Την ώρα που η χώρα βρίσκεται καθημαγμένη από την επέλαση της διεθνούς τοκογλυφίας ο εχθρός αδράχνει την ευκαιρία να νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της Eισβολής.
Κάθε σοβαρή ηγεσία κράτους εμπερίστατου, θα απέφευγε άχρι καιρού πεισμόνως εμπλοκή σε διαπραγματευτικές συνομιλίες για μείζονα εθνικά ζητήματα διαρκούσης της κρίσεως.
Η Αθήνα δυστυχώς έχει ενδώσει στον διακαή διαχρονικό στόχο της Άγκυρας, τη σύγκληση Τετραμερούς. Μάταιες ελληνικές ελπίδες και αφερέγγυες προσδοκίες για έναν υποτίθεται έντιμο συμβιβασμό με εκείνους που πολιτικό τους εργαλείο έχουν τον στρατιωτικό εκβιασμό , την απειλή και τη χρήση βίας.
Στις διακρατικές αντιπαραθέσεις ενός εστί χρεία: πραγματικής ισχύος. “Δίκαια εν τω ανθρωπείω λόγω από της ίσης ανάγκης κρίνεται” κατά Θουκυδίδην(V.89), Κατά την ανθρώπινη δηλαδή λογική το δίκαιο κρίνεται όταν και τα δύο μέρη έχουν ίση ισχύ επιβολής του. Με συμμαχίες και συσχετισμούς.
Η επίσημη Ελλάς μεριμνώσα περί άλλα, εγκατέλειψε στον αυτόματο πιλότο την εθνικοαμυντική της θωράκιση. Γι΄ αυτό και υποκύπτει στα απίστευτα τελεσίγραφα της τρόικας και κλείνει τα τελευταία κατάλοιπα της στρατιωτικής βιομηχανίας μας ΕΛΒΟ, ΕΑΣ κλπ.
Ασφαλώς η Τουρκία δεν είναι στις δόξες της αυτόν τον καιρό. Έσπασε τα μούτρα της σε Αίγυπτο και Συρία. Απεδείχθη αναξιόχρεη στον χειρισμό Ιράν, Ιράκ . Εκτροχίασε το πολυδιαφημισμένο νεοισλαμικό μοντέλο. Περνάει φάση διεθνούς ανυποληψίας. Γι ΄ αυτό πασχίζει δια του Κυπριακού να επανέλθει στο προσκήνιο.
Περιέργως και με την ψήφο Ελλάδος και Κύπρου άνοιξε προχθές, ως μη όφειλε, το κεφάλαιο 22 των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της, παρότι δεν επιδεικνύει κανένα ενδιαφέρον για Ένταξη.
Η σπουδή με την οποία εμπλεκόμεθα σε μία τουρκικής στοχοθεσίας περιπέτεια και οι συνθήκες μέσα στις οποίες πραγματώνεται, εγκυμονούν τον κίνδυνο φιάσκου με τραγικές επιπτώσεις στα γεωπολιτικά πλεονεκτήματα μας.
Οι πασάδες μύρισαν ψητό με τα ενεργειακά κοιτάσματα της Κύπρου και κόπτονται να καταστούν ενεργειακός εταίρος της.
Πάμε ξυπόλητοι στ΄ αγκάθια. Χωρίς συμμάχους και χωρίς σχέδια. Απέναντί μας οι ηττημένοι Ανανιστές διψούν αντεκδίκηση και εκμεταλλευόμενοι τον ενδοτισμό των “προθύμων” ιθαγενών απεργάζονται τα χείριστα.
Υπενθυμίζουμε:
Αμμόχωστος. Με ψήφισμα του Σ.Α που ενσωματώνει την Συμφωνία Κυπριανού-Ντενκτάς(1979) έπρεπε από τότε να επιστραφεί προ πάσης και ανεξαρτήτως λύσεως του Κυπριακού.
Όπως με τη Χάλκη, μολονότι δεν είναι διμερές, η Τουρκία ζητεί ανταλλάγματα: δύο ισότιμα κράτη, αεροδρόμιο Τύμπου, αναγνώριση ψευδοκράτους δια της συναινέσεως στο περιβόητο απευθείας εμπόριο.
Πρωτόκολλο Άγκυρας: Υποχρέωση Τουρκίας(Αντιδήλωση ΕΕ 21.09.2005) να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να ανοίξει λιμάνια και αεροδρόμιά της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα. Μεταπίπτει με πρόταση του Προέδρου Αναστασιάδη σε απλό Μ.Ο.Ε.
Αλληλοεπισκέψεις των διαπραγματευτών, Ελληνοκυπρίου και Τουρκοκυπρίου σε Άγκυρα και Αθήνα. Ιδού το σώμα του εγκλήματος της Τετραμερούς. Έτσι όμως καταργείται η ελληνόκτητη Κυπριακή Δημοκρατία ως υποκείμενο διεθνούς δικαίου, ισότιμο μέλος ΕΕ, Ευρωζώνης, ΟΗΕ κ.λπ. και θα αντικατασταθεί από τουρκοειδές ανεξέλεγκτο μόρφωμα.
Το νέο σκηνικό εγκλωβισμού μας θυμίζει εκείνο της αλήστου μνήμης Τριμερούς του Λονδίνου ( 1955 ) η οποία συνετρίβη μεν λόγω Σεπτεμβριανών, αλλά υπήρξε το μείζον κακό στην πορεία του Κυπριακού: Εισήγαγε την παρητημένη από παντός δικαιώματος Τουρκία ως αποφασιστικό παράγοντα λύσης.
Είναι ανατριχιαστική η προθυμία με την οποία η Ελλάς παγιδεύτηκε «αγαλλομένω ποδί» μάλιστα. Ο τότε Βρετανός ΥΠΕΞ Μακμίλλαν φέρεται δηλώσας ότι «ουδείς ηδύνατο να πιστεύσει την αλήθειαν της ειδήσεως» περί συμμετοχής της Ελλάδος». Και στα Απομνημονεύματά του (H. Macmillan Tides of fortune σ. 665) οικτίρει τον ενδοτισμό μας. Αυτός που μας έσυρε στην Τριμερή:
«Αποτέλεσε για μένα ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι ο Βασιλεύς Παύλος έσπευσε να μου στείλει προσωπικό μήνυμα με το οποίο χαιρετούσε με ικανοποίηση την τολμηρή και διορατική πρωτοβουλία της Μ. Βρετανίας. Με εξέπληξε ιδιαίτερα το ότι ο Έλλην Υπουργός των Εξωτερικών Στεφ. Στεφανόπουλος δέχτηκε τη Βρετανική πρόταση, χωρίς να θέσει οποιουσδήποτε όρους και χωρίς να διατυπώσει επιφυλάξεις, λέγοντας μάλιστα ότι οι Έλληνες θα χαιρόντουσαν να συναντηθούν με τους Τούρκους φίλους των».
Πάσα ομοιότης με τα σημερινά είναι απλώς συμπωματική.
O tempora, o mores!