Για «Κερένσκυ» του Φίνι πάει ο Μπερλουσκόνι.
Μετά την κομματική ενοποίηση των κεντροακροδεξιών με τους φασίστες, στην άλλοτε πρωτοπόρα χώρα του Γαριβάλδη και του Γκράμσι, ο δρόμος προς την ύπατη εξουσία για το επιγονίδιο του Ντούτσε είναι ανοιχτός…
Οπως το φρικτό στόμα της φάουσας Γοργώς
Μάλλον την κυρία Ρεπούση θα έχει διαβάσει ο κ. Ομπάμα! Δεν εξηγείται αλλιώς η λαμπρή του μόρφωση, ούτε η ιδεολογική χρήση της ιστορίας εκ μέρους του
ωσάν να ‘ναι η έρμη κάτι σαν σκλάβα, εκεί στην Ντίξιλαντ, γύρω στα 1860, υποχρεωμένη να διασκεδάζει τον αφέντη της πριν να του φτιάξει αυγά μάτια με μπέικον (και μετά).
Καθ’ ότι μιλώντας στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κατάφερε μέσα σε δύο προτάσεις να πει 15 ψέματα, υπερβαίνοντας ακόμα και τον Πρόεδρο Πίθηκα Μπους ο οποίος σε αντίστοιχες περιπτώσεις κατάφερνε να πει δέκα ψέματα και τρεις μαλακίες μένοντας έτσι πίσω στο σκορ από τον τρέχοντα ναρκισσοφανφαρόνο κατά δύο πόντους.
……………………………….
Στη μνημειώδη λοιπόν αυτήν ομιλία του ο χαρισματικός (στην ευκολία του με τις ευκολίες) ηγέτης του ψευτοελεύθερου κόσμου είπε ότι: «Στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία θα μπορούσε να είχε υποκύψει στις ξένες δυνάμεις που προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τα εδάφη της ή να αναστήσουν μια αρχαία αυτοκρατορία».
Επειδή προφανώς ο κυρ Ομπάμα δεν εννοούσε στο καταπληκτικό αυτό χωρίον τους Ιταλούς οι οποίοι «συνωστίζονταν» νοτίως της Σμύρνης και έως την Αλικαρνασσό στην αντίστοιχη ζώνη κατοχής τω καιρώ εκείνω, μάλλον τα έχωσε σε μας, οι οποίοι τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι (Αγγλίας-Γαλλίας-ΗΠΑ) περάσαμε απέναντι το 1919 και φθάσαμε στη Συμφορά της Μικρασίας τρία χρόνια αργότερα…
Ξεχνάει ο κυρ Ομπάμα τις θέσεις των ΗΠΑ τότε; και ως νικήτριας χώρας, και ως μέλους της Κοινωνίας των Εθνών; – τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήθελε να ανασυστήσει ο τότε Πρόεδρος Γουίλσον και το Εβδομο Σύνταγμα Ιππικού της Αλαμπάμα; Ξεχνάει ο κυρ Ομπάμα ότι οι ΗΠΑ κατ’ εξοχήν ήθελαν τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; ξεχνάει την ανάλογη προς τούτο «εντολή» (και) των ΗΠΑ μέσω ΚτΕ;
***
Η περίπτωση Ομπάμα (όπως η περίπτωση Ρεπούση, Γκρούεφσκι, Σόρος κι άλλων ομοιότροπων) αποδεικνύει όχι μόνον πόσο τζούφια είναι η προπαγανδιστική χρήση της ιστορίας, αλλά και πόσον επικίνδυνη.
«Ιδρύσατε», συνέχισε απτόητος ο Ομπάμα, «μια δημοκρατία που απολαμβάνει του σεβασμού ολόκληρου του κόσμου»!!! Αυτό να λέγεται! Αλλο δεν έχει στον νου του ο πάσα εις πολίτης σε αυτόν τον μάταιο κόσμο απ’ το να σέβεται την τουρκική δημοκρατία για τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά πραξικοπήματα σε αυτήν τη χώρα, τους χιλιάδες νεκρούς, εκτοπισμένους και φυλακισμένους,
για το ιδιότυπο μιλιταριστικό-χρηματιστικό-επιχειρηματικό σύστημα (στρατηγών-γιάπηδων-αγάδων) που κυβερνά αυτόν τον δύστυχο λαό (γνωστό κι ως «βαθύ κράτος») με το κνούτο στο χέρι (στις πιο απάνθρωπες φυλακές), με δολοφονίες κατ’ εξακολούθησιν πολιτικών, πολιτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, μια δημοκρατία φημισμένη για τις ανθρωπιστικές επιδόσεις της στο Κουρδιστάν, την ανοχή της απέναντι στις μειονότητες (εθνικές και θρησκευτικές) κι οπωσδήποτε την αγάπη της στα ζώα
όπως αποδεικνύει η μανία της να πάρει πάνω της την έρευνα και διάσωση των ψαριών στο Αιγαίο – μάλιστα ώς τις δυτικές του εσχατιές, περί το Γιβραλτάρ, αν με εννοείτε.
Πράγματι η τουρκική δημοκρατία,
αυτό το αγλάισμα ευνομίας και ισηγορίας, που κάνει τον Διαφωτισμό να φαίνεται σαν φτωχός μαθητής του Βεζύρη Ασκί Ασκέρ Μπαταχτσί με τ’ όνομα, παρ’ ότι η ίδια δεν διαθέτει Γκουαντάναμο, είναι εφάμιλλη (πάντα ως δημοκρατία) με την υπερατλαντική τοιαύτη -αλλοιώς δεν εξηγείται ο τόσος και τέτοιος θαυμασμός του κ. Ομπάμα- πώς
το έλεγε εκείνο το ωραίο (και βαθειά πονεμένο) ο τρομερός Ασίζ Νεζίν, «Ο καφές και η Δημοκρατία»- ε τώρα λοιπόν όλοι, έμπλεοι ενθουσιασμού, μπορούμε να αναφωνήσουμε: «Ο Ομπάμα και η Δημοκρατία»!
Μάλιστα.
Στο στόμα ανθρώπων όπως ο Ομπάμα τα λόγια δεν χάνουν απλώς το νόημά τους, αλλά είναι μόνον για κατανάλωση – ο τύπος ομιλεί αναλόγως του ακροατηρίου του• για να το κολακεύσει• ουδόλως εννοεί ό,τι λέει (φράγκο δεν δίνει για τη δημοκρατία στην Τουρκία αυτός ο μελαχρινούλης Αγγλοσάξωνας). Πράγμα που ήδη έχουν αντιληφθεί πολλοί από τους Αμερικανούς που τον υποστήριξαν και τώρα τον αποδοκιμάζουν (όπως ο Μπομπ Ντύλαν), όταν δεν τον παίρνουν στο ψιλό. Ή δεν τον προσβάλλουν δημοσίως, σε εθνικό δίκτυο, όπως δημοσιογράφος του CBN που τον ρώτησε, εμβρόντητος διότι ο Πρόεδρος χαχάνιζε με την κρίση, «αν είναι μεθυσμένος»!! Κι ο Ομπάμα, αντί να τον σκίσει, συνέχισε να χαζογελάει λέγοντας ότι «χρειάζεται και κάποιο χιούμορ σε τέτοιες περιπτώσεις»! (όπως των 750.000 νέων ανέργων, μόνον μέσα στον Μάρτιο, στις ΗΠΑ;)…
Τέτοιων ανθρώπων τα εύκολα εύγε προς την τουρκική δημοκρατία έχουν την ίδια αξία με τα χαχανά τους για τις ανθρώπινες τραγωδίες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, την πατρίδα τους.
Ομως ο Πρόεδρος Ομπάμα έχει στα χέρια του τα όπλα.
Και «μπροστά στα όπλα, σιωπούν οι νόμοι», ως έκπαλαι γνωστόν…
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.IV.2009 stathis@enet.gr
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=33605
.