Η αποχώρηση από τα εγκόσμια του Γλαύκου Κληρίδη και οι έσχατες λογικές ενός κράτους

Στην παρούσα μας κατάσταση το Δίκιο του Ανθρώπου σε αντιδιαστολή με εκείνο του Θεού, δεν είναι αυτοδύναμο. Δεν επιβιώνει, χωρίς στήριξη από τον Σατανά.
Ο Γλαύκος Κληρίδης αποτέλεσε για την Κύπρο μια τέτοια απόδειξη.
Το «παράπονο» για τον Γλαύκο Κληρίδη ή το μειονέκτημά του ήταν η στήριξη που έδωσε στον ανεξαρτησιακό αγώνα – σε αντιπαράθεση με τον ενωτικό – του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Το έκαμε για να διατηρηθεί στην επιφάνεια. Να μη χαθεί μέσα στη σκοτεινή, βαριά σκιά τού Μακαρίου.
Επιβίωσε, ως πολιτικός άνδρας κι ας τον κυνήγησε η σκιά του Μακαρίου, παίρνοντας σχήματα ΑΚΕΛ-Παπαϊωάννου, ΕΔΕΚ-Λυσσαρίδη, Σπύρου, Τάσσου και άλλων μικρών. Επιβίωσε, ηγήθηκε και αποτέλεσε για την Κύπρο, έναν φακό ή τα γυαλιά μέσα από τα οποία μπορούσε και μπορεί ο σημερινός, μέσος Κύπριος να δει την κακία του, τη μικρότητά του, την «επίκτητη βαρβαρότητά» του, όπως την αποκάλεσε ο Αδαμάντιος Διαμαντής.
Συνηθίζουν να λένε για κάποιον σημαντικό άνθρωπο που φεύγει: «Γίναμε φτωχότεροι». Αυτό κι αν ισχύει για τον πολιτικό άνδρα Γλαύκο Κληρίδη.
Χωρίς το παράδειγμα αυτοθυσίας των ηρώων τής ΕΟΚΑ δεν θα είχαμε, ειδικά σήμερα, μετά από τόσες πράξεις αυτοεξυπηρέτησης διαφόρων μεγαλόσχημων σε βάρος του συνόλου, σε βάρος της πατρίδας, δεν θα είχαμε κανέναν αυτοσεβασμό. Χωρίς αυτοσεβασμό δεν θα είχαμε ούτε ταυτότητα, έρμαιο στα χέρια ξένων.
Χωρίς τον Γλαύκο Κληρίδη, επίσης αγωνιστή της ΕΟΚΑ, δεν θα είχαμε παράδειγμα σωφροσύνης, σεμνότητας, μεγαλοσύνης δικού μας πολιτικού ανδρός.

Δεν μας ενδιαφέρει αυτή την στιγμή να κρίνουμε τον θανόντα αλλά να κρίνουμε γενικά την πολιτική που ασκούν οι πολιτικοί του τόπου και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη που σηκώνει τις συνέπειες Εθνικές, οικονομομικές, πολιτικές και είναι ο δέκτης όλων των εκουσίων ή ακουσίων λαθών της πολιτικής. Επικροτώ τα παραπάνω λόγια για τον Τάσσο Παπαδόπουλο που κράτησε ανδρεία στάση στο σχέδιο Ανάν και όχι μόνο.

Για τα αήθη γραφόμενα του κ. Μάτσου παρατηρώ ότι ποτέ δεν το “βούλωσε” όπως απρεπώς γράφει ο άξιος Έλληνας της Κύπρου Παπαγιώτης Ήφαιστος.
Ούτε και θα το “βουλώσουν” ποτέ όσοι αγαπούν και προσπαθουν να σώσουν από τον εκτουρκισμό της ιδιατέρα τους πατρίδα.

Αποτελεί έλλειψη σεβασμού στο νεκρό Κληρίδη να προσπαθεί να καπηλευθεί το θάνατο του, και μάλιστα τη στιγμή που όλος ο Ελληνισμός της Κύπρου πενθεί για το θάνατο ενός από τους ιστορικούς του ηγέτες.

Δείχνει επίσης τέλεια άγνοια ο κ. Μάτσος, για το τι προηγήθηκε της συμφωνημένης ελεύθερης εισβολής της Κύπρου στην Κύπρο για επίλυση του Κυπριακού με παραχώρηση στους τούρκους της περιοχής του Αττίλα 1 . Συμφωνημένη από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον επιλεγόμενο Εθνάρχη ένα χρόνο πριν, το 1973 στο Παρίσι.

Παραπέμπω τον απαράδεκτα φανατικό σε τέτοιες στιγμές, πέραν από το άρθρο του Παναγιώτη Ήφαιστου και στη σημερινή δήλωση του Βάσσου Λυσσαρίδη. Που ανεξάρτητα από ότι έγινε μέχρι τώρα, σκοπός όλων δεν πρέπει να είναι το κόμμα αλλά η σωτηρία και η αποφυγή εκτουρκισμού της Κύπρου:

«Ο Κληρίδης ήταν αδιάφθορος», δηλώνει ο Β. Λυσσαρίδης
2013-11-17 10:19 in ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΚΥΠΡΟΣ, Τοπικες

Ο ιστορικός ηγέτης του σοσιαλιστικού κόμματος ΕΔΕΚ και πρώην πρόεδρος της Βουλής, Βάσος Λυσσαρίδης, δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τον εκλιπόντα πρώην πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας , Γλαύκο Κληρίδη, ότι «το σημαντικότερο είναι ότι ήταν αδιάφθορος».

Πρέπει να τα λέμε αυτά, σημειώνει ο Β. Λυσσαρίδης, γιατί, τονίζει, «σήμερα είναι σπάνιο φαινόμενο να είναι κάποιος αδιάφθορος».

Στην μακρά πολιτική τους διαδρομή ο Βάσος Λυσσαρίδης και ο Γλαύκος Κληρίδης είχαν σφοδρές αντιπαραθέσεις για το κυπριακό. Μάλιστα, ο Β. Λυσσαρίδης και η ΕΔΕΚ κατηγορούσαν για χρόνια τον Κληρίδη ως ηγέτη του «μεταπραξικοπήματος», γιατί ως προεδρεύων της Δημοκρατίας είχε δηλώσει, στις 24 Ιουλίου 1974, ότι το θέμα της επιστροφής του Μακαρίου θα ήταν κάτι που θα αποφάσιζε ο λαός σε εκλογές, στις οποίες θα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα και ο Μακάριος. Επίσης, έντονη ήταν η πολεμική Λυσσαρίδη κατά του εκλιπόντος προέδρου σε διάφορες φάσεις του κυπριακού προβλήματος.

Ωστόσο, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 1998 ο Β. Λυσσαρίδης και η ΕΔΕΚ υιοθέτησαν την στάση «ψήφο κατά βούληση». Με την επανεκλογή του ο Κληρίδης διόρισε στην κυβέρνηση του δύο υπουργούς προερχόμενους από την ΕΔΕΚ. Η συνεργασία όμως διαλύθηκε στα τέλη του 1998, όταν αποφασίστηκε η ματαίωση της εγκατάστασης στην Κύπρο των πυραύλων S-300.

Με τον Γλαύκο Κληρίδη, είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Βάσος Λυσσαρίδης, συνδεόμασταν από τα μαθητικά χρόνια, καθώς ήμασταν συμμαθητές στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Αν και διαφέραμε ιδεολογικά και ανήκαμε σε διαφορετικές σχολές τρόπων αντιμετώπισης θεμάτων, αυτό, σημειώνει, δεν παρεμπόδισε τις φιλικές σχέσεις και την ειλικρινή ανταλλαγή απόψεων.

Ο Β. Λυσσαρίδης τονίζει ότι ο Κληρίδης «ήταν άνθρωπος του διαλόγου, η πολιτική αντιπαράθεση δεν μεταφερόταν ποτέ σε προσωπικό επίπεδο» και προσθέτει:
« δεν είχε ποτέ μνησικακία , που ενίοτε είναι χαρακτηριστικό των πολιτικών».

Επίσης, αναφέρει, ήταν ο «πατέρας» μιας μεγάλης οικογένειας, αυτής του Δημοκρατικού Συναγερμού. « Ήταν ευχάριστος στην παρέα , ποτέ δεν είχε πικρίες. Θα μας λείψει, έστω κι αν πολλές φορές διαφωνήσαμε σε μείζονα ζητήματα», μας είπε ο κ. Λυσσαρίδης.

Στην ερώτηση, τί κρατά κυρίως ως ανάμνηση από τον Γλαύκο Κληρίδη, ο Βάσος Λυσσαρίδης απάντησε: «την διαλεκτική του προσέγγιση. Δεν είχε μονοπώλιο άποψης, ήταν άνθρωπος του πολιτικού διαλόγου».

Ο κ. Ροδίτης θυμίζει κάποιον Ελλαδίτη νυν υπουργό που όποιος διαφωνεί μαζί του τον καλεί σε τηλεοπτική μονομαχία”.
Αντίθετα με την ευπρέπεια της παρατήρησης του κ. Μάτσου μετά το σχόλιο μου, προβαίνει σε χαρακτηρισμούς και άλλα που προφανώς εκείνον χαρακτηρίζουν καλώς ή κακώς.
Για το «πάπλωμα» τώρα, παρατηρώ όχι βέβαια στον αμετανόητο υβριστή μου, ότι όποιος αφελώς ή άλλως πως, παρέδιδε στους τούρκους με οποιεσδήποτε εγγυήσεις μέρος του ιερού εδάφους της Κύπρου, για να κάνει δήθεν την Ένωση, θα ήταν τουλάχιστον αφελής.
Που οι τούρκοι θα το χρησιμοποιούσαν, με τις ευλογίες τυχόν συμφωνίας μας, ως εφαλτήριο για την Αλεξανδρεττοποίηση της Κύπρου.
Υπενθυμίζω τι έγραφε ο Κιουτσούκ ο πρώτος αντιπρόεδρος – όργανο της τουρκίας, στην τουρκοκυπριακή Χαλκίν Σεσί στις 27 Μαρτίου 1950. «Η Κύπρος» έγραφε, «είναι μία δεύτερη Αλεξανδρέττα στην τουρκική ιστορία».
Επίσης η Χουριέτ στις 10 Μαίου του 1950 έγραφε ότι «η Κύπρος και τα Δωδεκάνησα είναι εθνική υπόθεση της τουρκίας.
Για το θέμα της συμφωνίας να αποβιβαστούν ελεύθερα οι Τούρκοι στην Κύπρο και να καταλάβουν ένα μικρό μέρος βορειοδυτικά της Κερύνειας, για να “επιλύσει” ο Καραμανλής το Κυπριακό, γράφει μεταξύ άλλων ο πρέσβης επί τιμή Θέμος Στοφορόπουλος στο άρθρο του “Η Θράκη άλλη Κύπρος”.
Ο Στοφορόπουλος που μαζί με τον άλλον σπουδαίο Έλληνα πρέσβη, τον αείμνηστο Μιχάλη Δούντα, παραιτήθηκαν και εγκατέλειψαν μία λαμπρά διπλωματική σταδιοδρομία μετά τα το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου και τη συμφωνία του με τον Τούρκο πρωθυπουργό Οζάλ. Με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου έδινε συγχωροχάρτι για την Κύπρο στους Τούρκους και απεμπολούσε δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο.
Γράφει ο Θέμος Στοφορόπουλος επιβεβαιώνοντας τη συμφωνία για ελεύθερη απόβαση- εκδρομή των Τούρκων στην Κύπρο στις 23 Ιουλίου 1974:
«Είχε προηγηθεί η προδοσία του Ιουλίου 1974, από εκείνους που ίσως πίστεψαν (λέω “ίσως”, διότι η Δίκη της Κύπρου ματαιώθηκε για ανεξήγητους “λόγους ύψιστης εθνικής σκοπιμότητας”) από εκείνους, λοιπόν, που ίσως πίστεψαν, βλακωδώς, ότι “δίνοντας” (σαν να ήταν χωράφι του πατέρα τους) την μικρότερη περιοχή που κατέλαβε ο “Αττίλας Ένα”, θα ένωναν την υπόλοιπη Κύπρο με την Ελλάδα».
Γράφει επίσης και ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής μεταξύ άλλων στο άρθρο του, “Αναζητώντας Διάλογο με την Τουρκία” στην εφημερίδα ΠΑΡΟΝ της Αθήνας της 7/2/2010:
“Ο Τριανταφυλλίδης ήταν προσωπικός φίλος του Καραμανλή, άλλωστε με το όνομα του ο τελευταίος ταξίδεψε για το Παρίσι (Σημ. το 1963 όταν έχασε τις εκλογές), ο οποίος μετά τη Μεταπολίτευση παρέμεινε στο περιθώριο εξομολογούμενος σε φίλους “ότι γνώριζε με ποιες δεσμεύσεις ήλθε ο Καραμανλής”, υπονοώντας ότι είχε αποδεχτεί να μην αντιδράσει στον Αττίλα”.

Για το αγαπητό του κ. Ροδίτη σχέδιο Ανάν το βασικό βήμα των τούρκων για Αλεξανδρεττοποίηση της Κύπρου και τον εκτουρκισμό της αρκούμαι να επισυνάψω το τι έγραψε τότε ο Έλληνας της Κωνσταντινούπολης Καθηγητής Νικόλαος Ουζούνογλου του ΕΜΠ στον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Ότι του έγραψε τότε θα μπορούσε να επαναληφθεί και σήμερα:

ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΣΧΟΛΗ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΏΝ
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΠΤΙΚΩΝ ΙΝΩΝ
Ηρώων Πολυτεχνείου 9
157 73 Ζωγράφου
Αθήνα
NATIONAL TECHNICAL UNIVERSITY OF ATHENS

SCHOOL OF ELECTRICAL
AND COMPUTER ENGINEERING
MICROWAVE AND FIBER OPTICS LABORATORY
157 73 Zografou
Iroon Politechniou 9
Athens, GREECE
Tel.: + 301 772 3556, Fax.: + 301 772 3557

Προς : Εξοχότατο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας
κ. Τάσσο Παπαδόπουλο

9 Απριλίου 2004

Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε,

Σας συγχαίρω ολόψυχα για την γενναία στάση σας προς το καταστροφικό για τον Ελληνισμό – όχι μόνο της Κύπρου- σχέδιο Annan. Με βάση την προσωπική πείρα μου (23 χρόνια ζωής στην Κωνσταντινούπολη) είναι απολύτως βέβαιο ότι η Τουρκία (και να μη υπήρχαν οι πάμπολλες ασάφειες) δεν θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της μέσα στα πλαίσια του μορφώματος που προτείνεται να δημιουργηθεί. Ακριβώς αυτό έγινε στην Κωνσταντινούπολη και στην Ίμβρο και Τένεδο. Έχω μελετήσει το σχέδιο και η πιθανή αποδοχή του θα είναι πάμπολλα καταστροφική για τον Ελληνισμό.

Η Τουρκία διαχρονικά πάντοτε καταλαβαίνει μόνο από αντίσταση την οποία υπολογίζει με πολύ προσοχή και σοβαρότητα. Επειδή σήμερα ο βαθμός αντίστασης μας είναι αυτός που είναι συμπεριφέρεται η Τουρκία με αυτό τον τρόπο. Επομένως πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να είμαστε έτοιμοι για θυσίες. Οι ηγεσίες είναι αυτές που πρέπει να προβάλλουν την αναγκαιότητα της αντίστασης πράγμα που επιβάλλεται να γίνει.

Σας εύχομαι υγεία και δύναμη από τον Θεό.

Με εκτίμηση

Καθ. Νικόλαος Ουζούνογλου

Κάτι παρόμοιο με αυτό που «ονειρευόταν» για δήθεν Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα συμφώνησαε το 1973 στο Παρίσι ο Καραμανλής και εφάρμοσε το 1974 επιτρέποντας σε συνωμοσία με τη στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδας την ελεύθερη εισβολή στην Κύπρο.

Για το θέμα της συμφωνίας να αποβιβαστούν ελεύθερα οι Τούρκοι στην Κύπρο και να καταλάβουν ένα μικρό μέρος βορειοδυτικά της Κερύνειας, για να “επιλύσει” ο Καραμανλής το Κυπριακό και να κάνει την «Ένωση», γράφει μεταξύ άλλων ο πρέσβης επί τιμή Θέμος Στοφορόπουλος στο άρθρο του “Η Θράκη άλλη Κύπρος”.
Ο Στοφορόπουλος που μαζί με τον άλλον σπουδαίο Έλληνα πρέσβη, τον αείμνηστο Μιχάλη Δούντα, παραιτήθηκαν και εγκατέλειψαν μία λαμπρά διπλωματική σταδιοδρομία μετά τα το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου και τη συμφωνία του με τον Τούρκο πρωθυπουργό Οζάλ. Με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου έδινε συγχωροχάρτι για την Κύπρο στους Τούρκους και απεμπολούσε δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο.
Γράφει ο Θέμος Στοφορόπουλος επιβεβαιώνοντας τη συμφωνία για ελεύθερη απόβαση- εκδρομή των Τούρκων στην Κύπρο στις 23 Ιουλίου 1974:
«Είχε προηγηθεί η προδοσία του Ιουλίου 1974, από εκείνους που ίσως πίστεψαν (λέω “ίσως”, διότι η Δίκη της Κύπρου ματαιώθηκε για ανεξήγητους “λόγους ύψιστης εθνικής σκοπιμότητας”) από εκείνους, λοιπόν, που ίσως πίστεψαν, βλακωδώς, ότι “δίνοντας” (σαν να ήταν χωράφι του πατέρα τους) την μικρότερη περιοχή που κατέλαβε ο “Αττίλας Ένα”, θα ένωναν την υπόλοιπη Κύπρο με την Ελλάδα».
Γράφει επίσης και ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής μεταξύ άλλων στο άρθρο του, “Αναζητώντας Διάλογο με την Τουρκία” στην εφημερίδα ΠΑΡΟΝ της Αθήνας της 7/2/2010:
“Ο Τριανταφυλλίδης ήταν προσωπικός φίλος του Καραμανλή, άλλωστε με το όνομα του ο τελευταίος ταξίδεψε για το Παρίσι (Σημ. το 1963 όταν έχασε τις εκλογές), ο οποίος μετά τη Μεταπολίτευση παρέμεινε στο περιθώριο εξομολογούμενος σε φίλους “ότι γνώριζε με ποιες δεσμεύσεις ήλθε ο Καραμανλής”, υπονοώντας ότι είχε αποδεχτεί να μην αντιδράσει στον Αττίλα”.
Τέλος προκαλούν θλίψη τα γραφέντα αλλού του κ. Ροδίτη:

«να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη. … θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει».
Όχι κ. Ροδίτη. Η Κύπρος ποτέ δεν θα παραδοθεί στους τούρκους και οι Έλληνες της δεν θα γίνουν «λινοπάμπακοι»

Αυτά και τέλος από μένα.

Ορθώς ομιλεί ο κ.Γεωργάνας.
Όσον όμως αφορά γενικώς στον κ. Μπίλλη, εγώ καλά το είπα: Μπίλης=copy του Π.Η. Μπλα μπλα μπλα κι εμείς καλώς σας ηύραμεν. Ή από τα… ως τα… κι εμείς καλώς σας ηύραμεν!
Δεν διάβασα, λοιπόν, όλο το μακρυνάρι του κ. Μπίλη μέχρι που να διαβάσει αν όχι όλα τα έγγραφα, τουλάχιστο το τελευταίο κεφάλαιο της Πηνελόπης με τα σχετικά αμερικανικά έγγραφα και τον Επίλογο. Κι ας πει τη γνώμη του τουλάχιστο για τη μαρτυρία Αναστάση Πεπονή για τον Μακάριο.
Στο μεταξύ κοντός ψαλμός:
“Ο Τέυλορ Μπέλτσερ (Αμερικανός πρέσβης στη Λευκωσία) έγραφε (έγγραφο 49) στις 7 Απριλίου 1964: Την εποχή που καταρτιζόταν το Σύνταγμα τής Κυπριακής Δημοκρατίας το 1959, έστειλα στο Υπουργείο μιαν έκθεση, όπου έλεγα ότι αυτό που σχεδιαζόταν ως λύση ενός απλούστατου ‘προβλήματος’ ήταν τόσο πολύπλοκο, που θα μπορούσε μεν να λειτουργήσει, αλλά θα χρειαζόταν πολλή μεγαλοψυχία εκ μέρους των Ελλήνων και καλή θέληση εκ μέρους όλων. Μια ακόμα πρόχειρη λύση, τώρα, το μόνο που μπορεί να φέρει στο μέλλον είναι περισσότερα και μεγαλύτερα προβλήματα. Η ασφάλεια τής περιοχής απαιτεί δραστικά μέτρα και μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους τού ΝΑΤΟ, αλλά επίσης και αναγνώριση τής βασικής αρχής τής δημοκρατίας, της αρχής τής κυβερνώσας πλειοψηφίας.
“Η δική μας επιθυμία για μια-δια-παντός-λύση προσομοιάζει με εκείνη τού Αλεξάνδρου μπροστά στον Γόρδιο δεσμό, αλλά χωρίς το αποτέλεσμα τού «διαμελισμού» τού κόμβου, όπως έγινε στον μύθο. Θα απαιτηθούν πολύ μεγάλες προσπάθειες για να πείσουμε τους Τούρκους, αφού αυτό που προτείνουμε είναι αναγνώριση τής επικυριαρχίας, της εμμονής και επιμονής των Ελληνοκυπρίων σε λύση σύμφωνη με τις γενικώς αποδεκτές αρχές τής αυτοδιάθεσης, που εδράζεται στην αρχή τής κυβερνώσας πλειοψηφίας… (κ.λπ.)”
Οι Αμερικανοί σκέφτονταν αυτοδιάθεση κι εμείς (ο Μακάριος) … ανεξαρτησία!! (Όχι εν τη ενώσει, αλλά εν τη διαλύσει η ισχύς-του!) Και αποχώρηση από το ΝΑΤΟ ήθελε!!, λες κι όταν έκανε τον αγώνα για Ένωση με την Ελλάδα, η Ελλάδα ήταν εκτός ΝΑΤΟ!!
Αλλά τότε η φόρμουλα που έφερνε ψήφους ήταν ο αντιαμερικανισμός, κόλπο που έμαθε κι ο Ανδρέας από τον ανέλπιστης και διττής εξουσίας Πάφιο, για να φέρουν “αντιστασιακώς” και οι δυο Ελλάδα και Κύπρο εδώ που τις έφεραν.

Και για να μην τρέχουν οι ενδιαφερόμενοι για την αλήθεια να πάρουν το βιβλίο και να κουραστούν ψάχνοντάς το, νά τι έγραψε ο Άτσεσον στις 23 Αυγούστου 1964, στο έγγραφο 462, σ. 344 με το πρωτότυπο στα αγγλικά στις σ. 495-498 τής ‘Πηνελόπης’: «…when Greeks were ready to produce Enosis, they could say it was unconditional, as it would indeed be since the Turks would have missed the bus»!
Δηλαδή: “Μόλις μπορέσουν οι Έλληνες να κηρύξουν την Ένωση θα μπορούν να πουν ότι είναι χωρίς όρους, όπως πραγματικά θα είναι, αφού οι Τούρκοι θα έχουν χάσει το λεωφορείο”!
Οι Έλληνες, βέβαια, δηλαδή ο Γεώργιος Παπανδρέου, δεν μπορούσαν να κηρύξουν την Ένωση διότι δεν τη δεχόταν ο Μακάριος, με τη δικαιολογία ότι ήταν, τάχα, διχοτόμηση, ενώ ο ίδιος ο Άτσεσον ομολογεί πως ήταν Ένωση χωρίς όρους.
Μέχρι και το 2005 ο μέγας ήρως του… όχι, Τάσσος, διακηρυττε ότι η Ζυρίχη ήταν καλύτερη από την Ένωση! Αντιληπτό τώρα, φαντάζομαι, γιατί το σχέδιο Ανάν δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι “αγαπητό” στον Ροδίτη αλλά πολύ αγαπητό στον Τάσσο, αφού με το όχι εξασφάλιζε μια ολόκληρη (αν όχι και δεύτερη) πενταετία στη βασιλεία – συγγνώμη, στην “προεδρία” – της θανάσιμα πληγωμένης από τη μακαριακή πολιτική, Κύπρου.
Αντίθετα, ο Ροδίτης δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να του είναι “αγαπητό” το Ανάν. Αλλά ούτε και μπορούσε να βρεθεί στο ίδιο στρατόπεδο με τους ψεύτες, τους ανθέλληνες και τους ζυριχικούς, τους αληθινούς καταστροφείς της Κύπρου, που ήθελαν τώρα να τη σώσουν, τάχα, με ένα υποκριτικό “όχι”, τη στιγμή που εκείνοι την είχαν φέρει κατ’ ευθείαν στον όλεθρο με τις ασυνέπειες, τις παρασπονδίες και τις μωροφιλοδοξίες τους.
Αν έχει κάτι να πει ακόμα ο παρασυρμένος από τον κ. Ήφαιστο σε ένα χαμένο παιγνίδι κύριος Μπίλλης, θα επανέλθω με το έγγραφο του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ντην Ρασκ, της ίδιας ημερομηνίας, όπου ξεκαθαρίζει ότι, προκειμένου να έστελλε στ’ ανάθεμα τον Μακάριο ο Παπανδρέου και να κήρυττε την Ένωση, ο 6ος στόλος ήταν πανέτοιμος να παρεμποδίσει τουρκική ή σοβιετική επέμβαση. Η χωρίς όρους Ένωση με πανέτοιμη την ελληνική μεραρχία και την Εθνική Φρουρά, με αρχηγό τον Διγενή, θα πραγματοποιόταν χωρίς να σπάσει μύτη.
Που να τολμήσει, όμως, τέτοιο πράγμα ο καημένος ο Παπανδρέου σε μια ακελικομακαριακοκρατούμενη Κύπρο; Ο Μακάριος είχε βγάλει τον αντιαμερικανισμό στα ύψη και δεν ήθελε καν, με έναν του λόγο, για χάρη της Ένωσης, να τον παραμερίσει, ούτε προσωρινά. Σύμμαχοί του ήταν η Αίγυπτος και η ανθενωτική Σοβιετική Ένωση! Μ’ αυτούς κέρδιζε τις ψήφους των κομμουνιστών και των άλλων προσωπολατρών, υποδούλων του. Κι από τον Μακάριο, τον “τετραπέρατο” βλάκα από την Πάφο, έμαθε το κόλπο του αντιαμερικανισμού και ο Ανδρέας, για να κερδίσει τις ψήφους που χρειαζόταν για κυβερνήσει και να καταστρέψει και την Ελλάδα.
Ας σκεφτεί κανείς ότι η πραγματοποίηση της Ένωσης χωρίς όρους το 1964 θα ακύρωνε την δικτατορία του 67, το πραξικόπημα και την εισβολή του 74, κι ότι σήμερα η Ελλάδα με τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη Μεσόγειο δεν θα περνούσε καν την τρέχουσα οικονομική κρίση! Καταλαβαίνουν οι οπαδοί της πολιτικής Μακαρίου σε ποιο απροσμέτρητο κακό οδήγησε τον ελληνισμό ένας Παφίτης “καλόγερος”, πρώην βοσκός, που το έφερε η μοίρα να περάσει στο χέρι όλη την πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία μισού εκατομμυρίου κακομεταχειρισμένων μέσα στους αιώνες, στην πλειονότητά τους απελέκητων Ελλήνων;
Ξέρω ότι δεν ωφελεί να καλέσω, Μπίλλη και Ήφαιστο, να συνέλθουν και να αναγνωρίσουν την αλήθεια. Πώς να το κάμουν αφού αλλού οικοδόμησαν την κοσμοθεωρία, την καριέρα, τους πολιτικούς τους προσανατολισμούς, την ταυτότητά τους; Τι άλλο, όμως, μπορώ να κάνω;

Διαδίκτυο, τρέλα, αλητεία και δεοντολογία (από δημοσίευση στο facebook https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos)

Το διαδίκτυο θέτει επί τάπητος ζητήματα χρηστής συγκρότησης, θέσμισης των στάσεων και συμπεριφορών και δημιουργία δεοντολογικών κωδίκων και ίσως κανόνων. Κανόνες βέβαια υπάρχουν για ζητήματα του κοινού ποινικού κώδικα. Ποιος όμως και πως αντιμετωπίζει την συχνή ρύπανση του κάθε ξιπασμένου, του κάθε μωροφιλόδοξου, του κάθε Δονκιχώτη και του κάθε φαντασιόπληκτου. Ποιος αντιμετωπίζει τους ύπουλους χλευασμούς, τα χυδαία υπονοούμενα, τις δολοφονίες χαρακτήρα ή το χειρότερο από όλα την προσβολή του κοινού νου από σαχλαμάρες και ειδικούς της φαρσοκωμωδίας! Μήπως όταν βάλλουν κατά κάποιου με κάθε λογής τέτοιες δολοφονίες χαρακτήρα θα σπεύδει να απαντά στον κάθε αρλουμπολόγο και ειδικό της φαρσοκωμωδίας. Είναι αλήθεια ότι προσπαθώντας να αναπτύξουμε αυτό το μεγάλο μέσο Δημοκρατίας, το διαδίκτυο, το οποίοι κατά κάποιο τρόπο μπορεί να εξελιχθεί σε Δήμο μέσα στον οποίο θα αναιρείται η επικοινωνιακή κυριαρχία των κατεξουσιαστών κάθε συγκυρίας, κάνουμε και λάθη. Βρισκόμαστε σε κοινές λίστες, λες ότι αυτή είναι και ο Α και Β σοβαρός άνθρωπος αρχίζεις να συνομιλείς και τελικά εμφανίζονται 1 ή 2 ειδικοί της φαρσοκωμωδίας και σε πρήζουν μέχρι να καταλάβεις ότι πρέπει να διακόψεις. Συχνά επίσης στις πολύ οξείες περιπτώσεις απαντούμε στα μπλοκ για να μην αφήνουμε την χυδαιότητα να προσβάλει την λογική μη εμπλεκομένων. Πόσο και πόσες φορές θα το κάνεις, όμως! Καλή η δημοκρατία του διαδικτύου αλλά ο καθείς μας ανάλογα με την θέση και τον ρόλο που κατέχει στα κοινωνικοπολιτικά και επιστημονικά δρώμενα έχει και άλλο έργο να επιτελέσει. Δεν μπορεί να ασχολείται κάθε μέρα με τις σαχλαμάρες και τις φαντασιώσεις του κάθε αργόσχολου. Η κατάσταση πάντως χειροτερεύει αντί να βελτιώνεται. Ολοένα και περισσότεροι ασεβείς χαρακτηρισμοί και αμετροεπή ή προπετή σχόλια ρυπαίνουν το διαδίκτυο. Από καιρό έχω αποφασίσει στις ακραίες περιπτώσεις τρέλας να μην εισέρχομαι σε αντιδικίες. Να μην απαντώ σε περιπτώσεις ξεκάθαρης τρέλας, σε φαντασιόπληκτους και σε μωρούς κάθε είδους. Το ίδιο απ’ ότι ξέρω κάνουν πολλοί χωρίς να εγκαταλείψουν την ιδέα ότι το διαδίκτυο είναι το μεγάλο μέσο κατά των κατεξουσιαστών.
Στο πεδίο των ζητημάτων της διεθνούς πολιτικής και της ιστορίας, η φαρσοκωμωδία είναι η πιο επικίνδυνη περίπτωση ρύπανσης η οποία σκοτώνει κυριολεκτικά ανθρώπους. Φανταστείτε όλους αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν την στήριξη που τους παρείχαν εγχώριοι και ξένοι κάτοχοι «κονδυλίων» με αποτέλεσμα παρ’ ολίγο να χαθεί μια ολόκληρη κοινωνία. Τα ίδια επίσης ισχύουν όποτε καταχραστές του διαδικτύου εκμεταλλεύονται την ιστορική άγνοια πολλών –δεν μιλώ για τίποτα σημαντικό αλλά για στοιχειώδη γνώση ζητημάτων όπως το Κυπριακό ή το Μακεδονικό– οι οποίοι σε λίστες συζητήσεων ή σε μπλοκ παρασύρονται από φάρσες και κωμικά πράγματα που διαδίδονται τάχιστα κτίζοντας πάνω στην άγνοια. Σκέφτεσαι, λοιπόν, τι να απαντήσεις σε σαχλαμάρες και εκτονώσεις συνδρόμων και ψυχής, ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπόψη ότι οι αλλεπάλληλες κρίσεις της πατρίδας μας δημιουργούν πολλές εμπάθειες, μίση, ψυχολογικές καταπιέσεις και επιθετικότητα. Δημιουργούν επίσης σύνδρομα ενόχων των «δραστών της καθημερινότητας», για παράδειγμα όσων κατά καιρούς τήρησαν στάσεις και υιοθέτησαν θέσεις που τους κάνουν να αισθάνονται ένοχοι. Αντί να ζητήσουν ένα τίμιο συγνώμη γίνονται πιο επιθετικοί και πιο ψεύτες (κυρίως στον εαυτό τους).
Ανθρώπινα όλα αυτά βέβαια και καλό είναι να είμαστε ανεκτικοί και μεγαλόψυχοι. Ούτε βέβαια αξίζει τον κόπο όσοι προσβάλλονται να ταλαιπωρούν την δικαιοσύνη. Άσε τον καθένα να λέει ότι θέλει και οι υπόλοιποι έχουν κρίση, είναι καλό να λέμε πλέον. Ή καλύτερα το κλασικό ρηθέν, «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Υπάρχουν βέβαια και πολύ ακραίες περιπτώσεις ανθρώπων για τους οποίους δεν χρειάζονται «αστυνόμοι» αλλά ειδικοί ψυχολόγοι για να τους βοηθήσουν να μην καταλήξουν στο Δαφνί. Τα κράτη θα μπορούσαν να υιοθετήσουν προσωρινά μέτρα για όσους οι οποίοι ενδεχομένως δεν είναι τελείως τρελοί αλλά λόγω πίεσης και ενοχών εκτονώνονται επιτιθέμενοι μανιασμένα χωρίς το παραμικρό επιχείρημα παρά μόνο αρλούμπες επιπέδου νηπιαγωγείου. Επειδή δεν συνάδουν με συμπεριφορά πολιτισμένων ανθρώπων να επιστρατεύσουν ειδικούς ψυχολόγους που θα συνομιλούν δωρεάν με τους εκτροχιασμένους και να τους κατευνάζουν την ψυχή. Ακραίες περιπτώσεις βέβαια που προσποιούνται ότι είναι ο Μεγάλος Ναπολέων ή ο Μέγας Αλέξανδρος ή ακόμη και καλύτεροι ειδικοί από τον Θουκυδίδη, δεν υπάρχει δυνατότητα να τύχουν μέριμνας. Θέλουν ψυχίατρο για να τους βοηθήσει πιο δραστικά. Για να δώσω ένα ακόμη παράδειγμα, πριν μερικούς μήνες έπεσα πάνω σε ανάρτηση σ’ ένα μπλοκ. Διεξαγόταν με πάθος, με άλματα, με φαντασιοπληξίες και ασυναρτησίες, μια επίθεση κατά του Δημοσθένη γιατί τα αρχαία εκείνα χρόνια εμπόδιζε την ένωση των Ελλήνων. Κουνούσε στον αέρα ένα αντίγραφο πάπυρου πάνω στο οποίο έλεγε ότι το υποσχέθηκαν οι Πέρσες στους Αθηναίους εάν έκαναν πραξικόπημα κατά του Αλέξανδρο στο Βασίλειο της Μακεδονίας. Μεμφόταν επίσης με σφοδρότητα, ειρωνείες, υπονοούμενα και χλευασμούς τους ιστορικούς, τους διεθνολόγους και άλλους επιστήμονες γιατί … δεν βιάζονται να του … απαντήσουν. Κύριε ελέησον, σκέφτηκα. Ο Θεός να βάλει το χέρι του γιατί το διαδίκτυο είναι πολύτιμο. Πως σταματάς αυτή την ρύπανση και την προσβολή της λογικής και του κοινού νου. Κάτι άλλο θα πρέπει να σκεφτούμε όλοι για αυτές τις ανίατες αλλά και ταυτόχρονα «ασύλληπτες» περιπτώσεις παράκρουσης. Εκφράζω την συμπάθειά μου για όλους τους πάσχοντες, βέβαια, γιατί δεν είναι να κατηγορεί ή να αντιδικεί κανείς τους πολύ καταπιεσμένους και τους φορείς συνδρόμων ενοχής όταν εκτρέπονται ακυρώνοντας κάθε κώδικα δεοντολογίας των συζητήσεων μεταξύ πολιτισμένων ανθρώπων. Μόνο να τους λυπάται.

Υστερόγραφο. Μια παλαιότερη ανάρτηση πριν μερικούς μήνες:

Να γράφεις ή να μην γράφεις και τι να γράφεις; Με ποιους να συνομιλείς και γιατί; Ποιος ο σκοπός;

Να γράφεις ή να μην γράφεις και τι να γράφεις; Με ποιους να συνομιλείς και γιατί; Ποιος ο σκοπός, εν τέλει των επιστημονικών και δημόσιων συζητήσεων; Μήπως γούστο και χαβαλές;
Λογικά, δεν πρέπει να ενδιαφέρει η γνώμη του καθενός όταν κολλήματα, παραξενιές, ιδιωτεία, ιδιοτέλειες και προκαταλήψεις πρυτανεύουν. Λες το αυτονόητο και νοιώθεις ότι σκιαμαχείς με φαντάσματα. Σε χαλαρής κανονιστικής συγκρότησης, ηθικά αθέσμιστους, εξαρτημένους και θνησιγενείς κρατικούς χώρους, η κατάσταση είναι χαώδης. Υπερισχύουν ιδιωτεία, ιδιοτέλεια, κριτήρια ωμής ισχύος και προσωπικές ιδιοτροπίες, πείσματα και κολλήματα. Αρχίζει ένας «πόλεμος όλων εναντίον όλων». Γελοίοι αυτόκλητοι σωτήρες αφθονούν. Ακούμε κηρύγματα αντί επιχειρήματα.
Όταν έλθουν Τρόικες το έδαφος είναι έτοιμο για την εκτέλεση των θηριωδών αξιώσεών τους. Εγχώριοι «εκτελεστές» και «πραιτοριανοί» αυξάνονται μέρα με την μέρα. Ο αριθμός και ο άθλιος ρόλος τους σταθεροποιείται όταν παγιωθεί μια κατάσταση πλήρους έξωθεν πολιτικοοικονομικού ελέγχου, φτηνή εργασία και κανονιστικές δυνατότητες εκποίησης του εθνικού πλούτου. Άθλιοι και αδίστακτοι εκτελεστές και πραιτοριανοί κάθονται πάνω σε φτηνές καρέκλες και γλύφουν κοκαλάκια.
Η σωστή στάση απέναντι στις κάθε λογής αυθαίρετες γνώμες ίσως να είναι αδιαφορία και περιφρόνηση. Όμως, σε στιγμές κρίσιμες και κομβικές όπως η παρούσα η αδιαφορία ίσως είναι πολυτέλεια γιατί επιφέρουν τον πολιτειακό μας θάνατο. Η πολιτεία μας είναι το συμβόλαιο των νεκρών με τους ζώντες και των ζώντων με αυτούς που θα γεννηθούν. Αδιαφορώντας ροκανίζεις και αναιρείς την ελευθερία της Ύπαρξης και την οντολογία. Κανονικώς εχόντων των πραγμάτων η ελευθερία (εθνική ανεξαρτησία) μιας κοινωνικής οντότητας είναι για όλους δεοντολογικά-ηθικά δεσμευτική.
Για τέτοια λεπτά ζητήματα ο σκοπός σταθεροποίησης κοινής αντίληψης γύρω από θέσφατα και έσχατες λογικές είναι ανέφικτο να εκπληρωθεί όταν το θνησιγενές κράτος κοντεύει το σημείο μηδέν. Αναν του λες και ο άλλος απαντά … Άτσεσον. Πιάσε δηλαδή το αυγό και κούρεψέ το. Κυριαρχεί ένας αναίτιος και απρόκλητος αυτοκτονικός, πνευματικός και πολιτικός αυτισμός. Αδιαπέραστα τείχη βλακείας και διαδεδομένες μηδενιστικές παραδοχές διαχέουν και διαλύουν τα πάντα.
Ολοένα και περισσότεροι με τον ένα ή άλλο τρόπο προσχωρούν στον εχθρό. Αντί αντίστασης προτιμούν την «βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη». Ακολουθούν άκρατα αυθαίρετα άλματα, εκλογικεύσεις, αυτισμός, ύβρεις. Ο χείμαρρος παρασύρει και σοβαρούς ανθρώπους. Μέσα στον χείμαρρο επιπλέουν φελλοί και ασυνάρτητοι κάθε είδους. Γύρω γύρω κακαρίζουν αυτόκλητοι εισαγγελείς, προφήτες του παρελθόντος και του μέλλοντος, δικαστές προθέσεων ιστορικών προσωπικοτήτων, παντογνώστες της συμπαντικής ιστορικής αλήθειας και σωτήρες και κήρυκες ποικίλων ανελεύθερων «αναγκαιοτήτων». Ούτε καν Θερμοπύλες δεν θα υπάρχουν εάν η ψυχή πολλών πάσχει αυτοκτονικά και εάν μέσα στο πνεύμα εισχωρήσει ο εχθρός.

Υστερόγραφο 2. Παλαιότερες αναρτήσεις μου στην ιστοσελίδα μου για το διαδίκτυο

http://www.ifestosedu.gr/110Wikileaks.htm

http://www.ifestosedu.gr/81ΜπλοκΙστοσελίδες.htm

110Wikileask

Παρὰ τὰ μακροσκελῆ σχόλια, παρατηρῶ πλήρη ὁμοφωνία ὡς πρὸς τὸ τὶ συνέβη τὸ 1964. Πράγματι, οἱ ΗΠΑ προσέφεραν στὴν Κύπρο καὶ στὴν Ἐλλάδα τὴν Ἕνωση καί, πράγματι, ὁ τότε πρόεδρος τῆς Κύπρου τὴν ἀπέτρεψε. Σ`αὐτὸ συμφωνοῦμε ὅλοι. Μὲ τὴν στερνὴ γνώση αὐτὸ μπορεῖ νὰ φαίνεται λάθος, ἀλλὰ ὁ χειρισμὸς πρέπει νὰ κρίνεται μὲ τὶς πληροφορίες πού εἶχαν οἱ κυβερνῶντες τότε. Μοῦ προξενεῖ ἐντύπωση τὸ ὅτι οἱ ὑπερασπισταὶ τῆς μνήμης τοῦ Μακαρίου ἐπιλέγουν νὰ σιωπήσουν ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ. Καὶ τοῦτο ἐνῶ εὔκολα μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύσει κανεὶς τὴν ἀπόφαση τοῦ Μακαρίου χωρὶς νὰ συμπεράνει ὑποχρεωτικῶς ὅτι τὴν ἔλαβε διότι ἧταν προδότης, ἀρχομανὴς ἤ, ἁπλῶς, ἀνόητος. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ συγκεκριμένος χειρισμὸς ἔμεινε μυστικὸς μέχρι πρόσφατα σημαίνει ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ τότε ἐπικρατήσαντες δὲν ἦταν βέβαιοι ὅτι ἔκαναν τὸ σωστὸ οὔτε κἂν τότε. Ἐπὶ πλέον, ἡ μυστικότης σημαίνει ὅτι ὁ λαὸς τῆς Κύπρου δὲν εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ νομιμοποιήσει τὶς ἀποφάσεις τῆς τότε κυβερνήσεώς του μὲ τὴν ψῆφό του. Διότι πῶς μποροῦσε ὁ ψηφοφόρος νὰ μορφώσει γνώμη, ὅταν δὲν εἶχε τὶς πληροφορίες ; Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές, εἶναι κατανοητὴ ἡ μῆνις τῆς μειοψηφίας τῶν ἑνωτικῶν. Ἡ ἑπιτυχία τοῦ Κληρίδη ἦταν ὅτι διαχειρίσθηκε τὴν ὀργὴ (καὶ τὰ αἰσθήματα ἐνοχῆς καὶ ντροπῆς, ἀργότερα, λόγῳ πραξικοπήματος) τῶν ἑνωτικῶν καὶ τὴν κατηύθυνε σὲ πιὸ παραγωγικὲς κατευθύνσεις. Πάντως, τὸ λάθος τῆς δεσμεύσεως τοῦ λαοῦ ἐρήμην του δὲν τὸ διέπραξε ὁ Κληρίδης. Τὸ σχέδιο Ἀνὰν ἐτέθη σὲ δημοψήφισμα, ἡ πρόταση τῶν ΗΠΑ τοῦ 1964 ὄχι. Καὶ αὐτὸ καθιστᾶ τὸν Κληρίδη ἄξιο τῆς εὐγνωμοσύνης, τόσο τῶν ὑποστηρικτῶν, ὅσον καὶ τῶν ἀντιπάλων του. Εἶναι μειωτικὸ γιὰ τοὺς τελευταίους νὰ ἐμφανίζονται μικρόψυχοι καὶ μειονεκτικοί.

Kyriakos Papadopoulos:

“αὐτοὺς ποὺ αὐτοϊκανοποιοῦνται πάνω στὸ πληκτρολόγιο ( ) Δὲν κρύβονται μόνον κομπλεξικοί, ἀποτυχημένοι ἀνώμαλοι πίσω ἀπὸ τὴν σαβούρα ποὺ διοχετεύεται στὸν κυβερνοχῶρο ( ) βγάζουνε ἀποθημένα ( ) ἐπώνυμους καταθλιπτικοὺς καὶ ἀργόσχολους. ”

Και τα γράφει το γνωστό τρολ πλήρους απασχόλησης ΚΠ – ποτέ μου δεν έχω ξαναδεί τέτοια έλλειψη αυτογνωσίας και συνείδησης της κατάστασης!!! Γειά σου ρε Αντίβαρο, είσαι πάντα γεμάτο εκπλήξεις!!!

Ο ‘Επισκέπτης’ τυχαίνει να είναι postdoctoral fellow in Algebraic Topology στην αλλοδαπή, οπότε κάτι θα σκαμπάζει από μαθηματικά. Ευτυχώς δεν σας ”γνωρίζω καλά”, παρά μόνο από το full time trolling σας στο site, αλλά τρέμω για την τύχη του φουκαρά που ταυτίζετε με μένα… Κάθε αναγνώστης από τους χιλιάδες του Αντίβαρου τα ίδια σκέφτεται, μην κοιτάς που δεν τα γράφουν.

Επί της ουσίας τώρα, πέρα απο τα τρολς: οι δυνατότητες για Ένωση με τα Άτσεσον δεν μπορούν να σβηστούν μονοκοντυλιά με wishful thinking μετά από δεκαετίες. Άξια μελέτης κάθε άποψη, όσο δεν βασίζεται στο να βλέπουμε τον Μακάριο σαν τοτέμ. Το ερώτημα γιατί δεν επιλέχθηκε η Ἐνωση όταν θα μπορούσε να είχε γίνει πραγματικότητα. Και αυτό δεν απαντιέται τόσο εύκολα…

Ακούστε, ‘μπούλη’ (I quote). Αν δω από το άρθρο για τα μαθηματικά και τις παραπομπές του στον μέγα τηλεστάρ Δημήτρη Καζάκη, η Algebraic Topology !αποκλείεται! να είναι το αντικείμενό σας… Έχει ψηφιστεί ασυμβίβαστο σοβαρής επιστήμης, τρολιάς και Δημήτρη καζάκη.

Τί σημαίνει αγανακτώ επώνυμα; Που ξέρει ο αναγνώστης αν κάποιος λέγεται στην πραγματικότητα Kyriakos Papadopoulos ή Αλέκος Καραφλόπουλος ή Κώστας Γραφοδήμος; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Οn the internet noone knows you’re a dog, και όποιος λέει το αντίθετο απλά κοροιδεύει τον κόσμο.

Αφήστε τώρα τις βρισιές και τις απειλές κατά αγνώστων, όπως συνηθίζετε, και δώστε χώρο σε όσους ήρθαν να συζητήσουν για την Κύπρο και όχι να βγάλουν το άχτι τους να το κάνουν.

Χαχαχαχαχαχα το βιολί του. διασκεδαστική η αποτυχημένη ταύτισή μου με 15 άτομα… Δεν γνωριζόμαστε αγαπητό μου τρολ, βρείτε όσα IP θέλετε και στείλτε μου και μια μπομπονιέρα δώρο στο PO Box μου ή το CSI να μέ βρει. Το πρόβλημα στο internet δεν είναι η ανωνυμία (που χάρη σ αυτήν έχουμε πχ whistleblowers), αλλά η γελοιότητα, επιθετικότητα και χυδαιότητα. Εγώ εκπροσωπώ την ανωνυμία, εσείς τα υπόλοιπα. Δεν ερχόμαστε για να σας διαβάσουμε. Ερχόμαστε για να διαβάσουμε ένα άρθρο της προκοπής (σαν το πολύ ενδιαφέρον του καθ. Π.Η.), και πέφτουμε με το ζόρι πάνω στα ψυχολογικά του καθενός. Την καλησπέρα μου.

Μέ τόν θάνατό τού Γλαύκου Κληρίδη, γίνεται μιά τιτάνια προσπάθεια να περιβληθεί τόν χιτώνα τού ρεαλισμού καί τής ευθύνης, η όλη πολιτική του, ώστε όλα τά νέο οθωμανικά γιοσουφάκια νά κρύψουν τήν δειλία καί ατολμία τους, πίσω από τό πέπλο τού ορθολογισμού, τού ρεαλισμού καί τής επιδίωξης τού εφικτού.
Βαπτίστηκε η υποχωρητικότητα -ευθύνη, η ατολμία- ρεαλισμός, η έλλειψη εθνικού οράματος- τέχνη τού εφικτού. Ηδή στά τηλεοπτικά παράθυρα εμφανίστηκαν, σάν τα σαλιγκάρια μετά τήν βροχή, διάφοροι πολιτικοί ¨ μαϊντανοί¨, σάν τόν Παπαπέτρου, πού οσμίστηκαν ευκαιρία νά αναδυθούν από τήν λήθη καί τήν αφάνεια καί νά ξαναβγούν στόν πολιτικό σκηνικό.
Τό Έθνος δέν έχει ανάγκη από μεταπράτες τού εφικτού. Σ´αυτό είναι καλός καί ένας διαχειριστής μιάς πολυκατοικίας. Έχει ανάγκη από πολιτικούς πού θά μετατρέπουν τό ευκταίον σέ εφικτό.
Ουδέποτε στήν ιστορία του ο Έλληνας δεν ήταν ρεαλιστής. Όλα του τά επιτεύγματα καί όλοι του οι αγώνες χαρακτηρίζονται από τήν υπερβατικότητα.
Ανάγκη αλλαγής γραμμής πλεύσης έχουμε και θα γίνει εφικτό μόνον μέ τήν τοποθέτηση στά κατάλληλα πόστα, ανθρώπων με εθνικό όραμα καί αγάπη, πραγματική ΑΓΑΠΗ γιά τήν Πατρίδα.

(Ι) Γιὰ τὴν ἱστορία, τόσο ἡ Μαριάνκα, ὅσο καὶ ὁ Ἐπισκέπτης καὶ ὁ νεκραναστημένος
παπαδιαμάντειος Λέανδρος Παπαδημούλης εἶναι συγκεκριμένο γνωστό μου πρόσωπο.
Τὸ γράφω διότι καὶ οἱ τρεῖς στέλνουν ἀπὸ τὸν ἴδιο server, ἀπὸ τὴν ἴδια περιοχή. Ἀπλὰ
ἔχει χάσει τὸν ὕπνο του αὐτὴ τὴν στιγμή, καὶ προσπαθεῖ νὰ ἀποπροσανατολήσει.
(Ἔχει καταντήσει καὶ ἀηδία, κι ἐλπίζω ὁ Admin νὰ ὑιοθετήσει τὴν μέθοδο τοῦ
Σάββα Καλεντερίδη: θὰ κάνει καλὸ στὸ Ἀντίβαρο ἕνα καλύτερο φιλτράρισμα
τῶν ἀνωνύμων).

(ΙΙ) Συνάντησα ἕναν Ἐλδυκάριο. Θέλω νὰ γράψω γι’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ὅπως
καὶ γιὰ τὸν Κων/πολίτη ποὺ εἶχα συναντήσει σὰν Δόκιμος ἀξιωματικός, καὶ γιὰ τὸν
ὁποῖο εἶχα ἀναφέρει κάποια πράγματα σὲ πρόσφατη συζητησούλα ἐδωμέσα. Καὶ
οἱ δύο περιπτώσεις μὲ συγκλόνησαν.

Ὁ Ἐλδυκάριος, Κ.Λ., εἶχε μόλις ἀπολυθεῖ, καὶ ἐπέστρεφε στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὸ
χαρτὶ τῆς ἀπόλυσης. Βράδυ χτυπῆσαν οἱ σειρῆνες τοῦ μεταγωγικοῦ, κι ἔκανε
στροφὴ πάλι γιὰ τὴν Κύπρο. Ἐκεῖ καθάρισε τὸ γρασωμένο ὅπλο βραδιάτικα,
καὶ στὸ χάραμα ἔφαγε τὰ πρῶτα χημικὰ καὶ ναπᾶλμ. Μετὰ ἀπὸ σκληρὲς μάχες
καὶ εἰκόνες ποὺ καῖνε τὸ μυαλό, γύρισε σακατεμένος στὴν πατρίδα, ὅπου δὲν
τοῦ ἀναγνώρισαν τίποτα. Ἐμφανίστηκε καὶ ὁ καρκίνος, μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ
εἰσέπνευσε, καὶ χρειάστηκε νὰ δώσει νέα μάχη μὲ 39 (!) χημιοθεραπίες.

Αὐτὴ τὴν στιγμὴ ζεῖ, σκελετός, πετσὶ καὶ κόκκαλο ἀπὸ τὸν καρκίνο,
μὲ ἀξιοπρέπεια: ἔχει ἕνα μαγαζάκι καὶ πουλάει
μέλι, στὴν Καλαμαριά, στὴν Σαλονίκη. Ἐκεῖ τὸν “ἀνακάλυψα” κι ἐγώ, καὶ
μοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι ὅποτε μπορέσω θὰ πάω πρωὶ γιὰ καφέ, νὰ μοῦ πεῖ
ἕνα σωρὸ πράγματα ποὺ τὰ κόβουν στὰ ΜΜΕ, διότι δὲν εἶναι πολιτικῶς
ὀρθά…

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος νιώθει προδωμένος μὰ ὅχι ἡττημένος. Νιώθει ΝΙΚΗΤΗΣ
στὸν πόλεμο, νικητὴς στὴν ζωή. Ἔτσι λέει, στὴν Κύπρο νικήσαμε. Ὅπου ὑπῆρξε
ΕΛΔΥΚ δὲν πέρασε κουνοῦπι. Τὸ συγκλονιστικότερο: ἄν χρειαστεῖ νὰ ξαναπολεμήσει
θὰ ξαναπολεμήσει. Τὸ λέει καὶ τὸ ἐννοεῖ, γιατὶ εἶναι παληκάρι. Καὶ ἐπιμένει:
μᾶς ἔχουνε ξαγραμμένους, γι’ αὐτοὺς ἥμασταν ξαγραμμένοι ἀπὸ τὴν στιγμὴ
ποῦ μπήκαμε στὸ Μέτωπο: ὅμως παρὰ τὴν προδωσία, θὰ ξαναπήγενα.

Θὰ τὸν παρακαλέσω νὰ μᾶς χαρίσει μιὰ συνέντευξη γιὰ τὸ Ἀντίβαρο.

Υ.Γ.
Ἡ ρουφιανιά, ἡ σπιουνιά, ὁ δοσιλογισμός, ἡ συκοφαντία, ἡ μάσκα…
ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν στὴν πατρίδα μας. Κάτι λεβέντες σὰν
τὸν Ἐλδυκάρια αὐτόν, κάτι τέτοια παληκάρια ποὺ ἔχουνε αἵμα στὶς φλέβες
τους, καὶ ὅχι πορτοκαλάδα σὰν κάτι μπούληδες, εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς βγάζουν καθαροὺς στὴν
Ἱστορία.

Ἤ χρησιμοποιεῖ στικάκι ἤ ἀναβοσβήνει τὸ modem. Γράφουν
καὶ οἱ τρεῖς ἀκριβῶς ἀπὸ τὸν ἴδιο σέρβερ.

Σοῦ πρότεινα σὲ email τὴν λύση γιὰ νὰ εἶναι τὰ πάντα διάφανα: google-account.

Τόσο δύσκολο εἶναι;

ΧΑΧΑΧΑΧΑ θεικό, θε*ι*κό! Δεν ξέρω για άλλους, εγώ πάντως δεν αφήνω τους κακούς ανθρώπους να γράφουν με το σέρβερ μου, οπότε ή ψεύδετε συνειδητά το αγαπητό full time τρολ νομίζοντας ότι θα τα χάψουν οι άλλοι ή είναι τελείως delusional και δεν τα λέει μόνο, τα πιστεύει κιόλας.

Προκαλώ το τρολ να αποδείξει τους ισχυρισμούς του, με σέρβερ, φωτάκια και τον ίδιο τον Αι-Βασίλη άμα λάχει. Το λέω σοβαρά, ας τους αποδείξει. Εδώ. Το προκαλώ. Εγώ ως και το ΙΡ μου δημοσιεύω για του λόγου το αληθές, χωρίς τα 4-5 κεντρικά ψηφία. Μόνο και μόνο για το ξεμπρόστιασμα. Θα δημοσιεύσει το τρολ τις τρολιές περί σέρβερ; Ή μάλλον δεν υπάρχουν καν;

And here we come, again, to my main point: το πόσο one of a kind ήτανε που στις [21 November 2013 at 00:38], το επαγγελματικό τρολ μιλούσε για τα… ερασιτεχνικά. Πάει, την κατέστρεψε τη συζήτηση για την Κύπρο, αποκλείεται να την ξαναπιάσουν! Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον θάνατο του επόμενου Κύπριου ηγέτη. Γτ υπάρχουνε τα ερασιτεχνικά τρολ, π διαλύουν ένα μέρος της συζήτησης. Αλλά τα επαγγελματικά, όπως ο ΚΠ, την καίνε από τη ρίζα, δε μένει τίποτα. Το ότι διαβάζει ακόμα κόσμος το Αντίβαρο μετά από την πολύμηνη επέλαση της μισότρελης τρολοακρίδας δείχνει πολλά για την αντοχή του πατριωτικού χώρου.

Να μην καταλαβαίνετε κ. Μπίλλη και κ. Ήφαιστε ελληνικά το αντιλαμβάνομαι, αφού έγινε η γλώσσα της ασυνεννοησίας και του τυφλού “πολιτικού” πάθους και μίσους. Έλα, όμως, που σας τα έγραψα και εγγλέζικα. Οι Τούρκοι λέει θα είχαν “χάσει το λεωφορείο” αν ο Παπανδρέου κλωτσοκοπούσε το ΑΚΕΛ και τον προστατευόμενό τους Μακάριο έξω από τη μέση. Πάσει θυσία δεν έπρεπε να γίνει Κούβα της Μεσογείου η Κύπρος, έστω κι αν αυτό σήμαινε να μην πάρουν τίποτε (ούτε έδαφος, ούτε κυρίαρχο ούτε επί ενοικίω) οι Τούρκοι, κι αυτό το επιβεβαιώνουν κι οι Εγγλέζοι αμέσως μετά, στις 25/8/64 με το έγγραφο του Φόρεϊν Όφφις DEFE 11/456, nο. 10368 – σ. 358-360 μεταφρασμένο και σ. 514-515 πρωτότυπο στο «Κουράγιο Πηνελόπη».
Οπότε γίνεται πλέον φανερό ότι επιμένετε ν’ απευθύνεστε μόνο σε φανατικούς, σε παράλογους και σε αναξιοπαθούντες νοητικά. Μόνο αυτούς μπορείτε να έχετε. Πάρτε τους, δεν είναι και λίγοι, όπως έχει καταντήσει σήμερα η Ελλάς.
Παρ’ όλ’ αυτά δεν θα σταματήσω να σας απαντώ.
Λέει ο κ. Μπίλης: “Είναι περίεργο επίσης το ότι ο κ. Ροδίτης δείχνει να εμπιστεύεται τυχόν συμφωνίες που υπογράφουν οι τούρκοι”.
Στο έγγραφο 479 secret, Department of State, Central Files, POL 27 CYP, N.A.R.A., 23rd August 1964, που αναφέρω και πιο πάνω ο Υπ.Εξ. των ΗΠΑ, λέει ρητά: ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ. Επρόκειτο για ΑΠΟΦΑΣΗ του ΝΑΤΟ, κύριε Μπίλλη μου, ειδικά σε αυτή την περίπτωση, κι όχι για συμφωνία. ΑΠΟΦΑΣΗ για χωρίς όρους (unconditional) Ένωση.
Όσον αφορά τα κοντά μου παντελόνια το 1964. Τον προτρέπω ξανά να… διαβάσει τουλάχιστο το βιβλίο που απορρίπτει!! Εκεί θα μάθει – ανάμεσα σ’ αάλλα – και πόσο κοντά ήταν τα παντελόνια μου τότε.
Παραδέχεται στη συνέχεια, άσκεφτα και επιπόλαια, ότι μόνο παλαιά βιβλία έχει διαβάσει, δηλαδή ένα του Χατζηαργύρη, το “Ο Μακάριος και οι σύμμαχοί του”, του 1974! Ε, ας διαβάσει και τίποτε νεότερο! Ως γνωστό η “Πηνελόπη” περιέχει έγγραφα που δόθηκαν στη δημοσιότητα μετά το 2000!
Γνωστή επίσης είναι και η περίπτωση Χρηστίδη ή Δαμωνίδη, που αναφέρει ως “αυθεντία” ο κ. Μπίλλης. Ο Χρηστίδης-Δαμωνίδης ξεκίνησε αντι-μακαριακός και… διαμορφώθηκε σε μακαριακό ελέω οικοπέδων Κύκκου. Το θέμα του ρόλου που έπαιξαν τα οικόπεδα του Κύκκου στην εξέλιξη του Κυπριακού εν γένει, είναι κεφάλαιο από μόνο του, αν και μερικά τινά θα βρει ο ενδιαφερόμενος στο “Δέκα χιλιάδες μέλισσες”!
Ο Παύλος Τζερμιάς, τον οποίο επικαλείται ο κ. Μπίλλης, είναι επίσης γνωστός λόγω της αριστεράς και κατά συνέπεια ανθενωτικής του ιδεολογίας, που τον οδηγεί κατ’ ευθείαν στη στήριξη της “πολιτικής” Μακαρίου!! Εκτενέστερα περί Τζερμιά δέστε στο “Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες”, Εστία 2006.
Όταν ο κ. Μπίλης αναφέρεται στα “φανατικά γραφόμενα του κ. Ροδίτη”, εννοεί τα έγγραφα του Στέητ Ντιπάρτμεντ και του Φόρεϊν Όφφις που δημοσιεύω στην “Πηνελόπη”!! Είστε κι εσείς κ. Μπίλλη καθηγητής σε ελληνικά πανεπιστήμια; Τώρα εξηγούνται πολλά. Και κατανοηρτό γιατί πηγαίνετε όλοι εσείς χέρι-χέρι!
Ακολουθεί η… κορωνίδα της “ευρυμάθειας” και της “σοφίας” Μπίλλη, που τη συστήνει και σε άλλους: Αποκαλεί “υπαλληλίσκους”, τον πρέσβη στην Αθήνα Χένρυ Λαμπουίς, τον πρέσβη Ρέϋμοντ Χέαρ στην Άγκυρα, τον πρέσβη Τέυλορ Μπέλτσερ στη Λευκωσία. Ανθρώπους μεγάλης μόρφωσης και καλλιέργειας, που υποστήριξαν σθεναρά την Ένωση. Αλλά είναι Αμερικανοί και άρα (κατά την ανδρεοπαπανδρεϊκή κληρονομιά)… “υπαλληλίσκοι” αμφίβολης εντιμότητας, αν όχι και… παλιάνθρωποι!!
Κούνια που σε κούναγε κύριε Μπίλλη μου. Πάρε μια ασπιρίνη και πήγαινε να ξαπλώσεις. Σ’ άσκημο μπελά έμπλεξες. Τι κρίμα που δεν άκουσες συμβουλές άλλων κι άκουσες τον κ. Ήφαιστο.
Γράψε μου μια διεύθυνση να σου στείλω την “Πηνελόπη” δωρεάν. Τότε θα καταλάβεις, ίσως, πόσο έξω πέφτεις. Να σου στείλω, επίσης, το βίντεο παρουσίασης της “Πηνελόπης” (το οποίο υπό την επήρεια Ήφαιστου καθυστερεί το Αντίβαρο να αναρτήσει) για να ακούσεις τούς Γιώργο Χατζηκωστή, πρώην διευθυντή του Παγκυπρίου Γυμνασίου να μιλά για την “Πηνελόπη”, τη φιλόλογο Κίκα Ολυμπίου (διάβασε την ομιλία της στην ιστοσελίδα της “αναγνώστρια”), τον αρχιτέκτονα Δρ Χάρη Φεραίο, τον βουλευτή Πρόδρομο Προδρόμου και τον αγωνιστή της ΕΟΚΑ Λουκή Καρανίκκη να αφηγείται πώς παρακολουθούσε με εντολές του Μακαρίου την ελληνική πρεσβεία και τις… προδοσίες της!!

«Είναι αξιοπερίεργο που ο κ. Ροδίτης αδυνατεί να αντιληφθεί τι θα συνέβαινε αν οι Τούρκοι κατείχαν υπό τον απόλυτο έλεγχο τους μίαν περιοχή της Κύπρου.
Θά είχαμε την Αλεξανδρεττοποίηση που από το 1950 ανέφερε ο Κιουτσούκ. Ελπίζω να γνωρίζει ο κ. Ροδίτης τι είναι η Αλεξανδρεττοποίηση.
Είναι περίεργο επίσης το ότι ο κ. Ροδίτης δείχνει να εμπιστεύεται τυχόν συμφωνίες που υπογράφουν οι τούρκοι. Όπως ήθελε να τους εμπιστευθεί και το 2004 με το σχέδιο Ανάν του.
Για το διαβόητο σχέδιο Άτσεσον, το “Ευαγγέλιο” του κ. Ροδίτη, έχουν γραφεί πολλά τότε που αυτό συνέβη και που μάλλον τότε ο κ. Ροδίτης φορούσε πολύ κοντά πανταλόνια.
Έτσι στα εξ’ ίσου μεγάλα αρχεία μου με του Καθηγητή Ήφαιστου, δεν γνωρίζω τι του συμβαίνει του κ. Ροδίτη με τον Καθηγητή Ήφαιστο, έχω αντιγράψει τα περί σχεδίου Άτσεσον του Κώστα Χατζηαργύρη από το εξαιρετικό παλαιό βιβλίο “Ο Μακάριος και οι Σύμμαχοι του¨.
Δυστυχώς όμως επειδή η αντιγραφή έγινε με “σάρωση” ως φωτογραφία είναι αδύνατο να επισυναφθεί στο παρόν σχόλιο.
Όποιος όμως θέλει να γνωρίσει τι ήταν πραγματικά το διαβόητο σχέδιο Άτσεσον μπορεί να μου ζητήσει να του στείλει το ανωτέρω κείμενο, στο email ecb123gr@gmail.com
Ενδιαφέροντα παλαιότερα επίσης στοιχεία για αυτούς που θαυμάζει ο κ. Ροδίτης υπάρχουν στο βιβλίο του Χρηστίδη “Κυπριακό και Ελληνοτουρκικά”.
Στο θαυμάσιο επίσης βιβλίο “Το Κυπριακό και οι συνωμότες του”, εκδόσεων Γκούντεμπεργκ θα βρει ο κ. Ροδίτης εξαιρετικά διαφωτιστικά στοιχεία.
Όπως θα βρει και στον Τόμο ΙΙ του βιβλίου του Παύλου Τζερμιά “Γλυκείας Χώρας ιστόρηση, Η ΚΥΠΡΟΣ” από τη σελίδα 610 και μετά.
Βέβαια τα αναφερόμενα στα εξαιρετικά αυτά βιβλία για το σχέδιο Άτσεσον ουδεμία σχέση έχουν με τα φανατικά γραφόμενα του κ. Ροδίτη.
Τα γνωρίζετε αυτά κ. Ροδίτη και τα έχετε διαβάσει ή αρκείστε στο τι έγραψε κάποιος Αμερικανός υπαλληλίσκος που ίσως πίστευε αυτά έγραφε;
Ένα βιβλίο κ. Ροδίτη γράφεται μετά από μελέτη κάθε σχετικού που υπάρχει. Που δυστυχώς για σας πέραν των παιδαριωδών σας εξυπνάδων για copies κτλ δείχνετε να αγνοείτε πλήρως».

Είπα να μην απαντώ σε παρακρούσεις και ασυναρτησίες αλλά το αντιδεοντολογικό μένος και ιδιαίτερα η βαθύτατα αντιδεοντολογική αναφορά και ανάμειξη σοβαρών ανθρώπων που τον τίμησαν να συνομιλούν μαζί του, καθώς επίσης και ο ολοφάνερος εκτροχιασμός σ’ ένα ασυνάρτητο παραλήρημα περί διδύμων και αθετήσεως υποσχέσεων (αίσχος) κάποιου, υποχρεώνει σε μονολεκτική έστω παρατήρηση, κυρίως για τους ανυποψίαστους επισκέπτες της σελίδας. Ο Κύριος αυτός, αγαπητοί συνάδελφοι αναφέρεται σε ιδιωτικές συζητήσεις όπου έκανα το φρικτό λάθος (άνθρωποι είμαστε να του απαντώ παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις ότι αυτό είναι αδιέξοδο (και άλλοι το δοκίμασαν διαπράττοντας το ίδιο λάθος και με προειδοποιούσαν). Φαύλος κύκλος αλμάτων, υπονοούμενα, δίκες προθέσεων ιστορικών προσώπων, ακατάσχετη ιστορική ανεκδοτολογία, ανέμισμα κάποιων εγγράφων ως δήθεν μέσο ιστορικών ερμηνειών απέραντα σύνθετων και πολύπλοκων στρατηγικών-ιστορικών υποθέσεων, γραμμικές και διϋποκειμενικά αναληθείς αναφορές στην κατάσταση του εσωτερικού μετώπου της Κύπρου, μονοσήμαντες και αποσπασματικές ερμηνείες πολύπλοκων ιστορικών εποχών ή και στιγμών το βάθος των οποίων παραμένει ακόμη άγνωστο κτλ. Σε μια από αυτές τις συζητήσεις, λοιπόν, ανέφερα ότι ομάδα επιστημόνων μελετά τα ζητήματα της περιόδου 1945-1974 μες πολυσύνθετο και επιστημονικά / επιστημολογικά βάσιμο τρόπο. Μεταξύ άλλων, πέραν της τήρησης των αναγκαίων επιστημολογικών προϋποθέσεων σύνδεσης ιστορικών πληροφοριών, διϋποκειμενικών γεγονότων, εκλεκτικής και σωστής χρήσης των αρχείων κτλ, και κυρίως την σύνδεσή τους με το μείζον. Το μείζον δεν είναι η άβυσσος της ψυχής του Μακαρίου, τού Γρίβα, του Παπανδρέου ή του Άτσεσον αλλά η στρατηγική δομή, οι στρατηγικές και τα εναλλασσόμενα στρατηγικά σχέδια των μεγάλων δυνάμεων στις κύριες φάσεις της περιόδου 1945-1974, αστάθμητοι παράγοντες και πως τελικά εκδηλώθηκαν, το εσωτερικό μέτωπο της Ελλάδας και πως επηρέαζε την κρατική της ισχύ, τον ρόλο της, την θέση της και τις στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων απέναντί της, το αντίστοιχο με την Τουρκία, το αντίστοιχο με την Κύπρο και το αντίστοιχο με κάθε άλλο κρατικό ή συμμαχικό δρώντα, περιφερειακό ή στρατηγικό. Αυτό συμπεριλαμβάνει επίσης ανάλυση άκρως εξειδικευμένη για την διαχείριση κρίσεων εκ μέρους των μεγάλων δυνάμεων και κυρίως για εμάς των ΗΠΑ όπου τα γνωστά contigency plans ανά πάσα στιγμή και ανεξαρτήτως τι λέγεται προς τα έξω [συχνά παραπληροφόρηση που συχνά επεκτείνεται στα εσωτερικά τμήματα λήψεως αποφάσεων μιας υπερδύναμης όταν συγκρούονται ή όταν μια κεντρική υπηρεσία πχ το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας ή ακόμη βαθύτερα τμήματα του Πενταγώνου που ακούνε τις διαταγές μόνο 2-3 της κορυφής χρησιμοποιούν διαπραγματευτές ή και υπουργούς τους ως φερέφωνα κράχτες που εξωθούν τα πράγματα προς αποφάσεις “ελεγχόμενου ρίσκου]. Η διαχείριση κρίσεων και οι αποτρεπτικοί μηχανισμοί εκπλήρωσης εναλλακτικών σεναρίων δράσης είναι μια τόσο σύνθετη κατάσταση που προκαλούν δέος και επιφυλακτικότητα σε κάθε σοβαρό αναλυτή της ιστορίας των διεθνών σχέσεων και της στρατηγικής. Δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο ιστοριογραφικής τσαρλατανιάς (και το γεγονός ότι ακόμη και μορφωμένοι άνθρωποι μπορεί να εντυπωσιαστούν από τσαρλατανιές καταμαρτυρεί και το έλλειμμα γνώσης των Ελλήνων για την διεθνή πολιτική, την κυριαρχία συναισθηματισμών, το περίσσευμα ιδιωτείας στην (παρα)πληροφόρηση και την ρύπανση των συζητήσεων στην δημόσια σφαίρα επειδή εισρέει ανορθολογισμός και επειδή επισκιάζονται σοβαρές αναλύσεις που υπάρχουν ή επέρχονται.

Τώρα όλα αυτά τα γελοία και παιδαριώδη περί … αθέτησης συγγραφικών υποσχέσεων. Καταλάβατε; Θα προσαρμόσουν οι ειδικοί επιστήμονες την έρευνά τους και την ολοκλήρωσή τους σύμφωνα με τα κέφια και τις ιδιοτροπίες του καθενός που κραυγάζει στα μπλοκ και κάνει ιστοριογραφικά πανηγύρια με φίλους τους. Η απάντηση είναι 100 χρόνια για να προλάβουμε να καταγραφεί και ερμηνευτεί τι θα συμβεί τώρα που οι δράστες της καταστροφής της Κύπρου μετά το 1960 θα βάλουν τις σημαίες στα μπαούλα τους και θα γίνουν υποτελείς των νεο-Οθωμανών. Ενδιαφέρον πάντως δεν έχουν οι ιστοριογραφικές τσαρλατανιές αλλά τι κάνει ο πρόεδρος του ΝΑΙ στο φασιστικό σχέδιο Αναν. Γι’ αυτό αγωνιούμε και προσευχόμαστε να γίνει κανένα θαύμα και να κάνει στροφή κατά 180. Αν κάνει μια τέτοια στροφή δεν θα διστάσουμε να τον στηρίξουμε χωρίς εμπάθεια και ξεχνώντας το αμαρτωλό πολιτικό παρελθόν του όταν υποστήριξε το πολιτικοανθρωπολογικά γενοκτόνο, ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό φασιστικό σχέδιο Αναν. (βλ. τι κάνουν κάποιοι όταν κάποιοι άλλοι κουνάνε σημαίες του νεο-Οθωμανισμού: http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm )

Δεν είναι τυχαίο που παθαίνουμε τόσες ζημιές και που θα πάθουμε ακόμη περισσότερες. Ας μην μου ζητηθεί να επανέλθω επί αηδιαστικών υπαινιγμών, περί διδύμων, υποσχέσεων και άλλων γελοίων, προπετών και ασυνάρτητων. Έχουμε πιο σοβαρό έργο να επιτελέσουμε, καμιά εκατοστή επιστημονικές μελέτες που τρέχουν και λογαριασμό δεν δίνουμε στους αργόσχολους των μπλοκ.

Διερωτῶμαι μήπως ἀδικεῖ ὁ κύριος Ροδίτης τὸν κύριο Ἤφαιστο καὶ τὸν κύριο Μπίλλη. Ὅπως ὁ Κληρίδης ἔπρεπε νὰ προστατεύσει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν «βαριὰ σκιὰ τοῦ Μακαρίου», ἔτσι θὰ συνέβη ἀναμφισβητήτως καὶ σὲ πολλοὺς νεωτέρους του. Μάλιστα, ὁ Κληρίδης, μὲ τὸ βιογραφικό του, μποροῦσε νὰ ἀποστομώνει ὅσους τὸν κατηγοροῦσαν γιὰ «φασίστα» ἢ «πατριδοκάπηλο». Καὶ εἶχε καὶ τὸ χιοῦμορ καὶ τὴν εὐγλωττία νὰ ἀποκρούει πολλὲς ἀκόμη ἐπιθέσεις. Σκεφθεῖτε ὅμως, κάποιον πού εἶχε τὰ προσόντα καὶ ἤθελε νὰ καταλάβει καθηγητικὴ ἕδρα στὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο (κατὰ μία ἐπιπολαία ἐκδοχὴ ὀνομάζεται «Πάντειον» διότι ἔχει μία ἕδρα διὰ τοὺς πάντας !) τὸν καιρὸ τῆς παντοδυναμίας Μακαρίου καὶ ἐπιγόνων. Ἦταν εὔκολο νὰ πᾶς κόντρα στὸ ρεῦμα τότε ; Ὑπῆρχαν τὰ τεκμήρια γιὰ τὸ τὶ ἔγινε τὸ 1964 ; Ὄχι βέβαια. Ὅπως φαίνεται καὶ στὸ παρὸν νῆμα, οἱ κύριοι Ἤφαιστος καὶ Μπίλλης δὲν προβάλλουν ἄξιες λόγου ἀντιρρήσεις στὴν ἑρμηνεία τοῦ κυρίου Ροδίτη, ἂν καὶ τὸ μποροῦν. Λογικῶς, λοιπόν, δὲν τὸ θέλουν. Ἀποδέχονται, σιωπηρῶς ἢ μὲ ἄσχετες μὲ τὸ θέμα ἀπεραντολογίες, ἀλλὰ ἀποδέχονται, τὴν ἀκραία, κατ’ ἐμέ, ἑρμηνεία περὶ προδοσίας, τὴν ὁποία ὑποστηρίζει ὁ κύριος Ροδίτης. Εἶναι, ὅμως, πολύ σκληρὸ νὰ τοὺς ζητᾶ κανεὶς νὰ ἀποκηρύξουν δημοσίᾳ προηγούμενες θέσεις τους, οἱ ὁποῖες, τότε πού τὶς προέβαλαν, ἦταν αἰτιολογημένες. Ἀφοῦ δὲν τὸ ἔκανε ὁλόκληρος Κληρίδης καὶ θαυμάζουμε τὴν διπλωματικότητα καὶ τὴν εὐελιξία του, γιατί τοὺς ζητᾶμε νὰ τὸ κάνουν αὐτοί ;
ΥΓ Μὴν ἀκούσω ὅτι εἶναι «ἀκαδημαϊκοὶ» καὶ πρέπει νὰ θυσιάζουν τήν φήμη καὶ τὴν καρριέρα τους στὴν ἀλήθεια. Τὴν θυσία τὴν ἔκαναν, δὲν χρειάζεται ἡ ταπείνωση καί, μάλιστα, βλάπτει.

Διάβασα με προσοχή τα πιο πάνω σχόλια και διερωτούμαι αν μετά από αυτά που γράφτηκαν υπάρχει κάποιος που συνεχίζει να παίρνει στα σοβαρά τον κύριο Ήφαιστο και τον κύριο Μπίλλη. Το αποκορύφωμα της παράκρουσης. Πάντως εμένα μου προκαλεί τον γέλωτα. Με ακαταλαβίστικα σχόλια προσπαθούν να ενδυθούν το μανδύα του διανοουμένου. Το καρναβάλι αργεί ακόμη κύριοι.

Αγαπητοί, το συμπέρασμά μου είναι απλούστατο.
Κάθε γενιά κληρονομεί καταστάσεις οι οποίες προέκυψαν από «λάθος αναλύσεις και ένα σωρό ψευδαισθήσεις». Δεν ακούτε και τον Θουκυ. που μας το λέει; Μόνο όπως μας συμφέρει τον διαβάζουμε;
Ελεύθερη Κύπρο θα είχαμε αν υπήρχε η δύναμη για κάτι τέτοιο. Όποιος πει πως τότε οι Κύπριοι είχανε την δύναμη, ταπεινά φρονώ πως δεν τα λέει καλά! Εκτός κι αν εννοεί πως έπρεπε να αλλάξει ο ηγεμόνας και από Εγγλέζο να φέρνανε κάποιον άλλον!
Τι μένει λοιπόν, «καλή ανάλυση δίχως ψευδαισθήσεις»!
Τουλάχιστον να φρόντιζαν να έδιωχναν ό,τι είχε μείνει από τον προηγούμενο κατακτητή! Δεν έκαναν ούτε αυτό!
Τι μιλάτε και αναλύετε και αναλύετε ακόμη και τις λεπτομέρειες;
Το Κυπριακό είναι συσσώρευση λαθών από την επομένη της μεταβίβασης της ηγεμονίας από τους Τούρκους στους Άγγλους! Ποτέ δεν επικράτησε η σωστή ανάλυση άνευ ψευδαισθήσεων.
-Δεν έδιωξαν έως και τον τελευταίο τούρκο από το νησί, όπως έκαναν οι Ελλαδίτες!
-Ξεκίνησαν ένοπλο αγώνα και πάλι καλά ήταν τυχεροί και δεν είχαν την τύχη των Μηλίων!
-Αυτές οι λάθος κινήσεις φυσικά άνοιξαν τον δρόμο για την ενδυνάμωση του τουρκικού στοιχείου στο νησί! Δεν ήταν χαζοί οι Άγγλοι…
Η κατάσταση δυσκόλεψε πολύ και το μόνο που έμεινε είναι το εμφυλιοπολεμικό κλίμα από μια χούφτα ανθρώπους. Δείτε κι εδώ στο ποστ τι κλίμα επικρατεί!
Αγαπητοί, αν οι Κύπριοι είχαν υπόψιν τους τον Θουκυ. τώρα θα ήταν …άρχοντες!

Εκτός αυτού, θα ήθελα να πω πως ο κ. Ροδίτης είπε το καλύτερο:
«το Δίκιο του Ανθρώπου σε αντιδιαστολή με εκείνο του Θεού, δεν είναι αυτοδύναμο. Δεν επιβιώνει, χωρίς στήριξη από τον Σατανά.»
Πόσο δίκιο έχει! Μόνο που έπρεπε να μείνει σταθερός στις αξίες των Ελλήνων Χριστιανών και να μην κάνει πίσω και δεχθεί ως καταλληλότερη κίνηση, το αντάρτικο!
Αν μη τι άλλο δεν έπρεπε να ασκηθεί καμία βία απέναντι στους Άγγλους παρά μόνο με καλή ανάλυση να προχωρούν βήμα βήμα! Όποιος υποστηρίξει κάτι άλλο απλώς δεν τα λέει καλά!
Φυσικά, αν κάποιοι δεν έχουν καμιά σχέση με την Ορθοδοξία θα τα διαβάζουν αυτά και θα φωνασκούν για προδοσίες κι άλλα τέτοια ‘χαριτωμένα’ αλλά, δυστυχώς γι’αυτούς, όλα αυτά προσκρούουν στην οικτρή σημερινή κατάσταση για την οποία, φυσικά και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης!

Κάποια στιγμή οι Έλληνες, για να σωθούμε,θα πρέπει να ενεργήσουμε ως χριστιανοί ειδάλλως θυμηθείτε το:
“ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς• ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθὲν ἔξω καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων.”

Κε Καθηγητά η αντιπαράθεση τουλάχιστον απο μέρους μου αφορά τις θέσεις σας και μόνο αυτές.Δεν υπεισέρχεται κανένα αλλο στοιχείο το οποίο και να την παραμορφώνει.Μας παρέδωσαν την διαλεκτική, την σύνθεση, την Λογική και την Κριτική ως νοητικά εργαλεία δεν δύναμαι να χρησιμοποιήσω κάτι άλλο. Η Ιστορική αλήθεια ως μας παραδόθηκε απο τον Θουκυδίδη συναρτάται απο τον χρόνο και απο τις παραγόμενες εξελίξεις. Δέν ήταν ούτε και θα είναι μονοσήμαντη.Κατά συνέπεια ή όποια εξέλιξη της συζήτησης η οποία δεν χρησιμοποιεί ως άξονες τα ερωτήματα κα ιτους προβληματισμούς τους οποίους αναπτύσσεται δεν με αφορά. Επειδή δε δεν είμαστε και νιόφερτοι δεν υπάρχει λόγος να δίνουμε προσοχή σε ότι δεν αξίζει.Δεν είμαστε εδώ για να μας καταλάβουν όσοι έχουν αναγάγει την ηλιθιότητα σε στάση ζωής, ούτε και να τους καταλάβουμε , γνωρίζεται καλύτερα απ οτον καθένα τα όρια της φυσικής ηλιθιότητας.Αν σας έθιξαν τα όσα κατέθεσα ειλικρινά κα ιταπεινά συγνώμη.Για μια ακόμη φορά θέλω νας πώ πως αποτελείται κόσμημα για την Ελληνική πολιτική σκέψη η παρουσία σας και η αντιπαράθεση μαζί σας οτι πιο γόνιμο .

Σημεία των καιρών∙ o Θουκυδίκης γίνεται Θούκυ – γιατί όχι και Λούκυ; – η Πηνελόπη γίνεται Πόπη, ο Γκραικοβλάχος γίνεται γραιγολεβάντες και νουθετεί τώρα μετά τους Ελλαδίτες του 21 με το «σφάξε με πασά μου ν’αγιάσω» και τους Κύπριους ότι έπρεπε να κάτσουν λέει στ’αυγά τους κι αντί για όπλα να σηκώνουν αγιαστούρες και να λιβανίζουν τους αποικιοκράτες και μακελάρηδες των λαών Εγγλέζους . Γιατί τι κατάλαβαν οι Κύπριοι με τον αγώνα τους; Πάλι υπόδουλοι κατάντησαν και πάλι τους φορτώνουν.
Μα στα ξεκάρφωτα τσιτάτα του ευαγγελίου που ξαμολάει όπως τον βολεύουν, παρευθύς του απαντάμε∙ “αν δεν κλωτσήσει ο γάϊδαρος δεν τον ξεφορτώνουν”

Χωρίς πλέον καμιά διάθεση να ασχολούμαι με παρακρούσεις που αποτελούν όπως είπα υπόθεση ψυχολόγου [ούτως ή άλλως αυτάρεσκους μονολόγους βλέπω και τρελές διασυνδέσεις όπως τι έκανε το Πάντειο το 1977 όταν εγώ εκλέχθηκα πανηγυρικά από δεκάδες ακαδημαϊκούς το … 1990 μετά από μια νομίζω αντικειμενικά ισχυρή διεθνή επιστημονική παρουσία – σκεφτείτε εάν αυτά είναι ή δεν είναι υπόθεση ψυχιάτρού] και αφού στο ίδιο πνεύμα διασκεδάζοντας τις παρακρούσεις έγραψα ήδη ότι τα περίφημα πορίσματα: “Τώρα όλα αυτά τα γελοία και παιδαριώδη περί … αθέτησης συγγραφικών υποσχέσεων. Καταλάβατε; Θα προσαρμόσουν οι ειδικοί επιστήμονες την έρευνά τους και την ολοκλήρωσή τους σύμφωνα με τα κέφια και τις ιδιοτροπίες του καθενός που κραυγάζει στα μπλοκ και κάνει ιστοριογραφικά πανηγύρια με φίλους τους. Η απάντηση είναι 100 χρόνια για να προλάβουμε να καταγραφεί και ερμηνευτεί τι θα συμβεί τώρα που οι δράστες της καταστροφής της Κύπρου μετά το 1960 θα βάλουν τις σημαίες στα μπαούλα τους και θα γίνουν υποτελείς των νεο-Οθωμανών” παραθέτω ωραίο άρθρο που μόλις διάβασα. Για να προσέξουν οι κύπριοι και να μην παρασυρθούν από αντί-Μακαριακή ρητορεία απόρροια ενοχικών συνδρόμων για να δεχθούν να βάλουν την σημαία στα μπαούλα και να ζήσουν κάτω από νεο-Οθωμανικό ζυγό. Οι μονολογούντες να είναι σίγουροι ότι συζήτηση μαζί τους δεν έχει πια. Να απολαύσουν τον κόσμο τους και να γράψουν στο βιογραφικό τους, για να παραφράσω τον Κονδύλη, ότι έτυχε να συνομιλήσουν μαζί μου σε κάποιες λίστες διαδικτυακών συζητήσεων. Ιδού το άρθρο που μόλις διάβασα.

http://www.istorikathemata.com/2013/11/The-government-philosophy-in-Ottoman-empire-according-to-Neoklis-Sarris.html

Τα διοικητικά θεμέλια και φιλοσοφία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σύμφωνα με τον Νεοκλή Σαρρή

Η Οθωμανική εξουσία, όπως αυτή διαρθρώθηκε κατά την μακραίωνη χρονική περίοδο από τον 15ο αιώνα ως τον 19ο, είχε ως θεμελιώδες χαρακτηριστικό τον φόβο του αρχούμενου προς τον άρχοντα.Το άτομο στο Οθωμανικό κράτος όφειλε να υποταχθεί στην εξουσία, χωρίς να την εγκρίνει η να την επιλέγει η να την αμφισβητεί. Ο δεσποτισμός του Οθωμανικού κράτους επιβαλλόταν με ένα εκπληκτικό δίκτυο σπιούνων και ρουφιάνων που περιέσφιγγε το σύνολο των υπηκόων χωρίς εξαιρέσεις. Γινόταν μια συστηματική προσπάθεια να ελεγχθεί το σύνολο του πληθυσμού της υπαίθρου, είτε με την επίδειξη στρατιωτικής ισχύος, είτε με μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, πρακτική που υπήρξε ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ο φόβος, η καχυποψία, η κρυψίνοια, η κατάδοση καλλιεργήθηκαν συστηματικά, ενώ τα ανηλεή βασανιστήρια θεσπίστηκαν για την απόσπαση πληροφοριών και ομολογιών. Η δια του τρόμου υποταγή είναι ο υπέρτατος κανόνας του Οθωμανικού συστήματος. Σύμφωνα με την πολιτική φιλοσοφία των Οθωμανών η επιβίωση του Οθωμανικού συστήματος εξαρτάται από την δυνατότητα του εκάστοτε Σουλτάνου να τιμωρεί η να επιβραβεύει τους υπηκόους του ανά πάσα στιγμή, ώστε οι υπήκοοι να ζουν μεταξύ φόβου και ελπίδας. Τα στοιχεία αυτά οικοδομούσαν ανθρώπους με αυταρχική προσωπικότητα που στελέχωναν όλες τις βαθμίδες της Οθωμανικής Διοίκησης.

Το αυταρχικό άτομο είναι πειθήνιο και χαμερπές έναντι των ανωτέρων του και τυραννικό έναντι όσων εξουσιάζει. Ο αυταρχισμός αυτός αναμφίβολα χαρακτηρίζει όλο τον μεσαίωνα και την φεουδαρχία που επικρατούσε στην Δυτική Ευρώπη, αλλά ακόμη περισσότερο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία η σκληρότητα και η αυθαιρεσία ζευγάρωναν με τον ολοκληρωτισμό και καταδίκαζαν τον βίο του απλού πολίτη σε μια ατέρμονη παραμονή στο σκοτάδι. Ακόμη και η περίφημη ανοχή στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε φυλής μέσω του συστήματος των milliet (Θρησκευτικών κοινοτήτων εντός της Αυτοκρατορίας), είχε μια βαθιά ρατσιστική και διχαστική έμπνευση. Και αυτό γιατί οι θρησκευτικές κοινότητες δεν ήταν ίσες μεταξύ τους, ούτε είχαν την ίδια μεταχείριση από την πολιτική εξουσία. Ουσιαστικά κάθε θρησκευτική κοινότητα -πλην των Μουσουλμάνων που ηγούνταν- λάμβανε μια αξιολόγηση και έμπαινε σε μια κλίμακα διαβάθμισης σύμφωνα με την οποία της απονέμονταν διάφορα προνόμια. Όλα όμως τα millet ήσαν κατώτερα από τους Μουσουλμάνους και ουσιαστικά υπόκεινταν στην διάκριση τους – στο έλεος τους μάλλον. Σύμφωνα με την ρατσιστική αυτή λογική ο πρώτος μορφωμένος Φαναριώτης της Βλαχίας ήταν κατώτερος από τον τελευταίο Μουσουλμάνο.

Επίσης ο διαχωρισμός των Milliet είχε ως κίνητρο την λογική του “διαίρει και βασίλευε”. Ουσιαστικά η κεντρική εξουσία διατηρούσε μια σειρά από διαχωρισμούς ώστε να διαιωνίζεται ευκολότερα η ισχύ της και σε καμία περίπτωση δεν προσπάθησε να δημιουργήσει ένα ιδανικό γύρω από το οποίο θα συνασπίζονταν οι κατακτημένοι λαοί. Κάθε άλλη αυτοκρατορία που δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε, προσπάθησε να συνδέσει τους λαούς επί των οποίων ήρχε με ένα ιδανικό. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία χρησιμοποίησε την χριστιανική θρησκεία, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη κτλ. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στεγανοποίησε και γκετοποίησε όλους τους λαούς της σε τέτοιο βαθμό, ώστε όταν στα μέσα του 19ου αιώνα προσπάθησε να δημιουργήσει μια Οθωμανική πολιτική ταυτότητα, η προσπάθεια αυτή άφησε παγερά αδιάφορους τους μη ισλαμικούς λαούς. Ουσιαστικά το Ισλάμ απέτυχε να επικρατήσει σε εδάφη και σε λαούς που κατείχε επί αιώνες γιατί δεν πρόσφερε τίποτε πλέον του φόβου, της κρατικής βίας, της κρατικής τρομοκρατίας και του αυταρχισμού.

(για την συναρμολόγηση) Ι. Β. Δ.

Πηγή
(το μνημειώδες έργο το οποίο σας συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε)
Νεοκλής Σαρρής, Οσμανική Πραγματικότητα (τόμοι Ι, ΙΙ) , εκδόσεις Αρσενίδη

Επίμετρον

Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι η προβληματική των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που συγκροτούν ένα στρατηγικής σημασίας ζήτημα συνυφασμένο με την πολιτική και πολιτιστική ύπαρξη του ελληνισμού, εκτείνεται πολύ πέρα από τα γνωστά θέματα, όπως είναι το Κυπριακό και οι βλέψεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Δυτική Θράκη. Για κάποιον που αγνοεί το ιστορικό και κοινωνικό περιεχόμενο της ελληνοτουρκικής αντιμαχίας, είναι αδύνατο να γίνει κατανοητό το πρόβλημα και η ιδιαιτερότητα που παρουσιάζει.

Στο έργο του αυτό, ο Νεοκλής Σαρρής, καθηγητής του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και από τους πιο εμβριθείς μελετητές των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αναλύει σε βάθος τους θεσμούς και τις δομές της κοινωνίας και του κράτους των Οσμανών- Τούρκων και τη θέση του Ελληνισμού μέσα σ’ αυτά. Κατάπληκτος ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι η διάταξη των σχέσεων Ελλήνων και Τούρκων παραμένει αναλλοίωτη για αιώνες μέχρι τις μέρες μας. Ο συγγραφέας έχει χρησιμοποιήσει άφθονο βιβλιογραφικό και αρχειακό υλικό, με τρόπο ώστε να παρέχεται μια σφαιρική και ολοκληρωμένη εικόνα του αντικειμένου, και προσδίδει νόημα και περιεχόμενο στην τουρκική αντιμαχία, δίχως μισαλλοδοξία και πάθος, αλλά με τη νηφαλιότητα και τη σιγουριά που παρέχει η βαθιά και στέρεη γνώση.

Επανέρχομαι στα γραφέντα κ. Ροδίτη που ανικατέστησε το αστειάκι του για copy με το EVRIS.

Υπενθυμίζω τα σαφή ερωτήματα που του έθεσα και επισυνάπτω τις απαντήσεις του που έδωσε ή δεν έδωσε.

Αφού τονίσω ότι αποφεύγει ως ο δίαολος το λιβάνι να απαντήσει στην ερώτηση περί Αλεξανδρεττοποίησης της Κύπρου μας αν οι τούρκοι είχαν μία υπό τον απόλυτο έλεγχο τους μίαν περιοχή. Που είναι και η ουσία απόρριψης του σχεδίου Άτσεσον εκτουρκισμού της Κύπτρου μας.

Υπενθυμίζω κατωτέρω τα τεθέντα ερωτήματα στον κ. Ροδίτη και επισυνάπτω τις απαντήσεις που έδωσε:

Αγαπητέ κύριε Ροδίτη. Γιατί αποφεύγεις όμως να απαντάς στα σαφή ερωτήματα:

1. Είπες ή όχι να παραδώσουμε τα όπλα να παραδοθούμε στους τούρκους καινα τουρκέψουνε;; Είπες ή όχι:;
«να συνειδητοποιούσαμε». λέει, «ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε
ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη. … θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει».

Απάντηση κ. Ροδίτη στην κρίση όλων:

Αν είπα, λέει, να παραδώσουμε τα όπλα! Όχι, δεν είπα. Αυτό θα ήθελαν να είχα πει κι επειδή δεν το είπα, ούτε το λέω, διαστρεβλώνουν αυτά που έγραψα για να πουν ότι το είπα. Ψοφούν για ένα τέτοιο “επιχείρημα”, έστω και φανταστικό, αφού δεν έχουν ν’ απαντήσουν στα έγγραφα. Διαστρεβλώνουν αυτά που έγραψα για να πουν ότι το είπα. Ψοφούν για ένα τέτοιο “επιχείρημα”, έστω και φανταστικό, αφού δεν έχουν ν’ απαντήσουν στα έγγραφα.

2. Το σχέδιο Άτσεσον αποτελεί πλέον ιστορία.

Μπορείς να μας πεις τι σε έκανε να ασχοληθείς με αυτό, να παραποιείς την ουσίαν του που ήταν ο εκτουρκισμός της Κύπρου και να το εκθειάζεις;; Μήπως η προλείανση του δρόμου, με κατηγορίες των πάντων ως προδοτών, Μακάριος, Τάσσος κτλ, για το νέο σχέδιο Ανάν σου που έρχεται;;
Εγραψες ή όχι κύριε Ανανιακέ ότι «Το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν ήταν πολύ πιο εύκολο από το ΝΑΙ. Το ΟΧΙ ήταν σχεδόν ανεύθυνο, γιατί συνεπαγόταν μόνο δάφνες αναίμακτου «ηρωισμού»!

Απάντηση κ. Ροδίτη στην κρίση όλων στο άτομο μου μειωμένης αντίληψης ως γράφει, αφού πω ότι δεν έχω σχέση με το Πάντειον αλλά με το Μετσόβιο Πολυτεχνείο που το διέλυσα κατά τον κ. Ροδίτη:

Είμαι, δυστυχώς, αναγκασμένος να συζητώ με μειωμένης αντίληψης εγκεφάλους. Με ερωτά γιατί ασχολούμαι με το σχέδιο Άτσεσον! Άραγε… απαγορεύεται; Άραγε τον αρκεί να απαντήσω για τον ίδιο λόγο που άλλοι άλλοι ασχολούνται με τη μάχη του Μαραθώνος, του Ματζικέρτ, τη πτώση της Πόλεως και πάει λέγοντας; Μ’ αρέσει η έρευνα Evris μου, μ’ αρέσει η έρευνα. Ενοχλεί η έρευνα το Πάντειον;

1. Είσαι ή όχι Ανανιακός;;

Απάντηση του κ. Ροδίτη στην κρίση όλων αφού πρώτα του θυμίσω λεχθέντα του που τα «ξεχνά»:

«Το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν ήταν πολύ πιο εύκολο από το ΝΑΙ. Το ΟΧΙ ήταν σχεδόν ανεύθυνο, γιατί συνεπαγόταν μόνο δάφνες αναίμακτου «ηρωισμού»! Μόνο μακροχρόνια θα αποκαλύπτονταν τα αρνητικά του. Το άμεσο κέρδος του ήταν ότι κράτησε τη δική μας πλευρά «καθαρή» εθνικά, ελληνική, στον κόσμο και στις ψευδαισθήσεις της, εκτός της πραγματικότητας της τουρκικής κατοχής του μισού νησιού, μιας βαριά στρατιωτικής κατοχής που συνεπάγεται άμεσο καθημερινό κίνδυνο εξαφάνισης του «καθαρού ελληνισμού» στο ελεύθερο μισό νησί. Το δεδομένο που αρνούνται να δουν οι κήρυκες της απόλυτης ορθότητας του ΟΧΙ είναι ότι η τουρκική κατάκτηση μεγάλου μέρους της Κύπρου θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει. Η αποφυγή οποιασδήποτε διάστασης της πραγματικότητας δεν αποτελεί φάρμακο».

Και έτσι μάθαμε επίσης από τον κ. Ροδίτη, πέραν του ότι το σχέδιο Άτσεσον θα έφερνε την ένωση (!!!!), ότι ο Τάσσος έφερε το σχέδιο Ανναν που πριν αλέκτωρ φωνήσει τρις το απαρνείται ο κ. Ροδίτης εισηγούμενος (όρα ανωτέρω) κατάθεση των όπλων για 100 χρόνια και μετατροπή ρου Αρχιερπισκόπου σε Ιμάμη. Άφεριμ!!

Απάντηση ήξεις αφίξεις του κ. Ροδίτη:

Ο μόνος που είχε σοβαρό κι επακριβώς μετρημένο όφελος από το σχέδιο του Ανάν ήταν ο Τάσσος. Το όχι του τού εξασφάλισε μια πενταετία στην προεδρία της ζυριχικής, μισής τώρα Κύπρου. Το είπε και στις 12.1.2005, ότι πίστευε στη Ζυρίχη κι όχι στην Ένωση. Γι’ αυτό ακριβώς, με τον ανθενωτικό του αγώνα δίπλα στον Μακάριο, μαζί με την κολλητή του Μακαρίου δίδα Ουρανία Κοκκίνου (που ζήτησε και την κατάργηση της ελληνικής σημαίας εν Κύπρω, ως σύμβολο… σοβινισμού!!) και άλλους, κατόρθωσαν να φέρουν στο τέλος το τρισκατάρατο σχέδιο του Ανάν και να συνεχίσουν να υποδύονται τους ήρωες λέγοντας… όχι στα δικά τους έργα! Ο ανθελληνισμός στην Κύπρο έφερε το σχέδιο του Ανάν κι έχουν το θράσος να το λεν “αγαπητό” σε μένα, κι αν είμαι… ανανιακός!! Όχι δεν είμαι.Εσείς, όμως, είστε. Γιατί χάρη σε αυτό έχετε, νομίζετε, την ευκαιρία να παριστάνετε, αναίμακτα μάλιστα του ήρωες!! Γι’ αυτό ακριβώς, με τον ανθενωτικό του αγώνα δίπλα στον Μακάριο, μαζί με την κολλητή του Μακαρίου δίδα Ουρανία Κοκκίνου (που ζήτησε και την κατάργηση της ελληνικής σημαίας εν Κύπρω, ως σύμβολο… σοβινισμού!!) και άλλους, κατόρθωσαν να φέρουν στο τέλος το τρισκατάρατο σχέδιο του Ανάν και να συνεχίσουν να υποδύονται τους ήρωες λέγοντας… όχι στα δικά τους έργα! Ο ανθελληνισμός στην Κύπρο έφερε το σχέδιο του Ανάν κι έχουν το θράσος να το λεν “αγαπητό” σε μένα, κι αν είμαι… ανανιακός!! Όχι δεν είμαι.Εσείς, όμως, είστε. Γιατί χάρη σε αυτό έχετε, νομίζετε, την ευκαιρία να παριστάνετε, αναίμακτα μάλιστα του ήρωες!!

4. Έχεις ή όχι αντιληφθεί ότι η παραχώρηση στην τουρκία δια του σχεδίου σου Άτσεσον της Πηνελόπης σου μιας δικής της περιοχής (και όχι μόνον) θα Αλεξενδρεττοποιούσε την Κύπρο;; Δηλαδή θα οδηγούσε σε σίγουρο εκτουρκισμό της;;

Και πιστεύεις ότι θα μας έσωζε το ΝΑΤΟ και οι Λαμπουίδες σου που μετά μας έφεραν το σχέδιο Ανάν και τώρα δεν ξέρω αν μας ετοιμάζουν αυτό που υπονοείς με λέγοντας «να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε»

Απάντηση μη απάντηση κ. Ροδίτη στην κρίση όλών. Ζητά από τον κ. Ανδρέα Σταλίδη και την λογοκρισία μου:
Στη συνέχεια μόνο λύπηση έχω για τον Evris! Επαναλαμβάνει τα ίδια και τα αυτά που ήδη απαντήθηκαν με τα έγγραφα πιο πάνω.
Μα κύριε Ανδρέα (admin) δενυπάρχει κανονισμός που να κόβει αυτόματα τις ανιαρές επαναλήψεις; Απαντώ στους κυρίους με έγγραφα. Είδατε σεις ν’ απαντούν με άλλα έγγραφα που διαψεύδουν τα δικά μου; Τίποτε απολύτως. Ύβρεις και αυθαίρετα συμπεράσματα.

5. Και επειδή αποκλείεται να μην μην τα αντιλαμβάνεσαι τότε ΓΙΑΤΙ αγαπητέ μου;;
Ο κ. Ροδίτης που εμπιστεύεται λέει το ΝΑΤΟ, τον Λαμπουίς του, το σχέδιο Αννάν κτλ μας έκανε όλους σκόνη. Παλιούς και νέους.

Μπροστά του και στην Πηνέληπη του του Άτσεσον, όλοι είναι «άχρηστοι».
Μόνον πράκτορες δεν τους είπε. Άλλοι είναι παλιοί, άλλοι δεν ξέρω τι.
Χατζηαργύρης, Ξύδης, Λιναρδάτος, Τζερμιάς, ‘Ηφαισατος, η ταπεινότητα μου που λέει ότι διέλυσα την Παιδεία. Ο Τάασος, ο Μακάριος κτλ
Βέβαια δεν φτάνει στο google να βρει κανείς το ψευδώνυμο του Κωνσταντινουπολίτη διπλωμάτη και εξαίρετου Έλληνα Χρήστου Χρηστίδη:
“ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΑ”. ΠΟΡΕΙΑ ΜΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ.
1953-1967
ΑΘΗΝΑ 1967.
Σελίδες 528
Του Χρήστου Χρηστίδη
Σε βάζω στον κόπο να ψάξεις σε βιβλιοθήκες και αν βρεις το βιβλίο του να μας πεις σε τι αναφέρεται η σελίδα 435 του βιβλίου του.
Η ποιότητα των γραφομένων σου αγαπητέ μου δείχνει προφανώς και την ποιότητα και τον σκοπό του βιβλίου σου. Γι’ αυτό σε ευχαριστώ αλλά δεν μπορώ να δεχθώ το δώρο του βιβλίου σου.

Απάντηση κ. Ροδίτη:
Ουδεμία

Η κωμωδία συνεχίζεται:
Ο κ. Ήφαιστος μεταφέρει τώρα τη “συζήτηση” από το Δαφνί, με το οποίο απειλεί όποιον του ζητά να παρουσιάσει επιτέλους το πόρισμα που ο ίδιος υποσχέθηκε, στην… οθωμανική αυτοκρατορία, στη φεουδαρχία, στον μεσαίωνα και στα… βιβλία που μας συστήνει να διαβάσουμε!!
Κύριε, το πόρισμα, και, κύριε, έχεις να πεις κάτι για την ελληνική σημαία της οποίας την κατάργηση στην Κύπρο ζήτησε η κολλητή του Αρχιεπισκόπου (και μαθήτριά του περί τα εθνικά ιδεώδη) Ουρανία Κοκκίνου; Έχεις, κύριε, κάτι να πεις για την απόπειρα παρουσίασης του ως άνω Αρχιεπισκόπου ως… κοσμοπολίτη/διεθνιστή αμερικανοσοβιετικού νεωτερικού τύπου, μέσα στο ίδιο το Παγκύπριο Γυμνάσιο; Κι άσε τις παραινέσεις τι να διαβάσουμε από σένα που ταδιάβασες όλα και νομίζεις ότι ο κόσμος όλος εξαρτάται από τους βαθμούς που θα του δώσεις αναλόγως γλυψίματος.
Όσον αφορά τον Evris εκ Τακτακαλά, που νομίζει ότι θα με πάρει αλλού από το θέμα (γι’ αυτό και copy του Ήφαιστου στις τακτικές), τι μου τσαμπουνάς κύριε, περι Αλεξανδρέττας ΑΝ είχαν οι Τούρκοι αυτόνομη δική τους περιοχή στην Κύπρο; Ποτέ δεν θα είχαν αν ο Μακάριος συνεργαζόταν με τον Γέρο της Δημοκρατίας, αντί να τον διαβάλλει. Αυτό ακριβώς δείχνουν τα έγγραφα της “Πηνελόπης”, ότι το 1964 οι Τούρκοι δεν θα έπαιρναν καμιά, επαναλαμβάνω “καμιά” περιοχή της Κύπρου, ούτε μονίμως ούτε επι ενοικίω για να κάνουν νέα Αλεξανδρέττα. Άνοιξε επιτέλους την Πηνελόπη να διαβάσεις τα έγγραφα ή απλώς καταδέξου να τα διαβάσεις πιο πάνω, όπως παραθέτω το περιεχόμενό τους. Είναι πραγματικά άξιον απορίας γιατί δεν διαβάζετε τα τεκμήρια αλλά ούτε και φέρνετε δικά σας! Είναι νέες πανεπιστημιακές τακτικές αυτές;
Πάντως ευχαριστώ που επαναλαμβάνετε τα γραφόμενά μου. Να τα αντιγράψετε 100 φορές μήπως και μάθετε κάτι τελικά.
Και η φράση δεν είναι “πριν αλέκτωρ φωνήσει τρις”, αλλά τρεις φορές θα με απαρνηθείς πριν αλέκτωρ φωνήσαι.

Αρνείται τώρα ο κ.Ήφαιστος ότι εδώ έγραψε για το Δαφνί και τα ρίχνει στο… facebook. Ας είναι και στο facebook λοιπόν. Παραπέμπει ή δεν παραπέμπει όσους διαφωνούν μαζί του στο Δαφνί, επικαλείται ή όχι τώρα και την ιατρική επιστήμη εις βάρος όσων εκλαμβάνει ως “εχθρούς” του;
Το πόρισμα, κύριε Ήφαιστε, το πόρισμα που υπεσχέθης, πού είναι;
Κι επανέρχομαι: 1. Εξέδωσε ή όχι εγκύκλιο η λάτρις και φίλη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ, μακαριστή θεολόγος Ουρανία Κοκκίνου, υπέρ της κατάργησης της ελληνικής σημαίας ως σοβινιστικού συμβόλου, ναι ή ού;
Και: 2. Λογοκρίθηκαν και αφαιρέθηκαν ή όχι από το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου στίχοι που εγχαράχτηκαν σε ανάγλυφο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου μέσα στον προθάλαμο του Παγκυπρίου Γυμνασίου στη Λευκωσία (είναι εκεί και αυτή τη στιγμή), οι οποίοι απαλείφουν την ελληνική ταυτότητα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου;
Ναι ή όχι. Είναι έτοιμη και φωτογραφία αν θέλει ο admin του Αντιβάρου να την φιλοξενήσει!
Αλλά φαίνεται είναι τόσο ανατρεπτικά αυτά που ισχυρίζομαι και τεκμηριώνω ώστε δυσκολεύονται πρώτοι να τα δεχτούν και να τα παραδεχτούν οι επί δεκαετίες αυτοπαρουσιαζόμενοι ως πολέμιοι της χούντας ενώ το μόνο πράγμα που πολέμησαν ήταν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τυφλά υποστηρίζοντας τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Μ’ αυτούς πρέπει, ίσως, ν’ ασχοληθεί η ιατρική επιστήμη. Ας ανοίξουν επιτέλους τα μάτια τους. Ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964 δεν ήταν χούντα, ούτε η ελληνική μεραρχία τότε ήταν χουντική. Τότε μπορούσε να γίνει η Ένωση χωρίς καμμία παραχώρηση στην Τουρκία φτάνει να μην συκοφαντούσε την Ελλάδα η επίσημη Κύπρος αλλά να συνεργαζόταν μαζί της. Αυτό λένε τα έγγραφα. Κι όλα τα έγγραφα είναι στην “Πηνελόπη”. Το βιβλίο δεν μπορεί να “αναρτηθεί”. Μπορεί, όμως, να αναρτηθεί το βίντεο της παρουσίασης του βιβλίου, που δείχνει μερικά έγγραφα, αλλά παρουσιάζει κι άλλες μαρτυρίες περί κατασκοπίας της Κύπρου σε βάρος της “εχθρικής”, του Γεωργίου Παπανδρέου, Ελλάδος.

“Το Κυπριακό και οι Συνωμότες του” του Τζελέπη,
και όχι ως εκ παραδρομής εγράφη του Χρηστίδη. Εκδόσεις Θεμέλιο.
Εξαιρετικό βιβλίο.

Κε Καθηγητά σας ζητώ συγνώμη για τα τυχόν γραμματικά λάθη ελπίζω να έκαναν την γραφή μου κατανοητή .Θα μπορούσα να αντιτάξω ότι απέναντι στα όποια λάθη γραμματικά τα λάθη της ζωής μετρούν περισσότερο και επίσης και η σχέση με τα όποια πολιτιστικά στοιχεία φέρει η κάθε κοινωνία αλλά το θεωρώ μάταιο. Κάποιοι εγκλωβίζονται σε σχήματα φαιδρά για να κρύψουν άλλου είδους λογικές , στάσεις και συμπεριφορές, γνωστό το φαινόμενο στο διαδίκτυο

Αναφορικά με τον Κληρίδη πράγματι αποτέλεσε σημαντικό κεφαλαίο της πολιτικής ζωής και υπήρξαν χρονικές περίοδοι όπου η παρουσία του ήταν καταλυτική. Απέναντι στην ιστορία και στην ιστορική μνήμη πρέπει να είμαστε δίκαιοι αποφεύγοντας προκρούστιες λογικές στο όνομα των όποιων διαχωριστικών γραμμών.Οφείλουμε να διδαχθούμαι απο πολλά γιατί όπως και ο Θουκυδίδης ανέφερε πολλά ιστορικά γεγονότα επαναλαμβάνονται με τρόπο πανομοιότυπο ή παραπλήσιο εξαιτίας των δομικών στοιχείων της προσωπικότητας του ανθρώπου.

Ορθά επαναδιατυπώνεται το σχήμα ισχυρό έθνος, ισχυρό κράτος και αποτελεσματική εθνική στρατηγική είναι το πλέον αξιόπιστο και αποτελεσματικό σχήμα.Τα βασικά στοιχεία του δόγματος του Ισραήλ με την κατάλληλη αναγωγή τους έχουν να προσφέρουν τα μέγιστα στην Ελληνική Πολιτική σκέψη σε όλα τα επίπεδα της. Όπως και τα βασικά στοιχεία του δόγματος της Γερμανίας. Σε σχέση με τον Ντε Γκολ θεώρησα προτιμότερο να ασχοληθώ με τον Ουίνστον Τσώρτσιλ ο οποίος βρέθηκε ταυτόχρονα τόσο απέναντι στο πλέον σκληρό πρόσωπο του γερμανικού ηγεμονισμού όσο και στην ηττοπαθή στάση αντιμετώπισης της από τον πολιτικό κόσμο και τη κοινωνία της Μεγάλης Βρετανίας

Εκ των δομικών στοιχείων της καχεκτικότητας του Ελληνικού κράτους είναι ο φατριασμός , το λεγόμενο ” μωραΐτικο σύστημα με τις ανάλογες γεωγραφικές προσαρμογές του στον χρόνο. Στην συνέχεια αυτό πυροδοτεί όλες τις διαδικασίες προκειμένου αυτο να καθίσταται και αφερέγγυο και δυσλειτουργικό.Αλλωστε το κράτος στην Ελλάδα σε πολλές χρονικές περιόδους έφερε και την ιδιότητα του παρακράτους. Η Ανεξαρτησία της Ελλάδος αποτέλεσε προϊόν σύζευξης γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων γιατί απουσίαζε παντελώς απο τον Ελλαδικό χώρο ό όρος Αστική Τάξη με Εθνική Συνείδηση.Το γεγονός αυτός καθόρισε και τον χαρακτήρα του Ελληνικού κράτους ως προτεκτοράτο και την υπανάπτυξη του αποκορύφωμα της οποίας αποτέλεσε ένα μοντέλο ανάπτυξης παρωχημένο.Η δε γραφειοκρατεία σε όλα τα επίπεδα της δεν διέθετε ίχνος εθνικής συνείδησης. Η Βασιλεία αποτέλεσε προϊόν ξένης παρέμβασης ως θεσμός σε μια προσπάθεια να ελεγχθούν οι εξελίξεις. Το παλάτι πάντα λειτουργούσε σε βάρος της εσωτερικής δημοκρατίας και πάντα ταυτίζονταν με ξένες παρεμβάσεις.

Το Ελληνικό Εθνος μπόρεσε να αποτινάξει τα κατάλοιπα των όσων παρήγαγαν τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας με την διατύπωση της Μεγάλης Ιδέας ως απόρροια του Βενιζελισμού, Ο συνδυασμός των δύο αυτών στοιχείων η διαπλοκή τους και η σύζευξη τους αποτέλεσαν ιστορική απάντηση στις προκλήσεις της τότε εποχής .Η Περίοδος εκείνη άσκησε μαγνητική έλξη σε ιστορικές προσωπικότητες του Ελληνικού Πολιτικού Κόσμου. Δυστυχώς η σχέση συγκυρίας και αριστοτελικής άποψης της πολιτικής όπως και στην περίπτωση του Ελευθέριου Βενιζέλου έμελλε να αποτελέσει την μήτρα παραγωγής πλείστων των δεινών για τον Ελληνικό χώρο.

Το Εθνος μας έχει σμιλευτεί μέσα απο μια συγκρουσιακή κατάσταση μεταξύ του Ελληνα της Δύσης του Ελληνα της Ανατολής και του Ελληνα της Αρχαίας Ελλάδας. Η ιστορική σύζευξη των τριών αυτών μορφών αδύναμη εξαιτίας πρώτιστα των νοητικών εργαλείων που χρησιμοποιεί ο καθείς μας. Για αυτο και μίλησα για την αναγκαιότητα της διαλεκτικής και της σύνθεσης , της λογικής και της κριτικής .

Κρατώ τα όσα αναφέρετε για τον Ντε Γκόλ και την στρατηγική του ως και την παραπομπή στο βιβλίο σας.Θα το μελετήσω και θα επανέλθω.Σας ευχαριστώ για την απάντηση σας και σας ζητώ και πάλι συγνώμη για τα όποια γραμματικά μου λάθη σας έφεραν σε δύσκολη θέση. Φορές που το αυτονόητο για κάποιους αποτελεί επικό για άλλους όμως όταν τα πράγματα ζορίζουν μόνο οι ζόρικοι συνεχίζουν

Αγαπητέ κ Ακρίτα, εγώ τουλάχιστον δεν έκανα και δεν θα κάνω κάποιο αρνητικό σχόλιο για ορθογραφικά ή εκφραστικά λάθη. Είναι στην φύση των διαδικτυακών παρεμβάσεων οι οποίες γίνονται συνήθως βιαστικά και οι περισσότεροι α) δεν κοιτάμε ξανά τα κείμενα γιατί δεν έχουμε χρόνο και β) εστιάζουμε περισσότερο στο σύντομο χρόνο που διαθέτουμε να πούμε το επιχείρημα και όχι να επιδείξουμε φιλολογικό ταλέντο.

Ὼς πρὸς τὸ θεμιτὸν ἢ ὄχι τῶν πραξικοπημάτων, ὑπάρχει τὸ προηγούμενο τῆς Κρήτης τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1908, ὁπότε ὁ λαός, παρακινούμενος κυρίως άπὸ τὰ κόμματα τῆς μειοψηφίας (Ἐλευθερίου Βενιζέλου καὶ Λογιάδη), ἀνέτρεψαν τὸ καθεστὼς τῆς Ἁρμοστίας, ἐνῶ ὁ Ὕπατος Ἁρμοστής, Ἡγεμὼν Ἀλέξανδρος Ζαΐμης, πού ἔλειπε στὴν Ἑλλάδα γιὰ διακοπές, παρέμεινε ἐκεῖ, μὲ τὴν συμφωνία τῆς τότε Ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, ἐνισχύοντας, μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τοὺς «πραξικοπηματίες». Αὐτοὶ συνεκάλεσαν τὶς δικές τους κοινοβουλευτικὲς ὁμάδες μὲ τὸ φῶς τῶν κεριῶν, διεκήρυξαν ὅτι συνεχίζουν τὴν προηγουμένη συνεδρίαση τῆς προσωρινῆς συνελεύσεως, ἐξέλεξαν προσωρινὴ οἰκουμενικὴ κυβέρνηση (μὲ μέλη καὶ ἀπὸ τὴν συμπολίτευση πού δὲν ἦταν παρόντα γιὰ νὰ μάθουν τὴν ἐκλογή τους) καὶ κήρυξαν, γιὰ πολλοστὴ φορά, ποὺ ὅμως ἦταν καὶ ἡ τελευταία, τὴν Ἕνωση.
Βέβαια, γιὰ νὰ πετύχουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ πραξικοπήματα, χρειάζονται Ἐλευθέριοι Βενιζέλοι καὶ ἀντιστοίχου πίστεως λαός. Στὴν Κύπρο τὸ 1964, δὲν εὑρέθησαν. Στὴν Ἑλλάδα, τόσο ὁ Θεοτόκης τὸ 1908, ὅσο καὶ ὁ Γεώργιος Παπανδρέου τὸ 1964, παρὰ τὴν φήμη τους ὡς «ἐλαφρῶν», μᾶλλον καλύτερα διαχειρίσθηκαν τὰ θέματα.

Ένας μεγάλος, βέβαια, μόνο σε συναντήσεις μεγάλων πάει, ασχέτως αν κι εκεί υπάρχουν πλήθη με γιαούρτια που θέλουν να τα ρίξουν αρμοδίως, αλλά ένας, ο πιο μεγάλος αναμεσό τους, τα συγκρατεί!
Και μόνος στη σκήτη του ο μεγάλος, μονολογεί: “Γιατί άραγε κάποια πράγματα να είναι γνωστά σε τόσους πολλούς και να αντιδρούν με αηδία;”
Βεβαίως σε τόσου βάθους διαλογισμούς και διερωτήματα οι απαντήσεις είναι απλούστατες: “Έλα ντε!”
Όσον αφορά τους “κουφιοκεφαλάκηδες” που αναφέρει στη συνέχεια ο μεγάλος, που “απέτυχαν να κάνουν πραξικοπήματα την δεκαετία του 1960” και “το έκαναν μια δεκαετία μετά”, εννοεί τον Γεώργιο Παπανδρέου, που είχε τη βλακώδη ιδέα (κατά τον Μακάριο) να κουβαλήσει ολόκληρη μεραρχία στην Κύπρο δύναμης Σώματος στρατού για να κάνει, λέει, την Ένωση!! Πού να ξερε εκείνος ο “ελαφρύς” τι ντούρος, ηρωικός και ακλόνητος, αντιστασιακός παπάς στεκόταν εκεί με την ασπίδα του, πάνω της να συντρίψει δέκα, όχι μόνο μια ελληνική μεραρχία; Συντριβείσης, λοιπόν, της μεραρχίας τοιουτοτρόπως, ο Παπανδρέου δεν άντεξε την ήττα κι επανήλθε διαπράττοντας πραξικόπημα μια δεκαετία μετά!
Τώρα, εφόσον δείχνει να επήλθε μια σχετική αμπώτιδα στην ορμή των διαλογισμών, των χαρακτηρισμών και των επικλίσεων βιβλίων του 65 και του 72 προς διάψευση εγγράφων του 2000 και του 2013, λέω ν’ αποσυρθώ κι εγώ κι ας βγάλει ο καθένας μόνος πλέον τα συμπεράσματά του. Αν μη τι άλλο αποδείχτηκε, μετά από 70 τόσα σημειώματα που αλληλοεκτοξέυθηκαν (μερικά στο γάμο του Καραγκιόζη), πόσο λίγο ρόλο παίζει η λογική, ιδιαίτερα στους τρόπους που σκέφτονται οι “μεγάλοι”, και ιδίως ορισμένοι πανεπιστημιακοί “μεγάλοι”.
Κι ότι, βεβαίως, δεν σώζεται με τίποτε η Ελλάς, τόσο λόγω δυσλειτουργίας της λογικής των Ελλήνων της όσο και λόγω της απίστευτης μικρότητάς τους, έγινε νομίζω φανερόν σε όσους ακόμα βλέπουν.

Γράφει ο αγαπητός Ροδίτης αφού έβγαλε άχρηστους ή πράκτορες του Μακαρίου, τον Κώστα Χατζηγεωργίου (μάθε την ιστορίαν του νεαρέ μου), τον Χρηστίδη, τον Τζελέπη, τον αείμνηστο συμμαθητή μου Ανδρέα Χριστοφίδη που δεν τον σεβάστηκε ούτε ως δάσκαλον του, που είχε στριμώξει κάποτε έναν Αμερικανό, δεν θυμάμαι το όνομα του και τον έκανε ο Ανδρέας Χριστοφίδης να του πει ότι οφείλει να κοιτάζει τα συμφέροντα των ΗΠΑ, προφανώς τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Σπυριδάκη, τον Πετρίδη, την ταπεινότητα μου και όλους τους αγνούς πατριώτες.

– Λέει ότι ότι ότι γράφει το κάνει για «έρευνα».

– Αρνείται ότι είναι Ανανιακός ενώ δηλώσεις του δείχνουν το αντίθετο.

– Έμμεσα και άμεσα, ότι ανακρίβειες γράφει για το σχέδιο Άτσεσον, η λάσπη που ρίχνει Μακάριο και στον Τάσσο που τον κατηγορεί «παράξενα» και ψευδώς ότι έφερε το σχέδιο Ανάν σαφώς έναν σκοπό εξυπηρετούν. Είτε το θέλει είτε όχι.

– Την υποστήριξη του κ. Αναστασιάδη (των καμπάνων μας που θα κτυπούσαν με το σχέδιο Ανάν κτλ), για την λύση που ετοιμάζει με την οποίαν κατά τον αγαπητό κ. Ροδίτη θα πρέπει να φκάλουμε τη φάουσα για 100 χρόνια και να ή τουρκέψουμε ή να φύγουμε από την Κύπρο.

Και επειδή αφ’ ενός εμπιστεύεται λέει τον Λαμπουίς και τους Αμερικάνους δηλαδή τον Κίσσινγκερ,

που το 1974 μαζί με τον Καραμανλή και δεν ξέρω ποιους άλλους και δικούς μας, παγίδεψαν τον αφελή Ιωαννίδη και μετά όλοι μαζί άφησαν τους τούρκους να αποβιβαστούν ελεύθερα στην Κύπρο για τους δώσουν την περιοχή του Αττίλα 1 για να κάνουν την «Ένωση»,

που δεν κατάφεραν να κάνουν με το σχέδιο εκτουρκισμού της Κύπρου Άτσεσον που θα «πέταγαν» τους τούρκους από την Κύπρο και θα μας έδιναν την «Ένωση» και που μετά μας «πρόσφεραν» το σχέδιο Ανάν πιέζοντας και τον Περδίκη να το δεχθεί,
γι’ αυτό θα βοηθήσω τον αγαπητό κ. Ροδίτη εγώ το copy ή ο Evris (διάλεξε αγαπητέ κ. Ροδίτη) την έρευνα του, επειδή είναι σχετικά μιτσίς και δεν γνωρίζεις τα παλιά και αγνοεί ακόμα και τη συνομιλία Καραμανλή-Κίσσινγκερ όπως έγραψε, από τα αρχεία του Στέιτ Ντιππάρτμεντ,

και επειδή εκτός από τον Λαμπουίς του εμπιστεύεται τα αρχεία του «εθνάρχη» Καραμανλή, τον Ανάν, τον Μπαν Κι Μουν του ίσως κτλ,

θα τον βοηθήσω στην εκτός Παντείου έρευνα του (πάλιν ξέχασες ότι είμαι του Πολυτεχνείου που το «διέλυσα» όπως είπες).

Έτσι του συστήνω να διαβάσει τα κατωτέρω και αν θέλει να γράψει άλλο βιβλίο.

1. Υπόθεση Μέρτεν. Καραμανλής και κατοχή
http://www.flickr.com/photos/85915004@N03/11023092095/

Η υπόθεση Μέρτεν – Μυστικός πόλεμος ή προδοσία
http://www.youtube.com/watch?v=1Z_aRjoYGJs

2. Ποιος έβαλε το 1955 τους Τούρκους στο Κυπριακό
http://www.istorikathemata.com/2011/10/1955-5-1955.html
Η Ελληνική συμμετοχή εκεί νομιμοποίησε την Τουρκία για πρώτη φορά ως συνομιλητή στο Κυπριακό, ενώ η συνδιάσκεψη συνέπεσε και με το καταστροφικό πογκρόμ εις βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (“Σεπτεμβριανά”), το οποίο ο Στεφανόπουλος απέτυχε να αναδείξει.

3. ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΝΑ «ΛΥΣΕΙ» ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
Στις 21 Δεκεμβρίου 1958, η εφημερίδα «Νεολόγος Πατρών» έχει ένα πρωτοσέλιδο, το οποίο έμελλε να ταράξει γιακαιρό την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Ο κεντρικός τίτλος είναι «Πώς ανήλθε ο Καραμανλής εις την Εξουσίαν».
http://www.koutipandoras.gr/28933

4. Πρέσβης Α. Βλάχος. Όταν ο αγώνας των Ελλήνων Κυπρίων βρισκόταν στην κρισιμότερη φάση του, ερευνούσε στην Κύπρο για να βρει κατάλληλο τμήμα του νησιού ώστε να αποδοθεί στην Τουρκία ως στρατιωτική βάση!
Είχε επιλέξει την περιοχή Κορμακίτη, επειδή ήταν αραιοκατοικημένη και θα μετακινούνταν μόνο 4 χωριά!

Στο βιβλίο του Σπ. Παπαγεωργίου Καραμανλής καί Κυπριακόν (έκδοση “Νέα Θέσις”, Αθήνα, 1988) αποκαλύπτονται συγκλονιστικά στοιχεία ενοχής της κυβέρνησης Καραμανλή ως προς το Κυπριακό. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι από το 1957, όταν ο αγώνας των Ελλήνων Κυπρίων βρισκόταν στην κρισιμότερη φάση του, εκπρόσωπος του Καραμανλή, ο πρόξενος Α. Βλάχος, ερευνούσε στην Κύπρο για να βρει κατάλληλο τμήμα του νησιού ώστε να αποδοθεί στην Τουρκία ως στρατιωτική βάση! Ο άνθρωπος αυτός ομολογεί στα απομνημονεύματά του (Α. Βλάχου, Μιά φορά κι ένα καιρό ένας διπλωμάτης. . . , τόμος Δ’), ότι είχε επιλέξει την περιοχή Κορμακίτη, επειδή ήταν αραιοκατοικημένη και θα μετακινούνταν μόνο 4 χωριά! Ομολογεί επίσης ο Βλάχος ότι είχε διοριστεί πρόξενος στην Κύπρο από τον Καραμανλή με βασικό σκοπό να τορπιλίσει τον αγώνα της ΕΟΚΑ.

5. Επιστολή Τ. Παπαδόπουλου προς Γ. Γρίβα
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2009/07/blog-post_3905.html

6. Πενήντα χρόνια από Ζυρίχη – Λονδίνο
Μαρτυρία του MIXAHΛ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Πώς ο Μακάριος εξαναγκάσθηκε να υπογράψει τη μοιραία συμφωνία για την ολέθρια «λύση»
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=38407&colid=&catid=48&dt=2009-02-22%200:0:0

7. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΟ 1974

α) Για το θέμα της συμφωνίας να αποβιβαστούν ελεύθερα οι Τούρκοι στην Κύπρο και να καταλάβουν ένα μικρό μέρος βορειοδυτικά της Κερύνειας, για να “επιλύσει” ο Καραμανλής το Κυπριακό, γράφει μεταξύ άλλων ο πρέσβης επί τιμή Θέμος Στοφορόπουλος στο άρθρο του “Η Θράκη άλλη Κύπρος”.

Ο Στοφορόπουλος που μαζί με τον άλλον σπουδαίο Έλληνα πρέσβη, τον αείμνηστο Μιχάλη Δούντα, παραιτήθηκαν και εγκατέλειψαν μία λαμπρά διπλωματική σταδιοδρομία μετά τα το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου και τη συμφωνία του με τον Τούρκο πρωθυπουργό Οζάλ. Με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου έδινε συγχωροχάρτι για την Κύπρο στους Τούρκους και απεμπολούσε δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Γράφει ο Θέμος Στοφορόπουλος επιβεβαιώνοντας τη συμφωνία για ελεύθερη απόβαση- εκδρομή των Τούρκων στην Κύπρο στις 23 Ιουλίου 1974:

“Είχε προηγηθεί η προδοσία του Ιουλίου 1974, από εκείνους που ίσως πίστεψαν (λέω “ίσως”, διότι η Δίκη της Κύπρου ματαιώθηκε για ανεξήγητους “λόγους ύψιστης εθνικής σκοπιμότητας”) από εκείνους, λοιπόν, που ίσως πίστεψαν, βλακωδώς, ότι “δίνοντας” (σαν να ήταν χωράφι του πατέρα τους) την μικρότερη περιοχή που κατέλαβε ο “Αττίλας Ένα”, θα ένωναν την υπόλοιπη Κύπρο με την Ελλάδα».

β) Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ, ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑ,
ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΟΝ ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΕΘΝΑΡΧΗΝ.

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ (TELCON)
Μεταξύ του υπουργού Κίσιγκερ και του πρωθυπουργού Καραμανλή
Παρασκευή 26 Ιουλίου 1974
1:25 μ.μ. (ώρα ανατολικής ακτής), 8:25 μ.μ. ώρα Αθήνας

Κίσινγκερ: Κύριε πρωθυπουργέ.
Καραμανλής: Εμπρός…
Κίσινγκερ: Κύριε πρωθυπουργέ
Καραμανλής: Εμπρός, εμπρός…
Κίσινγκερ: Κύριε Καραμανλή, εδώ Χένρι Κίσιγκερ. Είμαι ο υπουργός Εξωτερικών Κίσιγκερ.
Καραμανλής: Α, τί κάνεις;
Κίσινγκερ: Τί κάνετε;
Καραμανλής: Είμαι καλά, αλλά έχω πολλές, πολλές δυσκολίες αυτή την στιγμή.
Κίσινγκερ: Το ξέρω. Τηλεφώνησα για να σας πω, πρώτα απ’ όλα, ότι θυμάμαι με μεγάλο ενθουσιασμό το δείπνο που είχαμε την περασμένη χρονιά (1973). Στο σπίτι του Σάϊρους Σουλτζμπέργκερ (ιδιοκτήτης της εφημερίδας “New York Times”). (Το δείπνο δόθηκε προς τιμή του κ. Καραμανλή, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής κ. Ιακώβου, στο Παρίσι).
Καραμανλής: Ο πρώην φίλος μας. (σ.σ.: εννοεί ο φίλος από τα παλιά).

Κίσινγκερ: Και δεύτερον, θέλω να γνωρίζετε ότι υποστηρίζουμε με σθένος τις προσπάθειές σας. Θα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να βοηθήσουμε την κυβέρνηση σας.
Καραμανλής: Σε ευχαριστώ γι’ αυτό, αλλά πρέπει να προχωρήσεις και να κάνεις περισσότερα.
Κίσινγκερ: Συγγνώμη;
Καραμανλής: Το ξέρεις ότι οι Τούρκοι παραβιάζουν το ψήφισμα της… (σ.σ.: εννοεί ότι οι Τούρκοι παραβιάζουν τις πρόνοιες του ψηφίσματος των Ην. Εθνών, που αφορά την εκεχειρία, η οποία συμφωνήθηκε μεταξύ της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου στις 22 Ιουλίου 1974). Είναι….. (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).

Κίσινγκερ: Είμαι σε επαφή με την τουρκική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή.
Καραμανλής: (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ)… Για πέντε ημέρες παραβιάζουν το ψήφισμα και (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Λένε ότι είναι πολύ επικίνδυνοι… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Κίσινγκερ: Καλά, θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου. Εργαζόμαστε αθόρυβα με τους Τούρκους αυτή τη στιγμή.
Καραμανλής: (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ) αλλά νομίζω ότι πρέπει να τους πείσεις για…
Κίσινγκερ: Κάνουμε ότι μπορούμε.
Καραμανλής: Αχ, κ. Κίσινγκερ. Νομίζω ότι οι ευχές (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ) δεν είναι αρκετές. Πρέπει να κάνεις κάτι για να εμποδίσεις (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Κίσινγκερ: Γράφω ένα… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά
Καραμανλής: Θα το κάνεις; Οι Τούρκοι θα παραβιάσουν… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Παρατήρηση: Εννοεί κάποια συμφωνία αφού λέει θα. Δεν εννοεί την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που ήδη παραβίαζαν
Κίσινγκερ: Το καταλαβαίνω. Κύριε πρωθυπουργέ, σας στέλλω επιστολή στην οποία σας εξηγώ τί κάνουμε.
Καραμανλής: Ευχαριστώ. Η κοινή γνώμη εδώ. Ο στρατός είναι… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Είναι ανήσυχοι, στενοχωρημένοι και πολύ επικίνδυνοι.
Κίσινγκερ: Το καταλαβαίνω.
Καραμανλής: Οπως ξέρεις, είμαι ένας γέρος άνθρωπος. Και επιθυμώ μία ειρηνική λύση, αλλά… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Αυτή είναι προβοκάτσια… (;;;;;, τα ερωτηματικά του γράφοντα)

Κίσινγκερ: Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά εδώ και τώρα.
Καραμανλής: Εν πάση περιπτώσει, σε παρακαλώ προσπάθησε να τους ελέγξεις (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Να σταματήσει αυτή η παρανομία.

Κίσινγκερ: Θα το κάνω αμέσως.
Καραμανλής: Διαφορετικά, εάν δεν το πράξεις εσύ, έχω υποχρέωση να το κάνω εγώ.
Κίσινγκερ: Οχι, θα… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Μπορείς να συγκρατηθείς για μία ημέρα; Είμαι αυτή τη στιγμή σε επαφή με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας. Αυτή την στιγμή… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Καραμανλής: Νομίζω ότι ξέρεις τί είναι… (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Παρατήρηση: εννοεί μάλλον η συμφωνία (γι αυτό είναι διαγραμμένο)

Κίσινγκερ: Ναι, τους τηλεφωνώ τώρα.
Καραμανλής: Συνεχίζουν να παραβιάζουν (την εκεχειρία) και να επεκτείνουν τον έλεγχο (εδαφών) στην Κύπρο. Τέλος πάντων, πίεσε τους να σταματήσουν.
Κίσινγκερ: Θα τους πιέσουμε.
Καραμανλής: Αλλά εάν δεν το κάνεις, έχω υποχρέωση να το κάνω από μόνος μου.
Κίσινγκερ: Οχι, όχι. Θα τους πιέσουμε. Θα κάνουμε ότι προτείνατε εσείς.
Καραμανλής: Ευχαριστώ.
Κίσινγκερ: Θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου.
Καραμανλής: Θα περιμένω να ακούσω τα νέα που θα μου φέρεις.
Κίσινγκερ: Καλά, χάρηκα που σας μίλησα κύριε πρωθυπουργέ.
Καραμανλής. Ναι. Καλά.
Κίσινγκερ: Θα είμαι σε επαφή μαζί σας.
Καραμανλής: Ευχαριστώ.
Κίσινγκερ: Γειά σας.

γ) Γράφει επίσης και ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής μεταξύ άλλων στο άρθρο του, “Αναζητώντας Διάλογο με την Τουρκία” στην εφημερίδα ΠΑΡΟΝ της Αθήνας της 7/2/2010:

“Ο Τριανταφυλλίδης ήταν προσωπικός φίλος του Καραμανλή, άλλωστε με το όνομα του ο τελευταίος ταξίδεψε για το Παρίσι (Σημ. το 1963 όταν έχασε τις εκλογές), ο οποίος μετά τη Μεταπολίτευση παρέμεινε στο περιθώριο εξομολογούμενος σε φίλους “ότι γνώριζε με ποιες δεσμεύσεις ήλθε ο Καραμανλής”, υπονοώντας ότι είχε αποδεχτεί να μην αντιδράσει στον Αττίλα”.

8. Προδοσια Σχεδίου Αναν

Διάβασε αγαπητέ μουθ που μας είπες ότι ο Τάσσος το έφερε:

α) ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ, εκδόσεις Λιβάνη
β) Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, εκδόσεις Λιβάνη

9. Του υπενθυμίζω επίσης άλλη μια φορά να βρει και να διαβάσει:

α) Το Βιβλίο του Χρηστίδη, Κυπριακό και Ελληνοτουρκικά (που ακόμα περιμένω να μου πει τι γράφει η σελίδα που τον ρώτησα).

γ) Το βιβλίο «Το Κυπριακό και οι συνωμότες του» του Τζελέπη.

δ) Το «Ο Μακάριος και οι σύμμαχοι του»

ε) Το τρίτομο «Κύπρος» του Παύλου Τζερμιά.

στ)Το «Μνημόσυνο για τον Ντην Άτσεσον 1972» του Χρηστίδη, που «ανεστησε» για τους ανωτέρω λόγους ο αγαπητός κ. Ροδίτης.

Και όταν τα διαβάσει όλα αυτά αν θέλει μπορώ να του δώσω και άλλα.

Όλα βέβαια για το καλό και τη σωτηρία του Ελληνισμού της Κύπρου μας και όχι για να φκάλει τη φάουσα για 100 χρόνια.

Και για να αντιληφθεί ότι η Πηνελόπη του απατά τον Οδυσσέα της (την Κύπρο μας).

Τέλος επειδή διέβλεψα από τα γραφόμενα του αγαπητού κ. Ροδίτη ότι θέλει να σταματήσω να γράφω (είναι ανακριβές αυτό έγραψε ότι δεν ζήτησε από τον κ. Σταλίδη τη λογοκρίσία μου, περίπου κατά λέξη ζήτησε κάποιο «φίλτρο» για να μην δημοσιευνται όπως είπε ορισμένα…),

νομίζω ότι εξαντλήθηκε το θέμα και με αυτό που ανέφερε ο κ. Ροδίτης λέγοντας:
«Εγώ το λέω».

Τον Κώστα Χατζηαργύρη και όχι Κώστα Χατζηγεωργίου ώς από παραδρομή εγράφη.

Ο Κώστας Χατζηαργύρης συνδέθηκε στενά επαγγελματικά και φιλικά με τον δολοφονηθέντα την εποχή του εμφυλίου πολέμου Αμερικανό δημοσιογράφο Πολκ που δημοσιογραφώντας τότε από την Ελλάδα, επέκρινε την τότε Αμερικανική πολιτική έναντι της Ελλάδας.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=361448

Ο Κώστας Χατζηαργύρης, στο βιβλίο του “Η υπόθεση Πολκ”, αναφέρεται σε τέσσερις βασικές φάσεις της ανάκρισης.

Συγκεκριμένα: “Υπήρξε η ελληνική ανακριτική φάση στη Θεσσαλονίκη, που κάλυψε το δεύτερο μισό του μήνα Μάη. Ακολούθησε η ελληνική ανακριτική φάση στην Αθήνα, που κράτησε τον Ιούνη. Άρχισε παράλληλα κι αποκορυφώθηκε τον Ιούλη η φάση της αμερικανικής επέμβασης με κεντρικό μοτίβο την απαίτηση να βρεθεί και να συλληφθεί οπωσδήποτε ένας κάποιος ένοχος, για το φόνο. Και κλιμακώθηκε η όλη διαδικασία τον Αύγουστο του 1948, με τη σύλληψη και τις “ομολογίες” του Γρηγόρη Στακτόπουλου”.
http://www.politiko-kafeneio.gr/dse/dse52.htm

Μακαριακός, ανθενωτικός, ολοκληρωτικών διαθέσεων, έρευνες επιστημόνων που θα πρέπει να προσαρμοστούν στον αργόσχολο περίγυρο γνωστών και αγνώστων του Λευκωσιάτικου περίγυρου αντιπατριωτικά παχιά λόγια και τα λοιπά. Τι εκτροχιασμός μπροστά σε επιχειρήματα. Ας μην θεωρηθώ πάλι θιασώτης ολοκληρωτικών ιδεών εάν ξαναπώ όπως είπα πριν λίγες μέρες στο facebook ότι το διαδίκτυο χρειάζεται όχι αστυνόμους αλλά ένα σύστημα ψυχολογικής ερμηνείας απολίτιστων και εκτροχιασμένων γνωμών. Ρητορικά πάντως τα είπαμε και το αντιλαμβάνονται όσοι έχουν κουκούτσι μυαλό ή δεν παγιδεύονται στα πάθη τους και στα ενοχικά τους σύνδρομα. Διαλέξτε και πάρτε. Πάντως, “άσχετο” με τη συζήτησή μας, άνθρωποι είμαστε και κάνουμε λάθη. Εάν είχα υποστηρίξει το φασιστικό και γενοκτόνο σχέδιο Αναν θα είχα ζητήσει συγνώμη ή θα είχα μείνει σπίτι μου χωρίς να έχω μούτρα να μιλώ δημόσια και μάλιστα επιθετικά.

Τα περί εσχάτης προδοσίας και στάσεων που ενδείκνυνται βλ. -10.1.2005 Εννοιολογικός προσδιορισμός φράσεων όπως «ένοχοι», «δράστες», «εσχάτη προδοσία» κτλ, υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμης. http://www.ifestosedu.gr/23AkadimaikaZitimata.htm.

Ξέρω, θίγω με αυτά, αλλά τι να κάνουμε, από άποψη πολιτικής θεωρίας τα λέμε όλα αυτά και επειδή στην Ελλάδα και στην Κύπρο υπάρχει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Από μια κλωστή κρεμόμαστε στο χείλος της αβύσσου. Εμείς το χαβά μας, Μακάριος, Γρίβας, κτλ, και καταδύσεις στα άδυτα της ψυχής τους και των προθέσεών τους. Γιατί αραγε;

copy paste, copy paste ή επανάληψη μήτηρ μαθήσεως

«Κάποιος» πριν μερικούς μήνες έγραψε: [δεν βλέπουν] «… οι κήρυκες της απόλυτης ορθότητας του ΟΧΙ [του Σχεδίου Αναν] είναι ότι η τουρκική κατάκτηση μεγάλου μέρους της Κύπρου θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, … … να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη. Τεράστιας ευθύνης απόφαση. Μεγάλου κινδύνου απόφαση, αληθινά ζωής ή θανάτου απόφαση, με τον θάνατο να έχει τις συντριπτικά περισσότερες πιθανότητες ..».

Βέβαια, δεν θα βάλουμε τις σημαίες στα μπαούλα γιατί κάποιοι έτσι το θέλουν. Τώρα, γιατί συνεχίζω να απαντώ; Εκτός του ότι είμαι γνωστός λάτρης του διαδικτύου ως μέσο δημοκρατικών συζητήσεων, υπάρχει κάτι πολύ σοβαρό: Αυτή η επιλεκτική και αλματώδης δίκη ιστορικών προσώπων -με τα οποία mea culpa αλλά οπαδός ήμουν και για τα οποία συχνά άσκησα κριτική, ενώ είμαι πανταχόθεν “κατηγορούμενος” ότι είμαι ενωτικός με τις σωστές όμως προϋποθέσεις, μόνο σε αυτή την συζήτηση κατηγορήθηκα για το αντίθετο- σχετίζεται με την προσπάθεια των δέκα τελευταίων ετών να μας επιβληθεί μια φασιστική και εθνικά εξοντωτική διευθέτηση που θα καταργεί το μέσο επιβίωσής μας το οποίο δεν είναι άλλο από την ΚΔ. Υπάρχει βέβαια και το εξής. Κάποιος πιο πάνω με κατηγόρησε ότι παραπέμπω στα δικά μου κείμενα. Εκτός του ότι είναι ψέμα γιατί παραπέμπω σε πολλά άλλα και στις δημοσιεύσεις μου σε δεκάδες χιλιάδες άλλα, υπάρχει και το εξής “πρόβλημα”: Έχω δημοσιεύσεις πολλών δεκάδων βιβλίων και εκατοντάδων επιστημονικών άρθρων ενώ στην ιστοσελίδα μου επισκέπτονται δεκάδες χιλιάδες κάθε μήνα κάποιος υπολόγισε ότι έχω αναρτήσει το ισοδύναμο περίπου διακοσίων βιβλίων. Να μην τα παραπέμπω; Μεγάλη χάρη ζητά κάποιος πιο πάνω και δεν θα του την κάνω. Για του λόγου το αληθές ιδού μια ανάλυση μερικών αιτίων: http://www.ifestosedu.gr/63GreekStrategy.htm Ελληνική Εθνική Στρατηγική: η περίπτωση της
ευρωπαϊκής προοπτικής της Κύπρου: η “τριπλή στρατηγική” και οι εχθροί της. Και ακόμη μια για το γούρι: http://www.ifestosedu.gr/74Cy.htm Κύπρος, Προεδρικές Εκλογές Φεβρ. 2008 όπου έχει και ένα χιλιοδιαβασμένο άρθρο με τίτλο “ο επερχόμενος ανανάνθρωπος”. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το έγραψα μετά την εκλογή του Χριστόφια (που αποδεικνύει για να μην ψάχνουμε την ψυχή μου ότι μάλλον δεν είμαι με το Ακέλ, ή μήπως είμαι και δεν το … ξέρω! μιας και με κάποιες λογικές το Ακελ ψήφισε τον Μακάριο, εγώ λέω δεν ξέρω εάν η ψυχή του Μακαρίου ήταν εγκληματικά ανθελληνική, άρα εγώ είμαι ανθέλληνας άρα γωνία ράβδος πολύ βρέχει ανθέλληνες ….) Τέλος, το “επερχόμενος ανανάνθρωπος το έγραψα για τον Χριστόφια το 2008. Φαντάσου τι έπρεπε να γράψω για κάποιο θαυμαστό παιδί που γυρνούσε στην Άγκυρα και με μιλούσε ενώ πίσω του ταμπέλες που έγραφαν “όλα στους Τούρκους”. Το “ιδιότυπη δημοκρατία” έχει ιστορία, δεν είναι; Κατά τα άλλα ήταν ο Μακάριος ανθέλληνας, έτσι; Τι είναι τότε οι “Άλλοι”; Εγώ λέω λοιπόν τελειώνοντας ότι κανείς δεν είναι ανθέλληνας ή τουλάχιστον θα ήταν πολύ παράδοξο να ισχύει κάτι τέτοιο. Από αρχαιοτάτων χρόνων και σε όλες τις κοινωνίες δεν είναι όλοι “ήρωες”. Μάλιστα, όσοι το παίζουν “ήρωες” σέρνοντας την πατρίδα τους σε περιπέτειες είναι συνήθως παλληκάρια της φακής, όπως λένε στην Κύπρο. Η ιστορία διδάσκει ότι στην πορεία πολλοί λυγίζουν, πολλοί το βάζουν στα πόδια, πολλοί δέχονται να ζήσουν υποτελείς (αντιστρέφουν δηλαδή το γνωστό “καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή …..”), μερικοί δειλιάζουν επειδή φοβούνται, άλλοι το παίζουν πάπιες επειδή είναι στην φύση τους, κάποιοι σέρνονται και υπηρετούν τον κατακτητή ή τον μελλοντικό κατακτητή (αυτοί ειδικεύονται στο “φωνάζει ο κλέφτης για να ακούσει ο νοικοκύρης), οι περισσότεροι υποφέρουν, υπομένουν και περιμένουν και κάποιοι άλλοι είναι http://www.youtube.com/watch?v=KzFRXoovEbc&NR=1. Διαλέξτε και πάρτε.

Πολύ ορθολογιστικά αυτά Ελευθέριε. Αυτά λέω από καιρό.
Δεν μπορεί να γίνονται προφητείες του παρελθόντος και αυτό δεν αποτελεί ιστορική ανάλυση αλλά φαρσοκωμωδία
Δεν μπορούν να κρίνονται μεμονωμένα γεγονότα μιας εξαιρετικά σύνθετης και πολύπλοκης ιστορικής εποχής και να καταλήγουμε σε αφοριστικά συμπεράσματα και καταδίκες προθέσεων.
Δεν μπορεί παρά να γίνεται συνδυαστική ανάλυση των διαφόρων επιπέδων και πάλι όχι για να καταλήξει σε προφητείες του παρελθόντος αλλά σε εκτιμήσεις υψηλότερου και χαμηλότερου ρίσκου (και αυτές πολύ επιφυλακτικά και υπό προϋποθέσεις)
Δεν μπορεί να εμπιστευόμαστε έγγραφα παρά μόνο υπό ορισμένες συγκεκριμένες προϋποθέσεις γιατί δεν αποτελούν παρά μόνο σταγόνα στον ωκεανό μιας σύνθετης στρατηγικής κατάστασης όπου μια μεγάλη δύναμη εισέρχεται στο παιχνίδι με αμέτρητα εναλλακτικά σενάρια τα οποία δεν σε θεωρούν φίλο ή εχθρό αλλά δρώντα αναλώσιμο ή πελατειακά συναλλασσόμενο σε ένα αδιάκοπο ανταγωνισμό για την κατανομή ισχύος και τον έλεγχο του παγκόσμιου πλούτου.
Και τα λοιπά για τα οποία η σωστή και επιστημολογικά-μεθοδολογικά έρευνα και συγγραφή θα βάζει σε μια τάξη.

Τώρα, κάτι ακόμη. Για τον ενδιαφερόμενο γνωρίζω ότι έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά το εμβληματικό βιβλίο του E.H.Carr What’s history? (στα ελληνικά Τι είναι η ιστορία;) το οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται στο θέμα της χρήσης των εγγράφων και τις προϋποθέσεις συνεκτίμησής τους. Προτρέπω όποιον θέλει να κατανοήσει πόσο σύνθετη είναι κάθε ιστορική στιγμή και πόσο επιφυλακτικός πρέπει να είναι, να το αναζητήσει και μελετήσει. Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα κείμενα αντίστοιχα και ανάλογα που κινούνται στην βάση της ίδιας προβληματικής.

O Άντης Ροδίτης μια χαρά έχει το σθένος να υπερασπίζεται την άποψή του – ανεξαρτήτως της ασκούμενης κριτικής – ώστε να μην χρειάζεται την συνηγορία αμετανόητων νοσταλγών δικτατόρων βασανιστών, που νομίζουν ότι είναι σε θέση ακόμη σήμερα να υπαγορεύουν πλαίσιο διαλόγου, τον οποίο εξάλλου βαθύτατα περιφρονούν.
Και είναι απείρως προτιμότερος ένας άθεος έντιμος άνθρωπος, από ένα “ένθεο φίδι” που ο θεός του το καταδίκασε να σέρνεται στον αιώνα τον άπαντα.
Zητώ συγγνώμη από τα πραγματικά φίδια.

´Α,ξέχασα, ἕνα ἀκόμη πρόβλημα ὅλων τῶν ἱστοτόπων συζητήσεων καὶ ὄχι ἀποκλειστικῶς τοῦ «Ἀντιβάρου» εἶναι ἡ ὐπὸ ψευδώνυμο δημοσία ἐξομολόγησις ὅλων τῶν παθῶν ποὺ ταλανίζουν πολλοὺς καὶ τὰ ὁποῖα δὲν θὰ τολμοῦσαν ποτὲ νὰ ὁμολογήσουν γραπτῶς καὶ ἐνυπογράφως. Ἡ δική μου ἐμπειρία εἶναι ὅτι τὰ κυριώτερα άπὸ τὰ πάθη αὐτὰ εἶναι ὁ φθόνος καὶ ἡ μειονεξία. Ἅπαξ καὶ ἔγραψαν μία μπαρούφα, τὴν ὁποία κάποιος ἀποδείξει ὅτι εἶναι λογικῶς ἀσυνεπής, ἀρχίζουν ἀγῶνα ὥστε, μὲ τὴν ἀπεραντολόγο φλυαρία, νὰ «ξεχασθεῖ», ὅσο γίνεται ἡ μπαρούφα πού ἔγραψαν. Στὶς περιπτώσεις αὐτές, ἡ ἀγανάκτηση εἶναι ἡ παγίδα στὴν ὁποία κινδυνεύει νὰ πέσει ὅποιος προσπαθεῖ νὰ συζητήσει σοβαρά. Ἐνῶ μπορεῖ, κάλλιστα, νά ἀπολαύσει τὸ θέαμα ἀνθρώπων, οἱ ὀποῖοι γελοιοποιοῦν ἑαυτούς. Καὶ ὅταν ἔχει φιλοσοφικώτερη διάθεση, μπορεῖ νὰ διερωτηθεῖ πόσο σοβαρὰ λάθη μπορεῖ νὰ κάνει μιὰ κοινωνικὴ ὁμάδα στὴν ὀποία ἄνθρωποι μὲ τέτοια πάθη ἔχουν ψῆφο. Καὶ τότε, θὰ συγχωρήσει πολλὰ στὸν Μακάριο.

ΥΓ Τήν ἀναπόφευκτη φθορὰ τῆς κοινῆς προσπαθείας ἀπὸ τὰ ἰδιοτελῆ πάθη ἔχει περιγράψει ὀ Γιανναρᾶς στὸ «Καταφύγιο Ἰδεῶν».

“Είπεν ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα και γύρισεν ο πετεινός και τούριξε ροχάλα”
Πάει να βγει κι από πάνω ο αργόσχολος αυτόκλητος “μπουρδολόγος”, που άλλη δουλειά δεν κάνει απ’ το να γυρίζει από ιστότοπο σε ιστότοπο και να παρεμβάλλεται ταυτόχρονα σε παράλληλες ροές, για να λέει πράγματα άσχετα με το υπό συζήτηση θέμα, μόνο και μόνο για να αποπροσανατολίζει και υπονομεύει την όποια κριτική ασκείται στην κατεστημένη πολιτική τάξη, την οποία ως ορντινάτσα έχει ταχθεί να υπηρετεί.
Ακόμη και ο φίδης, προτού τον τιμωρήσει ο θεός, πορπάταγε όρθιος!

Τελικά έχει ενδιαφέρον αυτή η συζήτηση. Δείχνει ότι το διαδίκτυο όντως εξελίσσεται σε μεγάλη αρένα κωφαλάλων. Σε μεγάλο επίσης δικαστήριο των προθέσεων, των μύχιων επιθυμιών, των ισοπεδώσεων και των γραμμικών ερμηνειών σύμφωνα με τις γνώμες, τις ενοχές και στα σύνδρομα μιας ταραχώδους διαδρομής. Οι θύτες της καταστροφής της Κύπρου και της Ελλάδας, τελικά, επιχειρούν να μετατραπούν και σε θύματα. Στο μεγάλο αυτό δικαστήριο του διαδικτύου, επίσης, κρίνεται η επιστημονική κοινότητα σύμφωνα και με αυτά που ανέφερα μόλις. Τέλος, η φαντασία οργιάζει και οι προφητείες του παρελθόντος αποκτούν παγκόσμια πρωτοτυπία. Γιατί τόσο οργιώδη και αλματώδη φαντασία και τέτοια σοφιστική παραγνώριση της ουσίας σίγουρα δεν υπήρξε πριν και αποτελεί ακόμη ένα νεοελληνικό και κυπριακό φαινόμενο. Συγχαρητήρια.

Υπογραφή: Ένας κριθείς κομμένος των αμφιθεάτρων, ένοχος για πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων κορυφαίο έγκλημα να μην γνωρίζω την Ουρανία Κοκκίνου.

Υστερόγραφο. Πώς να μην θυμηθώ εκείνο το ρηθέν για τα πίτουρα και τις κότες. Δεν πειράζει. Δεν θα αφήσουμε το διαδίκτυο επειδή υπάρχουν καμικάζι της παρακρούσεων και ανορθολογισμού. Για τα πιο πάνω ισχύει η πάγια προειδοποίηση scripta manent και η συμβουλή «να μιλάς αλλά να μην εκτίθεσαι».

Χαχα, μου άρεσε, ‘οι ΑΡΙΣΤΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ’.
Οι άριστοι των Ελλήνων φίλτατε ήταν εκείνοι οι Έλληνες, στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που έγιναν χριστιανοί και σιγά σιγά έγιναν ‘άρχοντες’ στον τόπο τους χωρίς αντάρτικα κι αλλά τέτοια.
Όποιος δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και μένει στα επαναστατικά του σιγά-σιγά θα χαθεί, θα εκβαρβαρωθεί!
Όλα τα άλλα είναι για να έχουν να ασχολούνται οι πανεπιστημιακοί με τις έρευνές τους κτλ και οι μη έχοντες άλλη δουλειά από το να σπέρνουν διαβάλματα…

Ἂς ἀλλάξει κάποιος τὸν τίτλο τοῦ νήματος σέ «Τί γνωρίζω γιὰ ὅλες τὶς πτυχὲς τοῦ Κυπριακοῦ πλήν τοῦ 1964» … Λίγος σεβασμὸς στὸν ἑαυτό μας εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα.

Ἐπὶ τέλους, μετά ἀπὸ ἀτελείωτες δολιχοδρομίες, ὁ ἕτερος τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ Μακαρίου ἐδέησε νὰ σηκώσει τὸ γάντι.ομίες, ὁ ἕτερος τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ Μακαρίου ἐδέησε νὰ σηκώσει τὸ γάντι.
Πρῶτα ἡ προσωπική μου ἐμπειρία:
Τὸ ἀπίστευτα χυδαῖο βρισίδι στὴν Κύπρο κατὰ τῶν Ἑλλαδιτῶν, τῶν «καλαμαράδων», μήπως τὸ φαντασθήκαμε» ; Ἐπὶ παντοδυναμίας
Μακαρίου, τότε ποὺ οἱ ἀντιφρονοῦντες ξυλοκοποῦνταν, ἤκμασε ἡ συγκεκριμένη μορφὴ τέχνης.
Δεύτερον, ἀπὸ πότε ἡ διπλωματία ἔγινε συμβολαιογραφική ; Καὶ μάλιστα στὴν γειτονιά μας ; Φαντάζομαι ἡ «ἐπίσημη δήλωση» Παπανδρέου θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει καὶ χαρτόσημο !
Τριτον, συμφωνῶ ὅτι ἡ πρόταση γιὰ ἄμεση ἕνωση μπορεῖ νᾱ μὴν εἶχε τύχη, ἀλλά, ἰδίως τότε, δὲν μποροῦσε Ἕλληνας ἱεράρχης νὰ τὴν ἀπορρίψει. Ἂς ἄφηνε τὴν βρωμοδουλειὰ σὲ ἄλλους …

H “πολιτική” και η νοοτροπία Μακαρίου υπήρξε το μοναδικό αίτιο των καταστροφών που υπέστη ο ελληνισμός από το 1959 και μετά. Ο Μακάριος είναι ο πρώτος υπεύθυνος για όλα τα δεινά που ακολουθούν τον ελληνισμό από τότε. Οι ενέργειές του και τα αποτελέσματά τους έφεραν και το σχέδιο Ανάν, έστω κι αν πολλοί δεν μπορούν, με το λίγο μυαλό που διαθέτουν, να το δούν αυτό.
Η μέχρι ανθελληνισμού αρχομανία έφερε στους Έλληνες την αυτοκαταστροφή. Μας τα είπε ένα χεράκι και ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη, Τζωρτζ Χόρτον.
Ότι ο Μακάριος είχε εγκαταλείψει τον στόχο της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, μόνο αφελείς και αδιάβαστοι δεν το ξέρουν. Αυτό, ίσως, που θα πρέπει κάποτε κάποιος να ερευνήσει είναι το πότε ακριβώς έγινε αυτό, και να ερευνήσει επίσης και την πιθανότητα να μην υπήρξε ποτέ “ενωτικός” αλλά απλός επιβήτορας του ενωτικού αγώνα για χατίρι της πάντα σατανικής εξουσίας.
Μια προσπάθεια φαίνεται να κάνει η γνωστή Σία Αναγνωστοπούλου με το άρθρο (κεφάλαιο;) Archbishop Makarios: Ethnarch or the identification of religious and Lay Authority? Διαβάζοντάς το η πρώτη εντύπωση που σχηματίζει κανείς είναι ότι άλλες “προοδευτικόφρονές” της αντιλήψεις (όπως θα τις έλεγε και ο Ιωάννης Τσεγκος) την εμποδίζουν από το να διατυπώσει ξεκάθαρα συμπεράσματα. Άλλη αδυναμία κι αυτή της σύγχρονης “ελληνικής” επιστήμης.
Ο ίδιος ο αρχιμακαριακός Ανδρέας Παπανδρέου, που σήκωσε από τον Μακάριο τη συνταγή της επιτυχίας (αντιαμερικανισμός και apres moi le deluge), δηλώνει ξεκάθαρα ότι “ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος πάντα μιλούσε για Ένωση αλλά πάντα οι ενέργειές του απέβλεπαν στην ανεξαρτησία” (“Η Δημοκρατία στο απόσπασμα”, Λιβάνης 2006, σ. 223). Με μια φράση ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του Μακαρίου αποκαλύπτει πόσο απατεώνας ήταν ο άνθρωπος που μέχρι τον Μάιο του 74 μιλούσε για Ένωση!!
Οι απειράριθμες μαρτυρίες-αποδείξεις για τον ανθελληνισμό και τον ανθενωτισμό του Αρχιεπισκόπου παρουσιάστηκαν ξανά και ξανά. Όποιος έχει την ικανότητα διαβάζει και καταλαβαίνει.
Η πιο… θαυμαστή μαρτυρία, ίσως και η πιο ερωτική και γι΄αυτό ίσως και η πιο αδιαμφισβήτητα πειστική, είναι εκείνη της εγκυκλίου της θεολόγου, φανατικής φίλης και ακολούθου του Αρχιεπισκόπου, Ουρανίας Κοκκίνου (μόνο ο κ. Ήφαιστος από όλη την Κύπρο δεν την ξέρει – αλλά γιατί να την ξέρει αφού του χαλά τα επιχειρήματα;), η οποία ζήτησε δι’ εγκυκλίου την κατάργηση εν Κύπρω της ελληνικής σημαίας, διαμιάς και δια παντός, ως… “σοβινιστικού συμβόλου”!! Ποιος της ενέπνευσε άραγε την ιδέα;
Η πηγή γι’ αυτό βρίσκεται στη σελίδα 373 του βιβλίου “Ταξίδι στη μνήμη” (2009) του διευθυντή του Παγκυπρίου Γυμνασίου Γιώργου Χατζηκωστή, τον οποίο μπορείτε να γνωρίσετε και στο βίντεο παρουσίασης τού “Κουράγιο Πηνελόπη”, που για κάποιο “μυστήριο” ή καθόλου μυστήριο λόγο δεν ανεβαίνει στο Αντίβαρο.
Είναι, ανάμεσα στις πολλές, και η αδιαμφισβήτητη μαρτυρία του Αναστάση Πεπονή (ενός έντιμου ανθρώπου) για την ανεντιμότητα Μακαρίου:
«Ο Μακάριος με δέχθηκε νωρίς το πρωί της 29ης ή της 30ής Οκτωβρίου 1964… Φορούσε το αντερί. Ξεκίνησα με τη συνεργασία Ε.Ι.Ρ. – Ρ.Ι.Κ., για να καταλήξω στην πρόταση μιας άμεσης σύνδεσης για ορισμένες εκπομπές. Τόνισα τη συμβολική σημασία αυτής τής σύνδεσης, έχοντας πάντα στο μυαλό μου ως δεδομένη μια κοινή πολιτική με αίτημα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, που με την άσκησή του, όπως όλοι πιστεύαμε στην Ελλάδα, η πλειοψηφία του λαού τής Κύπρου θα επέλεγε την ένωση… Ο Μακάριος μού είπε απερίφραστα ότι αποδεχόταν την Ένωση υπό την προϋπόθεση ότι η Κύπρος δεν θα εντασσόταν, δε θα υπαγόταν, στο ΝΑΤΟ. Ξαφνιάστηκα. Δεν ήξερα αν αυτή τη θέση του την είχε ήδη γνωστοποιήσει στην ελληνική κυβέρνηση, δεν ήμουν προετοιμασμένος για το θέμα, πολύ περισσότερο να ακούσω από τον Μακάριο μια τοποθέτηση με την οποία ουσιαστικά απέκλειε την ένωση. Παρατήρησα ότι η ένταξη τής Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ήταν δεδομένη από το 1952. Για την ένωση με αυτή την Ελλάδα είχε πρωτοστατήσει ο ίδιος και, πάντως, με αυτό το δεδομένο έγινε ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ… Τον ρώτησα αν πίστευε πως σε περίπτωση σύγκρουσης των δύο συνασπισμών η Μεγάλη Βρετανία θα εξαιρούσε τις βάσεις της από την υπαγωγή στο ΝΑΤΟ. Δεν απάντησε.
»Έφυγα ξέροντας ότι δεν είχα πετύχει την αποκατάσταση κάποιας απευθείας σύνδεσης με την οποία απέβλεπα να ολοκληρωθεί η συνεργασία Ε.Ι.Ρ και Ρ.Ι.Κ., και με συγκεχυμένα συμπεράσματα για την πολιτική του Μακαρίου.»
Ο Πεπονής, όμως, τελειώνει το συγκεκριμένο κεφάλαιο στο βιβλίο του με την περιγραφή ενός δείπνου στο οποίο προσκλήθηκε από τον Σοβιετικό πρέσβη στην Αθήνα. Παρόντες, λέει ο Πεπονής, ήταν κι άλλοι Έλληνες επίσημοι: Ο Υφυπουργός Τύπου Γιώργος Μυλωνάς και ο Γενικός Διευθυντής του ιδίου Υπουργείου Γιώργος Καβουνίδης. Γράφει ο Πεπονής: «Στο τραπέζι ο πρεσβευτής φανέρωσε αμέσως το ζήτημα για το οποίο έκανε εκείνο το γεύμα. Χωρίς περιστροφές, μίλησε κατά της προοπτικής τής ένωσης, την τοποθέτησε ως κίνηση για την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Μιλούσε αρκετά έντονα, απευθυνόταν κυρίως σε μένα. Θυμάμαι τη βασική μου απάντηση: ‘Το γεγονός ότι εσείς οι μεγάλοι δεν καταφέρνετε να εξασφαλίσετε την ειρήνη και να ξεπεράσετε την πόλωση μεταξύ των δύο στρατιωτικών συνασπισμών δεν μπορεί να στερήσει από έναν λαό το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.’ Ο διάλογος κράτησε αρκετά. Έφυγα πρώτος.»
Αναστάση Πεπονή «1961-1981, Τα γεγονότα και τα πρόσωπα», Λιβάνης 2002, σ. 86-90.

Η Σοβιετική Ένωση, το κομμουνιστικό κόμμα Κύπρου ΑΚΕΛ, όλοι οι αριστεροί και οι δεξιοί ανθέλληνες και ανθενωτικοί ήταν οι σύμμαχοι του Μακαρίου. Με ποια λογική σήμερα οι κ.κ. Ήφαιστος και Μπίλλης υποστηρίζουν εκείνη την καταστροφική πολιτική; Τους ρωτήσαμε ξανά. Η απάντησή τους αποτελείται από άλλ’ αντ’ άλλων. Ο καθένας μπορεί να συμπεράνει ότι τα άλλ’ αντ’ άλλων “επιχειρήματά” τους μόνο προσωπικά συμφέροντα αποπειρώνται μάταια να προστατέψουν. Αλλά αυτή είναι η σημερινή Ελλάς, ανέντιμη και μικρή, χαμένη και νεκρή Ελλάς. Ζήτω η Ελλάς. Η εκτός πραγματικότητας πραγματική Ελλάς.

Συενεπῶς, οἱ κύριοι Ἥφαιστος καὶ Ροδίτης συμφωνοῦν ὡς πρὸς τὸ τὶ ἀκριβῶς συνέβη τὸ 1964. Προσεφέρθη, ἔστω καὶ ἐπιπολαίως ἡ Ἕνωσις ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανούς καὶ τὴν ἀπέρριψε ὁ Μακάριος. Ἡ διαφωνία τους ἀρχίζει ἀπὸ τὸ πῶς ἀποτιμοῦν τὶς συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν, τῶν πράξεων τοῦ Μακαρίου τὸ 1964. Πράγματι, δὲν εἶναι λογικὸ νὰ καταγγέλλουμε τὸν Μακάριο γιὰ ὅλες τὶς ἐπακολουθήσασες συμφορές. Εἷναι δέ, ἀδιαμφισβήτητο ὅτι καὶ στὴν κεντρικὴ ἀπόφασή του νὰ μὴν συνεργασθεῖ μὲ τὶς ἑλλαδικὲς κυβερνήσεις ὅλων τῶν ἀποχρώσεων οὔτε μὲ τὶς συμμαχικὲς κυβερνήσεις κατόρθωσε νὰ ἔχει τὴν ἔγκριση τῆς πλειοψηφίας τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ. Κατά τὴν γνώμη μου, ἀκόμη καὶ ἂν τὰ τεκμήρια πού παρουσιάζει στὸ βιβλίο του ὁ κύριος Ροδίτης εἶχαν δημοσιευθεῖ καὶ γίνει γνωστὰ τὸ 1964, ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ θὰ εἶχε άπορρίψει τὴν Ἕνωση, ὄχι γιὰ τὴν διαδικασία της μόνο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν οὐσία της. Διότι, πέραν τοῦ ἐθνικοῦ αἰσθήματος, μεγάλη μερίδα τοῦ λαοῦ, κυρίως οἱ κομμουνιστὲς καὶ ἡ ἀνωτέρα οἰκονομικῶς τάξη, εἶχε συμφέρον νὰ στηρίξει τὴν ἀνεξαρτησία. Ἴσως, ἂν ὁ Μακάριος ἐξεδηλοῦτο ὑπὲρ τῆς Ἑνώσεως, νὰ παρέσυρε κάποιους νὰ ψηφίσουν ἐναντίον τῶν συμφερόντων τους. Ἀλλὰ καὶ τὸτε ἡ Ἕνωσις θὰ ἦταν κίβδηλη. Ὁ Μακάριος, λοιπόν, διερμήνευσε ὀρθῶς τὶς ἐπιλογὲς τῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ.
Ἡ ἀξία τῆς ἰστορίας ἔγκειται στὰ διδάγματά της γιὰ τὸ παρόν. Καὶ κατὰ τοῦτο ἡ Κυπριακὴ τραγωδία ἀποδεικνύει πόσο λανθασμένη εἶναι ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἀπομονώσεως ἀπὸ δυνητικοὺς συμμάχους χάριν νέων, άποδειιγμένων ἰστορικῶς ὡς ἀναξιοπίστων, καθὼς καὶ τῆς φιμώσεως τῶν άντιλεγουσῶν φωνῶν. Πιθανῶς ἡ κοντινώτερη ἱστορικὴ φυσιογνωμία πρὸς τὸν Μακάριο νὰ εἶναι ὁ Νίκος Ζαχαριάδης. Στοιχημάτισαν πολλὰ στὸ «ξανθὸ γένος» καὶ ἔχασαν. Πόσο λίγο γνώριζαν τὴν ἱστορία τῶν σχέσεων τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ρωσσία …. Ὅ,τι ζημία, πάντως, ἔκαναν, τὴν ἔκαναν. Τὸ ζήτημα εἶναι νὰ μὴν ξαναπέσουμε, Ἑλλαδίτες καὶ Κύπριοι, σὲ τέτοια τυφλὴ προσωπολατρεία, οὔτε καὶ στὸ ἀντίθετό της τὸ ὁποῖο ἡ προσωπολατρεία πού συνεπιφέρει καὶ εἶναι ἡ δαιμονοποίηση. Καὶ νὰ ἀξιώσουμε θεσμοὺς οἱ ὁποῖοι θὰ ἐπιβάλλουν τὴν διαρκῆ λογοδοσία τῆς ἡγεσίας. Διότι σὲ αὐτὸ ὑστεροῦμε πολύ καὶ σήμερα ἀκόμη.

Ἐμ δὲν μᾶς δίδαξε ἡ τραγωδία τῆς Κύπρου ὅτι ἡ ἀπομόνωση τοῦ ἄλλου διὰ τῆς ἐμμονῆς στὴν ταπείνωσή του δὲν εἶναι καλὴ ἰδέα ; Μακαριακοὶ θὰ γίνουμε ; Γιὰ τὸ 1964, τὸ ζήτημα ἐκκαθαρίσθηκε πλήρως. Ἂν θεωροῦμε ὅτι, ὅσοι στὴν Κύπρο ἀκολούθησαν, ἀπὸ καιροσκοπισμό, συμφέρον ἢ γνησία πεποίθηση τὴν ἀνθενωτικὴ γραμμή, πρέπει νὰ ἐκτελεσθοῦν, καλὸν εἶναι νὰ τὸ λέμε εὐθέως. Ἀλλὰ τὸ θέμα εἶναι ἀπλῶς νὰ πεισθοῦν, μέσα τους καὶ γνησίως, καὶ μέχρι ἐκεῖ. Ἂν, δέ, ἰσχυριζόμεθα ὅτι ποτὲ δὲν θὰ πεισθοῦν οὔτε θὰ μπορέσουν νὰ ‘δοῦν τὴν άλήθεια, καὶ πάλι πρέπει νὰ προτείνουμε ὄχι μόνον διχοτόμηση, ἀλλὰ ἐπιστροφὴ στὴν ἐποχὴ ποὺ «ἡ Ἑλλὰς ἐσιδηροφόρει». Πάντως, ὅσοι ἔχουμε τέτοια πεποίθηση, τοὐλάχιστον δὲν πρέπει νὰ λέμε, οὔτε νὰ γράφουμε τίποτε, ἀφοῦ, κατ’ ἰδίαν ἠμῶν ὁμολογίαν, εἶναι χάσιμο χρόνου.

«Ἐλλαδικὸ» δέν εἶναι τὸ «Ἀντίβαρο», ἀλλὰ ἔχει μία βαρύτητα καὶ σοβαρότητα. Καὶ τὰ γεγονότα τοῦ 1897, στὴν ἐποχή τους μόνον ἡ «Νέα Ἡμέρα» τῆς Τεργέστης τὰ ἔγραψε σωστά. Καὶ σήμερα, μόνον οἱ ἐπαΐοντες τὰ γνωρίζουν. Ὁμοίως καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Αὐτὴ εἶναι ἡ φυσικὴ κατάσταση τῶν πραγμάτων καὶ αὐτὴ ἧταν πάντοτε. Ὁ Θουκυδίδης ὁ ἴδιος ἀρκέσθηκε στοὺς ὀλίγους ποὺ γνησίως θέλουν νὰ μάθουν τὶ ἔγινε. Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ζητᾶ γιὰ τὸ ἔργο του περισσότερα άπὸ τὸν Θουκυδίδη ! Νὰ εἶσθε βέβαιος ὅτι πολλοὶ θὰ ἤθελαν νὰ ἔχουν γράψει τὴν τριλογία σας μὲ τὸν τρόπο πού τὴν γράψατε ἐσεῖς, ἀλλά, βέβαια, δὲν θὰ τὸ μποροῦσαν.
Τώρα, ἡ θέση πολλῶν πού βρέθηκαν, γιὰ πολλοὺς λόγους, στὴν λάθος πλευρὰ μιᾶς συζητήσεως εἶναι ἀρκετὰ δύσκολη ἀπὸ μόνη της. Δὲν πρόκειται νὰ άλλάξει ἀπότομα ἢ με δηλώσεις μεταστροφῆς καὶ μετανοίας. Ἀφοῦ σιωποῦν στὸ συγκεκριμένο θέμα, ἔκαναν αὐτὸ ποὺ μποροῦσαν. Πῶς ξέρουμε ὅτι, σωφρονισμένοι απὸ τὰ παλαιὰ παθήματα, δὲν θὰ συμβουλεύσουν καλύτερα στὸ μέλλον γιὰ ἄλλα θέματα, τόσον τοὺς φοιτητές τους, ὅσον καὶ τὸ κοινό. Δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς κρίνουμε μὲ αὐτὰ πού κάνουν ὅταν εἶναι στριμωγμένοι. Μήπως τοὺς λείπουν οἱ γνώσεις ἢ ἡ κρίση ; Ὄχι βέβαια, ἀλλὰ λαθεύουν σὲ μερικά, ὅπως ὅλοι μας. Ἀφῆστε πού μποροῦν ἀκόμη νὰ ἐλπίζουν ὅτι θὰ ἐμφανισθεῖ αντέγραφον, τὸ ὁποῖον θὰ ἀποδεικνύει ὅτι μόνον ὁ Μακάριος ἤθελε γνησίως τὴν Ἕνωση !

Συγχαρητήρια “Ελευθέριε”, το τύλιξες το δεκάρι. Άντε, και σε καλή μεριά!
Από την άλλη, εύχομαι να μην είσαι κανένα ψευδώνυμο του κ. Ήφαιστου, γατί κι αυτός με γιαγιάδες, καρούλια και τέτοια ασχολείται.
Να μου επιτρέψεις, λοιπόν, να μείνω στα έγγραφα, που μόνο με «αντέγγραφα” απαντώνται, όπως λέει και ο κ. Γεωργάνας, κι όχι με καρούλια!
Να, λοιπόν, ακόμα ένα έγγραφο, ημερομηνίας 23 Αυγούστου 1964, αριθμός 462, σ. 344 της “Πηνελόπης” και με το πρωτότυπο στα αγγλικά στις σ. 495-498. Λέει ο ίδιος ο Ντην Άτσεσον: «…when Greeks were ready to produce Enosis, they could say it was unconditional, as it would indeed be since the Turks would have missed the bus»!
Indeed, λοιπόν, θα ήταν unconditional η Ένωσις, χωρίς όρους, δηλαδή, όπως λέει ο ίδιος ο Άτσεσον, φτάνει να μπορούσαν να την κηρύξουν οι Έλληνες. Και γιατί δεν το μπορούσαν οι Έλληνες με μια ολόκληρη μεραρχία που έφεραν στην Κύπρο, δύναμης Σώματος στρατού, ειδικά γι’ αυτό τον σκοπό; Τη στιγμή, ακόμα, που δεν διέθετε αποβατικό στόλο η Τουρκία; Τη στιγμή που η επίσημη απόφαση του ΝΑΤΟ ήταν παρεμπόδιση οποιασδήποτε άλλης ανάμιξης, τουρκικής ή σοβιετικής;
Η απάντηση είναι απλή: Δεν την ήθελε ο Μακάριος, που στρίγγλιζε σε όλους τους τόνους προς τον «λαό» ότι επρόκειτο για διχοτόμηση! Κι αν δοκίμαζε ο Παπανδρέου να επιβάλει την Ένωση; Μα τότε θα είχαμε από το 64 τον εμφύλιο του 74. Άμεση σύγκρουση Ελληνικού Στρατού και Εθνικής Φρουράς από τη μια, με τον «λαό» του ΑΚΕΛ και την ανθενωτική δεξιά του Μακαρίου από την άλλη.
Σοφά, λοιπόν, αποφασίζοντας δεν δοκίμασε να επιβάλει την Ένωση με το ζόρι ο Γεώργιος Παπανδρέου. Με αποτέλεσμα να τον κατηγορεί σήμερα ο κ. Ήφαιστος ότι ήταν… πραξικοπηματίας! Αυτή η λογική!! Γι’ αυτό, μόνο, κύριε Γεωργάνα μου, μόνο για την αποκατάσταση της τιμής ενός άξιου πρωθυπουργού της Ελλάδας, άξιζε να έδειχνε ένα… άλφα ενδιαφέρον η σημερινή Ελλάς, πέραν του Αντιβάρου. Ειδικά τη στιγμή που το δούλεμα σε βάρος της Ιστορίας των Ελλήνων διαρκεί εδώ και μισό αιώνα. Κι επιπλέον τα αποτελέσματα του δουλέματος τα ζούμε ακόμα, μέχρι αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, στο πετσί μας. Κι ίσως κι εσείς εκεί, με την οικονομική κρίση και με τη λειψή ΑΟΖ, που θα ήταν η μεγαλύτερη της Μεσογείου, και θα ήταν στην παραγωγή ίσως και πριν 30 χρόνια από σήμερα.
Δεν είναι καιρός, λοιπόν, να πάψει πια το δούλεμα, μπας και μπούμε σε μια πορεία εθνικής αυτογνωσίας, απαραίτητης για έξοδο από το τέλμα της παρακμής;

Ωραία, αλλά τι γίνεται με το “πόρισμα” ομάδας επιστημόνων-ερευνητών που ανέλαβε εδώ και μήνες να τις ανατρέψει, έχοντας πάρει πολύ στα σοβαρά, τις “τσαρλατανιές”, τις “φαρσοκωμωδίες” και τις “προφητείες του παρελθόντος”; Μήπως έγιναν τέτοιες ΜΕΤΑ που κατέστη αδύνατον να ανατραπούν; Ε ρε κακόμοιρη Ελλάς, πού σε κατάντησαν. Σίγουρα η απτυχίωτη οικοκυρά της γειτονιάς κάτι μπορεί βάσιμα να απαντήσει επί του προκειμένου. Εσείς όμως;
Κι επειδή αντιλαμβάνομαι την αγωνία του κυρίου να έχει την τελευταία λέξη, του την χαρίζω. Ξέρουν καλά οι νουν έχοντες ποια είναι. Ήδη την εγνώρισαν καλά.

Αγαπητέ κ Ροδίτη, επειδή κόλλησε η βελόνα στο “πόρισμα” είναι μια ακόμη απόδειξη των ιστοριογραφικών σας ελλειμμάτων. Δεν υπάρχει κάποια ανάκριση που βγάζει εισαγγελικά πορίσματα αλλά περιγραφή και ερμηνεία και εκτιμήσεις (πάντοτε)
υψηλού ρίσκου όχι βέβαια για τις προθέσεις του καθενός και το είδος της ψυχής του αλλά για το πως συναρτώνται και συμπλέκονται τα διάφορα επίπεδα ανάλυσης όπως ρέει η ιστορία. Μια έρευνα κρατά πολλά χρόνια και δεν στέκεται σε μια θέση, ένα βιβλίο ή ένα αρχείο που βολεύει και οριστικοποιείται όταν εξαντληθεί η διερεύνηση των πολλών πηγών και όταν γίνουν όλες οι περιγραφές και ερμηνείες που συναρτούν και συνδέουν γεγονότα, εποχές και θεωρία. Τώρα, περιμένετε όσο θέλετε γιατί πόρισμα όπως το κατανοείτε εσείς δεν θα υπάρξει. Όταν λοιπόν ολοκληρωθεί θα δημοσιευτεί με κριτήριο όχι την αγωνία σας για το κατά πόσο θα σαρωθούν μονοσήμαντες γνώμες, άλματα και προφητείες. Κανένα “πόρισμα” εξάλλου ή περιγραφή ή ερμηνεία δεν μπορεί να αφορά την ψυχή και τα φρονήματα του καθενός ή τις προθέσεις του. Απλά κανείς δεν τα ξέρει. Μόνο φαντασιόπληκτοι που θέλουν να δικαιολογήσουν κάτι.

Η ιστορία του Μακαρίου είναι χειρότερη από του άσωτου υιού.
Εκείνος απαίτησε την “περιουσία” του κι έφυγε. Ο Μακάριος βλέποντας τούς γονιούς του να ασθενούν (εξάρτηση της Ελλάδος) το θεώρησε ευκαιρία να τους μαχαιρώσει πισώπλατα, ν’ αρπάξει το “κομμάτι του” (κανείς δεν του είπε ότι είναι “δικό” του) και να φύγει, βρίζοντας μάλιστα τους γονιούς του, ως ανίκανους!! Έφαγε το μισό στα ξένα και πέθανε. Μόνο που άφησε και κακοδασκαλεμένα παιδιά πίσω του. “Αποφασίστε εσείς” τούς λένε τώρα με το δίκιο τους τ’ άλλα αδέλφια τους, “από μας μόνο συμπαράσταση μπορείτε να έχετε”.
Ίσως τώρα, οι καθηγητές και τα μαθητούδια του δέκα με τόνο (δηλαδή τα κακοδασκαλεμένα παιδιά), καταλάβουν πού είναι η παλιανθρωπιά – πράμα δύσκολο, βέβαια, αν και ο Γεωργάνας λέει: Το νιώθουν, το νιώθουν, άσε τους λίγο ήσυχους, όμως, να το χωνέψουν.

Μπράβο Λευτεράκι, έχεις κι από μένα δέκα με τόνο! Πολύ μερακλίτικο το τραγούδι.
Ποιος είναι ο τύπος με το τσιγάρο και την κιθάρα; Μ’ αυτά ασχολείσαι;

Φοβερό Ελευθέριε (άγνωστός μου στα επιχειρήματα του οποίου αντιτάσσεται, χαρακτηριστικά, το σκωπτικό “Λευτεράκης”, αυτό εννοώ όταν λέων δολοφονίες χαρακτήρων αντί επιχειρήματα)

Βέβαια, υπάρχει ακόμη ένα τραγούδι που σπάει κόκαλα όσων “λησμονούν της πατρίδος τους το πάθος”. Είναι μια μελωδική απόδοση μιας (ποιητικής) φιλοσοφικής κορύφωσης του μεγάλου μας πολιτικού φιλοσόφου του ιστορικού γίγνεσθαι γνωστού και ως Αλεξανδρινός ποιητής. http://www.youtube.com/watch?v=KzFRXoovEbc&NR=1

Η ζωή συνεχίζεται, δυστυχώς κατηφορικά, μιας και μερικοί ενδίδουν στο εμφύλιο πάθος αντί να προσκολλώνται και να παλεύουν στις Θερμοπύλες. Στην εποχή μας οι εισβολές ονομάζονται “soft power” το “μπήκαν οι εχθροί μέσα στο μυαλό μας” κατ’ αντιστοιχία του “μπήκαν οι οχτροί στη Πόλη”. Γιατί αν κατάλαβες καλά όλος αυτός ο καυγάς έχει βάθος: Γιατί αυτό που πάνε να κάνουνε οι ανανιστές -δηλαδή η Κύπρος να καταλυθεί, να κατεδαφιστεί και να δοθεί στα ηγεμονικά και περιφερειακά αρπακτικά θηρία-, να μην είχε γίνει το 1964 και το 1974 όταν οι Τούρκοι “θα καταλάβουν ολίγον έδαφος” το οποίοι “αφού υπάρχουν θερμόαιμοι που παλεύουν στις Θερμοπύλες για να μην δοθεί η πατρίδα τους στους Βαρβάρους” θα πρέπει να τους κατηγορούν ότι δεν βλέπουν την αλήθεια. Την ιστορική δηλαδή αλήθεια ότι όποτε μια κοινωνία χάσει την ελευθερία της και κατακτηθεί (το ολίγον έδαφος και ολίγες βάσεις είναι η μεθόδευση και η εξαπάτηση) δρομολογείται το τέλος.

Μα Ελευθέριε, δεν καταλαβαίνω γιατί ευχαριστείς τον κ. Ήφαιστο “για την όλη συνεισφορά, τη στήριξη και τέτοια”!! Νόμισες, φαίνεται, ότι όλα θα τέλειωναν με μια νύχτα στα μπουζούκια! Αντιθέτως. Τώρα αρχίζουν.
Επειδή η δική σας επιστημονική-ερευνητική ομάδα δεν παρήγαγε το αναμενόμενο αποτέλεσμα που υπεσχέθη ο κ. Ήφαιστος, δεν θα ήταν ανώφελο να σας παρουσίαζα εδώ – εφόσον υπάρχει και το προηγούμενο δημοσίευσης άρθρων και αποσπασμάτων άρθρων και βιβλίων άλλων εκ μέρους των κ.κ. Ηφαίστου και Μπίλλη – σύντομα άρθρα και ομιλίες (ή αποσπάσματα, αναλόγως μεγέθους) επιστημόνων-ερευνητών που αφορούν στο βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”.
Άμεση επιβεβαίωση των στοιχείων αυτών των μελετητών, αν δεν τους γνωρίζει ήδη, μπορεί να έχει ο admin μόλις τα ζητήσει, ενώ ταυτόχρονα θα στέλνω στην ιδιωτική του διεύθυνση ολόκληρό το άρθρο ή την ομιλία σε περίπτωση που εδώ θα χρησιμοποιείτε μόνο απόσπασμα. Θα στέλνω επίσης στοιχεία για το πού και πότε έγινε ή δημοσιεύθηκε, αν ζητηθούν.
Αρχίζοντας χρονολογικά παραθέτω απόσπασμα από άρθρο της γνωστής ερευνήτριας και συγγραφέως, Κυπρίας από την Κερύνεια, κατοίκου Λονδίνου, κας Φανούλας Αργυρού. Δημοσιεύθηκε στις κυπριακές εφημερίδες Λονδίνου, στη λευκωσιάτικη “Σημερινή” και στο διαδίκτυο. Η κυρία Αργυρού είναι πολύ γνωστή για τη μεγάλη προσφορά της στην ιστορική έρευνα, για το Κυπριακό, που συνεχίζεται. Μέχρι στιγμής έχει δημοσιεύσει εκατοντάδες έγγραφα από τα επίσημα αγγλικά αρχεία.
Λέει, λοιπόν, η κα Αργυρού:

“Κουράγιο Πηνελόπη»
« Η αλήθεια δεν έχει ειδικό χρόνο δικό της, η ώρα της αλήθειας είναι τώρα-πάντα» Άλμπερτ Σβάιτσερ

Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το νέο βιβλίο του συμπατριώτη μας λογοτέχνη κ. Άντη Ροδίτη «Κουράγιο Πηνελόπη» και τον συγχαίρω πραγματικά για την απόφασή του να ερευνήσει τα αμερικανικά αρχεία και να εκδώσει, καλύπτοντας την πλέον σημαντική θα έλεγα περίοδο της Κυπριακής Ιστορίας – 1964 – μετά την ζυριχική ανεξαρτησία του 1960, το τόσο σημαντικό αυτό βιβλίο. Πάντοτε υποστήριζα ότι τα αμερικανικά έγγραφα πρέπει να μελετώνται σε συνδυασμό με τα βρετανικά. Και η εργασία του κ. Ροδίτη έκανε ακριβώς το απαιτούμενο και παρέδωσε μια ιστορική πλέον παρακαταθήκη που οφείλουν οι ιστορικοί, ακαδημαικοί, φοιτητές και πολιτικοί να αξιολογήσουν. Να μελετήσουν, όμως απελευθερωμένοι από τυχόν κομματικές παρωπίδες, και να αναθεωρήσουν, να διορθώσουν ιστορικές ανακρίβειες στη πρόσφατη Κυπριακή Ιστορία για την συγκεκριμένη περίοδο.
Μια περίοδο όπου η αλήθεια των γεγονότων αφέθηκε εγκληματικά να παραμένει φυλακισμένη με μαύρο φερετζέ, λόγω κομματικο-πολιτικών συμφερόντων δικών μας και ξένων. Με αποτέλεσμα να περνούν ανενόχλητες η τουρκική εκδοχή, η εκδοχή κάποιων επιτήδειων Βρετανών και εκείνη που συνέφερε στο ΑΚΕΛ και τη Μόσχα, άνευ τεκμηρίωσης αλλά της μετρητοίς, δίχως κανένα επίσημο αντίλογο. (Ακριβώς όπως γίνεται δυστυχώς και με τα γεγονότα του 1974…).

Καταποντίζεται ένα ψέμα 49 χρόνων!

Το 1964 μετά την τουρκική απόπειρα πραξικοπήματος με σκοπό την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση δύο ξεχωριστών ομόσπονδων κρατών, ξεσπάθωσαν οι «πατριωτικές δυνάμεις» στο νησί ότι τάχα το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί είχαν σχέδιο Νατοποίησης της Κύπρου και θα κατέβαζαν μια δύναμη των 10,000 στρατιωτών! Μια λανθασμένη και καθόλου τεκμηριωμένη «ιστορική» θέση, που ποτέ δεν αλήθευε.
Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί κανένα ενδιαφέρον δεν είχαν για ανάμιξη στο Κυπριακό. Οι Βρετανοί ήσαν εκείνοι που τους προσέγγισαν και τους πίεσαν να εμπλακούν για να μην φαίνονται οι ίδιοι και τα φιλοτουρκικά τους σχέδια.
Την πραγματικότητα αυτή μας την φανέρωσαν τα βρετανικά έγγραφα (κάλυψα το θέμα στο βιβλίο μου «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011»). ΄Ομως, ο κ. Άντης Ροδίτης προχώρησε με την δική του έρευνα μέσω των αμερικανικών αποδεσμευμένων εγγράφων και επιβεβαίωσε την ιστορική αυτή αλήθεια και όχι μόνο. Εμβάθυνε στο θέμα με στοιχεία αδιαμφισβήτητα γιατί τα έγγραφα που χρησιμοποίησε είναι πρωτογενή όπως και τα βρετανικά και όχι από τη τάδε πηγή ή την άλλη.
Επισημαίνω την ιστορική, διαχρονικής σημασίας δήλωση, του Άγγλου πρωθυπουργού Σερ ΄Αλεκ Χιούμ – σελίδες 69/70 «Κουράγιο Πηνελόπη» – σε αγγλοαμερικανική σύσκεψη που έγινε στο Λευκό Οίκο στις 14 Φεβρουαρίου 1964, (ως βέβαια γνώστης των διχοτομικών σχεδίων από πρώτο χέρι) : «Ο Σερ ΄Αλεκ είπε πως αν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στο νησί, η Βρετανία θα τον καλούσε να σταματήσει σε μιά ορισμένη γραμμή, αλλά οι δυνάμεις της δεν θα πολεμούσαν εναντίον ενός νατοικού συμμάχου…». ( Η υπογράμμιση δική μου). Ο ίδιος ήταν που τον Δεκέμβριο του 1963 έστειλε οδηγία στον υπουργό Κοινοπολιτείας που βρισκόταν στη Λευκωσία να έχει υπόψη του ότι «δεν έχουμε πρόθεση να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας έστω και αν οι Τούρκοι εισβάλουν…».
΄Οπως ακριβώς κατά γράμμα έκαναν το 1974. Η γραμμή δε που εννοούσε, δεν ήταν άλλη από την γραμμή Αττίλα του 1974. Την επιβεβαιώνουν χάρτες στα βρετανικά αρχεία… (Η ίδια γραμμή σε χάρτη «Κίσσιγκερ» του 1974 – έρευνα συνάδελφου Μιχάλη Ιγνατίου).

Το βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη» ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για την ιστορική αλήθεια των διαπραγματεύσεων το 1964 με την ανάμιξη των Αμερικανών στο Κυπριακό και κυρίως το έντονο παρασκήνιο πάρε-δώσε μεταξύ 20-25 Αυγούστου 1964. Όταν κορυφώθηκαν οι αμερικανικές προσπάθειες (με τους φόβους των περί κουβανοποίησης της Κύπρου λόγω των αυξανόμενων δοσοληψιών της κυπριακής κυβέρνησης με την Μόσχα) και αποφάσισαν πλέον ότι η μόνη σωστή λύση για το Κυπριακό, με τη βοήθεια του Γεώργιου Παπανδρέου, ήταν η ‘΄Ενωση δίχως όρους’. Αγνοώντας τις πιθανές τουρκικές αντιδράσεις. Θα άφηναν την διαπραγμάτευση των ωφελημάτων προς την Τουρκία για συζήτηση και ολοκλήρωση μετά την επιβολή της Ένωσης.
Δυστυχώς, όμως, οι Βρετανοί που παρακολουθούσαν στενά την όλη διαδικασία, με στήριγμα τη γνώση τους ότι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ΔΕΝ ήθελε την Ένωση με την Ελλάδα, τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια την τελευταία στιγμή…Το βιβλίο εξηγεί με λεπτομέρειες τα γεγονότα των ημερών εκείνων και τεκμηριώνει με πληθώρα επισήμων εγγράφων.
Σίγουρα τα πράγμα θα ήσαν πολύ πιο εύκολα για την ελληνική κυβέρνηση και την Ουάσινγκτον να επιβάλουν την Ένωση δίχως όρους. Το πως θα ξεμπέρδευαν βέβαια με τους Βρετανούς και Τούρκους, αυτό θα ήταν δικό τους θέμα να αντιμετωπίσουν εφόσον η Ελλάδα θα αποχωρούσε πια από τις Συμφωνίες Ζυρίχης κτλ. ΄Ομως στην περίπτωση ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είναι σίγουρο ότι ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ την Ένωση. Και οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν εκείνο το στοιχείο στην αντιμετώπιση των αμερικανικών ενεργειών υπέρ των Τούρκων εφόσον είχαν υπόψη και τις μυστικές συμφωνίες που είχαν ήδη κάνει με την Τουρκία…
Κλείνω με ένα απόσπασμα από έκθεση του Σερ Ντέιβιντ Χάντ, Βρετανού Υπ. Αρμοστού στην Κύπρο μεταξύ 1965-1967, ο οποίος υποστήριζε την ΄Ενωση και το έλεγε στους ανώτερούς του στο Φόρειν ΄Οφις διαφωνώντας με τη πολιτική τους:
«… Επιπρόσθετα με τη θέση που διατηρώ ότι ο Μακάριος είναι εναντίον της Ενώσεως, δηλώνω επίσης ελεύθερα ότι η Ένωση είναι καλό πράγμα για τη Βρετανία… Εξάλλου έχει εξηγηθεί και από τον προκάτοχό μου… Εν συντομία θα ήθελα να πω ότι εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, αντιθέτως θα κερδίσουμε. Αυτό είναι το κύριο αντικείμενο των συζητήσεων για την Ένωση με την πραγματική της έννοια (ατόφια Ένωση). ΄Ότι, δηλαδή, είναι η μόνη σταθερή λύση εφόσον όλες οι άλλες κινδυνεύουν να τορπιλιστούν από τους υποστηρικτές της Ένωσης…».
Αλίμονο όμως, κτυπούσε στου κουφού την πόρτα και το γνώριζε…

Φανούλα Αργυρού
Ερευνήτρια/συγγραφέας
Λονδίνο 4.8.2013

Η “ανασφάλειά” μου είναι και της κας Αργυρού “ανασφάλεια”, και του Δρ Χάρη Φεραίου “ανασφάλεια”, πιο κάτω. Του Παναγιώτη Ήφαιστου, όμως, ποια είναι και τί είναι;
Δεν μπορώ τώρα να παραβλέψω το γεγονός ότι ο κ. Ήφαιστος με τόσα που έχει να καταμαρτυρήσει εναντίον των εγγράφων που επικαλούμαι, επικαλείται κι ο ίδιος φράσεις από αυτά τα ίδια για να τις εκσφενδονίσει εναντίον του Γεωργίου Παπανδρέου (παρ’ όλο που ο ίδιος λέει: “κανείς δεν μπορεί να κρίνει τις προθέσεις ενός ιστορικού προσώπου”), τον οποίον ύβριζαν οι Αμερικανοί επειδή δεν τους έκανε τα διχοτομικά τους, αρχικά, χατίρια! Κατά τα άλλα ήταν, κατά τον κ.Ήφαιστο, πραξικοπηματίας!!
Είναι καιρός ο κ. Ήφαιστος να διαλέξει επιτέλους… άποψη!
Στον Δρ. Φεραίο, όμως:
“Εκείνο που είναι αδύνατο να κατανοήσει όποιος διαβάσει στις 116 καταχωρήσεις αυτού του ιστότοπου, τις χιλιάδες χιλιάδων λέξεις, όσων επιτίθενται στον Α. Ροδίτη για το βιβλίο του «Κουράγιο Πηνελόπη» (κυρίως Ήφαιστος και Μπίλλης) είναι ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, ή τι ακριβώς ιστορεί. Διότι φυσικά ο καταιγιστικός χαρακτηρισμός με ατέλειωτα απαξιωτικά επίθετα και μόνο, δεν συνιστούν βεβαίως περιγραφή του περιεχομένου ενός βιβλίου. Έκτος των ως άνω κοσμητικών όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μια κλασική σύνοψη της συνθηματολογικής μυθολογίας, περί μεγαλοφυούς μεν, πλην αθώου Μακαρίου Γ’, («αθώου», κατά το ότι περιβαλλόμενος, μηδενός εξαιρουμένου, από «ψοφοδεείς», «ασπόνδυλους», «ξενόδουλους», «αργυρώνητους» και ποικίλους άλλους Έλληνες, αλλά και ξένους, «δαίμονες», δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την, που διακαώς ποθούσε, Ένωση!). Ακμάζουσα μυθολογία, ας σημειωθεί, από την οποία μαστιζόμενος για 53 τώρα χρόνια ο τόπος, ξυλάρμενος πελαγοδρομεί, αδυνατώντας να βρει οδό σωτηρίας.
Και αν εγώ παρεμβαίνω μετά από το πλήθος αυτό των καταχωρήσεων δεν το κάνω για να υποστηρίξω τάχα την οποιαδήποτε θέση έχει ίσως διατυπώσει στο βιβλίο του ο Ροδίτης. Διότι, εγώ λέω, ότι εκείνο που έχει ο Ροδίτης δεν είναι κάποια θέση. Εκείνο που έχει, και είναι καταλυτικό, πώς αλήθεια δεν το είδανε οι κύριοι Ήφαιστος και Μπίλλης, είναι εκατόν ογδόντα δύο (αριθμός 182) συντριπτικά έγγραφα για την Κύπρο, σχεδόν όλα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, έγγραφα μάλιστα που δεν απευθύνονται σε τρίτους, αλλά αποτελούν τη μεταξύ τους (εσωτερική) διπλωματική αλληλογραφία, Αμερικανών πρεσβευτών (Λευκωσίας, Αθήνας, Άγκυρας κυρίως) με τους προϊσταμένους τους (κυρίως Υπουργό και Υφυπουργό Εξωτερικών) και αντιστρόφως, ή Υπουργών και Αμερικανού Προέδρου. Εγγραφα «συντριπτικά» κατά το ότι είναι και ανατρεπτικά των ιδεοληψιών που «έτρεφαν» την ευφυή Κυπριακή Διπλωματία, κατά συρροή και εξακολούθηση, και φαίνεται ότι την τρέφουν ακόμα και εκείνην και την σύνολη πολιτικά μας διανόηση. Εκατόν ογδόντα δύο έγγραφα, των διακοσίων δέκα ημερών του μοιραίου έτους 1964. Από το τέλος Ιανουαρίου μέχρι το τέλος Αυγούστου, τον μήνα συντριβής του ονείρου! (Παρένθεση: Η ημέρα συντριβής βρήκε τον γράφοντα να υπηρετεί ως έφεδρος αξιωματικός στην 183 μοίρα πυροβολικού, όπου ως εθελοντής, εγκαταλείποντας τις σπουδές του στο Μετσόβιο έτρεξε να καταταγεί. Την ημέρα εκείνη που απογοητευμένος και ο Διοικητής του είπε: Γύρισε παιδί μου στο Πολυτεχνείο σου, μη χάσεις ακόμα ένα χρόνο… Τέλος της παρένθεσης)
Περίεργο πάντως πράγμα: Στα έγγραφα εκείνα τόσο οι καλλιεργημένοι (ας πούμε και “διανοούμενοι”) Αμερικανοί πρέσβεις, όσο και οι ψυχροί (ας πούμε “πραγματιστές”) υπουργοί, κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα, από διαφορετικούς όμως δρόμους. Οι μεν, ότι τα «Αμερικανικά ιδεώδη», και οι άλλοι ότι τα “Αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα” είναι που επιβάλλουν την Ένωση ως ενδεδειγμένη λύση! Άραγε δεν είναι στοιχειώδες αλήθεια;
Ποια υπερδύναμη δεν θα προτιμούσε να έχει στην περιοχή της Μέσης Ανατολής δυο «εναλλακτικούς» συμμάχους, παρά έναν και μοναδικό, που γι’ αυτό να έχει και τη δυνατότητα να την εκβιάζει; Ή χρειαζόμαστε τον Μάζη για να μας πει ότι με την Κύπρο επαρχία της Ελλάδας, παύει η γεωστρατηγική μοναδικότητα της Τουρκίας στην περιοχή; Ή χρειάζεται να υπενθυμίσω εγώ ότι η περιβόητη βάση Ιντσιρλίκ, από όπου εκκινούν τα Αμερικανικά στρατιωτικά αεροπλάνα, δεν είναι στα βάθη της Τουρκίας! Απέναντι από την Κερύνεια είναι…
Αυτά λοιπόν τα έγγραφα, που αγέροχα παρελαύνουν ειρωνικά, τα πιο κρίσιμα και σε φωτοαντίγραφα, στο βιβλίο του Άντη Ροδίτη, (αυτά που όντως αποτελούν την «θέση» του βιβλίου) τα είδαν άραγε οι κ. Ήφαιστος και Μπίλλης; Και αν τα είδαν, το ερώτημα είναι, ποιο συμπέρασμα έβγαλαν οι ίδιοι από την ανάγνωσή τους, και όχι ποια «θέση» έχει ο Ροδίτης. Ο γράφων τα διάβασε ανατριχιάζοντας, αν επιτρέπεται η έκφραση, και ιδού τι πορίστηκε:
Το κύριο, και όντως ανατρεπτικό συμπέρασμα από τα 182 εκείνα έγγραφα, είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε «Σχέδιο Άτσεσον»! Με την έννοια, τουλάχιστο, που υπήρξε «Σχέδιο Χαρτινγκ», «Σχέδιο Ζυρίχης», ή «Σχέδιο Ανάν». Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ούτε σχετικό «Έγγραφο». Εξ ου και το πλήθος οι εκδοχές του, ακόμα και οι εξωφρενικές, που κατά καιρούς και «τόπους» δίνονται, από τους κατά καιρούς και τόπους άρχοντες απίστευτης πολιτικής δολιχοδρόμησης. Εκείνο που όντως υπήρξε τότε, είναι απλώς μια «ΜΕΘΟΔΟΣ»: Η μέθοδος Άτσεσον»! Η οποία, σε συνδυασμό και με την «μεθόδευση» Γεώργιου Παπανδρέου, οδηγούσε στην Ένωση!
Η «μέθοδος» συνίστατο σε διατύπωση διαδοχικών εναλλακτικών «προτάσεων» από τον Άτσεσον, (βασιζόμενων σε παραχώρηση, ιδιόκτητης στην αρχή, με ενοίκιο τελικά, στρατιωτικής βάσης στην Τουρκία). Προτάσεις, που θα παρουσιάζονταν με τέτοια μεθοδική αλληλουχία, ώστε ενώ στην αρχή να τις υποστηρίζει, στην εξέλιξη αναγκαστικά να τις απορρίψει η Τουρκία! Οπότε, απορρίπτοντας εκείνη «αμερικανική» πρόταση, που θα είχε επιπροσθέτως και τη σφραγίδα του ΟΗΕ, (το πρόσεξαν αυτό οι κύριοι Η. Και Μπ.;) να έχει πια το ελεύθερο η Ελλάδα, (με τη Μεραρχία που έστειλε στην Κύπρο εν γνώσει των ΗΠΑ) να κηρύξει μονομερώς την Ένωση!
Σημείωση: Ετίθετο μια μόνη προϋπόθεση, να δεσμευτεί (η Ελλάδα) ότι μετά την ανακήρυξη της Ένωσης, θα προσέλθει (εκ των υστέρων, αν αυτό σηματοδοτεί κάτι!) σε συνομιλίες με την Τουρκία, βάσει των «σκέψεων» Άτσεσον, για το θέμα ασφάλειας της Τουρκοκυπριακής «μειονότητας». Επανάληψη, «μειονότητας» (sic)!
Αλήθεια ποιος είπε ποτέ, ή πού, όπως ισχυρίζεται ο Ροδίτης, ότι οι Αμερικάνοι πρόσφεραν στην Ελλάδα την Κύπρο «άνευ όρων»; Εκείνο που φρόντισαν να διασφαλίσουν οι Αμερικάνοι, είναι άλλο και σημαντικό: Σε περίπτωση σύρραξης μετά την μονομερή ανακήρυξη της Ένωσης, νικητές στον «πόλεμο» να είναι οι Έλληνες. Ήδη, με έγκρισή τους, ήταν στην Κύπρο ελληνικός στρατός, Μεραρχία με δύναμη πυρός Σώματος στρατού. (Αρχιστράτηγος ήταν εκείνος που πέντε μόλις χρόνια πριν, εισήγαγε την κυπριακή νεολαία στο ηρωικό πνεύμα της θυσιαστικής προσφοράς στην πατρίδα, η οποία και σ’ αυτό αρίστευσε! Εχέγγυο ότι θα αρίστευε και πάλι…) Αυτά δε, όταν ελάχιστα αποβατικά σκάφη επέτρεψε η Αμερική να έχει τότε η Τουρκία. Εκείνα που ο Ντεμιρέλ τα αποκαλούσε μάλιστα «μαούνες»…
Αυτά το 1964. Εντελώς αντίστροφα εννοείται έγιναν το 1974. Έγιναν όμως από την Τουρκία! Την οποία στο μεταξύ εφοδίασε με εκατό και πλέον πρόσθετα αποβατικά σκάφη! Με μια προϋπόθεση: Μετά την εισβολή, εκείνη τώρα να προσέλθει σε συνομιλίες με τους Έλληνες τώρα! Και όντως, κατά τα «υπεσχημένα» προσήλθε: «Συνομιλεί» μαζί μας για 40 σχεδόν χρόνια…
Ακούει όμως κάνεις; Διότι είναι βέβαιο ότι οι κ. Η. και Μπ. δεν ακούνε… Ίσως διότι επιμένουν να ψάχνουν για «ους ο Κύριος βούλεται απολέσαι»!

Χάρης Φεραίος
Αρχιτέκτων
Διδάκτωρ του ΕΜΠ

ΥΓ
Ως μικρή συνεισφορά σε όλους τους συμμετέχοντες ως γράφοντες ή αναγνώστες στον παραπάνω διάλογο.

1. Μία παράγραφος από το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου, Το Στρατηγικό Βάθος – Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας.

«Οι δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι η ισχυροποίηση της Βοσνίας και της Αλβανίας […] και η δημιουργία ενός διεθνούς νομικού πλαισίου που θα θέσει υπό την προστασία του τις εθνικές μειονότητες της περιοχής. Στο νομικό αυτό πλαίσιο η Τουρκία πρέπει να επιδιώκει συνεχώς την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα της παρέχουν το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων. Η νομιμότητα της επέμβασης στην Κύπρο, που αποτελεί ένα εντυπωσιακό παράδειγμα στη σύγχρονη εποχή, κατέστη δυνατή εντός ενός τέτοιου νομικού πλασίου.»

Με δυό λόγια Άντη Ροδίτη, “αν δεν πιάνεις πουλιά στον αέρα”: Δώστε μας ένα νομικό καθεστώς που θα μας επιτρέπει να επεμβαίνουμε στα Βαλκάνια όποτε το απαιτεί το συμφέρον της Τουρκίας ως «προστάτιδας» δύναμης.

2. Ένα άρθρο του Παναγιώτη Κονδύλη που αποτελεί το επίμετρο του βιβλίου του “θεωρία Πολέμου”, εκδόσεις Θεμέλιο, 1997

http://www.ereisma.edu.gr/images/stories/ereisma/Kondylhs_1.pdf 









 







Αγαπητέ Ελευθέριε και επισκέπτες της σελίδας. Στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/112CySympligades.htm με τον τίτλο «Οκτωβριος 2003 – Μερικές επισημάνσεις για την ιστορία και την ιστορική ανεκδοτολογία». Δεν πρόκειται για κείμενο με αναφορές αλλά προκαταρτικά σχόλια και εκτιμήσεις. Επειδή είναι πάνω από 50 σελίδες παραθέτω μερικά μόνο και ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει. Τέλος κάνω σαφές όπως εξήγησα στο προηγούμενο μήνυμα δεν υπάρχει το λάθος να εισέλθω σε συζήτηση με ιστορικά ανέκδοτα των καφενείων της Λευκωσίας όσων -και είναι πολλοί οι αμαρτωλοί- αναζητούν δικαιολόγηση για το αμαρτωλό παρελθόν των μετώπων, των αντί-Πολιτειακών στάσεων και του φασιστικού σχεδίου Αναν που οι πράξεις τους έφεραν. Αργά ή γρήγορα θα υπάρξει παραγωγή επιστημονικών έργων. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μέχρι τότε η Κύπρος θα υπάρχει. Σήμερα πάντως πήρα και το εξής μήνυμα: “μην διαφημίζεται ανανοεμπνευσμένες φαρσοκωμωδίες. Κάνετε λάθος να συζητάτε”. Του απάντησα: “Δεν συζητώ. Κάποτε με παρέσυραν κάποιοι καλοί ελλαδίτες που δεν ξέρουν και τόσο καλά το κυπριακό και συζητούσα. Τώρα ποτέ πλέον.” Εξάλλου, εντάξει μας αρέσει το διαδίκτυο και το θεωρούμε Δήμο, αλλά υπάρχουν και όρια όταν αργόσχολοι περιφέρονται και βυσσοδομούν αυτό-διαφημιζόμενοι ή εκτονώνοντας τα ενοχικά τους σύνδρομα.

……………..
Κατά δεύτερον, μια γρήγορη η ανάγνωση μερικών κειμένων που κατέφθασαν βεβαιώνει την εκτίμηση ότι η περίοδος 1960-1964 ήταν ένα επεισόδιο της νεότερης ελληνικής ιστορίας το οποίο επειδή συνέβηκε σε μια κομβική στιγμή ενδέχεται ενταγμένο υπό ευρύτερο πρίσμα να είναι διδακτικό. Επαληθεύεται, επίσης, ότι το κυπριακό αποτελεί την σημαντικότερη αχίλλειο πτέρνα του νεοελληνικού κράτους στην μεταπολεμική και μεταψυχροπολεμική εποχή. Πιο σημαντικό, για ένα οποιοδήποτε πολιτικό επιστήμονα του διεθνούς συστήματος καθίσταται ακαριαία ολοφάνερο ότι στην στρατηγική των εμπλεκομένων με τις ελληνικές διεθνείς σχέσεις και ιδιαίτερα των μεγάλων δυνάμεων και της Τουρκίας υπάρχει μακροχρόνιος στρατηγικός σχεδιασμός γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής υφής που αφορά ευθέως μια αλυσίδα από αλληλένδετα ζητήματα της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Ζητήματα που βλέπει κανείς να ξεδιπλώνονται μέσα από αρχειακό υλικό που ήδη κατέφθασε, άλλο που αναμένεται και πολύ περισσότερο που δεν έχει ακόμη αποδεσμευτεί αλλά ερευνητές έχουν ήδη πολλά στοιχεία. Ορίστε, μεταξύ άλλων, μερικά ζητήματα που φωτίζονται με αρχειακό υλικό που ήδη διαθέτουμε και με άλλες αξιόπιστες πληροφορίες που έχουμε ή αναμένουμε:
• Εμφύλιος πόλεμος, τριμερής Διάσκεψη και εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας 1955-59.
• Βασικές ιδιότητες του εξαρτημένου μετά-εμφυλιακού ελληνικού κράτους, εσωτερικές διαιρέσεις, εσωτερικές αδυναμίες, πλαίσιο συνηγορίας με το εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των κυπρίων, στάσεις, αποφάσεις και συμπεριφορές.
• Κωνσταντινούπολη 1955 υπό το πρίσμα τουρκικών στρατηγικών σχεδιασμών.
• Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των κυπρίων και τα κύρια χαρακτηριστικά του.
• Ζυρίχη 1959-60 και ο τρόπος που επιβλήθηκε, οι δρώντες και οι αιτιολογήσεις τους.
• Το πολιτικό σκηνικό και οι εναλλακτικές επιλογές των δρώντων μερικά χρόνια μετά επιβολή της συμφωνίας της Ζυρίχης από το Λονδίνο και την Αθήνα.
• Η εμφυλιακή, μετά-εμφυλιακή, διδακτορική και μετά-διδακτορική εμπειρία, τα δεδομένα, οι δομές, η εξέλιξη των πολιτικών επιλογών των πολλών τάσεων, η πολιτειακή συνοχή του Ελλαδικού κράτους, τα εκκολαπτόμενα πραξικοπήματα, ο διπλωματικός ορθολογισμός των πολιτικών ηγετών και οι κοινωνικές τάσεις.
• Αίτια για κατά τα άλλα πασίδηλα σχιζοφρενή πολιτικά και πολιτειακά χαρακτηριστικά του κυπριακού κράτους και του Ελλαδικού κράτους.
• Κυπριακές προτάσεις αλλαγής της Συντάγματος αμέσως μετά από αγγλική ενθάρρυνση.
• Έναρξη τουρκοκυπριακών αρνησικυριών και ανταρσία του 1963.
• Τουρκική επιθετικότητα και απελπισμένη αν όχι απονενοημένη κυπριακή προσέγγιση της ΕΣΣΔ
• Αλματώδης άνοδος της γεωπολιτικής σημασίας της Τουρκίας λόγω εξελίξεων στον Ψυχρό Πόλεμο.
• Στρατηγικός σχεδιασμός και επανασχεδιασμός των μεγάλων δυνάμεων και άλλων κρατών.
• Ταραχώδης ελληνική πολιτική ζωή από το 1960 μέχρι το 67 (οι αμερικανοί την χαρακτηρίζουν «δημαγωγική» με επιθετικούς προσδιορισμούς κατά του Γεωργίου Παπανδρέου).
• Σχέδιο Άτσεσον και όλα τα συμπαρομαρτούντα στρατηγικά παρασκήνια, εναλλακτικά σενάρια δράσης (contingency plans) και χαρακτηριστικές μεθοδεύσεις που προσδιορίζουν τις συμπεριφορές στο άναρχο διεθνές σύστημα.
• Συμπεριφορές και στάσεις που προσδιορίζουν τον ρόλο της ισχύος στην εξέλιξη των διακρατικών σχέσεων και εκτιμήσεις για την κάθε συγκυρία της περιόδου 1945-1974.
• Συμπεριφορές και στάσεις που προσδιορίζουν με μαθηματική ακρίβεια την έννοια «ηθική» στην διεθνή πολιτική.
• Συμπεριφορές και στάσεις που προσδιορίζουν τον τρόπο που τίθενται ζητήματα όπως η αυτοσυντήρηση και η επιβίωση.
• Οι επανειλημμένες υποσχέσεις του Γεωργίου Παπανδρέου (και ασφαλώς πολλών άλλων που είχαν εμπλακεί) να εκτελέσει πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του εκλεγμένου Προέδρου αρχές της δεκαετίας του 1960 και ανάλυση των δεδομένων στον Ελλαδικό και κυπριακό πολιτικό χώρο (υπάρχουν άφθονα πρωτογενή στοιχεία και αναρίθμητες δευτερογενείς αναλύσεις που πρέπει να συνεκτιμηθούν).
• Εκκόλαψη και διαρκώς μετεξέλιξη των εναλλακτικών στρατηγικών σχεδίων αμερικανοτουρκικής νομής του κυπριακού χώρου και οι στρατηγικές επιλογές της Βρετανίας.
• Η σημασία της ύπαρξης ισχυρών κομμουνιστικών ρευμάτων στην Ελλάδα και Κύπρο και χαρακτηριστικές ανεύθυνες στάσεις όπως του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου ο οποίος εκτός από πραξικοπήματα δεν έχανε ευκαιρία να τροφοδοτεί τον αμερικανικό αντί-κομμουνιστικό οίστρο.
• Η μετάβαση από τη μετά-εμφυλιακή φάση στην φάση της δεκαετίας του 1960 και οι παραστάσεις των ηγεμονικών δυνάμεων.
• Διαδηλώσεις στην Αθήνα και δημαγωγίες από τα μπαλκόνια που εκτιμούμενα λεπτομερέστερα προσδιορίζουν με ακρίβεια το επίπεδο της ελληνικής πολιτικής συνοχής ενόψει εμπλοκής σε στρατηγικά σχέδια που αφορούν ζητήματα ζωής και θανάτου.
• Αποστασίες στην Ελλάδα, Παύλος, Φρειδερίκη, Διάδοχος, 4-5 τουλάχιστον υπό εκκόλαψη πραξικοπήματα στην Αθήνα και ολοφάνερες μέσα από τα αρχεία διασυνδέσεις των αμερικανικών υπηρεσιών με πολλούς.
• Κάθοδος της ελληνικής επαρχίας στην Κύπρο που ενώ υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αποτελέσει τρόπο επίλυσης του κυπριακού και σταθεροποίησης όλων των περιφερειακών σχέσεων διολίσθησε στο να είναι εργαλείο των αμερικανών για πραξικόπημα στην Κύπρο. Εξέταση του ζητήματος αυτού όσο το δυνατό πιο βαθιά καθώς επίσης κα εξέταση του κυπριακού και ελλαδικού πολιτικού περιβάλλοντος ενόψει σεναρίων έναρξης περιπετειών στην Κύπρο με αποβίβαση, για πρώτη φορά, τουρκικών στρατευμάτων πάνω στο νησί υπό ασταθείς συνθήκες (η Τουρδύκ είναι άλλη περίπτωση άκρως αμφιλεγόμενη ως προς την νομιμότητά της όσο και οι «εγγυήσεις» και ενταγμένες σε ένα άλλο νομικοπολιτικό πλαίσιο). Στάσεις και εξέλιξη αυτών των στάσεων στο επίπεδο των ηγεμονικών δρώντων.
• Εξέταση των εναλλακτικών θέσεων και στάσεων στα βαθιά κέντρα λήψης απόφασης του αμερικανικού πενταγώνου και του foreign office και η εξέλιξη αυτών των θέσεων ή σχεδίων ανάλογα με το πώς άλλαζαν οι στάσεις των εμπλεκομένων, ιδιαίτερα της Άγκυρας, της Αθήνας, της Βρετανίας και των υπερδυνάμεων.
• Διευκόλυνση μιας εν δυνάμει και για πρώτη φορά τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο (την ίδια στιγμή που ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός θολά, παραπονιάρικα και αδύναμα υπενθύμιζε την Συνθήκη της Λοζάνης.
• Αρχές της δεκαετίας του 1960, διολίσθηση για παραχώρηση ελληνικής γης ως «αντάλλαγμα» για να εισέλθουμε μέσα σε ένα τέτοιο ασταθές ναρκοπέδιο.
• Υπόγειες δραστηριότητες του αεικίνητου Υπουργού Εθνικής Άμυνας Γαρουφαλιά τον οποίο οι αμερικανοί θεωρούσαν τον «ισχυρό άνδρα» με τον οποίο η CIA θα μπορούσε με την πρώτη ευκαιρία να συνεννοηθεί για να εκτελεστεί αδίστακτα (σε αντίθεση με τον «ανίκανο» Παπανδρέου, όπως τον χαρακτήριζαν οι αμερικανοί) ένα ελλαδικό πραξικόπημα κατά του Μακαρίου για να για να διευκολυνθεί η «ελεγχόμενη» τουρκική εισβολή στην Κύπρο που θα μετάτρεπε το νησί σε αμερικανική βάση (συν βέβαια Βρετανική και τουρκική παρουσία οπότε το ερώτημα που θα ζούσαν οι αυτόχθονες κάτοικοι).
• Έλληνες πρέσβεις να εισηγούνται στους Αμερικανούς (αυτοί που διαπραγματευόντουσαν υποσχόμενοι λαγούς και πετραχήλια) την κατάληψη της Καρπασίας από τους Τούρκους.
• Στρατηγικά σημαίνουσες συναλλαγές ΗΠΑ και Τουρκίας και Τουρκίας-ΕΣΣΔ.
• Διαρκή τουρκική άρνηση και απόρριψη των πάντων από την Τουρκία με ολοφάνερο σκοπό να διευρύνει τις δυνατότητές της σε μια ευνοϊκή στιγμή για αυτή (που δεν άργησε να έλθει το 1974).
• Διαρκείς επαφές των Τούρκων με όλους συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης. Είδος, τακτικού ή στρατηγικού χαρακτήρα, μπλόφα και αποτελέσματα.
• Δραστήρια Βρετανικά ενεργήματα στο παρασκήνιο των εξελίξεων.
• Το Αμερικανικό σκεπτικό στο πιο υψηλό επίπεδο που δείχνει ότι γνώριζαν ότι η Σοβιετική κάθοδος στην Κύπρο είναι απίθανη κατιτί που υποδηλώνει τον προσχηματικό χαρακτήρα πολλών δηλώσεων στο διπλωματικό πεδίο και τον δημόσιο λόγο.
• Ρητές και άρρητες διασυνδέσεις του παρακράτους πολλών ειδών και αποχρώσεων της Ελλάδας και της Κύπρου και όλων μαζί με ξένες δυνάμεις.
• Τον τρόπο που συνδεόταν το ασταθές κοινωνικοπολιτικό πεδίο στην Αθήνα με το εξίσου ασταθές πολιτικό πεδίο της Κύπρου.
• Τα γεγονότα που αυτά οδήγησαν στο πραξικόπημα του 1967
• Οι σχέσεις Αθήνας – Λευκωσίας κατά την διάρκεια της διδακτορίας
• Οι διπλωματικές επιλογές της Αθήνας και της Λευκωσίας μετά το 1967
• Οι εξεγέρσεις κατά του κυπριακού κράτους αρχές του 1970, ρόλος όλων των πιο πάνω εμπλεκομένων
• Πραξικόπημα σε όλες τους διασυνδέσεις με τα πιο πάνω και όλους τους εμπλεκόμενους
• Εισβολή με όλες τις διασυνδέσεις του με τα πιο πάνω και όλους τους εμπλεκόμενους
• Εκτιμήσεις για τη πορεία της Ελλάδας και της Κύπρου υπό το πρίσμα εναλλακτικών διλημμάτων και αποφάσεων. Εκτιμήσεις υψηλότερου ρίσκου αναφορικά με αυτές τις αποφάσεις και τις δυνατότητες, στρατηγικές και σκοπούς των δρώντων.

Τα πιο πάνω είναι μερικά ζητήματα που εκτυλίσσονται μέσα από το αρχειακό υλικό που ήδη διαθέτουμε και του οποίου η επεξεργασία άρχισε πριν μερικούς μήνες. Αυτά και πολλά άλλα μπορούν να συνεκτιμηθούν με τον σωστό τρόπο σε αναφορά με την στρατηγική δίνη της εποχής εκείνης όπως εξελίχθηκε την δεκαετία του 1960 στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης του Ψυχρού Πολέμου. Αντιπαράθεση η οποία δημιουργούσε ένα πολύ ρευστό, ασταθές και δυναμικά κινούμενο ενδοκρατικό και διεθνές περιβάλλον. Υπό αυτό το πρίσμα οι παράγοντες που υπεισέρχονται σε κάθε ζήτημα διεθνούς πολιτικής όπως το επεισόδιο του σχεδίου Αναν είναι αναρίθμητοι και οι μεταξύ τους συνδυασμοί αμέτρητοι.
Γι’ αυτό και αποτελεί παρακμή η συναγωγή προφητειών του παρελθόντος για το πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα μιας και η ιστορία διδάσκει ότι όλα μαζί θα εισέλθουν μέσα στην δυναμική κινούμενη δίνη της διεθνούς πολιτικής ….

Έτσι, για παράδειγμα, εξετάζοντας συγκριτικά την Ελλάδα και την Τουρκία ή άλλα κράτη με αφορμή το επεισόδιο των σχεδίων Άτσεσον την δεκαετία του 1990 διερευνούμε ζητήματα όπως τα εξής που προσδιορίζουν το ρίσκο, τις πιθανότητες επιτυχίας και τα διδάγματα για το παρόν και το μέλλον:
• Ποια είναι η κοινωνικοπολιτική συνοχή.
• Ποια δέσμευση της κοινωνίας στα εθνικά συμφέροντα επιβίωσης ενός κράτους.
• Ποια είναι η ποιότητα του στρατηγικού προβληματισμού στο επίπεδο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας και των επιστημονικών συζητήσεων.
• Ποια είναι η σχέση δυνατοτήτων-σκοπών που τίθενται όταν ένα κράτος χαράσσει –εάν χαράσσει– μακροχρόνιους, μεσοπρόθεσμους και βραχυχρόνιους σκοπούς και όταν σχεδιάζει-εφαρμόζει στρατηγικές εκπλήρωσής τους.
• Ποια είναι η ικανότητα των πολιτικών ηγετών να κατανοήσουν τον χαρακτήρα και τις λειτουργίες του διεθνούς συστήματος.
• Ποια είναι η ποιότητα της διπλωματίας.
• Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες του επιστημονικού έργου που παράγεται σε εξειδικευμένους θεσμούς του κράτους ή στα πανεπιστήμια όσον αφορά την διεθνή πολιτική και την στρατηγική των άλλων κρατών.
• Ποια είναι η σύνδεση αυτού του επιστημονικού έργου (το οποίο όταν εκπορεύεται πανεπιστημιακά δεσμεύει γιγαντιαίους σπάνιους πόρους) με τα πολιτικά δρώμενα.
• Ποια η σχέση πολιτικής, στρατιωτικής και πνευματικής ηγεσίας.
• Ποια είναι η πολιτική συναίνεση μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων μιας χώρας γύρω από το έσχατο και υπέρτατο εθνικό συμφέρον της επιβίωσης.
• Ποιος είναι ο βαθμός διάβρωσης της πολιτικής και πνευματικής ζωής (και των Ενόπλων Δυνάμεων) από ξένα συμφέροντα και από διεθνικούς δρώντες,
• και τα λοιπά.

Πάντα υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, και με δεδομένο ότι το μέχρι στιγμής (2013) το υλικό που καταφθάνει αφορά κυρίως την δεκαετία τις δεκαετίες του 1950 και 1960, ενώ υπάρχει περισσότερο αν όχι άφθονο για όλες τις περιόδους μέχρι και σήμερα, κανείς μπορεί να επιχειρήσει μια λογική διασύνδεση της στρατηγικής και των σκοπών των εμπλεκομένων γεγονότων παρελθουσών εποχών για να αντλήσει διδάγματα για το σήμερα ή το αύριο. Για παράδειγμα πως στοιχειοθετείται μια αλληλουχία αλληλένδετων γεγονότων και πως αυτό σχετίζεται με την συγκαιρινή συγκυρία. Μεταξύ άλλων:

• Η δικτατορία στην Ελλάδα.
• Το παρακράτος στην Ελλάδα και στην Κύπρο την δεκαετία του 1960.
• Η ΕΟΚΑ Β στην Κύπρο.
• Το πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο.
• Το πώς εξελίχθηκε η τουρκική εισβολή και ποιες οι ομοιότητες με στρατηγικές περιγραφές πχ του επεισοδίου των σχεδίων Άτσεσον ή και προγενέστερων περιπτώσεων.
• Πώς μεθοδεύτηκε διπλωματικά (και από τα ίδια μάλιστα πρόσωπα, πχ τον Μπώλλ) η διολίσθηση των ελλήνων σε διαπραγματεύσεις για δικοινοτική ομοσπονδία, στην συνέχεια σε διζωνική και λίγα χρόνια μετά στην αποκρυσταλλωμένη μορφή του σχεδίου Αναν που σήμαινε κατάλυση του κυπριακού κράτους, διασκορπισμό του πλούτου του και υποδούλωση της κοινωνίας του.
• Το ίδιο το σχέδιο Αναν ως μια καταγεγραμμένη αποτύπωση στρατηγικών σκοπών που βλέπουμε να επιχειρείται να εκπληρωθούν ήδη από τις δεκαετίες του 1950, του 1960 και 1970.
• Τον εξαρτημένο ή ανεξάρτητο ρόλο των διεθνών θεσμών και τα διδάγματα.
• Την εξέλιξη της Ελλάδας και της Κύπρου στην μεταψυχροπολεμική εποχή υπό το φως πιο μακροχρόνιων τάσεων και ιδιαίτερα της στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων στις υπερπόντιες εξισορροπήσεις και ανταγωνισμούς.
…..

Σκοπός. Σκοπός στις γραμμές που ακολουθούν δεν είναι να αναλυθεί το σχέδιο Άτσεσον καθότι δεν είναι παρά μόνο ένα επεισόδιο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της περιόδου 1945-1974. Λόγω φλύαρων δημόσιων παρεμβάσεων που θολώνουν το τοπίο της δημόσιας συζήτησης θα κάνουμε μερικές μόνο αναφορές.
Θα δούμε λοιπόν συνοπτικά το τι θα μπορούσε και τι θα έπρεπε, μεταξύ άλλων και στοιχειωδώς, να συνεκτιμήσει κανείς πριν σταθμίσει και αποφανθεί για το σχέδιο Άτσεσον. Ενδεικτικά και αλληλένδετα θα αναφερθώ σε πέντε ζητήματα τα οποία στο πλαίσιο που αναφέρθηκε πιο πάνω επιβάλλεται να εξεταστούν περαιτέρω.
Πρώτον, την πολιτική δομή στην Ελλάδα και στην Κύπρο η οποία αν και διϋποκειμενικά γνωστή και αληθής είναι υπό την αίρεση βαθύτερων διερευνήσεων.
Δεύτερον, τις στρατηγικές ή την ανυπαρξία στρατηγικών των εμπλεκομένων.
Τρίτον, στοιχειώδεις αναφορές της στρατηγικής συγκυρίας της περιόδου 1955-1967 που αναβάθμισαν αλματωδώς την γεωπολιτική σημασία της Τουρκίας στην ιεραρχία των αμερικανικών μεθοδεύσεων.
Τέταρτον, στις στρατηγικές των μεγάλων εμπλεκομένων δυνάμεων και κυρίως στα τυπολογικά χαρακτηριστικά στην χάραξη, σχεδιασμό και εφαρμογή της αμερικανικής υψηλής στρατηγικής, καθώς επίσης και σε παγιωμένες ιεραρχίες σκοπών και μεθοδεύσεων.
Πέμπτον, εκλεκτικές παραθέσεις μερικών μόνο ενδεικτικών αποσπασμάτων οι οποίες από μόνες τους ανατρέπουν πλήρως τις γραμμικές ερμηνείες και τις προφητείες του παρελθόντος. Διαδοχικά, ο οξυδερκής αναγνώστης θα παρατηρήσει ολοφάνερα το γεγονός ότι η τύχη της Κύπρου και της Ελλάδας παίχτηκε στην κόψη του ξυραφιού και ότι σχεδόν συμπτωματικά διασώθηκαν προσωρινά εκ συμπτώσεως ή συγκυριών που θα φωτιστούν και αυτές δοκιμαστικά.
Επαναλαμβάνω ότι ανεξαρτήτως της ευκολίας με την οποία κανείς καταλήγει σε εύλογες εκτιμήσεις για τα γεγονότα και την σημασία τους, α) προφητείες του παρελθόντος δεν μπορούν να γίνουν, β) βαθύτερη γνώση θα απαιτήσει μια συγκροτημένη έρευνα, αξιολόγηση των διαφόρων επιπέδων ανάλυσης και κυρίως συνάρτησής τους με μετέπειτα γεγονότα που καταμαρτυρούν την αλληλουχία στρατηγικών σκοπών και μεθοδεύσεων.

Σκιαγράφηση της συγκυρίας των αρχών του 1960. Αρχές της δεκαετίας του 1960 διαφαίνεται τόσο ο εύθραυστος χαρακτήρας των διευθετήσεων της Ζυρίχης όσο και οι τουρκικές μεθοδεύσεις να λησμονήσει τελείως την Συνθήκη της Λοζάνης και να κτίσει πάνω στα «εγγυητικά δικαιώματα» (κατά πολλούς αντίθετα στο διεθνές δίκαιο).
Στο πεδίο της ελλαδικής πολιτικής το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι όλοι εισήλθαν σε μια αστάθμητη δίνη κάτω από την οποία εκκολάπτονταν πολλά σχέδια πραξικοπημάτων από πολλούς σχεδόν πάντοτε συνδεδεμένων με στρατηγικές ξένων κρατών και τις μυστικές τους υπηρεσίες (εδώ τα αρχεία μπορούν να φανούν χρήσιμα καθότι μας πληροφορούν για σχέδια όχι και τόσο γνωστά).
Στο στρατηγικό πεδίο, έχουμε την κορύφωση της έντασης του Ψυχρού Πολέμου. Μετά την κρίση της Κούβας οι ΗΠΑ στην βάση πάγιων γεωπολιτικών κριτηρίων και σε αναφορά με το δόγμα της ανάσχεσης στην περίμετρο της Ευρασίας πίεζε την Σοβιετική Ένωση να συγκρατηθεί στην γεωπολιτική ενδοχώρα ενώ η τελευταία χωρίς να φθάνει στα άκρα πίεζε αντίστροφα.
Η ζώνη που κάλυπτε το CENTO βρισκόταν στον πυρήνα αυτής της στρατηγικής και η Τουρκία αναβαθμίστηκε στις ιεραρχίες των Δυτικών στρατηγικών ως υψίστης σημασίας κράτος. Στο πεδίο της ισχύος και των συμμαχιών η πλάστιγγα έγερνε υπέρ της Τουρκίας και εις βάρος της Ελλάδας. Με δεδομένη την ιστορική συγκυρία και στα δύο επίπεδα ανάλυσης (κράτη και στρατηγικό) η μόνη στρατηγική συμβουλή που θα μπορούσε να δώσει κανείς είναι η Ελλάδα και η Κύπρος ευφυώς να αποφύγουν να εισέλθουν στις συμπληγάδες του ηγεμονικού ανταγωνισμού γιατί θα βρίσκονταν σε άκρως μειονεκτική θέση.
Επίσης, ότι στην βάση πάγιων στάσεων και συμπεριφορών το ηγεμονικό κράτος όταν δύο περιφερειακά κράτη συγκρούονται επιλέγει ενεργήματα που οδηγούν σε κατανομή ισχύος που ωφελούν τον γι’ αυτό το ηγεμονικό κράτος γεωπολιτικά σημαντικότερο σύμμαχο. Εξίσου χρήσιμη συμβουλή είναι να μην εμπιστεύεται κανείς οποιονδήποτε και να συνομιλεί –πάντοτε με επιφύλαξη και αξιόπιστα– με τους ιεραρχικά σημαντικότερους συντελεστές του συστήματος λήψης αποφάσεων (στις ΗΠΑ με συντελεστές του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας και κατ’ ευθείαν με τον Πρόεδρο, ο ρόλος του Υπουργού Εξωτερικών εξαρτάται από το πρόσωπο και είναι κατά κύριο λόγο βοηθητικός και ενίοτε δεύτερης ή και τρίτης τάξης).
Την περίοδο 1960-63 η Τουρκία διαρκώς απειλούσε την Κύπρο, συνωμοτούσε ακατάπαυστα και στην Ελλαδική και Κυπριακή πλευρά αντί συντεταγμένης συνεννόησης πάρθηκαν αποφάσεις χωρίς να υπάρχει το αναγκαίο υπόστρωμα πολιτικής συνοχής, στρατηγικής οργάνωσης και εφαρμογής στρατηγικής σε όλα τα πιθανά επίπεδα.
Έτσι, η αποστολή της Ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο (λογική κατά τα άλλα απόφαση και στο κλίμα της εποχής και των αντιπαλοτήτων γύρω από την Κύπρο – όπως είπαμε όπως και όλα τα άλλα διερευνάται επιστημονικά αρμοδίως) αντί μέσο διεξόδου κατάντησε να είναι πιόνι έξωθεν υποκινούμενων σχεδίων ενδό-ελληνικού πραξικοπήματος και διολίσθησης στο κενό ή καλύτερα στα χέρια των αντίπαλων κρατών.
Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί για την τότε συγκυρία, ενώ οι παίχτες απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο λειτουργούσαν με σιδερένια συνοχή, οργάνωση και πειθαρχία η εικόνα στα δύο ελληνικά κράτη υποδήλωνε διάλυση, ασυνεννοησία, διλήμματα ασφαλείας!, αντιπάθειες, αποδιοργάνωση, παντελή άγνοια των στρατηγικών σκοπών και ιεραρχιών, διάβρωση από ξένες υπηρεσίες, καταστάσεις παρακράτους που και αυτές βρίσκονταν υπό ξένη επήρεια και αποδυναμωτική σπασμωδικότητα και νευρικότητα.

Σχέδια Άτσεσον τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο 1964.

Η ανάγνωση του υλικού που έχουμε μέχρι στιγμής στην διάθεσή μας καθιστά σαφές ότι το σχέδιο Άτσεσον αποτελούσε μια αμερικανική στρατηγική ελέγχου της Κύπρου με σκοπούς η ιεραρχία των οποίων αναμενόμενα θα άλλαζε (και έτσι έγινε) ανάλογα με την ισχύ, την στρατηγική και τους ελιγμούς των εμπλεκομένων. Μια τέτοια στρατηγική εμπλοκή για τις ΗΠΑ σήμαινε πολλές στρατηγικά ιεραρχημένες αποχρώσεις. Έτσι είναι πάντα στο πλαίσιο των εναλλακτικών σχεδίων δράσης ανάλογα με την συγκυρία και την εξέλιξη της κατανομής ισχύος, συμφερόντων και στρατηγικών. Όποιος πει ότι ανά πάσα στιγμή μια θέση θεωρείται δεδομένη είναι λάθος και στις πολιτικές της προεκτάσεις άκρως επικίνδυνη για την κοινωνία που απορροφά άκριτα τέτοιες τσαρλατανιές. Άλλη είναι η λογική λειτουργίας των μεγάλων δυνάμεων και εάν δεν την ξέρεις μένεις στην άβυσσο της άγνοιας και των επικίνδυνων απλουστεύσεων. Οι πασίδηλοι σκοποί λοιπόν που διερευνώνται περαιτέρω ήταν οι εξής:
α) Να καταστεί η Κύπρος ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης (και ασφαλώς να μην περιπέσει η Κύπρος στην Σοβιετική Σφαίρα, κατιτί που όπως και θα ειπωθεί από τον Μπωλλ στον Πρόεδρο στην κρίσιμη σύσκεψη της 8ης Σεπτεμβρίου δεν ήταν κάτι το αναμενόμενο).
β) Προσπάθεια μεν να εκπληρωθεί αυτός ο στόχος χωρίς όμως κατά προτίμηση να συγκρουστούν Ελλάδα και Τουρκία (αυτό ακαριαία και άκαμπτα οριοθετούσε το εγχείρημα και τα εναλλακτικά σχέδια των ΗΠΑ εκτός και αν κανείς έχει ένδειξη ότι η Τουρκία θα δεχόταν οτιδήποτε άλλο εκτός από μια εδραία και μόνιμη παρουσία στην Κύπρο ως αφετηρία του επόμενου βήματος στο πλαίσιο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης που ποτέ δεν σταμάτησε – και που αποτελούσε συστημικού χαρακτήρα διένεξη, όπως τα γεγονότα καταμαρτυρούν διαχρονικά).
γ) Εάν η Τουρκία δεν συναινέσει σε μια περιορισμένη (σύμφωνα με τα αμερικανικά κριτήρια) κατάκτηση στρατιωτικού προγεφυρώματος στην Κύπρο (κατά την εκτίμησή μου ενοίκιο ή μόνιμη είναι δευτερεύον εκτός και αν τερματιζόταν για πάντα η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση κατιτί που όπως γνωρίζουμε δεν ισχύει) τότε εξώθηση σε «ελεγχόμενη κρίση που θα έφερνε την Τουρκία σε διαπραγματευτική ισχυρή θέση» (βλ. στα έγγραφα πιο κάτω) και επιβολή των προδιαγεγραμμένων σκοπών.
δ) Οι Αμερικανοί με συγκλονιστικό για την Ελλάδα τρόπο –αλλά και καθοριστικό για την έκβαση της κρίσης αν άρχιζε κατιτί με σπασμωδικές ανακηρύξεις εν μέσω ελληνικού εμφυλίου– θεωρούσαν δύο πράγματα δεδομένα: Αφενός ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν αναλώσιμο υποχείριό τους απαξιώνοντάς τον διαρκώς ως δημαγωγό, ανίκανο κτλ. Αφετέρου, ότι ανά πάσα στιγμή ήλεγχαν πλήρως το ελλαδικό πολιτικοστρατιωτικό πεδίο με προεξάρχοντα βέβαια «άνθρωπό τους» τον Υπουργό Άμυνας Γαρουφαλιά. Είναι εξίσου συγκλονιστική, επιπλέον, προσδοκία των ΗΠΑ και ο θυμός τους αργότερα όταν δεν εκπληρώθηκε, ότι έλληνες θα εκτελούσαν ενδό-ελληνικά στρατιωτικά πραξικοπήματα τα οποία αυτοί στην συνέχεια θα ενέτασσαν στα γνωστά εναλλακτικά σενάρια δράσης (contingency plans μερικά από τα οποία αναδύονται εδώ και εκεί μέσα από όσες πληροφορίες διέτρεξα μέχρι στιγμής.
ε) Οι Τούρκοι απέρριπταν πάντοτε όλες τις προτάσεις αναμένοντας καλύτερη ευκαιρία που ήλθε το 1974. Τελεσιδίκως απέρριψαν το σχέδιο Αναν με την αποστολή της επιστολής Ερκίν ενώ η Τουρκία την ίδια στιγμή είχε δίαυλους επικοινωνίας με την Σοβιετική Ένωση για το θέμα της «ομοσπονδίας» (που ευνοούσε την περαιτέρω ενδό-Νατοϊκή διχόνοια που κατά βάση ήθελε η ΕΣΣΔ). Ο πασίδηλος σκοπός της Άγκυρας ήταν να συρθούν όλοι στο πεδίο στρατιωτικών παιγνίων όπου η γεωπολιτική της σημασία θα μετρούσε εξαιρετικά. Τρόπος να γίνει διαφορετικά ότι εκδουλεύσεις και να προσέφεραν οι ελλαδίτες συνομιλητές τους δεν υπήρχε γιατί η Τουρκία χαρακτηριστικά είπε αν ανακηρυχθεί η ένωση θα εισβάλει «ακόμη και εάν όλος ο κόσμος θα στραφεί εναντίον της». Εξαιρετικά σημαντικό και συναφές, πολλά κείμενα που έχουμε ήδη στην διάθεσή μας οι αμερικανοί καθιστούν ξανά και ξανά σαφές (μεταξύ τους και σε συνομιλίες με Έλληνες) αφενός ότι ποτέ δεν θα πολεμήσουν τον τουρκικό στρατό και αφετέρου ότι ποτέ δεν θα παρεμβληθούν μεταξύ τουρκικού στρατού και Κύπρου. Μόνο και μόνο αυτή η ανέλπιστα ξεκάθαρη θέση (γιατί είναι ανέλπιστο να υπάρχει έστω και μια σταθερή θέση, πλην αυτή δικαιολογείται από την στρατηγική συγκυρία) δείχνει τους κινδύνους που διέτρεξαν οι Έλληνες εάν σύρονταν στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγιών παιγνίων.
στ) Το πώς θα εξελίσσονταν τα εναλλακτικά σενάρια δράσης κανείς δεν μπορεί να ξέρει γιατί έχουν όπως θα εξηγήσουμε πιο κάτω την δική τους δυναμική πάντοτε αρνητική για τον λιγότερο ισχυρό.

Μια πρώτη εκτίμηση είναι ότι το πραξικόπημα που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας σχεδίαζε, υποσχέθηκε και τελικά δεν έκανε συνωμοτώντας με ξένες δυνάμεις θα έβαζε Ελλάδα και Κύπρο σε ναρκοπέδιο τελικού θανάτου. Για τι επιτυχία να μιλάμε όταν θα διατρέχαμε ένα κίνδυνο ενδο-ελληνικού εμφυλίου και ταυτόχρονης πολυμέτωπης στρατιωτικής σύγκρουσης. Κάτι σημαντικό που δεν μπόρεσα να δω μέχρι στιγμής είναι το κατά πόσο είχε εμπλακεί και η σοβιετική ένωση, με την οποία η Άγκυρα βρισκόταν σε επικοινωνία. Ότι διάβασα μέχρι στιγμής επιβεβαιώνουν αυτές τις πρώτες εκτιμήσεις και επιφυλάσσομαι.
…………..
Η ιεράρχηση τω σημασιών αποτυπώνει μια αναπόφευκτη και αναγκαία βάσανο των σοβαρών ερευνητών όταν κολυμπώντας μέσα σε ένα ωκεανό «εγγράφων», εκθέσεων και δηλώσεων ή αναλύσεων που τα αξιολογούν «ιστορικά» προσπαθούν να μιλούν γήινα και όχι προπαγανδιστικά η με όρους πολιτικής θεολογίας ή αυθαίρετων αλμάτων συλλογισμών που εξυπηρετούν γούστα και ιδιοτροπίες.
Τα έγγραφα και άλλες αποτυπωμένες πληροφορίες σχεδόν πάντα τα γράφουν διαφορετικά άτομα ή ομάδες και σε χρονικά κα πολιτικά διαφορετικές περιόδους και περιστάσεις. Για το ζήτημα αυτό, βέβαια, υπάρχου έξοχα κείμενα ιστορικής μεθοδολογίας τα οποία κανείς μπορεί να αναζητήσει.
Τα «έγγραφα» λογικό είναι συχνά να αποτυπώνουν την στιγμή και συχνά την προσωπική γνώμη ή εκτίμηση χωρίς την παραμικρή αξία. Λογικό είναι επίσης είναι ακόμη και αν αξίζουν κάτι να πρέπει να αξιολογηθούν μέσα σε ένα μεγάλο ιστορικό χείμαρρο που τα παρασέρνει ή μέσα σε μια δυναμική δίνη ενδοκρατικών και διακρατικών επιλογών οι οποίες σχεδόν πάντοτε ακόμη και εάν είναι συμμαχικές (η ακόμη και να συγκρούονται για ενδοκρατικούς λόγους ή και ενδο-κυβερνητικούς λόγους). Αυτά όλα και πολλά άλλα «αξιολογούνται». Δηλαδή: «τρέχα γύρευε». Γι’ αυτό και με τα έγγραφα κανείς θα πρέπει να είναι επιφυλακτικός εάν δεν συνδέονται με αποτελέσματα και διϋποκειμενική εμπειρία όπως η ιστορία ρέει.
Το κάθε τι από αυτά είναι καραβάκι μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα της ενδοκρατικής και διεθνούς πολιτικής, για να μην μιλήσω για τα τυχαία γεγονότα. Επίσης, τις σκόπιμες ή μη παρανοήσεις ή παραπληροφορήσεις επί μιας υπόθεσης της εξωτερικής πολιτικής η οποία την «στιγμή» της πολιτικής πράξης για τα σοβαρά κράτη είναι μέσα σε «κλειστό και αδιαφανές διπλωματικό κουτί» όπου χαράσσεται, σχεδιάζεται και εφαρμόζεται η στρατηγική της οποίας μερικοί σκοποί είναι γνωστοί και σκόπιμα διακηρυγμένοι και άλλοι άγνωστοι συχνά ακόμη και στους ίδιους τους εργαλειακά κινούμενους αντιπροσώπους και διαπραγματευτές στην βάση ρητών οδηγιών που διαρκώς αλλάζουν.
Αυτός είναι εξάλλου ο ρόλος των διπλωματών και συχνά και των υπουργών εξωτερικών οι οποίοι συχνά κινούνται με τις παρωπίδες που τους φορούν τα «γεράκια» που σχεδιάζουν, χαράσσουν και συνεχώς επαναπροσδιορίζουν την στρατηγική. Θα τόνιζα ότι ο καλός διπλωμάτης και ο καλός υπουργός εξωτερικών εάν κατ’ εξαίρεση δεν είναι ο ίδιος που χαράσσει και εφαρμόζει την στρατηγική όπως η περίπτωση ενός Κίζιγκερ, πρέπει να φορά αυτές τις παρωπίδες αδιαμαρτύρητα για να αφήνει τους «κεντρικούς» να ενώνουν τα νήματα και να επαναπροσανατολίζουν.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο διαβάζουμε δηλώσεις η θέσεις ενός Υπέξ και ο γνώστης διερωτάται γόνιμα για να βοηθήσει ή αν συνοψίζει ότι ξέρει για να δείξει ότι υπάρχει ή για να εκμαιεύσει πληροφορίες, οδηγίες ή και εντολές. Συχνά οι διπλωμάτες και μερικές φορές οι ίδιοι οι υπουργοί εξωτερικών είναι άβουλοι και εργαλειακοί μεταδότες λανθασμένων μηνυμάτων προς του υπόλοιπους δρώντες. Στις ΗΠΑ πχ είναι γνωστός ο παραγκωνισμός των υπουργών εξωτερικών οι οποίοι είθισται να είναι αγγελιαφόροι ή και κράχτες παραπληροφόρησης, εξ ου και υπάρχουν παράπονα και παραιτήσεις.
Αν νομίσουμε ότι μια «άποψη» ή κάποια άλλη που είδαμε μετά από 100 χρόνια είναι «μπάμπ και κάτω» ερμηνεία πολύ πιθανό σφάλλουμε φρικτά. Και την στιγμή της πολιτικής πράξης αν κανείς κάνει τέτοια λάθη είτε παθαίνει μεγάλες ζημιές είτε πεθαίνει. Για τις ΗΠΑ θα επανέλθω πιο κάτω γιατί η δομή και τρόπος λήψης αποφάσεων και οι ιεραρχίες των συντελεστών αν δεν είναι γνωστές δυνατό να οδηγήσουν σε αναπόδραστα και ιλαροτραγικά λάθη μοιραίων προεκτάσεων.

Τα έγγραφα λοιπόν, οι εκθέσεις και κάθε άλλο που σήμερα είναι μπροστά μας ή και κατά εκατομμύρια αναρτημένες πληροφορίες στο διαδίκτυο, απαιτούν βασανιστική αξιολόγηση και ιεράρχηση. Αυτό είναι προϋπόθεση για να ξεπεταχθούν τα δευτερεύοντα ή αποπροσανατολιστικά και να κρατηθούν τα ενδεχομένως σημαντικά τα οποία στην συνέχεια είναι νόμος πως πρέπει να αναλυθούν και αξιολογηθούν «in context». Με επιφύλαξη, επίσης, του γεγονότος ότι είναι μια σταγόνα του ωκεανού ή και μια παραπληροφόρηση της στιγμής ή μια διατύπωση γνώμης σε ένα μεγάλο σύστημα λήψης αποφάσεων.
Διόλου τυχαία πολλοί διεθνολόγοι, και πολύ σωστά κάνουν, στέκονται στα μακροϊκονομικά γεγονότα και μόνο όταν αυτά έχουν τελείως και πασιφανώς εμπεδωθεί ως πραγματικότητα. Κρατούν έτσι τον ρόλο, κατά το δυνατό, του αξιολογικά ελεύθερου αναλυτή που σταθμίζει, εκτιμά και αντλεί σωστά μαθήματα αφήνοντας την εμπράγματη στρατηγική και πολιτική τέχνη στους πολιτικούς δρώντες οι οποίοι ανά πάσα στιγμή είναι επιτυχείς και αποτελεσματικοί μόνο εάν εκπληρώσουν προδιαγεγραμμένους και ιεραρχημένους σκοπούς.
…………..
Θα σταθώ τώρα, ενδεικτικά και στο πλαίσιο του πνεύματος και του γράμματος του παρόντος όπως το προδιάγραψα για να αναφερθώ σε κάποια ζητήματα της περιόδου Αύγουστος 1964 – Δεκέμβριος 1964 Κάποιες πρώτες εκτιμήσεις που θα εξεταστούν ξανά. Ότι ακολουθεί λοιπόν είναι προγραμματικές «εκτιμήσεις». Βέβαια, εκτιμώ ότι βρίσκονται σε πολύ καλή κατεύθυνση (κάτι είναι και αυτό από το να κινείσαι προς την αντίθετη κατεύθυνση).
Στη δε περίπτωση του σχεδίου Άτσεσον είχαμε μεταξύ άλλων ασταθή εσωτερικά μέτωπα στην δική μας πλευρά, στρατηγική ρευστότητα, ένα έξυπνα κινούμενο αντίπαλο στην Άγκυρα και ένα πρωθυπουργό του οποίου οι κινήσεις ήταν κλασικά σπασμωδικές και ανεύθυνες και η αποστασία και η διδακτορία μετά δείχνει το πόσο ανορθολογικός ήταν όταν διαχειριζόταν την μετά-εμφυλιακή Ελλάδα. Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα γιατί είχαμε όπως θα εξηγήσω πιο κάτω ένα ανεύθυνο πραξικοπηματία πρωθυπουργό στην Αθήνα που συνωμοτούσε με ξένους, που σχεδίαζε κατά μιας εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης και που θα έδινε ελληνική γη αφήνοντας ταυτόχρονα την Τουρκία για πρώτη φορά να καβαλικέψει την Μεγαλόνησο επίσημα και συντεταγμένα με βάση.
Για όποιον στοιχειωδώς το αλφαβητάριο της χάραξης, σχεδιασμού και εφαρμογής στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων (για τις ΗΠΑ είναι τα περίφημα «contingency plans») εκτιμά ότι Ελλάδα και Κύπρος θα έμπαιναν στο τραπέζι του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων από το οποίο αν και διπλωματικά άσχετος και απαίδευτος «αυτός ο καλόγερος» (ο Μακάριος) μας έσωσε συμπτωματικά (Από πείσμα; Από ένστικτο; Οι αποφάσεις και η αιτιολόγησή τους διερευνώνται).
Σταδιακά βέβαια διαπιστώνω μας έσωσαν (τότε, τώρα μάλλον με τίποτα) και άλλα γεγονότα όπως ο «πατριωτισμός των τούρκων». Επίσης διατρέχοντας κάποια κείμενα, διακρίνω μια αγωνία των Αμερικανών πως μια ταυτόχρονη στρατιωτική εμπλοκή Ελλάδας και Τουρκίας συνδυασμένη με πραξικοπήματα και εμφύλια ενδο-ελληνική σύρραξη δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί κατιτί που υπό τις τότε συνθήκες για τους αμερικανούς ήταν εκτός συζητήσεως.
Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει όταν το χτένι φτάνει στον κόμπο, όμως, χρειάζεται να έχουμε το μάτι στο «στρατηγικό» που κατά τα άλλα σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε πιο ήταν όπως και πως ιεραρχούν τις ενέργειές τους: Geneva, August 22, 1964, 6 p.m.: From Acheson. «USG would deeply regret any development which might lead either ally to believe that its interests had not been sufficiently safeguarded but it must be guided by the interest and purposes of the Alliance as a whole». Αυτό δεν είναι κάτι που μαθαίνουμε από το «έγγραφο». Το λένε και άλλα «έγγραφα». Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς την τότε συγκυρία γνωρίζει τις στρατηγικές προτεραιότητες των ΗΠΑ και τον τρόπου που το Λονδίνο καιροφυλακτούσε. Μια μικρή επιβεβαίωση είναι και δεν θα αρκούσε, ιδιαίτερα εάν αντίβαινε στο διϋποκειμενικά γνωστό για τις στρατηγικές ιεραρχίες.
Αν πχ όπως διαβάζουμε σε όσα έχουμε μπροστά μας μπαίναμε στις συμπληγάδες ασαφών και θολών πραξικοπημάτων, ελεγχόμενων εισβολών, κτλ, το συμφέρον της Ατλαντικής Συμμαχίας στο σύνολό της ήταν η διαφύλαξη της Τουρκίας ως μείζονος γεωπολιτικής σημασίας. Αυτή είναι μια εκτίμηση με μεγάλες πιθανότητες να είναι σωστή και σε αναφορά με άλλες φάσεις της περιόδου αυτής. Τώρα, να δούμε και καμιά Σειρήνα να φωνάζει … αντικομουνιστικά, κάτι που επίσης αποτελεί μικρή επιβεβαίωση γνωστών γεγονότων.
Σε ένα τηλεγράφημα από τις ΗΠΑ προς τον Πρέσβη στην Αθήνα λένε να φωνάξουν το Γρίβα και αφού ανεμίζει καμπόσες αντικομουνιστικές σημαίες καταλήγει: «What must be gotten across to General Grivas is that what the American proposal offers is an opportunity for him to fulfill his Dighenis role and thus reclaim Cyprus for Hellenism and save it from Communism to which Makarios is leading it. He would also secure for the people of Cyprus the chance to make their Island blossom like a rose». Τριανταφυλλένια ζωή λοιπόν μετά από το εγχείρημα πραξικοπήματος που τότε ακόμη προσπαθούσαν να πείσουν τον Γρίβα, κάτι που μετά (δεκαετία του 1970) πέτυχε. Οι Τούρκοι, βέβαια, με πολύ αυτοπεποίθηση τον χαβά τους. Μιλούσαν, διαρκώς απέρριπταν, τελικά απέρριψαν τελεσίδικα αλλά … συνέχισαν να συνομιλούν για μήνες. Που παραπέμπει αυτό; Μα λογικά στην αναμονή ακόμη πιο ευνοϊκής στιγμής όταν αφού θα είχαν πειστεί αμετάκλητα οι Παπανδρέου και Γρίβας θα άρχιζε ο πραξικοπηματικός εμφύλιος πόλεμος σε Ελλάδα και Κύπρο. Λογικά όλα αυτά και δείχνουν πόσο υψηλού ρίσκου είναι κάθε εκτίμηση για μεμονωμένα γεγονότα. Μέσα στη ναρκοθετημένη διαδρομή των επόμενων ημερών κάποιες «νάρκες» θα ανατινάζονταν «τυχαία» και η στρατηγικά και διπλωματικά συντεταγμένη Άγκυρα θα άδραχνε την ευκαιρία να επιτύχει το μείζον ή το όλον που παρ’ ολίγο να επιτύχει το 1974 με το σχέδιο Αναν: Τον ολικό έλεγχο της Κύπρου. Εκτιμήσεις κάνουμε ή καλύτερα αποτίμηση των μεγάλων στρατηγικών στόχων των τότε δυνάμεων και της Τουρκίας όπως εξάλλου επιβεβαιώθηκαν στην συνέχεια.
Πάντοτε στο πλαίσιο εύλογων προκαταρτικών εκτιμήσεων χωρίς άλματα και στην βάση πάγιων γνώσεων για την αμερικανική στρατηγική, μπροστά τους στο Πεντάγωνο και ειδικά στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ) πρέπει να είχαν καμιά εκατοστή «contingency plans» όπου κάθε πρωτοετής φοιτητής ξέρει ότι δεν ξέρουν «φίλους» και «εχθρούς» αλλά εναλλασσόμενα και μετακινούμενα πιόνια στην σκακιέρα την τύχη των οποίων συνδέουν με τους σκοπούς τους. Στην βάση πάγιων χαρακτηριστικών της αμερικανικής στρατηγικής οι σκοποί ιεραρχικά είναι οι εξής:
Α) Μακροπρόθεσμοι σκοποί (ευνοϊκή κατανομή ισχύος πλανητικά, περιφερειακά και τοπικά βαθειά μέσα το μέλλον πχ σε πενήντα χρόνια στην βάση δεικτών ισχύος και εκτιμήσεων για το ποιος είναι αναλώσιμος πχ Ελλάδα, Κύπρος, Λιβύη, Ιράκ, Συρία και ποιος ανθεκτικός και αξιόπιστος συνομιλητής για «συναλλαγές», πχ Ισραήλ, Τουρκία).
Β) Μεσοπρόθεσμοι σκοποί που εξυπηρετούν αντίστοιχα, ανάλογα και ρευστά τους στρατηγικούς μακροπρόθεσμους σκοπούς.
Γ) Βραχυχρόνιους-τακτικούς σκοπούς που αλλάζουν ανά πάσα στιγμή αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τους αφελείς και όσους ανεπίγνωστα ή από απελπισία ή απόγνωση, όπως υπαινίχθηκε σαρκαστικά ο Μπωλλ για τον Παπανδρέου σε ένα briefing του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας [στο Παπαχελάς όπου και πολλά άλλα «έγγραφα» και πληροφορίες].
Ένας μακροχρόνιος σκοπός μιας μεγάλης δύναμης είναι να έχει υπό έλεγχο ή κατάσταση επικυριαρχίας όσες περισσότερες μικρότερες χώρες. Ο έλεγχος διευκολύνεται από κατακερματισμό και διασπορά της χώρας-στόχου και της κοινωνίας της. «Κατά προτίμηση» ο έλεγχος πρέπει να είναι πλήρης και ανελέητος (εάν βέβαια είναι εφικτό γιατί κάποια σφριγηλά και οργανωμένα κράτη κατά καιρούς στο ταξί

“Στην διεθνή πολιτική όταν ένα κράτος χαράζει και εφαρμόζει την εθνική του στρατηγική αντιμετωπίσαμε ένα κατά τα άλλα γνωστό ζήτημα, την αντιθετική σχέση μεταξύ κατευνασμού και αποτροπής. Στην μια πλευρά είναι η πεπατημένη του κατευνασμού και στην άλλη είναι η επιδίωξη του μόνου εφικτού σκοπού, δηλαδή μιας βιώσιμης λύσης του κυπριακού με γρανιτένια προσκόλληση στις υψηλές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας που τις ενσαρκώνει.

Το ζήτημα στην εξωτερική πολιτική δεν είναι το κατά πόσο σε κάθε ιστορική συγκυρία θα περιπίπτουμε σε μοιρολατρία για παρελθούσες δήθεν «χαμένες ευκαιρίες» αλλά το κατά πόσο στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία θα επιτυγχάνεται το βέλτιστο εφικτό με σωστή διαχείριση όλων των μέσων που διαθέτουμε χωρίς ποτέ να επιτρέπεται να δρασκελίσουμε κόκκινες γραμμές. Τα ιδεολογήματα και θεωρήματα περί χαμένων ευκαιριών, συνιστούν, βασικά, μομφή για το γεγονός ότι την μια ή άλλη ιστορική στιγμή δεν δρασκελίσαμε την κόκκινη γραμμή προκαλώντας στους εαυτούς μας πρόωρο θάνατο.
Σε κάθε ιστορική στιγμή το ζητούμενο είναι η εκπλήρωση του μέγιστου εφικτού εθνικού συμφέροντος χρησιμοποιώντας την βέλτιστη υψηλή στρατηγική. Όταν αυτό δεν συμβαίνει μεμφόμαστε την λανθασμένη στρατηγική και όχι τον μέγιστο εφικτό σκοπό που λόγω λαθών και παραλείψεών μας δεν εκπληρώθηκε. Υπό το πρίσμα κάθε περίπτωσης, επίσης, διατυπώνουμε πορίσματα για το πώς δεν θα επαναληφθούν τα λάθη και οι παραλήψεις που δεν εκπλήρωσαν τον σκοπό.”

(απόσπασμα από συνέδριο τώρα δημοσιευμένο, το πλήρες κείμενο αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/109omiliatassospapadeoka.htm)

Να μην ξεχνούμε ότι χαμένη ευκαιρία, για κάποιους, ίσως και για τον αείμνηστο Κληρίδη, ήταν και το φασιστικό, ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό σχέδιο Αναν

Η πιο πάνω εισήγηση συνεχίζει ως εξής:
¨Ένας στοιχειώδης ιστορικοπολιτικός απολογισμός της περιόδου 1945 μέχρι 1974 αλλά πανομοιότυπα και από το 1974 μέχρι σήμερα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αίτια, αιτιώδεις σχέσεις και αιτιατά συμπλέκονται με ένα τρόπο που δεν είναι καθόλου τυχαίος:
• Δεν είναι τυχαίο ότι έγινε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα.
• Δεν είναι τυχαίο ότι άβουλα, αμελέτητα, απονενοημένα και προς μεγάλη έκπληξη των Άγγλων, όπως έγραψε ο Μακμίλλαν προσήλθαμε στην τριμερή διάσκεψη το 1955.
• Δεν είναι τυχαίο ότι η κυπριακή αριστερά διαιρέθηκε στον αγώνα ελευθερίας των κυπρίων.
• Δεν είναι τυχαίο ότι ετοιμαζόμενοι για ένα μεγάλο αγώνα ελευθερίας δεν συνεκτιμήσαμε δεόντως τις παραμέτρους του Ψυχρού Πολέμου αλλά και των παραμέτρων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής της δεκαετίας του 1950 και 1960.
• Δεν είναι τυχαίο ότι αλλοπρόσαλλα την ίδια στιγμή που η Κύπρος ήταν κατειλημμένη από δυνάμεις του ΝΑΤΟ αρχές της δεκαετίας του 1960 στραφήκαμε προς την Σοβιετική Ένωση.
• Δεν είναι τυχαίο ότι εύκολα οι αμερικανικές υπηρεσίες διείσδυσαν σε όλο το πολιτικό φάσμα πριν και μετά την ξενόφερτη χούντα του 1967.
• Δεν είναι τυχαίο το ότι στο πλαίσιο μιας αχρείαστα υπερβολικής ταύτισης με τους αδέσμευτους δόθηκε δυσανάλογη σημασία στην ΓΣ του ΟΗΕ και όχι στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
• Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί τάχθηκαν υπέρ των καταχρηστικών ηγεμονικών επεμβάσεων μετά το 1990 συμβάλλοντας στην αναστάτωση της περιφέρειάς μας και δημιουργώντας προϋποθέσεις διείσδυσης στις δικές μας υποθέσεις, συνάμα αναβαθμίζοντας στρατηγικά την Τουρκία.
• Δεν είναι τυχαίο ότι χάσαμε το τραίνο της ΕΕ επειδή την είδαμε διεθνιστικά και όχι όπως είναι συγκροτημένη, δηλαδή εθνοκρατοκεντρικά.
• Δεν είναι τυχαίο ότι ουκ ολίγοι ακούοντας την έννοια «έθνος» παθαίνουν πνευματική και πολιτική αλλεργία και με τρόπο που ακυρώνει τα πνευματικά, πολιτικά, πολιτισμικά και στρατηγικά μας ερείσματα.
• Δεν είναι τυχαίο ότι μη κυβερνητικές διεθνικές οργανώσεις καλλιέργησαν την εικόνα ενός ανθόσπαρτου πλανήτη προσανατολίζοντας την Ελλάδα προς τον κρημνό, καταπολεμώντας την πορεία της Κύπρου προς την ΕΕ, αντικρούοντας ή και καταπολεμώντας την πολιτική αξιόπιστης εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής στο Αιγαίο και στην Κύπρο.
• Δεν είναι τυχαίο ότι πείστηκαν οι κυβερνούσες πολιτικές ηγεσίες πως με κατευνασμό και δη στηριζόμενο σε αισθητικές και διαπροσωπικές φιλικές σχέσεις θα αντιμετωπιστεί η τουρκική απειλή.
• Δεν είναι τυχαίο ότι η εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος επιβίωσης με μια υπεύθυνη αξιόπιστη εθνική στρατηγική συχνά εξυβρίστηκε ως δήθεν εθνικιστική θέση.
• Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί τελικά θεωρήθηκε φυσιολογικό να μιλάνε για νομιμοποίηση των τετελεσμένων στην Κύπρο και απάρνηση άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων που προσφέρει η διεθνής νομιμότητα στο Αιγαίο και στην Λεβαντίνη.
• Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια γραμμή σκέψης υποστήριξε πως το 1955-59 οι άγγλοι αποικιοκράτες εφάρμοζαν πολιτική προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
• Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα ουκ ολίγοι είναι έτοιμοι να κάνουν άλμα στο κενό με την κατάργηση της ΚΔ και την κατασκευή μιας πολιτειακής διαστροφής άνευ προηγουμένου που αναιρεί κεκτημένα πέντε χιλιάδων χρόνων διαδρομής του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων.
Επειδή όπως είπαν οι Ρωμαίοι scripta manent πολλοί εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα. Αντί όμως να δηλώσουν ένα τίμιο ουρανομήκη mea culpa επειδή για παράδειγμα συμπράττοντας με τους εχθρούς της ελευθερίας και της Ελλάδας εκθείασαν το παράνομο και καταχρηστικό σχέδιο Αναν, τώρα ζητούν και τα ρέστα.

Καταληκτικά, για το κυπριακό θα μπορούσε να τονιστεί η εξής κύρια πτυχή: Ο μόνος λογικός και σωστός σκοπός πριν και μετά το 1974 μέχρι και σήμερα ήταν και συνεχίζει να είναι η αυτοδιάθεση στην βάση της αρχής της πλειοψηφίας. Αυτό στις μέρες μια στο επερχόμενο μέλλον ισχύει πολύ περισσότερο: Η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να επιβιώσει ως κράτος μόνο αν είναι δημοκρατικά δομημένο. Μόνο έτσι δεν θα καταστεί εστία συγκρούσεων και θανάτου λόγω εσωτερικών διαιρέσεων σε εθνική-ρατσιστική βάση που επεξεργάζονται όσοι επιβουλεύονται γεωπολιτικά τον κυπριακό πολιτικό χώρο[21].
Νομικοπολιτικά, εξάλλου, αν η αυτοδιάθεση στην βάση του «one man one vote» ήταν βασική αρχή της από-αποικιοποίησης, ισχύει πλήρως στο εσωτερικό ενός κράτους δικαίου και της αναγκαίας και μη εξαιρετέας δημοκρατικής νομιμότητας. Ποτέ δεν προσφερόταν ως βιώσιμη λύση και ποτέ δεν θα αποτελέσει βιώσιμη επιλογή η συγκρότηση ενός διεστραμμένου πολιτειακού γάμου που θα διαιρέσει την κοινωνία σε ρατσιστική και φυλετική βάση. Είναι άλμα στο κενό, ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψη οι ολοένα και πιο έντονες νέο-Οθωμανικές τάσεις των ισλαμιστών νεοτούρκων[22].
Στην Κύπρο ο σκοπός είναι και σήμερα και ο ίδιος θα συνεχίσει να είναι μελλοντικά: Η αυτοδιάθεση του κυπριακού λαού. Οτιδήποτε πιο κάτω είναι αναπόδραστα καταστροφικό καθότι καταστέλλει τις ασυμβίβαστες έσχατες αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αυτό τον σκοπό επιδιώξαμε το 1955 και ο ίδιος σκοπός παραμένει και σήμερα. Όταν την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμεθα ας μην σφάλλουμε μετατρέποντάς την σε δήθεν αμάχητο επιχείρημα υπέρ αυτοχειριασμού¨

Πάντως, θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι επιτέλους ο καθηγητής Ήφαιστος παραδέχτηκε στην προηγούμενη ακατάσχετη απεραντολογία του ότι, τουλάχιστο, δεν υπήρχε ένα συγκεκριμένο, αποκλειστικά διχοτομικό “Σχέδιο Άτσεσον”, αφού τώρα μιλά για “σχέδια Άτσεσον”.
Παραδέχεται, δηλαδή, όπως το ξεκαθαρίζει και ο καθηγητής Β. Κουφουδάκης και άλλοι ξένοι μελετητές (αν θέλει ο κ. Ήφαιστος μπορεί να εντοπίσει τις λεπτομερείς παραπομπές στο “Κουράγιο Πηνελόπη”), ότι δεν υπήρχε σταθερή αμερικανική εξωτερική πολιτική ή συγκεκριμένες αποφάσεις των Αμερικανών, όσον αφορά στο Κυπριακό, το 1964. Οι αποφάσεις τους εξαρτιόνταν εν πολλοίς από τις δικές μας ικανότητες πειθούς κι επιμονής σε συγκεκριμένους στόχους, για τους οποίους μπορούσαν να συναινέσουν (όπως και συναίνεσαν) αν εμείς, όπως λέει και ο Κληρίδης (δες Γεωργάνας πιο πάνω) ξέραμε τι θέλαμε. Εμείς – δηλαδή ο Μακάριος – κατά την ομολογία του μαθητή του Μακαρίου στην ειδικότητα “αντιαμερικανισμός” Ανδρέα Παπανδρέου, μιλούσαμε για Ένωση (που συνέφερε στους Αμερικανούς) αλλά επιδιώκαμε (εκείνα που δεν τους συνέφεραν) την ανεξαρτησία.
Αυτά τα απλά μάχεται ν’ αποκρύψει απεραντολογώντας και δολιχοδρομώντας ο κ. Ήφαιστος.
Κρατώ στη συνέχεια την υπόσχεσή μου. Επόμενος για το βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”, μετά τους Φανούλα Αργυρού, Χάρη Φεραίο και Γιώργο Πετούση, παίρνει σειρά ο πρώην διευθυντής του Παγκυπρίου Γυμνασίου και συγγραφέας, Γεώργιος Χατζηκωστής:

“Όταν, διαβάζοντας τη τελευταία σελίδα του, τελειώνεις το πρόσφατο αυτό βιβλίο (Απρίλιος 2013) του Άντη Ροδίτη με τον μυθιστορηματικό απατηλό τίτλο του – αφού πρόκειται για βιβλίο Ιστορίας με δραματικό-τραγικό περιεχόμενο – νιώθεις από τη μια βαθύτατη πίκρα για τα οικεία κακά που μας θυμίζει, αλλά και μιαν ικανοποίηση γιατί, επιτέλους, όλα αυτά που όλοι οι κύπριοι της γενιάς μου – και πριν απ’ αυτήν και λίγο μετά απ’ αυτήν – γνωρίζαμε, τα είχαμε ζήσει μέσα σε χρόνια σκληρά, επί τέλους τεκμηριώνονται αναντίλεκτα και καταλύουν τις επικαλύψεις και τις παραποιήσεις της αλήθειας που για δεκαετίες επιπολάζουν στον τόπο μας.

Το βιβλίο, σε τρία μέρη (σελίδες 376), έξι Παραρτήματα (σελίδες 26), Ευρετήριο ονομάτων και Πηγές (σελίδες 16) και φωτοτυπίες 31 επίσημων εγγράφων του υπουργείου Εξωτερικών (State Department) των ΗΠΑ (σελίδες 103) – από τα 180 περίπου έγγραφα που ο συγγραφέας μελέτησε – (σύνολο σελίδων 521), καλύπτει τη δραματική και μοιραία περίοδο της Ιστορίας της Κύπρου από την αρχή της Τουρκανταρσίας (Δεκέμβριος 1963) ως τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου 1964, περίοδο που καθόρισε την έκτοτε περιπετειώδη πορεία του τόπου μας. Την περίοδο, κατά την οποία η διαχρονική – και δια θυσιών πολλών – επιδίωξη του κυπριακού Ελληνισμού, η ένωση του νησιού με την Ελλάδα, έφθασε να γίνει πραγματικότητα. Όταν προσφέρθηκε από την ηγέτιδα δύναμη του τότε Δυτικού κόσμου – με πλήρεις εγγυήσεις και ασφάλεια – προς τον Ελληνισμό, αλλά και απροσδόκητα κατέρρευσε με την άρνηση της αποδοχής της από τον τότε πρόεδρο Μακάριο και τους συν αυτώ.

Ο συγγραφέας, αρχίζοντας από τις πρώτες μέρες της τουρκανταρσίας, καταγράφει μέρα με τη μέρα όλα τα γεγονότα, τις προσπάθειες και τις αγωνίες, ως την απίστευτη αυτοχειρία, την αυτοματαίωση όπως την ονόμασε ο Γαβριήλ Μηνάς, του κυπριακού Ελληνισμού – δια της τότε ηγεσίας του – και προπάντων προβάλλει την επίμονη προσπάθεια – επική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί – των Ηνωμένων Πολιτειών να πραγματοποιήσουν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Με την αποτελεσματική πολιτική του Γεωργίου Παπανδρέου – ο οποίος ευφυώς αξιοποίησε το κλίμα του ψυχρού πολέμου της εποχής – η αμερικανική ηγεσία είχε κατανοήσει και είχε πεισθεί ότι η μόνη ρεαλιστική, μόνιμη κι επωφελής – ακόμα και για την Τουρκία – λύση του κυπριακού προβλήματος ήταν η ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Όλοι οι τότε παράγοντες των ΗΠΑ, ο ίδιος ο πρόεδρος Τζόνσον, ο οποίος σε μακρές συσκέψεις αναζητούσε τρόπους για επίσπευση της ένωσης, ο υπουργός Εξωτερικών Ντην Ρασκ, ο υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Μακναμάρα, ο απεσταλμένος διαπραγματευτής Ντην Άτσεσον – ο οποίος συνεχώς αναδιαμόρφωνε το Σχέδιο του μειώνοντας κάθε φορά τις τουρκικές αντιρρήσεις και απαιτήσεις – οι αμερικανοί πρέσβεις στην Αθήνα, την Άγκυρα και τη Λευκωσία (Λαμπουίς, Χέαρ και Μπέλτσερ), όλοι, σε όλα τα έγγραφά τους, τόνιζαν, και μάλιστα στο κλίμα του επείγοντος, πως έπρεπε να υπάρξει άμεση ένωση, χωρίς προδεσμεύσεις με την Τουρκία, και ότι μετά την πραγματοποίησή της η Ελλάδα θα συζητούσε με την Τουρκία κάποιες παραχωρήσεις: την προσφορά μειονοτικών εξασφαλίσεων προς τους τουρκοκύπριους – όμοιες με εκείνες των μουσουλμάνων της Θράκης – και μια επί ενοικίω βάση για 50 χρόνια (ως το 2014) με έκταση όχι μεγαλύτερη εκείνης των βρετανικών βάσεων. Όμως, ακόμα και η επί ενοικίω βάση θα μπορούσε να μην είχε καθόλου παραχωρηθεί, όπως παραδέχεται άλλο επίσημο αγγλικό έγγραφο.

Είναι πολύ οδυνηρό να διαβάζει κανείς για τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ΗΠΑ και της Ελλάδας για την επίτευξη της Ένωσης και την άρνηση του προέδρου Μακαρίου να συμβάλει σ’ αυτήν με ένα μόνο νεύμα του. Κι ακόμα οδυνηρότερο να σκέφτεται κάποιος πώς θα μπορούσε να ήταν η έκτοτε πενηνταετής ιστορία μας, με μια Ελλάδα που θα ήλεγχε τη μισή Μεσόγειο, από το Ιόνιο ως τη θάλασσα της Συρίας, που πιθανότατα δεν θα βίωνε τη Δικτατορία του 1967 και την ταπεινωτική υποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από το νησί, και η Κύπρος δεν θα υφίστατο το Πραξικόπημα του 1974 και την τουρκική Εισβολή και Κατοχή.

Οδύνη όταν διαβάζεις το βιβλίο, αλλά και μια αναγκαία και χρήσιμη αυτογνωσία και δίδαγμα, ότι για την επωφελή αντιμετώπιση των εθνικών μας θεμάτων στις κρίσιμες φάσεις τους είναι απαραίτητη η υπευθυνότητα, η σοβαρότητα και η σωφροσύνη, σύμφωνα και με την προτροπή του Χορού των γερόντων στην Αντιγόνη του Σοφοκλή: Φρονήσεως δεῑ, παῑ Μενοικέως, Κρέον.

Το βιβλίο Κουράγιο Πηνελόπη πρέπει να διαβαστεί από κάθε έλληνα κύπριο ενήλικα ως εκδήλωση φιλοπατρίας, αν στο πλάτος της έννοιας φιλοπατρία εμπεριέχεται και η υποχρέωση να γνωρίζομε τα όσα συνέβησαν στον τόπο μας. Προ πάντων όμως πρέπει να μελετηθεί από τους πολυπράγμονες, περισπασμένους σε αλληλοκατηγορίες, υποσκάψεις και άφατο λαϊκό κομματισμό πολιτικοκομματικούς παράγοντες που, εξ όλων αυτών, δεν τους μένει χρόνος, αλλά και αν τους μένει δεν θεωρούν ότι χρειάζεται να διαβάζουν, να μαθαίνουν, να στοχάζονται και να διδάσκονται.

Ο Άντης Ροδίτης, με πολύ μόχθο, πολύ χρόνο, σοβαρότητα και νηφαλιότητα μπροστά στα γεγονότα που παρουσιάζει και σχολιάζει, μας προσφέρει με το βιβλίο του αυτό ένα πολύτιμο ιστορικό έργο – μαρτυρία, ευανάγνωστο και συναρπαστικό, με γλαφυρή αφήγηση και ένταξη προσωπικών του εμπειριών από την υπό εξέταση ιστορική περίοδο, που κρατεί αμείωτο το ενδιαφέρον, παρ’ όλο τον εθνικό πόνο – και κάποτε αγανάκτηση – που προκαλεί ή μάλλον τα ίδια τα εκτιθέμενα συμβάντα προκαλούν. Σημειώνω ακόμα, με ικανοποίηση, την εκδοτική αρτιότητα του βιβλίου και τη χαρά να διαβάζει κανείς τη γραπτή γλώσσα μας απερίτμητη από το νυστέρι του άφρονος μονοτονικού”.

Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στις 10.7.2013 στην εφημερίδα “Σημερινή”

Οι απεραντολογίες, οι δολιχοδρομίες και τα καπνογόνα του κ. Ήφαιστου συνεχίζονται ανάμικτες τώρα και με ταχυδακτυλουργίες, ότι τάχα βάζει νερό στο κρασί του για να παρουσιαστεί και ως… συγκαταβατικός, αλλά ταυτόχρονα κατηγορώντας εξίσου παθιασμένα όσους έχουν δι’ εγγράφων τεκμηριωμένα διαφορετική άποψη από τη δική του ως “ανεύθυνους και ανορθολογιστές”!!
Έχει αφήσει πια την ομάδα επιστημόνων-ερευνητών που θα διέψευδε με έγγραφα (εφόσον δεν υπάρχουν) εκείνα της “Πηνελόπης”, και το έχει ρίξει τώρα σε νέα αοριστολογία τού τύπου “μελετάται συμπληρωματικά με άλλους πολιτικούς επιστήμονες η περίοδος 1945-74”!! Και πότε θα έχουμε αυτών το νέο “πόρισμα”; Μα ποτέ. Το θέμα είναι να συνεχίσει η μυθολογία που καθιέρωσαν ο Μακάριος και οι οπαδοί του (καλή ώρα και ο κ. Ήφαιστος), ότι για τα δεινά του ελληνισμού φταίνε αποκλειστικά οι ξένοι. Και βλέποντας ότι αυτή η θεωρία άρχισε να ξεφτά πλέον, ομιλεί τώρα και λίγο περί λαθών “από όλες τις πλευρές των τότε Ελλήνων”, αορίστως, αλλά κυρίως εκ μέρους των εν Ελλάδι ηγετών!!
Κι ο Ανδρέας Παπανδρέου που ευθέως κατηγορεί τον Μακάριο για τσαρλατανισμό (μια κατηγορία που εκτοξεύει ο κ. Ήφαιστος σε όσους πειρώνται την αποκάλυψή του τσαρλατανισμού), λέγοντας στο βιβλίο του “Η Δημοκρατία στο απόσπασμα” ότι ο Μακάριος μιλούσε για Ένωση αλλά ενεργούσε για “ανεξαρτησία”, που πάει;
Υπάρχει στην παγκόσμια πολιτική ιστορία πιο ξεκάθαρη κατηγορία για τσαρλατανισμό;
Αφήνει, επίσης, κατά μέρος ο κ. Ήφαιστος τα έγγραφα που δείχνουν τον Άτσεσον να παραδέχεται ότι αν η Ελλάδα κήρυττε την Ένωση τον Αύγουστο του 1964 θα ήταν Ένωση ανευ όρων, “unconditional”, και πετάγεται στον Ανάν και στην ανάγκη που επέβαλε η πολιτική Μακαρίου για συμβιβασμό με τους Τούρκους, και προσπερνά το γεγονός ότι στην Κύπρο ζητήθηκε από τους στενότερους συνεργάτες του Μακαρίου η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της ελληνικής σημαίας!
Υπάρχει, λοιπόν, θέμα τσαρλατανισμού κι επειδή υπάρχει στην Κύπρο, ειδικώς ψηφισθείς νόμος περί προστασίας μνήμης τεθνεώτος, γιατί δεν τον επικαλείται για να μας κάτσει όλους μέσα, τους “ανεμίζοντες τα έγγραφα” που αποδεικνύουν τον τσαρλατανισμό; Εκείνους, δηλαδή, που διαφωνούν μαζί του και βλέπουν πια καθαρά την καταστροφική ανθενωτική και ανθελληνική “πολιτική” που ακολούθησε ο Μακάριος;
Οπότε όταν εμείς όλοι καταδικαστούμε κι ετοιμαστούν οι νέες φυλακές για να μας χωρέσουν, ας έρθει ο ίδιος ως αρχιδεσμοφύλαξ να επιτηρεί το κτίσιμό μας μαζί με τα έγγραφα μέσα σε τοίχους. Έτσι κι αλλιώς η ανερμάτιστη “επιχειρηματολογία” του το μόνο που καταδεικνύει είναι τις ολοκληρωτικές του διαθέσεις κατά παντός διαφωνούντος με τις έωλες, πελαγοδρομούσες και αλλοπρόσαλλες θεωρίες του.
Σε επόμενη δημοσίευση θα ακολουθήσει άρθρο άλλης υποψήφιας για φυλάκιση αρθρογράφου, μαζί με τους Αργυρού, Φεραίο, Πετούση, Χατζηκωστή, Ροδίτη κ.α.

Όχι με την καρδιά τους, λέτε κ. Γεωργάνα, αλλά μόνον με τον νου τους. Εγώ λέω, κ. Γεωργάνα, θα ήταν και με την καρδιά τους αν ήταν με τον νου τους. Αλλά “με τον νου τους” εδώ εσείς εννοείτε, πιστεύω, “με το προσωπικό τους συμφέρον”. Και το προσωπικό συμφέρον είναι πάντα έτοιμο να μεταμφιεσθεί με πολλούς τρόπους, ακόμα και με την αμφίεση του “νου”.
Αλλά και πάλι δεν σας λέει τίποτε το γεγονός ότι οι οπαδοί της “ανεξαρτησίας” δεν θα έχουν ποτέ τίποτε να πουν με την ΚΑΡΔΙΑ τους;
Από την άλλη πόσο σίγουρος είστε ότι ο κ Ήφαιστος καταδέχηκε να μελετήσει όσο χρειάζεται το βιβλίο εναντίον του οποίου με τόσο πάθος επιτίθεται;

Καλησπέρα σας αξιότιμοι κύριοι.

Προσπάθησα, ανεπιτυχώς ομολογώ, να διαβάσω όλα τα σχόλια στην αρχική τοποθέτηση του κ. Ήφαιστου.
Εις μάτην, καθότι διαπίστωσα για άλλη μία φορά ότι οι Έλληνες (ως έθνος και όχι ως κράτος) πάσχουμε από μία σημαντική ασθένεια: έλλειψη διαλόγου και σεβασμού.

Είναι αδύνατον να διαβάσεις μακροσκελέστατα κείμενα τα οποία επαναλαμβάνουν σε πολλές περιπτώσεις τα ίδια και τα ίδια.

Το Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν… αλλά για τους άλλους….

… Και ύστερα λέμε ότι φτάινε οι άλλοι για την κατάντια μας… όταν εν έτοι 2013 “ξεκατινιαζόμαστε” για το ποιος φταίει για το 1964 – 1965 (Κύπρος – Έλλαδα)…

… Εμείς δεν φταίμε πουθενά (λέω τώρα)…

Αιδώς κύριοι….

Καληνύχτα και καλή τύχη….

Τάσος

Κύριε Γεωργανά, το διέτρεξα και δεν έχω χρόνο να απαντήσω λόγω φόρτου και αναχώρησης εκτός για Αθηνών για ημερίδα. Θα επανέλθω

Ας μου επιτρέψει ο σχολιαστής Τάσος παραπάνω, χωρίς να συμμερίζομαι τη θέση του ότι η μακροσκελής ανάλυση όταν είναι σοβαρή και ουσιώδης είναι και βλαπτική (κωπιώδης και πολύμοχθη ναί), να σταθώ για λίγο ερωτηματικά, – διότι δεν κατανόησα επαρκώς και επιπλέον δεν τυγχάνω ιστορικός άρα εκφράζω προσωπικές σκέψεις και προτιμήσεις,- στα τελευταία δύο αλληλοσυγκρουόμενα σχόλια του Γεωργάνα που επιχειρεί με τρόπο διλημματικό – αυτός ένας τσαρλατάνος προπαγανδιστής της κυρίαρχης πολιτικής τάξης – να αποφανθεί για το τι είναι ιστορία και επιστήμη και τι δεν είναι! Προφανώς γιατί οι μέντορες και προϊστάμενοί του, έχουν υπαγορέψει και ο ίδιος σαν πιστό σκυλί ασπάζεται και ακολουθεί την άποψη, ότι η ιστορία – όπως ο ίδιος ομολογεί, – είναι ένας προνομιακός χώρος διαμόρφωσης συνειδήσεων, επομένως εκείνο για το οποίο αξίζει να γράφεται και να ξαναγράφεται, είναι για να υπηρετήσει όχι την επιστημονική έρευνα με απώτερο θεωρητικό στόχο να διδαχθεί η σύγχρονη κοινωνία και ο ανθρωπολογικός της τύπος από τα ριζωμένα λάθη τις κακοτοπιές και αγκυλώσεις του παρελθόντος μπας και προαχθεί ένα πολιτισμικό σκαλί πιο πάνω, αλλά τις εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα επαγγελματιών της πολιτικής και οικονομικής ισχύος.

Διερωτώμαι λοιπόν πότε ακολουθεί την «επιστημονική μέθοδο» ο Άντης Ροδίτης∙ όταν αναδεικνύει και διερμηνεύει έγγραφα από δημοσιευθέντα αρχεία του State Department, τα οποία αφορούσαν εναλλακτικά σχέδια που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ της τότε αμερικανικής διπλωματίας για την Κύπρο, ή όταν προφητεύει με τρόπο κατηγορηματικό το πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα αν τα σχέδια αυτά υποτεθείστω ότι γίνονταν αποδεκτά από τις τότε κυβερνήσεις των εμπλεκομένων μερών (Κύπρος, Ελλάδα, Τουρκία, Αγγλία);

Ο Γεωργάνας, όπως οι περισσότεροι τσαρλτάνοι της πολιτικής κονίστρας, ισχυρίζεται με τρόπο διφορούμενο, κονταροκτυπούμενο και ομιχλώδη, στο μεν προτελευταίο του σχόλιο ότι ο Ροδίτης κάνει «επιστήμη» με το να εστιάζεται και αναδεικνύει έγγραφα (στερούμενα γεγονότων –σημείωση δική μου) κι ότι με τον τρόπο αυτό παράγει «τεκμηρίωση» και όχι ιστορία, στο δε τελευταίο του σχόλιο, ανακατεύοντας ρήσεις του κινέζου Τσού Εν Λάι με αυθαίρετες δικές του κρίσεις κι εκτιμήσεις περί του σχεδίου Ανάν ή της ιστοριογραφικής μεθόδου και της αξίας ενός Θουκυδίδη, αποφαίνεται ότι «η τριλογία του Άντη Ροδίτη είναι γνήσιο έργο ιστοριογραφίας”!!!

Επιτέλους κύριε Ήφαιστε σας συμβουλεύω , σταματήστε να ασχολείστε με πολιτικούς απατεώνες, μαϊντανούς και φτηνούς κουτσομπόληδες του διαδικτύου και αφοσιωθείτε σοβαρά στην έρευνά σας με τους συνεργάτες σας, γνωστοποιώντας εν καιρώ (όσο κι αν απαιτηθεί χωρίς να δίνετε λογαριασμό σε κακόβουλους “ανταγωνιστές” και πολιτικοιδεολογικούς αντιπάλους) και σε μας τους αδαείς τα αποτελέματά της.

Με φιλικούς προς τον αρθρογράφο και όλους τους καλοπροαίρετους επισκέπτες της παρούσας ανάρτησης χαιρετισμούς,

Ελευθέριος Ελευθεριάδης

Αγαπητέ κ Γεωργανά, όπως υποσχέθηκα επανέρχομαι επιγραμματικά. Πρώτον, δεν ξέρω τι εννοούσε ο Μάο γιατί δεν γνωρίζω την δήλωση και τα συμφραζόμενα. Ενδέχεται να εννοούσε τις προεκτάσεις πλην και αυτές είναι αποτυπωμένες και μάλιστα χωρίς να χρειάζονται και πολλά για να τις ξέρουμε. Δεύτερον, το σχέδιο Αναν, τώρα, είναι αποτέλεσμα γραπτό, λεπτομερές και δεδηλωμένο. Ο συγγραφέας του Χάνευ ομολόγησε ότι αυτός το εμπνεύστηκα αλλά και να μην το ομολογούσε όποιος το διαβάσει ξέρει ότι αποσκοπούσε στην επικυριαρχία της Βρετανίας και της Τουρκίας. Δεν χρειάζεται συγγραφή ιστορίας για αυτό το γεγονός. Εάν με ρωτούσατε ποια ήταν τα αίτια που οδήγησαν εκεί αλλάζει. Θα προσέξετε όμως εγώ δεν αναφέρθηκα σε αυτά. Από την δική μου σκοπιά, βέβαια, εάν διαβάσετε το δοκίμιο In memoriam Γιάννου Κρανιδιώτη έχω αναφορές σε ένα τουλάχιστον από τα πολλά πιθανά αίτια, και αυτό είναι το έλλειμμα κρατικής οργάνωσης και εθνικής στρατηγικής στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και αυτό είναι όμως ευδιάκριτο αποτέλεσμα. Ενώ ο σκοπός ήταν όταν η Κύπρος είναι μέλος η Λευκωσία και η Αθήνα όντας πλέον σε ισχυρότερη θέση να υποβάλουν σχέδιο συμβατό με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, παρέλειψε να το κάνουν. Αυτό το αποτέλεσμα είναι αποτυπωμένο ως παράλειψη αλλά μην που πείτε να βασιστώ σε κάποιο αρχείο ή ακόμη και σε προσωπική εμπειρία για να πω τα αίτια γιατί είναι αναρίθμητα. Αφορούν ένα μέγιστο ζήτημα στην επιστημολογία των διεθνών σχέσεων, την πρόβλεψη ή ακόμη χειρότερο προφητεία για το ποια θα ήταν η έκβαση αναρίθμητων κριτηρίων και παραγόντων που συμπλέκονται δυναμικά. Σταματώ όμως εδώ γιατί ο καθείς είναι ελεύθερος να μελετήσει πολύ σοβαρά κείμενα για τα θέματα αυτά μερικά από τα οποία ανέφερα πιο πάνω.

Όσον αφορά άλλες αναρτήσεις εδώ, συμφωνώ μαζί σου Ελευθέριε, δεν αξίζει ποια να κάνω άλλη παρέμβαση. Το επίπεδο πλέον κάποιων εκτροχιασμένων παρεμβάσεων είναι πολύ χαμηλού επιπέδου και δεν ενδείκνυται να συνεχίσω. Η θέση μου για το διαδίκτυο είναι ότι αποτελεί πολύ σημαντικό μέσο για να συμβάλλω -χάνοντας μάλιστα πολύ χρόνο- στην υποβάθμιση των συζητήσεων με άλματα, παλλικαρισμούς και αυτάρεσκες αυτοδικαιώσεις που βιάζουν την λογική. Δεν θα επανέλθω λοιπόν γιατί το ζήτημα εξαντλήθηκε

Ακολουθώντας λοιπόν ενθέρμως τη συμβουλή του φίλτατου Άντη να επιστρέψωμεν στα μπουζούκια, μήποτε και μας πάρει στα σοβαρά το ευφάνταστον λογοτεχνικόν του τάλαντον, του αφιερώνουμε εισέτι με άδολην αγάπην ένα ακόμη άσμα:

http://www.youtube.com/watch?v=KwplhAC0T9A

αναμένοντες εναγωνίως το επόμενο υψηλόν του πόνημα περί του τι θα εγίνετο εαν κατέφθανε ενωρίτερα το παπόρι κι έβλεπε τους ευωχούντας νέους να απολαμβάνουν τες χαρές του έρωτος επί της αμμώδους παραλίας της κακοδαίμονος Νήσου..!

Αισθητική ανάταση κάθε τραγούδι του Μπιθικώτση

Τέλος-τέλος, στοιχειώδης δεοντολογία επιτάσσει να αναφέρεται το όνομά μου όταν εγώ αναφέρομαι στο όνομα κάποιου άλλου. Η δική μου πρό-τελευταία για το επίπεδο που με υποχρεώνει να σταματήσω τις παρεμβάσεις δεν αφορά κανένα αλλά μια γενική εκτίμηση που αποκομίζω διατρέχοντας σχεδόν 150 παρεμβάσεις που αφορούσαν ένα δικό μου άρθρο ο σχολιασμός του οποίου στην παρούσα ανάρτηση όσον με αφορά ολοκληρώθηκε. Επιφυλάσσω στον εαυτό μου και στους άλλους το δικαίωμα να εκφράζω εκτιμήσεις για το επίπεδο άρθρων και σχολίων δικών ή άλλων. Σε τελευταία ανάλυση, αυτή η εκτίμηση σχετίζεται και με αισθητικά κριτήρια για το πότε και πως ο καθείς αντιλαμβάνεται ότι μια συζήτηση εξαντλήθηκε ή δεν εξαντλήθηκε. Οι ατέρμονες και επαναλαμβανόμενες θέσεις και σχόλια είναι πάντοτε και για όλους διολίσθηση σε χαμηλού επιπέδου επικοινωνία. Εύχομαι όλο επιτυχίες, υγεία και ευτυχία σε όλους. Εύχομαι επίσης να φωτίσει ο Θεός όλους για να καταλάβουν ότι η διατύπωση εκτιμήσεων και διαφορετικών απόψεων για διάφορα πράγματα δεν ενέχει την παραμικρή προσωπική αιχμή και γι’ αυτό οι αντεκδικήσεις ποτέ δεν πρέπει να παίρνουν προσωπικό χαρακτήρα. Όσον με αφορά αυτό τον δεοντολογικό κώδικα των τηρώ πιστά.

Όμως τώρα, κύριε Γεωργάνα, πώς θα στείλετε την εκ 17 σελίδων Α4 απάντηση-σχόλιό μου στον Κ. Βασιλείου στο αναγνωστικό κοινό του Αντιβάρου, εφόσον ο κ. Πτωχόπουλος αρνείται να τη δημοσιεύσει; Εγώ θα την στείλω, βέβαια, στον admin.

Φρούδες οι ελπίδες του κ. Ήφαιστου και των μαθητών του (με δέκα με τόνο ή χωρίς) ότι αυτή η “συζήτηση” έχει λήξει. Ποτέ δεν θα λήξει. Και η εισήγηση προς τον admin είναι να βάλει το αρχικό “άρθρο” του κυρίου Ήφαιστου ξανά στην πρώτη σελίδα, αν μη τι άλλο γιατί έχει τσακίσει όλα τα προηγούμενα ρεκόρ του Αντιβάρου.
Επειδή, όμως, ο κ. Γεωργάνας ήδη δημοσίευσε την επιστολή Βασιλείου για την “Πηνελόπη” (ή “Πόπη”) στην “Ένωσις”, είμαι υποχρεωμένος να μην αφήσω στα κρύα του λουτρού του ενδιαφερόμενους αναγνώστες του Αντιβάρου.
Αρχίζω, λοιπόν, τη δημοσίεσυή της απάντησής μου στον ποιητή Κώστα Βασιλείου και όσο πάρει, που λεει κι ο Ζουράρις:
“Το παρόν εκτενές σχόλιο, υπό μορφή επιστολής-απάντησης στο κείμενο τού ποιητή Κώστα Βασιλείου με τίτλο «Η ΠΟΛΥΦΕΡΝΗ ΚΥΡΙΑ ΠΟΠΗ», το οποίο, υπό μορφή επιστολής προς τον συγγραφέα, δημοσιεύθηκε και στην εφημερίδα «Ένωσις» τής 31ης Αυγούστου 2013 και ασκεί κριτική στο βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη», του Άντη Ροδίτη, Αρμός, 2013, αφιερώνεται στον κύριο Νίκο Παττίχη, του οποίου η εφημερίδα «Φιλελεύθερος» αναδημοσίευσε, ανήμερα τής 29ης Αυγούστου 2013, ημέρας που τελείωσε το γράψιμο αυτού τού σχολίου, στην καθημερινή στήλη «Σαν σήμερα», την είδηση τής 29ης Αυγούστου 1964, ότι η Αίγυπτος θα καθιστούσε «απόρθητον φρούριον» την Κύπρο! Τρία χρόνια αργότερα, στον διάσημο πόλεμο των έξι ημερών, η ισραηλινή αεροπορία διέλυσε σε τρεις ώρες την αιγυπτιακή και προκάλεσε ανεπανόρθωτες καταστροφές στις χερσαίες δυνάμεις τής Αιγύπτου και των άλλων συμμάχων της, που ήταν και της Κύπρου σύμμαχοι, δηλαδή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου σύμμαχοι. Οι στόχοι τής συμμαχίας μας με τον αραβικό και εν γένει τον «αδέσμευτο» κόσμο, που τον στήριζε και τον εξόπλιζε η Σοβιετική Ένωση, ήταν να νικήσουμε την Αμερική και όλη τη Δύση και να βάλουμε… τάξη στον κόσμο! Μια σοβιετική τάξη, ίσως! Γι’ αυτό και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στηριζόταν σταθερά από το ΑΚΕΛ, την ΕΔΕΚ αλλά και άλλους όσοι είχαν προσωπικά, κομματικά και οικονομικά συμφέροντα να τον στηρίζουν. Την ίδια εποχή, Αύγουστο 1964, οι ΗΠΑ μάχονταν με πάθος να ενώσουν την Κύπρο με την Ελλάδα, από φόβο μήπως μετατραπεί σε «Κούβα» τής Μεσογείου, αρχικά δίνοντας με ενοίκιο μέρος τής Καρπασίας στην Τουρκία κι ύστερα προσφέροντας όλη την Κύπρο στην Ελλάδα χωρίς όρους και χωρίς εδαφικά ανταλλάγματα για την Τουρκία. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, όμως, επέμενε απτόητος ότι ήταν πιο σημαντικό να βάλει τάξη στον κόσμο μαζί με τους Άραβες και τους Σοβιετικούς ή, όπως το έθεσε γενικότερα, ως έπαινο βέβαια και όχι ως κατηγορία, ένας διανοούμενος και ποιητής οπαδός του, υπουργός Παιδείας και κυβερνητικός Εκπρόσωπος αργότερα στην Κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος «πεθυμούσε για την Κύπρο πιο πολλά απ’ όσα έπρεπε»! Επιστρέφοντας από επίσημη επίσκεψη στην Αίγυπτο, στις 31 Αυγούστου 1964, το αεροπλάνο τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου συνοδεύτηκε από σοβιετικά «μιγκ» τής αιγυπτιακής πολεμικής αεροπορίας, τα ίδια που τρία χρόνια αργότερα θα γίνονταν λιώμα από τα αμερικανικά «φάντομ» τής ισραηλινής αεροπορίας, πριν καν απογειωθούν. Όλ’ αυτά και άλλα περιγράφονται στο «Κουράγιο Πηνελόπη».

Αγαπητέ Κώστα,

Η Κύπρος είναι ο τόπος της σχιζοφρένειας και δεν είναι τυχαίο που είναι διχοτομημένη, γιατί είναι και νοητικά, εγκεφαλικά και πνευματικά διχασμένη. Γεωγραφικά η μισή είναι σίγουρα τούρκικη αυτή τη στιγμή και η άλλη μισή ελληνική (παίζεται, επειδή οι μισοί από τους μισούς πολίτες της, πέραν του ΑΚΕΛ δηλαδή, νομίζουν ότι υπάρχει ακόμα μια «Σοβιετική Ένωση» και συμπεριφέρονται σαν να ανήκουν στη νομενκλατούρα της και όλοι οι άλλοι είναι οι υπόδουλοί τους).
Η Κύπρος έχει μια πάνω αλλά και μια κάτω επιφάνεια, κάτι σαν δικό της πάνω και κάτω κόσμο, με την αποκλειστικά δική της κόλαση. Πάνω είναι η Πέτρα τού Ρωμηού, όπου εγεννήθη η Αφροδίτη, η αγάπη, ενώ κάτω είναι η βορειοανατολική άκρη της με τις Κλείδες, τόπος σκλαβωμένος, πεθαμένος και φοϊτσιάρικος. Εκεί η θάλασσα είναι μαύρη, άσπρο αφρό δεν βγάζει κι από κάτω χάος απύθμενο. Οι βράχοι είναι από σίδερο που μόλις πριν λίγο κόχλαζε και ξαφνικά πάγωσε· είναι μυτεροί και εχθρικοί. Εκεί νιώθεις όλη την Κύπρο σαν ένα άλογο με τα πόδια κολλημένα στον βυθό κι εσύ καβάλα στο σβέρκο του να μη φτάνεις τα καπούλια του με το καμουτσίκι να του δώσεις μια, να πηδήσει έξω, να ξεκολλήσει και να καλπάσει αλλού.
Τέτοια, περίπου, έγραψα και στην «Πηνελόπη», αλλά είχες αλλού τον νου σου, στο πώς ν’ ανατρέψεις την αλήθεια της για να επανεύρεις τη δική σου και να γλιτώσεις από τον εφιάλτη: Τα αποδειχτικά στοιχεία, τα έγγραφα τής «Πηνελόπης», που αποτελούν το 90% τού βιβλίου, τα οποία, όχι λες, δεν το κάμνουν ένα βιβλίο έρευνας αλλά ένα βιβλίο υψηλής (και ανώδυνης) λογοτεχνίας! Κι εγώ, ο λογοτέχνης, συνεχίζεις, έβαλα τον «κιτρινισμό» μου, την «εμπάθεια», τον «φανατισμό» και τον «δογματισμό» μου υλικό μέσα στη μηχανή τού σπουδαίου μου ταλέντου για να φτιάξει μ’ αυτά ένα έργο τέχνης! Το μόνο που μένει, δηλαδή, μ’ αυτή την παραδοσιακά κυπριακή, κουτοπόνηρη και νεοφανή θεωρία σου είναι το… σπουδαίο μου ταλέντο και τίποτε άλλο: Έτο, εν’ έναν έργον τέγνης ολάν, τα έγγραφα δεν παίζουν ρόλον! ’Εν έχουν καμιάν αξίαν. Μάχεσαι, δηλαδή, απεγνωσμένα να διαχωρίσεις απόλυτα το «κορυφαίο» λογοτεχνικό κατόρθωμά μου (κατά τη δική σου, υπερβολική ορολογία και περιγραφή) από τις… σαθρές πολιτικές μου θέσεις αίτινες, ως ισχυρίζεσαι, αποτελούν τα θεμέλιά του!! Σχιζοφρενική, άκρως κυπριακή, μακαριοακελικής κοπής θεωρία.

Η υγιής, πανανθρώπινα αποδεχτή αντίληψη είναι ότι η δύναμη τής λογοτεχνίας είναι ανυπέρβλητη μέχρι του σημείου που δημιουργεί νέους τρόπους σκέψης και ζωής, δηλαδή πολιτισμό, αποκαλύπτει την αλήθεια και διαμορφώνει την πραγματικότητα. Ύψιστο παράδειγμα, ειδικά για σένα που αρέσκεσαι στις αρχαιοελληνικές υπομνήσεις, ο Όμηρος. Απόδιωξε με την αξεπέραστη ποίησή του βάρβαρους τρόπους των Ελλήνων κι άλλους τούς εξευγένισε, διαμόρφωσε τη γλώσσα και τις πεποιθήσεις τους.

Εσύ όχι μόνο προσπαθείς ν’ αντιστρέψεις τα πράγματα αλλά φτάνεις και στο σημείο να παραλληλίσεις τον δικό μου δήθεν «κιτρινισμό», που «οδήγησε σ’ ένα λογοτεχνικό επίτευγμα», τόσο με τον δήθεν «φαρμακερό ενωτισμό» τού Π. Μηχανικού, που οδήγησε κι εκείνος σ’ ένα σημαντικότατό ποιητικό επίτευγμα τής λογοτεχνίας μας, την ‘Κατάθεσή’ του – που αποτελεί και κόλαφο κατά της μακαριακής «πολιτικής» και νεοκυπριακής νοοτροπίας, αλλά αυτό δεν μπορείς να το πεις – όσο και με τον… φασισμό τού Ezra Pound που δημιούργησε τα παγκοσμίως θεωρούμενα αριστουργηματικά ποιήματά του, τα ‘Cantos’»!

Δόλια, ακελικομακαριακή θέση (την οποία υιοθετείς) είναι ότι οι συνεπείς, κατ’ ανάγκην αντι-μακαριακοί ενωτικοί ήσαν και «φασίστες», επειδή την Ελλάδα από το ’67 και μετά κυβέρνησε η δικτατορία! Αυτοί οι «φασίστες» απαλλάσσονταν, βέβαια, από την κατηγορία αν απαρνούνταν την πατρίδα τους Ελλάδα και την Ένωση και γίνονταν κατήγοροί της. Τότε ανακηρύσσονταν αυθωρεί και παραχρήμα σε «δημοκράτες» τού μακαριακού, προσωπολατρικού «πατριωτισμού» (που γύρευε, τάχα, «να βάλει τάξη στον κόσμο» αντί να πραγματοποιήσει την Ένωση) και γλίτωναν από το να καταχωρηθεί το όνομά τους στις λίστες των «αντιφρονούντων»! Τέτοιος «φασίστας», κατά σένα, κι εγώ, λοιπόν! Όμως η ιστορία, κι αυτό έπρεπε να το ξέρεις, έχει τεράστια υπομονή και δεν κάμνει χατίρια σε κανέναν. Είναι αδιανόητο ότι άρπαξε ακόμα κι εσένα ο λαϊκός, εθνο-νεοκυπριακός, αρμοδίως και «σοσιαλιστικός», αληθινός φασισμός της μακαριακής προσωπολατρίας, που κύριο στήριγμά του, θρέμμα και αιμοδότη του έχει τα τελευταία 53 χρόνια το σταλινικό Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού, το οποίο ουδέποτε υπήρξε ή μπορούσε να υπάρξει (λόγω τής απάτριδος ιδεολογίας του) γνήσια φιλόπατρι και ενωτικό. Είναι αρκετό να ρίξεις μια ματιά μόνο στις κυπριακές εφημερίδες τής 3ης Αυγούστου 2013 (36ης επετείου τού θανάτου τού «μεγάλου ηγέτη») για να διαπιστώσεις ότι μόνον η «Χαραυγή» τον ενθυμείται με ιερή συνέπεια, Εκείνον και τα επιτεύγματά του, από τα οποία κυριότερο των πιο προσφάτων του υπήρξε η μέσω Τάσσου (δεξιού ψηφοφόρου τού ΑΚΕΛ και πρώτιστου υποθηκάριου) ανάδειξη στην Προεδρία τής Κυπριακής Δημοκρατίας τού Δημητρίου Χριστόφια.

Κι ύστερα μου λες δεν θα δημοσίευε η «Χαραυγή» το κείμενό σου για την «Πηνελόπη»! Για δοκίμασε – μπορεί να εκπλαγείς, δυσάρεστα μάλιστα όταν θα σε αναγνωρίσουν ως «δικό» τους και σε δημοσιεύσουν. Το ίδιο και με τον «Φιλελεύθερο». Μέχρι προχθές ακόμα, 23 Αυγούστου 2013, έγραφε πως την αντίστοιχη μέρα τού 1964 ο σοβιετικός στόλος «έπλεε» κοντά στην Κύπρο, «έμφορτος πολεμικού υλικού», έτοιμος να πραγματοποιήσει και την… Ένωση, κατά τη μακαριοακελική προπαγάνδα, τη στιγμή που ξέρουμε καλά και αποδεδειγμένα σήμερα ότι από τότε η σοβιετική πολιτική για την Κύπρο ήταν η ομοσπονδία! Αυτό συζητούσαν τότε οι Σοβιετικοί με τους Τούρκους κι εκπλήττονταν οι Αμερικανοί να το μαθαίνουν από τους Τούρκους, τη στιγμή που οι ίδιοι προωθούσαν την Ένωση. Κι αν δεν θέλεις να παραδεχτείς τα έγγραφα που το αποδεικνύουν, αν θέλεις να συνεχίσεις να εθελοτυφλείς, άνοιξε απλώς τα μάτια τής λογικής σου: Η Ένωση δεν εξυπηρετούσε καθόλου τα συμφέροντα των (φίλων τού Μακαρίου και του ΑΚΕΛ) Ρώσων· εξυπηρετούσε, όμως, τους (εχθρούς για τον Μακάριο και το ΑΚΕΛ) Αμερικανούς.
Μα ήταν διχοτομική η Ένωση που προωθούσαν τότε οι Αμερικανοί, απαντούν τα μακαριοακελικά θύματα κι εσύ μαζί τους, δυστυχώς, τη στιγμή που οι επιστήμονες «μακαριολόγοι», που καταλαβαίνουν καλά την αλήθεια, σιωπούν ξεκαπνίζοντας καμένοι στη γωνία.

Μόλις πριν λίγες εβδομάδες, ένας άλλος ομοϊδεάτης σου, φιλόλογος κι αυτός και συγγραφέας, μου έγραψε να μην τον ενοχλώ και να τον αφαιρέσω από τη λίστα τής ηλεκτρονικής μου αλληλογραφίας γιατί, λέει, στο καφενείο τής γενέτειράς του «Ερυθροτερμινθίας» (Κοκκινοτριμιθιάς), «οι αγροτοποιμένες πάντα ήξεραν ότι το σχέδιο Άτσεσον δεν οδηγούσε στην Ένωση»! Οπότε, δηλαδή, πάσα σοβαρά συζήτηση παυσάτω! Οι αγροτοποιμένες, ο λαός τού καβενέ, έχει τον τελευταίο λόγο! Γι’ αυτό τις τρώμε αδιάκοπα και ακατάπαυστα από τους δυτικούς. Επειδή εκεί, στα περιβόλια που κατοικοεδρεύετε εσείς οι ηρωικοί «απορριπτικοί», υπάρχουν όλα όσα έχετε ανάγκη να ξέρετε, κι αν τύχει να σας προκαλέσει κανένας δείχνοντάς σας κανένα έγγραφο, φωνάζετε τον γειτονικό περιβολάρη και τον ρωτάτε «εσύ κουμπάρε καταλαββαίνεις ’που έγραφα;» «Μα ποια έγραφα κουμπάρε; Μα γελούν μας σιόρ πιον οι Εγγλέζοι;», και πάει λέγοντας. Να σου πω, επί τη ευκαιρία, και την ιστορία που άκουσα μια φορά από τον Πάφιο τον Καραγκιοζοπαίχτη, που πήγε σ’ ένα χωριό και οι εκεί «αναπτυγμένοι» και προοδευτικόφρονες χώρκατοι εκάμαν του τη φοβερή παρατήρηση: Κουμπάρε δαμέ τα σίερα πετούν τζι εσού ακόμα παίζεις Καρακιόζην; Απάντηση τού Πάφιου: Τα σίερα πετούν τα τζείνοι που τα πετούν, εσού είσαι στον Καρακιόζη.
Οπότε, κι εσύ αυτά που μού γράφεις περί του αν έρκουμαι ή όϊ πό ’σσω μου, περί του ότι ήταν αλλά δεν ήταν σωστός ο αγώνας τής ΕΟΚΑ, που «σωστά εγκαταλείψαμε», αν και καλώς αρχίσαμε, που ήσουν ενωτικός αλλά καλά εκάμαμε που επαραιτήσαμεν την Ένωση και πιάσαμε την «ανεξαρτησία» και άλλα πράσινα άλογα περί Καραμανλή, και Μακαρίου που «έπαιζε στα δάχτυλα» τον Γ. Παπανδρέου κ.λπ., να τα ξανασκεφτείς μέσα σε αυτό το πνεύμα και ειδικά το «παίξιμο» τού Παπανδρέου από τον Μακάριο να το μελετήσεις μέσα από τα έγγραφα ξανά, αμερικανικά κι ελληνικά που παραθέτω στην «Πηνελόπη», μπας και καταλάβεις ξαφνικά ποιος εν που επαίχτην μόνος του στο τέλος (και μαζί του όλοι μας), με ποιο τρόπο και γιατί.

Πάρε, όμως, τώρα ξανά, αφού δεν τη βρήκες στην «Πηνελόπη» (μόνο… «φασισμό» και Ezra Pound σού άφησε μάτια το ΑΚΕΛ να βλέπεις), πάρε λίγη… αμερικάνικη λογοτεχνία σε μορφή εγγράφου:
Document 479 secret, Department of State, Central Files, POL 27 CYP, N.A.R.A., 23rd August 1964. Μεταφρασμένο στις σ. 348-351 και το πρωτότυπο φωτοτυπημένο στις σ. 506-510 τού «Κουράγιο Πηνελόπη». Μετά την πλήρη απόρριψη όλων των σχετικών προτάσεων εκ μέρους των Τούρκων στις συνομιλίες τής Γενεύης, ο Υπ. Εξ. των ΗΠΑ Ντην Ρασκ απευθύνεται προς τον μεσολαβητή Ντην Άτσεσον και στους πρέσβεις Χένρυ Λαμπουίς στην Αθήνα, Ρέυμοντ Χέαρ στην Άγκυρα και Νταίηβιντ Μπρους στο Λονδίνο. Τις υπογραμμίσεις να τις βάλεις εσύ όπου νομίζεις, αφού όταν τις βάζω εγώ κρίνεις ότι «εκβιάζω με πρόδηλο κιτρινισμό και εμπάθεια τα δεδομένα για να υποταχτούν στις δικές μου δογματικές a priori τοποθετήσεις». Ίσως ανακαλύψεις έτσι πού είναι ο αληθινός φανατισμός, η προσωπολατρία, η a priori τοποθετήσεις και η επακόλουθη εθελοτυφλία!
(η συνέχεια στο επόμενο )

Η συνέχεια και το τέλος:
“Οπότε, εκεί που κάθεσαι στην αδιάβλητη DNA ελληνική, πατριωτική και «απορριπτική» πολυθρόνα σου και διαβάζεις αυτά, κι ενώ είσαι ο τελευταίος, ίσως, που έπρεπε να τα ακούει, δηλαδή ο πρώτος, επειδή ήταν η μοίρα σου να τα προκαλέσεις και η δική μου να τα γράψω, κι εξακολουθείς, στο μεταξύ, όχι μόνο να «καβλιάζεις» πάσα έναν Πέρση ή προδότη ασυγχύτως, αδιαιρέτως κι αδιακρίτως, αλλά και δεν χάνεις ευκαιρία να του πιείς το αίμα, αφού τού τραβήξεις ένα βέλος πα στη φτέρνα – τώρα που σου ψιθύρισαν το «αδύνατόν του σημείον» – δεν πρέπει επίσης να ξεχνάς ότι οι «αμετανόητοι» ενωτικοί ήταν και… «φασίστες», όπως είπες, που ήθελαν, τάχα, να μην αφήσουν ρουθούνι για ρουθούνι Τ/κύπριου, ενώ η μακαριοακελική, ανθενωτική και «αντιστασιακή» πλευρά, με την οποία συντάχθηκες, προπαγάνδιζε κι οραματιζόταν(!) ειρηνική συμβίωση με τους «αδελφούς» της Τ/κυπρίους, μέσα στο πλαίσιο τής παγκόσμιας ειρήνης που διακήρυττε (υπό την κυριαρχία της) η Σοβιετική Ένωση, το ΑΚΕΛ και οι οπαδοί του, οπαδοί και του αριστερού και προοδευτικόφρονος Μακαρίου! Τι με ρωτάς, λοιπόν, εμένα τι ψήφισα, toi hypocrite, mon semblamble, mon frère; Εσύ τι ψήφισες; Ή, πώς και γιατί δεν ψήφισες, με την αναμενόμενη συνέπεια, τη μοναδική ευκαιρία που παρείχε στη μακαριακή παράταξη το «σκέδιον τού Ανάν» να πραγματοποιήσει τις διεθνιστικές και ειρηνιστικές της διακηρύξεις με τον καλύτερο και τον πιο πειστικό τρόπο μάλιστα, τον τρόπο των Ελλήνων με τους χείριστους εχθρούς κι εξολοθρευτές τους, τους Τούρκους;
Το 2004, λοιπόν, σε μια επιλογή τής στιγμής, που θα μπορούσε να είναι κι η αντίθετή της, εγώ παραδέχτηκα και αποδέχτηκα τη μακαριακή μου μοίρα, όπως μου την κληροδότησε κατακέφαλα η αποδεδειγμένα και τεκμηριωμένα πλέον ανθελληνική και ανθενωτική, αντι-νατοϊκή, «διεθνιστική» και «αντιστασιακή» «πολιτική» τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου! Κι αν εγώ ήμουν ένας ψεύτης, mon semblable, ψηφίζοντας κι αποδεχόμενος, τάχα, την «αναπόφευκτη», μισητή μακαριακή μου μοίρα – πλήρως, δήθεν, ηττημένος – άλλο τόσο ψεύτης ήσουν κι εσύ ψηφίζοντας εναντίον των διακηρύξεων τής παράταξης στην οποία παρέσχες υποστήριξη και ισχύ. Ψηφίζοντας εναντίον εκείνου που πολύ καλά ήξερες ότι εσύ το έφερες, αγνοώντας τούς άγραφους νόμους τής Αντιγόνης. Η ψήφος σου, δηλαδή, όπως και των πλείστων «μακαριακών», δεν ήταν παρά απόπειρα απόκρυψης ενοχών, άρνηση παραδοχής των αληθινών αιτίων και ευθυνών για τα δεινά μας, που επέφεραν στο τέλος κι ένα «Σχέδιο Ανάν».
Αυτό, λοιπόν, είναι το «έσσω» μου από το οποίο έρχομαι. Αλλά και το δικό σου, αν δεν το ήξερες.
Όμως, το θέμα εσύ το ανακίνησες, όχι εγώ. Και προς τι; Για να με καταβάλεις! Και για να με καταβάλεις με ένα φτηνό, επιπόλαιο και ρηχό λόγο, αντίστοιχο τού καθημερινού, «πολιτικού» λόγου με τον οποίο μας φλομώνει η τηλεόραση: Άκου, «εσύ τι ψήφισες;»! Αυτός είναι ο λόγος που μπορούν να εκλάμψουν ενώπιον του λαού οι ποιητές του; Άφεριμ, ναι, κι ό,τι πάθουμε αξίζει μας. Αλλά των παιδιών μας γιατί να τούς αξίζει ή της Κύπρου να τουρκέψει;
Ό,τι και να εψήφισε ο καθένας το 2004, το αδιέξοδο, δέκα χρόνια μετά, είναι το ίδιο για όλους. Ένα αδιέξοδο μέσα στο οποίο σχιζοφρενικά διερωτόμαστε από ποιο ανύπαρκτο παράθυρο ή αόρατη πόρτα θα διαφύγουμε. Αυτό θα έπρεπε να διευκρινίζεις με τον ποιητικό σου λόγο, είναι η γνώμη μου, ανιχνεύοντας τα αίτια της ύπαρξής του, ελπίζοντας πως τη διαφυγή, ίσως, μάς την εξασφαλίσει κάποτε, αν ποτέ την προσεγγίσουμε για να δούμε από απόσταση έστω τη θωριά της, η Αυτογνωσία. Κι ένας από τους τρόπους της είναι η θέση-αντίθεση-σύνθεση που διακηρύττεις, αλλά δεν εφαρμόζεις. Προτιμάς τις βουβές, υβριστικές χειρονομίες και το μαστίγωμα ενός αδιαμφισβήτητου πόντου, που δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για το μίσος ή την αγάπη σου ή την «κάβλα» σου.
Αρχίζοντας τώρα από την αρχή και λαμβάνοντας υπόψη όλα όσα ως εδώ σού είπα, καταλαβαίνω τον συγκλονισμό σου από το σοκ, καταλαβαίνω γιατί σε μια τόσο τεράστια «έκρηξη» αποκάλυψης τής αληθινής «πολιτικής» Μακαρίου κλείνουν μόνα τους, αντανακλαστικά, αυτιά και μάτια. Και δεν έχω αμφιβολία ότι θα υπάρξουν αυτιά και μάτια στο μέλλον για τα οποία δεν θα είναι τόσο μεγάλο το σοκ τής αλήθειας και θα μπορούν να την αντικρίζουν. Δεν καταδικάζω, λοιπόν, κανένα πιστό τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για την επίκτητη ανικανότητα που τους χάρισε να μη μπορούν να δουν την αλήθεια. Η μόνη άμυνα που μπορούσε να είχε κανείς τότε, επί βασιλείας Του, ήταν η ακλόνητη πίστη στην Ελλάδα, την πατρίδα, που εσύ και άλλοι, όσο κι αν καλλιτεχνικώς κι επιστημονικώς αρέσκεστε συχνά να την επικαλείστε, προτιμάτε κιόλας να επιλέγετε πότε θέλετε την ένωση μαζί της και πότε όχι. Πότε είστε σίγουροι ότι «εννά μας πουλήσει ο πρωθυπουργός της» και πότε «αφού εν χούντα τωρά κι εμείς είμαστε… δημοκράτες… δεν ημπορούμεν σιόρ… άσε ύστερα»! Ό, τι και να συμβαίνει, εμένα η υποχρέωσή μου είναι στην κατεύθυνση τής επιτάχυνσης τής έλευσης τής ιστορικής αλήθειας.
Αλλά και κάτι τελευταίο, που όφειλε μόνο και μόνο ως λογοτέχνη-διανοούμενο να σε είχε απασχολήσει (δες ξανά και το Παράρτημα Ι στην «Πηνελόπη»), δεν νομίζεις ότι αυτός ο άνθρωπος, για του οποίου επίσης τις υποθήκες και τις παρακαταθήκες έγινε τόσος λόγος, θα έπρεπε να είχε αφήσει πίσω του τουλάχιστο ένα κείμενο, όποιου μεγέθους, αλλά οπωσδήποτε τέτοιας ποιότητας, ας πούμε κάπου κοντά στην ποιότητα των «Απομνημονευμάτων» ενός Μακρυγιάννη, για τόσο σπουδαίο και τρανό που τον λογαριάζετε; Ας άφηνε ένα απλό «ημερολόγιο», όπως λ.χ. εκείνο τού Διγενή, με απλή καταγραφή τής σκέψης του, των αποφάσεων, τής δράσης του. Το ελάχιστο που θα αναμενόταν, είναι μια απλή, ευθεία αφήγηση για τη μεγάλη περιπέτειά του να έχει ξεκινήσει ως ένα πάμπτωχο βοσκαρέτι από την Πάφο και να καταλήξει ως ο εις και μόνος ηγέτης ενός μικρού αλλά αρχαίου λαού στην πιο κρίσιμη στιγμή τής ιστορίας του, στην επική του απόπειρα να απελευθερωθεί επιτέλους από τα δεσμά των συμφερόντων των εκάστοτε «μεγάλων» τής Ασίας, της Αφρικής και του δυτικού ημισφαιρίου στη νεοτερική εποχή. Ακόμα κι ο δεσμώτης του στις Σεϋχέλλες, ο λοχαγός Φίλιπ Λε Τζετ, υπολόγισε ότι ο Μακάριος έγραφε «απομνημονεύματα» ή έστω ένα ημερολόγιο – τη στιγμή μάλιστα που οι πιο μεγάλες περιπέτειές του δεν είχαν καθόλου τελειώσει αλλά θα ακολουθούσαν! Κι όμως, τίποτε. Ούτε λέξη. Κι αυτό το «τίποτε», δεν σημαίνει τίποτε για την εθελοτυφλία των οπαδών του. Τόσο εκτυφλωτική η λάμψη του!

Έγραψα στις «Μέλισσες» και για την αδυναμία του, που περιέγραψε στην Οριάνα Φαλάτσι (1975), να χειρίζεται τα προβλήματα που αντιμετώπιζε δίκην εκείνου τού επικίνδυνου «παιγνιδιού», όπου ένας άνθρωπος πλησιάζει το χείλος τού γκρεμού μέχρι σημείου που κι ο παραμικρότερος κακός υπολογισμός να σημαίνει την καταστροφή του, οπότε τότε μόνο ν’ αποτραβιέται στην ασφάλεια!
Φαντάσου την έκπληξή μου όταν άκουσα προ μερικών ημερών, από την ποιήτρια κα Βαλεντίνη Αναστασίου, ότι ήταν παρούσα, ως μαθήτρια στην κατασκήνωση Αγίου Νικολάου τής Στέγης, το 1962, όταν επισκέφθηκε τα παιδιά ο Αρχιεπίσκοπος και κάθισε σε μια καρέκλα ανάμεσά τους, γύρω του εκείνα σταυροπόδι και τους αφηγήθηκε, τι άλλο, τον ενθουσιασμό με τον οποίο τον υποδέχονταν «τα πλήθη» σε διάφορες επισκέψεις του στο εξωτερικό! Ως γνήσιος «πολιτικός» της εποχής μας και ειδικά τού τόπου μας, έδινε τεράστια σημασία στη δημοφιλία του και ξηγώντας στα παιδιά πόσο τον θαύμαζαν στο εξωτερικό, τους υπέβαλλε ότι εκείνα είχαν ακόμα μεγαλύτερη υποχρέωση να τον θαυμάζουν απεριόριστα!. Οπότε, σε μια στιγμή, παρασυρμένος ίσως από την κατάνυξη και την παντελή απουσία αιτίας για να κρατήσει μια ελάχιστη αυτοάμυνα, τι νομίζεις ότι έκανε; Αφηγήθηκε στα παιδιά και την αδυναμία του με τους… γκρεμούς! Εν έτει 1962!

Από δω κι εμπρός το αφήνω σε σένα και στους ψυχίατρους ή τους ερευνητές ψυχοπαθητικών καταστάσεων, ειδικά εκείνους που θα ενδιαφερθούν για την περίπτωση όχι απλών ασθενών ανθρώπων, αλλά ηγετών που η παθολογική αδυναμία τους να διακινδυνεύουν τη ζωή τους εμπλέκει και τη διακινδύνευση τής ζωής των λαών τους. Και μόνος σου αυτή τη στιγμή θα πρέπει να σκέφτεσαι ότι η προς Γκιζίκη επιστολή του το 1974 μπορεί άνετα να ερμηνευθεί σαν ακόμα μια επανάληψη μέσα στο ίδιο πλαίσιο εκείνου τού καταραμένου «παιγνιδιού» με τους γκρεμούς στο οποίο επιδιδόταν, χωρίς να λογαριάζει ότι μαζί του έσερνε κι ένα λαό. Τον δικό μας λαό.

Τελειώνω: Δεν υπάρχει πιο δίκαιο και πιο φυσικό αίτημα από την Ένωση τής Κύπρου με την Ελλάδα. Οι τότε σύμμαχοι τού Μακαρίου και του ΑΚΕΛ, οι Σοβιετικοί, την πολεμούσαν γιατί δεν τους συνέφερε. Οι εχθροί τού Μακαρίου και του ΑΚΕΛ, οι Αμερικανοί την επιδίωξαν, επειδή τούς συνέφερε. Κι εκτός από τού Ντην Ρασκ το άγαλμα στην Πλατεία Ελευθερίας, έπρεπε σήμερα, μετά την Ένωση, να είχαμε ίσως και προτομές τού Χένρυ Λαμπουίς και του Τέυλορ Μπέλτσερ, αντίστοιχων πρέσβεων των ΗΠΑ στην Αθήνα και τη Λευκωσία, που επίμονα και με συνέπεια εξηγούσαν στην τότε Κυβέρνησή τους τα πλεονεκτήματα τής Ένωσης για τις ΗΠΑ. Αν στο αρχικό στάδιο αυτών των αναφορών τους δεν παράβλεπαν και το «δικαίωμα» των Τούρκων σε μια εδαφική ή άλλου είδους «αποζημίωση», ήταν γιατί εμείς δώσαμε πρώτοι στους Τούρκους δικαιώματα με τη Ζυρίχη και δεν επρόκειτο εύκολα να τα εγκαταλείψουν.

Αλλά, το πιο σημαντικό: Η Ελλάς, όπως πολλοί ξεχνούσαν, άλλοι σκόπιμα κι άλλοι λόγω φανατισμού, επιπολαιότητας ή σκέτης αμνησίας, δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ υπερδύναμη. Δεν έχει αεροπλανοφόρα να διεκδικεί τα δίκαιά της. Έχει μόνον τη διπλωματία. Στο πλαίσιο αυτής είναι που ο Γ. Παπανδρέου έκανε «προσφορές», όπως τού Καστελόριζου (και ο ίδιος ο Διγενής μιας μικρής περιοχής επί ενοικίω στο Κάβο Γκρέκο), «προσφορές» που έδιναν την ευκαιρία στους Αμερικανούς να λένε στους Τούρκους, να, οι Έλληνες δείχνουν κατανόηση και διάθεση συμβιβασμού, αλλά τις «προσφορές» αυτές οι Τούρκοι ήταν αναγκασμένοι να τις απορρίπτουν, λόγω τού φανατισμού τους, της έχθρας και της υπεροψίας τους, αλλά και λόγω τού τι τούς είχε «προσφέρει» στην αρχή ο Άτσεσον. Ναι, διακινδύνευσε εξ ανάγκης κάποια πράγματα ο Γ. Παπανδρέου, ναι δέχτηκε σε κάποια στιγμή ακόμα και την επί ενοικίω βάση για να την αρνηθεί αμέσως, αλλά αν είχε την ειλικρινή βοήθεια και συμπαράσταση τού Μακαρίου – που για να την είχε έπρεπε ο Μακάριος να ήταν ενωτικός – η ατόφια Ένωση σήμερα θα ήταν γεγονός, κι ούτε 21η Απριλίου 1967 θα είχαμε, ούτε 15η Ιουλίου 1974 ούτε τα δεινά τής τουρκικής εισβολής, ίσως ούτε και τα δεινά τής σημερινής οικονομικής κρίσης. Θα είχαμε μια ενιαία, τη μεγαλύτερη ΑΟΖ τής Μεσογείου, μια δυνατή Ελλάδα με την Κύπρο μέρος της να έχει αρχίσει εδώ και δεκαετίες την εκμετάλλευσή της. Κι ίσως ούτε καν ποτέ θα ακούαμε το όνομα αυτού του σιαχουρή, του Νταβούτογλου.

Περαιτέρω και τελεσίδικα, κι αυτό να το βάλεις καλά στο νου σου κι εσύ και οι άλλοι μακαριακοί εταίροι στη συμμαχία με το ΑΚΕΛ, το οποίο ουδέποτε ειλικρινά επεδίωξε την Ένωση παρά μόνο σε κάποια στιγμή που νόμισε, λάθος πάλι, πως θα έπαυε να υπάρχει έθνος και κράτος Ελλάδα, πως θα την κατάπινε το ολοκληρωτικό, σταλινικό παραπέτασμα:
Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας και καμιά άλλη. Αυτή που είναι, με όλες τις αδυναμίες της. Της χρωστούμε τα πάντα. Ζωή και ταυτότητα. Οφείλαμε πίστη κι επιμονή, κι αν αυτό που μπορούσε να μας δώσει η πατρίδα μας δεν ήταν τόσο πλήρες όσο κι εκείνη θα ήθελε, δεν είχαμε κανένα δικαίωμα να την αρνηθούμε ή να επιδιώκουμε άλλα, τάχα «καλύτερα» πράματα, όπως έγραψε προσπαθώντας να «δικαιολογήσει» την απεξαρτησιακή από την Ελλάδα «πολιτική» ο άλλος διανοούμενος, φίλος σου, υποτακτικός τού Μακαρίου (Παράρτημα V στην «Πηνελόπη»). Οφείλαμε να πάρουμε αυτό που η μάνα μας μπορούσε να μας δώσει κι όχι να τη βρίζουμε και να τη διαβάλλουμε για την αδυναμία της. Κι η μάνα Ελλάς ποτέ δεν σχεδίασε κακό για τα παιδιά της. Η ανηθικότης μας, του Μακαρίου δηλαδή και των συμμάχων του, ήταν ότι εκμεταλλεύθηκαν την αδυναμία της για να ακολουθήσουν γενικότερα ανθενωτική γραμμή, γραμμή μερισμού τού ελληνισμού, ενάντια στη μια, ενωμένη ελληνική ισχύ, απαραίτητη για την επιβίωση όλων μας, για την οποία, ναι, πολεμούμε από τον καιρό τού αγαπημένου μου, καθώς με κατηγορείς, Ονήσιλου.

Οπότε, ως επίγειος εξομολογητής σου, μιλώ σου στη γλώσσα τής καλλύτερης σου ποίησης τζαι βάλλω σου κάνονα να ξαναδκιαβάσεις την Πηνελόπην άλλη μια βολάν, τζαι πριν που κάθε κεφάλαιον να λαλείς 27 φορές το Πάτερ Ημών ο εν τοις ουρανοίς… Αν δεις τζι αρκέψει ν’ αλλάσσει ο νους σου, να λλϊάνεις τες προσευχές σε 26, σε 25, σε 24 κ.ο.κ., ώσπου να καταλάβεις ότι εκαθάρισες. Έτσι, καθαρός, να πηαίννεις που τη Δευτεράν κάθε Δευτέραν πρωίν ολόισια στα Φυλακισμένα Μνήματα τζαι να λαλείς που μια φορά συγγνώμη στα τρία σημεία τού ορίζοντα: Ανατολικά τζαμαί που γράφει πα στους σταυρούς «Αυξεντίου» τζαι «Παλληκαρίδης», βόρεια στα τζελλιά των μελλοθανάτων τζαι δυτικά στες κρεμάλλες. Ύστερα να γυρίζεις νότια ’που εν η ελεύθερη Κύπρος τζαι να λαλείς τρεις φορές ευκαριστώ Θεγέ μου τζαι Αγγλοαμερικανοί που δεν τους την εδώκετε ούλην με τον νουν που είχαμεν, τζαι μιαν φοράν να λαλείς ανάθθεμαν τον παπά. Θα γινείς πουλλούιν τζαι θα βρεθούμεν ξανά στον άλλον κόσμον – τζαμαί έννεν ανάγκη να μου πεις τζαι μέναν ευκαριστώ, γιατί τζαμαί εν ούλλα εννοημένα.
Στο μεταξύν υγείαν”.

Άντης Ροδίτης

Θα θυμάστε και μπορείτε πιο πάνω να βρείτε τις απέλπιδες προσπάθειες του κυρίου Π.Η. (δεν αναφέρω ολόκληρο το όνομα επειδή η διαμάχη δεν είναι μεταξύ προσώπων, αλλά νοοτροπιών, σκοταδισμού από τη μια με πρωταγωνιστές πανεπιστημιακούς και προσπάθειας απαλλαγής από διαστρεβλώσεις της ιστορίας εκ μέρους της λογοτεχνίας από την άλλη) να μειώσει στο μηδέν τη σημασία εγγράφων που πρόσφατα ήλθαν στο φως (βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη”) για να κρατηθεί ζωντανός ο μύθος της “αντίστασης” του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου κατά της αμερικανικής “συνωμοσίας” η οποία επεδίωξε το 1964 την Ένωση Κύπρου-Ελλάδας.
Η αποδεδειγμένη θέση σήμερα είναι ότι η Κυβέρνηση Μακαρίου παρουσίαζε τότε στον κυπριακό λαό διαστρεβλωμένη την αμερικανική προσπάθεια για να επιτύχει τον δικό της στόχο, που ήταν η ακύρωση της ήδη de facto Ένωσης. Ο κ. Π.Η. επιχειρηματολόγησε μέχρι παραλογισμού για να μας πείσει ότι άλλοι, εκατοντάδες “παράγοντες” είναι πολύ πιο σημαντικοί από οποιαδήποτε έγγραφα που αποκαλύπτουν ολοκάθαρα την ιστορική αλήθεια!
Στην ιστοσελίδα του, όμως, συγκεκριμένα http://ifestosedu.gr/58epikaira2007.htm# σχετικά με μια δικαστική απόφαση (1491/04) με θέμα το σχέδιο Άτσεσον που δικαίωνε τον ίδιο, τους δημοσιογράφους Κώστα Βενιζέλο και Μιχάλη Ιγνατίου (ο Ιγνατίου ανελλιπώς λογοκρίνει και αφαιρεί κάθε σχόλιο του υποφαινομένου στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα του), όπως και τον πανεπιστημιακό Μάριο Ευρυβιάδη, γράφει:
“Στην ιστορικής σημασίας δίκη που έγινε στην Κύπρο (για το σχέδιο Άτσεσον), αυτός – ο Μάριος Ευρυβιάδης – και ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου κατέθεσαν σημαντικά αδημοσίευτα κείμενα που καταδεικνύουν τις συνομωσίες στο τρίγωνο Ουάσιγκτον, Λευκωσία και εξαρτημένη Αθήνα. Παραθέτω το κείμενο της δικαστικής απόφασης αι ταυτόχρονα συμβούλευσα τον Μάριο Ευρυβιάδη να δημοσιεύσει τα σημαντικά έγγραφα που κατέθεσε στο δικαστήριο”!!
Εδώ, όπως βλέπετε, αποδίδει την πρέπουσα σημασία στα έγγραφα, εφόσον “αποδεικνύουν” (νομίζει, πριν την αποκάλυψη των νεώτερων εγγράφων) τις θέσεις του. Όσον, όμως, αφορά νεότερα έγγραφα που τώρα έρχονται στη δημοσιότητα και καταρίπτουν άρδην όχι μόνο τους ανιστόρητους ισχυρισμούς του αλλά και τον “πατριωτισμό” μιας ολόκληρης “πολιτικής” (αντιαμερικανισμός Μακαρίου και Ανδρέα Παπανδρέου) που επεσώρευσε μεγέθους νεότερης μικρασιατικής καταστροφής δεινά για τον ελληνισμό, θεωρεί τα έγγραφα… άχρηστα!!
Χαρακτηριστική επίσης της συμμαχίας (συνωμοσίας) πανεπιστημιακών και δημοσιογράφων που προστατεύουν κοινά προσωπικά συμφέροντα είναι η σιωπή των Βενιζέλου, Ευρυβιαδη, η λογοκρισία που ασκεί στη στήλη του ο Ιγνατίου και η απόσυρση του Π.Η. από αυτή την ανταλλαγή απόψεων επί του θέματος στο Αντίβαρο.
Στη δική μας αντίληψη η περίπτωση συνιστά εξόφθαλμη μαρτυρία της σύγχυσης και της παρακμής που κυριαρχεί σήμερα στην ελληνική διανόηση (σε πανεπιστημιακούς και δημοσιογραφικούς κύκλους).
Σε μια πρόσφατη προσπάθειά του (24/11 στον “Φιλελεύθερο”) να αγνοήσει τα νεότερα έγγραφα και να στηρίξει την καταρρέουσα άποψη περί του αποκλειστικά “διχοτομικού” σχεδίου Άτσεσον, ο κ. Ευρυβιάδης “έσπασε τη σιωπή” του για να υποστηρίξει μια νεότερη ερμηνεία (και παλαιότερη αλλά εγκαταλελειμμένη) περί του σχεδίου Άτσεσον, ως σχεδίου “double enosis”, διπλής Ενώσεως!!
Του απαντά σήμερα (14/12/13) ο Δρ Χάρης Φεραίος, στον “Φιλελεύθερο”:
Τίτλος: Περί διπλωματικής «γκάφας» πανεπιστημιακή διατριβή.
Και βεβαίως δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει (τουλάχιστον στο 90%) κανείς με τη διαπίστωση που κάνει σε άρθρο-του (Φιλελεύθερο 24 Νοεμβρίου), ο Καθηγητής Μάριος Ευρυβιάδης, όταν λέει πως εκείνο που χαρακτηρίζει την διπλωματία-μας, είναι τα «απίστευτα πολιτικά λάθη και οι γκάφες που έχει κάνει κατά καιρούς». (Στο 90%, διότι φυσικά ο γράφων αμφισβητεί αν υπάρχει καν «κυπριακή διπλωματία»!)
Ιδού και απόδειξη της ορθότητας του ρήματος Ευρυβιάδη: Βρισκόμαστε στις αρχές Απριλίου του 1964, τέσσερις σχεδόν μήνες μετά την τουρκανταρσία, (εκείνην που ούτε καν οσμίστηκε η διπλωματία-μας), δυόμιση μήνες μετά που ο Μπολ, έπεισε τον Τζόνσον τελικά να αναμιχθεί στο Κυπριακό (καταβάλλοντας και το κόστος της ΟΥΝΦΙΚΥΠ!) και δυο μήνες αφότου η έξυπνη διπλωματία-μας, σε ανταπόδοση, έβαζε δυο βόμβες στην Αμερικανική Πρεσβεία! Τότε λοιπόν, ο Αμερικανός υπουργός εξωτερικών Ντιν Ρασκ, ζήτησε από τους Αμερικανούς πρεσβευτές, Λευκωσίας, Αθήνας και Άγκυρας κυρίως, να διατυπώσουν την άποψή-τους για τρόπο επίλυσης του Κυπριακού.
Ο (άρτι διορισθείς) πρέσβης στην Κύπρο Τέιλορ Μπέλτσερ, έστειλε την έκθεσή-του στις 7 Απριλίου. Στην εμπεριστατωμένη εκείνη έκθεση (πραγματικό κόλαφο για την πολιτική-μας διανόηση) ο Μπέλτσερ εκ προοιμίου τόνιζε, ότι τη πρότασή-του είναι «ωφέλιμη για τα συμφέροντα της Αμερικής, αλλά και την ασφάλεια της ίδιας της Τουρκίας»!(sic). Και τι άραγε ήταν αυτό το «ωφέλιμο για τα αμερικανικά συμφέροντα»; Ιδού τα λόγια του Μπέλτσερ: «Η Κύπρος να δεθεί (προσοχή στο ρήμα) με την Ελλάδα με την Ένωση, ή με άλλο νομικό καθεστώς…»1* Αυτά, ο Αμερικανός πρέσβης, εξήντα μόλις ημέρες αφότου εμείς βάλαμε βόμβες στην πρεσβεία-του. (Για χάρη της ιστορίας αναφέρω, ότι παρόμοια προτείνουν στις αντίστοιχες αναφορές-τους προς τον Ρασκ, και οι άλλοι Αμερικανοί πρέσβεις, υπερβαλλόντως ο Λαμπουΐς στην Αθήνα, ηπιότερα ο Χέαρ, στην Άγκυρα.)
Και βέβαια, αν η (ανύπαρκτη) διπλωματία-μας δεν πήρε είδηση μια πρεσβευτική έκθεση, μικρό το κακό. Πλην όμως, παρόμοιες εκθέσεις στο Υπουργείο-του, έστειλε οκτώ, σε διάστημα δυο μηνών, ο Μπέλτσερ. Δηλ. κατά μέσον όρο μια κάθε εβδομάδα! Τούτο σημαίνει ότι στην Αμερικάνικη πρεσβεία της Λευκωσίας γινόταν τότε κοσμογονία περί Ενώσεως. Τέσσερις μήνες, κράτησε η «κοσμογονία» δίπλα-μας. Και όμως, η διπλωματική-μας υπηρεσία ουδέν οσμίστηκε! Επισημαίνω το προφανές: Τις εκθέσεις αυτές, τις δακτυλογραφούσε κάποιος του προσωπικού της πρεσβείας, έκανε αντίγραφα κάποιος άλλος, τις απέστελλε με τον τηλέγραφο κάποιος τρίτος, και ίσως κάποιος τέταρτος τις αρχειοθετούσε. Δηλ. ένα πλήθος υπαλλήλων της πρεσβείας τις γνώριζε. Με κανέναν απ’ αυτούς δεν έτυχε να σχετιστεί η διπλωματία-μας; Με ποιους αλήθεια ξένους διπλωμάτες έπινε το ουίσκι-της στο μπαρ του Λήδρα-Πάλας; Μόνο την «Ύπατη Αρμοστεία» του κυρίου Κλαρκ γνώριζε, για άντληση (χαλκευμένων φυσικά) «πληροφοριών»; Την αμερικανική πρεσβεία την ήξερε μόνο ως πεδίο (χαλκευμένου) βομβισμού;
Χειρότερη όμως (καταπελτική) για την κυπριακή διπλωματία (και τις «γκάφες-της») είναι η δεύτερη διαπίστωση του κ. Ευρυβιάδη: Ότι το ομώνυμο σχέδιο που (τέσσερις μήνες μετά την πρόταση Μπέλτσερ) έφερε (εξ Αμερικής φαντάζομαι) ο κύριος Άτσεσον ήταν κατά τον κ. Ευρυβιάδη «διπλοενωτικό (double enosis) Σχέδιο Άτσεσον, ατόφιας σίγουρα2*, διπλής όμως ένωσης»!
Ο κόλαφος προκύπτει προφανής: Ότι οι «γκαφατζήδες» (Ευρυβιάδεια έκφραση) διπλωμάτες-μας ουδέν κατόρθωσαν να πράξουν ώστε να ενισχύσουν διπλωματικά τις ενέργειες του Μπέλτσερ, (εκτός από το να βάζουν βόμβες στην πρεσβεία-του) με αποτέλεσμα ένας άνθρωπος, ο Άτσεσον, πηγαίνοντας στη Γενεύη, να προτείνει τα ακριβώς αντίθετα, από όσα επί μήνες πρότειναν, τρεις Αμερικανοί πρέσβεις, Αμερικανοί Υπουργός και Υφυπουργός εξωτερικών, και αποδεχόταν ο Αμερικανός Πρόεδρος! Πραγματικός θρίαμβος της κυπριακής διπλωματίας…
Ή μήπως κάνομε (αμφότεροι) λάθος εκτίμηση; Μήπως δηλ. η πραγματική γκάφα είναι άλλη: Ότι η ευφυής διπλωματία-μας (και όχι μόνο εκείνη…) δεν πήρε (ακόμα) είδηση ότι το «Σχέδιο», που έχει το όνομα Άτσεσον, είναι την «unconditional enosis» (χωρίς όρους Ένωση)3* και όχι την «double enosis» που μεθόδευε;
Οπότε; Αιόλου ασκός εν όψει;
Χάρης Φεραίος.

1*Το έγγραφο δημοσιεύει στο βιβλίο-του «Κουράγιο Πηνελόπη» ο Ροδίτης. Όποιος έχει αλλεργία στο όνομα, ας το αναζητήσει στην L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Cyprus,Vol.6, 1078 secret, FRUS σελ.58-60
2*Σημειολογική φυσικά έκφραση…
3* Αυτούσιο το έγγραφο 462 secret, D. S., C.F., POL 27 CYP στις σελίδες 495-498 στο “Κουράγιο Πηνελόπη”».

“Errare humanum est”.

οι μεν θεωρούν ανυπόστατους ισχυρισμούς και προβλέψεις για γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ, οι δε επιζητούν με το στανιό να αποσπάσουν αναγνώριση σφάλματος των άλλων και ομολογία πίστεως σε εικασίες.
Οι τελευταίοι, με παθολογική εμμονή, ακατάσχετη και ατελέσφορη λογοδιάρροια ερμηνεύουν τη σιωπή ως αναγνώριση ήττας και δεν αντιλαμβάνονται μέσα στην κούφια κομπορρημοσύνη τους, ότι όλα αυτά a posteriori δεν έχουν καμμιά βαρύνουσα σημασία ενώπιον της διαιωνιζόμενης de facto κατάστασης, την οποία εχθροί και κάθε λογής άσπονδοι φίλοι απεργάζονται να παγιώσουν και de iure. Εκτός αν το ίδιο απεργάζονται και οι ίδιοι.

Σε συνέχεια προηγουμένων λεχθέντων αναφέρομαι σε σημερινό άρθρο του καθηγητή του Παντείου κυρίου Μάριου Ευρυβιάδη που δημοσιεύεται στον «Φιλελεύθερο» και, επίσης σήμερα, μέρα κηδείας του Μαντέλα, στην ειδησεο-αρθρογραφική ιστοσελίδα του κ. Μιχαήλ Ιγνατίου. Ο τελευταίος λογοκρίνει και κόβει ανελλιπώς κάθε σχόλιο με το οποίο διαφωνεί στην ιστοσελίδα του, όπως και ο «Φ» αυθαίρετα και ετσιθελικά δεν δημοσιεύει άρθρα στα οποία δεν θα μπορούσε να αντιτάξει επιχειρήματα αν παρίστατο ανάγκη. Η εποχή, όμως, της απόλυτης εξουσίας και ασυδοσίας των εκδοτών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το διαδίκτυο δεν είναι μόνο αρνητική εξέλιξη. Δημοσιεύω λοιπόν, αυτό το κείμενο στο Αντίβαρο, ως σχόλιο, και το στέλνω διαδικτυακώς σε όσους έχω τις διευθύνσεις και υπολογίζω ότι έχουν ένα ενδιαφέρον για το θέμα.
Μερικά μοτίβα «δημοκρατίας», «αντίστασης» και «επαναστατικότητας», που στην ουσία υπηρετούν τους εχθρούς μιας αληθινής δημοκρατίας κι ελευθερίας του λόγου, παίζονται εδώ και δεκαετίες από βολεμένους παίχτες, που έχουν παραδοθεί αμαχητί στον χωρισμό τής πραγματικότητας σε δύο δήθεν ξεχωριστά στρατόπεδα, των καλών από τη μια και των κακών από την άλλη, όπου οι «παίχτες» επιλέγουν μόνοι τους και ανεξέλεγκτα να φορέσουν τη στολή ή το καπέλο των «καλών»!
Πώς ακριβώς επιτυγχάνεται αυτό δεν είναι εύκολο να καταδειχθεί, αν και μια έγκυρη ένδειξη είναι η καταφυγή τους μόλις τα βρουν σκούρα στη λογοκρισία. Ή στη σιωπή, όπως καλή ώρα εδώ, όπου έχουν αφήσει ακάλυπτο τον φίλο τους Π.Η. στον μάταιο αγώνα του να αποδείξει «αντίσταση» εκ μέρους του μακαριακού καθεστώτος κατά της «αμερικανικής διχοτομικής συνωμοσίας», τη στιγμή που το μόνο που εμπόδισε την Ένωση ήταν ο ανθελληνισμός και ο ανθενωτισμός του Αρχιεπισκόπου, της αυλής του και του πλήθους των εξαρτωμένων τους.
Στο άρθρο του στον «Φ» και στην ιστοσελίδα Ιγνατίου, ο κ. Ευρυβιάδης παρουσιάζεται ως ο «πονηρεμένος» που ειδοποιεί τους «ιθαγενείς» που κοιμούνται ότι: «Τα αδύναμα κράτη και λαοί έπρεπε να είχαν προ πολλού πονηρευτεί από το ιστορικό της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, των οποίων εγγενές στοιχείο και απαραίτητο εργαλείο υπήρξαν ο ρατσισμός και η ανελευθερία».
Οι ιθαγενείς, βέβαια, όντως κοιμούνται αλλά μόνο στο μέτρο που δέχονται τον ίδιο τον καθηγητή Ευρυβιάδη ως τον «ξύπνιο», που απλώς επαναλαμβάνει όσα ήδη από καιρό οι ίδιοι όχι μόνο γνωρίζουν αλλά έχουν ζήσει και στο πετσί τους, σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις από εκείνους που υπερασπίζεται ο κ. Ευρυβιάδης. «Ξυπνώντας» τους, τάχα τώρα, γι’ αυτά που ήδη γνωρίζουν απλώς επαναλαμβάνει το γνωστό «πατριωτικό», λαϊκίστικο μοτίβο που τον διατηρεί στη θέση του δήθεν αφυπνιστή των άλλων, του «πονηρεμένου» και του «αντιστασιακού», στην πραγματικότητα, όμως, του επίδοξου εξουσιαστή τους. Από το εκτός πολιτικής εξουσίας σημείο όπου βρίσκεται (για την ώρα) αποσκοπεί απλώς στην κατάκτησή της από την πολιτική παράταξη στην οποία ανήκει ή τοποθετεί εαυτόν. Ότι η «δημοκρατία» την οποία ευαγγελίζεται είναι η ίδια με εκείνην που κατηγορεί δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό από έναν σκεπτόμενο, κριτικό νου (αν άφησαν κανέναν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι λογοκριτικές ιστοσελίδες τύπου Ιγνατίου), που θα διαβάσει προσεκτικά το άρθρο του.
Αφού τα βάζει με τις ΗΠΑ ότι «διατυμπανίζουν» μεν κάποιες «οικουμενικές αξίες» χωρίς, όμως, να τις εφαρμόζουν – στην Κύπρο της δεκαετίας του ’60 αποφάσισαν να τις εφαρμόσουν αν εμείς δεν τους εμποδίζαμε – παραδέχεται τελικά ότι «το Κογκρέσο επέβαλε αποτελεσματικές κυρώσεις κατά (του ρατσιστικού καθεστώτος) της Νοτίου Αφρικής»! Αλλά, προσέξτε, το Κογκρέσο συμπεριφέρθηκε έτσι, λέει, μόνο από ανάγκη κι όχι από αρετή! Η αρετή ήταν με την πλευρά της… Κούβας, που συμπαραστάθηκε «στις δεκαετίες 1970 και 1980 προς τα αφρικανικά επαναστατικά κινήματα» κι εξανάγκασε το Κογκρέσο να συμπεριφερθεί δημοκρατικά! Ο αγώνας του Μαντέλα, λέει, ο Ευρυβιάδης, ήταν «υπέρ της δημοκρατικής και οικουμενικής αρχής “ένας άνθρωπος, μια ψήφος”», ενώ των ΗΠΑ, για παράδειγμα, δεν είναι.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι ούτε του καπιταλισμού ούτε του κομμουνισμού (όπου εφαρμόζεται ακόμα) αποτελεί απαραβίαστη «αρχή» – έστω κι αν ο ένας καταφέρνει να κρύβεται καλύτερα ή να είναι περισσότερο τρυπημένος από τον άλλο υπέρ της αληθινής δημοκρατίας!
Αυτό, όμως, αποκαλύπτει τον κ. καθηγητή ως υπερασπιστή ή απλώς ως άνθρωπο-πολίτη που ανάμεσα στα δυο συστήματα «δημοκρατίας» έχει, τάχα, κάνει την επιλογή του, ενάντια στην υπαρκτή, ψεύτικη «δημοκρατία» της Δύσης και υπέρ τής αληθινότερης δημοκρατίας της «αριστεράς», που ανάγκασε τελικά εκείνη τής δεξιάς να στηρίξει με πράξεις τις αρχές Μαντέλα!
Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη δημοκρατία από την υπάρχουσα δυτικού τύπου (εκτός κι αν αλλάξει η φύση των ανθρώπων) κι ότι ακόμα κι ο ίδιος ο Μαντέλα προς μια δυτικού τύπου «δημοκρατία» αποσκοπούσε με τους αγώνες του. Τα προβλήματα του πλανήτη, για τον πραγματικά ενημερωμένο πολίτη, είναι πολύ μεγαλύτερα από την «έλλειψη δημοκρατίας» σε χώρες όπως ήταν η Νότιος Αφρική πριν τον Μαντέλα. Άρα, η «επίθεση» που επιχειρεί ο κ. Ευρυβιάδης κ.α. εναντίον της Δύσης με παντιέρα μια «καλύτερη δημοκρατία» από την υπάρχουσα δεν είναι παρά κούφια συνθήματα, εφόσον δεν έχει ακόμα προβληθεί από κανέναν πουθενά η νέα, λεπτομερής συνταγή της… ανώτερης και αποτελεσματικότερης δημοκρατίας!
Η πλάκα, για να μην πω κοροϊδία εκ μέρους του κ. Ευρυβιάδη και της παρέας του, είναι ότι επεκτείνουν την «επίθεση αφύπνισης» εναντίον των Κυπρίων «ιθαγενών» (εννοώντας τους νυν κυβερνώντες και τους ψηφοφόρους τους), που είναι έτοιμοι να αποδεχτούν, τάχα, αρχές δημοκρατίας λιγότερες από εκείνες του Μαντέλα, ενώ αν ήταν η δική τους παράταξη στην εξουσία (π.χ. ο πρώην βουλευτής του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ Γιώργος Λιλλήκας) θα μπορούσαν να χειριστούν το θέμα… πατριωτικότερα και να εφαρμόσουν «αρχές δημοκρατίας» καλύτερες από τις παγκοσμίως υπάρχουσες!
Για να αποδείξει δε, πόσο ανώτερη είναι η δημοκρατία των οραμάτων Μαντέλα-Ευρυβιάδη-Ιγνατίου-και βάλε, και πόσο εφαρμόσιμη θα ήταν αν αυτοί κυβερνούσαν, στηρίζεται στην απόρριψη εκ μέρους του Μαντέλα του βραβείου Ατατούρκ για την Ειρήνη και στο γεγονός ότι γι’ αυτό δεν θα παν στην κηδεία του μεγαλόσχημοι Τουρκαλάδες! Ξεχνά (ξεχνά;) πόσοι διεθνείς οργανισμοί και δημοκρατικές κυβερνήσεις που διακηρύττουν τα ίδια ακριβώς («δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερία από την καταπίεση») δέχονται, υποδέχονται και κανακεύουν αδιάκοπα και ανελλιπώς μεγαλόσχημους Τουρκαλάδες! Νομίζει, άραγε, πως θα μπορούσε να ξεγελάσει τους πάντες ότι αν ο ίδιος, ο Μαντέλα ή ο Λιλλήκας εκλέγονταν πρόεδροι της Αμερικής θα εφάρμοζαν μια καλύτερη δημοκρατία;
Η αλήθεια πίσω από την αρθρογραφία του, όπως και άλλες του ιδίου διαμετρήματος, δεν είναι άλλη από το κυνήγι της εξουσίας. Αυτό που στην ουσία τον απασχολεί είναι ποιος κατέχει την εξουσία και γιατί να μην την κατέχει ο ίδιος ή οι φίλοι του.

Μερικοί από σας έχετε μια ανάλαφρα ντετερμινιστική ιστοριογραφική προσέγγιση, βρήκα 5.5 έγγραφα που λένε αυτό άρα αυτό είναι έτσι…

Εν πάση περιπτώσει, η συζήτησή σας είναι ενδιαφέρουσα αλλά τραβάει σε μάκρος και είναι αδύνατον κάποιος μη τελείως χασομέρης να παρακολουθήσει. Θα μπορούσατε να βρεθείτε κάπου οι τρεις σας με μια HD κάμερα σε κάποιο δωμάτιο με μονόχρωμο πίσω φόντο (μαύρο, μπλε σκούρο), να μιλήσετε 2-3 ώρες για το θέμα, αντιπαραβάλλοντας επιχειρήματα και απόψεις και στη συνέχεια να το ανεβάσετε στο youtube. Μετά μέσω του Αντίβαρου θα μπορούσαμε να το δούμε οι υπόλοιποι.

Υ.Γ.
Για πείτε μας μια συγκεκριμένη “ψευδοεπιστημονική επιχειρηματολογία” του κ. Ηφαιστου.

Πολύ εύστοχα ο κ. Μάτσος έγραψε: “Ο στόχος ήταν τελικά αυτός, να μοιραστούμε την εξουσία με τους Τούρκους, προκειμένου να “έχουμε” εξουσία, από το να την πάρει ολόκληρη η Ελλάδα και οι “καλαμαράδες”. Και: “Η προδοσία δεν είναι το σχέδιο Ανάν, αλλά η προδοσία ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ στο (προδοτικό και αυτό, ασφαλώς) σχέδιο Ανάν. Και ξεκινάει από αλλού. Το σχέδιο Ανάν δεν ήρθε από το πουθενά”.
Περαιτέρω προς τον κ. Beriev:
Υπάρχει βίντεο από την παρουσίαση του “Κουράγιο Πηνελόπη” που απέστειλα εδώ και εβδομάδες στον admin του Αντιβάρου, με εξέχοντες Κυπρίους διανοουμένους να εκθέτουν τη δικήτους άποψη. Αναμένω ότι θα το αναρτήσει. Στο βίντεο, επίσης, υπάρχει μαρτυρία από τον ίδιο τον “δράστη” (αγωνιστή της ΕΟΚΑ, 80 χρονών σήμερα) πώς η Κυπριακή Κυβέρνηση κατασκόιπευε και ηχογραφούσε τηλεφωνήματα από την πρεσβεία της Ελλάδος προς και από την Κυβέρνησή της Ελλάδαςτο 1964.
Το ΚΥΚΕΜ (Κυπριακό Κέντρο Μελετών) που μου έδωσε σε κάποια στιγμή να αντιληφθώ ότι σχεδίαζε να διοργανώσει συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για το βιβλίο “Κουράγιο Πηνελόπη” με πανεπιστημιακούς, όπως Ευρυβιάδη, Ήφαιστο κ.α., φαίνεται τελικά να μη θέλει να το κάνει για λόγους που δεν εξηγεί.

“Αλλά αν θεωρείτε την ιστορική αλήθεια για τα γεγονότα που σημάδεψαν το έθνος μας σε αυτήν και την προηγούμενη γενικά, αντικείμενο των “χασομέρηδων””

Ίσως η λέξη “χασομέρης” να μην ήταν η προσήκουσα. Δεν εννοούσα ότι το θέμα είναι αντίκειμενο χασομέρηδων, εννοούσα ότι ο όγκος των μηνυμάτων είχε γίνει τόσο μεγάλος που όσο ενδιαφέρον να είναι το θέμα και αυτά που γράφονται καταντάει αδύνατον, από ένα σημείο και μετά, για κάποιον εργαζόμενο να παρακολουθήσει την ροή τους.

Άντη, με το πες πες πες στο τέλος θα μας πείσεις όλους – όπως τον πρώην πολέμιο και νυν σύμμαχο Γιώργο Μάτσο – να διαρρήξουμε τα ιμάτιά μας και να σε ακολουθήσουμε στον δρόμο της λύτρωσης από το μόνιμο πλέον σαν το γυμνό μας δέρμα άγχος και τον διαχρονικό “καημό της Ρωμηοσύνης”. Μόνο που δεν ξέρω αν αυτή η λύτρωση θα επέλθει στο απώτερο μέλλον προς την κατεύθυνση της ισχύος δια της Ενώσεως ή στο να πάμε ολοσούμπιτοι κι ομοθυμαδόν να φουντάρουμε στη θάλασσα!..

Κύριε Μάτσο,

επειδή παρομοίως θέλω να πιστεύω ότι είμαι και απευθύνομαι σε σκεπτόμενους, προβάλλω τα εξής και διορθώστε με αν κάνω λάθος:

Κατ’ αρχάς να λύσουμε μία άλλη παρεξήγηση. Εγώ δεν σας γνωρίζω, όπως δεν γνωρίζω προσωπικά ούτε τον Άντη Ροδίτη, ούτε τον Π. Ήφαιστο και τους άλλους σχολιαστές εδώ. Κάνουμε επομένως μία συζήτηση άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, – ακριβέστερα παράθεση απόψεων, σκέψεων, σχολίων – χωρίς αντίκρυσμα στην πραγματικότητα, αφού δεν έχουμε καμμία δυνατότητα διαμόρφωσης πολιτικής κι ούτε καν επηρεασμού γνώμης, καθ’όσον ελάχιστοι είναι αυτοί που θα είχαν την υπομονή να παρακολουθήσουν πόσο μάλλον να συμμετάσχουν σε αυτή την μικρή γωνιά του διαδικτύου. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό που δικαιολογεί τον μακροσκελή αυτόν σχολιασμό από τον αρθρογράφο και τους βασικούς συμμετέχοντες, είναι πρωταρχικά το ειλικρινές ενδιαφέρον, η έγνοια κι ο πόνος του καθενός από την συνεχιζόμενη αιχμαλωσία Κύπρου και Ελλάδας και όχι προσωπικές αξιώσεις, όπως η αυτοπροβολή, η διαφήμιση ή η υπηρέτηση συμφερόντων. Ή τουλάχιστον τα τελευταία αν υπάρχουν να μπαίνουν σε υποδεέστερη προτεραιότητα από τα πρώτα. Αυτός είναι ο λόγος που συμμετέχω μερικώς με ορισμένα σχόλια. Για τα οποία όμως λοιδoρήθηκα από τον Ροδίτη ως μη σοβαρός, μπουζουκόβιος, μαθητούδι του Ηφαίστου, – όχι του κουτσοπόδαρου συζύγου της θεάς του έρωτα – του άλλου εκείνου του μισερού καθηγητή που τολμά να μοιράζει δεκάρια ή να έχει διαφορετική γνώμη ή μή και συμφέρον, και δεν συμμαζεύεται. Αλλά ας πάμε παρακάτω.

Επί της ουσίας η βασική θέση στην οποία εστιάζεστε εδώ εσείς και ο Άντης Ροδίτης – απομονώνοντας μία κρίσιμη πράγματι στιγμή από καμπή των “γεγονότων του ’64” αναφορικά με εναλλακτικά σενάρια δράσης της αμερικανικής διπλωματίας τα οποία αναδεικνύει ο ακαταπόνητος και φιλέρευνος Ροδίτης, μέσω εγγράφων που αποκαλύπτουν προθέσεις της τότε αμερικανικής κυβέρνησης για λύση του Κυπριακού στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όπου κάποια από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις, εικάζεται ότι θα υπηρετούσε τον στόχο της Ένωσης (ακέραιας;) της Κύπρου με την Ελλάδα. Και ότι η λύση αυτή δεν περπάτησε λόγω κυρίως της άρνησης του Μακαρίου να συναινέσει, πράγμα που κατ’ επέκταση υπονόμευσε τυχόν στόχευση του Έλληνα πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στην κατεύθυνση αυτή. Τα λέω σωστά μέχρι εδώ;

Κάποιος που ακούει για πρώτη φορά τα παραπάνω εξυφαινόμενα αλλά μη εκβαλλόμενα σε γεγονότα πλάνα, δικαίως θα έμενε με το στόμα ανοικτό γιατί ο Μακάριος να αρνηθεί τη λύση της Ένωσης που του πρόσφεραν έτοιμη στο πιάτο οι αμερικάνοι. Μια εξήγηση – απλή και εύλογη αλλά μονομερής, είναι να πούμε, υιοθετώντας την άποψη Ροδίτη, ότι έφταιγε η αρχομανία του και η ανθενωτική του πολιτική. Η άλλη είναι να διερευνηθούν τα πράγματα βαθύτερα, πιο λεπτομερώς και από περισσότερες οπτικές, για να δούμε κατά πόσο αυτή η πρόταση, ανάμεσα σε άλλες αντίθετες προτάσεις που είχαν πριν ή μετά διατυπωθεί, ήταν καταρχήν ειλικρινής απ’ τη μεριά των κομιστών της – γι’ αυτό βάζω σε παρένθεση παραπάνω και με ερωτηματικό το «ακεραίας» – κατά πόσο δηλαδή υπήρχε πράγματι η βούληση της αμερικανικής πλευράς να την υποστηρίξει χωρίς ανταλλάγματα προς την Τουρκία – θεωρώ πράγματι δύσκολο να βρείτε πολλούς Έλληνες που θα δίναν πίστη σε αυτή την άποψη – και δεν αποτελούσε ελιγμό τακτικής προκειμένου να σπάσει την πολιτική της ανεξαρτησίας, του ενιαίου και αλώβητου ακόμη τότε Κυπριακού κράτους, στην οποία ήταν προσηλωμένος πλέον ο αρχιεπίσκοπος και μάλιστα με αυξανόμενη πρωτοβουλία και επιτυχία στα πλαίσια του ΟΗΕ, πράγμα που κατά την θέασή τους υπό το πρίσμα του αντισοβιετικού συνδρόμου, εγκυμονούσε κινδύνους για εναγκαλισμό της Κύπρου από τη Ρωσσία και μετατροπή της σε “Κούβα της Μεσογείου”. Όμως ούτε η Κύπρος είχε αυτή την βλέψη, ούτε η Ρωσσία, όπως πολύ γρήγορα αποδείχτηκε, ήταν αποφασισμένη να εμπλακεί σε πόλεμο χάριν της Κύπρου. Περιοριζόταν απλώς σε δηλώσεις για να κρατά την ισορροπία και το status quo, καθώς την βόλευε περισσότερο μια Κύπρος ανεξάρτητη παρά στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ. Αλλά από την άλλη δεν ήθελε να τα χαλάσει και με την Τουρκία με την οποία είχε αμοιβαία συμφέροντα. Τα ίδια αμοιβαία και σε μεγαλύτερο βαθμό – όχι βέβαια αισθήματα αλλά συμφέροντα – είχαν και οι Αμερικάνοι με την Τουρκία, η οποία είναι αυτονόητο ότι θα αντιδρούσε και είχε την διπλωματική δύναμη να παίζει κι αυτή διπλό παιχνίδι με τη Ρωσσία, οπότε η έκβαση των σεναρίων εάν καρποφορούσαν αποβαίνει αμφίβολη. Θα μου αντιτάξετε, σημασία έχει τι κάναμε εμείς και όχι ο αντίπαλος. Σωστά. Γνωρίζετε όμως ότι στην εθνική πολιτική όταν διακυβεύονται ύψιστα δικαιώματα και αυτή η ακεραιότητα της πατρίδας, οφείλεις να παίρνεις υπόψιν πολλούς παράγοντες, συσχετισμό δυνάμεων, κατάσταση των αντίπαλων παικτών προθέσεις αλλά και τι κρύβεται κάτω από τα παχιά τα λόγια και τις μεγαλόπνοες υποσχέσεις, κοινώς μπλόφες προκειμένου να σε μετατοπίσουν από μια προγενέστερη καλύτερη δική σου θέση σε μία χειρότερη για να κερδίσουν αυτοί.

Εν πάσει περιπτώσει, επειδή κι εγώ τυγχάνω απλός εργαζόμενος επί χρόνια στον ιδιωτικό τομέα μέχρι σήμερα (πάλι καλά) και δεν έχω χρόνο ούτε και εφόδια πολιτικής-ιστορικής ανάλυσης, θα παρέπεμπα τον καλόπιστο, ελλιπώς κατατοπισμένο αναγνώστη- σκαπανέα, που θα είχε το κουράγιο και την αντοχή να διαβάσει περαιτέρω, σε εκτενή σχετική βιβλιογραφία για το θέμα από επιστήμονες, πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές.
Δίνοντας εδώ ένα σχετικά ευπρόσιτο δείγμα ανάλυσης για το Κυπριακό με πλούσιες παραπομπές, όπου παρουσιάζονται και θέσεις που απηχεί ο Ροδίτης, – περισσότερο για να αντιληφθεί ο ανυποψίαστος αναγνώστης την έκταση και το βάθος του προβλήματος – παραπέμπω στον παρακάτω σύνδεσμο με ένα κείμενο του Χαρ. Τσαρδανίδη τον οποίο επίσης δεν γνωρίζω προσωπικά, αλλά η ανάλυσή του μου φαίνεται σοβαρή και αντικειμενική. Όποιος επιχειρήσει να φορτώσει το κείμενο και απογοητευτεί από πρώτη ματιά από την έκτασή του, ας διαβάσει τουλάχιστον μόνο το 1ο κεφάλαιο που αφορά την περί ού ο λόγος περίοδο 1960-1964.

idec.gr/iier/new/cyprus%20foreign%20policy%20Tsardanidis.doc

Καλή ανάγνωση και του Χρόνου με Υγείαν.

Υ.Γ.
Τελευταία στιγμή είδα την τελευταία ανάρτηση του Άντη με το ωραίο ελεγειακό ποίημα του Κώστα Μόντη και διερωτήθηκα. Άραγε θα ξανακατοικηθεί ποτέ αυτός ο τόπος, το έρημο νησί; (βάζω και την Ελλάδα μέσα). Αυτό πλέον είναι το ζητούμενο, με την έννοια της κοινωνίας, των σχέσεων, της πατρίδας, γιατί μόνον η γλώσσα δεν νομίζω ότι αρκεί, αυτή και “μέχρι την Βακτριανή την πήγαμε” αλλά τώρα συρρικνώθηκε σ’αυτή τη γωνιά, κρυφή ζεστή μονιά που είθε πάλι κάποτε να θησαυρίσει…

Κύριε Μάτσο,

κανείς δεν σας υποχρεώνει να χάνετε το χρόνο σας για να πείσετε εμένα ή άλλους επισκέπτες της σελίδας αυτής, όπως κι εγώ να κάθομαι τώρα μετά την βραδυνή έξοδο ώρα 12:30 να σας ανταπαντώ. Αλλά δεν το κάνω για να σας μεταπείσω, παρά γιατί εκστομίζετε αρκετές ανακρίβειες και μου αποδίδετε πράγματα που δεν είπα, όπως π.χ. ότι αναλώθηκα σε προηγούμενα σχόλιά μου στο αν ο Ροδίτης υποστήριξε το σχέδιο Ανάν. Που το είδατε αυτό; Μπορείτε να προσκομίσετε μία πρότασή μου που υποστηρίζω αυτό;
Παραπέρα κι επιγραμματικά γιατί αύριο έχουμε και δουλειά.
“όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει” Ξέρετε δεν είμαι εγώ, ούτε και σεις φαντάζομαι αυτός που ζυμώνει και κοσκινίζει για τα τεκταινόμενα.

“Επειδή δηλαδή υπάρχει δυσπιστία, δικαιολογημένη θα έλεγα εγώ λόγω της προπαγάνδας τόσων και τόσων δεκαετιών, σημαίνει ότι είναι και ψέμα;”
Όχι απαντώ, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι ψέμα και δεν το χρησιμοποιώ ως επιχείρημα, δεν είναι η κοινή γνώμη που διαμορφώνει πολιτική, απλώς λέω ότι το “κοινό αισθητήριο” του κόσμου πολλές φορές βγαίνει σωστό. Εσείς έχετε κάθε δικαίωμα να το αμφισβητείτε αυτό και να δίνετε περισσότερο πίστη στην “εντιμότητα” μιας κατ’ εξοχήν τυχοδιωκτικής πολιτικής της πλανητικής υπερδύναμης που δικαιώματα αυθυπαρξίας μιας μικρής χώρας και του λαού της, τα γράφει στα παλιά της τα παπούτσια φτάνει να μη θιγούν τα πλανητικά της συμφέροντα. Όπως λέει και στο κείμενο που παρέπεμψα ο Τσαρδανίδης, η Κύπρος δια της νόμιμης κυβέρνησής της και του εκλεγμένου αρχηγού του κράτους, είχε επιλέξει μια αδέσμευτη εξωτερική πολιτική γιατί πίστευε ότι μια ουδέτερη στάση απέναντι στον ολέθριο ανταγωνισμό των δύο μεγάλων συνασπισμών μπορούσε να προσφέρει μεγαλύτερη ευελιξία κινήσεων στην εξωτερική της πολιτική και κάποια πλεονεκτήματα έναντι της ένταξής της στο ΝΑΤΟ, του οποίου μέλος ήταν και η Τουρκία, διαβλέποντας ότι η συμμετοχή της Κύπρου στην Ατλαντική Συμμαχία θα την απέτρεπε να επιτύχει τους απώτερους σκοπούς της, που ήταν, βραχυπρόθεσμα, η αναθεώρηση του Συντάγματος και μακροπρόθεσμα η αυτοδιάθεση- ένωση (Κρανιδιώτης, Ν., 1985, Τόμος Α’, σελ.22). Παράλληλα η Κύπρος στη διεθνή σκηνή, προσεταιρίστηκε το κίνημα των αδεσμεύτων, επιδίωξε και πέτυχε τη συμμετοχή της σε διεθνείς οργανισμούς, ΟΗΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, έναρξη διαπραγματεύσεων με ΕΟΚ για υπογραφή συμφωνίας σύνδεσης.

Παρ’ όλα αυτά δεν κατάφερε να απομονώσει τις επιθετικές βλέψεις της Τουρκίας, η οποία εκτός από τις όλες προπαρασκευαστικές και υπονομευτικές της ενέργειες πάντα καραδοκούσε για την κατάλληλη ευκαιρία να προκαλέσει την ανοικτή επέμβαση, η οποία της δόθηκε το ’74 με την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας από το πραξικόπημα της χούντας, των χαιδεμένων παιδιών των φίλων σου Αμερικάνων και την απροκάλυπτη υποστήριξη της εισβολής από τον άλλο άσπονδο φίλο μας τον Κίσσινγκερ και το επιτελείο του.
Αυτό όσο και να πολεμάτε δεν σβήνει από τη μνήμη, κι αντί να ζητάτε – εφ’όσον κόπτεσθε για την ιστορική αλήθεια – μαζί με όλον τον Κυπριακό κι Ελλαδικό ελληνισμό να ανοίξει ο φάκελλος της Κύπρου κάθεστε κι αναλώνεσθε σε εναλλακτικά πλάνα του πλανητικού τυχοδιώκτη.

Κύριε Ελευθέριε,
Η γνώμη μου είναι ότι υπάρχει προκατάληψη εκ μέρους σας και άρα δεν μπορεί να γίνει συζήτηση.
Ο κύριος Τσαρδανίδης, στον οποίο μας παραπέμπετε δεν δείχνει (ούτε κι από τη βιβλιογραφία του) να έχει υπόψη τα νεότερα έγγραφα.
Πέρα από το γεγονός ότι προσωπικά θεωρώ την άνοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα αποτέλεσμα της ανικανότητάς μας να εκμεταλλευτούμε την αμερικανική εύνοια (επειδή αυτό υπαγόρευε το συμφέρον τους) υπέρ των ελληνικών συμφερόντων, θεωρώ ανάξιο του ελληνισμού το μίσος κατά των ΗΠΑ. Αυτό το μίσος εδράζεται δυστυχώς πάνω σε μια αδικαιολόγητη και γι’ αυτό και κωμική μας απαίτηση ότι βρέξει-χιονίσει οι ΗΠΑ ή και οποιαδήποτε άλλη υπερδύναμη θα πρέπει να δουλεύουν υπέρ των ελληνικών συμφερόντων!!
Είναι ένα πρόβλημα που με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια – κι όχι μόνο εμένα: Το γεγονός ότι μας έχει μπει η ιδέα ότι είμαστε δικαιωματικά οι χαϊδεμένοι της Ευρώπης, αν όχι και της υφηλίου, κι αλίμονό στον που κοιτάζει τα συμφέροντά του πρώτα κι ύστερα τα δικά μας!
Αυτή τη νοοτροπία εκμεταλλέυτηκε τόσο ο Μακάριος όσο και Ανδρέας Παπανδρέου για να εξασφαλίζουν λαϊκές ψήφους με καταστρτοφικά αποτελέσματα για τον ελληνισμό. Κρίνω – κι είμαι έτοιμος να δεχτώ το λάθος μου αν μου το αποδείξετε – ότι αποτελείτε μια τέτοια ψήφο.
Ξέρετε, βέβαια, ότι ως Έλληνες υπήρξαμε κι εμείς υπερδύναμη κι ελάχιστα λιγότερο να μισούμασταν αναμεταξύ μας δεν θα είμασταν σήμερα το κλωτσοσκούφι της Ευρώπης.

Σιγά παίδες, τώρα με κατατροπώσατε! Εσείς θα βαράτε πύρ ομαδόν και κατά ριπάς στου Κουτρούλη το γάμο και γώ θα ρίχνω που και που καμμιά τουφεκιά. O μεν Μάτσος ξεσκολίζοντας τα ιστορικά γεγονότα τα περνάει όλα από την κρισάρα της αμερικανικής διπλωματίας βγάζοντας τελικά από τη σκάφη έναν αποτρόπαιο παπά κι από την άλλη την πλειονότητα Κυπρίων και Ελλαδιτών θύματα της μακαριακής προπαγάνδας, ο δε Άντης πρώτος διδάξας και υπερθεματίζων μας τοποθετεί κιόλας στους ψηφοφόρους εκείνου του βερμπαλιστή κι έτερου καταστροφέα της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου και ότι εκείνο που μας διακατέχει είναι το μίσος για τους κακούς Αμερικανούς! Απέναντι σε τέτοια ισοπεδωτική δύναμη “επιχειρημάτων” ψάχνω τρύπα να κρυφτώ!

Σας είπα αγαπητοί κύριοι δεν έχω καμμία διάθεση να σας μεταπείσω και να αναλωθώ σε νέο ατέρμονα γύρο σχολίων. Θεωρώ την άποψή σας μονομερή κι έμφορτη εμπάθειας και μίσους για τον Μακάριο και τις επιλογές της νόμιμης κυβέρνησης της Κ.Δ. Εάν κάποιος ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί για την όλη πορεία του Κυπριακού προβλήματος και να βγάλει συμπεράσματα δεν μπορεί να αρκεσθεί σε αυτά εδώ τα σχόλια, τα οποία εστιάζουν και μεγενθύνουν μία μόνο βούλα της καμηλοπαρδάλεως, χρειάζεται να μελετήσει. Υπάρχει εκτός από το βιβλίο του Ροδίτη ευρεία βιβλιογραφία. Πολλά βιβλία παρουσιάζονται και σε αυτό το νήμα από τον αρθρογράφο κ.α. συμμετέχοντες. Μία ευσύνοπτη κι ευπρόσιτη μέσω διαδικτύου αντικειμενική πηγή των ιστορικών περί την Κύπρο γεγονότων μετά τον απελευθερωτικό αγώνα και την εξέλιξή τους με πλήθος τεκμηριώσεων και παραπομπών, παρέθεσα κι εγώ σε προηγούμενο σχόλιό μου. Δεν έχω να προσθέσω, παρά μόνο το εξής: Τιμώ και σέβομαι τον μακροχρόνιο, ένοπλο και ειρηνικό, αγώνα του Κυπριακού λαού για την απελευθέρωσή του πρώτα από τους αποικιοκράτες, έπειτα από τους κάθε λογής “προστάτες” (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας των χουνταίων πραξικοπηματιών και των υποτελών των μνημονίων).

Υγείαν και Καλά Χριστούγεννα

“Τιμώ και σέβομαι”, καταλήγει ο Ελευθέριος, μαθητής τού δέκα με τόνο τού Π.Η., “τον μακροχρόνιο, ένοπλο και ειρηνικό, αγώνα του Κυπριακού λαού για την απελευθέρωσή του πρώτα από τους αποικιοκράτες, έπειτα από τους κάθε λογής “προστάτες” (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας των χουνταίων πραξικοπηματιών και των υποτελών των μνημονίων).”
Άξιος μαθητής του Π.Η. πήδηξε κανονικά τον παρά τρίχα “πραξικοπηματία” Γεώργιο Παπανδρέου. Κι από αυτόν τον “προστάτη” και από αυτού την Ελλάδα μάς “απελευθέρωσε” τούς Κυπρίους ο Μακάριος!
Έλληνες, όμως, που χρειάζονται ή που αναγνωρίζουν απελευθέρωση από την Ελλάδα είναι οι πρώτοι ένοχοι και υπεύθυνοι για το κατάντημα της Ελλάδας.
Κι επειδή ο admin “παίζει πελλόν”, κατά την κυπριακή έκφραση, αφού υπάκουσε αμέσως στον Evris κι έδωσε διευθύνσεις παραπομπών που τού ζήτησε ο Evris αλλά δεν δημοσιεύει και το βίντεο της παρουσίασης της “Πηνελόπης” που ζήτησα εγώ, δίνω εδώ μια διεύθυνση:
http://www.ant1iwo.com/kypros/2013/10/31/paroysiash-toy-neoy-ninlioy-toy-anth-rod/
Κι ακόμα μια για να ακούσει όποιος ενδιαφέρεται όλους τους ομιλητές, συμπεριλαμβανομένου και του 80χρονου αγωνιστή της ΕΟΚΑ, Λουκή Καρανίκκη, για το πώς η Κύπρος κατασκόπευε την Ελλάδα με την οποία αγωνιζόταν, τάχα, να ενωθεί!! Αλλά και για όσους ενδιαφέρονται να ξέρουν εκτός από την προπαγάνδα και την αλήθεια για το Κυπριακό: http://youtu.be/motZftmEGjs
Μετά από αυτό, το Αντίβαρο μπορεί να με καταργήσει και να συνεχίσει με τον ως τώρα μονόλογο του Παναγιώτη Ήφαιστου, των copies τού Ήφαιστου και των μαθητών τού Ήφαιστου.
Για μένα δεν είναι τίποτε καινούργιο ο αποκλεισμός μου και θα γλιτώσω κι από την τόση επαφή με την εντός πραγματικότητας ψεύτικη Ελλάδα. Η δική μου είναι η εκτός πραγματικότητας πραγματική Ελλάδα, εκείνη που τόσο εύστοχα σκιαγραφεί στα κείμενά του ο Χρήστος Βακαλόπουλος.

Άντη Ροδίτη,

έλειψα λίγες μέρες και πάλι υποτροπιάζεις κι επιτίθεσαι με ύφος ανοίκειο “μαθητές και copies του Παναγιώτη Ήφαιστου” κ.λ.π. Έχεις την απαίτηση μετά να σε πάρουμε στα σοβαρά. Μόλις κάποιος εκφράσει διαφορετική άποψη, επιφυλάξεις ή διαφωνία για τον τρόπο που παρουσιάζεις τα πράγματα, τον στολίζεις με σκωπτικούς χαρακτηρισμούς. Υποστηρίζεις κάποιες θέσεις που προσπαθείς να τεκμηριώσεις μέσω εγγράφων κ.λ.π. Περιορίσου σε αυτά κι άσε τους άλλους να κρίνουν. Ακόμη κι αν έχεις δίκιο η στάση σου αυτή απέναντι σε αγνώστους υπονομεύει την ό,ποια αξιοπιστία σου.

Περαιτέρω, μπορείς να ισχυρισθείς ότι γνωρίζεις τα δεδομένα και τις συνιστώσες ενός τόσο πολύπλευρου εθνικού και διεθνούς θέματος όσο το Κυπριακό Πρόβλημα στις διάφορες πτυχές της ιστορίας του, ή έστω για το κρίσιμο εκείνο έτος 1964, ώστε να είσαι τόσο κατηγορηματικός για την ειλικρίνεια προθέσεων και λεγομένων και να αποφαίνεσαι για την ίδια την εξέλιξη των γεγονότων, προφητεύοντας τις αντιδράσεις καθενός εκ των πρωταγωνιστών του δράματος; Αν τα γνωρίζεις τότε παραπλανάς σκόπιμα δια της σιωπής ή της απόκρυψης, αν τα αγνοείς τότε την δική σου μονόπλευρη άποψη, προσπαθείς να πλασάρεις ως αποκλειστική.

Η εικόνα που δίνετε εσύ κι ο Μάτσος μέσα δώ είναι ότι για όλα τα δεινά φταίει αυτός ο δαιμονισμένος παπάς που δεν περιοριζόταν στο ρόλο του αρχηγού της κυπριακής εκκλησίας αλλά η άμετρη φιλοδοξία του τον οδηγούσε στο να αποφασίζει ως αρχηγός κράτους για τις τύχες της χώρας του. Όμως αυτόν είχεν επιλέξει με την ψήφο του ο κυπριακός λαός που σημαίνει ότι στην πλειοψηφία του συναινούσε στην πολιτική του. Κι αν αυτός ο λαός σύρονταν σαν πρόβατα επί σφαγή σε όποια καταστροφική πολιτική τον οδηγούσε ο αρχιποιμένας του, τότε όπως είπε και ο Παπανδρέου στον Μακάριο κλείνοντάς του το τηλέφωνο σ’εκείνη τη συνομιλία τους που μαρτυρεί ο Καρανίκης, ένας τέτοιος λαός είναι άξιος της τύχης του.

Οι Παπανδρέου δεν ενέπνεαν εμπιστοσύνη στον ελληνικό λαό. Του γέρου του είχε κολλήσει το προσωνύμιο «παπατζής». Όταν ο ελληνικός λαός με τον επικό του αγώνα στη διάρκεια της κατοχής είχε πραγματική δύναμη να αποφασίσει για το μέλλον του μετά την απελευθέρωση, ήταν αυτός ο Γ. Παπανδρέου, ο αχυράνθρωπος του Τσώρτσιλ που τουμπάρισε την άπειρη και κατώτερη των περιστάσεων ηγεσία του ΕΑΜ για να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ και να φέρει στα πράγματα την απούσα κυβέρνηση του Καϊρου και τον βασιλιά υπό την κηδεμονία των Άγγλων. Είχεν όμως ρητορική δεινότητα και ήξερε να ελίσσεται. Στην περίπτωση της κατ’ιδίαν συνάντησης το ’64 με τον Τζόνσον, όταν ο τελευταίος προσπάθησε να τον κολλήσει στον τοίχο, λέγοντάς του ότι σε περίπτωση που οι Τούρκοι κινηθούν, ο 6ος Στόλος θα μείνει ουδέτερος και η Ελλάδα θα υποστεί μεγάλες απώλειες, απάντησε στον συνομιλητή του:«Αλλά αυτό σημαίνει τελεσίγραφον. Τοιαύτα τελεσίγραφα έχει λάβει η Ελλάς από τον φασισμόν και τον ναζισμόν. Ουδέποτε ανέμενεν ότι θα ελάμβανε και από συμμάχους και μάλιστα από ηγέτας του Ελευθέρου Κόσμου», μετατοπίζοντας με τον τρόπο αυτόν την ελληνοτουρκική διαφορά για την Κύπρο στο πεδίο ανταγωνισμού Ανατολής- Δύσης.
Πότε όμως λέγαν αλήθεια και πότε μπλόφαραν οι Αμερικανοί; Τον Ιανουάριο του ιδίου χρόνου, όταν στην Ελλάδα επικρατούσε ρευστότης λόγω προεκλογικής περιόδου με υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Παρασκευόπουλο, ο Μπολ (ΥΠΕΞ) σε σύσκεψη της ηγεσίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Πενταγώνου και της CΙΑ, ενημέρωνε τους συνομιλητές του ότι η τουρκική εισβολή ήταν ζήτημα δύο- τριών ημερών και το μόνο που είχε πετύχει να εξασφαλίσει από πλευράς Τουρκίας ήταν απλώς να ενημερωθούν νωρίτερα οι ΗΠΑ! Στην περίπτωση αυτή ο πρόεδρος Τζόνσον είχε δεσμευθεί για ανάμειξη σωτηρίας των ΗΠΑ στο νησί μόνο αφού είχε προηγηθεί παρατεταμένο λουτρό αίματος για να μη φανεί αφενός ότι παίρνει το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς και αφετέρου να μη χάσει τις ψήφους της πολυπληθούς ελληνικής ομογένειας, στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.
(FRUS,Vol ΧVΙ, memorandum 3).

Αυτά ως ένδειξη των «αγαθών» υπερ του ελληνισμού προθέσεων των αμερικανών το 64 και τις επιστημοφανείς εικασίες Ροδίτη και Μάτσου για τις πιθανές τους αντιδράσεις στην βέβαιη τότε ή αργότερα πολεμική δράση της Τουρκίας, σε περίπτωση μονομερούς ανακήρυξης της Ένωσης. Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσε να σταθμιστεί τότε από κοινού από την ελληνική και κυπριακή ηγεσία η δυνατότητα αυτή και η αντιμετώπιση της ΤΟΥΡΔΥΚ και της απειλής εισβολής. Αυτό όμως δεν συνέβη, λόγω της διαφορετικής πολιτικής του Μακαρίου και το να κάνουμε εκ των υστέρων τις Κασσάνδρες, αναρωτιέμαι τι σκοπό εξυπηρετεί. Την ιστορική αλήθεια διατείνεται ο Ροδίτης. Μα ποια είναι η αλήθεια της ιστορίας; αυτό που θα συνέβαινε αν κάναμε ετούτο ή το άλλο ή αυτό που όντως συνέβη; Υπάρχουν άπειρα πράγματα στην Ιστορία – όσα και σύμπαντα επίσης – που θα μπορούσαν να ακολουθούσαν διαφορετική πορεία αν οι επιλογές ήσαν διαφορετικές.

Υ.Γ.
Τελικώς είδα αναρτήθηκε από το Αντίβαρο το video της εκδήλωσης παρουσίασης του βιβλίου του, ελπίζω τώρα ο Ροδιτάκος να μας βγεί με μετριασμένο καυστικό ύφος και πικρόχολη διάθεση.

Ελευθέριε, δεν έχω καμιά απαίτηση από σένα να πάρεις οτιδήποτε στα σοβαρά, μετά που προσπάθησες να αστειευτείς με την υπόθεση “Ένωσις” ρίχνοντάς το στα μπουζούκια!
Τα “δεδομένα και τις συνιστώσες” της περιόδου Δεκ.1963 έως Αυγούστου 1964 κάθε άλλο παρά απέκρυψα. Αντίθετα προσπαθώ να επιτύχω την κοινοποίησή τους με μόνο στόχο την εθνική μας αυτογνωσία κι εσύ μαζί με άλλους προσπαθείτε να παραπλανήσετε και να θολώσετε το τοπίο επειδή οι ίδιοι εσείς ή άλλοι παραπλήσιοί σας αντλούν προσωπικά κέρδη από τη διατήρηση ενός κλίματος αμφισβήτησης, αβεβαιότητος και αμφιβολίας.
Αυτά τα κόλπα δεν περνούν, όπως και ότι τάχα εγώ μιλώ για έναν “παπά”! Πάντα αναφέρομαι στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τα βαριά πολιτικά του λάθη, μη παραλείποντας ποτέ να σημειώσω την εξαιρετική ευφυία με την οποία ήταν προικισμένος.
Φαίνεται ότι ακόμα δεν διάβασες την “Πηνελόπη” για να μου κάνεις μάθημα για το τι είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου στον Τζόνσον. Του είπε πολύ χειρότερα από όσα λες ότι ξέρεις και σε εκείνον και στον Μακναμάρα όταν ο τελευταίος δοκίμασε να τον εκβιάσει μέσω τουρκικής αεροπορίας. Δες σελίδα 213 της “Πηνελόπης”, σημ. 121.
Το “FRUS, Vol ΧVΙ, memorandum 3”, που αναφέρεις για να εντυπωσιάσεις, ίσως, κανένα αδαή δεν σημαίνει τίποτε. Υπάρχουν πολλά memoranda στο FRUS ΧVΙ και όχι μόνο ένα, νούμερο 3! Πέραν αυτού το έχω γράψει εκατό φορές και παρέπεμψα και στον Κουφουδάκη, που συμφωνεί: Οι Αμερικανοί δεν είχαν προ-αποφασισμένη, σταθερή πολιτική για το Κυπριακό και η θέση μου είναι ότι για μερικές εβδομάδες είχαν αποφασίσει την Ένωση χωρίς όρους – ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΝΑ ΤΗ ΘΕΛΟΥΜΕ. Αλλά ΔΕΝ ΤΗΝ ΗΘΕΛΕ ο Μακάριος. Οι αποδείξεις είναι αναρίθμητες.
Παραδέχεσαι τελικά (χωρίς να το καταλαβαίνεις άραγε;) ότι ναι ο Μακάριος είχε άλλη πολιτική από την της Ελλάδος, που ήταν – χίλιες φορές το ξεκαθάρισε ο Παπανδρέου – η χωρίς όρους αυτοδιάθεση-Ένωση! Και το απέδειξε φέρνοντας στην Κύπρο δέκα χιλιάδες ελληνικού στρατού, με τον Μακάριο να… διαμαρτύρεται ότι η συμφωνία ήταν για μόνο δύο χιλιάδες!!
Ο άνθρωπος δεν ήθελε την Ελλάδα, δεν ήθελε την Ένωση, το μαρτυρά και η προσωπική του γραμματέας, η Νίτσα Χριστοδούλου: Ήθελε μια μικρή, δική του “Ελλάδα” μεταξύ Ανατολής και Δύσης να υπαγορεύει στους πάντες Αμερικανούς και Ρώσους ούτε ο ίδιος δεν ήξετε τι!
Ναι, εγώ ψάχνω την αλήθεια της Ιστορίας κι εσύ με τους φίλους σου κοιτάτε να θολώσετε το τοπίο. Πενήντα χρόνια το κάνατε ανεμπόδιστα. Τώρα, τέλος.
Παραθέτω μήνυμα, που πήρα στις 28/12 από έναν ξεχωριστό άνθρωπο, ιστορικό επιστήμονα και συγγραφέα αναρίθμητων εκδόσεων. Βέβαια δεν θα αναφέρω το όνομά του χωρίς την άδειά του. Από το περιεχόμενο, όμως, κι αν έχεις διαβάσει την “Πηνελόπη” όπως της αξίζει είναι δυνατό να το ανακαλύψεις.
Πρόσεξε ιδιαίτερα το “οὐκ ἀναγνώσονται καὶ εἰ ἀναγνώσονται, οὐ γνώσονται.”

“Ἀγαπητὲ κύριε Ροδίτη,
Τελικὰ ἀξιώθηκα νὰ εὕρω καὶ νὰ διαβάσω τὸ τελευταῖο βιβλίο σας καὶ αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ σᾶς συγχαρῶ. Χωρὶς νὰ εἶστε ἐξ ἐπαγγέλματος ἱστορικός, ἐκάματε ἔργο ἱστορικοῦ καὶ μάλιστα ἐξαιρετικό. Περιορίσατε στὸ ἐλάχιστο τὶς συναισθηματικὲς ἐκρήξεις ποὺ βλάπτουν τὴν πειστικότητά σας καὶ ἐκθέσατε τὰ γεγονότα μὲ τὴν ἀπαραίτητη τεκμηρίωση καὶ τὴν ὅσο δυνατὸν μεγαλύτερη ἀντικειμενικότητα. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι συγκλονιστικό. Πράγματα ποὺ ὑποπτευόμαστε ἢ εἴχαμε ἀκούσει ὡς φῆμες χάρις στὸ βιβλίο σας μετουσιώνονται σὲ ἀναμφισβήτητα γεγονότα. Ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ἔχετε ψευδαισθήσεις, οὐκ ἀναγνώσοντα καὶ εἰ ἀναγνώσονται, οὐ γνώσονται. Διασκέδασα μὲ τὴν παρουσία τοῦ ὀνόματός μου στο βιβλίο σας, ἂν καὶ κρίνω ὑπερβολικὴ τὴν ἄποψή σας ὅτι ἡ μυθοπλασία πρέπει νὰ περιορίζεται σὲ προσωπικὰ βιώματα. Τότε οὔτε ὁ Ὅμηρος θὰ εἶχε γράψει τὴν Ἰλιάδα, ἀφοῦ δὲν εἶχε “ὁ ἴδιος ζήσει τὴν ἐποχή”.”
Τα υπόλοιπα μικρά εκ μέρους σου, Ελευθέριε, τα παραβλέπω. Πολλοί θα με συμβούλευαν ότι είναι ανώφελη αυτή η συζήτηση. Όμως δεν θα τους ακούσω. Για μένα κάθε Έλληνας μετρά και δεν τον εγκαταλείπω.

Συζητάς, λοιπόν, και εχθρεύεσαι και επιχειρηματολογείς εναντίον ενός βιβλίου που δεν έχεις διαβάσει!
Εγώ, όμως, δεσμεύτηκα ότι ακόμα και με τέτοιους θα συνεχίσω να συζητώ.
Μόλις στο προηγούμενο μου σχόλιο σού εξήγησα – αναφέροντας και τον Κουφουδάκη – ότι η πολιτική των Αμερικανών στο Κυπριακό ήταν ασταθής. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μην κατέβει μέσω της Κύπρου η Σοβιετική Ένωση στη Μεσόγειο. Κι αν αυτό θα το κατέφερναν με τη διχοτόμηση ή την Ένωση δεν τους ένοιαζερε και πολύ. Προτιμούσαν, πάντως, την Ένωση.
Μόνο ένα μωρό θα επέμενε στο απλοϊκό “οι Αμερικανοί ήταν καλοί το 64 και κακοί το 74.”
Η επίσημη και συμφωνημένη με τον Παπανδρέου επιλογή του Μακαρίου ήταν η Ένωση, αλλά την απέρριψε όταν η Ελλάδα έφερε δέκαι χιλιάδες στρατό αντί δύο, όταν δηλαδή την έκαμε και ντε φάκτο κι ήταν κι εξασφαλισμένο από τους Αμερικανούς ότι δεν θα επιτρεπόταν επέμβαση της Τουρκίας. Τι επιμένεις ότι ο Μακάριος την απέρριψε επειδή ήταν επικίνδυνη; Το επικίνδυνο ήταν να μη γίνει η Ένωση, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Διάβασε, επιτέλους, το βιβλίο. Πήγαινε στον Αρμό και πες τους να σου δώσουν ένα και να μου το χρεώσουν.
Η “Μεγάλη χώρα της Δημοκρατίας”, οι ΗΠΑ που ειρωνεύεσαι, ήταν η Αθήνα στην εποχή της κι έκαμε στη Μήλο ακριβώς τα ίδια που έκαμαν σε μάς οι Αμερικανοί. Αυτό να δεις, και να καταλάβεις το γιατί. “Πολιτική” δεν είναι να κάνεις τον έξυπνο ή τον “ηθικότερο” στους δυνατούς (όταν μάλιστα δεν είσαι – και κατά κανόνα δεν είσαι) αλλά να εκμεταλλεύεσαι τα συμφέροντά τους – αν έχεις μυαλό – για να εξυπηρετήσεις κι εσύ τα δικά σου.
Όσο για τον “Ελάϊ Γουάλας” που ρωτάς εμένα γιατί να πάει εσένα ο νους σου εκεί, είναι δικό σου πρόβλημα. Πάντως, μπουζούκια και ουέστερν δεν είναι μακριά το ένα από το άλλο. Και τα δυο για λαϊκή κατανάλωση είναι. Τάχα ελληνική το ένα, σίγουρα αμερικάνικη το άλλο. Με την “Πηνελόπη” που σου προσφέρω δωρεάν έχεις μια καλή πιθανότητα να ξεκολλήσεις.

Υ.Γ.
Παράλειψη: Στην άγρια δύση που ζούμε – κι ας με λές κολλημένο με την υποκουλτούρα της – ποιος ζεί ποιος πεθαίνει, αλλά μέχρι τότε να ευχηθώ Υγείαν και Καλή Χρονιά.

Τι κι αν φουντάρουμε ολοσούμπιτοι κι ομοθυμαδόν στον βυθό, άλλωστε όπως λες το θέαμα θα είναι μεγαλειώδες, λες και σύ θα κάθεσαι αγκαλιά με την Πηνελόπη σου πάνω στον Τρόοδο, όπως ο Ξέρξης στον θρόνο του στην κορυφή του Αιγαλέου όρους, και θα απολαμβάνεις την καταστροφή!

Αντούλη, είπαμε να σου παραχωρήσουμε τον τελευταίο λόγο στο πλαίσιο της ευπρέπειας, όμως εσύ για μια ακόμη φορά δείχνεις γκαγκά αντίληψη. Ξέρεις πολύ καλά ότι την παραπάνω φράση μου για τον Θουκυδίδη την έγραψα ακριβώς για να διακωμωδήσω τη σύντμηση από έτερο σχολιαστή του ονόματος του μεγάλου ιστορικού, του οποίου τον διάλογο Μηλίων και Αθηναίων να βαλθείς να γράψεις εκατό φορές μπας και τον αποστηθίσεις και μετά να έρθεις να μας κάνεις μαθήματα.
Μέχρι τότε κι αφού δε σ’αρέσουν τα λαϊκής κατανάλωσης ουέστερν – παρεπιπτόντως πρόκειται για τις πιο διασκεδαστικές και πετυχημένες στο είδος τους ταινίες με συνεργασία δύο κορυφαίων Ιταλών δημιουργών του Σέρτζιο Λεόνε και του Ένιο Μορρικόνε – καβαλίκεψε τουλάχιστο κανένα κυπραίϊκο γομάρι, πάρε και την “Πόπη” σου παρέα και πάνε κατά κεί στου Τρόοδου το μνήμα να ζητήσεις τα ρέστα από τον συγχωρεμένο, γιατί τότε δεν υπέγραψε το λυτρωτικό σχέδιο Άτσεσον. Αμήν! –

10.9.1967! Τι λόγους είχε τότε να επιδιώξει ο Μακάριος την ένωση με την Ελλάδα, δύο μόλις μήνες μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας και την πλήρη εξάρτησή της από την παγκόσμια προστάτιδα δύναμη, όταν ο ίδιος είχε αποποιηθεί παρόμοιες προσφορές το 1964 επί τη βάσει ανταλλαγμάτων προς την Τουρκία;

Δίνω εδώ δύο συνδέσμους σε χρήσιμα συνοπτικά άρθρα σχετικά με τα υπό συζήτηση γεγονότα και την πορεία του κυπριακού. Διαβάζοντάς τα κανείς μπορεί να σχηματίσει κάποια άποψη.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_745527_24/08/2002_35341

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1#cite_note-97

Σίγουρα ο Μακάριος δεν ήταν αλάνθαστος, αλλά το να ρίχνει κάποιος εκ των υστέρων όλο το βάρος της ευθύνης για την όλη βασανιστική πορεία των γεγονότων και την μοιραία έκβαση σε ένα τόσο σύνθετο διεθνές πρόβλημα και μεταξύ τόσων εμπλεκομένων, σ’ έναν άνθρωπο δείχνει αμβλυωπία και προσωπικό μένος αν όχι προσπορισμό διάκρισης και οφέλους.

Γιατί δεν κάνει το ίδιο για τον Καραμανλή ο οποίος επισήμως από το 1955 θεωρούσε το βασικό αίτημα των Κυπρίων αυτοδιάθεση-ένωση ανέφικτο και χάρι στις θέσεις του αυτές πήρε το χρίσμα για την πρωθυπουργία από τον βασιλιά;

Γιατί δεν μιλά για τις αμφιταλαντεύσεις του Γ. Παπανδρέου;

Γιατί αποσιωπά τις εμπρηστικές επιθέσεις του Γρίβα κατά τουρκοκυπριακών θυλάκων που οδήγησαν στον σφοδρό βομβαρδισμό της Πάφου από τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη τον Αύγουστο του 1964 , όπως και τη μετέπειτα – σε συνεργασία με το «Εθνικό Κέντρο» την ελληνική ξεπουλημένη και προδοτική χούντα – υπονομευτική του δράση με την EOKA B’;

Αυτές είναι μερικές μόνο εύλογες απορίες μεταξύ σωρείας άλλων που μπορεί να θέσει κανείς σε ανθρώπους που φαντάζονται ότι μπορούν να γράψουν ιστορία από έγγραφα που ερμηνεύουν μονομερώς

Η απουσία αντίδρασης στους τουρκικούς βομβαρδισμούς στις αρχές Αυγούστου του 1964 στην Τυλληρία με βόμβες ναπάλμ, απογοήτευσε εκ νέου την Κυπριακή Κυβέρνηση. 55 Ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν, εκ των οποίων οι 28 πολίτες. H Ελληνική Κυβέρνηση είχε καταστήσει από την αρχή σαφές, ότι δεν επιθυμούσε σύρραξη με την Τουρκία και ότι στη χάραξη της πολιτικής της όφειλε να λάβει υπ’ όψιν τους ελληνικούς πληθυσμούς στην Τουρκία.

Καλά, μὲ ἔχει ἀποκλείσει ὁ διαχειριστὴς ἀπὸ τὸ νῆμα αὐτό ; Πέντε φορὲς ἔχω ἐπιχειρήσει νὰ δώσω ἕναν σύνδεσμο, πλὴν ματαίως.

Κατανοητό γιατί, κ. Γεωργάνα, αφού αν κοιτάξετε τους τελευταίους συνδέσμους στους οποίους μάς παρέπεμψε ο λεγόμενος “Ελευθέριος” αποτελούνται από ανυπόγραφα “άρθρα” στην αναξιόπιστη Βικιπαίδεια και στην “Καθημερινή” γεμάτα δημοσιογραφικούς ψιθύρους, ανεξέλεγκτες πληροφορίες, πληρωμένη προπαγάνδα, χιλιοειπωμένα εν πολλοίς ψέματα. Κι ακόμα προηγουμένως, αν παρακολουθούσατε, ο λεγόμενος “Ελευθέριος” (αλήθεια ποιος είναι;) μας παρέπεμψε σε ταινίες ουέστερν στην προσπάθειά του να βγει από το αδιέξοδο που οδηγήθηκε μόνος του ακολουθώντας κακές συμβουλές πανεπιστημιακών του δασκάλων.
Πιστεύω θα έπρεπε από πολύ πιο πριν να είχε επέμβει ο admin., αν και γνωριζοντας τι σημαίνει η διαχείριση της ιστοσελίδας “Αντίβαρο” δεν μπορώ να πω ότι είναι αδικαιολόγητος.

Ἰδοὺ μία καταγραφὴ τῶν γεγονότων τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1964 ἀπὸ πηγὴ πολύ ὀλίγον συμπαθῆ στὸν Ἄντη Ροδίτη. Καὶ ὁ Μακάριος Δρουσιώτης, παρ’ ὅτι δὲν εἶχε, ὅταν ἔγραφε, γνώση τῶν Ἀμερικανικῶν καὶ τῶν Βρεταννικῶν ἐγγράφων, καταλήγει καὶ αὐτὸς στὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ χειρισμοὶ ἀπὸ Ἑλληνοκυπριακῆς πλευρᾶς ἦταν ἀπὸ ἀδέξιοι ἕως ἐγκληματικοί. Ἐκεῖνο που εἶναι ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι καὶ οἱ ὑπόλοιποι παράγοντες πού συνεργάζονταν, άλλὰ καὶ άνταγωνίζονταν τὸν Μακάριο μέσα στὸ Ἑλληνοκυπριακὸ στρατόπεδο, δηλαδὴ οἱ Γρίβας, Γεωρκάτζης, Τάσσος Παπαδόπουλος, δὲν πείθουν καθόλου ὅτι θὰ τὰ κατάφερναν καλύτερα. Κάπως καλύτερα φαίνεται ὅτι θὰ τὰ κατάφερναν οἱ Ἑλλαδίτες, Παπανδρέου καὶ Γαρουφαλιᾶς. Εἶναι , πάντως, ἀξιοσημείωτο τὸ πῶς ὁ Μακάριος κατάφερε τόσες φορὲς νὰ φορτὼσει ὅλες τὶς εὐθύνες σὲ ἄλλους, ἐνῶ εἶχε ἐκεῖνος τὴν ὑπάτη ἐξουσία καί, συνεπῶς, τὴν κυρία εὐθύνη. Νομίζω ὅτι τὴν πραγματική εὐθύνη γι’ αὐτὸ τὴν ἔχουν ἐκεῖνοι πού τὸν ψήφισαν ἀβασανίστως. Καί, λογικῶς καὶ δικαίως, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ὑφίστανται τὶς συνέπειες τῶν ἀβασανίστων, τότε, ἐπιλογῶν τους.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1964
Τα γεγονότα στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1964
Ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης των Συμφωνιών της Ζυρίχης και της αποσκίρτησης των Τουρκοκυπρίων από την Κυπριακή Δημοκρατία, το Δεκέμβριο του 1963, ο Μακάριος επανέφερε το στόχο της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Οι ΗΠΑ συνηγορούσαν υπέρ της ένωσης, αλλά με εδαφικά ανταλλάγματα προς την Τουρκία, δηλαδή ένα είδος διπλής ένωσης. Ομως, ο Μακάριος ήθελε την ένωση ατόφια. Στην Αθήνα ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου δεχόταν ασφυκτικές πιέσεις από τις ΗΠΑ να ελέγξει τον Μακάριο, αλλά αδυνατούσε να ανταποκριθεί. Ο Μακάριος ήξερε τον τρόπο να απευθύνεται απευθείας στον ελληνικό λαό και να καθορίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική. Ο Παπανδρέου αποδέχτηκε τελικά να συμμετέχει η Ελλάδα μαζί με την Τουρκία σε συνομιλίες στη Γενεύη για την επίλυση του Κυπριακού, στη βάση της ένωσης. Επιδιαιτητής είναι ο πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Ντιν Ατσεσον.
Ξεκινούν οι μάχες
Στη μέση αυτής της διαδικασίας, την οποία ο Μακάριος υπονόμευε συστηματικά, ξέσπασαν πολεμικές επιχειρήσεις στην περιοχή του τουρκοκυπριακού θυλάκου Μανσούρας – Κοκκίνων, βορειοδυτικά της Κύπρου. Την αφορμή έδωσε η ενίσχυση από τη θάλασσα των τουρκοκυπριακών δυνάμεων με στρατιωτικό υλικό από την Τουρκία. Τις επιχειρήσεις οργάνωσε, με την έγκριση του Μακάριου, ο Γεώργιος Γρίβας, ο οποίος είχε επιστρέψει στην Κύπρο και ανέλαβε καθήκοντα στρατιωτικού διοικητή. Ταυτόχρονα είχε εγκατασταθεί στην Κύπρο μια ελληνική μεραρχία με κύρια αποστολή να ελέγξει τον Μακάριο και την εσωτερική κατάσταση.
Η ελληνική κυβέρνηση, που δεν ήταν ενήμερη της απόφασης των Μακάριου και Γρίβα να εκκαθαρίσουν τον τουρκοκυπριακό θύλακα, αντέδρασε με διαταγή για τερματισμό των επιχειρήσεων. Το μήνυμα του Παπανδρέου διαβιβάστηκε προς τον Γρίβα, ο οποίος αρνήθηκε να συμμορφωθεί και κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις.
Το απόγευμα της 8ης Αυγούστου, η Τουρκία αντέδρασε με σφοδρούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς των ελληνοκυπριακών θέσεων, με αποτέλεσμα την πλήρη αποδιοργάνωσή τους. Υστερα από τους βομβαρδισμούς, ο Γρίβας εγκατέλειψε το μέτωπο του πολέμου, κλειδώθηκε στο σπίτι του και παραιτήθηκε από τα καθήκοντά του, επειδή δεν υπάκουσε στη διαταγή της ελληνικής κυβέρνησης, στην οποία ήταν υπόλογος ως αξιωματικός του ελληνικού Στρατού.
Η νύχτα της 8ης προς την 9η Αυγούστου ήταν αγωνιώδης. Η κυπριακή κυβέρνηση είχε πληροφορίες για κινήσεις τουρκικών πλοίων προς την Κύπρο. Η Εθνική Φρουρά ήταν ακέφαλη και αποδιοργανωμένη. Η κυβέρνηση της Κύπρου αποτάθηκε στην Αθήνα, ζητώντας να κινητοποιήσει την ελληνική μεραρχία. Ομως, ο υπουργός Αμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς ήταν ανένδοτος στη χρησιμοποίηση ελληνικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Στις 10.00 το πρωί της 9ης Αυγούστου, η τουρκική αεροπορία επανέλαβε τις αεροπορικές επιδρομές, βομβαρδίζοντας με ναπάλμ τον άμαχο πληθυσμό. Συνολικά σκοτώθηκαν 53 και τραυματίστηκαν 125 άμαχοι.
Σχέδια για αντίποινα
Στο εσωτερικό μέτωπο η κατάσταση ήταν άσχημη και το ηθικό του πληθυσμού καταρρακωμένο. Ο υπουργός Εσωτερικών και Αμυνας Πολύκαρπος Γιωρκάτζης έστειλε στον υπουργό Εθνικής Αμυνας Πέτρο Γαρουφαλιά το ακόλουθο τηλεγράφημα: «Ηθικόν καταπίπτει επικινδύνως, ανάγκη δυναμικής επεμβάσεως Ελλάδος, άλλως καταστροφή ανεπανόρθωτος. Γίνεται σκέψις, εάν βομβαρδισμοί συνεχισθώσι μέχρι 15.30, επιτεθώσιν Ε/Κ εναντίον Τουρκικών χωριών». Την απειλή – προειδοποίηση για επιθέσεις εναντίον των Τουρκοκυπρίων διαβίβασε αυτοπροσώπως, στις 6 Αυγούστου 1964, στον πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία Τέιλορ Μπέλσερ, από το στενό συνεργάτη του Γιωρκάτζη και υπουργό Εργασίας Τάσσο Παπαδόπουλο, ύστερα από πληροφορίες ότι τουρκικά πολεμικά πλοία προσέγγιζαν τις ακτές της Κύπρου.
Σύμφωνα με ενημερωτικό σημείωμα του Μπέλσερ, ο Παπαδόπουλος είπε πως οι Ελληνοκύπριοι είχαν σχέδια για «να τακτοποιήσουν την εσωτερική κατάσταση» σε περίπτωση που οι Τούρκοι έκαναν εισβολή. «Αν ο τουρκικός στόλος εισέλθει εντός των νέων ορίων των 12 μιλίων [των χωρικών υδάτων] θα το θεωρήσουμε ως έναρξη εισβολής. Υπολογίζουμε ότι αυτό θα μας δώσει 75 λεπτά για να καθαρίσουμε τους Τουρκοκυπρίους, ώστε να μπορέσουμε να αμυνθούμε, και έχουμε σχέδια και μέσα για να το πράξουμε».
Το τελεσίγραφο
Στις 9 Αυγούστου, το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε να δοθεί τελεσιγραφική προειδοποίηση προς την Τουρκία ότι, αν δεν σταματούσαν οι βομβαρδισμοί μέχρι τη 1.30, η κυβέρνηση θα διέτασσε γενική επίθεση κατά των τουρκοκυπριακών χωριών.
Οπως αναφέρει ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς Γεώργιος Καραγιάννης, «την απόφασιν ταύτην μοι ανεκοίνωσεν ο υπουργός Γεωρκάτζης όστις και μου εζήτησεν να υποδείξω δύο τουρκικά χωριά άτινα να καταστραφώσιν μετά την εκπνοήν της προθεσμίας». Ο Καραγιάννης αναφέρει ότι αρνήθηκε να αναλάβει καθήκοντα «εκτελεστού ανυπεράσπιστων ανθρώπων».
Η κυπριακή κυβέρνηση διαβίβασε το τελεσίγραφό της στην αμερικανική πρεσβεία στη Λευκωσία και αμέσως ενημερώθηκε ο υφυπουργός Εξωτερικών Τζορτζ Μπολ με το ακόλουθο μήνυμα: «Μου τηλεφώνησε ο Γιωρκάτζης, ο οποίος ξεκαθάρισε με τον πρόεδρο πως, αν οι τουρκικοί βομβαρδισμοί δεν σταματήσουν μέχρι τις 3.30 το απόγευμα, οι Ελληνοκύπριοι θα επιτεθούν σε τουρκοκυπριακά χωριά σε άλλα μέρη του νησιού, χωρίς να γνοιάζονται για τους κατοίκους». Ο Γιωρκάτζης είπε στον πρέσβη των ΗΠΑ πως «η απόφαση που λήφθηκε ήταν αμετάκλητη». Ο Μπολ διαβίβασε το κυπριακό τελεσίγραφο στον πρέσβη των ΗΠΑ στην Αγκυρα Χέαρ, με την οδηγία «Παρακαλώ κάνε ό,τι είναι δυνατόν για να προλάβουμε τη σφαγή», Ο Χέαρ συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ινονού, ο οποίος απέρριψε το τελεσίγραφο, λέγοντας πως επρόκειτο για εκβιασμό και ότι η εμπειρία είχε αποδείξει πως «το να υποκύπτεις σε τέτοιες απειλές κάνει τον Μακάριο πιο αδιάλλακτο».
Ο Μπολ έδωσε οδηγίες και στον πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία Μπέλσερ να πληροφορήσει την κυπριακή κυβέρνηση ότι οι Αμερικανοί επεδίωκαν κατεπειγόντως τον τερματισμό των τουρκικών αεροπορικών επιδρομών. «Εάν ο Μακάριος διατάξει γενική επίθεση, θα κατηγορηθούν ως δολοφόνοι και η ευρείας κλίμακας εισβολή θα είναι αναπότρεπτη».
Ταυτόχρονα με τους Αμερικανούς κινητοποιήθηκαν και οι Βρετανοί, με σκοπό να αποτρέψουν τον Μακάριο από το να υλοποιήσει το τελεσίγραφό του. Ο ύπατος αρμοστής της Βρετανίας κατέβαλε μια δραματική προσπάθεια να εξασφαλίσει παράταση χρόνου, αλλά ο Μακάριος ήταν αρνητικός. Τελικά, στις 4.30, μία ώρα μετά την εκπνοή του τελεσίγραφου, οι Βρετανοί εξασφάλισαν παράταση μέχρι τις 6.30. Υστερα από δεύτερο διάβημά τους, ο Μακάριος συμφώνησε στις 7.00 το βράδυ να αναβάλει το χρονοδιάγραμμα του τελεσίγραφου, χωρίς να ορίσει νέο χρονικό όριο.
«Ηπατήθην»
Στο μεταξύ, η αμερικανική διπλωματία ήταν εξαιρετικά ανήσυχη από την αδυναμία του Παπανδρέου να ελέγξει τον Μακάριο και τον Γρίβα. Απευθυνόμενος στον Ατσεσον στη Γενεύη, ο Τζορτζ Μπολ τού έγραφε πως ο Παπανδρέου «απέτυχε να φέρει σε πέρας την υποχρέωση να αποτρέψει τους Ελληνοκυπρίους από στρατιωτικές επιχειρήσεις που μπορούσαν να εκτραχύνουν την κατάσταση. Αυτή ήταν η δικαιολογία του για την παρουσία του Γρίβα στο νησί […] και για την εκεί ανάπτυξη ελληνικών στρατευμάτων». Η θέση του Μπολ ήταν πως έπρεπε να γίνει «σκληρή παρατήρηση» στον Παπανδρέου με έκφραση λύπης «για την παρασπονδία», ώστε η ελληνική κυβέρνηση να πάρει το μήνυμα ότι έπρεπε να αφήσει τα λόγια και να έλθει σε συμφωνία για το Κυπριακό στη βάση των εισηγήσεων του Ατσεσον.
Στην Αθήνα ο Παπανδρέου κάλεσε στο γραφείο του τον πρέσβη της Κύπρου Νίκο Κρανιδιώτη και του εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί και διερωτήθηκε μήπως οι επιχειρήσεις της Μανσούρας είχαν σκοπό να τορπιλίσουν τις συνομιλίες της Γενεύης και σε μια έκρηξη οργής είπε στον Κρανιδιώτη: «Ηπατήθην! Εθεσα εις την διάθεσίν σας τα πάντα. Ηνάλωσα τον εαυτόν μου διά την εξυπηρέτησιν της κοινής εθνικής υποθέσεως. Και εν τούτοις δεν τηρούμαι ενήμερος ακόμη και επί σοβαρών γεγονότων, ως είναι τα γεγονότα της Μανσούρας».
Ο Γρίβας επιμένει
Σύμφωνα με ενημέρωση που έκανε ο Γιωρκάτζης στην αμερικανική πρεσβεία, η κυπριακή κυβέρνηση απέσυρε την απειλή για εκκαθαρίσεις Τουρκοκυπρίων, όταν η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να στείλει στην Κύπρο πέντε πολεμικά αεροπλάνα, προς ενίσχυση της άμυνας του νησιού. Τα αεροπλάνα τύπου «Χάρβαρτ» αναμένονταν στην Κύπρο τα μεσάνυχτα της 9ης Αυγούστου. Νωρίτερα το ίδιο βράδυ είχαν εντοπιστεί τέσσερα τουρκικά πλοία να κινούνται προς τα Κόκκινα, ενώ στην περιοχή περιπολούσε ένα αεροπλανοφόρο του Εκτου Στόλου, μαζί με τα πλοία που το συνόδευαν. Ο Γρίβας, ο οποίος στο μεταξύ επέστρεψε στα καθήκοντά του, εκτίμησε ότι θα γινόταν αποβατική ενέργεια και ζήτησε έγκριση από τον Γαρουφαλιά να χρησιμοποιήσει τα πέντε «Χάρβαρτ» για να χτυπήσει τα τουρκικά πλοία. Εγραψε σχετικά στο βασιλιά Κωνσταντίνο: «Εδωσα εντολήν όπως τα αεροσκάφη αφού εφοδιασθούν διά βομβών κ.λπ. προσβάλουν τα τουρκικά σκάφη. Μου ανεφέρθη εντός 1 1/2 ώρας από της προσγειώσεώς των θα είναι έτοιμα διά δράσιν και προς τούτο καθωρίσθησαν αι λεπτομέρειαι προσβολής». Τα αεροσκάφη είχαν αφιχθεί στις 11.30 το βράδυ, αλλά λόγω της πρόθεσης του Γρίβα να διατάξει βομβαρδισμό των τουρκικών πλοίων, έφτασε σχεδόν αμέσως μετά την προσγείωσή τους νεότερη διαταγή του υπουργείου Εθνικής Αμυνας της Ελλάδας να επιστρέψουν στις βάσεις τους, παρά τις εκκλήσεις του Γρίβα «όπως κτυπήσουν τους καθορισθέντας στόχους».
Στη χρησιμοποίηση της Αεροπορίας επέμεινε φορτικά και ο Γιωρκάτζης, ο οποίος προσπάθησε να πείσει τον Γαρουφαλιά λέγοντάς του πως η Τουρκία είχε ανταποκριθεί αμέσως στο αίτημα των Τουρκοκυπρίων για αεροπορική κάλυψη. Ο Γαρουφαλιάς παρέμεινε αμετάπειστος, επικαλούμενος τον κίνδυνο ελληνοτουρκικού πολέμου και επέρριψε τις ευθύνες στην κυπριακή ηγεσία, διότι είχε ενεργήσει χωρίς συνεννόηση με την Αθήνα.
Τα τουρκικά πλοία παρέμειναν τελικά 100 μέτρα μακριά από την ακτή των Κοκκίνων. Με λέμβους αποβιβάστηκαν περίπου 40 άντρες με εφόδια και πολεμικό υλικό και παραλήφθηκαν οι τραυματίες και οι Τούρκοι αξιωματικοί που ήταν συγκεντρωμένοι στα Κόκκινα. Μαζί τους επιβιβάστηκε σε ένα από τα πλοία και ο Ραούφ Ντενκτάς. Ακολούθως, τα τουρκικά πολεμικά απέπλευσαν για την Τουρκία.
Με την αποχώρηση των πλοίων και την τήρηση της συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που είχε επιτευχθεί η κρίση αποκλιμακώθηκε. Εάν ο Μακάριος υλοποιούσε το τελεσίγραφό του και διέταζε επιχειρήσεις κατά των αμάχων, η Τουρκία θα απαντούσε με αντίποινα. Ο Τούρκος στρατηγός Τουργούτ Σουνάλπ, αναφερόμενος στον κίνδυνο σφαγής των Τουρκοκυπρίων στην περίπτωση εισβολής, είπε στον Ατσεσον: «Εάν σκοτώσουν Τούρκους, εμείς θα σκοτώσουμε διπλάσιους Ελληνες». Επίσης, εάν εισακουόταν ο Γρίβας και βομβάρδιζε τα τουρκικά πλοία και ενδεχομένως από λάθος το τμήμα του Εκτου Αμερικανικού Στόλου που περιπολούσε στην περιοχή, η τουρκική στρατιωτική επέμβαση θα ήταν αναπόφευκτη και ένας γενικευμένος ελληνοτουρκικός πόλεμος πολύ πιθανός.
ΑΠΟ ΤΟ http://www.makarios.eu/

Άλλο Ροΐδης άλλο Ρόϊδης. Ο πρώτος είχε πνεύμα και χιούμορ, ο δεύτερος στερούμενος τοιούτων χαρισμάτων τόσον ολιγότερο αντιλαμβάνεται ότι γίνεται περίγελως. Σκοπός των αστείων μου παραπομπών Ρόϊδη Μαϊντανίτη εν μέσω τόσων περισπούδαστων σχολίων, δεν ήταν καθόλου να σε μειώσω ή να σε γελοιοποιήσω αλλά να σου θυμίσω πόσο ήδη μειωμένος είσαι με αυτά που υποστηρίζεις. Επειδή του κάθησε του καθηγητή Ήφαιστου λόγω επαγγελματικής ιδιότητας να μοιράζει δεκάρια σημαίνει ότι είμαι μαθητούδι του; Όταν λες σε μια περισπούδαστη αποστροφή σου, ότι “ο Μακάριος ήταν χειρότερος από τον άσωτο υιό γιατί μαχαίρωσε πισώπλατα τους άρρωστους γονιούς του (την εξαρτημένη Ελλάδα)”, σε πείραξε μετά που σου αφιερώσαμε το ομότιτλο τραγούδι “ο άσωτος υιός” του Καζαντζίδη; Αλλά αφού δεν σου αρέσει ο Καζαντζίδης ούτε κι ο Γρηγόρηςς να σου βάλουμε Debissy ή Albinioni δεν έχουμε πρόβλημα, είμαστε και με την πλέμπα είμαστε και με την αριστοκρατία, αλλά σένα κομμάτι χοντροκομμένο σε κόβω για αριστοκράτη. Μοιάζεις πολύ περισσότερο με τον Ελάϊ Γουάλας στο “the Good, the Bad and the Ugly” καθώς όπως εκείνος στο πουγγί με τα δολλάρια μένεις και σύ προσκολλημένος στα έγγραφα του State Department για σχέδια που μείνανε στο ράφι και δεν βλέπεις τη θηλειά που είχαν στήσει από τότε το ’64 οι Τούρκοι που δεν χαμπαριάζουν από τέτοια για να κρεμάσουν την πατρίδα σου και που όλοι οι παληκαράδες από γύρω Παπανδρέου, Γρίβας, Αμερικάνοι τα μάσαγαν και γίνηκαν λαγοί. Άρκεσε ο βομβαρδισμός δύο ημερών για να αποδιοργανώσει πλήρως την περίφημη ελληνική δύναμη αποτροπής και ξέρουμε επίσης από πρώτο χέρι τι είδους προετοιμασία είχε ο ελληνικός στρατός στη φάση του Αττίλα 1 και 2.
Όσο για το μέτρο, έχεις μούτρα εσύ και μιλάς που δεν άφησες κανένα μέσα εδώ έχοντος διαφορετική από τη δική σου προσέγγιση που να μην τον προσβάλλεις και τώρα μιλάς κι εξ’ ονόματος του διαχειριστή; Είναι δικαίωμα του admin να επιτρέπει ή να κόβει τους συνδέσμους, δε θα ρωτήσει σένα την αλεπού που να κλείσει τσι κότες!

Ελευθέριος Ελευθεριάδης

Κύρε Γεωργάνα, (2)
Για τους αδέξιους και εγκληματικούς χειρισμούς της Κυπριακής Κυβέρνησης (Μακαρίου) μίλησε και ο Δρ Χάρης Φεραίος στην παρουσίαση του “Κουράγιο Πηνελόπη” – μπορείτε τώρα να δείτε το βίντεο που δημοσίευσε ο κ. Σταλίδης στις 26 Δεκεμβρίου 2013.
Βέβαια, όπως έχω αποδείξει τώρα με τα έγγραφα στην “Πηνελόπη”, καθόλου ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος “το Δεκέμβριο του 1963 επανέφερε το στόχο της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα”, όπως γράφει ο Δρουσιώτης. Την ιδέα υπέβαλε στους Αμερικανούς ο Γεώργιος Παπανδρέου, επιμένοντας από την αρχή σταθερά και με συνέπεια στο αναφαίρετο δικαίωμα του κυπριακού λαού στην αυτοδιάθεση-Ένωση.
Δυστυχώς στο κομμάτι του Δρουσιώτη που μεταφέρατε εδώ ο Δρουσιώτης (εν αγνοία του εν πολλοίς) ανακατεύει ψέματα κι αλήθειες – εξ ου και η γενικότερη σύγχυση των αναγνωστών που προσπαθούν να ενημερωθούν σωστά.
Για παράδειγμα, λέει ο Δρουσιώτης: “Ο Μακάριος ήθελε την ένωση ατόφια”. ΨΕΜΑ και το αποδείξαμε με τόσες αναφορές και παραπομπές στα λεγόμενα του ιδίου και των στενών συνεργατών του.
Και λέει πάλι ο Δρουσιώτης: “Ο Μακάριος υπονόμευε συστηματικά τη διαδικασία της Γενεύης”. Απόλυτα ΣΩΣΤΟ. Κι αυτό αποδεικνύεται με ένα σωρό δηλώσεις και ενέργειες του ιδίου εκείνες τις μέρες.
Όσον αφορά στους βομβαρδισμούς του Αυγούστου 1964. Ιστορικά σωστό είναι ότι οι Τούρκοι σχεδίαζαν με περαιτέρω ενίσχυση τον παραθαλάσσιου θήλακα Μανσούρας να πάρουν με το “έτσι θέλω” το κομμάτι που είχε αρχικά προτείνει ο Άτσεσον στη Γενεύη για να γίνει η Ένωσις. Ήταν σωστή η απόφαση Μακαρίου-Διγενή να αντιμετωπιστούν επί τόπου οι Τούρκοι με στρατιωτική ενέργεια. Λανθασμένη, όμως, ήταν η σκόπιμη και από κεκτημένη τραχύτητα παράλειψη να ενημερωθεί η Ελλάδα και να συμφωνηθεί το μέγεθος της πολεμικής ενέργειας. Αδιανόητο να ξεκινά μια απρόβλεπτης εξέλιξης πολεμική ενέργεια η Κύπρος χωρίς να το… πει στην Ελλάδα! Από την άλλη ο Παπανδρέου και οι κυβέρνησή του προχωρούσαν μεθοδικά συνδυάζοντας διπλωματία και στρατιωτική ισχύ για να επιτύχουν την Ένωση και όχι με πόλεμο. Η χωρίς πόλεμο εφαρμογή της Ένωσης ήταν ο ενδεδειγμνένος τρόπος. Ο Μακάριος αναλαμβάνοντας κινήσεις “πατριωτικές”, δηλαδή μη ανοχής του στρατιωτικού θράσους ένεκα της υπεροπλίας των Τούρκων, υπονόμευε στην ουσία την ελληνική διπλωματία υπέρ της Ένωσης, αφού δεν μπορούσε μόνος του να νικήσει στρατιωτικά την Τουρκία και να επιβάλει την Ένωση (την οποία δεν ήθελε!). Στην ουσία αποφάσιζε εκ μέρους της Ελλάδας σε βάρος της Ελλάδας και σε βάρος της ‘Ενωσης. Ο Γρίβας, από την άλλη, δεν ήταν πολιτική διάνοια. Ο Γρίβας ήταν απλώς ένας πολύ γενναίος πολεμιστής και τό έλεγε η ψυχή του. Αν του έδειχνες Τούρκους να πυροβολούν η αντίδρασή του ήταν “πυρ” και “απάνω τους”!
Στη συνέχεια η αφήγηση Δρουσιώτη περιέχει λεπτομέρειες στην ουσία άχρηστες επειδή απλώς λογοτεχνικές, όπως για παράδειγμα “ο Γρίβας κλειδώθηκε στο σπίτι του” και άλλα τέτοια, που δείχνουν απλώς προσωπικά συναισθήματα. Λεπτομερή περιγραφή όλων των ουσιωδών ενεργειών και αποφάσεων μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα παρατίθενται στο “Κουράγιο Πηνελόπη”, στα κεφάλαια 4, 5 και 6 του Γ΄Μέρους (45 σελίδες περίπου).
Αυτά που λέει ο Δρουσιώτης για απειλές αντιποίνων σε βάρος τ/κυπριακών χωριών αν συνέχιζε η τουρκική αεςροπορία να βομβαρδίζει είναι μεν σωστά, έγιναν, αλλά προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο Μακάριος θα το έκανε.
Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν υπήρχε συντονισμός Ελλάδας-Κύπρου και το φταίξιμο ήταν μακαριακό-κυπριακό, επειδή ακριβώς η Κύπρος επισήμως άλλα σκόπευε, άλλα έλεγε, άλλα έκανε.
Ο Μακάριος ήταν αρκετά έξυπνος για να δείχνει ότι δρούσε “πατριωτικά” απομακρύνοντας, όμως, την Ένωση και εκθέτοντας την Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία επιδίωκε πραγματικά την ατόφια Ένωση.
Η περιγραφή, κύριε Γεωργάνα, του Δρουσιώτη που παραθέτετε είναι πολύ συνοπτική, από κάποιον που δεν έχει μελετήσει σε βάθος εκείνο το ιστορικό γεγονός κι ούτε ήταν ποτέ “ενωτικός”, γνήσιος δηλαδή απέναντι στα ιστορικά οράματα και τις θυσίες των Κυπρίων, ώστε να μπορεί να δει τα πράγματα στις αληθινές τους διαστάσεις.
Τα κεφάλαια που σας ανέφερα από την “Πηνελόπη” καλύπτουν σφαιρικά όλο το γεγονός με πολλές σημειώσεις και αναφορές σε έγγραφα, όπως και παραπομπές σε άλλους που έγραψαν για εκείνη την περίοδο.

Παρέθεσα ἀτόφιο τὸ κείμενο τοῦ Δρουσιώτη κυρίως διότι δέν μποροῦσα νὰ δώσω μόνον σύνδεσμο πρὸς αὐτό. Ἐνδιαφέρον ἔχει διότι, πρῶτον, ἐγράφη χωρὶς νὰ ἔχει γνώση ὁ συγγραφεύς του τῶν ἐγγράφων τοῦ «Κουράγιο Πηνελόπη» καί, δεύτερον, ἀκριβῶς διότι περιέχει λογικὰ κενά, τὰ ὁποῖα, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ κατόπιν ἐκδοθέντος βιβλίου, ἑρμηνεύονται μὲ πειστικὸ τρόπο. Ἀσφαλῶς ἐκεῖνος ποὺ εἶχε τὴν μεγαλυτέρα πολιτικὴ ἰσχὺ στὴν Ἑλληνικὴ πλευρὰ ἔχει καὶ τὴν μεγαλυτέρα εὐθύνη γιὰ τὴν κατάληξη τῶν γεγονότων τοῦ 1963-1964.
Ἐπίσης, ὁ Δρουσιώτης φαίνεται νὰ ἀποδίδει μεγάλη σημασία στὸ ὅτι στὴν Κύπρο ἡ κυβέρνηση Παπανδρέου ἔστειλε πολλοὺς ἀξιωματικούς, οἱ ὁποῖοι, μετέπειτα, πρωταγωνίστησαν στὸ πραξικόπημα τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967. Ἀθελήτως, δηλαδή, ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ συγκεκριμένοι ἦταν, πράγματι, οἱ καταλληλότεροι γιὰ νὰ ἀπομακρύνουν καὶ τὸν Μακάριο καὶ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς Τούρκους, ἐὰν ἐπιχειροῦσαν νὰ εἰσβάλουν. Ὑπάρχει καὶ ἱστορικό προηγούμενο, καθὼς οἱ πρωταγωνιστὲς τοῦ κινήματος στοῦ Γουδῆ τὸ 1909 ἦταν Μακεδονομάχοι καὶ εἶχαν πεῖρα ἀνορθοδόξων μεθόδων.
Ἐπίσης, δὲν μπορεῖ νὰ διέφυγε τῆς προσοχῆς τῶν ὑπηρετησάντων στὴν Κύπρο τότε τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐν μέσῳ ἐθνικοῦ ἀγῶνος, οἱ πολιτικοὶ ἄνδρες σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο εἶχαν περισσότερο τὸν νοῦ τους στὸ πῶς θὰ κερδίσουν πολιτικὸ πλεονέκτημα. Κατανοεῖ κανεὶς πῶς θὰ αἰσθάνθηκαν ὅταν εἶδαν ὅτι κέρδισε τὴν παρτίδα ἡ συμπόρευση Μακαρίου – Ἀνδρέα Παπανδρέου ἀντὶ γιὰ τοὺς Γεώργιο Παπανδρέου καὶ Πέτρο Γαρουφαλιᾶ. Ἡ μυστικότης στὶς διαπραγματεύσεις, ἀντὶ νὰ προωθεῖ τὴν έθνικὴ ἀσφάλεια, ἐπιβράβευε τὸν καλύτερο ψεύτη. Συνεπῶς, ἡ μόνη ἄμυνα τῶν πολιτῶν εἶναι ἡ καλύτερη καὶ πληρέστερη πληροφόρηση καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ κύριο δίδαγμα άπὸ τὴν ὅλη ἱστορία.

“Γεώργιος Γρίβας, αντισυνταγματάρχης πεζικού, ιδρυτής και αρχηγός στην περίοδο της γερμανικής κατοχής της φιλοναζιστικής οργάνωσης Χ”

Ε εντάξει, μας έκανες ρόιδια πλέον.

Ελευθέριε τις ιστορικές ημερομηνίες τις μετράς σε “Προ Χριστού” και “Μετά Χριστόν” ή όπως ο συχωρεμένος “σύντροφος” Κορδάτος σε προ και μετά “της αρχής μετρήσεως του χρόνου”;

Εαν δεν ήταν 2-3 “Γρίβες” αγαπητοί θα ‘χαμε κολλήσει όλοι ψείρες και θα γλυκοκοιτάζαμε ανήλικα σαν το συντρόφι σας τον Άρη.

Φτάνει πια. Λίγη ντροπή και λίγο σεβασμός στη μνήμη πατριωτών δεν κάνει κακό.

@ Beriev

Είναι βέβαια αδιανόητο σε όποιον έχει μάθει ιστορία από τον “Μικρό Ηρωα”, να διανοηθεί ότι ο άνθρωπος των Αγγλων του ’44-’45, υπήρξε και άνθρωπος των Γερμανών το ’43-’44.

“Αυτόν τον καιρό (άνοιξη 1943) κάνουν την εμφάνισή τους και οι ‘μπουραντάδες’ αστυνομικοί με τις χαρακτηριστικές κάσκες των SS, οι ‘μαντουβαλαίοι’ στον Πειραιά, τα κοινωνικά αποβράσματα της Ειδικής Ασφάλειας, οι ‘Χίτες’ του Γρίβα, οι εδεσίτες του Παπαγεωργίου και μια σειρά άλλοι εθνοπροδότες με επικεφαλής ‘εθνοσωτήρες της ‘Στρατιωτικής ιεραρχίας’ σαν τους Βεντήρη, Σπηλιωτόπουλο, Ζερβέα, Αντωνόπουλο, Σταθόπουλο, όλοι στην υπηρεσία του Ράλλη και μέσον αυτού των Γερμανών και ταυτόχρονα των Αγγλων.”
Θανάσης Χατζής “Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε”, (εκδόσεις “Παπαζήση”, Αθήνα 1977-1979, τ. Α’, σελ. 433)

“Στους δρόμους κάτω από το ναό του Θησείου, οι ένοπλοι της “Χ” αντάλλασσαν πυρά με τα περίπολα του ΕΛΑΣ κι έπαιρναν μέρος σε σημαίνουσες επιχειρήσεις πλάι στα Τάγματα Ασφαλείας. ‘Σήμερα είναι με τους Γερμανούς, αύριο, όταν ξανάρθει ο ευλογημένος ο βασιλιάς, μ’ αυτούς που θα τον φέρουν πίσω’.
Mark Mazower: “Στην Ελλάδα του Χίτλερ”, (εκδόσεις “Αλεξάνδρεια”, Αθήνα 1994, σελ. 378).

“Καθώς μεγάλωνε ο έλεγχος των κομμουνιστών πάνω στον ΕΛΑΣ, η “Χ” γινόταν όλο και περισσότερο μια καθαρά αντί-κομμουνιστική οργάνωση. Λέγεται ότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς, δίνοντάς τους πληροφορίες για τα πιθανά μέρη που βρίσκονται οι κομμουνιστές ηγέτες, και την ίδια στιγμή δεχόταν κάποια όπλα από τις γερμανικές αρχές, με τα οποία διεξήγε κατά καιρούς οδομαχίες κατά των Ελασιτών. Οσο μειωνόταν ο έλεγχος των Γερμανών πάνω στην Αθήνα, αυξάνονταν οι σποραδικές συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ και “Χ”, κι αυτό ήταν σε βάρος της “Χ”.
Lincoln Mac Veagh πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα
(Yiorgos Chouliaras, Dan Georgakas, “Documents: Dispatches of Lincoln Mac Veagh”, στο Journal of the Hellenic Diaspora, Vol. XII/No 1, Spring 1985).

“Είναι φυσικό ο καλύτερος ανταρτοπόλεμος να οργανώνεται και να διεξάγεται από τον καλύτερο αντάρτη. Κι αυτό τον τίτλο, του καλύτερου αντάρτη, τον κατέχει αναμφισβήτητα ο Γεώργιος Γρίβας. Τον κέρδισε στο Θησείο τον Δεκέμβριο του 1944, όπου επικεφαλής 150 μόνο επιλέκτων αντιμετώπισε επιτυχώς επί ημέρας τις επιθέσεις πολλαπλασίων κομμουνιστών, υποχρεώνοντάς τους να αφήσουν στο πεδίο της μάχης πάνω από 200 νεκρούς.”
“Ο άγνωστος πόλεμος της Χ” (εκδόσεις “Μάχη”, 1988).

Μια οργάνωση, για την οποία πολλά έχουν λεχθεί από την εποχή της Κατοχής, με την επωνυμία “Χ”. Αυτή η οργάνωση, που έγινε αργότερα γνωστή σαν όργανο “αμέσου δράσεως” της μοναρχικής Δεξιάς, κάτω από την ηγεσία του συνταγματάρχη Γρίβα, έχει ισχυρισθεί ότι ήταν αντιστασιακό κίνημα κατά την Κατοχή. Αν ο ισχυρισμός αυτός αλήθευε, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν η μοναδική οργάνωση της Δεξιάς που δρούσε στην Αθήνα. Στην πραγματικότητα, όμως, το όνομά της ήταν άγνωστο, ακόμα και λίγο πριν φύγουν οι Γερμανοί. Αλλά και τότε, πάλι, το όνομα αυτό δεν σήμαινε τίποτα, που να είχε σχέση με Αντίσταση. Μόνο στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια απόκτησε μια ορισμένη σημασία: την απαίσια σημασία μιας Κου Κλουξ Κλαν. Κι αυτή επομένως η οργάνωση δεν έχει θέση σ’ αυτή την παρουσίαση (των αντιστασιακών οργανώσεων).
Κρις Γούντχαουζ “Το μήλο της έριδος”, (εκδόσεις “Εξάντας”, Αθήνα 1976)

«Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει.»
Άρης Βελουχιώτης απευθυνόμενος σε καπετάνιους του ΕΛΑΣ σε σύσκεψη που συγκάλεσε ο ίδιος στις 17 Νοέμβρη του ’44 στη Λαμία με σκοπό την κάθοδο του ΕΛΑΣ στην Αθήνα για εκπαραθύρωση των Άγγλων, ενέργεια που ματαίωσε οριστικά η παρέμβαση Βαφειάδη με την αναφορά του ότι για την ενέργεια αυτή έπρεπε να ενημερωθεί η ηγεσία του ΚΚΕ.

Κάτσε τώρα εσύ να φαγουρεύεσαι με τις ψείρες!

Ὑπάρχει μαρτυρία ὅτι ἐπὶ Κατοχῆς ὁ Μακάριος συνεργαζόταν μὲ τὸν Γρίβα στὴν ὀργάνωση Χ. Ἀσφαλῶς δέ, εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι ὁ Μακάριος ἦταν πάντοτε πολιτικῶς κοντὰ στὸν βασιλικὸ οἶκο τῆς Ἑλλάδος. Συνεπῶς, ὅσον ἀφορᾶ τὰ γεγονότα τοῦ 1963-1964 στὴν Κύπρο, οἱ ἀριστεροὶ δὲν ἔχουν κάποια προφανῆ προτίμηση γιὰ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλον. Μάλιστα, ἡ Κυπριακὴ ἀριστερά ὑποστήριξε σθεναρῶς τὶς ἐπιχειρήσεις Μανσούρας-Κοκκίνων καί, συνεπῶς, φέρει μερίδιο τῆς εὐθύνης γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα. Μικρὸ μερίδιο, πάντως, ἀφοῦ δὲν εἶχε ὅλες τὶς πληροφορίες
Εἶναι, ἐπίσης, ἀπολύτως τεκμηριωμένο ὅτι ὁ ΕΛΑΣ συνεργάσθηκε μὲ τὶς Ἰταλικὲς ἀρχὲς κατοχῆς καὶ μὲ τὸν Γερμανικὸ στρατὸ γιὰ νὰ ἐκμηδενίσει τὶς ὀργανώσεις ποὺ τὸν ἀντιπολιτεύονταν, τόσο στὴν Πελοπόννησο, ὅσο καὶ στὴν Ἤπειρο, στὴν Ἀθήνα, στὴν Στερεὰ Ἐλλάδα, στὴν Θεσσαλία καὶ στὴν Μακεδονία.
Ἡ καταφορὰ τοῦ Γρίβα κατὰ τῶν Ἄγγλων ἐξηγεῖται ἀπὸ τὴν στάση τους στὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς, ἀφοῦ στὴν ἀρχὴ ἐξόπλιζαν ἐπιλεκτικῶς τὸν ΕΛΑΣ καὶ μόνον ὅταν αὐτός, μὲ τὰ ὅπλα ποὺ πῆρε μὲ τὴν παράδοση σ’ αὐτὸν τῶν ὅπλων τῆς Ἰταλικῆς μεραρχίας Θεσσαλίας, ξέφυγε ἀπὸ τὸν ἔλεγχό τους, σκέφθηκαν νὰ ἐνισχύσουν καὶ τὶς ἐθνικὲς ὀργανώσεις.
Ἀκριβῶς τέτοια ἐποχὴ πρὶν 70 χρόνια, μὲ προσωπικὴ παρέμβαση τοῦ Τσῶρτσιλ, ἐκκαθαρίσθηκαν οἱ Βρεταννικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἀπὸ συμπαθοῦντες τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, οἱ ὁποῖοι ἦταν πολυάριθμοι. Δὲν ἀποκλείεται μάλιστα, τὸ κίνημα στὶς Ἑλληνικὲς ἔνοπλες δυνάμεις στὴν Μέση Ἀνατολὴ λίγο ἀργότερα νὰ ἦταν ἀντίδραση τῶν ἀριστερῶν στὴν ἀπομόνωσή τους ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους, οἱ ὁποῖοι, μέχρι τότε, τοὺς ὑποστήριζαν μὲ πολλοὺς τρόπους.

http://www.youtube.com/watch?v=bQEO_js8IqE

Λευτέρη ωραίο το ντοκυμαντερ του σύντροφου Λαμπρινού και καλή ανάγνωση το καινούργιο βιβλίο του Πανούση.

Άντε και καλά τρολαρίσματα αλλού σύντροφε, καλή χρονιά!

Αγαπητοί Beriev και Γεωργάνα,
Κακή μεν η εκτροπή της συζήτησης (λόγω της παρέμβασης του “συντρόφου”), αλλά από την άλλη αποκαλύπτει γιατί ο Μακάριος στον ανθενωτικό του αγώνα στηριζόταν κι ακόμα στηρίζεται από τους “κομμουνιστές”. Όπως πιθανόν να έγραψα κι εδώ η μοναδική κυπριακή εφημερίδα που τίμησε την επέτειο γέννησης του Μακαρίου με πρωτοσέλιδους τίτλους στις 13 παρελθόντος Αυγούστου, ήταν η “κομμουνιστική” Χαραυγή! Καμιά από τις άλλες. Θα πρέπει παρενθεσιακώς να σημειώσω ότι τα εισαγωγικά στη λέξη “κομμουνισμός” και στα παράγωγά της αντιστοιχούν με τα εισαγωγικά που οφείλονται στους “χριστιανούς” ιεροεξεταστές και εμπρηστές βιβλίων του μεσαίωνα. Κι εκείνοι ήταν τόσο “χριστιανοί” όσο οι σημερινοί είναι “κομμουνιστές”. Απλώς τσαρλατάνοι, παγιδευτές των λαών, κυνηγοί της εξουσίας είναι – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι τσαρλατάνοι άλλοι κυνηγοί της εξουσίας.
Στην παρούσα εκτροχιασμένη συζήτηση, μετά την υποχώρηση και την αποχώρηση των πανεπιστημιακών καθηγητών, υποστηρικτών της “πολιτικής” Μακαρίου, ο μόνος που προσέτρεξε να συνεχίσει τον μακαριακό… “αγώνα” ήταν ένας “κομμουνιστής”, όπως σιγά-σιγά αποκαλύφθηκε!
Γιατί άραγε τόσο μεγάλο πάθος εκ μέρους των “κομμουνιστών” υπέρ ενός Αρχιεπισκόπου;
Είναι απλό: Επειδή ο αγώνας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου – έστω κι αν δεν το καταλάβαινε ο ίδιος όπως ήταν περιστοιχισμένος από άνδρες τους οποίους ο ίδιος περιφρονούσε και από γυναίκες χαμηλής αντίληψης που ήταν ερωτευμένες μαζί του χωρίς να βρίσκουν ανταπόκριση – ήταν αντεθνικός.
Η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα θα σήμαινε την ενδυνάμωση του ελληνικού έθνους, δηλαδή την αύξηση των δυνατοτήτων επιβίωσής του μέσα στον νεοτερικό κόσμο. (Δέστε και το σημερινό απόσπασμα που παραθέτει ο admin. από τον Στήβεν Ράνσιμαν για το μίσος της Δύσης κατά της πρωτεύουσας του Ελληνισμού για να θυμηθούμε όλοι σε ποιο εχθρικό κόσμο ζει ο ελληνισμός, ιδιαίτερα από εμφανίσεως των “θαυμαστών” του Λατίνων-Ρωμαίων).
Πολεμώντας την Ένωση ο Μακάριος πολεμούσε την επιβίωση του έθνους και κατά συνέπεια γινόταν αρεστός κι έπειτα έγινε και ήρωας (και είναι ακόμα) των “κομμουνιστών”, που ιδιαίτερα τότε (αλλά και σήμερα από κεκτημένη ταχύτητα) απέβλεπαν στην κατάργηση των εθνών και στη σοβιετοποίηση – ρωσική διακυβέρνηση – της υφηλίου. Μέσα σε αυτό τους το παραλήρημα βρέθηκαν τελικά στην ίδια παράταξη με την αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση – ως “προοδευτικόφρονες” προπαγανδιστές της κατάργησης των εθνών και της εδραίωσης του… κοσμοπολιτισμού!
Ο Χάϊντς Α. Ρίχτερ στον δεύτερο (χιλίων+σελίδων) τόμο του της “Ιστορίας της Κύπρου (1950-1959)”, Εστία 2011, καταδεικνύει σαφέστατα ότι οι λόγοι για τους οποίους οι “κομμουνιστές” της Κύπρου εμφανίζονταν κατά καιρούς ως “ενωτικοί” ήταν α) η πίεση πάνω στην Ελλάδα ώστε να πληγεί η αγγλοελληνική φιλία προς όφελος της Σοβιετικής Ένωσης, β) ο προσπορισμός ψήφων εφόσον το ενωτικό ήταν λαϊκό αίτημα.
Η μόνη στιγμή που οι “κομμουνιστές” έθεσαν την Ένωση μέσα στους στόχους τους ήταν μια σύντομη περίοδος όταν (λανθασμένα και πάλι) πρόβλεψαν ότι θα ρουφούσε και την Ελλάδα το ολοκληρωτικό σοβιετικό παραπέτασμα. Εξ ου και το μίσος τους για τον αντι-κομμουνιστή Διγενή, τον οποίο όταν αναχωρούσε από την Κύπρο το 1959 ως νικητής κατά του βρετανικού αυτοκρατορικού στρατού, οι Άγγλοι έστειλαν (όπως αναφέρει ο Άγγλος Ρόμπερτ Χόλλαντ στο βιβλίο του “Η Βρετανία και ο κυπριακός αγώνας”, Ποταμός 2001) στο αεροδρόμιο Λευκωσίας μονόχειρα αξιωματικό για να μη μπορέσει να αποδώσει τιμή χαιρετώντας στρατιωτικά τον Διγενή.
Η πλάκα τελικά, αν υπάρχει και “πλάκα” στην τραγωδία είναι ότι οι σημερινοί “κομμουνιστές” καταφεύγουν σε… Αμερικανούς (Κλιντ Ίστγουντ, Ίλαϊ Γουάλλας κ.α.) για να μπορέσουν ν’ αναπνεύσουν μέσα στο αδιέξοδο που έχουν αυτοεγκλωβιστεί.

Αγαπητέ κ. Ροδίτη, ξαναδιαβάζοντας τα σχόλια του και με πιθανότητα 99%, ο σχολιαστής “Ελευθέριος” είναι troll. Εγώ δεν ξανασχολούμαι μαζί του και σας συστήνω το ίδιο.

Κύριε Beriev,
Δεν είναι απλώς troll! Κοιτάξτε τι λέει πάρα κάτω, “κατά Ροδίτη”, λέει, το έγγραφο που υπογράφει ο πρώην Υπ.Εξ. των ΗΠΑ Ντην Άτσεσον στις 23/8/64 και του οποίου τα πλήρη στοιχεία έδωσα πιο πάνω, το αποκαλεί “κατά Ροδίτη”. Και δέστε και τι λέει στη συνέχεια. Άρες μάρες κουκουνάρες. Ο άνθρωπος χρειάζεται περίθαλψη. Το θέμα είναι ανθρωπιστικό κι έχετε δίκιο, ας τον αφήσουμε στην ησυχία του, ίσως αναρρώσει.

Ήμουν παρών αναρμοδίως αποκαλούμενε “Ελευθέριε” εκεί που έπεσαν οι καταδρομείς με το Νοράτλας, μεσάνυχτα της 21ης Ιουλίου 1974, υπό τις διαταγές του εξ Θεσσαλονίκης ταγματάρχη Πυροβολικού Σεβασλίδη, και δεν είσαι σε θέση να μου κάνεις κανένα μάθημα σε κανένα πεδίο. Άντε να ξαπλώσεις και βάλε και κανένα ουέστερν με τον Κλιντ ‘Ιστγουντ να ξεδώσεις.

“Ήμουν παρών αναρμοδίως αποκαλούμενε “Ελευθέριε” εκεί που έπεσαν οι καταδρομείς με το Νοράτλας, μεσάνυχτα της 21ης Ιουλίου 1974, υπό τις διαταγές του εξ Θεσσαλονίκης ταγματάρχη Πυροβολικού Σεβασλίδη”

Υπό ποίαν ιδιότητα ήσουν εκεί αναρμόδιε Ροϊδίτη; Μήπως ήσουν και εξ’ αυτών μεταξύ των δικών μας, που βαρούσαν με τα αντιαεροπορικά και κατέρριψαν ανατινάσσοντας το ένα από τα 15 Noratlas που ξεκίνησαν από το αεροδρόμιο των Χανίων Μάλεμε με τους 27΄καταδρομείς και τα 4 μέλη του πληρώματος νεκρούς; Μπά δεν το νομίζω. Μάλλον Ελάϊ Γουάλας ως “Uggly” αφοπλισμένος επί τω κομπλεξικότερον!

http://www.youtube.com/watch?v=Py1OKj9Kv2Q

Πριν πάω να ξαπλώσω παρέα με κανα “ουέστερν” κατά προτροπήν του πολυπράγμονα σκηνοθέτη, ερευνητή, ιστοριοδίφη, λογοτέχνη, πολιτικο-γεωστρατηγικού αναλυτή και συμβούλου, παρ’ ολίγον και αναρμόδιου λοκατζή Άντη Ροδίτη, να ρωτήσω ο άσχετος δυό πραγματάκια:

Η Κύπρος σήμερα παραμένει de facto διχοτομημένη με τουρκική στρατιωτική κατοχή του 38% του νησιού. Ποιά είναι η λύση που προτείνει ο πολιτικός κόσμος της Κύπρου, o σημερινός της Πρόεδρος και τα πολιτικά κόμματα, οι επαΐοντες πολιτικοί αναλυτές; Απασχολεί τον πολιτικό κόσμο της Κύπρου και τους γύρωθεν αναλυτές, σχολιαστές, συμβούλους η απελευθέρωση;

Τι λύση υιοθετεί η πλειοψηφία του Κυπριακού λαού και πώς εκφράζεται;

Καληνύχτα σας
Ελ. Ελ.

Ήσουν λοιπόν Άντη Ροδίτη, τις μαύρες εκείνες μέρες του Ιουλίου του 74 στα όπλα, υπό τις διαταγές του ελλαδίτη τ/χη Σεβασλίδη, διοικητή λόχου της ΕΛΔΥΚ και πολέμησες “μες στον σωρό κι εσύ τον Δάτι και τον Αρταφέρνη”. Εντάξει, αυτό και μόνο αρκεί να πάρω πίσω τυχόν υποτιμητικές και προσβλητικές εκφράσεις σε αυτή τη ροή (παροπλισμένος ugly κ.λ.π.), ζητώ συγνώμη γι’αυτές και δέξου ειλικρινά τα σέβη μου. Με παραπλάνησε εκείνο το “αναρμοδίως” το οποίο εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω.

Πλάϊ στις δύο ερωτήσεις του προηγούμενου σχολίου μου, θέλω να προσθέσω μία τρίτη.

Γιατί μέχρι σήμερα, 40 χρόνια μετά από την εισβολή του Αττίλα καμμιά Ελληνική και Κυπριακή κυβέρνηση δεν άνοιξε τον Φάκελλο της Κύπρου και τις δυνάμεις που πολέμησαν εναντίον των Τούρκων εισβολέων μεταξύ 20 Ιουλίου με 16 Αυγούστου του ’74, τους μαχητές της ΕΛΔΥΚ της Εθνικής Φρουράς και της Α’ μοίρας καταδρομών της επιχείρησης “Νίκη” δεν τους έχει επίσημα αναγνωρίσει, παρά τους άλλαξε ακόμη και τις ταυτότητες και τους θεωρεί πολεμιστές του 1940;

«Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες»

Το σύνθημα αυτό συνοψίζει λακωνικά όλη την τραγικότητα και τα πάθη της Κύπρου και του Ελληνισμού γενικότερα, “τον κ α η μ ό τ η ς Ρ ω μ ι ο σ ύ ν η ς” με τα λόγια του Σεφέρη, την πρόσληψη της ανθρώπινης ιστορίας και πιο ειδικά της ελληνικής ιστορίας με όρους τραγωδίας. Ναι, έτσι είναι, από την πλευρά του ποιητή∙ ενός κατ’ εξοχήν πολιτικού-ιστορικού ποιητή όπως και ο Καβάφης αναστρέφοντας στον δεύτερο τη σειρά των προσδιορισμών. Ο πολιτικός Σεφέρης εκφράζεται μέσα στην ποίησή του, δεν κάνει πολιτική, κάνει ποίηση εκφράζοντας πανανθρώπινους, πανελλήνιους καημούς και πόθους με τρόπο τραγικό.

Αλλά ο Σεφέρης δεν είναι πολιτικός, είναι πρώτα ποιητής και ύστερα διπλωμάτης. Και τις τύχες των κρατών τις διαχειρίζονται από την εποχή ακόμη του Περικλή – αρχή της παρακμής – πολιτικοί, ιερείς, βασιλιάδες, στρατοκράτες και άρχοντες, η αφρόκρεμα της ελίτ. Από τον Περικλή ως τις μέρες μας υπάρχει για το ανθρώπινο είδος μια διαρκής υποβάθμιση.

Αν δεν έγραφες το “Υ.Γ.” θα είχαμε κλείσει αυτή τη συζήτηση ρεκόρ των 230 σχολίων.
“Βιώσιμη” λύση του Κυπριακού δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει, όπως δεν υπάρχει “λύση” στο γεγονός του θανάτου. Είναι απροσμέτρητη αδικία για να “λυθεί”. Όπου σκάψεις για να θέσεις θεμέλια “λύσης” βρίσκεις λίμνες δακρύων, που μόνο η Δικαιοσύνη ή η Δικαιοσύνη του Θεού μπορεί να τις μετατρέψει σε στέρεο μάρμαρο. Κι εμείς δεν έχουμε ούτε τη μια ούτε την άλλη. Μη ψάχνεις, λοιπόν, από αυτό το γεγονός να βγάλεις “πολιτικό” κέρδος ή προσωπική δικαίωση “πολιτικών” θέσεων. Η ανθρωπιά μας είναι λίγη, ίσως να ήταν πάντα λίγη κι απλώς δεν συλλαμβάνουμε την αργή, αντιστασιακή έστω, εξαφάνισή μας.
Το λάθος δεν αρχίζει στο τάδε ή στο δείνα χρονικό σημείο με τη “παράνομη” ή “τη νόμιμη κυπριακή κυβέρνηση”, όπως λες. Ο Σοφοκλής, που πέθανε στην εξορία, κάτι μάς διδάσκει με την αθάνατη “Αντιγόνη” του. Οπότε μεταφέρω ένα κομμάτι από καμιά πενηνταριά σχόλια πιο πίσω (προς Κώστα Βασιλείου, φιλόλογο και ποιητή, επιστολή):
“Όπως ξέρεις «ignorantia legis neminem excusat». Η άγνοια του νόμου δεν αποτελεί δικαιολογία. Κι εδώ «νόμος» είναι ο άγραφος νόμος, εκείνος τής Αντιγόνης, ο ίδιος που παραγνώρισε τούς πεσόντες στις μάχες και τους απαγχονισθέντες, τους εν ψυχρώ εκτελεσθέντες και τους εκπνεύσαντες στα βασανιστήρια νεκρούς τής Ένωσης κι επέλεξε να τους περιφρονήσει για τα «περισσότερα»… Κι εσύ και άλλοι πνευματικοί άνθρωποι και δάσκαλοι, που τον διαβάσατε καλά τον Σοφοκλή και απομνημονεύσατε, ίσως, κι ένα σωρό στίχους τής «Αντιγόνης», ένα πράμα μάλλον δεν καταλάβατε κι είναι αμφίβολο αν μπορέσατε να το διδάξετε στους μαθητές σας. Ότι είναι κομμάτι δύσκολο όταν το έργο δεν παίζεται στη σκηνή να ξεχωρίσεις τούς Κρέοντες από τις Αντιγόνες, τις Αντιγόνες από τους Κρέοντες· γιατί εκεί, στην καθημερινή ζωή, πέφτουν ένα σωρό ομίχλες και σκοτεινιές τού προσωπικού συμφέροντος, της ιδιοτέλειας, της προαγωγής, της εύνοιας τού βασιλιά και τόσα άλλα, που εμποδίζουν την όραση”.

Χαίρομαι που αισθάνεσαι έτσι κι ευχαρίστως ανακαλώ. Χαίρομαι επίσης που αναγνωρίζεις ότι υπάρχει τέτοιο θέμα αφού ζητάς να το απευθύνω “αλλού”.

Το θέμα δεν είναι απλώς η παρούσα, αποκομμένη από τα γενεσιουργά της αίτια κατοχή της μισής Κύπρου, ως μεμονωμένη “εθνική συμφορά”, αλλά οι διαδοχικές εθνικές συμφορές, που προκύπτουν από την έλλειψη πατριωτισμού, άλλως αποκλειστική προσήλωση στην επιδίωξη μικροκομματικών και προσωπικών συμφερόντων, τα οποία στη συνέχεια εκμεταλλεύονται τις εθνικές συμφορές προς ίδιον όφελος συνεχίζοντας, τυφλά, το έργο της καταστροφής του έθνους.

Μα εδώ δεν μιλούμε γενικώς για τη “φύση του ανθρώπου” και τα “ατελή” της στοιχεία, αλλά για την τραγωδία και τη διαφαινόμενη αποτυχία του έθνους των Ελλήνων να επιβιώσει, που οφείλεται σε συγκεκριμένες, εντοπισμένες κι επαναλαμβανόμενες ιστορικά συμπεριφορές. Από “άγνοια”, από “αδράνεια”, από “προκαταλήψεις” και “περιορισμούς της ανθρώπινης αντίληψης” πάσχουν όλα τα γνωστά και υπαρκτά σήμερα έθνη. Κανένα από αυτά δεν έχασε δυο φορές εδάφη μεγέθους Μικράς Ασίας και εκατομμύρια πληθυσμούς, γι’ αυτούς απλώς και μόνο τους γενικούς, κοινούς για όλους τους ανθρώπους λόγους.
Αυτά που λες αποσυρόμενος, θυμίζουν – λυπούμαι να παρατηρήσω – τη “θεωρία” Ήφαιστου (την οποία θα βρεις και στο εναρκτήριο άρθρο του αυτής της συζήτησης) ότι δεν μπορεί κανείς, τάχα, να βγάζει συμπεράσματα για τις πολιτικές αποφάσεις συγκεκριμένων ηγετών που κατέληξαν σε αρνητικές εξελίξεις στην ιστορία ενός έθνους, ενώ μια χαρά μπορεί να αφήνει συμπερασματικά υπονοούμενα σε βάρος συμπεριφορών άλλων ηγετών, κατά το δοκούν!
Μόνο έτσι “η αλήθεια των πραγμάτων και των προσώπων βρίσκεται μάλλον στην τομή των Λόγων” η οποία, όμως, καταλήγει να είναι άρνηση να αντικρύσει κανείς την αλήθεια των εγγράφων, των μαρτυριών και των αποτελεσμάτων, κι επιλέγει βολικά να “ψάχνει” τάχα, κι αιωνίως βέβαια, την αλήθεια με πολλά και ανακατωμένα λόγια και χαοτικές παραπομπές, ώστε να τη μεταθέτει συνεχώς στο απώτερο μέλλον μέχρι να εκλείψει η αναγκαιότητα και η χρησιμότητά της! Κι αυτό, βέβαια, δεν είναι επιστήμη.

Δεν είναι σαφές τι ακριβώς θέλετε να πείτε κ. Γεωργάνα. Ποια είναι τα πολλαπλάσια εδάφη που έχασε η Τουρκία από την Ελλάδα; Και πότε η Ελλάς εκχριστιάνισε μουσουλμανικούς πληθυσμούς εκατομμυρίων; Ακριβώς το αντίθετο, όμως, συνέβη. Δέστε και το “Εξισλαμισμός της Μικρασίας από τον 11ο μέχρι τον 15ο αιώνα” του Σπύρου Βρυώνη. Τα τουλάχιστο 5 εκατομμύρια Χριστιανών της Μικρασίας του Μεσαίωνα εξισλαμίσθησαν και δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ εδαφικών απελευθερώσεων του 1912-13 με τα εδάφη που κέρδισαν σε βάρος του Βυζαντίου οι Οθωμανοί.
Από την άλλη, ασφαλώς δεν συγκρίνουμε “πνευματικές δυνάμεις”. Ήδη έκανε κάποιες σημαντικές επισημάνσεις ο Π. Κονδύλης στο πεδίο αυτό μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας στο καταληκτικό κεφάλαιο της “Θεωρίας του πολέμου”.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της παρούσας συζήτησης, που τείνει συνεχώς να εκτραπεί και να μην τερματίζεται. Το θέμα είναι η πνευματική παρακμή των Ελλήνων όπως εντοπίζεται στη συζήτηση περί των αιτίων της κυπριακής τραγωδίας.
Μέσα σε αυτό πλαίσιο – όπως το καταλαβαίνω – θα μπορούσαν να γίνονται γενικότερες αναφορές στη νεότερη ελληνική παρακμή, που εμφανίζεται με την ίδρυση του νεότερου ελληνικού κράτους, το οποίο δεν εκδηλώνει σε κανένα τομέα μια αληθινά μοναδική και ξεχωριστή, κυρίαρχη πνευματική ταυτότητα. Το μόνο που κατορθώνει μια μικρή πνευματική ελίτ του είναι να εντοπίζει την αληθινά ελληνική ταυτότητα στη σκέψη και τη γραφή Ελλήνων πατέρων της Εκκλησίας και στο τυπικό κάποιων παραδόσεων και συμπεριφορών που επιβιώνουν μέχρι σήμερα ασφυκτικά περικυκλωμένες από ξενους τρόπους.

Θέλησα απλώς να πώ το αυτόδηλο: αποφάσεις και δράσεις ηγετικών προσώπων δεν οφείλονται μόνο στην εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων, αλλά υπόκεινται επίσης σε ανθρωπολογικούς παράγοντες, που έχουν να κάνουν με την ιδιοσυγκρασία, τον χαρακτήρα, την παιδεία, την οξυδέρκεια ή τη βλακεία, την αναλυτική και συνθετική ικανότητα, τη διορατικότητα, την αλαζονική έπαρση ή την ηθική ακεραιότητα, την ιδεολογία κ.λ.π. του εκάστοτε ηγέτη, κοντολογίς τους εγγενείς περιορισμούς, τα προτερήματα και ελαττώματα της ατελούς του φύσης, που βάζοντάς τα στη ζυγαριά μπορεί να καθορίζουν κρίσιμες στάσεις και συμπεριφορές προς την κατεύθυνση του πατριωτισμού ή της υποτέλειας.
Με αυτό δεν θέλω να δικαιολογήσω λάθη εσκεμμένα ή ασύγγνωστα των ηγετών, αλλά αντιθέτως να τονίσω τη σημασία της «άλλης ματιάς», της «άλλης φωνής», του Άλλου εν γένει, για μια βαθύτερη, οξυδερκέστερη αντίληψη για την αλήθεια των πραγμάτων που θα μας επέτρεπε να αποκτήσουμε συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του εχθρού που στέκει απέναντι, αλλά κι αυτού που φωλιάζει εντός μας.

Υπό το βλέμμα αυτό, όταν μιλάμε για την ιστορία ενός έθνους, δεν έχουμε να κάνουμε με επιστήμη αλλά την αφομοιωτική ικανότητα, το πάθος-μάθος του ελληνικού εν προκειμένω έθνους, που μέσα από λάθη, αποτυχίες, σκαμπανεβάσματα, μεταπτώσεις και συμφορές, του επέτρεψε μέσα στο χρόνο να ελίσσεται και να επιβιώνει. Όμως σκοπός μας δεν είναι η επιβίωση∙ ο ελληνισμός για να μην αφομοιωθεί ή εξαφανιστεί, έχει ανάγκη να δημιουργεί πάραυτα νέες πολιτισμικές αξίες και όχι να σύρεται στο άρμα των ισχυρών, στη δίνη των καταστροφικών τους παιχνιδιών επικυριαρχίας που οδηγούν στην μαύρη τρύπα του αφανισμού.

Πρέπει επιτέλους κάποτε ν’αρχίσουμε να διδασκόμαστε από την μακράν και πικρή μας πείρα και να μην είμαστε του συρμού στον μεταμοντέρνο κόσμο μας.

Δεν είμαι βυζαντινολόγος, κάτι πολύ λίγα διάβασα και δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με τον κ. Γεωργάνα για τις πολιτκές της Κων/πολης σε βάρος των αγροτικών πληθυσμών. Το “παλάτι” κατήργησε ολόκληρους στρατούς (από φόβο μην οι στρατηγοί της επαρχίας τούς γυρίσουν εναντίον της Πόλεως) και για να δημιουργήσει κι άλλους φορολογούμενους!
Και πέρα από τις εμφυλιοπολεμικές διαμάχες ή κυνηγητό της εξουσίας (πραγματικός εμφύλιος πόλεμος το 1057), έχουμε το απίστευτο παράδειγμα – αρχή της τελικής πτώσης της Αυτοκρατορίας – του Ρωμανού Διογένη να εκστρατεύει στα ανατολικά πέρατα της Μικράς Ασίας εναντίον της τουρκικής διείσδυσης με στρατό οπλισμένο και με γεωργικά εργαλεία και να αντιμετωπίζει ελληνική προδοσία (προσπάθεια υφαρπαγής της αυτοκρατορικής του εξουσίας) στο ίδιο το πεδίο της μάχης με τους Τούρκους.
Οι καταστροφικοί εμφύλιοι πόλεμοι δεν έλειψαν ποτέ από την ιστορία μας από την π.Χ. εποχή των πόλεων-κρατών με αποκορύφωμα τον Πελοποννησιακό και με τελευταία αυτοκαταστροφική κατάληξη το 1974 μ.Χ., όταν μέχρι και τη γλώσσα μας γυρέψαμε να καταργήσουμε με τη “μεταπολίτευση”!
Το θέμα μας, στην ουσία, είναι ο εμφύλιος πόλεμος. Το πρόβλημά μας είναι ο “εμφύλιος πόλεμος”. Ο εμφύλιος είναι μεν ανθρώπινος και συνεχής, αλλά είναι και άκρως και ιδιαιτέρως ελληνικός! Τα πολεμικά μας “ιστορικά γεγονότα” αξίζει πρωτίστως, νομίζω, να εξετάζονται σαν μια επανερχόμενη, διαρκής εμφυλιοπολεμική “όρεξη” κι ύστερα σαν απλώς πολεμικά, μεμονωμένα γεγονότα.
Οι Τούρκοι συγκριτικά με αυτές μας τις αυτοκαταστροφικές ορέξεις είναι ένα αστείο πρόβλημα, που εμείς μετατρέψαμε σε τεράστιο κίνδυνο αφανισμού μας με αυτή τη συμπεριφορά μας.
Από εδώ θα ήθελα να συνεχίσω – αφού τα ανωτέρω θα τα έλεγα και επ’ ευκαιρία αυτών που γράφει ο Ελευθέριος Ελευθερίου – αρχίζοντας με την καταληκτική του φράση:
“Πρέπει επιτέλους κάποτε ν’αρχίσουμε να διδασκόμαστε από την μακράν και πικρή μας πείρα κ.λπ.”.
Η δική μου αντίληψη της ιστορίας και των συμπεριφορών μας δεν μου επιτρέπει να πιστεύω σε νουθεσίες, ότι δηλαδή κάποτε “θα μάθουμε” ή “θα πρέπει να μάθουμε” κ.λπ.
Στο σημείο αυτό δηλώνω μαθητής του Θεόδωρου Ι. Ζιάκα ο οποίος έχει πλέον αποδείξει ότι ιδιαίτερα στις ελληνικές μας παραδόσεις υπάρχουν οι απαντήσεις που αναζητούμε τόσο εμείς ως Έλληνες όσο και όλο το ανθρώπινο είδος, το οποίο δεν σταματά ποτέ τους πολέμους – που κι αυτοί εμφύλιοι είναι.
Μια προσωπική μου προσέγγιση στο θέμα – την οποία δεν διεκδικώ με καμιά βεβαιότητα – είναι ότι αν εμείς οι Έλληνες έχουμε μια ιδιαίτερη τάση προς τον εμφύλιο είναι επειδή ψάχνουμε με ένα ιδιαίτερο πάθος την ως εν ουρανώ και επί γης Ειρήνη. Αυτό το πάθος αγάπης και ειρήνης είναι που βρίσκεται στις ελληνικές μας, πατερικές παραδόσεις.
Όσον αφορά τον Γλαύκο Κληρίδη (το όνομα με το οποίο άρχισε αυτή η μαραθώνια συζήτηση και αναφέρει καταληκτικά ο κ. Γεωργάνας) έχω να πω ότι αν και ήταν άνθρωπος που σε αντίθεση με τους άλλους πολιτικούς μας ηγέτες επέδειξε ανεξάντλητα αποθέματα ειρηνικής, αγαπητικής και συμφιλιωτικής διάθεσης δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αντλούσε από τις ελληνικές παραδόσεις ή μελέτη της πατερικής σκέψης, αλλά μάλλον από ιδιοσυγκρασία, ανώτερη ευφυία και θαυμασμό για τις μεθόδους του μεγάλου Ινδού ηγέτη Μαχάτμα Γκάντι.
Περαιτέρω, θα εισηγούμουν στο Αντίβαρο να αναρτήσει το κεφάλαιο ΣΥΖΗΤΗΣΗ από το τελευταίο βιβλίο του Θ.Ι.Ζ. “Πατριδεγωφάγος”, που έτσι κι αλλιώς ξεκίνησε σαν μια διαδικτυακή συζήτηση.

Επιγραμματικά περί ηγετών και ελληνικού εμφυλίου:
όποιος λιβανίζει τον Μαυροκορδάτο ή τον Κωλλέτη και μυκτηρίζει τον Ρήγα και τον Καραϊσκάκη, θαυμάζει τον Γ. Παπανδρέου ή τον Σιάντο και τον Ζαχαριάδη και βρίζει τον Βελουχιώτη, πίνει νερό στο όνομα του Καραμανλή και θεωρεί απάτριδες έναν Ηλιού ή έναν Λαμπράκη, επικαλείται τον Πλάτωνα και θάβει τον Πρωταγόρα ή τον Γοργία, και πάει λέγοντας, είναι είτε μωρός είτε απατεώνας.

Μια χαρά όμως ορισμένοι, από όλη τη γκάμα των εμπλεκομένων και τη μακρόχρονη, ταραχώδη πορεία του κυπριακού, εστιάζουν άκρως περιοριστικά σε υποθετικά σενάρια μιας στιγμής και αφορίζουν τον Μακάριο ως “αποδιοπομπαίο τράγο” που λέει ο Ζιράρ ή “τραγόπαπα” που λέγαν οι χουντικοί συνωμότες!

Ο “αποδιοπομπαίος τράγος” του Ζιράρ δεν σχετίζεται με τον “τραγόπαπα” που λέγαν οι χουντικοί συνωμότες, αγαπητέ Λευτέρη!
Πάντως, πριν τη χούντα, ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου που δήλωνε στις 25 Αυγούστου 1964 (έγγραφο 405 secret, L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Cyprus, Vol. 14, Box 122) ότι βρισκόταν «σε αγώνα μέχρι θανάτου με τον Μακάριο»! Ο Γεώργιος Παπανδρέου, λοιπόν, κι όχι απλώς η χούντα θεωρούσε εχθρό τον Μακάριο! Και όχι μόνο. Στις 20 του ιδίου μηνός (έγγραφο 362 secret, D.S., C.F., POL 27 CYP) ο Παπανδρέου χαρακτήριζε τον Μακάριο όχι βέβαια επιπόλαια και υβριστικά, αλά χούντα, “τραγόπαπα”, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: «Διαβολικό ηγέτη του κυπριακού λαού»!
Περισσότερα στοιχεία γι’ αυτά τα έγγραφα και άλλα σχετικά δες στο άρθρο “Αγώνας μέχρι θανάτου” στο περιοδικό “Άρδην”, τεύχος 94, Αυγούστου-Οκτωβρίου 2013.

Μια εικοσαετία πρίν, στις 17 Μαḯου του ’44, ο Γεώργιος Παπανδρέου ξεκινώντας τον εναρκτήριο λόγο του στο Συνέδριο του Λιβάνου, εξαπολύει έντονη επίθεση κατά της παριστάμενης ηγεσίας του εαμικού κινήματος λέγοντας μεταξύ άλλων “..καθήκον μας είναι να συναγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώμεν την επικουρίαν και όλων των μεγάλων Συμμάχων μας εις τον διπλούν αγώνα κατά του εξωτερικού εισβολέως και κατά του ε σ ω τ ε ρ ι κ ο ύ ε χ θ ρ ο ύ…”
και στις 22/9/1944, αυτός ο ίδιος τηλεγραφεί στον Τσώρτσιλ: «Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». H γριά αλεπού, ο Τσώρτσιλ του απέκρυψε ότι αυτό είχε ήδη αποφασιστεί.
Ποιός ο λόγος επομένως να καταφύγουμε στον Ζιράρ για να ανακαλύψουμε την εμφυλιοπολεμική μας ταυτότητα; Μας έλειψαν τάχα οι μάστορες και οι κολαούζοι;

ΠΙὸ κοντὰ πέφτει χρονικῶς, 14 Ἀπριλίου 1944 μέσα στὸ Πάσχα, ἡ διάλυση τοῦ 5/42 ἀπὸ τὸν ΕΛΑΣ καὶ ἡ ἐξόντωση μετὰ ἀπὸ βασανιστήρια τοῦ Δημητρίου Ψαρροῦ καὶ ὅσων εἶχαν μείνει μαζί του. Κάπως ἔτσι κατάφερε ὁ Βελουχιώτης νὰ τὸν τρέμουν καὶ νὰ τὸν μισοὗν καὶ οἱ κομμουνιστὲς ἀκόμη, ὅσοι ἦταν σὲ θέση νὰ ξέρουν.

Ζητῶ συγγνώμην γιὰ τὴν ἐκτροπὴ τῆς συζητήσεως. Δυστυχῶς πρέπει καὶ ἐμεῖς οἱ Ἐλλαδίτες νὰ ἀγωνιζόμεθα συνεχῶς κατὰ παραχαρακτῶν τῶν ἱστορικῶν γεγονότων.
Δυστυχῶς ὁ Μακάριος δὲν φαίνεται νὰ ἤξερε οὔτε τὴν πρόσφατη ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ὁ Παπανδρέου, ὡς ἐπίγονος καὶ μαθητὴς τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ἐπιζητοῦσε πάντοτε νὰ συνδέσει τὰ συμφέροντα τῆς Ἑλλάδος μὲ αὐτὰ τῆς κυριάρχου δυνάμεως στὴν περιοχή. Νομίζω, ἅν μπορούσαμε νὰ ρωτήσουμε τὸν Μακάριο τὶ πίστευε τὸ 1955 ἢ τὸ 1964, θὰ μᾶς ἀπαντοῦσε : «ὅ,τι θέλει ὁ λαός» ἢ «δὲν θὰ δεσμευθοῦμε καὶ θὰ μᾶς κατευθύνουν οἱ περιστάσεις», νοουμένου πάντοτε ὅτι ἐκεῖνος θὰ ἦταν στὴν ἐξουσία ( στὴν ἐκκλησιαστικὴ μονίμως) γιὰ νὰ διερμηνεύσει τὸ θέλημα τοῦ λαοῦ καὶ νὰ κατευθυνθεῖ ἀπὸ τὶς περιστάσεις. Καλὸν εἶναι, ἐπίσης, νὰ θυμόμαστε ὅτι καὶ ἡ πολιτικὴ τοῦ Βενιζέλου (καὶ Παπανδρέου) ἀπεγοήτευσε πολλὲς φορὲς καὶ τοὺς δύο ( ὁ Βενιζέλος τὰ εἶπε ξερὰ στοὺς Γάλλους καὶ ἐξομολογήθηκε τὶς τύψεις του καὶ ἐνώπιον τῆς Βουλῆς) καί. ὅτι καὶ αὐτοὶ εἶχαν τὶς «μακαριακές» τους στιγμές. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔννοια τῶν ἐπιφυλάξεων τῶν καθηγητῶν, ὅπως τὴν ἀντιλαμβάνομαι : Ναί, πράγματι, τὸ 1964 ὐπῆρξε ἕνα στενὸ παράθυρο εὐκαιρίας, ἀπὸ τὸν ὁποῖον θὰ χωροῦσε, ἴσως, νὰ περάσει ἡ Ἕνωσις, ἀλλὰ μὴν τὸ κάνουμε κανόνα γιὰ τὸ σήμερα. Δέν λέω ὅτι συμφωνῶ μαζί τους, ἁπλῶς προσπαθῶ νὰ τοὺς καταλάβω.
Κάτι γιὰ τὴν άπήχηση τῆς συζητήσεως : Τὰ ἔγγραφα τοῦ «Κουράγιο Πηνελόπη» ἐπιβεβαιώνουν κάτι πού ἧταν κοινὸ μυστικὸ στοὺς Ἑλλαδικοὺς πολιτικοὺς καὶ διπλωματικοὺς κύκλους, τοὐλάχιστον ἀπὸ τὸ 1974 πού ἄρχισα κι ἐγώ, μὲ κοντὰ πανταλόνια ἀκόμη, νὰ προσέχω (καὶ εὐτυχῶς ἠ μνήμη τῶν χρόνων ἐκείνων μένει ἰσχυρή) τὶ λεγόταν γύρω μου. Κατανοητή, λοιπόν, καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, ἡ ἐπιφυλακτικότητα τῶν καθηγητῶν γιὰ κάτι πού, στό περιβάλλον τους, ἦταν δεδικασμένο. Τὸ ζήτημα τῆς Κύπρου, ἐφ’ ὅσον δὲν προσφέρεται γιὰ κομματικὴ ἐκμετάλλευση στὴν Ἐλλάδα, δέν ὑπάρχει περίπτωση νὰ συγκινήσει τὰ πλήθη. Ἀπὸ τὰ ἠχογραφημένα ἀπομνημονεύματα τοῦ Μίκη Θεοδωράκη, προκύπτει σαφῶς ὅτι οἱ κομμουνιστὲς στὴν Ἑλλάδα τὸ ἀνεκίνησαν πρῶτοι μὲ μεγαλειώδη συγκέντρωση στὸ Παναθηναϊκὸ Στάδιο τὸ 1946, τὴν ὁποία δεινῶς πολέμησε ἡ ἀστυνομία καὶ στὴν ὁποία ὁ Θεοδωράκης τραυματίσθηκε σοβαρά, γιὰ νὰ ἀποσείσουν τὴν ρετσινιὰ τοῦ ἐθνοπροδότη (5η ὁλομέλεια – Μακεδονία) καὶ νὰ φέρουν σὲ δύσκολη θέση τοὺς Ἄγγλους ὡς νεοαποικιοκράτες καὶ τὴν Ἑλληνικὴ κυβέρνηση ὡς ξενόδουλη. Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι ὁ Παπάγος τσίμπησε !

Πολύ σωστά, διότι ἠ πραγματικὴ καὶ ἀπολύτως ὀρθολογικὴ ἐπιδίωξη τοῦ Ἄρη ἦταν νά τοὺς ὑποτάξει ὅλους ζωντανούς κάτω ἀπὸ τὴν μπότα του. Τὶ νὰ τοὺς κάνει τοὺς πεθαμένους ; Ἐκεῖνο πού δὲν μποροῦσε νὰ ἀνεχθεῖ ἧταν ὅτι τόσοι πολλοὶ ἐπέλεξαν νὰ πεθάνουν μὲ βασανιστήρια μαζὶ μὲ τὸν Ψαρρό, παρὰ νὰ σκουπίζουν τὸν … τοῦ ἐπιδόξου τυράννου. Καὶ ὅλοι αὐτοὶ ἦταν «σοσιαλδημοκράτες», τρομάρα τους, ἀφοῦ οἱ βασιλόφρονες ἤξεραν τὶ τοὺς περίμενε καὶ διέφυγαν. Νὰ σημειώσουμε ότι ἡ ΕΚΚΑ εἶχε, τὸν προηγούμενο χειμῶνα, ὑποστηρίξει τὸν ΕΛΑΣ ἐναντίον τοῦ, ἐπίσης «σοσιαλδημοκρατικοῦ», ΕΔΕΣ. Καὶ ὅτι ὅλοι οἱ «σοσιαλδημοκράτες» πολιτικοὶ καὶ διανοούμενοι, μὲ πρῶτον τὸν Ἀλέξανδρο Σβῶλο, πρόεδρο τῆς ΠΕΕΑ, τῆς κυβερνήσεως τῶν βουνῶν, κατάλαβαν μὲ ποιοὺς εἶχαν μπλέξει. Αὐτὲς οἱ ἀνοησίες, τοῦ Ἄρη στὴν Δωρίδα καὶ τοῦ Σαλλᾶ στὴν Μέση Ἀνατολή, ἀπέδειξαν ὅτι οἱ κομμουνιστές δὲν ἤξεραν τὶ τοὺς γινόταν. Εἶχαν κτηνώδη δύναμη ἀλλὰ ὄχι καὶ μυαλό. Σήμερα, βέβαια, δέν ἔχουν οὔτε τὸ ἕνα, οὔτε τὸ ἄλλο. Κατάφεραν, λοιπόν, στὸν Λίβανο νὰ τοὺς ἀποκηρύξει ἐνυπογράφως καὶ ἡ κυβέρνηση τῶν βουνῶν ὡς «ἄφρονες» πού «διέπραξαν ἔγκλημα κατὰ τῆς πατρίδος». Μετὰ ἀπὸ χρόνια, τὴν ἐκτίμηση αὐτὴ ἐπιβεβαίωσε καὶ ὁ Ζαχαριάδης, μόνο πού εἶπε ὅτι διέπραξαν ἔγκλημα κατὰ τοῦ κόμματος.
Καὶ καλά, ἂς ποῦμε ὅτι δὲν εἶχε σωστὴ πολιτικὴ καθοδήγηση, ὅμως ὐπάρχει καὶ κάτι ἄλλο πού ἐξηγεῖ ὀρθολογικώτατα τὴν ὀργὴ τοῦ Ἄρη : ἡ δολοφονία τοῦ Ψαρροῦ ἀπεδείκνυε σὲ ὅλους ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἐλέγξει τοὺς κατ’ ὄνομα ὑφισταμένους του. Ὡραῖος στρατιωτικὸς ἀρχηγός ! Νὰ τοῦ λένε οἱ ὑφιστάμενοί του ὅτι ἔκαναν βλακεία καὶ παρέβησαν (λέμε τώρα !) τὶς διαταγές του διότι ἧλθε ἡ «κακιὰ ἡ ὥρα» καὶ νὰ μὴν τολμᾶ νὰ τοὺς πειθαρχήσει, ἀλλὰ νὰ κλείνεται σὲ κάμαρη ! Νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ Ψαρρὸς ἦταν ὁ τελευταῖος μὲ τὸν ὁποῖο θὰ εἶχε ὁ ὁποιοσδήποτε προηγούμενα, τόσο μαλακὴ ψυχὴ εἶχε. Ἐκεῖνο πού πλήρωσε ὁ Ψαρρὸς καὶ οἱ περὶ αὐτὸν εἶναι τὴν ἀποτυχία τῶν Ἐλασιτῶν νὰ πιάσουν τοὺς λίγους βασιλόφρονες πού εἶχε μαζί του ὁ Ψαρρὸς καὶ πού διέφυγαν μαχόμενοι ἐναντίον πολύ περισσοτέρων Ἐλασιτῶν. Ἂς σημειωθεῖ ὅτι ἡ πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ στὴν Δωρίδα ἦταν βασιλόφρονες καὶ βοήθησαν τούς βασιλόφρονες ἀντάρτες νά διαφύγουν.

Καί, ὅμως, τόσο ἡ ροπὴ πρὸς τὴν τυραννία, ὅσον καὶ ἡ πολιτικὴ ἀδεξιότης, ὅσον καὶ ἡ μεταθανάτιος ἄκριτος προσωπολατρεία ἐνώνουν τοὺς Βελουχιώτη καὶ Μακάριο. Φαίνεται ὅτι τέτοια πρόσωπα Ἑλκύουν μία μερίδα Ἑλληνοφώνων.

Καλωσορίσατε κ. Φιλανθρωπηνέ.
Όμως η απορία σας μάλλον παρατήρηση είναι και μάλιστα καθόλου πρωτότυπη, και δεν θα έλεγα ότι σας εξαιρεί ως ένα σοφότερο που βλέπει την αλήθεια από ύψος και κάνει παρατηρήσεις στους άλλους, στα χαμηλά, ανυποψίαστους και δυστυχείς. Πρέπει να σκεφτείτε, πιστεύω, πιο ψύχραιμα, να δείτε πιο ακριβώς είναι το θέμα εδώ και τότε σίγουρα θα δεχθείτε πως δεν κομίζετε καμμίαν γλαύκαν… Έχει ήδη λεχθεί εδώ ότι ο ουσιαστικός αντίπαλος μας είναι μέσα μας… Ούτε δίπλα ούτε απέναντι.

Μα Ελευθέριε, απαντάς σε μένα για τη δολοφονία του Ψαρρού που ανέφερε ο κ. Γεωργάνας; Δεν παίζω εγώ σε αυτό παιγνίδι και μη μου το φορτώνεις. Εγώ απλώς είπα ότι το θέμα είναι άλλο εδώ και σημαντικότερο. Τίποτε άλλο. Και για να θυμηθείς ποια είναι η συζήτηση δες το πρώτο-πρώτο άρθρο του κ. Ήφαιστου – δεν λέει τίποτε για τον ελλαδικό εμφύλιο. Κι άσε την ανάμιξη των Άγγλων στα εσωτερικά των μικρών χωρών, τα ίδια έκανε κι η Αθήνα όταν ήταν υπερδύναμη. Μη συμπεριφέρεσαι κι εσύ λες κι οι Έλληνες έξουσιαστές είναι καλύτεροι από τους Άγγλους εξουσιαστές. Η εξουσία ή ο Σατανάς είναι ένας και αυτό είναι το φόντο. Πάνω σε αυτό το φόντο παίχτηκε και το θέμα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Ανέφερα ήδη σε ποιο έγγραφο ο Γεώργιος Παπανδρέου αποκάλεσε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο “διαβολικό ηγέτη”.

Καλά, ὀ Μακάριος, δηλαδή, δὲν κάλεσε καὶ δὲν χρησιμοποίησε τοὺς ξένους ; Δὲν ἔγραφε ὀ κατευθυνόμενος τύπος του, μέσα στὴν κρίση τοῦ 1963-1964 γιὰ τὴν δῆθεν στήριξη πού θὰ πρόσφεραν στὴν Κύπρο οἱ Αἰγύπτιοι, ὡς Ἀδέσμευτοι, καὶ οἱ Σοβιετικοί ; Καί, τὸ κυριώτερο, ὅταν τὸν στρίμωξαν μὲ τὸ πραξικόπημα τοῦ 1974, δὲν σώθηκε μὲ τὴν βοήθεια τῶν Ἄγγλων ; Ἄν τὄχε πόνο νὰ μὴν ἀναμίξει ξένους, θὰ καθόταν νὰ σκοτωθεῖ μὲ τ’ ὅπλο στὸ χέρι, ὅπως ὁ Ἀλλιέντε. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν διάσωσή του, μιλῶντας στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη, δὲν ἀναγνώρισε ὅτι τὸ πραξικόπημα ἐνδιέφερε καὶ τὴν Τουρκία, καλύπτοντας ἔτσι τὴν εἰσβολή ;
Εἶναι πολύ εὔκολο νὰ ρητορεύουμε περὶ μὴ ἀναμίξεως τῶν ξένων. Στὴν πράξη, χῶρες σὰν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο πάντοτε θὰ πρέπει νὰ συνεκτιμοῦν τὸν διεθνῆ παράγοντα, ἐκτὸς κι ἅν γίνουμε σὰν τὴν Ἀλβανία τοῦ Χότζα, ἢ τὴν Βόρειο Κορέα. Στὴν περίπτωση τῆς Κύπρου τὸ 1963-1964, εἶναι πλέον ἀποδεδειγμένο πανηγυρικῶς ὅτι ἡ κυρίαρχη πολιτικὴ μερίδα σὲ Ἐλλάδα καὶ Κύπρο τἄκανε σαλάτα μὲ τὸν ξένο παράγοντα. Λογάριασε σωστὰ γιὰ τὴν πάρτη της καὶ λάθος γιὰ τὴν πατρίδα της.
Τὸ δὲ γενικώτερο συμπέρασμα, καὶ ἀπὸ τὸν ἐμφύλιο πόλεμο στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ὅτι ἡ ἑκάστοτε κυριαρχοῦσα πολιτικὴ μερίδα σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο καλὸ θὰ εἶναι νὰ μὴν καθιστᾶ τὴν προσφυγὴ στοὺς ξένους ἀναγκαία γιὰ τοὺς ἀντιπάλους της. Ὅταν κάποιος παραπονεῖται ὅτι ἀπέτυχε διότι δὲν σκότωσε ἀρκετούς («δὲν πεθαίνει τὸ μοσχάρι, ἂν δὲν κολυμπήσει στὸ αἷμά του»), τότε δικαιώνει τὴν ὅποια προσφυγὴ τῶν ἀντιπάλων σὲ ὁποιουσδήποτε ξένους. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ ΕΑΜ διεκήρυττε πὼς κάποιος ἦταν «προδότης», τὴν μόνη ἐπιλογὴ πού αὐτὸς εἶχε ἦταν νὰ εἶναι ζωντανὸς προδότης ἢ νεκρὸς «προδότης». Τὰ ἀπομνημονεύματα τῶν Ἐλασιτῶν εἶναι ἀσφυκτικῶς γεμᾶτα ἀπὸ «λάθη» αὐτῆς τῆς μορφῆς καὶ καταδικάζουν τήν πολιτική τους μερίδα πολύ πειστικώτερα ἀπὸ τὰ κατηγορητήρια τῶν ἀντιπάλων τους.
Ὅσο δὲ γιὰ τὸν Μακάριο, ὄχι μόνον οἱ κάθε μορφῆς βιαιότητες και τὰ βασανιστήρια κατὰ τῶν ἀντιπάλων του, ἀλλὰ καὶ ἠ διαφθορὰ τῶν καλυτέρων τῆς Ἑλληνοκυπριακῆς κοινωνίας μὲ κάθε εἴδους παροχές, πράγματι τοὺς παρέδωσαν τοὺς λίγους, πάντοτε λίγους, εὐσυνειδήτους, βορὰ σὲ ὅσους καιροφυλακτοῦσαν νὰ πάρουν τὴν τυραννικὴ ἐξουσία γιὰ τὴν πάρτη τους.

Μια τελευταία παρατήρηση αγαπητέ Άντη, όχι δική μου αλλά του επίσης αγαπητού Θεόδωρου Ζιάκα, η οποία έχει γούστο και πολύ διασκέδασε τότε την θλίψη μου.
Σε μικρή ανταλλαγή που είχα μαζί του, μου είχε πεί: “άρχων του κόσμου τούτου δεν είναι η αγάπη και η δικαιοσύνη αλλά ο Διάβολος. Δηλαδή οι ανισότητες, η αδικία, οι συγκρούσεις, η σφαγή, οι πόλεμοι κάθε είδους” και ότι “το κακό υπάρχει και είναι πολιτικά κυρίαρχο, αλλά δεν είναι αυθύπαρκτο και αυτοδύναμο: παρασιτεί απλώς πάνω στο καλό”.
Συμπέρασμα:
Έχε γεια καημένε κόσμε,
έχε γεια γλυκιά ζωή
Και ’συ δύστυχη πατρίδα
έχε γεια παντοτινή…

http://www.antifono.gr/portal/κατηγορίες/ελλάδα-ιστορία-γεωπολιτική/γραπτός-λόγος/3692-Κώστας-Παπαϊωάννου-Παναγιώτης-Κονδύλης-Παράλληλοι-και-αντίδρομοι.html

Στη συνέχεια βέβαια και προς το τέλος της ένδοξης πολιτικής του σταδιοδρομίας, ο επαναστάτης του Θέρισου και θεμελιωτής της Μεγάλης Ιδέας, μετά την παράδοση των Ποντίων στην τύχη τους και τη μικρασιατική καταστροφή για την οποία τεράστιο μέρος της ευθύνης έφερε ο ίδιος, με την επάνοδό του το 1922, θα είναι αυτός που με περισσή ευκολία θα ολοκληρώσει το δράμα, εγκαταλείποντας μια από τις σημαντικότερες ιστορικές εστίες των Ελλήνων την Ανατολική Θράκη, μαζί και τα νησιά Ίμβρο και Τένέδο, θα αγνοήσει πλήρως τους πρόσφυγες στη συνθήκη της Λωζάνης το 1923 με την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών και των περιουσιών τους, θα αποδεχτεί τη δυνάμει καταστροφική πρόταση δυτικών διαμεσολαβητών για εξαίρεση από τη συμφωνία και παραμονή στην Ελλάδα των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης, θα ενδώσει στην πίεση της φασιστικής Ιταλίας για παραμονή επίσης των 25.000 περίπου αλβανόφωνων μουσουλμάνων Τσάμηδων στην ελληνική Ήπειρο οι οποίοι δυο δεκαετίες αργότερα θα συνεργαστούν με τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές, θα θεσπίσει το 1929 το «ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων και κυρίως κατά των κομμουνιστών και των προσφύγων, που αντιδρούσαν στο ξεπούλημα των συμφερόντων τους προς όφελος της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και οι οποίοι δεν κατηγορήθηκαν για συγκεκριμένες πράξεις, αλλά για την ιδεολογία τους και τη συμμετοχή τους σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, κινητοποιήσεις κ.λπ διαλύοντας έτσι προς το τέλος του 1930 τις περισσότερες εργατικές οργανώσεις και χτίζοντας το νέο συνεκτικό πολιτικό μύθο της ελληνικής κοινωνίας πάνω στα συντρίμμια της Μεγάλης Ιδέας. Αργότερα, με μεσολαβητή τον Ιταλό δικτάτορα Μουσολίνι, ο Βενιζέλος θα υπογράψει το 1930 την “Ελληνοτουρκική συνθήκη φιλίας, ουδετερότητος και διαιτησίας” παρά την έντονη αντίδραση των προσφύγων, τους οποίους απείλησε με διώξεις, με το γνωστό Ιδιώνυμο, δηλαδή, με την κατηγορία του εχθρού του κράτους και σα να μην έφταναν αυτά, την ίδια χρονιά υποβάλει πρόταση ως πρωθυπουργός της Ελλάδας προς την Επιτροπή του Νόμπελ για την βράβευση του Μουσταφά Κεμάλ Πασά -που είχε ήδη λάβει το προσωνύμιο Ατατούρκ (Πατέρας των Τούρκων)- με το Νόμπελ Ειρήνης!

Αλλά για να μη μας κατηγορήσει ο Άντης για άλλη μια φορά ότι εκτρέπουμε τη συζήτηση, παραπέμπω για τα πεπραγμένα του Βενιζέλου σε άλλη ανάρτηση εδώ στο Αντίβαρο με συμμετοχή μου στο σχολιασμό, απόψεις τις οποίες ο πολύς Γεωργάνας θα αποφανθεί επίσης “ἀμελετήτους, ἐπιπολαίας καὶ ἀνευθύνους”.

http://www.antibaro.gr/?s=%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%93%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82%3A+%CE%88%CE%BD%CE%B1%CF%82+%CE%9F%CE%BB%CE%AD%CE%B8%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82+%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%BC%E2%80%99+%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CE%A0%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BD

Στην Κύπρο, στον Πόντο, στη Μικρασία, στην Ανατολική Θράκη και την Κωνσταντινούπολη, στην Ιμβρο και την Τένεδο, στη Βόρειο Ήπειρο, τη δικαιοσύνη των ανθρώπων και των ταγών τους τη γνωρίσαμε καλά στο πετσί μας, τη δικαιοσύνη του Θεού την περιμένουμε ακόμα και αν πρόκειται αυτή να εκδηλωθεί κατά την Δευτέρα Παρουσία, η όποια ανταμοιβή ή τιμωρία δεν θα έχει νόημα, διότι την Κόλαση την έχουμε ήδη διανύσει!

Ποιός εκτός από σε “τύχης χαλεπής εφήμερον σπέρμα”, ανοικονόμητε και διαστροφικέ διαστροφέα Γεωργάνα, αποκάλεσε τον Βενιζέλο προδότη; Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας πολιτικός ηγέτης του 20ου αιώνα. Σε πολιτικό επίπεδο, εξέφρασε την προσπάθεια για εθνική ολοκλήρωση, σε αντίθεση με το παλάτι και τη φιλομοναρχική παράταξη που εξέφρασαν τον εθνικό συντηρητισμό της παλαιάς Ελλάδας. Eίναι γνωστή η αποφασιστική συμβολή του Ελ. Βενιζέλου στην πορεία για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, την ενσωμάτωση των Νέων Χωρών, τη συμμετοχή στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία τοποθέτησε την Ελλάδα στο πλευρό το νικητών και τέλος τη συνθήκη των Σεβρών, η οποία ικανοποιούσε μεγάλο μέρος των αιτημάτων των αλύτρωτων ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής. Ο Βενιζέλος διπλασίασε την Ελλάδα και δημιούργησε τις συνθήκες για την ενσωμάτωση στο ελεύθερο κράτος της Ανατολικής Θράκης και της Ιωνίας.
Όμως υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του ανδρός και αυτή θέλησα να δείξω στο προηγούμενο σχόλιο. Ο άλλος Βενιζέλος, ο Βενιζέλος της ήττας, ο οποίος διαχειρίσθηκε ένα σύνολο αποφάσεων και πράξεων που αύξησαν τις προϋποθέσεις της Μικρασιατικής Καταστροφής και οδήγησαν στην εξόντωση και την περιθωριοποίηση των ελληνικών προσφυγικών πληθυσμών και τον οριστικό ξεριζωμό από τις πατρογονικές εστίες τους. Η α’ φάσης της γενοκτονίας κατά των Ελλήνων της Ανατολής (1914-1918), δεν άφηνε περιθώρια διερωτημάτων για τις συνέπειες που θα είχε στη συνέχεια το οποιοδήποτε “λάθος”.
Στο Ποντιακό ζήτημα, παρά τις αμφιταλαντεύσεις του συμπορεύτηκε τελικά με την αρνητική στάση των συμμάχων, υποτιμώντας ένα δυναμικότατο ένοπλο και πολιτικό κίνημα, που θα μπορούσε να αποκόψει τον ανεφοδιασμό του Κεμάλ, αγνοώντας τα αιτήματά τους και υποστηρίζοντας στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι το Δεκέμβριο του 1918, την ενσωμάτωση του Πόντου στην Αρμενία. Όταν άλλαξε στάση και αποφάσισε να στείλει ελληνικά στρατεύματα στην προσπάθεια καταστολής του αδύναμου έως εκείνη τη στιγμή, κεμαλικού κινήματος ήταν αργά∙ στην Ελλάδα άρχιζε η προεκλογική περίοδος για τις εκλογές του 1920 που προκάλεσε ο ίδιος και τις έχασε, ενώ από την Κωνσταντινική κυβέρνηση του Γούναρη απαγορεύτηκε με νόμο η έξοδος των χριστιανικών πληθυσμών παραδίδοντας έτσι τους Έλληνες και τους Αρμένιους της Μικρά Ασίας στα τουρκικά εθνικιστικά στρατεύματα του Κεμάλ. Την πολιτική αυτή η ελληνική μοναρχική κυβέρνηση θα ακολουθήσει και μετά τη συντριβή του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του ’22, όταν ο Γούναρης θα διατάξει τον Έλληνα αρμοστή Σμύρνης Αρ. Στεργιάδη, να μην επιτρέψει την αναχώρηση του ελληνικού πληθυσμού και “δημιουργηθεί προσφυγικό πρόβλημα στην Ελλάδα”, παραδίδοντας ουσιαστικά τους ελληνικούς πληθυσμούς στον Κεμάλ και στο ολοκαύτωμα της Σμύρνης.
Με το ξέσπασμα της επανάστασης στρατού και στόλου εναντίον της κυβέρνησης Γούναρη με επικεφαλής το συνταγματάρχη Ν. Πλαστήρα το Σεπτέμβριο του 1922, η παρουσία ισχυρού ελληνικού στρατού στην Ανατολική Θράκη δημιούργησε ελπίδες ότι η καταστροφή στο μικρασιατικό μέτωπο δεν θα ήταν πλήρης. Όμως οι μεγάλες δυνάμεις είχαν αποφασίσει την παράδοσή της στους κεμαλικούς. Ο Ελ. Βενιζέλος, τον οποίο οι επαναστάτες κάλεσαν να αναλάβει εκ νέου τη διακυβέρνηση, είχε ήδη αποδεχτεί την άποψη της Αντάντ για την Ανατολική Θράκη. Έτσι, συνέδεσε την επιστροφή του στην κυβέρνηση με την αποδοχή της γαλλοβρετανικής άποψης από τους επαναστάτες προς τους οποίους τηλεγραφούσε: “Η απώλεια της Ανατολικής Θράκης ήταν καταστροφή ανεπανόρθωτος… εφόσον αι Δυνάμεις απεφάσισαν την απόδοσίν της εις την Τουρκία. Η κυβέρνηση είναι ανάγκη τάχιστα να χαράξη την πολιτικήν της. Εάν η πολιτική αύτη περιλαμβάνη την απόφασιν να κρατήσωμεν την Θράκην και εναντίον της γνώμης των πρώην συμμάχων μας, αι θερμαί μου ευχαί θα συνοδεύουν τον αγώνα τούτον του Έθνους, αλλά ευρίσκομαι εν τοιαύτη περιπτώσει εις την θλιβεράν ανάγκην να αρνηθώ την αποδοχήν της τιμητικής εντολής όπως αντιπροσωπεύσω την χώραν εις το εξωτερικόν.” Έτσι με τη συμφωνία των Μουδανιών ο ελληνικός στρατός αποχωρούσε τον Οκτώβριο του 1922 και από την Ανατολική Θράκη, ακολουθούμενος από 300.000 νέους πρόσφυγες. Η Ελλάδα δεν έκανε ούτε το ελάχιστο για να διατηρήσει τον έλεγχό της σ’ αυτή την βασική περιοχή του ελληνισμού, ενώ είναι βέβαιο ότι ούτε τα κεμαλικά στρατεύματα μπορούσαν να διασχίσουν τον Ελλήσποντο και τα Δαρδανέλλια, ούτε η Αντάντ να υποχρεώσει στρατιωτικά την Ελλάδα να αποχωρήσει.
Ετσι η νικήτρια στο πλευρό των συμμάχων της του Α΄ παγκοσμίου πολέμου Ελλάδα, έχοντας δαπανήσει ανυπολόγιστους πόρους σε έμψυχο και υλικό δυναμικό στη διάρκεια συνεχούς δεκαετούς εμπόλεμης αναμέτρησης, – δυναμικό που εν πολλοίς χρησιμοποιήθηκε από τους συμμάχους της για την υπεράσπιση δικών τους συμφερόντων και την ενίσχυση του Κεμάλ,- βρέθηκε στο τέλος της δεκαετίας με διπλάσια εδάφη απ’ότι η “μέχρι τον Αλιάκμονα” παλιά Ελλάδα, αλλά με μια χωρίς προηγούμενο απίστευτη συρρίκνωση του Ελληνισμού της καθ’ ημάς Ανατολής.
Πατρίδα δεν είναι μόνο το έδαφος, είναι και κυρίως οι άνθρωποί της.

Τὰ πυρομαχικὰ τοῦ «Ἀβέρωφ» παρελήφθησαν τὸν Νοέμβριο τοῦ 1912, ἀφοῦ ἡ φάση κινήσεων τῶν ἐπιχειρήσεων κατὰ τῶν Τούρκων στὴν ξηρὰ εἶχε τελειώσει. Γιὰ μιὰ χώρα ὅπου τὰ χρήματα θὰ ἔπεφταν ὡς μάννα ἐξ οὐρανοῦ, αὐτὸ θὰ ἦταν προδοσία. Ἐξακολουθεῖ, ὅμως, νά εἶναι γιὰ τοὺς πατριδοκαπήλους θεωρητικοὺς τῆς πολυθρόνας. Στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους, ἡ χώρα δανείσθηκε, μέσα σὲ ἕξι μῆνες ποσὸν ἴσο μὲ πέντε ἐτησίους προϋπολογισμούς. Χάρη στοὺς ξενοδούλους, ποὺ ἔσκυψαν στὴν τρόϊκα τῆς ἐποχῆς, τὰ κατάφερε, ἐνῶ οἱ «πατριῶτες», Τοῦρκοι καὶ Βούλγαροι, πού εἶχαν διώξει τὶς δικές τους τρόϊκες, ξέμειναν ἀπὸ πόρους, μέχρι καὶ ἀπὸ ψωμί, στὴν διάρκεια τῶν πολέμων. Συνεπῶς, στὸν Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἡ Ἑλλάδα ἔπρεπε νὰ βρεῖ νέους πόρους, σὲ περίοδο ὅπου ὅλα τὰ κράτη ἔκαναν τὸ ἴδιο καὶ πλήρωναν τὰ πάντα πανάκριβα. Φυσικά, ὅ,τι πῆρε τὸ πῆρε μὲ τὴν δεξιότητα τοῦ Βενιζέλου, μὲ ἄπειρες ταπεινώσεις καὶ ταλαιπωρίες. Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ἀντίθετα ἀπὸ τοὺς πλείστους τῶν ἐκάστοτε ἀντιπολιτευομένων αὐτόν, καταλάβαινε ὂτι ἡ χρηματικὴ ἀδυναμία τῆς Ἑλλάδος τὴν ὑπεχρέωνε νὰ μὴν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς πολύ χειρότερα κατεξαντλημένους Συμμάχους της. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴν ἀλληλογραφία του, ἐπίσημη καὶ ἰδιωτική, τῆς ἐποχῆς. Ὁ λαὸς τὰ ἔβλεπε ἀλλιῶς. Εἶχε μισήσει τὸν Βενιζέλο καὶ ἤθελε νὰ ἀκούσει ἄλλους. Ἀλλὰ ἤθελε καὶ τὴν κόκκινη μηλιά. Ὅπως θέλει Τσίπρα καὶ εὐρώ. Ἔλα, ὅμως, πού, ὅπως γράφει ὁ Τσῶρτσιλ : «χάριν τοῦ Βενιζέλου εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἀνεχόμαστε πολλά, χάριν τῶν διαδόχων του, λιγώτερο ἀπὸ τίποτε». Αὐτὸ τὸ γραμμάτιο τὸ ξέσχισε ὁ Ἕλληνας ψηφοφόρος μὲ τὰ χέρια του. Ὅ,τι ἀκολούθησε ἦταν φυσική συνέπεια τοῦ συνδυασμοῦ οἰκονομικῆς ἀδυναμίας καὶ διπλωματικῆς ἀπομονώσεως. Καὶ βλακώδους ὑπερεκτιμήσεως τῶν δυνατοτήτων μας καὶ τῶν Συμμάχων μας. Ἀλλὰ ὁ Βενιζέλος αὐτὸ δὲν τὸ ἐνέκρινε. Τὸ πολέμησε, ἀκόμη καὶ ὅταν, μὲ τὴν ψῆφο τοῦ λαοῦ, ἔγινε ἁπλὸς πολίτης καί, μάλιστα, ἐξόριστος. Μέχρι καὶ με τὸν Μεταξᾶ βρέθηκε νὰ ὁμοφωνεῖ ! Τὸ νὰ πιστεύουμε τοὺς λεονταρισμοὺς τοῦ τότε Παγκάλου γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη εἶναι νὰ παρατείνουμε χρονικῶς τήν παράνοια τῆς Μικρασίας κατὰ λίγους μῆνες, ἐνῶ εἶχαμε ξεμείνει ἀπὸ πόρους ἀπὸ κάτι χρόνια !
Καὶ τέλος, στὴν Λωζάννη, ὅταν εἶδε ὅτι οἱ Σύμμαχοι ἐπρόκειτο νὰ μᾶς ἐξαντλήσουν περαιτέρω διὰ τῆς ἀναμονῆς γιὰ νὰ βγάλουν κι ἄλλα ἀπὸ τοὺς Τούρκους κι ἀπὸ ‘μᾶς, δὲν δίστασε νὰ τοὺς στριμώξει ἐρχόμενος σὲ συνεννόηση μὲ τὸν Κεμάλ (ξέρω, σφαγέα κλπ βδελυρά). Οἱ ἐπικρίσεις τῆς ἐποχῆς κατὰ τοῦ Βενιζέλου τῆς ἤττης ἐξηγοῦνται ἀπὸ τὸ ὅτι καὶ οἱ παλαιοὶ ὑποστηρικτές του τὸν φθονοῦσαν καὶ τὸν μισοῦσαν. Ἀνυπομονοῦσαν νὰ τὸν διαδεχθοῦν, βλέπετε. Αὐτὴ ἡ σπουδαρχία εἶναι ἀνίατο καρκίνωμα τῆς Ἑλληνικῆς ψυχῆς. Καὶ ὅσο ἡ ὑπεροχὴ τοῦ ἄλλου γίνεται καταφανέστερη, τόσο μαυρίζει ἡ ψυχὴ τοῦ μειονεκτικοῦ σπουδαρχίδου. Ἅπαξ καὶ ὁ Βενιζέλος τοὺς ἔβγαλε τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα στήν Λωζάννη (Σεπ. 1923), οἱ μὲν δυσαρεστημένοι ἀπὸ τὸν Πλαστήρα ἔκαναν τζούφιο κίνημα (τέλος Ὀκτ. 1923), ἀλλὰ καὶ οἱ Βενιζελικοί, ξεθαρρεμένοι ἀπὸ τὴν ἀποτυχία τοῦ κινήματος, ἦταν οἱ πρῶτοι ποὺ ξαναξαπόστειλαν τὸν Βενιζέλο στὴν ἐξορία τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1924. Καὶ ἔγιναν μπαίγνιο τῶν κινηματιῶν γιὰ δυόμιση χρόνια. Διότι δὲν ἦταν Βενιζέλοι.
Κατ’ ἀναλογίαν καὶ ὁ κάθε ἀνώνυμος κουκουλοφόρος στὸ διαδίκτυο νομίζει ὅτι δὲν ὑστερεῖ σὲ σύγκριση μέ κάποιον πού ἔχει συγγράψει, ξέρω κι ἐγώ, τρία βιβλία. Κούνια πού τὸν κούναγε … Κάθε μπαρούφα, προϊὸν ἀνατριχιαστικῆς ἡμιμαθείας, πού γράφει δημόσια ἁπλῶς δείχνει καθαρώτερα τὴν, ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀγεφύρωτη, ἀπόσταση ἀνάμεσα στὸν πνευματικὸ δημιουργό καὶ τὸν φλύαρο καὶ κενολόγο μειονεκτικὸ ἄνθρωπο. Πού πρέπει νά ‘πεῖ κάτι, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ πεῖ κάτι.
Τὸ βέβαιον εἶναι, φίλε μου, ὅτι, ὅσο κι ἂν πολεμᾶς νὰ κατεβάσεις ἕναν πού εἶναι ψηλά, ἐσὺ δὲν ἀνεβαίνεις ἐξ αὐτοῦ, ἀλλὰ πέφτεις κι ἄλλο καὶ ἡ ἀπόστασή σας, ἀντὶ νὰ μικραίνει, μεγαλώνει.

Βεβαίως, κύριε Γεωργάνα, στην κακοήθεια ταιριάζει η περιφρόνηση και είναι δεδομένη. Ιδιαίτερα στην κακοήθεια που επιστρατεύεται ελλείψει επιχειρημάτων.
Αντικρίζοντάς την με ψυχραιμία, ακόμα, και διάθεση διερεύνησής της προσεγγίζουμε, ίσως, την ουσία και το θεμελιώδες αίτιο της νεοτερικής, ελληνικής παρακμής.
Η απορία μου είναι μόνο με τη διοίκηση του Αντιβάρου: Επιτρέποντας τη συνέχιση της κακοήθειας, επιτρέπει ουσιαστικά την εκδίωξη τής αντίθετης άποψης σε ένα πεδίο όπου δεν ανέμενε κανείς να υπάρξει ποτέ. Γιατί, όσον αφορά το Κυπριακό τουλάχιστο, δεν ξέρω ποιος άλλος έχει προσκομίσει τόσες έγγραφες αποδείξεις και μαρτυρίες υπέρ της αντίθετης προς την καθεστηκυία άποψης, όσες εγώ. Κι αν η τελική “απάντηση” που εισπράττω είναι μια κακοήθης διαστροφή τού ονόματός μου και παραπομπές σε μπουζούκια και τραγουδάκια, τότε το συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και το Αντίβαρο δεν είναι σε θέση να δεχθεί την αντίθετη άποψη εκεί που πραγματικά αλλάζει τα δεδομένα.

Αγαπητέ Άντη,

Περιφρόνησον μεν, άκουσον δε:
http://www.youtube.com/watch?v=P04mAvY5kT4

αλλά μιας και δεν σου αρέσουν τα μπουζούκια – αυτό πια το εμπεδώσαμε – χατήρια δεν χαλάμε∙ ας με λες κακοήθη, σου αφιερώνω πάραυτα ένα υπέροχο κομμάτι του Tomaso Albinioni κι ελπίζω ειλικρινά για την ψυχική σου ανάταση, να αφήσεις για λίγο κατά μέρος τα “επιχειρήματα” και το μουρτζούφλικο ύφος και να το απολαύσεις!
Δεν θα διατεινόμουν το ίδιο και για τον “ελευθερόφρονα” Γεωργάνα, καθώς η περίπτωσις είναι ανίατος!

Πήρα προσωπικό μήνυμα από συμμετέχοντα στην συζήτηση –κοντά τριακόσια σχόλια– και διέτρεξα μερικά σχόλια. Δυστυχώς δεν διαθέτω ούτε λεπτό και το παρόν είναι εις βάρος της εργασίας μου. Κατ’ αρχάς, διατρέχοντας τα τελευταία μηνύματα, θαυμάσω το κουράγιο και την επιμονή του «Ελευθέριου». Λυπήθηκα βέβαια γιατί πρόσεξα και κάτι χαρακτηρισμούς προερχόμενους από όλες τις πλευρές και κυρίως του πρωταγωνιστή και οι οποίοι κατά τα άλλα είναι αναπόφευκτοι όταν κανείς εισέρχεται σε ναρκοπέδια άσκοπων συζητήσεων. Όσον αφορά κάποιες αυτάρεσκες κορώνες που πρόσεξα για αποκαλυπτικά έγγραφα κοσμοϊστορικών διαστάσεων αγγίζει τα όρια του κωμικοτραγικού και αποτελεί, επιπλέον, ιστοριογραφική ιεροσυλία συν βιασμό της λογικής. Λυπάμαι που το λέω γιατί μπορεί και να νοιώθω συμπάθεια με όσους παρά τα φρικτά λάθη τους όταν συνηγορούσαν με το Α ή Β είδος υπονόμευσης του κυπριακού κράτους οι προθέσεις τους ενδέχεται να ήταν γνήσια πατριωτικές αλλά να είχαν παρασυρθεί από τον χείμαρρο των εν πολλοίς έξωθεν υποκινούμενων εμφύλιων διενέξεων. Αυτό είναι ένα πράγμα, όμως, και άλλο να ερχόμαστε πολλές δεκαετίες μετά να μιλάμε αποσπασματικά και να ξεχνάμε μύριους διαμορφωτικούς παράγοντες που συμπλέκονται ανά πάσα στιγμή ορίζοντας ένα θηριώδες πλαίσιο εναλλακτικών στρατηγικών δράσεων των μεγάλων δυνάμεων για να κάνουμε αλματώδες κακοποιητικές της αλήθειας δίκες προθέσεων και καταλήγοντας σε αυθαίρετα συμπεράσματα που ολοφάνερα ως συνήθως ηδονίζουν σύνδρομα (κάθε είδους από σύνδρομα ενοχών μέχρι και τωρινές προτιμήσεις παράδοσης στον εχθρό που οδηγούν στο τέλος της κοινωνικοπολιτικής μας ύπαρξης). Είναι ακραία επικίνδυνες οι φαντασιοπληξίες όποιου έτσι λειτουργώντας οδηγείται σε συμπεράσματα τα οποία είναι κραυγαλέα αυθαίρετα και τα οποία μπορούν να έχουν ως μόνο αποτέλεσμα την άσκοπη καλλιέργεια εμφύλιων διενέξεων σε μια κρίσιμη για τον τόπο στιγμή. Βέβαια, για να λέμε και του κακού το δίκαιο, μπορεί να είναι κωμικοτραγικό αλλά όχι και άγνωστο το φαινόμενο των κατά καιρούς «φωστήρων της ιστορίας». Βρίσκουν μια πληροφορία ή κάποιο έγγραφο και διατείνονται ότι ξέρουν πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα εάν γινόταν όπως αυτοί θα ήθελαν. Η διεθνής πολιτική, όμως, δεν ήταν έτσι. Το «επίμαχο ζήτημα» που προκάλεσε τόση αναστάτωση κάτω από μια παρέμβαση επί άλλου ζητήματος, ακόμη και γνώση επιπέδου νηπίων καθιστά αντιληπτό ότι η Ελλάδα αρχές της δεκαετίας του 1960 και 2-3 χρόνια μετά την επιβολή επί Μακαρίου-Γρίβα της Ζυρίχης ήταν, μεταξύ πολλών άλλων οδυνηρά αληθινών καταστάσεων, ένα αναξιόπιστο κράτος με Βασιλιάδες, Φρειδερίκες, κλίμα εμφύλιου πολέμου, αποστασίες, δημαγωγούς, πολλά πραξικοπήματα υπό εκκόλαψη και με μεγάλα κομμάτια της κρατικής μηχανής διαβρωμένα μέχρι το κόκκαλο. Εάν κάτι χρήσιμο βρίσκει κανείς μέσα στα έγγραφα των Αμερικανών και των άγγλων είναι όχι κατιτί που θα πρόσφερε κάποια προφητεία για το ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα της μιας ή άλλης στρατηγικής δίνης αλλά για το πόσο διαβρωμένο ήταν το ελληνικό πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο. Τέτοιες μικρές πληροφορίες είναι όντως χρήσιμες. Τίποτα άλλο ουσιαστικό όσον αφορά τα έγγραφα. Ιδιαίτερα όταν κατατίθενται ισχυρισμοί γνωρίζουμε για το πως θα είχαν, δήθεν εξελιχθεί τα πράγματα στο παρελθόν. Τα πολυάριθμα στρατηγικά σχέδια των μεγάλων δυνάμεων (τα οποία δεν είναι σταθερά αλλά επιλέγονται ή μεταλλάσσονται ανά πάσα στιγμή ανάλογα με το που και πως κινείται η δίνη μιας διεθνούς κρίσης) έχουν ιεραρχημένους σκοπούς και κάθε επιλογή δράσης αυτούς εξυπηρετεί. Μετά, η ανάγνωση από την Αγγλική στην Ελληνική συνήθως πηδάει πάνω από ειδοποιούς έννοιες –ιδιαίτερα στο επίπεδο των υποσχέσεων– όπως: «θα μπορούσαμε να κινηθούμε έτσι», «τους είπαμε ότι αυτοί κάνουν έτσι εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε έτσι» κτλ. Καμιά μεγάλη δύναμη όταν αναπτύσσει εναλλακτικά σενάρια δράσης, και ποτέ!!, δεν βλέπει την κάθε Ελλάδα, την κάθε Συρία ή την κάθε Λιβύη με γραμμικό ή προδιαγεγραμμένο τρόπο. Η πρακτική δείχνει, και μάλιστα από αρχαιοτάτων χρόνων, ότι οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν κατασταλτικό έλεγχο υπό τους καλύτερους γι’ αυτές όρους και υπό τις χειρότερες για τους «στόχους» όρους. Επειδή ακριβώς μόνο επιστημονική τσαρλατανιά μπορεί να είναι ένας ισχυρισμός ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν έτσι ή αλλιώς με κριτήριο κάποια σταγόνα πληροφορίας από τον ωκεανό μιας στρατηγικής κρίσης, ας καταλάβουν οι κατά καιρούς επίδοξοι καβαλάρηδες της πεφωτισμένης ιστοριογραφίας ότι το μόνο που γνωρίζουμε είναι πάγιες τυπολογίες ηγεμονικών στάσεων και συμπεριφορών όχι τα άδυτα της ψυχής του ενός ή άλλου ή την έκβαση των εξελίξεων του παρελθόντος. Και η στρατηγική απέναντι στην Κύπρο όπως η στρατηγική τυπολογία ορίζει και όπως πολύ καλά την περιγράφουν κορυφαίοι γνώστες όπως ο Κουφουδάκης, Ευρυβιάδης κ.α. –και πολλά έπονται όχι ως απάντηση κάποιας απλουστευτικής θέσης– δεν μπορούσε παρά να είναι
έλεγχος του χώρου, έλεγχος των πόρων,
έλεγχος του πληθυσμού («είλωτες» όπως καταμαρτυρούν μύρια παραδείγματα),
έλεγχος των προσβάσεων, έλεγχος των σχέσεων με άλλα κράτη (που σημαίνει με απλά ελληνικά «συμμόρφωση» του πληθυσμού με βολικά για κάποια δύναμη ιδεολογικά πρότυπα),
έλεγχος της οικονομίας
έλεγχος του κοινωνικοπολιτικού συστήματος.
κτλ
Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια της Χαλιμάς για αργόσχολους και ευκολόπιστους υποψήφιους για αφανισμό. Ιδιαίτερα όταν μετά από μισό αιώνα κάποιοι έρχονται για να καταδικάσουν αυθαίρετα τις προθέσεις του ενός ή του άλλου και να πιέσουν για αποδοχή συμφωνιών που ακυρώνουν μια κοινωνία υπαρξιακά. Δεν είναι η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας παιχνιδάκι ψευτο-ιστοριογραφικών γυμνασμάτων αλλά αγώνας ισχύος και αγώνας (για το λιγότερο ισχυρό κράτος) να οδηγήσει το καραβάκι του με προσανατολισμό την Ιθάκη με ασφάλεια και μακριά από κύκλωπες και Σειρήνες. Σταματώ όμως εδώ γιατί πολύ αναλώθηκα με κάτι που δεν αξίζει και το οποίο όταν γίνεται δείχνει ότι μια κοινωνία είναι σε παρακμή οδεύοντας προς τον θάνατο.
Απλά για να τονίσω πόσο άτοποι μπορεί να είναι μερικοί ισχυρισμοί αλλά και για να τονίσω την τυπολογία των στρατηγικών συμπεριφορών (ανέφερα μερικά μόνο στοιχεία) και να υπογραμμίσω πόσο επισφαλείς είναι κάποιοι άλλοι ισχυρισμοί, αναφέρω και τα εξής.
Πρώτον, καμιά σοβαρή εκτίμηση για μια ιστορική εποχή (όχι πρόβλεψη ή προφητεία) δεν μπορεί να παρακάμψει μεταξύ πάμπολλων άλλων, ζητήματα όπως ο συσχετισμός ισχύος, οι στρατηγικές των δρώντων και κυρίως των μεγάλων δυνάμεων, τις προαναφερθείσες τυπολογίες της στρατηγικής θεωρίας για τα μονιμότερα χαρακτηριστικά στάσεων, συμπεριφορών και ενεργειών των μεγάλων δυνάμεων, οι αποτρεπτικές ικανότητες των εμπλεκομένων, τα ερείσματα και η παρουσία των εμπλεκομένων στα ρευστά περιφερειακά πεδία, οι ιεραρχίες των σκοπών των εμπλεκομένων δυνάμεων, οι εκτιμήσεις που είχαν για τους εμπλεκόμενους περιφερειακούς δρώντες, ο βαθμός ελέγχου των εσωτερικών δομών των εμπλεκομένων δυνάμεων (επί του προκειμένου τι βαθμό ελέγχου, πχ, μπορούσαν να ασκήσουν οι αμερικανοί, οι άγγλοι και σοβιετικοί στην Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρο), ποιοι και πόσο ευάλωτοι και αναλώσιμοι είναι και πως μια μεγάλη δύναμη θα ήθελε τους συσχετισμούς, την κατανομή ρόλων, την κατανομή δυνατοτήτων, την κατοχή πόρων, την κατοχή προσβάσεων, κτλ, στο βάθος χρόνου που στα στρατηγικά σχέδια των μεγάλων δυνάμεων μπορεί να είναι και σε βάθος αιώνα. Αυτά και άλλα που θα μπορούσαν να αναφερθούν να λέω όχι για να πω ότι μπορεί κανείς να έχει τέτοια γνώση αλλά για το ακριβώς αντίθετο: Κανείς δεν την έχει και είναι τσαρλατάνος όποιος πει το αντίθετο. Αυτό που κάνει η επιστημονική έρευνα είναι μελετώντας περιπτώσεις της διεθνούς εμπειρίες και κυρίως μακροιστορικές διαδρομές και αποτελέσματα είναι μια προσπάθεια να κατανοηθούν καλύτερα διαχρονικές τυπολογίες για στάσεις και συμπεριφορές και όχι για να συναχθούν κοσμοιστορικά συμπεράσματα, προφητείες του παρελθόντος ή δίκες προθέσεων.
Δεύτερον, απλά και μόνο για φωτίσω πόσο ρευστά είναι τα πράγματα αλλά και πόσο σταθερές είναι κάποιες παράμετροι της τυπολογίας των μεγάλων δυνάμεων μπορούμε να κάνουμε κάποιες ενδεικτικές αναφορές. Προκύπτουν από συντρέχουσες έρευνες της ευρύτερης μεταπολεμικής περιόδου και δεν αφορούν μόνο το 1964-65. Χαρακτηριστικά, πάντως, εκείνες τις κρίσιμες μέρες του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 1964 κανείς μπορεί να αποκρυσταλλώσει τυπικές συμπεριφορές των δρώντων. Στις 26 Αυγούστου για παράδειγμα ο Άτσεσον έγραψα χαρακτηριστικά ότι τίποτα που θα μπορούσε να πάθει η Κύπρος δεν είναι αβάστακτο. Μόνο πόλεμος ή μόνιμη αποξένωση της Ελλάδας ή της Τουρκίας από την Δύση είναι καταστροφικό. Τρία μαθήματα που πρέπει να λάβουν υπόψη οι ΗΠΑ. Πρώτον, υπό τις παρούσες συνθήκες μια συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι αδύνατη. Δεύτερον, ο Παπανδρέου είναι φλύαρος, πανούργος αλλά ηλίθιος, κατά συνέπεια διπλοπρόσωπος και αναξιόπιστος. Τρίτον, πολύ πιθανό ο Ινονού δεν μπορεί πλέον να συγκρατήσει τον στρατό σε περίπτωση κακομεταχείρισης των τουρκοκυπρίων.
Τώρα, πως θα μπορούσε «να κακοποιηθεί ο τουρκοκυπριακός πληθυσμός από τους θερμόαιμους»!:
Ως πρώτο βήμα ο ελληνικός στρατός στην Κύπρο και η εθνική φρουρά θα πρέπει να περιέλθουν υπό τον έλεγχο ενός ισχυρού άνδρα όπως ο υπουργός άμυνας Γαρουφαλιάς, με την βοήθεια του Βασιλιά –και ίσως της CIA και του Αμερικανικού στρατού. Μετά, ο αποκλεισμός των τουρκοκυπρίων θα τερματιστεί. [Ο Άτσεσον σκέφτηκε ότι η κατάλληλη στιγμή είναι η αλλαγή του τουρκικού αγήματος Τουρδύκ στην Κύπρο, που οι έλληνες τώρα εμποδίζουν. Εάν αυτό θα χρειαστεί σύγκρουση με τον Μακάριο θα την έχουμε. Ούτως ή άλλως, ο Παπανδρέου ανίκανος να κάνει ένα τέτοιο βήμα. … Όταν αυτά επιτευχθούν με ένα έμμεσο και μυστικό τρόπο, βοηθήστε τον τουρκικό στρατό να αναπτυχθεί, ως και να ήταν δική τους ιδέα, μια νέα στρατηγική σχεδιασμένη να ξεγελάσει τους πάντες … Στην συνέχεια, μετά από ένα πραξικόπημα του Μακαρίου για ανεξαρτησία ή της Ελλάδας για ένωση, ο τουρκικός στρατός θα κινηθεί και θα εισβάλει στην Καρπασία και θα καταλάβει όση περιοχή χρειάζεται. Μετά από κάποιες συμβιβαστικές δηλώσεις διατυπωμένες με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να κάνουν τους έλληνες να μην προχωρήσουν περισσότερο, οι τούρκοι θα διαπραγματευτούν από θέση ισχύος. Αυτά περίπου έλεγαν συζητώντας για την πραγμάτωση της … ένωσης.
Αυτά είναι τόσο γνωστά πράγματα στην χάραξη των “contingency plans» ελέγχου και ποδογέτησης όσο και ο εαυτός μας που βλέπουμε το πρωί στον καθρέφτη. Για όσους βέβαια δεν έχουν παρωπίδες για να βλέπουν μόνο εχθρούς και φίλους μεταξύ των μελών της δικής τους κοινωνίας.
Πάλι χαρακτηριστικά και τυπολογικά, στα εναλλακτικά σχέδια που δόθηκαν στον Πρόεδρο Τζόνσον, ο Μπώλλ και ο Άτσεσον υποστήριξαν στον πρόεδρο, στον Μακναμάρα, τον Μπούντι και στον Ράσκ ότι η μόνη λύση είναι τα τετελεσμένα που θα προκαλέσουν την κατάληψη της Καρπασίας προκαλώντας ανακήρυξη της Ένωσης και την καταστολή του Μακαρίου. Ο Μπούντι μάλιστα ερώτησε τι θα πυροδοτούσε την τουρκική επίθεση, ο Άτσεσον απάντησε οτιδήποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει αυτό το σκοπό και ξανά πολύ χαρακτηριστικά προσπάθησε να πείσει ότι το πρόβλημα για τις ΗΠΑ θα είναι κατά πόσο θα έχουμε μια χαώδη κατάσταση ή μια ελεγχόμενη και τελικά παραγωγική σύμφωνα με τα σχέδιά. [Εδώ σημειώνεται ότι υπήρχε ακόμη μια ρευστή παράμετρος, αυτή του Λονδίνου, όπου οι Αμερικανοί έκαναν πολλές υποθέσεις πλην χωρείς τους Βρετανούς ξενοδόχους που πάντα κάποιο σενάριο έχουν στα συρτάρια τους … γνωρίζουμε σήμερα πολύ καλά πόσο επιφυλακτικό ήταν το Λονδίνο και πόσο προσεκτικά παρακολουθούσε τις εξελίξεις]. Απερίφραστα και αναμενόμενα, εξάλλου –βλ. και πιο πάνω πως θέλουν να είναι υπό τον έλεγχό τους τα κράτη οι ηγεμονικές δυνάμεις– δήλωναν ότι δεν υπήρχε χώρος για να υπάρξει κυπριακό κράτος (προσθέτω, όπως αποδείχθηκε αργότερα, και ελλαδικό κράτος) που δεν θα αναπτύσσεται σύμφωνα με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Τρίτον, εν μέσω δεικτικών και περιφρονητικών θέσεων για τον Παπανδρέου που οι αμερικανοί θεωρούσαν τελείως αναξιόπιστο (πως είναι δυνατό να γίνει κάτι ευνοϊκό για την Ελλάδα όταν οι κύριο δρώντες έτσι σκέφτονται για τον έλληνα πρωθυπουργό!), έχουμε και αναμενόμενες και τυπολογικά χαρακτηριστικές πιο ρητές θέσεις στα ανώτατα συμβούλια των ΗΠΑ. Στις αποβάσεις που θα προωθούσαν την … ένωση, όταν θα προωθούνταν οι τούρκοι εν μέσω πιθανών ή στημένων όπως προαναφέρθηκε επεισοδίων που θα δημιουργούσαν οι …. (στημένοι, ως συνήθως;) θερμόαιμοι έλληνες έχουμε την δήλωση καταπέλτη του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ. Πάντα αναμενόμενη, χαρακτηριστική και τυπολογικά πασίγνωστη:
«Η Τουρκία είναι πολύ πιο σημαντική για τα εθνικά συμφέροντα ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών σε σύγκριση με την Ελλάδα» Γι’ αυτό, «θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στα συμφέροντα εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ που σχετίζονται με την Τουρκία όσον αφορά μια σύντομη διευθέτηση όσον αφορά το κυπριακό ζήτημα. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε μια ισχυρή Τουρκία φιλική προς τις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη και εάν σε τελευταία ανάλυση θα διακινδυνεύουμε να αποξενώσουμε και προκαλέσουμε υποχώρηση των ελλήνων συμμάχων».
Αμήν και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός διεθνών σχέσεων για να καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Λογική μόνο χρειάζεται.
Βέβαια, για κάποιον που είναι εξοικειωμένος με την στρατηγική θεωρία αυτή την θέση του Αμερικανού Αρχηγού δεν χρειάζεται να την διαβάσει σε κάποιο έγγραφο. Την θεωρεί ως δεδομένη εάν γνώριζε την στρατηγική άποψη των Αμερικανών για την περιφέρεια (και το ποια contingency plans θα επιστρατεύονταν), εάν γνώριζε την αδυναμία της λικνιζόμενης Αθήνας, εάν γνώριζε ποιοι ήταν αναλώσιμοι και ποιοι όχι στην Ανατολική Μεσόγειο μετά την εποχή της κρίσης της Κούβας και εάν γνώριζε το διακύβευμα του στρατηγικού ανταγωνισμού, καθώς επίσης και το πώς μπορούσε να βλέπουν οι ΗΠΑ την Ελλάδα και την Κύπρο υπό αυτές τις περιστάσεις (αλλά και αυτές που σχεδίαζαν με δεδομένο τον τρόπο που εξελισσόταν ο Ψυχρός Πόλεμος και η αναμέτρηση στην περίμετρο της Ευρασίας). Τώρα, υπό το πρίσμα των πιο πάνω μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσουν κάποιες κραυγές για κάποιες παρανοημένες φράσεις του Ράσκ αποσπασματικά παρμένες. Δεν χρειάζεται ακόμη να πει κανείς ότι ο Ράσκ μετά τον θάνατο του Κένεττυ ήταν από τους πιο παραγνωρισμένους υπουργούς εξωτερικών, θεσμός εξάλλου που στις ΗΠΑ είναι γνωστό ότι δεν παίζει και πολύ ρόλο παρά μόνο ως αγγελιαφόρος συχνά και παραπλανητικών μηνυμάτων. Για να μην χάνουμε τον χρόνο μας για όσους δεν το γνωρίζουν την στρατηγική την χαράσσουν τα επιτελεία του Πενταγώνου, δημιουργούνται πλήθος contingency plans πάντα υπό το πρίσμα των σταθερών της στρατηγικής μιας μεγάλης δύναμης, αυτά καταλήγουν στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και εκεί η διαχείρισή τους λαμβάνει χώρα ανάλογα με το πώς κινείται η δίνη μέσα στην οποία όπως είπαμε ρέουν απροσμέτρητοι παράγοντες όλων των επιπέδων.

Τελικά ο Μακάριος ελίχθηκε, ο Γρίβας αρνήθηκε να συμπράξει με πραξικοπήματα, οι Αθηναίοι επίδοξοι πραξικοπηματίες φοβήθηκαν τόσο αντιδράσεις εντός του Ελληνικού στρατού όσο και την νομιμοφροσύνη της πλειονότητας των κυπρίων στην κυβέρνησή τους. Η ΚΔ πήγε πιο πέρα. Τα contingency plans συνεχίστηκαν στην Αθήνα με αποστασίες και πολλά άλλα μέχρι και το 1967 που έγινε πραξικόπημα που έφερε ελλαδίτες και κύπριους σε φρικτή κατάσταση. Για να έλθουν οι άμυαλοι, μωροί και ευκολόπιστοι αρχές του 1970 να συμπράξουν στην ανατροπή της κυπριακής κυβέρνησης για να κάνουν την … Ένωση. Οι ίδιοι που αμέσως την επομένη δήλωναν υποταγή στα σχέδια των ξένων (σχετικό τεκμηριωμένο άρθρο με ονόματα του Ιγνατίου) και οι ίδιοι περίπου που στήριξαν με φανατισμό τα σχέδια Αναν. Φρικτά όλα αυτά και δηλωτικά των αιτίων της συμφοράς μας. Το ίδιο και το γεγονός ότι έχασα ήδη μισή ώρα να γράψω αυτά εδώ.

Εκφράζω την συμπάθειά μου και τα ειλικρινή φιλικά μου αισθήματα για όσους πασχίζουν «να γράψουν ιστορία» αλλά δυστυχώς όλα αυτά είναι αβάσιμα. Δεν είναι προτεραιότητά μου να συζητώ μαζί τους και κανένα λόγο δεν έχω να τους επιτιμώ για οτιδήποτε. Δεν αμφισβητώ προθέσεις αλλά καλά κάνουν και οι επίδοξοι ιστορικοί να καταλάβουν ότι οι προφητείες του παρελθόντος και οι καταδίκες προθέσεων είναι στην καλύτερη περίπτωση φαιδρά πράγματα. Ας δώσουν την ενέργειά τους στην αποτροπή της άλωσης της Κύπρου από την λαίλαπα του νέο-Οθωμανισμού. Τα υπόλοιπα είναι περιττά και η ιστορία των διεθνών σχέσεων θα γραφτεί όχι για να καταδικάσει κάποιους ή να δικαιώσει κάποιους άλλους αλλά για να αποτυπώσει την σταθερότητα κάποιων διαχρονικών ζητημάτων της διεθνούς πολιτικής όπως η σχέση ισχυρού και αδυνάμου. Ισχύς πάντως είναι και η γνώση των πάγιων χαρακτηριστικών της διεθνούς πολιτικής και κάποιες ιστοριογραφικές αφηγήσεις υποδηλώνουν κραυγαλέα άγνοια, δηλαδή μεγάλη αδυναμία σε παρόντα χρόνο.

Για να μην υπάρχουν αυταπάτες τονίζω και υπογραμμίζω ότι ούτε θα επανέλθω για να απαντήσω κατιτί εδώ ούτε και θα επισκεφτώ ξανά αυτή την σελίδα που νομίζω είναι ενδεικτική των εκτροχιασμών στο διαδίκτυο αλλά και του πόσο εύκολα μπορούν οι συζητήσεις αντί να εστιαστούν στα κύρια και ζωτικά εκτροχιάζονται σε διαπληκτισμούς προσωπικού βασικά χαρακτήρα που συνοδεύονται από άχαρες κραυγές και ψίθυρους. Να είστε όλοι καλά και υγιαίνοντες.

ΝΒ.
1. Ως συνήθως για αυτές τις παρεμβάσεις δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω πολύ περισσότερο για να επανέλθω για να διορθώσω φραστικά ή ορθογραφικά λάθη.
2. Παραθέτω το προαναφερθέν άρθρο του Ιγνατίου δηλωτικό της ημέτερης «ανθρωπολογίας” των δεκαετιών εκείνων στις χώρες όπου ζούσαν «Ιθαγενείς υποψήφιοι για σφαγιασμό» (κάτι που όπως ξέρουμε συνεχίζεται). Εντυπωσιακές πάντως είναι οι συνομιλίες των Αμερικανών μετά το πραξικόπημα με κάποιους και δέστε τις αναφορές του Ιγνατίου φροντίζοντας να κάθεστε. Για τέτοια είναι τα έγγραφα όχι για να κρίνουμε την έκβαση ρευστών και αστάθμητων στρατηγικών αναμετρήσεων στις συμπληγάδες των οποίων κάθε φρόνιμο κράτος φροντίζει να μην μπαίνει. Γιατί πρέπει να ξέρουμε τα κύρια αίτια. Τι δηλαδή ευκολόπιστη και εύπλαστη πολιτικοανθρωπολογία οδηγεί αμφότερα τα κράτη σήμερα στην άβυσσο και στην συμφορά

ΠΈΜΠΤΗ, 2 ΙΟΥΛΊΟΥ 2009 http://INFOGNOMONPOLITICS.BLOGSPOT.GR/2009/07/15.HTML#.URFF66VFVFY
Αποκαλύψεις για το ρόλο της ΕΟΚΑ Βʼ στο προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου

«Ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε λεπτομέρειες για την χρηματοδότηση», αναφέρει ένα τηλεγράφημα ημερομηνίας 8 Απριλίου 1974, στο οποίο καταγράφονται τα ονόματα του εφοπλιστή Ανδρέα Ποταμιάνου και ενός επιχειρηματία από την Λευκωσία. Σε άλλο τηλεγράφημα, της αμερικανικής πρεσβείας της Αθήνας, ημερομηνίας 9 Απριλίου 1974, περιλαμβάνεται μεν η διάψευση του κ. Ποταμιάνου, αλλά τονίζεται ξανά πως ο Μακάριος «δεν θα εκτόξευε την κατηγορία χωρίς να διαθέτει ισχυρή πληροφόρηση από τις μυστικές υπηρεσίες».
Ουάσιγκτον.- Από Μιχάλη Ιγνατίου
Οι μέρες πριν από το πραξικόπημα ήταν καταθλιπτικές για τα όργανα του Δημήτριου Ιωαννίδη στην Κύπρο. Ο ισχυρός άνδρας της ελληνικής χούντας έβλεπε το ένα μετά το άλλο τα στελέχη της ΕΟΚΑ Βʼ να συλλαμβάνονται, ενώ καλά κρατούσε και ο αγώνας εξόντωσης μεταξύ των ηγετών της οργάνωσης που ίδρυσε ο Γρίβας, τον Σεπτέμβριο του 1971. Μετά από το κάρφωμα και την σύλληψη του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στις 11 Ιουλίου 1974, απέμειναν κυρίαρχοι του παιγνιδιού όσοι από τους τομεάρχες είχαν κατευθείαν επαφή με τον Ιωαννίδη, από την ημέρα που πέτυχαν να εκδιώξουν τον Γεώργιο Καρούσο και να τον παραδώσουν στη χούντα. Είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο, ότι μία ώρα πριν από την σύλληψη του Παπαδόπουλου, αξιωματικός του Εφεδρικού Σώματος έλαβε μήνυμα από στέλεχος της ΕΟΚΑ Βʼ, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι «τα περιστέρια είναι στο ψυγείο».

Λίγα λεπτά μετά την σύλληψη του Παπαδόπουλου και άλλων στελεχών της ΕΟΚΑ Βʼ, ο Μακάριος έλαβε τηλεφώνημα από τον Τάκη Τσαγγάρη, με το οποίο του ανακοίνωνε την μεγάλη επιτυχία του Εφεδρικού Σώματος. Η πρώτη κίνηση που έκανε, ήταν να επικοινωνήσει με την αμερικανική πρεσβεία και να ζητήσει από τον πρέσβη Ρότζερς Ντέϊβις, ο οποίος στις 10 του μήνα είχε υποβάλει τα διαπιστευτήριά του, να τον επισκεφθεί ξανά στο Προεδρικό Μέγαρο. Ενοιωθε, όπως είπε στον Ντέϊβις, ότι η οργάνωση του Γρίβα έφτανε στο τέλος της. Ο Αμερικανός πρέσβης διέκρινε σημάδια αλλαζονείας στον Αρχιεπίσκοπο, αλλά δεν διαφώνησε μαζί του, αντίθετα τον ενθάρρυνε. Και οι δύο τους, λογάριαζαν χωρίς τον Ιωαννίδη, τους αξιωματούχους της CIA, με επικεφαλής τον Γκας Αβρακώτο, οι οποίοι τον είχαν υπό τον έλεγχο τους, και τον Χένρι Κίσιγκερ, που είχε δική του ατζέντα αναφορικά με τον Μακάριο, την Κύπρο και τις «σχέσεις οργής» με τους Σοβιετικούς. Η αμερικανική διπλωματική υπηρεσία, στην Κύπρο και στην Ελλάδα, είχε μεσάνυχτα για τους διαύλους επικοινωνίας της Ουάσιγκτον με τον Ιωαννίδη και την ΕΟΚΑ Βʼ, και είναι χαρακτηριστικό ότι στα διπλωματικά τηλεγραφήματα, διακρινόταν έντονη, μερικές φορές, διάθεση κριτικής στον αρχηγό της ΕΣΑ και στους ανθρώπους του στο νησί.
Η διαφαινόμενη εξάρθρωση της ΕΟΚΑ Βʼ, ανησύχησε τον Ιωαννίδη. Ετσι, έλαβε άμεσα τις αποφάσεις του και προχώρησε στην πραγματοποίηση του πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου. Στις 15 Ιουλίου 1974, και ενώ ο Αρχιεπίσκοπος φτάνοντας στη Λευκωσία από το Τρόοδος ήταν βέβαιος για τη νίκη του εναντίον της χούντας, τα άρματα μάχης της Εθνικής Φρουράς είχαν περικυκλώσει το Προεδρικό Μέγαρο. Την αναγγελία για την επικράτηση των πραξικοπηματιών, ακολούθησε η κινητοποίηση της πολεμικής μηχανής της Τουρκίας, η οποία –με την βοήθεια των Αμερικανών- εισέβαλε στην Κύπρο…

Το τελευταίο διάστημα, ομάδες ερευνητών και δημοσιογράφων, ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος, κατάφεραν να επιτύχουν την δημοσιοποίηση σειράς εγγράφων για την ΕΟΚΑ Βʼ, τα οποία βρίσκονται στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου, καθώς έχουν τοποθετηθεί σε ειδικές επίσημες ιστοσελίδες της αμερικανικής κυβέρνησης. Τα περισσότερα αναφέρονται στην δράση της οργάνωσης, στον τρόπο αντιμετώπισης της από την κυβέρνηση του Μακάριου και στην χρηματοδότησή της, με αναφορές σε δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου, οι οποίες –και εδώ είναι το περίεργο- δεν αμφισβητούνται από τους Αμερικανούς διπλωμάτες. «Ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε λεπτομέρειες για την χρηματοδότηση», αναφέρει ένα τηλεγράφημα ημερομηνίας 8 Απριλίου 1974, στο οποίο καταγράφονται τα ονόματα του εφοπλιστή Ανδρέα Ποταμιάνου και ενός επιχειρηματία από την Λευκωσία. Σε άλλο τηλεγράφημα, της αμερικανικής πρεσβείας της Αθήνας, ημερομηνίας 9 Απριλίου 1974, περιλαμβάνεται μεν η διάψευση του κ. Ποταμιάνου, αλλά τονίζεται ξανά πως ο Μακάριος «δεν θα εκτόξευε την κατηγορία χωρίς να διαθέτει ισχυρή πληροφόρηση από τις μυστικές υπηρεσίες».

Οι Αμερικανοί δείχνουν πρωτόγνωρο ενδιαφέρον για την σύγκρουση του Μακάριου με την ΕΟΚΑ Βʼ, ιδιαίτερα τις ημέρες που προηγήθηκαν και ακολούθησαν την ανακήρυξή της σε παράνομη τρομοκρατική οργάνωση, με αποτέλεσμα να αφήνεται μία παράξενη γεύση στον αναγνώστη των εγγράφων, ότι οι συγγραφείς τους δεν ήταν ενθουσιασμένοι με τις προοπτικές ήττας που διαφαινόταν για τα μέλη της.

Μετά το πραξικόπημα και την εισβολή, η αμερικανική πρεσβεία στην Λευκωσία λαμβάνει εντολή από την Ουάσιγκτον να προσεγγίσει την πολιτική και στρατιωτική πτέρυγα της οργάνωσης. Ο ίδιος ο Αμερικανός πρέσβης, ο οποίος δολοφονείται μετά την δεύτερη εισβολή –μέχρι τώρα επικρατεί η άποψη ότι τον εκτέλεσαν άνδρες της ΕΟΚΑ Βʼ- ξεκινά κύκλο επαφών και μέσα από τα τηλεγραφήματα του προς τον Χένρι Κίσιγκερ, δείχνει να καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι για την οργάνωση αποφασίζει ο Κ.Κ., «ο πρώτος μεταξύ ίσων», όπως γράφει χαρακτηριστικά, για τον τομεάρχη της οργάνωσης. Ετσι, διευθετείται συνάντηση μαζί του, τα συμπεράσματα της οποίας καταγράφονται με απόρρητο τηλεγράφημα προς τον τότε υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο έχει αποχαρακτηριστεί χωρίς να υποστεί λογοκρισία. Παράλληλα, αποστέλλεται με τον διπλωματικό σάκκο, εμπεριστατωμένο σημείωμα προς τον Κίσιγκερ, το οποίο –παρά τις προσπάθειες των ερευνητών- δεν έχει αποχαρακτηριστεί, άρα, αν και το κατέχουν, υπόκεινται στις συνέπειες του αμερικανικού νόμου εάν το δημοσιεύσουν.

Το αποχαρακτηρισμένο έγγραφο, με ημερομηνία 13 Αυγούστου 1974, δημοσιεύεται σήμερα αυτούσιο. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ο Ρότζερ Ντέϊβις παρουσιάζει τους ηγέτες της ΕΟΚΑ Βʼ ως «μετριοπαθείς» και «λογικούς», «νόμιμους» και «ρεαλιστές», ενώ προβλέπει ότι θα συμπράξουν πολιτικά με τον Γλαύκο Κληρίδη –αποτελεί επιθυμία και της Ουάσιγκτον- κάτι που συνέβη στη συνέχεια και ισχύει μέχρι σήμερα, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της οργάνωσης δηλώνουν υποστηρικτές του ΔΗΣΥ. Από το κείμενο, αφαιρέσαμε τα ονόματα των στελεχών της οργάνωσης, τα οποία περιλαμβάνονται στο αμερικανικό έγγραφο, που δημοσιεύεται στη συνέχεια, χωρίς καμία άλλη αλλαγή:

Θέμα: Η Ελληνοκυπριακή Δεξιά – Πρώτες εντυπώσεις

1. Από τα τέλη Ιουλίου έχουμε έρθει σε επαφή με διάφορα νέα πρόσωπα από την Ελληνοκυπριακή Δεξιά, που επανεμφανίστηκαν. Οι περισσότεροι απʼ αυτούς αποσύρθηκαν απο τη πολιτική σκηνή όταν ο Κληρίδης προχώρησε σε ανασχηματισμό (σ.σ.: εννοεί της παράνομης πραξικοπηματικής «κυβέρνησης» του Νίκου Σαμψών). Αναμένουμε όμως οτι θα «ακούσουμε» από αυτούς σύντομα, ιδιαίτερα τώρα που ο σκοπός τους έχει κερδίσει νομιμότητα και πολιτικό σεβασμό. Μερικοί απʼ αυτούς δεν έχουν οπαδούς, απολάμβαναν όμως της πλήρους υποστήριξης της Αθήνας στις 15 Ιουλίου, που αποτελεί μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο, και είναι σχεδόν βέβαιο οτι θα διατηρήσουν αυτή τη στήριξη. Δέχονται μάλιστα, πολύ θετικά την επικοινωνία με τους εκπροσώπους της αμερικανικής κυβέρνησης, και έδειξαν ενδιαφέρον να κρατήσουν ανοικτό το κανάλι (σ.σ.: με την αμερικανική πρεσβεία).

2. Τα στελέχη είναι τα κάτωθι: Π.Δ., Κ.Σ. (ΕΣΕΑ), Γλ. Κ. (ΕΣΕΑ), Κ.Α. (δικηγόρος κρατουμένων της ΕΟΚΑ Βʼ), Γ.Δ. (αρχηγός της ΕΟΚΑ Βʼ στη Πάφο), Α.Χ. (αρχηγός της ΕΟΚΑ Βʼ στη Λευκωσία), Α.Π., Σ.Π., και ο πλέον σημαντικός, ο Κ.Κ., ο «πρώτος μεταξύ ίσων», και ο πιο έμπειρος απο τους αρχηγούς της ΕΟΚΑ Βʼ. (Πλήρεις αναφορές με άκρως ενδιαφέρουσες πληροφορίες θα ακολουθήσουν με τον διπλωματικό σάκκο).

3. Παρά την κάποια διάσταση απόψεων, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να θαυμάσει την συστηματική συμμόρφωση προς τις επιταγές της λογικής, και την μετριοπάθεια με την οποία τα στελέχη αυτά αντιλαμβάνονται τα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου. Ο Α.Χ. είναι ο πλέον φανατικός. Σκοπός αυτού του μηνύματος, είναι να συμπυκνώσουμε και να αναδείξουμε κοινά θέματα εντός περιεχομένου από την παρατεταμένη συζήτηση με τον Κ.Κ. και να αποφύγουμε τις πρώτες εντυπώσεις οι οποίες, τονίζουμε, πρόκειται να αλλάξουν, καθώς θα συνεχίζουμε τις επαφές μέσα στις επόμενες εβδομάδες.

4. Στις 10 Αυγούστου ο Κ.Κ. υπέδειξε τα κάτωθι θέματα ως στόχους της ΕΟΚΑ Βʼ.

Α. Σταθερότητα στο εσωτερικό: (Ο Κ.Κ.) κατέταξε το στόχο αυτό πρώτο για όλους τους εθνικιστές Ελληνοκύπριους. Συμπεριλαμβάνει τον προοδευτικό αφοπλισμό όλων των ομάδων του νησιού και κατʼ αρχάς αυτών του Λυσσαρίδη καθώς και άλλων αριστερών, οι οποίοι, κατά τη κρίση μας είναι επικίνδυνοι, αλλά μπορούμε να τους ελέγξουμε (we view as dangerous, but manageable). Οι άνδρες της ΕΟΚΑ Βʼ θα βοηθήσουν σʼ αυτή την προσπάθεια. Είναι -(εννοεί τα μέλη της ΕΟΚΑ Βʼ)- σε απόλυτη πειθαρχία και εργάζονται ως έκτακτοι στην αστυνομία και την Εθνική Φρουρά. Το θέμα που προκύπτει είναι ότι η κυβέρνηση Κληρίδη γνωρίζει ποιοί απʼ αυτούς ανήκουν στην ΕΟΚΑ Βʼ , τον οπλισμό που διαθέτουν, κ.ο.κ. Παρά ταύτα η κυπριακή κυβέρνηση δεν δίνει αναφορά ούτε ελέγχει όλους αυτούς τους άνδρες, όπως παραδέχθηκε ο Ξ.Κ. στις 12 Αυγούστου.

Β. Μακάριος: Προς το παρόν, οποιαδήποτε αναφορά στο θέμα επιστροφής του Μακάριου, παραμένει πολιτικός δυναμίτης. Αυτό είναι το σημαντικό κριτήριο εκ μέρους του Κ.Κ., δεδομένου του μακροχρόνιου αγώνα της ΕΟΚΑ Βʼ κατά του Μακάριου. Αλλοι δεξιοί είναι ανοιχτά κατά της επιστροφής του και δεν δέχονται συζήτηση.

Γ. Υποστήριξη στον Κληρίδη: Οσο ο Κληρίδης εργάζεται προκειμένου να επιβάλει την σταθερότητα στο εσωτερικό και δεν δίνει καμία ένδειξη οτι σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τη κατασταλτική πολιτική του μακαριακού καθεστώτος, οι άνδρες της ΕΟΚΑ Βʼ θα τον στηρίζουν. Ο Κ.Κ. υποστήριξε οτι η προσωπικότητα είναι λιγότερο σημαντική απο τις πράξεις του καθενός. Και για το λόγο αυτό δεν επηρεάζεται απʼ τον ανασχηματισμό του υπουργικού συμβουλίου (σ.σ.: εννοεί την αλλαγή της πραξικοπηματικής «κυβέρνησης» Σαμψών). Υποστήριξε οτι η ΕΟΚΑ Βʼ είχε προτείνει όπως ο Κληρίδης διατηρήσει το υπουργείο Εσωτερικών. Θα ήταν μία ένδειξη καλής θέλησης και ότι δεν προσδοκά σε προσωπικά πολιτικά ωφέλη. Ο Κ.Κ. αρνήθηκε ανοιχτά οτι η ΕΟΚΑ Βʼ είχε απειλήσει τον Κληρίδη ή τους υπουργούς του τις πρώτες ημέρες μετά την 23η Ιουλίου.

Δ. Την εξουδετέρωση των ύποπτων προσώπων: Ο Κ.Κ. είπε οτι η ΕΟΚΑ Βʼ δεν θέλει την εκκαθάριση της αστυνομικής υπηρεσίας, παρά μόνο στις πιο οφθαλμοφανείς περιπτώσεις. (Ο Α.Χ. επιθυμεί την ολοκληρωτική εξουδετέρωση των υπόπτων). Μαζί με άλλους επιμένει στην σχολαστική τήρηση των νομικών διαδικασιών (δίκες και πειθαρχικές ακροάσεις) προκειμένου να διαχειριστούν αυτά τα προβλήματα. Προσπαθούν συνειδητά να διαχωρίσουν τη μέθοδο τους, απʼ αυτή των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων που έκανε ο Μακάριος, για «λόγους δημοσίου συμφέροντος». Ο Κ.Κ. προτιμάει να αφήσει όλους τους υποστηρικτές του Μακάριου και τους αριστερούς σε ασήμαντες υπηρεσίες υπο άγρυπνη επιτήρηση. Σημείωσε οτι οι άνδρες του εφεδρικού σώματος του Μακάριου και η (μακαριακή) αστυνομική ιεραρχία είναι ακόμα στα πράγματα αν (και το εφεδρικο) έχει διαλυθεί.

Ε. Απόσυρση των τουρκικών δυναμέων: Ο Κ.Κ. ήταν αμετακίνητος σʼαυτό το θέμα, επισημαίνοντας την ολοκληρωτική δέσμευση, στην πίστη και την καρδιά των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Βʼ στην «ελληνικότητα» του νησιού. Πιστεύει οτι η λύση του Κυπριακού ζητήματος είναι δυνατή εάν αποσυρθούν οι τουρκικές δυνάμεις. Οταν πιέστηκε να προσδιορίσει (τα λεγόμενά του), παραδέχθηκε οτι η λύση πρέπει να βασίζεται σε ένα «ανεξάρτητο κράτος» χωρίς ωστόσο, να αποκλείεται δια παντώς η ένωση. Εν ολίγοις, η ΕΟΚΑ Βʼ φαίνεται να έχει βάλει στο ράφι προς το παρόν τον αγώνα για την ένωση, και να δίνει προτεραιότητα, πρώτον, στη τουρκική απειλή και δεύτερον, στην εύθραυστη ελληνοκυπριακή πολιτική σκηνή.

Ζ. Εκλογές: Ο Κ.Κ. είπε ότι είναι πολύ νωρίς για να τοποθετηθεί στο θέμα, αλλά εξέφρασε την άποψη οτι η ΕΟΚΑ Βʼ και η ΕΣΕΑ μπορεί να μην παραμείνουν ξεχωριστές οντότητες στη μετά-μακαριακή πολιτική κατάσταση. Οι περισσότεροι δεξιοί προβλέπουν ένωση των εθνικιστικών δυνάμεων γύρω απο τον Κληρίδη, ενδεχόμενο το οποίο ο Κ.Κ. άφησε να εννοηθεί, αλλά αρνήθηκε να σχολιάσει. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που επιθυμούν εκλογές σύντομα.

Η. Υποψίες για τις ΗΠΑ και την Βρετανία: Ο Κ.Κ. αναφέρθηκε σε ασύστατες φήμες για αμερικανική βοήθεια προς τους Τούρκους, και για κατασκοπεία κατά των Ελλήνων. Άκουσε την αντιπαράθεση των επιχειρημάτων μας και δεν συνέχισε το θέμα. Κατά γενικό κανόνα, η δεξιά παράταξη τρέφει για τη Βρετανία χειρότερα συναισθήματα απʼ ότι για τις ΗΠΑ.

5. Σχόλιο: Οι αξιωματούχοι της πρεσβείας έμειναν κατάπληκτοι από τον γενικό τόνο νομιμότητας, ρεαλισμού και «μετριοπάθειας» που διατύπωσαν ο Κ.Κ. και οι άλλοι. Το τραύμα της τουρκικής εισβολής και κατοχής, μπορεί να είναι η αιτία της στάσης που εξαναγκάστηκε να τηρήσει η ελληνοκυπριακή δεξιά, τουλάχιστον προς το παρόν. Χωρίς αμφιβολία, η ανάληψη πολιτικού ρόλου από το μισητό εχθρό τους, τον Μακάριο, και η απουσία του ευέξαπτου Γρίβα ήταν επίσης ένας σημαντικός παράγοντας που τους επηρεάσε. Η τραγωδία της Κύπρου είναι οτι τα μέλη αυτής της ομάδας φαίνεται να δείχνουν πολύ λίγο ρεαλισμό, (αν και τον δείχνουν) πολύ αργά. Αναρωτηθήκαμε εάν οι προηγούμενες απόψεις μας όσον αφορά στην ΕΟΚΑ Βʼ και την άκρα δεξιά (συνήθως φιλτραρισμένες μέσα από αναφορές των εχθρών τους) ήταν εσφαλμένες, ή αν τώρα, τα μέλη της συγκεκριμένης αυτής ομάδας θεωρούν τους εαυτούς τους ως πιο υπεύθυνο για τους λόγους που σημειώθηκαν.

6. Είμασταν ενημερωμένοι για τα συνεχιζόμενα ρήγματα στην δεξιά. Ο Α.Χ. δεν είναι ο μοναδικός που θέλει την εκκαθάριση συγκεκριμένων «διαφωτιστών» των μαζών πριν τις εκλογές. Χαρακτηριστικά, η διακήρυξη της 8ης Αυγούστου κάποιων δεξιών ομάδων (κυρίως της ΕΟΚΑ, της ΕΣΕΑ, του ΣΑΠΕΛ, της ΣΕΚ) ήταν μια παρωδία πραγματικότητας και φαντασίας, η οποία αργότερα συμπεριέλαβε και την υπόσχεση για αυτοδιάθεση/ένωση και την ανάδευση του εκκλησιαστικού ζητήματος (το οποίο οι περισσότεροι Κύπριοι απʼ τον Κληρίδη και κάτω θέλουν να το αφήσουν να βράσει στο δικό του ζουμί, εξουδετερώνοντας έτσι την εκκλησία της Κύπρου ως πολιτικό όπλο). Ο ηγέτης της ΕΣΕΑ, ο Γλ.Κ., είπε οτι ειλικρινά κάποιες απʼ τις εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν στην διακήρυξη, ήταν προς εξευμενισμό των εξτρεμιστικών ομάδων. Γενικότερα ωστόσο, η δεξιά πλευρά μιλάει ελάχιστα αυτές τις μέρες για το θέμα της ένωσης.

7. Είναι σημαντικές οι επιπλοκές, απο τα προαναφερθέντα, για τη θέση του Κληρίδη. Αν ο Κ.Κ. τα λέει σωστά, ο Κληρίδης είναι τώρα πιο ασφαλής απʼ ότι πιστεύαμε αρχικά –το πίστευε και ο ίδιος και οι υπουργοί του. Η θέση του είναι ακόμα επισφαλής, αλλά η ΕΟΚΑ Βʼ και άλλες ομάδες, μέχρι τώρα, φαίνεται να δίνουν σʼ αυτόν και στο υπουργικό του συμβούλιο, τον χρόνο για να βάλει μερικά πράγματα στη θέση τους. Όλοι έχουν παραδεχθεί οτι δεν περιμένουν «θαύματα» απʼ τη Γενεύη, παρόλο που είναι δύσκολο να καθορίσουν τα όρια ανεκτικότητας όσον αφορά στην απόσυρση των τουρκικών δυνάμεων.

8. Δύο είναι οι κίνδυνοι που απειλούν τη θέση του Κληρίδη από την Δεξιά:

Α. Η ύστατη ανικανότητα να δεχθούν μια ενισχυμένη τουρκική παρουσία στο νησί. Αν η (σύνοδος της) Γενεύης καταλήξει σε δυσάρεστο διακανονισμό για την ενωτική δεξιά (και όπως όλα δείχνουν, μάλλον εκεί θα καταλήξει), η ΕΟΚΑ Βʼ σίγουρα θα εναντιωθεί με βιαιότητα κατά της κυπριακής κυβέρνησης και των θέσεων των Τούρκων. Εχουμε δει ανάλογους υπανιγμούς στον Τύπο. Δεν αποκλείουμε το ενδεχόμενο, με το χρόνο, να διευρυνθεί ο ρεαλισμός της δεξιάς. Γιʼ αυτό είναι αναγκαία η προσεκτική συνεισφορά του Κληρίδη. Προς το παρόν ωστόσο, ο Κληρίδης φαίνεται να πράττει σωστά και να επιμένει στη δέσμευση για απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων και για την αποφυγή αυστηρών γεωγραφικών προσδιορισμών, ουτως ώστε να κρατήσει ενωμένη την πολιτική του βάση.

Β. Οποιαδήποτε νύξη για προσφυγή σε μέτρα όπως αυτά του Μακάριου (συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, παρακρατικούς βομβαρδισμούς) εναντίον πολιτικών αντιπάλων θα προκαλέσουν καταιγισμό αντιδράσεων, ιδιαίτερα απο την ΕΟΚΑ Βʼ. Αυτό συνεπάγεται περαιτέρω κίνδυνο, εάν η αριστερά προχωρήσει σε προβοκάτσιες, για να προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις.

9. Καταλήγοντας, διαφαίνεται αμυδρή ενθάρρυνση για την αμερικανική θέση αναφορικά για την Κύπρο. Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, ηγετικοί παράγοντες της ακροδεξιάς είναι δεκτικοί και πρόθυμοι να διατηρήσουν επαφή μαζί μας. Σκοπεύουμε να πιέσουμε γι΄αυτό το πλεονέκτημα, δεδομένου οτι τα μέλη αυτής της ομάδας ενδέχεται να αναλάβουν σημαντικό πολιτικό ρόλο στο μέλλον.

(Υπογραφή) Ρότζερ Ντέϊβις

Πηγές:

1. Αποχαρακτηρισμένο εμπιστευτικό τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Λευκωσίας προς τον Χένρι Κίσιγκερ, 8 Απριλίου 1974

2. Περιορισμένος αριθμός παραληπτών – Αποχαρακτηρισμένο τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Αθήνας προς τον Χένρι Κίσιγκερ, 9 Απριλίου 1974

3. Αποχαρακτηρισμένο απόρρητο τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Λευκωσίας προς τον Χένρι Κίσιγκερ, 13 Αυγούστου 1974

4. Περιορισμένος αριθμός παραληπτών – Αποχαρακτηρισμένο τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Λευκωσίας προς τον Χένρι Κίσιγκερ, 11 Ιουλίου 1974

5. Περιορισμένος αριθμός παραληπτών – Τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Λευκωσίας προς τον Χένρι Κίσιγκερ, 12 Ιουλίου 1974 – Παραμένει απόρρητο.

6. Τα Μυστικά Αρχεία του Κίσιγκερ (Εκδόσεις Λιβάνη)
greeknews

Αποκαλύψεις για το ρόλο της ΕΟΚΑ Βʼ στο προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου
JULY 21, 2008 BY GREEK NEWS LEAVE A COMMENT
5 http://www.greeknewsonline.com/?p=8953
Ουάσιγκτον.- Από Μιχάλη Ιγνατίου
Οι μέρες πριν από το πραξικόπημα ήταν καταθλιπτικές για τα όργανα του Δημήτριου Ιωαννίδη στην Κύπρο. Ο ισχυρός άνδρας της ελληνικής χούντας έβλεπε το ένα μετά το άλλο τα στελέχη της ΕΟΚΑ Βʼ να συλλαμβάνονται, ενώ καλά κρατούσε και ο αγώνας εξόντωσης μεταξύ των ηγετών της οργάνωσης που ίδρυσε ο Γρίβας, τον Σεπτέμβριο του 1971. Μετά από το κάρφωμα και την σύλληψη του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στις 11 Ιουλίου 1974, απέμειναν κυρίαρχοι του παιγνιδιού όσοι από τους τομεάρχες είχαν κατευθείαν επαφή με τον Ιωαννίδη, από την ημέρα που πέτυχαν να εκδιώξουν τον Γεώργιο Καρούσο και να τον παραδώσουν στη χούντα. Είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο, ότι μία ώρα πριν από την σύλληψη του Παπαδόπουλου, αξιωματικός του Εφεδρικού Σώματος έλαβε μήνυμα από στέλεχος της ΕΟΚΑ Βʼ, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι «τα περιστέρια