμό με μείωση επιτοκίων και περίοδο χάριτος στην καταβολή των επομένων δόσεων. Και ταυτόχρονα την παροχή αναπτυξιακής βοήθειας προς την Ελλάδα, που θα διοχετεύεται απ’ ευθείας στις επιχειρήσεις και σε νέους επιχειρηματίες.
Εάν η τρόϊκα, η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνηθούν αυτήν την πρόταση, τότε θα πρέπει να οργανωθεί μία τεχνοκρατικά σχεδιασμένη από τους καλύτερους οικονομικούς εγκεφάλους της χώρας έξοδος από το Ευρώ και επιστροφή στην Εθνική Νομισματική Κυριαρχία, δηλαδή την Δραχμή.
Προδημοσίευση από το 4ο Τεύχος του Μηνιαίου Περιοδικού “Νέα Πολιτική“
* Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
13 comments
Καλά, ὑπάρχει προηγούμενο τέτοιας ἀλλαγῆς, ὅπως αὐτὴν πού ὀνειρεύεται ὁ ἀρθρογράφος, ὄχι στὴν νεωτέρα Ἑλλάδα, ἀλλὰ σὲ ὅλον τὸν κόσμο ; Κερδίζει κανεὶς ἀπὸ τὴν ἀναμάσηση τετριμμένων καὶ ἀνεδοφικῶν κοινοτοπιῶν ; Καὶ ὅμως ναί, κάποιος φαίνεται κερδίζει. Διότι ὑπάρχουν ἄφθονα κείμενα άντιστοίχου ποιότητος στὸ περιοδικὸ «Νέα Πολιτική». Γιατί χρειάζεται, σώνει καὶ καλά, νὰ ἀναδημοσιεύονται στὸ «Ἀντίβαρο» ;
Ἂν κάποιος θέλει σοβαρὴ συζήτηση τοῦ θέματος «δραχμὴ ἢ εὐρώ», μπορεῖ νὰ διαβάσει αὐτό :
http://unofficialdimioannou.wordpress.com/2013/04/19/%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%86%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%84%CE%B7-%CE%B5%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7/
Δεν υπάρχει δίλλημα Ευρώ ή Δραχμή. Ως έχουν τα πράγματα το μέλλον είναι δεδομένο:
Τούρκικη Λίρα!…
Ο κ. Γεωργάνας δεν κατάλαβε γιατί πράγμα μιλάει ο κ. Μελετόπουλος. Και ο κ. Μελετόπουλος κάνει απλά οικονομικές προσεγγίσεις σ’ ένα θέμα καθαρά πολιτικό! .Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν έχει να κάνει με την οικονομία της πατρίδας μας, αλλά με την αυτονομία της! Όταν αλλάζει ρότα το πλοίο φυσικά και ταρακουνιέται, αλλά έτσι θα κατευθυνθεί στον προορισμό του. Αν κρατήσει σταθερή πορεία το περιμένουν τα βράχια. Η δραχμή θα συνοδευτεί σίγουρα από βραχύχρονη οικονομική δυσκολία, αλλά με προοπτική ελευθερίας, ανεξαρτησίας και ευημερίας! Το ευρώ με αντίστοιχη υποτέλειας, εξαθλίωσης και εξόντωσης, χωρίς καμιά προοπτική σωτηρίας! Τις αποφάσεις πρέπει να τις πάρουν πολιτικοί και όχι οικονομολόγοι. Αλλά πολιτικοί αξιόπιστοι, τεχνοκράτες καταξιωμένοι και πατριώτες αποδεδειγμένοι! Αλλά όπως φτάσαμε πλέον “God save the people!
http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_26.html
Ὁ Admin παίζει fair game, καὶ κρατᾶ ὅλους τοὺς διαλόγους μας ἐδωμέσα,
δὲν σβήνει τίποτα.
Τὸ ἀναφέρω αὐτό, διότι ὑπῆρξαν φίλτατοι συνομιλητὲς ποὺ ἀποκαλέσαν τὸν
κ. Καζάκη “ἀπατεώνα”. Παραθέτω τὸ παραπάνω κείμενό του, μὲ τὸν
ὁμώνυμο τίτλο. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει πέσει μέσα παντοῦ. Εἶναι πιὰ ὕποπτο
νὰ ἀμφισβητεῖ κανεῖς τὸν Καζάκη, καὶ νὰ στηρίζει τὸν Φαῆλο. Πολὺ ὕποπτο.
Ἔχουμε κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὴν ἱστορία τῶν 190 ἐτῶν τοῦ νέου Ἑλλαδικοῦ κράτους ἢ ἀπὸ τὰ 3500 τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους άπὸ τὰ ὁποῖα προκύπτει ὅτι ἡ «αὐτονομία» ἐξησφάλισε «ἐλευθερία, ἀνεξαρτησία καὶ εὐημερία» ἢ ὅτι ἡ ἔλλειψη «αὐτονομίας» ἐμπόδισε τὸ ἔθνος νὰ ἀποτινάξει τὴν «ὑποτέλεια, τὴν ἐξαθλίωση καὶ τὴν ἐξόντωση» ; Ὁ Δημοσθένης λέει ὅτι ὑπάρχουν πόλεις μὲ χάλκινα νομίσματα ποὺ εὐνομοῦνται καὶ ἄλλες μὲ χρυσᾶ πού άναρχοῦνται. Συνεπῶς, τὸ δίλημμα «δραχμὴ ἢ εὐρὼ» εἶναι ψεύτικο. Δὲν πρόκειται τὸ νόμισμα νὰ ὑποκαταστήσει τὴν ἀρετὴ ἢ τὴν ἔλλειψη ἀρετῆς τῶν πολιτῶν. Ἄλλο ὅτι πολλοὶ προσπαθοῦν νὰ τοὺς ἐξαπατήσουν ὅτι μὲ κάποια μικρὴ θυσία αὔριο, μεθαύριο ὅλα θὰ γίνουν καλύτερα.
Η φράση σας “… καταργούν το κρατικό μονοπώλιο στην ανωτάτη παιδεία …” εξηγείται πλήρως από την ανάγνωση του βιογραφικού σας. Είναι παντελώς άστοχη και άσχετη με το άρθρο σας.
Το τελευταίο σχόλιο δεν δύναμαι να καταλάβω: πώς εξηγείται από το βιογραφικό του συγγραφέα και για ποιο λόγο είναι δήθεν “άστοχη” και “άσχετη” η πρόταση για κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου;
Πρότασή μου είναι κάποιοι να σχολιάζουν με βάση αυτό που διαβάζουν και να μην παρασύρονται από κάποια προσωπική τους εμπάθεια προς το πρόσωπο του συγγραφέα…
Ἐγώ, ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν καταλαβαίνω τὴν τελευταία πρόταση τοῦ Θ. Ὀρέστη: ποῦ ζεῖτε ἀγαπητέ, σὲ ἄλλη χώρα; Ἡ Ἑλλάδα ναὶ, ἔβγαλε παληκάρια ποὺ ἄφησαν τὰ κόκκαλά τους στὴν Πίνδο, ὅμως ἔβγαλε καὶ πολλοὺς πολλούς, ἀμέτρητους σπιούνους, μάηδες, χῖτες, ταγματασφαλῆτες καὶ κάθε λογῆς γούσηδες καὶ ρουφιάνους. Τὸ πὰν εἶναι νὰ μὴν ἀσχολούμαστε. Μὲ τὸν χρόνο ἄρχισα καὶ τὸ καταλαβαίνω, ὅτι ἡ ἀπομόνωση καὶ ἡ ἀδιαφορία εἶναι τὸ μόνο ὅπλο ἀντιμετώπισης τῆς ἀνώνυμης ρουφιανιᾶς.
Πάντως κι ἐγὼ διάβασα τὸ σχόλιο τοῦ ρουφιανάκου αὐτοῦ, καὶ ἀπὸ περιέργεια βρῆκα τὴν σελίδα τοῦ συγγραφέα κι ἐντυπωσιάστικα ἀπὸ τὸ βιογραφικό… ὁπότε, μόνο ἄμα “κόψουμε τοὺς μαλάκες΄΄ (τὸ παίρνω ἀπὸ τὴν στῖχο τοῦ Σαββόπουλου, ἀπ’ τὸν δίσκο χρονοποιό!) θὰ ἐξαφανιστοῦν. Ἡ ἀδιαφορίαμας ἰσοῦται μὲ τὸν θάνατό τους.
Επειδή διαβάζω χρόνια το αντίβαρο και σέβομαι τόσο τους συγγραφείς όσο και τους αναγνώστες θεωρώ ότι πρέπει να ανασκευάσω ένα προηγούμενο σχόλιό μου και να ζητήσω συγγνώμη για το ότι παρεξηγήθηκε (από σφάλμα μου).
Η παραπομπή στο βιογραφικό του κ. Μελετόπουλου δεν ήταν μειωτική. Αντιθέτως, έχει εξαιρετικό βιογραφικό (αντικειμενικά και όχι επειδή το λέω εγώ). Προσωπικά θεώρησα “λανθασμένη” την άποψη του συγγραφέα για τα κρατικά μονοπώλια στην παιδεία στο άρθρο περί δραχμής ή ευρώ και λόγω δικής μου μεροληψίας σχετικά με την κρατική παιδεία αναζήτησα το βιογραφικό του επώνυμου συγγραφέα του άρθρου για να τον γνωρίσω καλύτερα. Στο εξαιρετικό του βιογραφικό διαπίστωσα (ή μάλλον απομόνωσα) ότι έχει προπτυχιακή εκπαίδευση από το κολλέγιο Αθηνών – παρότι έχει συνέχεια εξαιρετικών σπουδών σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και εσωτερικού – και αυτό ήταν στιγμιαία αρκετό να με οργίσει (πολύ κακώς) και να ενισχύσει την άποψη που σχημάτισα ότι ο συγγραφέας μεροληπτεί υπέρ μίας θέσης με την οποία είμαι αντίθετος. Μαζί με την ανωνυμία που δίνει το διαδίκτυο κατέληξα σε μία άστοχη παραπομπή από μέρους μου στο βιογραφικό του. Εμφανώς, η άποψή μου για την μεροληψία του συγγραφέα σχετικά με τα κρατικά μονοπώλια ήταν βεβιασμένη και φυσικά μπορεί να είναι εξίσου μεροληπτική από μέρους μου. Θα έπρεπε είτε να έχω περιοριστεί στη διαφωνία μου για τη συγκεκριμένη φράση/θέση του επώνυμου συγγραφέα ή ακόμη καλύτερα σε τεκμηριωμένη διαφωνία μου σχετικά με συγκεκριμένη θέση στο άρθρο του συγγραφέα.
Απαντώντας λοιπόν στο δικαιολογημένο σχόλιο του κ. Ορέστη, στον κ. Μελετόπουλο, στους αναγνώστες του Αντίβαρου αλλά και στο ίδιο το Αντίβαρο, όχι δεν έχω καμμία εμπάθεια στο πρόσωπο του κ. Μελετόπουλου και προσθέτω ότι δεν είχα σκοπό να προσβάλλω τον συγγραφέα. Αν το έκανα ήταν λάθος ανωριμότητας από μέρους μου και ζητώ συγγνώμη.
Θεωρώ το Αντίβαρο ένα εξαιρετικό αντίβαρο ποιότητας και ομολογώ ότι αφελώς και απρεπώς παρασύρθηκα. Ελπίζω να δεχτείτε τη συγγνώμη μου.
Οι εξηγήσεις σας είναι υποδειγματικές και οφείλω με την σειρά μου να ανακαλέσω πλήρως την ανωτέρω δηλωθείσα, επίσης βιαστικά εκ μέρους μου, υποψία μου περί κάποιας εμπάθειας.
Σάς ευχαριστούμε επίσης για τα καλά σας λόγια αναφορικά με τον ιστοχώρο που με κόπο συντηρεί ο κ. Σταλίδης και όσοι ενίοτε τον βοηθούμε στο έργο του.
Δὲν θὰ ἀπολογηθῶ καὶ σὲ ἀνωνύμους. Ἐγὼ
σὰν ἀναγνώστης καὶ τακτικὸς ἐπισκέπτης τοῦ Ἀντιβάρου
θεωρῶ γελοιοποίηση τοῦ χώρου τὴν ἀξία
ποὺ δίνουν μερικοὶ στὸν διάλογο μὲ ἀνωνύμους. Εἰδικὰ ἄν
οἱ ἀνώνυμοι δὲν εἶναι προσεκτικοὶ στὸ τὶ γράφουν.
Δὲν παίρνου πίσω οὔτε τὰ ὀρθογραφικά μου λάθη,
ἀπὸ τὸ παραπάνω μου σχόλιο. Ἡ Ἑλλάδα σὰν ἐθνοκράτος
ἔχει _λεηλατηθεῖ_ ἀπὸ τὴν ρουφιανιὰ καὶ τὴν ἀνωνυμία
(=κουκούλα) στὰ σχεδὸν 183 χρόνια ὕπαρξής της.
Γιὰ νὰ μὴν “ἐρεθιστεῖ” ὁ Α.Σ. ἀπὸ τὸν ὅρο κουκούλα, θὰ τὸ
διευκρινήσω: θεωρῶ ὅτι δὲν ὑπάρχουν δύο ἄκρα. Αὐτὲς εἶναι
θεωρῖες ἐκ τοῦ πονηροῦ, ποὺ δημιούργησε ὁ Λαζαρίδης καὶ
ὁ Κρανιδιώτης (εὐφυέστατοι ἄνθρωποι, μὰ τὴν ἀλήθεια!) γιὰ
νὰ συντηρήσουν τὸ ὑπάρχον σύστημα ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἔτοιμο
νὰ καταρρεύσει.
Μία εἶναι ἡ κουκούλα. Ἕνα ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντοτε τὸ παρακράτος.
Εἴτε τὸ παίζει ἄκρα δεξιά, εἴτε ἀναρχία, πάντοτε θὰ μᾶς δουλεύει: εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό,
ἕνας ἐνιαῖος χῶρος ποὺ τὸν ἐλέγχουν πάντοτε οἱ προτέκτορες
γιὰ νὰ δημιουργοῦν ἀστάθεια καὶ νὰ ἐπεμβαίνουν στὰ ἐσωτερικὰ τῆς χώρας.
Συγγενικό μου πρόσωπο θυμᾶται τὶς μεγάλες προβοκάτσιες
στὴν Νομικὴ τῆς Θεσσαλονίκης, κατὰ τὴν ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου.
Τὸ Παρακράτος νόθευσε τὴν λαϊκὴ ἀντίσταση μὲ δικούς του “ἀντιστασιακοὺς”
γιὰ νὰ μὴν χάσει τὸν ἔλεγχο.
Having said that, θεωρῶ ὅτι ἡ ἀνωνυμία στὸ διαδίκτυο ἰσοῦται τουλάχιστον
μὲ δειλία. Εἷνα ὕβρις. Τουλάχιστον, γιὰ νὰ μὴν πῶ κάτι πολὺ βαρύτερο.
«Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους της μεταπολίτευσης ήταν εκείνος των προβοκατόρων στις διαδηλώσεις. Σύμφωνα με αυτόν, για περίπου σαράντα χρόνια αστυνομικοί δέρνουν, τραυματίζουν, καίνε αστυνομικούς, μόνο και μόνο για να βγάζουν το κακό όνομα στην Αριστερά ή στο «Κίνημα».
Ἡ συνέχεια ἐδῶ :
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_18/10/2013_523712
Ξέρω, ξέρω, τὸ μακρὺ χέρι τοῦ συστήματος, τῶν συνωμοτῶν καὶ τὰ λοιπά. Ἀλλά, πῶς καὶ σὲ τόσα χρόνια δὲν βρέθηκε ἕνας ἀστυνομικὸς πού ἔφαγε ξύλο ἀπὸ συναδέλφους του νὰ τὸ μαρτυρήσει ; Ἐδῶ στὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα ἔχουν διαρροές, στὴν ἀστυνομία δὲν ἔχουν ;