Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης
Πολιτικός Επιστήμων
Ενώ σήμερα θα έπρεπε να τιμούμε με κάθε επισημότητα και με ομοψυχία την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, υπάρχουν πάντοτε οι γνωστοί ‘αρνητές’ της που αρέσκονται στο να εισβάλουν σε χώρους όπου διεξάγονται οι παρελάσεις αλλά και στο να επιμένουν με πομπώδες ύφος ότι το «ΟΧΙ» το ξεστόμισε ο ελληνικός λαός και όχι ο Ιωάννης Μεταξάς.
Η Αριστερά, χρόνια τώρα προσπαθεί να ακυρώσει την συνεισφορά του τελευταίου παραγράφοντας τα απτά γεγονότα της ιστορίας ένεκα της δικτατορικής διακυβέρνησής του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φράση στο βιβλίο ιστορίας της Γ’ τάξης του Λυκείου: ‘ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το ΟΧΙ ίσως παρά την βαθύτερη θέλησή του’.
Και όμως, όλα τα στοιχεία που έχει συλλέξει η ιστορική επιστήμη καταδεικνύουν ότι ο Μεταξάς γνώριζε τις κινήσεις των ιταλικών στρατιωτικών δυνάμεων στον αλβανικό χώρο ενώ είχε ήδη διαρρεύσει αυτές τις πληροφορίες στον βασιλέα Γεώργιο και στην Αγγλία. Μήνες πριν άλλωστε είχε γράψει στον Ιταλό πρεσβευτή ότι «εάν η Ιταλία ήθελε θίξει ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδος, και προπαντός την ακεραιότητα του εδάφους της, σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε ότι η Ελλάς θα αμυνθεί της τιμής της και της ακεραιότητός της μέχρις εσχάτων». Αλλά βέβαια, για τους μελετητές της ιστορίας η στάση του δεν προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση εφόσον ήδη από το 1934 είχε την πεποίθηση ότι «η Ελλάς εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνον εις το οποίον θα ευρίσκεται η Αγγλία».
Ο Ιωάννης Μεταξάς βέβαια δεν απήντησε «ΟΧΙ». Τουλάχιστον όχι, «ΟΧΙ», επί τη κυριολεξία. Ήδη προετοιμασμένος για την άφιξη του Ιταλού πρεσβευτή, ξημερώματα της 28ης λαμβάνει το τελεσίγραφο μέσα στο οποίο απαιτείτο εκ μέρους της ιταλικής κυβέρνησης η ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων συναφών διευκολύνσεών του, στη επικείμενη προώθησή του στην Αφρική. «Alors, c’est la guerre» αποκρίθηκε στην γαλλική ο γέρων Μεταξάς στον Γκράτσι, ήτοι, «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο».
Εντεταλμένος πράκτορας ή όχι, ο Νίκος Ζαχαριάδης από τις φυλακές της Κερκύρας έστειλε εκείνο το περιβόητο γράμμα με το οποίο συστρατευόταν στον πόλεμο έναντι του φασισμού αναγνωρίζοντας στον Μεταξά την ηγεσία της χώρας. Το ίδιο έπραξαν και οι περισσότεροι εκ των κομμουνιστών που ήταν έγκλειστοι και εξόριστοι στις φυλακές. Όχι πολύ αργότερα, ένας άλλος διανοούμενος της Αριστεράς, ο Σπύρος Λιναρδάτος, καίτοι αναφανδόν ενάντιος στο δικτατορικό καθεστώς, θεώρησε ως χρέος του να τιμήσει την επιστήμη του και να μην εντάξει σε αυτήν εισαγόμενα ιδεολογικά σχήματα, αλλά να πει την αλήθεια: ο Μεταξάς πρωτοστάτησε και ηγήθηκε του ελληνικού λαού το 1940.
Η υποκρισία της μεταπολιτευτικής Αριστεράς όμως δεν την αφήνει να αποδεχθεί αυτό το απλό και ξεκάθαρο ιστορικό γεγονός ασχέτως εάν οι ίδιες οι ηγετικές της μορφές το έχουν κάνει στο παρελθόν. Και αυτό διότι δεν θέλει να αποδεχθεί ότι η οργανική σχέση της ελληνικής κοινωνίας με έναν εθνικιστή δικτάτορα σε αυτό το κομμάτι αντανακλά τη σχέση του ηγέτη με τον λαό που ουσιαστικά είναι η σχέση της πολιτικής με την κοινωνία. Αυτό βέβαια δεν προκαλεί και ιδιαίτερη έκπληξη αφού η σχέση της Αριστεράς με τους δικτάτορες ήταν πάντοτε ευέλικτη και επιλεκτική και τα κροκοδείλια δάκρυα για την κατάλυση της δημοκρατίας, λίγους πείθουν πλέον.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εξόριστος επί τέσσερα έτη από το Μεταξικό καθεστώς, στο βιβλίο του ‘Τα Χρόνια του Μεγάλου Πολέμου’ αναφέρει τα εξής :«Λέγουν όσοι αντικρίζουν με εμπάθεια και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της ιστορίας, ότι το ΟΧΙ δεν το είπεν ο Μεταξάς. Ότι το είπεν ο Ελληνικός Λαός. Ναι, το είπεν ο Ελληνικός Λαός, αλλά αφού το είχε ειπή ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Emanuelle Grazzi, εκτελών εντολήν που δεν του άρεσε καθόλου, εξύπνησε, την 3ην πρωινήν, τον Μεταξά και όχι τον Ελληνικόν Λαόν. Εάν έλεγεν ο Μεταξάς ΝΑΙ, πώς θα έλεγεν ΟΧΙ ο Ελληνικός Λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα; Θα το έλεγε βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε και έμπρακτα, όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίστασή του, αλλά η Αλβανική Εποποιία δεν θα εγράφετο ποτέ. Ας είμεθα, λοιπόν, τίμιοι απέναντι της ιστορίας. Το μέγα ΟΧΙ είναι πράξις του Ιωάννου Μεταξά».
Το «ΟΧΙ» λοιπόν του Ιωάννη Μεταξά, στεντόριο και καθαρό, ήταν αυτό που ουσιαστικά πυροδότησε την έκρηξη ενθουσιασμού της ελληνικής κοινωνίας σε συνδυασμό με έναν κρατικό/στρατιωτικό μηχανισμό ήδη έτοιμο για πόλεμο και όχι το ανάστροφο. Κακά τα ψέματα.
52 comments
Θα ήθελα αρχικά να πω μια σκέψη σχετικά με το ότι ο Ζαχαριάδης και «οι περισσότεροι εκ των κομμουνιστών», «αναγνώρισαν στον Μεταξά την ηγεσία της χώρας». Επειδή υπάρχει το προηγούμενο των αντιδράσεων των κομμουνιστών της εποχής προς τη δικτατορία του Μεταξά, να πούμε ότι η ευνοϊκή στάση του Ζαχαριάδη, ήταν σχετική μόνο με την αρχική απόφαση του Μεταξά. Μη νομιστεί δηλ. ότι ο Ζαχαριάδης είχε γενικά θετική στάση προς τον δικτάτορα.
Προσωπικά άκουγα σε κανάλια συζητήσεις που γίνονταν και κάποιες φορές είχαν σχέση και με την επέτειο του «ΟΧΙ». Πράγματι, πολλοί αριστεροί φαίνεται να ζούνε σε ένα δικό τους κόσμο που αναπαράγει όλα αυτά τα ξύλινα σχόλια, όλα τα στερεότυπα της ιδεολογίας τους. Μοιάζουν σαν να βγάζουν σπυριά με τον ίδιο τους τον τόπο, το μέρος που γεννήθηκαν, το μέρος που μεγάλωσαν και είδαν τον ήλιο του, γνώρισαν τις μυρωδιές του, τους ήχους του, το μέρος που ερωτεύτηκαν, που έζησαν οι αγαπημένοι τους άνθρωποι. Αυτό το μέρος, η Ελλάδα, συμβολίζεται και με μια σημαία. Αυτοί οι άνθρωποι όμως προβληματίζονται με όλα αυτά. Τέτοια διανοητική αγκύλωση η οποία μάλιστα να βαφτίζεται και «προοδευτική σκέψη» είναι μοναδικό φαινόμενο. Άλλωστε από τους κόλπους τους προέρχονται όλοι οι αποδομητές της ιστορίας που εφευρίσκουν μια νέα μυθολογία και την παρουσιάζουν δήθεν σαν την «πραγματική» ιστορία.
Από την άλλη βεβαίως, ακούς πολλούς δεξιούς ή κεντρώους την ώρα που καταστρέφουν και ρημάζουν τη χώρα μας, σε ομιλίες τους να επικαλούνται τα πατριωτικά σύμβολα έμψυχα ή άψυχα απλά για λόγους λαϊκισμού.
Πάντως, επειδή ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας, και στην άνοδο του έπαιξε ρόλο η ισχύ του θεσμού της βασιλείας, δεν θα πρέπει να μένει αυτό ασχολίαστο. Διότι καμιά φορά, αριστεροί και δεξιοί δικτάτορες έχουν την ίδια τύχη: για τον Μεταξά, εξαιτίας του «ΟΧΙ», ξεχάστηκε ότι ήταν δικτάτορας και υπέρ της αστυνομοκρατίας και της βίαιης καταστολής των αντιθέσεων, και για τον Στάλιν, με τον πόλεμο κατά των Ναζί, ξεχάστηκε ότι ήταν δικτάτορας και σφαγέας. Φυσικά, ο Μεταξάς ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Στάλιν, αλλά δεν ήταν και άγιος, ούτε οι χιλιάδες δηλώσεις μετανοίας των κομμουνιστών έγιναν χωρίς βία, ούτε και οι αιματηρές καταστολές απεργιών επί της δικτατορίας του.
Γενικά όμως, οι διπλωματικές πράξεις δεν είναι αποτέλεσμα συναισθημάτων και ηρωισμού. Μόνο οι προσωπικές πράξεις μπορούν να έχουν τέτοιον χαρακτήρα. Στις διπλωματικές αποφάσεις παίζουν ρόλο ένα μεγάλο πλέγμα συμφερόντων ή νομιζομένων συμφερόντων της κάθε χώρας. Επίσης, συχνά οι χώρες έχουν συγκεκριμένους διπλωματικούς προσανατολισμούς τους οποίους ακολουθούν κατά παράδοση, διότι κανείς δεν εμπιστεύεται εύκολα για συνεργασία μια χώρα που αλλάζει διαρκώς διπλωματική κατεύθυνση.
Ο Μεταξάς όπως και πριν ο Βενιζέλος, πολύ ορθά, ήθελαν ουδετερότητα διότι ο πόλεμος μόνο καταστροφή φέρνει. Για το λόγο αυτό επιθυμούσαν καλές σχέσεις με την Ιταλία, και το σχετικό σύμφωνο φιλίας του Βενιζέλου ήθελε να το ανανεώσει ο Μεταξάς.
Όμως, η χώρα μας είχε έντονο φιλοαγγλικό προσανατολισμό, επειδή ασφαλώς πιστεύαμε ότι αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντα μας, με αποτέλεσμα, όταν η Αγγλία με την Ιταλία βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, εμείς είχαμε ήδη επιλέξει την πλευρά των συμμάχων. Και βεβαίως, για το γεγονός ότι συνταχθήκαμε με τον γαλλοβρεταννικό συνασπισμό, ο ρόλος και του βασιλιά Γεωργίου ήταν ιδιαίτερα σημαντικός.
Σίγουρα, ο τορπιλισμός της «Έλλης» ήταν ένα σημαντικό γεγονός που ως ένα βαθμό αποκατέστησε μια επαφή μεταξύ λαού και μεταξικής ηγεσίας, καθώς μπροστά στα δραματικά γεγονότα που πλέον φαίνονταν αναπόφευκτα, το δικτατορικό καθεστώς είχε πλέον με το μέρος του και τη λαϊκή βάση αφού τώρα προτεραιότητα είχε ένα στόχος κοινός για όλους.
Σίγουρα, σωστά αναφέρει ο αρθρογράφος ότι η πρωτοβουλία του «ΟΧΙ» ανήκει στην ηγεσία του Μεταξά και του Βασιλιά, η οποία το είπε βασισμένη στις ήδη διαμορφωμένες συμμαχίες και σφαίρες επιρροής. Η πρωτοβουλία δεν μπορεί να ανήκει στον λαό έτσι όπως το εννοούν οι αριστεροί.
Όμως, αυτό που έδωσε στο «ΟΧΙ» τις διαστάσεις που έχει σήμερα είναι η επιτυχία. Και η επιτυχία οφείλεται φυσικά στην καλή γενικά στρατηγική της στρατιωτικής ηγεσίας, αλλά πάνω απ’ όλα στο φιλότιμο και τα ψυχικά αποθέματα που είχαν οι παππούδες μας, οι απίστευτοι αυτοί άνθρωποι που χωρίς ρούχα και άρβυλα, μετά από πορείες έως και εκατοντάδων χιλιομέτρων, κατόρθωναν να έχουν τις δυνάμεις να εφαρμόσουν τις στρατηγικές και να πραγματοποιούν επιθέσεις σε καλύτερα οργανωμένο και εξοπλισμένο στρατό.
Το σκέτο «ΟΧΙ» του Μεταξά και του Βασιλιά, με έναν άλλο λαό, χωρίς αυτά τα ψυχικά αποθέματα και το ηρωικό παρελθόν, δεν θα είχε ουδεμία σημασία σήμερα. Ο λαός μας, οι παππούδες μας ήταν αυτοί που έδωσαν στο «ΟΧΙ» την υπόσταση που όλοι γνωρίζουμε. Αυτοί οι ήρωες, οι θαυμαστοί καθημερινοί άνθρωποι με το υπεράνθρωπο ψυχικό σθένος, γέμισαν το «ΟΧΙ» με το νόημα και την ακτινοβολία που έχει σήμερα και εμάς με περηφάνια. Γι’ αυτό το κρατάμε ως σύμβολο που δεν έχει σχέση με δεξιές ή αριστερές πεποιθήσεις, αλλά αποτελεί γνήσια λαϊκή εκδήλωση μνήμης.
ΥΓ
Μου φαίνεται ότι το σχόλιο μου είναι μεγαλύτερο από το άρθρο…
Ἐμφυλιοπολεμικὴ ῥητορικὴ στὸν 21ο αἰώνα; Οἱ “ἀριστεροὶ” καὶ οἱ “δεξιοί”; Διπολισμὸς ἀκόμα; Ἄν δὲν γνώριζα ὅτι ὁ ταλαντοῦχος συγγραφέας βρίσκεται σὲ ἐξαιρετικὰ νεαρὴ ἡλικία, δὲν θὰ τοῦ δικαιολογοῦσα τὴν ἄγνοια. Δὲν ἔχει καταλάβει ὅτι δὲν ὑπάρχουν πιὰ τέτοιες τάσεις στὴν πολιτικὴ σκηνή, καὶ ὅτι ὑπάρχει ἀπόλυτη ὁμοιογένεια στὰ κόμματα; Δὲν καταλαβαίνει ὅτι μᾶς δουλεύουνε γερά; Καὶ τσιμπάει, κι ἐκθειάζει τὸν προστάτη τῶν 3Ε καὶ τοῦ παρακράτους ποὺ έκτονωνόταν στοὺς πρόσφυγες; Τί σχέση ἔχει ἡ κατ’ ὅνομα “Ἀριστερὰ΄΄ τοῦ κοινοβουλίου μὲ τὴν πᾶλαι ποτὲ ἤ τὴν ἰδεολογικὴ Ἀριστερά; Γνωρίζω τὴν ἀπάντηση: χρησιμοποιεῖται ὡς ἄλλοθι γιὰ νὰ δικαιολογηθεῖ ἡ στήριξη στὸν (πραγματικὸ) φασισμό. Ἔν ἀγνοίᾳ θέλω νὰ πιστεύω.
Ἡ σταθερὴ ἀναφορά μου στὸ ζήτημα εἶναι, ἐδῶ καὶ ἕναν χρόνο, ὁ Πατριδεγωφάγος καὶ συγκεκριμένα τὸ δεύτερο μέρος. Εἶναι λυπηρὸ νὰ βλέπουμε μιὰ περιοδικὴ ἐμφάνιση τύπων συμπεριφορᾶς στὴν σύγχρονη ἱστορία μας.
Σχετικά με τον Μεταξά, αντιγράφω απόσπασμα από την ιστορική ομιλία του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Αρη Βελουχιώτη στη Λαμία τον Σεπτέμβρη του 1944.
“…Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων.
Η ουσία αυτού βρίσκεται στο γεγονός, ότι αντίδραση σκεφτόταν μόνο πώς να εκμεταλλευτεί, να βασανίσει, και να ξεζουμίσει το λαό, οργανώνοντας κινήματα κάθε τόσο και καλλιεργώντας τις φαγωμάρες, προπαγανδίζοντας και πείθοντας το λαό ότι είναι απαραίτητο να ζει φτωχός και κακομοιριασμένος.
Χαρακτηριστικό είναι ότι πιάνοντας μια λέξη του Κολοκοτρώνη, που ονόμασε κάποτε τη χώρα μας Ψωροκώσταινα, κατάφερε να πείσει το λαό ότι το ελληνικό κράτος δε μπορεί να ορθοποδήσει μόνο του κι ότι θα έπρεπε να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, ονομάζοντας γι αυτό και τα πολιτικά κόμματα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά. Σ’ αυτό το σημείο μας φέρανε οι κορυφές που διοικούσαν τον τόπο μας. Κάποτε φτάσαμε και στη δημοκρατία. Μα αυτό έμοιαζε με την παροιμία που έλεγε ο λαός: Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Μυρίστηκαν οι έξυπνοι ψητό από τη μοναρχία και βρίσκοντας ότι «έφταιγε» η δημοκρατία για τη δυστυχία του λαού, ξαναφέρανε το βασιλιά. Και τότε άρχισαν πιο ξετσίπωτα ακόμα να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν το λαό. Και για να μπορούν να πνίγουν τις κραυγές του, βάλανε στο κεφάλι μας το Μεταξά, που ήτανε πάντα πράχτορας του ΙΙ γραφείου του γερμανικού επιτελείου, από τον καιρό που σπούδαζε στη στρατιωτική σχολή της Γερμανίας.
Έτσι, ύστερα από 120 χρόνια, ξαναπέσαμε πάλι στη σκλαβιά, γιατί έτσι κακά μας κυβερνήσανε στο διάστημα αυτό.
Σ’ αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε, όταν ξέσπασε η πολεμική λαίλαπα και η σύγκρουση μεταξύ των κολοσσών. Μα κανένας απ’ αυτούς δε σκέφτηκε ελληνικά και να δει πώς θα ξέφευγε η χώρα μας τη λαίλαπα αυτή. Με την επίγνωση ότι η χώρα μας θα τραβούσε στην καταστροφή μπήκανε στον πόλεμο.
Έχουμε ντοκουμέντα στα χέρια μας, πού μας αποδείχνουν, ότι οι άνθρωποι αυτοί είχανε σκοπό να ρίξουνε μόνο τρεις τουφεκιές στο Αλβανικό μέτωπο κι ύστερα να μας παραδώσουν στους φασίστες. Υπάρχουν ντοκουμέντα που μας πείθουν ότι το Νοέμβρη προς το Δεκέμβρη του 1940 μπορούσαμε να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Μα αυτοί συγκρατούσαν το στρατό μέχρι που να λύσει το στρατιωτικό της πρόβλημα, η Γερμανία στην Ευρώπη κι ύστερα να δικαιολογηθούν ότι δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με δυο κολοσσούς. Δεν πίστευαν στις δόξες του στρατού μας, στο θάρρος, στην τόλμη, στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του, που πολεμούσε με φλόγα ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτος πάνω στα βουνό της Αλβανίας με τη βοήθεια όλου του ελληνικού λάου. Αυτοί δεν πίστευαν σ’ αυτά και περιμένανε πως θα καμφθεί. Γι’ αυτό το έπος της Αλβανίας είναι ολοκληρωτικά έργο του λαού. Είναι έργο του λαού που το πραγματοποίησε με το μένος που είχε ενάντια στο φασισμό και το ζυγό του Μεταξά, με θυσίες και ηρωισμούς.
Έτσι, μας ξαναδέσανε στη σκλαβιά.
Μα ο λαός μας δεν ήτανε σε θέση να συνεχίσει το έργο του αυτό. Όσο φλογερά κι αν ήτανε τα στήθη του, η φλόγα αυτή δεν θα άντεχε στα σιδερόφρακτα μεγαθήρια των φασιστών, μια που είχε μέσα του και την προδοσία των ηγετών του. Έτσι αναγκάστηκε να υποκύψει, μα όχι σαν ηττημένος. Γιατί αυτή η συνθηκολόγηση που έκαναν, υπογράφηκε πριν ακόμα πολεμήσει ο στρατός μας. Αυτή δεν ήτανε ήττα του λαού μας, μα ήττα και χρεοκοπία των καθεστώτων που μεσολάβησαν από το 1821-1941. Γι αυτό κι ο λαός μας τιμωρεί σήμερα την ήττα αυτή και θα την τιμωρήσει αργότερα πιο σκληρά ακόμα.
Έτσι ήλθαν οι Γερμανοί στον τόπο μας και μας σκλαβώσανε. Μα για μας, για το λαό μας, καμιά κηλίδα δε θα μπορούσε να προσαφθεί, ότι εγκαταλείψαμε τα εδάφη μας. Αυτή θα κολλούσε, όταν δεν ξεσηκωνόμαστε.
Τι μπορούσαμε να περιμένουμε απ’ αυτούς που φορούσαν τα κλακ και τα μπακαλιαράκια; Τι μπορούσαν να μας πούνε αυτοί; Το μόνο που βρίσκανε να μας λένε ήτανε:
Ησυχία, παιδιά, και τάξη. Κάναμε κυβέρνηση, ησυχάστε. Αυτό όμως θέλανε κι οι Γερμανοί. Μα τα λόγια αυτά τα εκστομίζανε οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Έλληνες.
Κι όμως, δε θα συμβιβάζονταν με τη λογική και τη ράτσα μας, αν δε βγαίναν πάλι τα στοιχεία αυτά που θα κρατούσανε ψηλά την τιμή του έθνους μας, μέσα από το λαό μας.
Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που ένιωθαν βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών.
Μια άλλη μερίδα πού ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές. Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ’ αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα. Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM.
Βέβαια, ποιος θάτανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε. Ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών ήτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στον δρόμο της λευτεριάς.
Ξέρετε όλοι πως άρχισε το κίνημα αυτό και δε σταματώ στις λεπτομέρειες του. Όταν έχουμε τη μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας, πού γιορτάζουμε στις 25 Μάρτη, χαιρόμαστε, τραγουδάμε και κλαίμε από τη συγκίνηση. Μα από δω και πέρα θα έχουμε δυο εθνικές γιορτές: την 25η Μάρτη και την 27η Σεπτέμβρη επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ, που αποτέλεσε τη βάση της σημερινής μας απελευθέρωσης.
Στα προηγούμενα χρόνια πολλοί περνούσανε από την πλατεία του Διάκου, μα κανείς δεν ένιωθε τον παλμό που περιείχε το τραγούδι, που μας δίδασκε στο σχολείο ο παλιός καθηγητής μας Λάσκαρης: Σας ευλογεί του Διάκου μας το τιμημένο χέρι…
Κανείς δεν ένιωθε, ότι έπρεπε να φύγει μακριά από τα μικροσυμφέροντα του και να παλέψει για τη λευτεριά. Μα η χούφτα αυτή των ανθρώπων, που σας μίλησα πιο πάνω, ρίχτηκε ολόψυχα στον αγώνα.
Η αντίδραση στο άκουσμα της χρησιμοποίησε όλα τα μέσα κι έθεσε σε ενέργεια όλες τις ατιμίες για να τη σαμποτάρει. Μα όλα αυτά στάθηκαν ανίκανα να σπάσουν τον αγώνα της. Αντίθετα, αυτή ρίζωνε κάθε μέρα και πιο πολύ κι ανέπτυσσε τη δράση της. Κι επειδή δεν είχε σκοπό να καταπιαστεί με χαρτοπόλεμο έβγαλε στο βουνό το αντάρτικο.
Θυμάμαι όταν το χειμώνα του 1941 ήλθα εδώ σαν «μαυραγορίτης» για να βάλω μπροστά τη δουλειά. Σας γνώριζα όλους, μα κανείς από σας δεν ήξερε τι επεδίωκα εγώ. Τότε μαζί με το Γ. Φράγκο και Γ. Γιαταγάνα βγάλαμε το πρώτο διάγγελμα του ΕΑΜ. Πολλοί νομίζανε τότες, ότι αυτό ήτανε μόνο ντόρος και τίποτα άλλο.
Όταν λέγαμε ότι σε λίγο θα σφυρίζει το μάλιγχερ και θα κροταλίζει ξερά το πολυβόλο στις βουνοκορφές και τα φαράγγια μας κι οι Γερμανοί και Ιταλοί θα φεύγουν ντροπιασμένοι, ίσως πολλοί να λέγανε πως αυτά δεν ήτανε παρά ηχηρές φράσεις.
Μα ύστερα από 2 1/2 μήνες άρχισε πραγματικά να λαλεί το ντουφέκι. Και τι δεν είπανε τότε! Όπως και στα 1821 όλη η αντίδραση συνωμότησε εναντίον μας και στην αρχή δεν έλεγε τίποτα για το αντάρτικο, κάνοντας το ίδιο πού κάνει και η στρουθοκάμηλος, όταν κρύβει το κεφάλι της, ενώ όλο της το σώμα φαίνεται. Έτσι κι αυτοί, νομίζανε, ότι αν δε λέγανε τίποτα για το αντάρτικο και το αγνοούσαν, δε θα ξαναβροντούσε το καριοφίλι. Μα μπορούσε να σταματήσει αυτό; Κάθε μέρα κοκκίνιζαν τα βουνά και τα φαράγγια από το αίμα.
Κι όταν είδαν ότι το αντάρτικο μεγάλωνε, παρά τη σιωπή τους, τότε κι αυτοί άλλαξαν τρόπο για να μας πολεμήσουν. Μας ονόμασαν πλιατσικολόγους, κατσικοκλέφτες, ληστοσυμμορίτες κλπ. Ακόμα βρέθηκαν άνθρωποι να μας αποκηρύξουν με την υπογραφή τους γιατί σκοτώσαμε τον προδότη και εκβιαστή Μαραθέα. Αυτοί οι κύριοι ήτανε κυριολεκτικά ηλίθιοι.
Δεν ξέρανε ούτε το ατομικό τους συμφέρον. Νόμισαν, πως αν μας αποκήρυσσαν θα σταματούσε κι ο αγώνας μας κι ότι δεν θα είμαστε κάποτε ικανοί να τους σφίξουμε το λαιμό και να τους πνίξουμε.
Ας είναι. Τέτοιοι ηλίθιοι ήτανε και τέτοιες ηλιθιότητες λέγανε. Ας κάνουν τώρα τα ψηλά τους καπέλα κλωσοφωλιές…”
Λίγο αργότερα, τον Νοέμβριο του 1944 σε σύσκεψη καπετάνιων του ΕΛΑΣ που είχε συγκαλέσει ο ίδιος, πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ για την αναμενόμενη σύγκρουση με τους Άγγλους, αλλά παρενέβη τότε το μοσχούνι ο Βαφειάδης με την αναφορά του για μη ύπαρξη έγκρισης από την ηγεσία του ΚΚΕ και τη ματαίωσε. Ο Αρης τους προειδοποίησε:
«Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει.»
Τα λόγια του Άρη Βελουχιώτη επίκαιρα όσο ποτέ!
Δέν βαρεθήκατε σύντροφοι νὰ παίζετε καὶ νὰ ξαναπαίζετε τὴν κασσέττα ; Τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940 ἡ ἐργατομάνα καὶ ἀντι-ἱμπεριαλίστρια Σοβιετικὴ Ἕνωση ἦταν σύμμαχος τοῦ Ναζισμοῦ καὶ τοῦ Χίτλερ. Κάτι παραπάνω, συνεταῖρος στὸν διαμελισμὸ τῆς Πολωνίας καὶ κατακτητὴς τῶν Βαλτικῶν χωρῶν. Αὐτό, σύντροφοι, ὅσα κατεβατὰ καὶ νὰ γράψετε, δὲν ἀλλάζει. Ὅσο καὶ νὰ προσπαθεῖτε νὰ λασπώσετε καὶ τοὺς ἄλλους γιὰ νὰ μὴν φαίνεται ἡ πομπή σας, ματαίως προσπαθεῖτε. Δὲν σᾶς βγαίνουν οἱ ἡμερομηνίες. Ὅσα κούφια λόγια καὶ νὰ πεῖτε, ὅσο καὶ νὰ φλυαρήσετε, ὅσες σελίδες κι ἂν γεμίσετε, ὅσο μελάνι κὰι νὰ χύσετε, ἐκεῖνο πού μένει μόνον εἶναι οἱ πράξεις.
Ενοχληθήκατε αξιότιμε νοικοκυραίε κύριε Γεωργάνα; Σε ποιόν απευθύνεσθε; Δεν έχετε το ανάστημα να εγκαλείτε άλλους όταν ο ίδιος σε διάφορα απανωτά σχόλιά σας καταδικάζετε συλλήβδην τον ελληνικό λαό, τους αγώνες και τις θυσίες του για την ελευθερία ενάντια στους λογής κατακτητές και την ντόπια εξωνημένη αντίδραση. Ποιός σας είπε ότι είμαστε υποχρεωμένοι ως Έλληνες να δώσουμε λογαριασμό για τα πεπραγμένα του Στάλιν;
Δεν πιάνετε την τσουγκράνα σας να καθαρίσετε τ’αγριόχορτα απ’ την αυλή σας, που κοντεύουν να σας πνίξουν;
Καλά, μὴν δώσετε λογαριασμὸ γιὰ τὸν Στάλιν κι ἂς τὸν ἔχετε ἀκόμη εἰκόνισμα. Ἄλλωστε, εἶναι γνωστὸν ὅτι τὸ ΚΚΕ ἀπεκήρυξε τὸ Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ μὲ ἄσεμνες χειρονομίες τὶς ὁποῖες τὰ κρατούμενα στὴν Ἀκροναυπλία μέλη τοῦ Πολιτικοῦ του Γραφείου ἔκαναν μέσα στὶς τσέπες τους. Γιὰ τὴν 5η ὁλομέλεια τοῦ ΚΚΕ, μήπως θέλετε νὰ δώσετε λογαριασμό ; Δηλαδή, γιὰ τὴν παραχώρηση τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας σὲ Σέρβους καὶ Βουλγάρους. Πόσοι Ἕλληνες (λέμε τώρα) κομμουνιστὲς ἐπέλεξαν νὰ ἐκτελεσθοῦν, παρὰ νὰ ἀποκηρύξουν τὴν συγκεκριμένη ἀπόφαση τοῦ Κομμουνιστικοῦ κόμματος ;
Καὶ κάτι ἀκόμη : Πόσοι ἀπὸ τοὺς καθοδηγητὲς τοῦ ΚΚΕ ἦταν ποτὲ ἐργάτες ; Ὅλοι νοικοκυραῖοι ἦταν, χαλασμένοι ἀπὸ μισὰ διαβάσματα, ποὺ τοὺς ἔτρωγε ὁ … , ξέρετε τί, γιὰ ἐξουσία. Καὶ αὐτὸ φάνηκε ὅποτε τὴν εἶχαν. Πρῶτα τοὺς δικούς τους, αὐτοὺς ποὺ τοὺς πίστεψαν, ἐξόντωσαν. Κατανοῶ πλήρως, πάντως, ὅτι ἡ πραγματικότητα τσούζει ὅσους ἐπιλέγουν νὰ τὴν ἀγνοοῦν.
Θυμίζω τους αναγνώστες ένα παλαιότερο άρθρο του Γιώργου Κεκαυμένου με τον τίτλο «Ο Μεταξάς, το ΟΧΙ και η Δημοκρατική Παράταξη», το οποίο δημοσιεύθηκε στο Αντίβαρο το 2007. Το άρθρο βρίσκεται εδώ http://www.antibaro.gr/article/806
Γράφετε ὅλοι καλὰ καὶ ὡραία, ἀλλὰ πολὺ φοβᾶμαι, θὰ τὸ ἐπαναλάβω,
ὅτι ὑπάρχει μαθηματικὸ ἰσοδύναμο ποὺ ἀναπαριστᾶ τέλεια τὴν κατάστασή
σας: γιὰ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν διαβάσει κάποια πράγματα πάνω στὰ δυναμικὰ
συστήματα, θυμίζει ἡ περίπτωσή σας περιοδικὴ λύση. Κάνετε κύκλους ἐς
ἀεῖ.
Γράφω γιὰ νὰ ξεκαθαρίσω ὅτι δὲν ἔχω καμία σχέση μὲ κομμουνισμὸ
καὶ ὑπαρκτὴ ἀριστερά. Δύο φορὲς ἔχω ψηφίσει, καὶ αὐτὲς τὶς δύο
Παπαθεμελή. Ξαναδιαβάστε τὶ ἔγραψα καὶ προσέξτε τὶ ἀπαντᾶτε καὶ
σὲ ποιόν. Ὁ Μητραλέξης μὲ ἔχω ἀποκαλέσει κομμουνιστή: ὁ ἴδιος ξέρει
γιατί. κ. Γεωργάνα, μὴν ὑποπίπτετε στὸ ἴδιο ἐπίπεδο.
Τώρα ποὺ ἡ Φήμη δουλεύει κι’ ὑφαίνει τὸ θρῦλο
Ποὺ τὴ μορφή σου θὰ ντύση μὲ τήβεννο δόξας,
Δύσπιστοι, χθές, ἢ κι’ ἐχθροί σου, ζητοῦμε τὴ χάρι
Τὴν προσφορά μας ἐδῶ νὰ σοῦ φέρωμε τώρα.
Καὶ νὰ σοῦ ποῦμε, σἂν ἄντρες, κι’ ἐμεῖς: Εἶχες δίκηο!
Δύσπιστοι χθές, ἢ κι’ ἐχθροί, δὲν σὲ θέλαμε ἐσένα
Ποὺ ἄνομα, λέγαμε, έκράτεις τοὺς Ἕλληνες δούλους,
Ὅταν μιλοῦσες γιὰ Τάξι, γιὰ Νόμο, γιὰ Κράτος,
Κι’ ὅταν θεμέλιωνες ἔργα μ’ ἀκοίμητους μόχθους,
Εἴρωνες οἱ ἄνεργοι σήκωναν πάντα τοὺς ὤμους
Ἢ κατεβάζαν μ’ ὀργὴ τ’ ἀδειανά τους κεφάλια
Ὅπου κουδούνιζαν λόγια καὶ λόγια καὶ λόγια …
Κι’ ἂν εἰλικρίνεια, κι’ ἂν πίστι, κι’ ἂν φθόνος ἢ μῖσος
Δύσπιστους χθές, ἢ κι’ ἐχθρούς, μᾶς κρατοῦσαν ἀλάργα,
Θέλομε τώρα, σἂν ἄντρες, νἀρθοῦμε κοντά σου,
Τώρα ποὺ ἡ Φήμη δουλεύει τὸν δίκηο σου θρῦλο
Καὶ κομίζοντας δῶρα φτωχά, μὰ δοσμένα μ’ ὁλόψυχη θέρμη,
Τὸ θαυμασμό, τὴν ἀγάπη, τὴν πίστη μας ὅλη,
Νὰ ξεπληρώσωμε κάτι άπὸ χρέος πελώριο.
Σοῦ χρωστοῦμε πὼς ὅταν, στὴν νύχτα, πλακῶσαν δαιμόνοι,
Τῆς φυλῆς μας ζητῶντας ν’ ἁρπάξουν τὸ πᾶν, τὴν ψυχή της,
Ἀψηφῶντας ἐσὺ τῶν ἐχθρῶν διαβολές, ξεπερνῶντας
Καὶ τοὺς πιὸ ταπεινοὺς τῶν κολάκων ἐπαίνους,
Στάθηκες Ἕλληνας ἄξιος. Μονάχος στὴ νύχτα,
Μόνος ἐμπρὸς στὴ φοβέρα κ’ ἐμπρὸς στὴν εὐθύνη,
Μόνος μπροστὰ καὶ στὸ Μέλλον, στυλώθηκες ἄντρας,
Ἕλληνας, κ’ εἶπες τὸ λόγο ποὺ διώχνει, ξορκίζει τὸ Χάρο,
Ποὺ τοὺς δαιμόνους σκορπᾶ καὶ νεκροὺς ζωντανεύει …
Σοῦ χρωστοῦμε πὼς τότε, ξυπνῶντας κι’ ἐμεῖς στὴ φωνή σου,
Νοιώσαμε ὀρθὰ νὰ στυλώνουν τὰ κούφια κορμιά μας,
Λυτρωμένα ἀπ’ τοῦ μαύρου βραχνᾶ μας τ’ ἀσήκωτο βάρος,
Περηφάνεια, ζωντάνεια καὶ πίστι γεμᾶτα.
Φῶς μᾶς πλημμύρισε ξάφνου, τὸ φῶς ποὺ φωτίζει
Ὡς στὸ μεδοῦλι τοὺς ἄντρες, σἂν παίρνουν τὴ στράτα,
Στράτα σκληρή, ποὺ τσακίζει κορμιά, ποὺ πληγώνει
Τὶς ψυχές, μὰ τὶς φέρνει ψηλὰ στὸ Θεό τους …
Τράβηξε τώρα μπροστά, κι’ ὅπου πᾶς σ’ ἀκλουθοῦμε!
Τῆς Ἑλλάδος μας στάθηκες ἄξιος, κι’ ἐμεῖς θὰ σταθοῦμε
Τοῦ Ἀρχηγοῦ μας ἀντάξιοι. Μαζί σου ὡς στὸ τέλος,
Κι’ ὁ Θεὸς ὁδηγός μας, Αὐτὸς θὰ φυλάξη
Μέρα καὶ νύχτα τὸ χέρι, τὸ νοῦ, τὴ ζωή σου …
Ἄλλων λαμπρότατα ὁράματα ἂν σβῦσαν στὰ σκότη,
Κι’ ἄλλων καλέσματα ἂν πνίγηκαν μέσ’ στὴ σιωπή,
Ὅμως μιλοῦν δίχως πίκρα ἀπ’ τοὺς τάφους οἱ πρῶτοι
Ὅμως μιλοῦν κι’ ἡ φωνή τους – ἀκοῦς; – θὰ σοῦ πῆ:
Τ’ ὅραμα ποὺ ἄναψες, φῶς στῶν Ἑλλήνων τὰ μάτια
Πρέπει ἀπὸ Σὲ νὰ δεθῆ, νὰ χτισθῆ στοὺς αἰῶνες
Σὲ γρανίτη σκληρὸ δουλεμένα παλάτια
Καὶ σὲ πέτρα λαμπρὴ λαξευτοί Παρθενῶνες.
Τράβα μπροστά, κι’ ἡ φωνή σου δέν ξύπνησε μόνους
Ὅσους κοιμόνταν τὸν πρόσκαιρον ὕπνο μιᾶς ὥρας !
Καὶ στοὺς τάφους, κλειστοὺς ἀπὸ χρόνους καὶ χρόνους,
Στοὺς πανάρχαιους ἀκούστηκε τάφους ἐκείνων
Ποὺ καυχιόνταν γιὰ τ’ ὄνομα «παῖδες Ἑλλήνων»!
Κι’ ὅλοι ἀπαντῆσαν εὐθὺς μέσ’ σ’ ἀντίλαλους μπόρας:
Ὅλοι στὸ πλάϊ σας, κι’ ἠγέτες κι’ ὁπλῖτες, παρόντες,
Λόχος καὶ Φάλαγγα, Ἀκρίτες καὶ τὰ Παλληκάρια,
Μποτσαραῖοι, Διγενῆδες, Ἀλέξανδροι κι’ Ἐπαμεινῶντες,
Ὅλοι στὸ πλάϊ σας, περήφανοι, λέμε: Παρόντες !
Μὲ κανόνια καὶ τάνκς, μὲ σπαθιά, μὲ κοντάρια,
Κι’ ἂν μᾶς λείψουν κι’ αὐτὰ μὲ τῆς γῆς τὰ λιθάρια,
Κι’ ἂν σωθοῦνε κι’ οἱ πέτρες μας, τότε θὰ ποῦμε
Πὼς μᾶς μένει ἡ φωτιὰ καὶ μ’ αὐτὴν πολεμοῦμε
Καὶ νεκροί, κι’ ἀναζοῦμε, πὼς μᾶς μένει μιὰ Πίστι ! …
Στὴ φωτιὰ καὶ τὸ σίδερο, καὶ στοῦ Χάρου τὴ φρίκη,
Ἀκατάλυτοι, ἀλύγιστοι, θὰ σταθοῦμε ὡς στὴ Νίκη,
Ὥσπου στὸ στῆθος τοῦ ἐχθροῦ νὰ πατήσης τὸ γόνα.
Κι’ ὅταν, στὸ τέλος, ἠ μάχη κοπάση ἡ γιγάντια,
Κι’ ὅταν στοῦ Ἀχέροντα τ’ ἄσπρα νερὰ κυλιστῆ
Κι’ ὁ στερνὸς τῶν Βανδάλων, ποὺ τόλμησε ἐνάντια
Στῆς Ἐλλάδος τὴν ἅγια ψυχὴ νὰ ὁπλιστῆ.
Κι’ ὅταν τὰ φλάμπουρα ὑψώσωμε πάνω στὰ κάστρα,
Κι’ ὅταν σαλπίσωμε μέσ’ στὰ φαράγγια καὶ πάνω στοὺς βράχους
Πέρα στὰ πέλαγα, πάνω ἀπ’ τὴ γῆ μας καὶ πέρα ἀπὸ τ’ ἄστρα,
Τοῦ θριάμβου λαμπρά, βροντερὰ Νικητήρια,
Τότε πιὰ τ’ ὅραμα θἆναι δεμένο. Παλάτια καὶ χτίρια
Στὴν καινούργιαν Ἀκρόπολη πάνω στημένα,
Ἔργα δικά σου, Λαοὶ θ’ ἀποροῦνε κι’ ἀνθρῶποι.
Κάθε γενηὰ θὰ τὸ λέη τῆς ἑπόμενης: Ἔργα δικά σου,
Καὶ θὰ δείχνη ἀπὸ μᾶς, τοὺς ἐχθρούς σου γραμμένα,
Στοῦ τρανοῦ μας Ναοῦ τὴν αἰώνια μετόπη,
Μὲ ψηφία ποὺ δὲν σβοῦν, μὲ ψηφία ποὺ δὲν σβοῦν, τὸ ὄνομά σου
Θὰ τὸ λένε λαοί, θὰ τὸ λένε κι’ ἀνθρῶποι
Ἔργα πὼς εἶναι δικά σου.
Καὶ τὸ κάθε παιδὶ ποὺ θ’ ἀκούη, θὰ βλογᾶ τ’ ὄνομά σου.
Χρῆστος Ἀνδρέα Μάνεσης
Ὁ ποιητὴς εἶναι ὁ Χριστόφορος Χρηστίδης, νομικὸς καὶ δημοτικιστής, πολιτικὸς φίλος τοῦ Πλαστήρα.
«Μάνεσης» πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἐπώνυμο τῆς μητέρας του καὶ νὰ τὸ χρησιμοποίησε γιὰ ψευδώνυμο. Τὸ πῆγε στὸν Μεταξᾶ στὶς 16 Νοεμβρίου 1940, τότε πού εἶχε ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἐπιστράτευση, εἶχε συγκεντρωθεῖ πλέον ὁ στρατὸς καὶ ἄρχιζε ἡ άντεπίθεση. Στὸ ἡμερολόγιό του ὁ Μεταξᾶς ἔγραψε στὸ τέλος τῆς ἐγγραφῆς γιὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη : «Ποίημα Χρηστίδη. Τὸν εὐχαριστῶ». Ο Μεταξᾶς πέθανε (ἀπὸ ὑπερκόπωση) στὶς 29 Ἰανουαρίου 1941. Ἔζησε ὅλη του τὴν ζωὴ μὲ συναίσθηση τῆς ἀξίας του χωρίς, ἐν τούτοις, τὴν άναγνώριση ἀπὸ τὸν κόσμο, (οὔτε κἄν ἀπὸ τοὺς λίγους ποὺ θὰ ὄφειλαν νὰ διακρίνουν καλύτερα τὰ πράγματα,) τὴν ὀποία ἀπήλαυσε μόνον στοὺς τρεῖς τελευταίους μῆνες τῆς ζωῆς του.
Σήμερα ἐπισκεφθήκαμε οἰκογενειακῶς, γιὰ τρίτη φορά, τὴν οἰκία Μεταξᾶ στὴν Κηφισιά, ὅπου καὶ συναντήσαμε καὶ τὴν ἐγγονή του, Ἰωάννα Φωκᾶ-Μεταξᾶ, 73 ἐτῶν πλέον. Σημειῶστε ὅτι τὸ σπίτι ἀνήκει ἀκόμη στὴν οἰκογένεια καὶ δὲν εἶναι χαρακτηρισμένο μνημεῖο ! Ἐκτὸς τῆς ἱστορικῆς σημασίας του, ἔχει καὶ ἀρχιτεκτονικὸ ἐνδιαφέρον. Τὄχτισε στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι πολὺ μικρό. Ὑπολόγιζε νὰ μείνει ἐκεῖ μόνον μὲ τὴν σύζυγό του, δεδομένου ὅτι εἶχε παντρέψει τὶς κόρες του. Ἐγκυκλοπαιδικῶς, ἡ σύζυγός του, Λέλα Χατζηιωάννου-Μεταξᾶ, ἔζησε 101 χρόνια, 26 ἐλεύθερη, 32 παντρεμένη καὶ 43 χήρα !
Εὔχομαι στοὺς συναναγνῶστες νὰ τὴν φθάσουν καὶ νὰ τὴν περάσουν στὰ χρόνια.
Καὶ τοῦ χρόνου !
Finis coronat opus.
Ὅλα τ᾿ ἄλλα, μεμψιμοιρίαι, ἱστορικαὶ καρμιριές καὶ ἰδεοληπτικαὶ εὐαισθησίαι χταποδοῦ ἁπλωμένου σὲ μανταλάκια.
Ὁ ἄνθρωπος ἀναλώθηκε γιὰ τὴν Πατρίδα.
Γι᾿ αὐτὸν ἰσχύει ἀπολύτως, ἐκεῖνο τὸ περίφημον τοῦ μεγάλου Κουβανοῦ πατριώτου:
Patria es ara, non pedestal…
Τὸ ἄλλο μὲ τὸν Τοτὸ τὸ ξέρετε;
Υ.Γ.
Ναὶ τὰ καημενούλια μου… γιὰ τὴν Πατρίδα ἀναλώνονται οἱ ψυχοῦλες,
καὶ τριγυρνᾶνε ὅλο τὸν κόσμο, ταξιδάκια, γιὰ τὸ συμφέρον μας!
Τί κι ἄν ὁ Μεταξᾶς δὲν ἦταν ἡγέτης τοῦ λαοῦ (ποὺ τὸν κακοποιοῦσε:
πρόσφυγες, ἐθνοτικὲς ὁμάδες, ἀντιβασιλικούς)…
Κρίμα, γιατὶ ἀπ’ ὅτι βλέπω ὁ νεο-Ἕλληνας εἶναι σὰν τὸν νεο-“Μακεδόνα” Σκοπιανό:
ζεῖ μὲ φαντάσματα, τί κι ἄν δὲν ἔχει νὰ φάει…
Ο εντολοδόχος δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς αναλύει στο Ημερολόγιό του τη φύση του καθεστώτος:
“H Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου κράτος αντικομουνιστικό. Κράτος αντικοινοβουλευτικό. Κράτος ολοκληρωτικό. Αν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι αγωνιζόντανε πραγματικά για την ιδεολογία που υψώσανε για σημαία, έπρεπε να υποστηρίζουν παντού την Ελλάδα με όλη τους τη δύναμη”
Δήλωση του ιδίου στην αγγλική εφημερίδα Daily Telegraph: “‘Ο,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης”
Και πάλι από το Ημερολόγιό του ενόψει του επερχόμενου πολέμου: “Αν υπερισχύσουν οι Γερμανοί, εμείς θα γίνωμεν δούλοι των. Αν υπερισχύσουν οι Άγγλοι, θα γίνωμεν δούλοι αυτωνών”.
“H ιστορική αμεροληψία με υποχρεώνει να διαπιστώσω πως απ’ όλους τους αντιπάλους που μας αντιτάχθηκαν ως αυτή τη μέρα μόνο ο Έλληνας στρατιώτης μπόρεσε να πολεμήσει με ανδρεία και περιφρόνηση προς το θάνατο ίση με τη δική μας”.
Αδόλφος Χίτλερ, από λόγο του στις 4 Μαϊου 1941 στο Ράιχσταγκ
“Γι’ αυτό, από εκτίμηση για την ανδρεία στάση αυτών των στρατιωτών, οι Έλληνες αιχμάλωτοι αφέθηκαν και αφήνονται αμέσως ελεύθεροι”.
Επίσημα κείμενα υπουργείου Εξωτερικών Γ’ Ράιχ, από το βιβλίο του Κ. Κόκκινου 1942-1945. Τα χρόνια της κρίσης.
Ως γνωστό την ιστορία τη γράφουν οι νικητές.
Από την κρίσιμη δεκαετία 1940-1950 νικητές βγήκαν η Άκρα Δεξιά της χώρας και η γραφειοκρατική ηγετική ομάδα του ΚΚΕ. Ο μεγάλος ηττημένος ήταν το λαϊκό κίνημα που εμφανίσθηκε υπό συνθήκες ξένης κατοχής και επιχείρησε να αλλάξει τη ζωή του τόπου.
Η δεξιά παράταξη συγκρότησε τη μεταπολεμική Ελλάδα πάνω στο φάντασμα του “προδοτικού” ΚΚΕ. ταύτισε με αυτό τους χωρικούς που τόλμησαν να πάρουν τα όπλα εναντίον των κατακτητών και επιδόθηκε στην εξόντωσή τους. Ό,τι από το λαϊκό κίνημα διασώθηκε ανυπότακτο σε φυλακές και εξορίες δέχτηκε την επίθεση της ηγετικής ομάδας του Κόμματος, για να καταπνιγεί κάθε αντίθετη φωνή που απαιτούσε εξηγήσεις για όσα συνέβησαν. Η γραφειοκρατική ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, προκειμένου να επιβιώσει η ίδια και να μην υποκατασταθεί από άλλον σχηματισμό στην “εκπροσώπηση του λαού” έπρεπε είτε να υποτάξει είτε να εξοντώσει φυσικά ή ηθικά τους διαφωνούντες. Στα ιστορικά “εικονίσματα” του ΚΚΕ δεν υπάρχουν οι ηγέτες του αντάρτικου κινήματος και λιβανίζονται αυτοί που το κατακρεούργησαν. Αλλά τα γεγονότα δεν αλλάζουν.
“Σε πείσμα όλης της μεταπολεμικής πλύσης εγκεφάλου, παραμένει γεγονός πως το ΕΑΜ είναι το μεγαλύτερο έπος της νεότερης ελληνικής ιστορίας”. (Σταυριανός)
“Η αντίσταση των Ελλήνων γίνεται εναντίον ξένων δυνάμεων κατοχής και ο βασικός της χαρακτήρας, καθ’ όλη την περίοδο της Κατοχής, είναι εθνικός”. (Ν. Σβορώνος)
“Ο Έλλην αντάρτης υπήρξεν ο φορεύς του πνεύματος Αντιστάσεως, του πνεύματος της ελευθερίας που κατείχε ολόκληρον το έθνος. Με την δράσιν του αυτήν εισήλθεν εις την Ιστορίαν. Και για την δράσιν του αυτήν δεν υπόκειται εις κριτικήν”. (Βαζαίος)
“Αν είχε λείψει η Αντίσταση θα μιλούσαμε για υποδούλωση κι όχι μόνο για Κατοχή της χώρας μας. Ο ελληνικός λαός δεν υποδουλώθηκε” (Παν. Κανελλόπουλος)
Κι όμως, επί 30 χρόνια (1945-1974) οι μαχητές εναντίον των κατακτητών και νεκροί ακόμη υβρίζονται.
Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, σχολικά βιβλία, ιστορικές εκδόσεις, επιγραφές, μνημεία πεσόντωνν, Αστυνομία, Χωροφυλακή, κρατικά ιδρύματα, λόγοι επισήμων, μνημόσυνα, επέτειοι, μια τερατώδης επιχείρηση παραχάραξης των γεγονότων προσπαθεί να αλλάξει την πραγματικότητα. Συνεπικουρούντος και του Εμφυλίου 1946-1949, έπρεπε να πειστούν οι Έλληνες για τους αιμοχαρείς ελασίτες, τους προδότες της πατρίδας, που δεν πολέμησαν τους κατακτητές, αλλά προσπάθησαν να επιβάλουν στη χώρα το καθεστώς της αρεσκείας τους.
Όσο για την εμβληματική μορφή του δημιουργού και αρχηγού του ΕΛΑΣ Αρη Βελουχιώτη, του δεύτερου Καραϊσκάκη όπως τον αποκάλεσε μεταμελημένος από τον τόπο εξορίας του στη Σιβηρία ο Ζαχαριάδης, αυτός που στην στερνή πορεία του αρχικαπετάνιου είχε βγάλει το φιρμάνι “ούτε νερό στον Άρη”, δεν χωράει πουθενά, δεν υπάρχει τόπος γι’αυτόν. Ο Βελουχιώτης ανήκει στα πρόσωπα που θέλουν να ξεχάσουμε. Αγνοήθηκε συστηματικά ή αντιμετωπίστηκε απαξιωτικά από τους επαγγελματίες ιστορικούς, που ανήκουν είτε στην μια παράταξη είτε στην άλλη Οι επαναστάτες, οι αιρετικοί και οι άτακτοι δεν είναι κατανοητοί και πολύ περισσότερο δεν είναι αρεστοί σε καμμιά ιδεολογία και στα συντεταγμένα πολιτικά κόμματα και στις κάθε λογής εξουσίες, αλλ’ απ’ότι φαίνεται και σε κάποιους αμετανόητους εμπαθείς νοικοκυραίους που αν τότε τους καλούσε κάποιος να πάρουν την τσουγκράνα τους και να βγουν να πολεμήσουν στο βουνό θα προτιμούσαν ασφαλώς να σκαλίζουν τον κήπο της οικίας του οικογενειακού τους φίλου, κάπου στην Κηφισιά!
Θέλω ν’ ἁγιάσω καὶ δὲν μὲ ἀφήνετε !
Γιὰ τὶς σφαγὲς πού διέπραξαν οἱ κομμουνιστὲς καὶ τὶς μεθόδους των ὐπάρχει ἄφθονο ὑλικὸ ἀπὸ τὶς δίκες τῶν φυσικῶν αὐτουργῶν, αὐτῶν ποὺ ἐξαιρέθηκαν ἀπὸ τὴν ἀμνηστεία, μὲ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ Ε.Α.Μ., στὴν Βάρκιζα. Τὴν Ἑλένη Παπαδάκη στὰ διυλιστήρια τῆς Οὖλεν τὴν βρῆκαν μὲ χτυπήματα άπὸ τσεκοῦρι καὶ μαχαῖρι, καὶ ἦταν ἀπὸ τοὺς τυχεροὺς πού τὴν πυροβόλησαν. Ἄλλους τοὺς ἔσφαξαν μὲ μαχαῖρι, ἀφοῦ προηγουμένως τοὺς ἔβγαλαν τὰ μάτια. Ἄλλους τοὺς ἔσφαξαν, ἀφοῦ τοὺς ἔσπασαν τὰ πόδια. Φυσικὸ ἦταν ὁ Θανάσης Κλάρας νὰ ἔχει ἐπιφυλάξεις γιὰ τὴν εἰρήνευση, ἀφοῦ εἶχε συμμετοχὴ σὲ ἀμέτρητα τέτοια ἔργα καὶ αὐτὸ τὸ ἤξεραν ὅλοι. Φυσικὸ ἦταν τὸ ΚΚΕ νά θέλει νά πάρει άποστάσεις ἀπὸ «ἐγκληματικὰ στοιχεῖα», ἀφοῦ βεβαιώθηκε, ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, ὅτι τοῦ ἐξαφάνιζαν ὅποια λαϊκὴ ὑποστήριξη τοῦ εἶχε μείνει. Τὰ ὑπόλοιπα περὶ λαϊκοῦ κινήματος εἶναι, καὶ φαίνονται άπὸ τὴν ἀπεραντολογία πού τά καταστέφει, διαφανὴς ἐπιχείρησις ἀποπροσανατολισμοῦ.
Ἄ, καὶ τὰ δοξασμένα παχειὰ λόγια περὶ «ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας» εἶναι εὔσχημος συγκάλυψις αὐτοῦ πού πράγματι ἐννοεῖ, κατὰ κανόνα, ὁ ἑκάστοτε ρήτωρ : «Ἀφῆστε μας ἡσύχους, ἐσεῖς οἱ ξένοι, νὰ σφάξουμε ὅσους νομίζουμε ὅτι εἶναι ἐχθροί μας».
Το Ελληνικό Κράτος δεν τήρησε ούτε γραμμή από τα συμφωνηθέντα στις 12 Φεβρουαρίου στη Βάρκιζα. Η παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ δεν ήταν αρκετή. Από την επόμενη κιόλας μέρα άρχισε μια βάρβαρη διαδικασία αποεαμοποίησης του πληθυσμού.
“Από τις 13 Φεβρουαρίου άρχισε ένας φοβερός διωγμός των αντιστασιακών σ’όλη τη χώρα. Χιλιάδες συλλήψεις, εκτελέσεις, φυλακίσεις, κακοποιήσεις, βασανισμοί, βιασμοί, εμπρησμοί, λεηλασίες, μια κατάσταση άγρια, κανιβαλική. Χωροφύλακες, στρατιώτες, ομάδες προδοτών και ταγματασφαλιτών, που βαφτίστηκαν “οργανώσεις εθνικοφρόνων”, ξεχύθηκαν σε πόλεις και χωριά και χτυπούσαν αλύπητα, σκότωναν χωρίς να δίνουν λογαρισμό σε κανέναν, άρπαζαν ό,τι τους άρεσε, έκαιγαν ό,τι δεν μπορούσαν ν’ αρπάξουν. Οι εισαγγελείς άρχισαν τις διώξεις, οι ανακριτές τις ανακρίσεις, οι δικαστές τις καταδίκες (θάνατοι, ισόβια) κατά χιλιάδες”. (Μαχαίρας)
Πλήθος οι ανυπόστατες κατηγοορίες.
Ο Απόστολος Σαμιωτάκης συνελήφθη γιατί έδωσε συνδρομή σε κάποιον έρανο του ΚΚΕ και προσήχθη στο στρατοδικείο με την κατηγορία του φόνου κάποιου Νικόλαου Ζουμή, που έως τότε αγνοούσε την ύπαρξή του. Καταδικάζεται σε θάνατο παμψηφεί. Λίγο πριν την εκτέλεση της απόφασης παρουσιάζεται στον πρόεδρο του στρατοδικείου ο Νικόλαος Ζουμής ολοζώντανος και το αναφέρει. Ο πρόεδρος δεν αιφνιδιάστηκε: – Και επειδή εσύ ζείς θέλεις να αλλάξουμε την παμψηφεί απόφαση και να ρεζιλευτεί η στρατιωτική δικαιοσύνη; O δολοφόνος του ζώντος εκτελέστηκε.
Τα πολιτικά τέκνα του γερμανόδουλου πρωθυπουργού και ιδρυτή των Ταγμάτων Ασφαλείας Ράλλη – που εθελουσίως παραδόθηκε αμέσως μετά την απελευθέρωση και μπήκε στη φυλακή για να μην τον λυντσάρει το πλήθος – οι ταγματασφαλίτες αποτελούν τον σιδερένιο βραχίονα της κρατικής εξουσίας. Στελέχωσαν την Εθνοφυλακή, τα Σώματα Ασφαλείας και τις παρακρατικές συμμορίες και επέπεσαν εκδικητικά σε όσους αγωνίστηκαν εναντίον των κατακτητών.
” Τις πρώτες εβδομάδες του 1945, αν είχε κανείς συμμετάσχει στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, δύσκολα μπορούσε να ζήσει σε ένα χωριό ή σε μικρή πόλη”. (Ευάγγελος Αβέρωφ)
“Στη διάρκεια του 1945 η συμμετοχή στην Αντίσταση είχε καταντήσει να θεωρείται πολιτικό έγκλημα και η συνεργασία με τους Γερμανούς κατά του κομουνισμού πολιτική αρετή (Γούντχαουζ)
Με τις διώξεις και τους κανιβαλισμούς η κυβερνητική παράταξη προσπαθούσε να υποτάξει τον Ελασίτη που δεν νικήθηκε. Να τον πείσει, αυτόν και τον περίγυρό του, πως είχε άδικο κι αυτοί είχαν δίκιο. Ποιοί; Οι προδότες και οι απόντες.
“Το κυριότερο πρόβλημα ήταν πως να δυσφημιστούν όχι μόνο τα πολιτικά σχέδια του ΕΑΜ, αλλά ακόμη και η καθημερινή του δράση και πρακτική”. (Κ. Τσουκαλάς)
Η παντελώς ανίκανη ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ δεν μπορεί να χαράξει άλλη πολιτική και επιμένει στην τήρηση μιας συμφωνίας που έγινε κουρελόχαρτο από την επομένη της υπογραφής της. Απαγορεύει στους διωκόμενους κάθε αντίδραση, ακόμη και για να προστατεύσουν τον εαυτό τους ή τις οικογένειές τους. Η πολιτική γραμμή είναι παλαιοχριστιανική: “Εσείς οι αντάρτες του ΕΛΑΣ δεν θα πάτε πουθενά, θα περιμένετε ό,τι σας τύχει. Φυλακή; Φυλακή. Εξορία; Εξορία. Θάνατο; Θάνατο”.
[Συνεντεύξεις Γ. Χουλιάρα (Περικλή), Δ. Δημητρίου (Νιικηφόρου), Χρ. Γιαννακόπουλου (Γαβριά) κ.ά.]
Όλες οι ακρότητες ΕΑΜ και ΚΚΕ στη διάρκεια της Κατοχής ούτε καν πλησιάζουν το όργιο βίας των κρατικών οργάνων και των συμμοριών που εξαπολύθηκε μετά τη Βάρκιζα. Και οι μεν πρώτες έγιναν κατά τη διάρκεια τοου Πολέμου, ενώ οι άλλες σε καιρό ειρήνης και κατά παράβαση της συμφωνίας για συμφιλίωση. Ό,τι δεν προλαβαίνει η Εθνοφυλακή το αναλαμβάνουν οι συμμορίες “εθνικοφρόνων”, που έχουν αποκτήσει δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των αγωνιστών.
“Στα πιο πολλά χωριά του κάμπου, ήταν θαμμένοι οι νεκροί μας. Στους σταυρούς γράφαμε το όνομα του σκοτωμένου, την ηλικία, την καταγωγή και τη μάχη που έπεσε. Οι συμμορίες έσπασαν τους σταυρούς, ξέχωσαν και σκόρπισαν τα κόκαλα ή τα μισολιωμένα κορμιά στα σκυλιά. Δεν έμεινε ούτε ένας τάφος… Άδειασαν τα χωριά από τους άντρες. Γέμισαν πάλι καταδιωκόμενους τα γύρω βουνά, χιλιάδες άνθθρωποι κρύβονται στους λόγγους και στις τρύπες ως κυνηγημένα αγρίμια…” (Σεβαστάκης)
Σταματώ εδώ, τι να πρωτοοπεί κανείς..
Τον Αρη που δεν κατέθεσε τα όπλα δεν μπόρεσαν να τον πιάσουν ζωντανό. Σε αλλεπάλληλες ενέδρες και αποκομμένο με κομματική εντολή του Ζαχαριάδη από τους συνδέσμους για ανεφοδιασμό, τον κυκλώνουν μετά από μακρά καταδίωξη εβδομάδων στη Μεσούντα.
Το ηλιοβασίλεμα της 15ης Ιουνίου το άστρο του Άρη εκρήγνυται μόνο του. Ο άνθρωπος που ξανάδωσε την περηφάνια σε έναν ολόκληρο λαό αυτοπυροβολείται.
Το πρωϊ της 16ης Ιουνίου ο ραδιοφωνικός σταθμός διέκοψε το πρόγραμμά του για να μεταδώσει πανηγυριικά ανακοίνωση ττου υπουργείου Ασφαλείας: “Πληροφορίαι εκ Τρικάλων, μόλις ληφθείσαι, αναφέρουν ότι εφοονεύθη κατόπιν συμπλοκής, υπό δυνάμεων Εθνοφυλακής, ο αρχισυμμορίτης καπετάνιος του προδοτικού ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης. Η κεφαλή του, ως επίσης και του αιμοσταγούς συντρόφου του Τζαβέλα εκτίθενται εις κοινήν θέα”
Από τις εφημερίδες της εποχής μόνο η εαμική Ελεύθερη Ελλάδα εξεγείρεται: “To κεφάλι του Άρη δεν είναι για να στέκει κρεμασμένο στο φανοστάτη των Τριικάλων σαν κεφάλι ληστή. Να το κατεβάσουν αμέσως. Και να το μεταφέρουν στο Γοργοπόταμο και εκεί που ο Άρης δόξασε την Ελλάδα, χέρια ευλαβικά να το ενταφιάσουν με μια σεμνή τελετή… Σταματήστε το αίσχος”.
Υ.Γ.
Ό,τι και να πουν οι σημερινοί κηπουροί, καμαριέρες κι αυλοκόλακες του Μεταξά, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Το ’21 και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ είναι οι δύο πυλώνες στη νεότερη ιστορία μας της επικής αντίστασης του λαού μας απέναντι στον κατακτητή. Και οι εμβληματικές μορφές των αρχικαπεταναίων των δύο εθνικών ξεσηκωμών Καραϊσκάκη και Βελουχιώτη δεν μπορούν να μαγαριστούν γιατί είναι χαραγμένες άνεξίτηλα στην μνήμη και τις αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας και το διαλαλούν οι αγέρωχες βουνοκορφές και αυτά τα χορτάρια των λόγγων που πάτησε το πόδι τους.
Όχι σαν ιστορικά κειμήλια αλλά σαν υποθήκες για το μέλλον. Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μέλλον…
Πάντως κάτι σὲ ἐξορύξεις ματιῶν κρατουμένων δὲν ἔχετε άγαπητέ μου. Δέν ἀρνεῖσθε δέ, φαντάζομαι, ὅτι χειρῶν ἀδίκων ἄρχισαν οἱ κομμουνιστές, ἤδη ἀπὸ τὸ 1942. Τήν Συμφωνία τῆς Βάρκιζας δὲν μποροῦσε νὰ τὴν τηρήσει τὸ κράτος, διότι τὰ ὄργανα τοῦ κράτους, πού θά μποροῦσαν νὰ τὴν ἐπιβάλουν, εἶχαν περάσει άπὸ τοῦ λύκου τὸ στόμα καὶ οἱ ἴδιοι καὶ οἱ οἰκογένειές τους. Πῶς μποροῦσαν νὰ ἡσυχάσουν, ὅταν ὁ λύκος ἁπλῶς δήλωνε ὅτι ἔγινε ἀρνάκι ; Ἐδῶ ὁ ἴδιος ὁ Θανάσης Κλάρας εἶχε ὑπογράψει δήλωση μετανοίας ἐπὶ καθεστῶτος Μεταξᾶ. (Αύτὸ ἐξηγεῖ καὶ τὴν σκληρότητά του). Ἀπολύτως λογικὸ καὶ δίκαιο φαινόταν στοὺς διωχθέντας άπὸ τοὺς κομμουνιστές νὰ ἀνταποδώσουν τὰ ἴδια. Μήπως τὸ ΕΑΜ εἶχε τηρήσει καμμία ἀπὸ τὶς συμφωνίες τὶς ὀποῖες εἶχε συνάψει πρίν καὶ κατὰ τὴν Ἀπελευθέρωση ; Ἀπολύτως καμμία δεν εἶχε τηρήσει. Ἡ λογικὴ προσδοκία ἦταν ὅτι δὲν ἐπρόκειτο νὰ τηρήσει καὶ αὐτήν. Πολύ περισσότερο πού δὲν εἶχε προσέλθει στὴν Βάρκιζα οἰκειοθελῶς καὶ ἀπὸ ἐνδιαφέρον νὰ μὴν χυθεῖ ἄλλο αἷμα, ἀλλὰ σύρθηκε ἐκεῖ μετὰ τὴν πλήρη στρατιωτική του ἦττα. Ὀ Ἀβέρωφ, τὸν ὀποῖον ἐπικαλεσθήκατε, γράφει ὅτι ποτὲ ἡττημένη στρατιωτικῶς πλευρὰ δὲν ἀπήλαυσε τόσον γενναιοδώρου μεταχειρίσεως.
Ἀλλὰ τὴν καταπάτηση τῶν συμφωνιῶν έπιβάλλει καὶ ἡ ἐπαναστατικὴ ἠθικὴ τῶν κομμουνιστῶν. Ἠ τήρηση τῶν συμφωνηθέντων εἶναι ὑποχρέωση καὶ καθῆκον τῶν ἀστῶν, ἔτσι δὲν εἶναι ; Οἱ έπαναστάτες δὲν δεσμεύονται ἀπὸ τέτοια μικροπράγματα. Ἔ, τὸ μάθημα εἶναι ὅτι, ὅταν κανεὶς ἀνοίγει τὴν πόρτα τοῦ φρενοκομείου, κάποτε, κάποτε θὰ μπεῖ καὶ ὁ ἄλλος μέσα. Πάντως, ὅποιος ἔχει πρώτος πατήσει ὅλους τοὺς νόμους καὶ τοὺς προφῆτες εἶναι ὑποκριτικὸ νὰ κατηγορεῖ τὸν ἄλλο ὅτι τοὺς πατᾶ κι αὐτός.
1. Ἀνδρέα (Σταλίδη), εἶναι ἐκκωφαντικὴ ἡ ἀπουσία τοῦ κειμένου τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς, γιὰ τὸ ΟΧΙ. Δὲν μπορεῖ νὰ λείπει ἀπὸ τὸ Ἀντί-βαρο…
2. http://www.youtube.com/watch?v=8TUH4gP__cs
Μετὰ ἀπὸ μιὰ τέτοια συζήτηση, σὰν καὶ τὴν παραπάνω, ἐπιβάλλεται νὰ ἀκουστεῖ ἡ
παραπάνω συνέντευξη ἀπὸ τὸν Admin, τὸν Editor2, τὸν συγγραφέα τοῦ παραπάνω
ἄρθρου, τὸν φιλομεταξικὸ Φειδία Μπουρλᾶ, τὸν ἀγαπητό μου κ. Γεωργάνα, τουλάχιστον.
Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τέλους.
Μακάρι νὰ ἀναδημοσιεύσει τὸ «Ἀντίβαρο» τὶς δηλώσεις τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας ἀπὸ ἐδῶ :
http://aktines.blogspot.gr/2013/10/blog-post_9465.html
ὥστε νὰ τὶς σχολιάσουμε ἁρμοδίως. Δυστυχῶς, δὲν τὰ λέει τόσο καλὰ ὅσο ξέρω, ἐξ ἰδίας πείρας ὅτι μπορεῖ, ὅτι κάποτε μποροῦσε. Δυστυχῶς, φαίνεται νὰ ἔχει προσβληθεῖ καὶ αὐτὸς άπὸ τὸν ἰὸ τῆς ἐξουσίας. Αὐτὸ μαρτυροῦν τὰ παχειὰ λόγια, τὰ ὁποῖα ποτὲ δὲν χρησιμοποιοῦσε.
Ὅσον ἀφορᾶ τὸν σύνδεσμο σὲ συνέντευξη τοῦ κυρίου Καζάκη, λυπᾶμαι ἀλλὰ δὲν χαλαλίζω μία ὥρα γιὰ κάποιον, τὰ γραπτὰ τοῦ ὁποίου ἐγγυῶνται ὅτι θὰ χάσω τὸν χρόνο μου. Τὸ βιογραφικό του εἶναι, ὅπως φαίνεται, ἄφαντο. Ἡ άπεραντολογία, ὅπως μάθαμε (μάθαμε ἄρα γε 😉 ἀπὸ τὰ φοιτητικὰ ἀμφιθέατρα καὶ ἀπὸ τὸ παρὸν νῆμα συζητήσεων εἶναι, κατὰ κανόνα, τὸ ὕστατο καταφύγιο ὅσων δὲν ἔχουν νὰ συνεισφέρουν τίποτε στὴν συζήτηση.
κ. Γεωργάνα, δὲν σᾶς εἶπα νὰ γίνεται ἀναγνώστης καὶ ἀκροατὴς τοῦ Καζάκη: σᾶς εἶπα νὰ ἀκούσετε τὴν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ἐκπομπή. Μὴν φοβᾶστε, δὲν θὰ σᾶς δαγκώσει.
Καλή σας μέρα.
Λυποῦμαι πολύ, ἀπὸ τὰ λίγα ποὺ ἔμαθα γι’ αὐτόν, δὲν πείθομαι νὰ τὸν ὑποστῶ γιὰ μία ὥρα. Κάτι πιὸ σύντομο, μὲ μεγάλη μου χαρά. Ἀναλαμβάνω τὸν κίνδυνο νὰ χάσω τὴν σοφία τοῦ αἰῶνος. Σᾶς βεβαιῶ ὅτι ἡ ἀπόφασή μου στηρίζεται στὴν τελευταία λέξη τῆς ἐπιστημονικῆς ἐρεύνης ὡς πρὸς τὴν λήψη ἀποφάσεως ὑπὸ συνθήκας ἀβεβαιότητος καὶ ἀτελοῦς (λόγῳ καὶ κόστους) πληροφορήσεως.
Ἐξωδίκως, τὶς δασυνόμενες λέξεις τὶς βρίσκουμε καὶ ἀπὸ τὴν τροπὴ συμφώνου ὅταν συντίθενται ὡς δεύτερα συνθετικὰ σὲ σύνθετες λέξεις : κατὰ + ὁρῶ = καθορῶ, τὸ ταῦ (ψιλόν-κ,τ,π) γίνεται θῆτα (δασύ-χ,θ,φ)
Έχετε όμως, καθώς φαίνεται, άφθονο χρόνο και όχι μόνο στον εδώ ιστότοπο, – μια ματιά π.χ. στο Google, http://sarantakos.wordpress.com/2009/05/12/mytilenegermany/ –
να επιδίδεστε σε συστηματική προπαγάνδα υπέρ των προδοτών, δοσιλόγων, ταγματασφαλιτών κ.λ.π. προκειμένου να συκοφαντήσετε και να αμαυρώσετε το έπος της Εθνικής Αντίστασης κατά της ναζιστικής Κατοχής.
Στην δική μου παραπάνω παράθεση απόψεων με παραπομπές σε γραπτά και ντοκουμέντα επιτίθεστε με τρόπο ανοίκειο, λες και παίζαμε μόλις χθές καρπαζιές παρέα, υπονομεύoντας εξαρχής κάθε δυνατότητα ψύχραιμου διαλόγου και ειλικρινούς αναζήτησης της ιστορικής αλήθειας –αν υποθέσουμε ότι κόπτεσθε δι’αυτήν- με το να αποδίδετε στον συνομιλητή σας διάφορες ετικέτες και να τον εγκαλείτε να απολογηθεί για ιδιότητες που αυτός δεν έχει, όπως κομματική ταυτότητα ή ιδεολογική συγγένεια με το ΚΚΕ, τον Στάλιν κ.λ.π.
Εγώ είμαι εργαζόμενος άνθρωπος. Δεν έχω το χρόνο καν να διαβάζω όλα τα σχόλια, πόσο μάλλον να γράφω, γιαυτό και δεν είμαι σε θέση να παρακολουθώ σε καθημερινή βάση τι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Μπαίνω σποραδικά όποτε έχω λίγο χρόνο. Διερωτώμαι λοιπόν κύριε Γεωργάνα, εσείς που βρίσκετε το χρόνο να γράφετε απανωτά σχόλια σε διάφορους ιστότοπους και με τέτοιο μένος που δεν αφήνετε τίποτα να πέσει κάτω; Αν έχετε τόσο χρόνο και όρεξη για γράψιμο γιατί δεν πιάνετε να γράψετε κανένα βιβλίο, ή τουλάχιστον κανένα άρθρο να δούν όσοι τυχόν ενδιαφερθούν, τί ολοκληρωμένα θέλετε να πείτε τέλος πάντων και από πού αντλείτε τις πηγές σας, ώστε να εκτιμήσουν την εγκυρότητά τους; Γιατί λοιπόν ενώ κατέχετε την τέχνη του εκφράζεσθε αναλώνεσθε σε φτηνό κουτσομπολιό; Και γιατί άραγε με τέτοια εμπάθεια;
Είμαι σε θέση να επικαλεστώ μαρτυρίες, γραπτά και ντοκουμέντα για να ανατρέψω τους περισσότερους από τους ισχυρισμούς σας, τους οποίους θεωρώ σκόπιμα ψεύδη, συκοφαντίες και κουτσομολιά, τα οποία – από οικογενειακό φίλο; κηπουρό; υποτακτικό; ό,τι υπήρξατε τέλος πάντων του Ιωάννη Μεταξά – σας υποβιβάζουν στο επίπεδο αρουραίου των υπονόμων που ανασηκώνει τη λάσπη για να τη φέρει στην επιφάνεια και να την εξαπολύσει κατά των ιδεολογικών του αντιπάλων.
Δεν θα το κάνω όμως γιατί εκτιμώ ότι έχω απέναντί μου έναν ανέντιμο φανατικό συνομιλητή ή μη και διατεταγμένο ενεργούμενο, που όσα αντεπιχειρήματα και αποδείξεις και να του προσάψει κανείς για τα ψεύδη που αμολάει, αυτός θα βρίσκει πάντα τρόπους να ελίσσεται, στρεβλώνοντας και διαστρέφοντας τα πραγματικά γεγονότα με όσα έχει συναγμένα το οπλοστάσιό του σε φήμες, εμμονές, παραπληροφόρηση και λασπολογία.
Είναι θεωρώ απολύτως χαμένος χρόνος να ασχολείται κανείς με το να ανασκευάζει τα γραφόμενά σας, διότι είναι τελείως ανυπόστατα.
Χαίρετε αξιολύπητε αρουραίε κύριε Γεωργάνα.
Υ.Γ.
Αν τυχόν θεωρείτε ότι σας προσβάλει αυτή μου η προσφώνηση – γιατί είδα ότι είστε και δικομανής – ευχαρίστως να πάρετε τα στοιχεία μου μέσω του αντίβαρου και να μου υποβάλλετε μήνυση. Τότε είναι που θα γελάσουμε κιόλας!
Η αχαριστία ήταν και είναι πάντοτε το χαρακτηριστικό προτέρημα των Ελλήνων αριστερών: Αντί να εκφράζουν τη βαθιά τους ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του Ιωάννη Μεταξά, διότι ήταν ο μόνος που προμήθευε αφειδώς με όπλα την κομμουνιστική κυβέρνηση της Ισπανίας απέναντι στις φασιστικές ορδές του Φράγκο, αντί να εκφράζουν το βαθύ θαυμασμό τους στο πρόσωπο του ιωάννη Μεταξά, διότι ήταν ο ΠΡΩΤΟΣ ο οποίος διεξήγαγε ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ πόλεμο στην Ευρώπη, εξακολουθούν, με τη γνωστή τους χυδαιότητα, να ασχημονούν και να σπιλώνουν την ιερή του μνήμη. Δεν μας εκπλήσσει: Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν.
Τέλος, για τις φαιδρότητες του Βελουχιώτη, αξίζει να σημειώσουμε μόνον το εξής: Πνέει μένεα ενάντια στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου γιατί δεν βγάλανε τους φυλακισμένους κομμουνιστές από τις φυλακές, αλλά τους παραδώσανε στα χέρια των “καταχτητών”. Μόνο που “ξέχασε” να συμπληρώσει πως “κείνους που ένοιωθαν” τους απελευθέρωσαν αμέσως με την είσοδο τους στην Αθήνα οι σύμμαχοί τους Γερμανοί κατακτητές, σε εφαρμογή του αισχρού και επαίσχυντου συμφώνου “φιλίας” Μολότωφ-ρίμπεντροπ…
Μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ σχολίου τοῦ κ. Κεκαυμένου, θὰ γράψω κάτι ποὺ ἤθελα νὰ ἀναφέρω ἐδῶ καὶ καιρό. Μοῦ προξένησε ἐντύπωση ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ θέματος τοῦ Κρυφοῦ Σχολειοῦ, μέσα στὴν χειρότερη περίοδο κρίσης ποὺ ἔχει ζήσει ποτὲ ὁ πολίτης αὐτοῦ τοῦ Κράτους, ἀπὸ τὴν ἐγκαθίδρυσή του μέχρι σήμερα. Δὲν μπόρεσα νὰ καταλάβω σὲ τί ἐξυπηρετεῖ ἡ ὑπερδιαφήμιση ἑνὸς πονήματος γιὰ θέμα δευτερεύον, τὴν στιγμὴ ποὺ χάνουμε τὰ πάντα: γῆ καὶ ὕδωρ.
Εἶναι ἄξιον ἀπορίας, πῶς κάποιοι μιλοῦν γιὰ πατριωτισμό, ὅταν συνυπογράφουν στὴν ἐξόντωση τοῦ λαοῦ. Διότι αὐτὸ δὲν κάνετε τώρα κ. Κεκαυμένε;
κ. Κεκαυμένε, μὲ τὴν σημερινή σας παρέμβαση παίρνετε σαφὴ θέση καὶ
τάσσετε τὸν ἐαυτό σας ἐνάντια στὸν λαό. Καὶ δὲν
μιλῶ γιὰ τὴν στήριξη τοῦ φασίστα Μεταξᾶ, τοῦ προστάτη τῆς Ἔνωσης Ἑλλήνων
Ἐθνικιστῶν καὶ τὸν βιαστὴ τῶν Ῥωμαίων Προσφύγων, οὔτε γιὰ τὸν ὀχετὸ
παραπληροφόρησης γιὰ τὸν Ἄρη Βελουχιώτη. Μιλῶ γιὰ τὴν σκληρότητα
μὲ τὴν ὁποία ἐσεῖς, ἕνας δηλωμένος πατριώτης, γράφετε γιὰ τοὺς
συνανθρώπους σας.
Ἔπεσαν πολλὲς μάσκες σὲ αὐτὴ τὴν Ἐπέτειο τοῦ ΟΧΙ.
Στη γραμμή Γεωργάνα κι εσείς κύριε Κεκαυμένε; Σε ποιόν απευθύνεσθε; Και ποιό πράγμα ακριβώς θεωρείτε χυδαιότητα και ασχημία;
Ώστε φαιδρότητες ο Βελουχιώτης; Σύνελθε και ντράπου καημένε!
Για την απ’ευθείας Αγγλογερμανική συμφωνία του Τσώρτσιλ με τον Χίτλερ τον Αύγουστο του 44 παραμονές της απελευθέρωσης, ή για τη συμφωνία της Γιάλτας Τσώρτσιλ-Ρούσβελτ-Στάλιν στη διάρκεια του πολέμου ή αυτή της της Μόσχας στις 9 Οκτωβρίου μεταξύ Τσώρτσιλ-Ηντεν και Στάλιν-Μολότοφ έχετε να μας πείτε κάτι;
Πάρτε ολίγον ορεκτικό για αρχή και καλή χώνεψη, δείτε τα δύο video για να μη σας κατεβάζω σεντόνια και σας κουράζω…
http://kokkonis.wordpress.com/
Επίσης στην ίδια ιστοσελίδα για το περίφημο σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ:
http://kokkonis.wordpress.com/%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82/%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF-%CF%81%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80-%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%86-1939/
Καλά, πόσην ἔπαρση πρέπει νὰ ἔχουν μερικοὶ σχολιαστὲς γιὰ νὰ γράφουν ἐξ ὀνόματος τοῦ λαοῦ καὶ τῶν πατριωτῶν. Τοὺς διόρισε κάποιος στὴν θέση αὐτή ; Μάλιστα, οἱ ἀνωνύμως (μὲ κουκούλα ὅπως οἱ καταδότες στὰ μπλόκα ἐπὶ Κατοχῆς) γράφοντες ἐξ ὀνόματος τοῦ λαοῦ εἶναι καὶ διασκεδαστικοί. Ἀμ τὸ ἄλλο ὂτι εἶναι «ἐργαζόμενοι ἄνθρωποι» ; Ἐμ τὸν καιρὸ νὰ γράφουν ἀπεραντολογίες τὸν ἔχουν, ὅμως.
Ἐπὶ τῆς οὐσίας : Ὁ Μεταξᾶς εἶναι κάρφος ἐν τῷ ὀφθαλμῷ γιὰ τοὺς Κομμουνιστές. Λογικό, διότι βελτίωσε τὴν θέση τῶν ἐργατῶν καὶ διότι τοὺς ἀπεγύμνωσε ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους ὑποστηρικτές τους μὲ τὴν πολιτική του τῶν δηλώσεων μετανοίας. Λογικό, διότι πολέμησε καὶ νίκησε τὸν φασισμό, ὅταν οἱ κομμουνιστὲς ἦταν σύμμαχοί του. Αὐτὰ τὰ ἐλάχιστα δὲν μπορεῖ νὰ τά σκεπάσει ἡ λάσπη. Ἀφῆστε πού καὶ ὁ μηχανισμὸς τῆς συστηματικῆς λασπολογίας, πάντοτε προβλέψιμος καὶ βαρετός, λόγῳ τῆς ἀδεξιότητος καὶ τῶν καταχρήσεων τῶν χειριστῶν του, ἔχει σκουριάσει πιά. Ἀφῆστε πού οἱ κομμουνιστὲς τοῦ καιροῦ του αὐτὰ τὰ ἐπιτεύγματα τὰ ἀνεγνώρισαν στὸν Μεταξᾶ. Λογικὸ κι αὐτό, διότι τὸν πολέμησαν ἀντρίκια καὶ ζωντανό. Ὄχι ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς καὶ πεθαμένον.
Ὁ Κοκκώνης, στὸν ὁποῖον παραπέμπει προηγούμενος σχολιαστής, εἶναι ἀπολαυστικός ! Ὁ Στάλιν γράφει «κέρδισε 10 μῆνες» ! Καὶ τί τοὺς ἔκανε τοὺς 10 μῆνες πού κέρδισε ; Ἐπετέθη στὴν Φινλανδία καὶ ἔσπασε τὸ μοῦτρά του. Καί, ὅταν τοῦ ρίχτηκε ὁ Χίτλερ, ἔψαχνε νὰ βρεῖ πόσα ἐδάφη ἔπρεπε νὰ τοῦ παραδώσει ἀμαχητί γιὰ νὰ σταματήσει. Αὐτὰ τὰ μαρτυροῦν οἱ κομμουνιστές συνεργάτες του, ὄχι τίποτα φασίστες. Αὐτὰ γιὰ τὴν ζημία μόνον στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση. Ἡ ζημία γιὰ τὸ ἀντιφασιστικὸ στρατόπεδο στὸ σύνολό του ἦταν πολλαπλάσια.
Ἠ σύγκριση μεταξὺ τῆς Μεταξικῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Σταλινικῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως στὴν ἀπόκρουση τοῦ ναζισμοῦ-φασισμοῦ, ὅσον ἀφορᾶ τὴν εὐστοχία καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῶν χειρισμῶν εἶναι συντριπτικῶς ὑπὲρ τῆς πρώτης. Διερωτᾶται κανεὶς εὐλόγως μήπως, ἂν ὁ Μεταξᾶς ἦταν ἐπὶ κεφαλῆς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, δὲν θά εὕρισκε πεδίο νὰ ἐπιτεθεῖ ὁ Χίτλερ.
Επαίσχυντε αρουραίε κύριε Γεωργάνα,
Εν πρώτοις το όνομά μου είναι Ελευθέριος· δεν σας αρκεί αυτό; Βγείτε ελεεινέ τυφλοπόντικα μέσα απ’ την ανωνυμία του άθλιου οχετού σας και ζητείστε δημοσίως από τούτον εδώ τον ιστότοπο, ό,τι επι πλέον στοιχεία θέλετε και θα τα έχετε: Διεύθυνση κατοικίας, επάγγελμα, ΑΦΜ, γένος, εθνικότητα, θρήσκευμα, κ.λ.π. Τι ακριβώς χρειάζεσθε;
Δεύτερον, ομιλώ αναλαμβάνοντας την ευθύνη αυτών που εκστομώ, όχι στο όνομα μιας γενικευμένης οντότητας «του λαού», «των πατριωτών» «του Κόμματος», «της Αριστεράς» «του Στάλιν» κ.λ.π. αλλά κλίνοντας ευλαβικά το γόνυ προς τους αναρίθμητους απλούς ανθρώπους και κάποιους χαρισματικούς καπεταναίους, όπως εν προκειμένω του απαράμιλλου και μπαρουτοκαπνισμένου αρχηγού του ΕΛΑΣ Αρη Βελουχιώτη – ναί, θα το επαναλαμβάνω που να σκάσετε ψοφίμια, γιατί δεν είστε άξιοι όχι να τον πιάνετε στο στόμα σας, αλλά ούτε τις μπότες του να γλείψετε – που πίστεψαν κάποια στιγμή ότι θα μπορούσαν ίσως να κάνουν την υπέρβαση, να αποτινάξουν την ξένη επικυριαρχία αιώνιων αποικιοκρατών, προκειμένου να ζήσουν ελεύθεροι στον τόπο τους και να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις τύχες τους.
Τρίτον, τόσον απόμακρον σας φαίνεται αρχιτεμπέλαρε και αρχιβολεμένε Γεωργάνα, το να έργάζεται κάποιος για να βγάλει το ψωμί του και παράλληλα να ενδιαφέρεται για την Ιστορία του τόπου του ή για τις τρέχουσες απόψεις των συγχρόνων του; Πλήν απόψεις, όχι κοπρολαγνείες, εξ’ ού και η πλήρης περιφρόνηση προς τις βαρύγδουπες αρλούμπες που αμολάτε χωρίς ίχνος συναίσθησης και ντροπής.
Τέταρτον, δεν έχει άλλο μας τελείωσε, «Ι give up» που λένε και οι Εγγλέζοι!
Τὴν ἀνωνυμία τὴν ἐπισημαίνω μόνον γιὰ νὰ σταθμίζουν οἱ ἀναγνῶστες τὰ ἑκάστοτε γραφόμενα μὲ βάση καὶ τὸν παράγοντα αὐτόν. Οὐδόλως μὲ ἐνδιαφέρει ὁ ΑΜΚΑ ὁποιουδήποτε. Πρὸς τούτοις, ὁ ἀνώνυμος εἶναι πιθανώτερον νὰ γράφει καὶ ἀπρεπῶς, ὁπότε μειώνει περαιτέρω τὴν ἀξιοπιστία του μόνος του, χωρὶς νὰ κοπιάζει ὁ ἀντιλέγων. Τὸ βέβαιον εἶναι ὅτι οἱ χονδροειδεῖς ἀπρέπειες μὲ διασκεδάζουν καὶ θεωρῶ τὴν ἀνοχὴ σ’ αὐτὲς ἕνα ἀπὸ τὰ δυνατὰ σημεῖα τοῦ «Ἀντιβάρου». Ὁ ἱστοτόπος αὐτὸς δὲν ἀπαγορεύει σὲ κανέναν νὰ αὐτογελοιοποιεῖται.
Τὸ θέμα τοῦ νήματος εἶναι ἡ σχέση Μεταξᾶ καὶ ἀριστερᾶς καί, νομίζω, φωτίσθηκε ἐπαρκῶς ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές του. Εἶναι μία ἀκόμη ἀπὸ τὶς πολλὲς περιπτώσεις στὶς ὁποῖες ἡ ἀριστερά, ἰδίως ἡ κομμουνιστικὴ ἀριστερά, ἐπέλεξε νὰ κλείσει τὰ μάτια της στὰ γεγονότα καὶ νὰ στηριχθεῖ στὴν νομιζομένη ἐπικοινωνιακὴ κυριαρχία της.
Γιὰ παράδειγμα, μέχρι καὶ ὁ Στρατῆς Τσίρκας ἔχει διεκτραγωδήσει σὲ διήγημά του τὴν «προδοσία» τῆς παραδόσεως τῶν κομμουνιστῶν πολιτικῶν κρατουμένων στὶς ἀρχὲς Κατοχῆς ἀπὸ ὄργανα τῆς κυβερνήσεως πού διαδέχθηκε τὸν Μεταξᾶ. Συγκινητικὴ ἡ ἀγανάκτησή του κατὰ τοῦ Μεταξᾶ, μέχρι νὰ θυμηθεῖ κανεὶς τὶς σχετικὲς ἡμερομηνίες. Διότι ὁ μὲν Μεταξᾶς ἧταν τότε νεκρὸς ἀπὸ τρεῖς μῆνες, ἐνῶ ὁ διεθνὴς κομμουνισμὸς ἦταν σύμμαχος τοῦ Ἄξονος Ναζισμοῦ-Φασισμοῦ. Ὅταν ὁ Τσίρκας πέφτει σὲ τέτοιο λάθος, κατανοεῖ κανεὶς τὴν οἴηση μικροτέρων διανοιῶν. Καὶ τὴν ἀμηχανία τους ὅταν κατανοοῦν ὅτι ἡ μηχανὴ τῆς λάσπης δὲν ἀποδίδει τὰ ἀναμενόμενα.
ΥΓ Κατὰ τὸν συλλογισμὸ τοῦ Κοκκώνη, οἱ συγκεκριμένοι κομμουνιστές, ἀκόμη καὶ ἂν τοὺς ἀπελευθέρωνε ἡ κυβέρνηση, εἶχαν καθῆκον νὰ τεθοῦν στὴν διάθεση τοῦ τότε συμμάχου Χίτλερ, ὥστε νὰ μὴν ὐποψιασθεῖ τυχὸν ἀμφισβήτηση τῆς συμμαχίας ἀπὸ πλευρᾶς Στάλιν ! Δεῖγμα τοῦ παραλογισμοῦ στὸν ὁποῖο ὁδηγεῖ ἡ ἐθελοτύφλωσις.
Ηθικόν δίδαγμα για την συμπεριφορά προς τον πλησίον:
«…υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, Και τότε διαβλέψεις έκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου. Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς εν τοίς ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν υμάς».
(από το κατά Ματθαίον κεφ. ζ’ στίχοι 1-6)
Εγινε σφυγμομέτρηση και οι Έλληνες ειχαν διαλέξει το ΟΧΙ; άπλα ακολούθησαν τις προσταγές του Ηγέτη τους όταν υπάρχει Ηγέτης και οχι ηγετισκος, Όπως και με τον μέγιστο Ελ Βενιζέλο. Άντε να τελειώνουμε αριστεροί με τον ηγετισκο σας τον Ζαχαριάδη
Νὰ μοῦ θυμίσει κάποιος τὶ γράφει τὸ Εύαγγέλιο γιὰ τὴν συμπεριφορὰ πρὸς ἀρουραίους, σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τὴν συμπεριφορὰ πρὸς τὸν πλησίον …
Ἂν θυμᾶμαι καλά, πάντως, τὰ περὶ τὸν πλησίον πραγματεύεται ἄλλη Εὐαγγελικὴ περικοπή, αὐτὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου.
Ὁ Σοφοκλῆς, περαίνων τὴν «Ἀντιγόνη» γράφει : «… μεγάλοι γὰρ λόγοι, μεγάλας πληγὰς τῶν ὑπεραύχων ἀποτίσαντες γήρᾳ τὸ φρονεῖν ἐδίδαξαν.» Εὔχομαι περαστικὰ καὶ καλὴ φώτιση.
Η απόδοση στα ζώα ανθρώπινων ιδιοτήτων υποβιβάζει την αγαθή τους φύση. Ζητώ συγγνώμη από τους αρουραίους.
Σοφοκλή, ό.π.
«Όστις αυτός ή φρονείν μόνος δοκεί, ή γλώσσαν, ήν ουκ άλλος, ή ψυχήν έχειν, ούτοι διαπτυχθέντες ώφθησαν κενοί».-
Προσυπογράφω καὶ τὴν δευτέρα παραπομπὴ τοῦ Σοφοκλέους καὶ ἂς κρίνει κανεὶς ἐλευθέρως ἀπὸ τὰ προγραφέντα ποιός «φρονεῖν μόνος δοκεῖ», ἀγνοῶντας τὰ πραγματικά περιστατικά. Καὶ ποιός γελοιοποιεῖ ἑαυτόν, ἐκτρεπόμενος σὲ παιδαριώδεις ὕβρεις ἐλλείψει ἐπιχειρημάτων.
Τα επιχειρήματα είναι προς καλοπροαίρετους συνομιλητές.
Στους υβριστές των ανθρώπων που έδωσαν και τη ζωή τους για την ελευθερία αυτού του τόπου, τους τιμητές και θεράποντες δικτατόρων, βασανιστών και προδοτών του, αρμόζει εκτός από το βρίσιμο, η πλήρης περιφρόνηση και το φτύσιμο.
Καλύτερη η σκλαβιά παρά η αρρώστια της αριστεράς εις την κεφαλή μας!
Τα λάθη ανθρώπινα κι ένα από τα μεγαλύτερα να δώσεις τη ζωή σου για τις μπαρούφες της υλιστικής αριστερής παραφροσύνης.
H συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που πολέμησαν και πολλοί θυσιάστηκαν στο Αλβανικό μέτωπο και στη συνέχεια στην Αντίσταση εναντίον της φασιστικο-ναζιστικής κατοχής κυρίως μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το έκαναν πρώτιστα για την ελευθερία της πατρίδας.
Για τις γερμανόδουλες κυβερνήσεις των Τσολάκογλου, Ράλλλη και κληροδοτήματά τους, τους γερμανοτσολιάδες ταγματασφαλίτες καθώς και τους απόντες αγγγλόδουλους του Καϊρου και των ενθάδε εξαφανισμένων αστικών κομμάτων, συνιστά ύβρι να διεκδικούν τον τίτλο του πατριώτη.
Από διαφορετική οπτική γωνία, προδοσία του έπους του Αντιστασιακού Αγώνα αποτελεί επίσης η στάση της πολιτικής ηγεσίας του ΕΑΜ-ΚΚΕ με τις επαίσχυντες διαδοχικές συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και κυρίως της Βάρκιζας με τον Τσώρτσιλ και τις αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις και τις μαριονέττες τους, τις τότε εγκάθετες “ελληνικές κυβερνητικές αντιπροσωπείες”.
Γραικοβλάχε, μὴν προσπαθεῖς νὰ τὸ παίξεις κακός, γιατὶ δὲν εἶσαι.
Ὅσο καὶ νὰ τὸ ζορίζεις, δὲν σοῦ βγαίνει.
Μὲ διασκεδάζουν τόσο πολὺ τὰ σχόλιά σου, ποὺ περιμένω πῶς καὶ πῶς
τὴν νέα ἐμφάνισή σου! Μὰ τὴν ἀλήθεια, θέλω νὰ σὲ γνωρίσω, διότι
φαίνεσαι ἄνθρωπος μὲ νόστιμο χιοῦμορ. Εἶσαι ὁ μόνος ἀνώνυμος,
ποὺ δὲν γράφεις μὲ ἐμπάθεια: ἄλλο εἶναι τὸ πρόβλημά σου, καὶ
λύνεται μόνο μὲ μιὰ ἐπίσκεψη στὸν Ματθαῖο Γιωσαφᾶτ….
Τὰ πολλὰ λόγια εἶναι φτώχεια. Ὁ Κατσιμῆτρος εἶναι αὐτὸς ποὺ
παράκουσε τὶς ἐντολὲς τῶν ἀνωτέρων του, καὶ προχώρησε σὲ
καθολικὴ ἀντεπίθεση χωρὶς νὰ ὑπολογίσει τίποτα. Ἄν καὶ οἱ
ἀποφάσεις ποὺ πῆρε μετὰ τὴν εἴσοδο τῶν Ναζὶ στιγματίζουν
τὴν προσωπικότητά του, στάθηκε ἄξιος ἀξιωματικὸς στὸ πεδίο
τῆς μάχης. Γιὰ τὸν Μεταξᾶ γνωρίζουμε πάρα πολλά, καὶ
ταυτοχρόνως μιλοῦμε γιὰ πάρα πολὺ λίγα. Καὶ ἐνημερώνομαι
ὅτι ἤδη ἀρχίζει καὶ ἀναθεωρεῖται ἡ Ἱστορία τοῦ Β’ Παγκοσμίου.
Καιρὸς ἦταν, διότι τὸ πολιτικὸ φίλτρο φώτιζε τὰ χρόνια αὐτὰ
μὲ ἕναν ἀφύσικο τρόπο.
Ἀνοίγουν φάκελλοι, ξαναδιαβάζονται ἡμερολόγια, φωτίζονται
ἀπὸ διαφορετικὲς ὀπτικὲς γωνίες οἱ πηγές. Ὁ Γ. Καφαντάρης,
στὴν δίκη τῆς Ἐλευθερίας, εἶπε πὼς ὁ Μεταξᾶς εἶναι ὁ μόνος
ἀπὸ ὁλόκληρο τὸν λαὸ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ τὸ ΝΑΙ.
Ὑπάρχει συσκότιση γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ὁδηγηθήκαμε σὲ πόλεμο.
Ἤδη ὑφίσταται ἐπιχειρηματολογία ὅτι ὑπῆρχε ἔντονο κλίμα στὸ ΓΕΣ, καὶ ὅτι
κινδύνευε ὁ ἴδιος ὁ Δικτάτορας Μεταξᾶς. Ἴσως νὰ περίμενε
νὰ βρεθεῖ ὁ στρατὸς στὰ σύνορα, καὶ νὰ κάνει μαζικὴ ὀπισθοχώρηση,
λέγοντας ὅτι “κάναμε ὅτι μπορούσαμε”. Ὁ ἴδιος πάντως προτιμοῦσε
νὰ συνεργαστεῖ μὲ τοὺς ὁμοϊδεάτες του φασίστες, παρὰ νὰ
βρεθεῖ ἐνώπιον τέτοια αἱματοχυσίας. Ἦταν ὁμοϊδεάτης τοῦ Μουσολίνι.
Ὁ λαὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ _δὲν_ θὰ ἐπέτρεπε σὲ _καμία_ κυβέρνηση
νὰ _παραχωρήσει ἐθνικὴ κυριαρχία_. Διότι ὁ λαὸς τοῦ τότε
εἶχε ἤδη χύσει αἵμα, καὶ εἶχε μυηθεῖ στὴν ἀνατροπὴ δοσίλογων
κυβερνήσεων. Δὲν εἶχε τίποτα νὰ χάσει. Σήμερα ὁ κόσμος
δίνει γῆ καὶ ὕδωρ ΧΩΡΙΣ ΜΑΧΗ, διότι φοβᾶται μὴ χάσει τὸ
σουβλάκι καὶ πέσει στὴν μπομπότα (ἀναφορὰ στὸ πρόσφατο
ἄρθρο τοῦ +Μεσογαίας κ’ Λαυρεωτικῆς).
Τὰ σφάλματα τῶν ἀρθρογράφων καὶ πολλῶν σχολιαστῶν
ἐδωμέσα ὁφείλονται στὴν μὴ κατανόηση ὅτι ζοῦμε σὲ ἐποχὴ
ποὺ ἔπεται ἕναν νεωτερισμὸ (στὴν περίπτωσή μας αὐτὸ ὁ
νεωτερισμὸς ἦταν ἡ δημιουργία τοῦ Ἐθνοκράτους). Εἶναι μιὰ
ἐποχὴ ἀποδόμησης: γκρεμίζεται ὁ πᾶλαι ποτὲ νεωτερισμὸς
καὶ διανύουμε μιὰ ἐποχὴ μετα-νεωτερισμοῦ. Σὲ τέτοιες
ἐποχὲς δημιουργοῦνται/γεννιούνται καινούργιοι πολιτισμοί.
Τὸ μοντέλο αὐτὸ συμβαίνει διαρκῶς μέσα στὸν χρόνο, καὶ
ἀποτελεῖ κύριο χαρακτηριστικὸ τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ.
Ἐπαναλαμβάνω: τοῦ πολιτισμοῦ. Διότι ὅταν ἀναφερόμαστε
στὸν ἄνθρωπο-κυνηγό, τοῦ τύπου ἀμερικανικῶν φυλῶν
Ἰνδιάνων (π.χ. Ἀπάτσι Τσιρικάουα), τότε δὲν μποροῦμε
νὰ περιμένουμε τὴν ἐμφάνιση πολιτισμικῶν ζυμώσεων
τέτοιων διαστάσεων.
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος προχωρᾶ μπροστά, ὑπερβαίνει
κάποια πράγματα, ἀπομυθοποιεῖ κάποια ἄλλα. Δὲν διστάζει
νὰ ἀναθεωρήσει καὶ νὰ φωτίσει πτυχὲς τοῦ παρελθόντος
ποὺ δὲν γνώριζε. Ὁ ἄνθρωπος-κυνηγός, ζεσταίνει τὰ
χέρια του στὴν φωτιὰ καὶ λέει στὰ ἐγγόνια τὶς ἱστορίες
γιὰ τὸ ἀνθρωπόμορφο Κογιότ, ξορκίζοντάς τα νὰ τὶς
μεταδώσουν στὶς ἐπόμενες γενεές. Ἡ μιὰ κατάσταση
δὲν εἶναι ψυχαναγκαστική, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ πολιτισμὸς
ἐξελίσσεται ραγδαία. Στὴν δεύτερη περίπτωση εἶναι
στατικός, καταντᾶ αἱμομικτικὸς καὶ κάποια στιγμὴ
ἀδυνατεῖ νὰ ἐπιβιώσει.
Εἰδικὰ γιὰ τὴν περίοδο τοῦ Β’ Παγκοσμίου πολέμου,
εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ ἀνατραποῦν οἱ μύθοι τοῦ
παρελθόντος, καὶ θὰ φωτιστεῖ ἡ περίοδος αὐτὴ
ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές.
Νομίζω ὅτι αὐτὸ εἶναι ἄρρητα συνδεδεμένο μὲ
τὴν ΑΝΑΤΡΟΠΗ τοῦ συστήματος τοῦ ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ.
Ὁ κόσμος σήμερα πεινᾶ. Ραγδαῖες καὶ οἱ αὐξήσεις
καρκίνων. Τὸ γνωρίζω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ
κύκλου μου. Πεθαίνει νέος κόσμος, δὲν ἀντέχει.
Αὐτοκτονεῖ, νοσεῖ, ἀπελπίζεται. Ὅτι γράφεται σήμερα
ἔχει ἰδιαίτερη βαρύτητα. Αὐτοὶ ποὺ χλευάζουν τὴν πλειονότητα
ποὺ ἀργοπεθαίνει, πιστεύω πὼς θὰ ἔρθει ἡ ὥρα
τῆς ἐλευθερίας ποὺ θὰ τοὺς κάνει νὰ ἐξαφανιστοῦν
ἀπὸ προσώπου γῆς. Δεν θὰ μποροῦν νὰ ἀντικρύσουν
τοὺς συνανθρώπους τους ποὺ χλέβαζαν ἐκ τοῦ
ἀσφαλοῦς.
Σκεφθεῖτε τα αὐτά….
Οϊ
Κυριακέ, και οι πέτρες γνωρίζουν οτι η υλιστική αριστερά της παραφροσύνης και ‘κόρη’ του διαφωτισμού/σκοταδισμού αποτελεί τη Νόσο της Πόλεως -εκτός από κάποιον που προτίμησε να βάλει ως τίτλο βιβλίου του τον Πατριδεγωφάγο -αν και η αριστερά είναι ΚΑΙ Πατριδεγωφάγος πολύ αμφιβάλλω αν τελικά υπονοεί και την αριστερά ως Νόσο. Σχολιάζω τον τίτλο και όχι το περιεχόμενο του βιβλίου το οποίο δεν έχω διαβάσει! Λοιπόν, προς τι το σχόλιό σου προς εμέ;;
Πίστεψέ με, δεν έχω καμιά επιθυμία να ανοίξω κουβέντα και ο λόγος είναι ένας: δεν θέλω να σε κάνω να στεναχωρηθείς … γιατί προσπαθώ, φυσικά, να είμαι πάντα καλό παιδί.
Γιατὶ νὰ μὲ στενοχωρήσεις ἀγόρι μου καλό;
Μα, Κυριακέ καλέ μου, όστις φρονεί άλλα από τα ιδικά σου έχει αποδειχθεί πως σε βγάζει απ’τα νερά σου..
Κι αν φέρει ως μάρτυρας φιλοσόφους, αγίους και αγίες είναι σίγουρο πως και τούτοι δεν θα σε κάνουν να μετακινηθείς από τις δικές σου ιδεοληψίες !!!
Δια τούτο άριστον το μη λαλείν κανείς μαζί σου ίνα μη χείρον τι υπό σου λεχθεί και βαρύνεις την ψυχή σου!
Ἄν δὲν κάνω λάθος, ἐσῦ παρεμβαίνεις
πρῶτος, παραπάνω, καὶ μ’ ἀναφέρεις μὲ
σκωπτικὸ ὕφος. Ὅχι ἐγώ. Ἄρα… γουστάρεις
καβγὰ μαζί μου, ἔ; 😉
Λίγα λόγια σχετικά με τη δεύτερη παράγραφο του κειμένου, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι.
Στη δεκαετία του ’80, όταν ήμουν μαθητής λυκείου, θυμάμαι ανεξίτηλα τη φράση του βιβλίου ιστορίας που όμως δεν ήταν ακριβώς όπως την αναφέρει ο κ. Καλυβιώτης. Συγκεκριμένα το κείμενο του βιβλίου ιστορίας κορμού της Γ΄ Λυκείου έλεγε: «ο Ιωάννης Μεταξάς απέρριψε το ιταλικό τελεσίγραφο παρά τη βαθύτερη θέληση του» (έλειπε δηλαδή η λέξη «ίσως»). Είχα τότε ρωτήσει τον καθηγητή ιστορίας αν αυτό λέγεται ιστορία ή ψυχανάλυση και αν υπήρχε έστω και η ελάχιστη πιθανότητα Έλληνας πρωθυπουργός οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης να έλεγε ποτέ «ναι». (Λεπτομέρεια: ο Μεταξάς ήταν και στρατιωτικός).
Στις αρχές τις δεκαετίας του ’90, μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου ήταν η αδερφή μου. (Λεπτομέρεια: τότε κυβερνούσαν οι «άλλοι»). Θυμάμαι ότι την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς που έφερε τα βιβλία από το σχολείο, άνοιξα με αδημονία το ίδιο βιβλίο στην επίμαχη σελίδα. Χαμογελώντας διαπίστωσα την προσθήκη του «ίσως» που θα την καταλάβαινε ο προσεκτικός αναγνώστης γιατί το «ίσως» ήταν τυπωμένο με ελαφρώς διαφορετικά τυπογραφικά στοιχεία.
Ηθικό δίδαγμα: Κάθε ελληνική κυβέρνηση θεωρεί την ιστορία φέουδό της και δυστυχώς σε κάθε κυβερνητική αλλαγή το πρώτο σχολικό βιβλίο που αλλάζει είναι αυτό της ιστορίας.
ΥΓ: Αν κανείς βλέπει κάποια ομοιότητα ανάμεσα στις πρακτικές των ελληνικών κυβερνήσεων και στο «1984» του ΄Οργουελ είναι καθαρή σύμπτωση.
Να μην το παρακάνουμε, Κυριακέ μου, σε ξένο ‘αχυρώνα’, ε;!
Μόνο πε μου αν έχεις στα κοντά κανα ραντεβού με τον Ματθαῖο. Δεν ξες καμιά φορά πώς τα φέρνει ο καιρός, αν πηγαίνεις τακτικά και ταιριάξει να συναντηθούμε. Μον’να’ναι σε καμιά πόλη κοντινή για δύσκολα μετακινούμαι!
Τα λέμε…
C u in Matthew’s! 😉
Αὐτὴ τὴν στιγμὴ ποὺ σᾶς γράφω, στὸ ΣΚΑΙ προβάλλεται ντοκυμανταῖρ ποὺ δείχνει πῶς ὁ φαλαινοκαρχαρίας πηγαίνει ἐκεῖ ποὺ συνουσιάζονται (μὲ ἐπίβρεξη) γιγαντιαῖα λιθρύνια, ρουφῶντας τὸ σπέρμα τῶν ἀρσενικῶν καὶ τεράστιες ποσότητες αὑγῶν. Νομίζω ὅτι γιὰ ἀκόμα μιὰ φορὰ τὸ ΣΚΑΙ ἀφουγκράζεται τὸν παλμὸ τῆς κοινωνίας μας, καὶ συμπάσχει μὲ τὰ προβλήματά της.
Y.Γ.
Εἶναι μετὰ νὰ μὴν λέμε ὅτι ἡ Χούντα τοῦ Παπαδόπουλου ἦταν τῆς πλάκας
μπροστὰ στὴν σημερινὴ Χουντάρα….
το μισητο αντιναθρωπινο μπολσεβικικο κατεστημενο αρχισε παλι το δουλεμα , οπως κανει 40 χρονια τωρα,για το ποιος ειπε το οχι ο μεταξας η ο λαος, και ο πανηλιθιος,κατεξεφτελισμενος και ηττημενος κατα κρατος και πανηγυρικα το 74 εθνικος χωρος ειναι παντελως ανικανος να απαντησει και να δωσει ενα αποστομωτικο ταπωμα στους εαμοβουλγαρους σεπαρατιστες!
αντε να βοηθησω λιγο και γω τα πανηλιθια δεξιουλικα βασιλοτουβλα, να κανω μια προταση τι να λενε…
η απαντηση που μπορουν να δινουν απο δω και περα ειναι πανευκολη
ακουστε την
ολος ο ηρωικος ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ελληνικος λαος ενωμενος με επικεφαλις τον ηρωα ΦΑΣΙΣΤΑ μεταξα ειπε το ΟΧΙ οταν οι κομουνιστες κατεντολην του αρχηγου τους σταλιν κραυγαζαν///
οι γερμανοι ειναι φιλοι μας! μην πολεματε τον ιταλο συντροφο προλεταριο εργατη δεν εχουμε να χωρισουμε τιποτα μεταξυ μας!η μακεδονια ειναι βουλγαρικη!οι ελληνες ιμπεριαλιστες την κατεκτησαν το 12 στερωντας απο τον φιλο βουλγαρικο λαο την εξοδο του προς την θαλασσα!
ετσι απλα αυτη πρεπει να ειναι κατα λεξη η απαντηση τους προς τους εαμοβουλγαρους φονιαδες, του σοβιετικου κατοχικου καθεστωτος του 74,και απορω πως τοσα χρονια δεν το λενε αλλα πεφτουνε στην παγιδα των μπολσεβικων του διαχωρισμου λαου με μεταξα, ενω πρεπει απο την πλευρα τους να γινει αυστηροτατος διαχωρισμος του ελληνικου λαου απο τους κομουνιστες(και σημερα αριστεριστες και αναρχικους, του τυπου///αναρχοκομουνιστες φονιαδες επιτεθηκαν παλι σε ελληνες πολιτες!
βεβαια ετσι τιθεται ενα αλλο ζητημα. αν αποδεχονται τον ορο φασιστας. δεν ειμαστε βρωμοιταλοι για να ειμαστε φασιστες ουτε βρωμογερμανοι για να ειμαστε ναζι, οπως λεει και ο γερο πλευρης, αλλα ετσι κιαλλιως θα μας λενε παντα φασιστες(ακομα και εμας τους βενιζελογενεις), η κυριαρχη μαρξιστικη ιδεολογια και ο κυριαρχος πολιτισμικος μαρξισμος της νεας αμερικλανικης αριστερας της σχολης φρανκφουρτης-σικαγου.
φασιστας καταυτους ειναι ο εχων εθνικη ελληνικη πατριωτικη και αντικομουνιστικη συνδειση, που δεν θα αποκτησει ποτε προλεταριακη ταξικη διεθνιστικη συνηδειση , αρα σφαξτε τον!
πας μη αριστερος ισον μοναρχοφασιστας!
πας μη εαμιτης ισον γκεσταπιτης!
αυτα ισχυουν ακομα και σημερα γιαυτους τους σχιζοφρενεις….
θα πρεπει επισης αν θελουν να επικρατησουν ιδεολογικα του εχθρου,να λενε παντα///ο ηρωας φασιστας κολοκοτρωνης, ο ηρωας φασιστας καραισκακης, ο ηρωας φασιστας μεγαλεξανδρος, ο ηρωας φασιστας παυλος μελας(καλα αυτον τον λενε ναζι…)κ.λ.π.
αντε ας λενε εστω//// εμεις οι ΛΕΓΟΜΕΝΟΙ φασιστες οι ΛΕΓΟΜΕΝΟΙ ναζι, ο ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ φασιστας, ηρωας μεταξας κ.λ.π
ετσι απλα!
ας αποφασισουν εκει στη χα και σε αλλους εθνικους σχηματισμους τι θελουν και τι μπορουν να κανουν τελοσπαντων για να μην ξεφτιλιζονται καθε χρονο απο τους μπολσεβικους….
φυσικα η σφαλιαροφαγικη χαζονουδουλα που βλεπει αριστερο απο χιλιομετρα και τα κανει πανω της,ειναι αδυνατον να τα δεχτει αυτα…
τον μπολσεβικισμο βαθεια καταλαβε τον
δεν θα ψοφησει μονος του
τσακισε τον!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Για να μην παιδεύεστε….ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΤΡΑΓΙΚΟΙ…Αλίμονο αν οι επόμενες γενιές συνεχίσουν με τα ίδια μυαλά με σας….Η πραγματική ελευθερία είναι αντιστρόφως ανάλογη των όποιων ιδεολογιών…Δυστυχώς από ότι βλέπω δεν θα την κατακτήσετε ποτέ, ούτε καν θα την πλησιάσετε, διότι η άποψή σας κι ματιά σας φτάνει μέχρι εκεί που ορίζει η ιδεολογία σας….Ο καθένας σας νομίζει ότι μόνο αυτός βλέπει σωστά όταν στη πραγματικότητα είστε όλοι τυφλοί και δεν μπορείτε να δείτε πόσο τραγικοί είστε….Πραγματικά σας λυπάμαι…
Αγαπητέ κ. Σταλίδη,
Εάν δεν μπορούν άνθρωποι τέτοιου επιπέδου να συνδιαλεγούν για να μπορέσουν να μοιραστούν γνώσεις αλλά εγωπάθεια και φανατισμό του αισχίστου είδους, καλύτερα να απενεργοποιήσετε και πάλι τα σχόλια.
Εάν κάποιος δεν θέλει να φέρεται πολιτισμένα και βάσει των στοιχειωδών κανόνων συμπεριφοράς, ας ασχοληθεί με άλλα site ή blog.
[Διαχειριστής: αφαιρέθηκε εριστικό σχόλιο εναντίον άλλου σχολιαστή]Είναι αλήθεια λυπηρό το επίπεδο των σχολίων κάποιων σχολιαστών. Πρόκειται για υβρεολόγιο που διαφέρει από εκείνο των καραγωγέων μόνο ως προς το πλούσιο λεξιλόγιό του. Πρόκειται για μια ακόμη επιβεβαίωση του κανόνα ότι άλλο είναι η Παιδεία και άλλο η γνώση. Δεν συμφωνώ όμως με τον «Kostas Dimopoulos» για απαγόρευση των σχολίων. Ανάμεσα στις βρισιές τις ειρωνείες συνυπάρχουν πληροφορίες και επιχειρήματα χρήσιμα. Κρατώ μόνο τα τελευταία
Μιχαήλ Μανωλόπουλος
[Διαχειριστής: κόπηκε ολόκληρο το σχόλιο, ως επιθετικό εναντίον άλλου σχολιαστή. Δεν περιείχε σχολιασμό επί της ουσίας]Διαφωνώ με τον κύριο Μανωλόπουλο: Δεν είμεθα υποχρεωμένοι να ανεχόμεθα τα ρυπαρογραφήματα του οποιουδήποτε χουλιγκάνου του πληκτρολογίου, μόνο και μόνο ώστε να διαβάσουμε την όποια άλλη κοσμίου τόνου επιχειρηματολογία του. Όποιος δεν μπορεί να αφήσει τα προσωπικά πάθη έξω από μιά καθαρά ιστορικού περιεχομένου συζήτηση ΔΕΝ αξίζει της προσοχής μας, δια τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπηρετεί την αλήθεια αλλά εκμεταλλεύεται όποια ιστορική αφήγηση του φαντάζει πρόσφορη προκειμένου να ικανοποιήσει προσωπικές εμμονές, απόρροια αντιδραστικών πολιτικών ιδεοληψιών και παρωχημένων κομματικών αγκυλώσεων.
Ο Μεταξάς κατάργησε τη ρατσιστική οργάνωση 3Ε και κακώς γράφει ένας σχολιαστής ότι την υποστήριζε.