Καθημερινά βιώνουμε όλοι την πολυδιάστατη κρίση της κοινωνίας μας. Μια κρίση που αφορά, όχι μόνο την βιτρίνα, δηλαδή την κοινωνική και πολιτική ζωή και την οικονομία, αλλά κυρίως τις αρχές και τις αξίες αυτού του λαού.
Για κάποιον, που μπορεί με νηφαλιότητα και ψυχραιμία να αποτιμήσει αυτό που ζούμε σήμερα στην πατρίδα μας, η κρίση είναι σαφώς πνευματική. Έχουμε χάσει σαν λαός τον προσανατολισμό μας. Πορευόμαστε στο παρόν, έχοντας σχεδόν κοπεί από τις ρίζες μας, από την παράδοσή μας, από τα νάματα που νοηματοδοτούσαν τη ζωή των Ελλήνων και τους έκαναν να μεγαλουργούν για αιώνες. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι συνειδητή επιλογή των Ελληνικών κυβερνήσεων εδώ και πολλά χρόνια που απλά υπακούουν στα κελεύσματα των κατά καιρούς «προστατών» μας, των βαρόνων του τύπου και των χορηγών, των πολιτικών τους κομμάτων. Έτσι αντί της Ελληνορθόδοξης παράδοσης τρεφόμαστε σαν λαός με τα πολιτιστικά σκουπίδια της Δύσης και το μέλλον μας διαγράφεται ζοφερό… ακόμη χειρότερο από το παρόν. Αυτό προοιωνίζεται όσο κι αν οι μεν γαλάζιοι κυβερνώντες, μας λένε ότι όλα θα πάνε καλύτερα, – όπως κάθε χρόνο άλλωστε! Κάθε χρόνο εισπράττουμε την ίδια υπόσχεση αλλά κάθε χρόνο βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στο χάος! Οι πράσινοι, από την άλλη μεριά οι οποίοι βρίσκονται εν αναμονή – σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις – της εξουσίας, προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα μύρια όσα προβλήματα της χώρας μας, προέκυψαν τα τελευταία χρόνια με παρθενογένεση και έχουν έτοιμες λύσεις για όλα, λες και δεν ήσαν αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα σχεδόν επί είκοσι χρόνια, αλλά κάποιο άλλο κόμμα, από τον πλανήτη Άρη.
Ένα από τα δομικά και θεμελιώδη στοιχεία μιας κοινωνίας είναι η παιδεία που παρέχει στους νέους της, τα αποτελέσματα της οποίας είναι ορατά στο πέρασμα των χρόνων.
Είναι σαφές ότι τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια της χώρας δεν ανταποκρίνονται, πλην εξαιρέσεων, στο ρόλο τους. Το σχολείο δεν είναι ελκυστικό, έχει χάσει την εμπιστοσύνη των μαθητών, οι οποίοι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι οπαδοί της ήσσονος προσπάθειας και του χαβαλέ. Το σχολείο αντί να αντιμετωπίζεται από τους νέους μας, σαν ένας σεβαστός χώρος που τους παρέχει ποικίλα εφόδια για την αυριανή τους ζωή, που τους καλλιεργεί κοινωνικότητα και ευαισθησίες, πολλάκις αντιμετωπίζεται, σαν χώρος εχθρικός, και λόγω της επικρατούσας ατιμωρησίας, σαν χώρος εκφράσεως ποικίλων βανδαλισμών. Οι μικρότεροι καίνε τα βιβλία τους, οι μεγαλύτεροι τα Πανεπιστήμια. Στα πρόσφατα γεγονότα του Δεκεμβρίου βιώσαμε, συν τοις άλλοις, την αντίδραση μιας γενιάς, εναντίον μιας διεφθαρμένης κοινωνίας, που την μεγαλώνει με υποκρισία και ψεύδος, χωρίς αγάπη, χωρίς αρχές. Η κοινωνία έχει γίνει ζούγκλα και τα παιδιά μας βγαίνουν στη ζωή χωρίς πνευματικά εφόδια, χωρίς ψυχή. Η τηλεόραση έχει αντικαταστήσει το δάσκαλο. Τα μεσημεριανά τηλεσκουπίδια διαμορφώνουν τις αξίες τους, οι εκπομπές του Λάκη και του Μάκη το ήθος τους. Η νεολαία μας ρέπει προς τον αλκοολισμό και την ελευθεριότητα στις ερωτικές σχέσεις, στους κόλπους της αναπτύσσονται κινήματα απογοητευμένων, που αναζητούν τον θάνατο (ΕΜΟ), ενώ τα ποσοστά των χρηστών ναρκωτικών ουσιών, ανεβαίνουν κάθε χρόνο. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η κατάσταση είναι πραγματικά τραγική. Από τη μία η καθηγητική αυθεντία με τα περισσότερα μέλη της , αριβιστές, οσφυοκάμπτες, εγωπαθείς και ανάξιους που αναδείχθηκαν μέσα από την καμαρίλα της οικογενειοκρατίας και της συναλλαγής. Από την άλλη πλήρης αταξία, έλλειψη στοιχειώδους ευπρέπειας , καθώς και τραμπουκισμοί και ξυλοκοπήματα σε διαφωνούντες, καθηγητές και φοιτητές. Φασιστικές μέθοδοι ανεξέλεγκτων μειοψηφιών, βαπτισμένες «δημοκρατικές διαδικασίες». Στα 500 καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνικό. Απεναντίας Πανεπιστημιακές αίθουσες χρησιμοποιούνται, όπως επίσημα βεβαιώνεται, σαν ορμητήρια ποικίλων παραβατικών έως και τρομοκρατικών ενεργειών από αντιεξουσιαστές, κουκουλοφόρους, αναρχικούς κ.λπ. Πάνω από είκοσι χρόνια τώρα, δεν μπορούν να συνεννοηθούν η πολιτεία με τους αρμόδιους φορείς, για το τι σημαίνει Πανεπιστημιακό άσυλο, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται και έτσι από το καθόλα σεβαστό άσυλο ιδεών, φτάσαμε στην ασυλία, εγκληματικών συμπεριφορών του κοινού ποινικού δικαίου. Όσοι από τους φοιτητές είχαν όνειρα για μόρφωση και εκπαίδευση, ατενίζουν με θλίψη τα καπνίζοντα ερείπια των Πανεπιστημίων μας.
Κρίνοντας συνεπώς από τους καρπούς του, το δέντρο της Παιδείας μας έχει πρόβλημα. Η Παιδεία νοσεί και η καρποί της νόσου, διαχέονται σ’ όλες τις εκφράσεις της κοινωνικής ζωής.
Ας ιεραρχήσουμε όμως τα πράγματα.
Η νομοθεσία της πολιτείας καθορίζει την λειτουργία των σχολείων, το είδος των σχολικών βιβλίων, την υλικοτεχνική υποδομή κ.α. Οι εκπαιδευτικοί όμως είναι οι άμεσοι εκφραστές της παρεχόμενης παιδείας στην νεολαία.
Σαφώς η υλικοτεχνική υποδομή θέλει βελτίωση, σαφώς χρειάζεται ένα νομοθετικό πλαίσιο που να στοχεύει στη δημιουργία ενός πειθαρχημένου σχολικού περιβάλλοντος. Όμως όλα αυτά είναι μικρά, μπροστά στην ψυχή του σχολείου που είναι ο δάσκαλος.
Πόσοι αφοσιωμένοι δάσκαλοι άραγε υπάρχουν σήμερα; Πόσοι προσπαθούν να διαμορφώσουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, να διδάξουν ήθος και αξιοπρέπεια στους μαθητές, κυρίως με το παράδειγμά τους, να τους διδάξουν την πίστη των Πατέρων μας, να τους εμπνεύσουν ιδανικά, να καλλιεργήσουν ευαισθησίες στις ψυχές τους. Πόσοι περνάνε το μήνυμα στους μικρούς και μεγάλους μαθητές ότι στη ζωή δεν έχουν μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις; Πόσοι τους βοηθούν να κατανοήσουν τον πλούτο της γλώσσας μας και το γεγονός ότι όποιος μαθαίνει να χρησιμοποιεί την Ελληνική γλώσσα μαθαίνει και να σκέπτεται;
Ένας μικρός αριθμός, δυστυχώς, παλεύει, πρώτα εναντίον της καθεστηκυίας νοοτροπίας και ύστερα για την μόρφωση των παιδιών μας. Οι περισσότεροι είτε από αδιαφορία, είτε από ιδεολογική τοποθέτηση χαϊδεύουν απλά τα αυτιά των μαθητών τους με διάφορους τρόπους στην προσπάθεια να τα έχουν καλά μαζί τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Ξεχνούν ίσως, οι περισσότεροι, ότι ο δάσκαλος είναι πρόσωπο, δεν είναι ρόλος, ότι ο δάσκαλος κερδίζει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των μαθητών του, όταν τους προσεγγίζει με πραγματικό ενδιαφέρον και αγάπη γι’ αυτούς σε ένα περιβάλλον, το οποίο και αυτός φροντίζει να είναι ευπρεπές και πειθαρχημένο. (πειθαρχία: άρχειν δια του πείθειν).
Είναι σαφές ότι οι εκπαιδευτικοί χρειάζονται επιμόρφωση και μεγαλύτερες απολαβές. Διερωτώμαι όμως ποιος είναι ο ρόλος των συνδικαλιστικών τους ενώσεων; Ποιος είναι ο ρόλος τους όταν υπάρχουν φορές που ξεσηκώνουν τον κλάδο τους για υπαρκτά μεν, πλην ελάσσονος σημασίας ζητήματα, ενώ κωφεύουν στην πρόκληση των νέων βιβλίων της Ιστορίας, της Γλώσσας κ.λπ. και το πνεύμα και το «ήθος» που αυτά εισάγουν; Γιατί δεν είναι μόνο το ανοσιούργημα της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού που ευτυχώς αποσύρθηκε. Τα νέα βιβλία της Γλώσσας του Δημοτικού, μάθημα που διδάσκεται καθημερινά και τις πρώτες ώρες στα σχολεία μας, περνούν το μήνυμα της νέας εποχής: καταναλωτισμός, ατομοκρατία, υποταγή στους νόμους της αγοράς, θρησκευτικός συγκρητισμός.
Ακούγονται υπερβολικά, αλλά σίγουρα δεν είναι. Έχουμε υποχώρηση του λογοτεχνικού κειμένου κατά 40% και εισαγωγή κειμένων όπως μικρές αγγελίες, συνταγές μαγειρικής, διαφημίσεις κ.λπ, σύμφωνα με έρευνα των δασκάλων Κ. Σαμοΐλη, Δ. Νατσιού και Θ. Γκιάτα. Δεν μπορώ να διανοηθώ, ότι υπάρχουν τόσο ανεγκέφαλοι στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, ώστε να μην μπορούν να αντιληφθούν, ότι ένα παιδί που μαθαίνει να διαβάζει λογοτεχνία και ποίηση, πανεύκολα μπορεί να κατανοεί τις αγγελίες και τις συνταγές. Η λογοτεχνία όμως προβάλλει πρότυπα και αξίες, καλλιεργεί τη γλώσσα, βοηθά στην κοινωνικοποίηση και την υπέρβαση του εγώ. Σαφής είναι λοιπόν η μείωση της επίδρασης του πολιτισμού στον χαρακτήρα των παιδιών και η εμμονή στην χρηστικότητα και την πληροφορία ακόμα και μέσω του μαθήματος της γλώσσας, μαθήματος που θα έπρεπε να είναι πρώτιστα, φορέας ηθικών, πνευματικών και πολιτιστικών αξιών.
Αυτές οι επιλογές είναι συνεπώς στοχευμένες με σκοπό να πληγούν όλα τα ανωτέρω, εδώ εντάσσεται η ουσιαστική κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίες. Πρόφαση είναι και η πολυπολιτισμική εκπαίδευση που επιμελώς προωθείται. Η δική μας λογική είναι να γνωρίσουν οι αλλοδαποί μαθητές τον Ελληνικό πολιτισμό, την Ελληνική Ιστορία και Θρησκεία και μετά ας επιλέξουν ότι θέλουν. Δεν είναι δυνατόν να ανατρέπεται ο σχεδιασμός της Ελληνικής Παιδείας στο όνομα των όποιων μειονοτήτων!!
Διερωτώμαι τι ακριβώς πρέπει να μιμηθούμε από το συνεχώς επαινούμενο Φιλανδικό εκπαιδευτικό μοντέλο; Τα αποτελέσματα του, συνεπικουρούμενα οπωσδήποτε και από άλλους παράγοντες, είναι στην εκεί κοινωνία: το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών στην Ευρώπη, το μεγαλύτερο ποσοστό αλκοολισμού και το μεγαλύτερο ποσοστό μονογονεϊκών οικογενειών. Στις ΗΠΑ είναι πλέον συχνό το φαινόμενο, ν’ αρπάζει ένας έφηβος κάποιο όπλο και να σκοτώνει αδιάκριτα, στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, τους δασκάλους και τους συμμαθητές του. Το φαινόμενο έχει έρθει και στην πολιτισμένη Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Η απάντηση των ειδικών: «Ψυχολογικά προβλήματα». Αυτά τα απίστευτα έγιναν πριν λίγες μέρες και σε Σχολή στην Αθήνα! Είναι προφανές ότι η άκριτη υιοθέτηση μοντέλων και προτύπων του εξωτερικού θα μας αφανίσει σύντομα.
Η παιδεία που παρέχεται στους νέους μας πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στην Ελληνική πραγματικότητα και συγχρόνως στις ανάγκες του μέλλοντος της Ελληνικής κοινωνίας. Πρωτίστως πρέπει να είναι παιδεία Ελληνική. Τι σχολεία ονειρευόταν άραγε ο πρώτος Κυβερνήτης της πατρίδας μας Ι. Καποδίστριας; «Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόπος προεκτάσεως γνώσεων αλλά κυρίως φροντιστήρια, Ηθικής Χριστιανικής και Εθνικής αγωγής». Σήμερα που και οι τρεις λέξεις οι οποίες συνοδεύουν την αγωγή είναι προγραμμένες, περισσεύει στην κοινωνία μας η ανηθικότητα, η αθεΐα και η αφιλοπατρία. Συνεχίζει ο μαρτυρικός Κυβερνήτης, αυτός που έκανε και πάλι κράτος, μέσα σε τρία μόλις χρόνια τα αποκαΐδια που άφησαν πίσω τους Τούρκοι, μιλώντας για τους δασκάλους: Πρέπει να είναι λέει «διακεκριμένοι επί φιλοθρησκεία και έρωτι προς την Εθνικήν γλώσσαν» γιατί «σχολείο ίσον δάσκαλος».
Δεν είναι του παρόντος η λεπτομερής ανάλυση τόσο των προβλημάτων όσο και των λύσεων πως η παράταξή μας προτείνει. Είναι ξεκάθαρη όμως η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθούμε. Στοχεύουμε σε μία ποιοτική Παιδεία που θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, που θα διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες και θα κουβαλάει την Ελληνορθόδοξη Παράδοση και όχι μόνο τεχνοκράτες.
Τα “golden boys” που όλοι αναθεματίζουν σήμερα είναι παιδιά μιας στείρας τεχνοκρατικής και αμοραλιστικής παιδείας. Τα σχολεία μας χρειάζονται πραγματικούς δασκάλους και τα παιδιά μας είναι απαραίτητο να εξοπλισθούν με τα πνευματικά εφόδια της Παραδόσεως μας. Θα πρέπει να νιώθουν καμάρι που είναι Έλληνες και περηφάνια που είναι Χριστιανοί. Αλλιώς τους «καρπούς» της απαράδεκτης αδιαφορίας μας θα τους δρέψουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι. Για την ακρίβεια ήδη τους δρέπουμε και δεν μας αρέσει καθόλου!
Μέλος της Κ.Ε. της πολιτικής παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
.