του Πανίκου Ελευθερίου*
Δεν μας εκπλήττει η επιλογή της 15ης Ιανουαρίου, 64ης επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, για συνάντηση στο Λονδίνο, του προέδρου Αναστασιάδη με τον Βρετανό Πρωθυπουργό (Γιατί δέχεται αυτή την ημερομηνία η κυβέρνηση των “Εθνικοφρόνων”;) Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε ενώπιον απίστευτων και ασυγχώρητων ατοπημάτων. Θυμίζουμε μόνο την περσινή επιλογή της 29η Μαΐου για το δείπνο των “δύο ηγετών”, στην ημικατεχόμενη Κύπρο. Διάλεξαν και πάλι την κατάλληλη ημερομηνία για να μας εξευτελίσουν, αλλά και για να εκπέμψουν μηνύματα. Είναι κατά την άποψη μας, “πολιτική αφέλεια” να πιστεύει κανείς ότι η σημειολογία δεν έχει την σημασία της στην πολιτική. Έχουμε άδικο όταν υποψιαζόμαστε ότι είναι κι αυτή κάποιου είδους εκδίκηση των Εγγλέζων; «Θέλατε Ένωση… πάρτε τώρα συνεταιρικό κράτος Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα!» Δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα τι θα πει ο πρόεδρος στην συνάντηση (αφού ξέρουμε από χέρι ότι θα προωθήσει τις γνωστές του θέσεις και θα ζητήσει – επιτακτικά – βοήθεια στην επίσπευση των συνομιλιών για “λύση” συνεταιρικού κράτους Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας – Δ.Δ.Ο. – επαναφορά ουσιαστικά, του σχεδίου Ανάν.)
Η πολιτική των ηγετών μας χρεοκόπησε, αλλά αυτοί παραμένουν αμετανόητοι. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, την εμμονή τους δηλαδή στον διαχρονικό στόχο της πλειοψηφίας των ηγετών μας για “Δ.Δ.Ο. ” (με “σωστό περιεχόμενο” – οποία ψευδαίσθηση). Αγγίζοντας την ουσία…, είναι να αναρωτιέται κανείς: Προς τα πού οδεύει ο Κυπριακός Ελληνισμός; Μπορούμε με τα σημερινά δεδομένα (και με τα “ηττημένα και αμετανόητα μυαλά” των ηγετών μας), να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία; Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα, σίγουρα απασχολούν τους Έλληνες της Κύπρου, που έχουν την τάση να σκέφτονται πέραν των όσων προσπαθεί μεθοδευμένα να τους υποβάλει (με την βοήθεια κάποιων Μ.Μ.Ε.), το Κυπριακό πολιτικό κατεστημένο (το οποίο προσπαθεί συντονισμένα, να μας πείσει ότι δεν υπάρχει άλλη οδός από τη δική του πορεία αυτοκτονίας, στην οποία εδώ και δεκαετίες οδηγεί τον πολύπαθο λαό μας). Συζητώντας γι αυτά τα θέματα, αυτό που λέω πάντα είναι ότι η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τις αντοχές και την προοπτική που έχει ο Κυπριακός Ελληνισμός (για να “ζήσει”), είναι η ακόλουθη: Η εικόνα ενός εξουθενωμένου ορειβάτη, που κρέμεται στο χείλος του γκρεμνού κρατώντας με το ένα χέρι από ένα θάμνο, οι ρίζες του οποίου, άρχισαν ήδη να ξεριζώνονται. Αυτή είναι η εικόνα και την καταθέτω κι ας κατηγορηθώ, πιθανώς για “οράματα που δεν έχουν θέση στην πολιτική”.
Το τοπίο είναι καταθλιπτικό! Ξεκινήσαμε από το όραμα για την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα (το αναφαίρετο δικαίωμα των Ελλήνων της Κύπρου) και… ακολουθώντας μια πορεία συνεχούς διολίσθησης, οδεύουμε ολοταχώς προς μια “επανένωση” που οδηγεί στην τουρκοποίηση. Οι ήρωες μας και ο λαός μας πίστεψαν, αγωνίστηκαν, αλλά προδόθηκαν από την ηγεσία τους. Αυτό έγινε τότε με την “ανεξαρτησία”, (που βλέπουμε πού μας οδήγησε σήμερα – η Κύπρος ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος), συνεχίζεται όμως και σήμερα, κατά τα ίδια πρότυπα: Μια συνεχιζόμενη υποχώρηση από θέσεις αρχών, που μας έφερε στον σημερινό τραγικό απολογισμό: Συζητούμε για ένα “Συνεταιρικό κράτος Δ.Δ.Ο., με πολιτική ισότητα”. Συζητούμε και είμαστε πρόθυμοι (η ηγεσία μας) να κάνουμε την Κύπρο συνεταιρική με τους Τούρκους, μετατρέποντας το νησί μας , σε τουρκικό προτεκτοράτο, παραδίδοντας στον κατακτητή μας τον πλήρη έλεγχο, επί ολόκληρης της Κύπρου. Συζητούν κάποιοι “ρεαλιστές” (“ευέλικτοι”, όπως αποκαλούσε τον εαυτό του ο προηγούμενος πρόεδρος), ακόμα και την συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου και την διοχέτευσή του μέσω τουρκικών αγωγών, στη διεθνή αγορά. Αφαιρούν (κατά την άποψη μας), με αυτές τις αυτοκτονικές τάσεις που έχουν και την τελευταία ελπίδα που έχει ο Κυπριακός Ελληνισμός για ανατροπή των εις βάρος του δεδομένων.
Η διολίσθηση βεβαίως συνεχίζεται και επί διακυβερνήσεως Αναστασιάδη. Η πρόσφατη αναφορά του προέδρου (στην επιστολή του προς τον Μπα Κι Μουν), στο περιεχόμενο του εγγράφου του Ντάουνερ, που καταγράφει τις συγκλίσεις των δύο πλευρών, κρίνεται ως ολέθριο λάθος. Δίνει υπόσταση στο απαράδεκτο έγγραφο, εκεί που ο πρόεδρος δήλωνε ότι δεν τον δεσμεύει και ότι θα αποσύρει τις μονομερείς υποχωρήσεις του Χριστόφια. Αυτή η αναφορά στην επιστολή, είναι ενδεικτική της νοοτροπίας και των προθέσεων αυτής της κυβέρνησης. Αποδεικνύεται ότι παρά τα παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα, παρά την συνεχή διολίσθηση, παρά την συνεχιζόμενη κατοχή και την έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής για βιώσιμη λύση στο Κυπριακό, η πλειοψηφία της ηγεσίας, αρνείται να αναπροσαρμόσει τις θέσεις της και δεν εξετάζει καν, εναλλακτικές πολιτικές. Στην ουσία, επιλέγουν την συνέπεια στις επιβλαβείς για τον τόπο “διαχρονικές θέσεις της πλευράς μας”, παρά να είναι συνεπείς υπηρετώντας σωστά το Εθνικό συμφέρον. Επιμένουν στην νομιμοποίηση της κατοχής, μέσω της επιδιωκόμενης “λύσης” που θα φέρει χειρότερα δεινά στον τόπο και θα οδηγήσει τους Έλληνες της Κύπρου στην φυγή, μέσω μιας διαδικασίας “Ιμβροποίησης της Κύπρου” (ας ανατρέξουν ορισμένοι που αιθεροβατούν, παριστάνοντας όμως τους ρεαλιστές, στην Ιστορία του νησιού αυτού). «Να αδράξουμε την χρυσή ευκαιρία για λύση!» προτρέπουν οι ξένοι κι οι “δικοί” μας ηγέτες συναινούν, πιπιλώντας κι αυτοί την καραμέλα «… της λύσης που θα λύσει και τα Οικονομικά προβλήματα». Δέχονται να παραδώσουν την Κύπρο στην Τουρκία μέσω μιας νέας έκδοσης του σχεδίου Ανάν, που θα φαίνεται, αλλά δε θα είναι, μια βελτιωμένη πρόταση λύσης στο Κυπριακό. Πρωτοπόρος στην νέα προσπάθεια είναι ο επιχειρηματικός κόσμος, που μας παρουσιάζει (σε συγχορδία με τους ξένους “φίλους μας”) την λύση του Κυπριακού, ως μια μεγάλη ευκαιρία για λύση και των Οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Το κατάπτυστο φιλμάκι του Κ.Ε.Β.Ε. (στο οποίο προβάλλεται μια “αγγελικά πλασμένη Κύπρος” στη μετά τη “λύση” εποχή), είναι μόνο η αρχή αυτού του “εγχειρήματος” (πλύσης εγκεφάλου, λέμε εμείς).
Δυστυχώς για την Κύπρο, έχουμε ανεπαρκείς και άτολμους ηγέτες που έχουν τις εμμονές τους (το γινάτι τους). Όχι μόνον αδυνατούν να εκτιμήσουν σωστά, αλλά αρνούνται να προβούν σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, “κτίζουν” πάνω σε λάθη του παρελθόντος και παρ’ όλα αυτά, νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα (και δεν χρειάζονται συμβούλους). Έφτασαν σε σημείο να μην αντιλαμβάνονται την σημασία που προσδίδει η Τουρκία στον εποικισμό της Κύπρου (που είναι η κορωνίδα της επεκτατικής πολιτικής τους στην Κύπρο) και να προβαίνουν σε… “προσφορές”, δεχόμενοι την παραμονή των εποίκων. Αρνούνται επίσης οι ηγέτες μας να συλλάβουν το δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, σε συνδυασμό με τον “κατακλυσμό” μας τα τελευταία χρόνια από παράνομους και νόμιμους αλλοδαπούς (οι “αιτητές ασύλου” είναι η νέα τρύπα που μπάζει νερά και βυθίζει το πλοίο της Κύπρου) και στις ελεύθερες περιοχές. Προτείνουν την αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου για να… “επανενώσουν” την Κύπρο και δεν προτάσσουν το θέμα των Αγγλικών Βάσεων «για να μην ανοίξουν δεύτερο μέτωπο». Ακόμα ένα ενδεικτικό δείγμα του καταντήματος μας, είναι ο “σύγχρονος φόρος υποτελείας” που συνεχίζουμε να πληρώνουμε με την παροχή δωρεάν ηλεκτρικού ρεύματος, στις κατεχόμενες από τον Αττίλα περιοχές της Κύπρου. Τέτοιας ποιότητας ηγέτες έχουμε (κι ας μείνουμε ως εδώ για να μην γίνουμε κουραστικοί – ο κατάλογος των αποδεικτικών της ανικανότητας και της ανεπάρκειας των ηγετών μας είναι ανεξάντλητος).
Όσο λοιπόν οι ηγέτες μας συμπεριφέρονται σαν αδιάβαστοι μαθητές (είναι τελικά αδιάβαστοι μαθητές της πολιτικής) και δεν αναπροσαρμόζουν την πολιτική τους για να συνάδει με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν μετά την Ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ανεύρεση του φυσικού πλούτου στην Κυπριακή Α.Ο.Ζ., δεν μπορούμε έχουμε ελπίδα για ευοίωνο μέλλον. Μας ανησυχεί ΠΑΝΤΟΤΕ, η οποιαδήποτε “κινητικότητα” που στοχεύει στην “λύση” που ευνοούν οι Εγγλέζοι και οι Τούρκοι (δυστυχώς και αρκετοί από τους ηγέτες μας). Παρεμπιπτόντως, πάντα μας πληγώνει αφάνταστα η εικόνα του Πρωθυπουργού μας (εγγονού της Πηνελόπης Δέλτα, θυμίζουμε), ενώ χαριεντίζεται με τους αμετανόητους σφαγείς των Ελλήνων της Κύπρου. Ποιου είδους νομίζουν είναι η στήριξη που περιμένει ο Κυπριακός Ελληνισμός από την Μητέρα Ελλάδα;
Υπάρχουν όμως οι εναλλακτικές επιλογές! Οι σωστοί χειρισμοί στο θέμα των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι η εναλλακτική πορεία της σωτηρίας. Το “Κυπριακό φιλέτο”, έγινε ακόμα πιο ελκυστικό, μετά την επιβεβαίωση της ύπαρξης του φυσικού πλούτου στην Κυπριακή Α.Ο.Ζ. Αν γίνουν σωστές κινήσεις στην σκακιέρα των γεωπολιτικών συμφερόντων, που θα ενισχύσουν την στρατηγική αξία της Κύπρου (αναβαθμίζοντας παράλληλα και την Κυπριακή Δημοκρατία), η ύπαρξη του φυσικού πλούτου θα φέρει μεγάλα οφέλη πέραν από τα Οικονομικά. Πολλά μπορούν να γίνουν και μέσω της Ευρωπαϊκής ιδιότητας της Κύπρου (εκτός από την προβολή της σωστής διάστασης του Κυπριακού, ως θέματος εισβολής και κατοχής Ευρωπαϊκού εδάφους). Μόνον αν δημιουργηθεί ουσιαστικό κόστος στην Τουρκία για τη συνέχιση της παράνομης κατοχής των εδαφών μας, θα μπορέσουμε να προσβλέπουμε σε σωστή λύση στο Κυπριακό. Για να γίνει αυτό, πρέπει σε πρώτο στάδιο η Κυπριακή Δημοκρατία να εμποδίσει το άνοιγμα οποιουδήποτε άλλου προ ενταξιακού κεφαλαίου για την Τουρκία. Γενικά, τα πάντα θα πρέπει να αναθεωρηθούν αφού τύχουν προσεκτικής μελέτης από ένα Συμβούλιο Χάραξης Στρατηγικής. Οι νέες συντεταγμένες είναι η συνύπαρξη των δύο κρατών του Ελληνισμού με την ιδιότητα του κράτους-μέλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η σημερινή κατάσταση στην Τουρκία, η αλλαγή στις Τουρκο-Ισραηλινές σχέσεις, ο αναβρασμός στην Μέση Ανατολή, η χαρτογράφηση ενός νέου Γεωπολιτικού χάρτη λόγω της ύπαρξης των μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ας μην βιάζονται κάποιοι αδιάβαστοι, να “κλείσουν” το Κυπριακό, τώρα που η πλάστιγγα, αρχίζει να γέρνει προς το μέρος μας.
Εύχομαι καλή χρονιά και κουράγιο… κυρίως στους Έλληνες που πονάνε για το σημερινό κατάντημα μας. Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα αναλάβουν τα ηνία πραγματικοί “ηγέτες της κρίσης”, πριν μπει πάρει σάρκα και οστά ο σχεδιασμός των Τούρκων για “Ιμβροποίηση” της Κύπρου, πριν δηλαδή να είναι αργά για το Έθνος μας (αν χαθεί η Κύπρος, η Εθνική συρρίκνωση θα συνεχιστεί με άλλο ζωτικό χώρο για τον Ελληνισμό). Αυτό όμως θα γίνει μόνο με την μικρή επανάσταση του καθενός ξεχωριστά, ξεκινώντας με την απεξάρτηση από την “κομματοκρατία” που μας έφερε σε αυτό το τέλμα.
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος – Κύπρος (10.01.14)
* Ο Πανίκος Ελευθερίου είναι συγγραφέας του βιβλίου “Εάλω η Κύπρος”.
3 comments
Οι Εγγλέζοι θέλουν, πάλι, να μας εκδικηθούν, γράφει ο Πανίκος Ελευθερίου!
Διερωτώμαι ποιον ήθελαν να εκδικηθούν οι Εγγλέζοι όταν επέτρεπαν στην Ελλάδα να βγάλει στρατό στην Μικράν Ασία! Διερωτώμαι ποιον ήθελαν να εκδικηθούν και γιατί οι Αμερικανοί όταν επέτρεπαν στην Ελλάδα να φέρει ολόκληρη μεραρχία στην Κύπρο το 1964!
Νομίζει, άραγε, ο Πανίκος ότι οι Εγγλέζοι έχουν τον νου μας ώστε να βασίζουν την εξωτερική τους πολιτική στην… εκδίκηση ή σε οποιοδήποτε άλλο τυφλό συναίσθημα; Ακόμα κι έτσι να ήταν τα πράματα, εκείνοι τα καταφέρνουν! Εμείς, που μόνο έτσι σκεφτόμαστε, γιατί δεν τα καταφέρνουμε;
Είναι περισσότερο και από εκπληκτικό, ίσως είναι αποπληκτικό το γεγονός ότι υπάρχουν Έλληνες “αρθρογράφοι”, Κύπριοι ή από άλλα μέρη τής όσης έμεινε Ελλάδας, που εξακολουθούν να συλλαμβάνουν πολιτικές κινήσεις μέσα σε αυτό το πλαίσιο τού συναισθηματισμού, της προκατάληψης, των ημερομηνιών που μας ενοχλούν ή που μας “ευνοούν”, του “φιλελληνισμού” και του “μισελληνισμού” και άλλων πράσινων αλόγων.
Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελούσε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο οποίος όχι μόνο επέλεγε τις 13 του μηνός (γεννήθηκε 13 Αυγούστου) για να πάρει σημαντικές αποφάσεις ή να κάμει σημαντικές κινήσεις, αλλά μπορεί να θεωρηθεί κι ένας από τους σημαντικούς θεμελιωτές της θεωρίας ότι οι ξένοι είναι που ευθύνονται για τα δεινά μας. Αυτή η θεωρία που απέφερε πολλές ψήφους στον Μακάριο ενέπνευσε και τον Ανδρέα Παπανδρέου να την ακολουθήσει με τα γνωστά αποτελέσματα συσσώρευσης ψήφων και καταστροφής.
Από την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου έως σήμερα τίποτε ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει στην εξωτερική πολιτική των εθνών-κρατών. Ξεκινά και τελειώνει στα συμφέροντα του καθενός. Κι αν ένας αδύνατος έχει το αναγκαίο μυαλό μπορεί να εκμεταλλευτεί τα συμφέροντα τους για να προωθήσει τα δικά του. Αυτό, δηλαδή, που δεν έκανε ο Μακάριος, ιδιαίτερα την εποχή των αρχών του 1964 όταν ο ίδιος δημιούργησε μια κρίση, η οποία οδήγησε στην ανάθεση του Κυπριακού στους απρόθυμους Αμερικανούς, οι οποίοι Αμερικανοί άνοιξαν διάπλατα το παράθυρο της Ένωσης κι εμείς ΔΕΝ το εκμεταλλευτήκαμε. Αντίθετα κερδίζαμε ψήφους στο εσωτερικό πολεμώντας τους στο εξωτερικό, για να καταλήξουμε στην καταστροφή του 67 κι αμέσως μετά σε εκείνη του 74.
Είναι κωμικό μέχρι τραγωδίας ότι υπάρχουν Έλληνες που βρίζουν τους ξένους ότι δεν ακολουθούν αρχές δικαιοσύνης, λες κι εμάς αυτή είναι η μόνη μας έγνοια(!!) όσον αφορά τα συμφέροντα των άλλων.
Είναι κωμικό μέχρι τραγωδίας ότι υπάρχουν Έλληνες που περιμένουν τους ξένους να θυσιάσουν τα δικά τους συμφέροντα για χάρη των ελληνικών συμφερόντων. Και κωμικότερο να εχθρεύονται τους πολιτικούς που έχουν την ωριμότητα και τη σοφία να συνδέσουν τα συμφέροντα της μικρής τους χώρας με τα συμφέροντα των δυνατών. Τέτοιες ξενοφοβικές, αντι-αγγλοαμερικανικές συμπεριφορές αποβλέπουν όπως πάντα στην εκμετάλευση ένος λαϊκού συναισθήματος το οποίο επί τούτου καλλιεργήθηκε, για σκοπούς ψηφοθηρίας. Πίσω τους δηλαδή δεν κρύβεται άλλο από το μικροκομματικό συμφέρον.
Μόνο αγανάκτηση προκαλεί αυτός ο τρόπος σκέψης, αφού πίσω του μπορεί ο κάθε λογικός άνθρωπος να διακρίνει την απόδειξη ότι οδεύουμε ακάθεκτοι προς την τελική μας καταστροφή.
Ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο εἶναι ἡ διανοητικὴ ὀκνηρία, συλλεκτικὸ δεῖγμα τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ τὸ ἀνωτέρω κείμενο. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα δὲν περιέχει μία κεντρικὴ ἰδέα. Ἤ, ἂν περιέχει, πρέπει ὁ ἀναγνώστης νὰ ψάξει γιὰ κάμποσην ὥρα μέσα στὶς ἀφόρητες καὶ ἀφηρημένες γενικολογίες γιὰ νὰ καταλάβει ὅτι ὁ συγγράψας θέλει νὰ καταγγείλει, νὰ καταγγείλει, νὰ καταγγείλει πρῶτα ὅλους συλλήβδην τοὺ ξένους καί, δεύτερον, τὴν ἑκάστοτε ξενόδουλη ἡγεσία, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ποτὲ ἀνταξία τοῦ ὑπερηφάνου, ἀδουλώτου λαοῦ καὶ τῆς παμπλούτου καὶ ἀπείρου στρατηγικῆς ἀξίας χώρας πού κυβερνᾶ ἡ ἀναξία αὐτὴ ἡγεσία. Ἐν τούτοις, τὴν ἀναξία αὐτὴ ἡγεσία ἔχει ἐκλέξει ὁ πανάξιος, περήφανος, ἀδούλωτος καὶ πανέξυπνος λαὸς σὲ ἐλεύθερες ἐκλογές. Τὸ ποίημα τοῦ Δημητρίου Κόκκου «Ὁ Ἀντιπολιτευόμενος» ἔχει δώσει ὁριστικὴ ἀπάντηση στὰ φληναφήματα αὐτὰ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ 120 χρόνια, τοὐλάχιστον γιὰ ὅσουν ξέρουν νὰ διαβάζουν Ἑλληνικά. Ἐν τούτοις,δίκην βρυκόλακος, κάθε λίγο καὶ λιγάκι σκάει μύτη ἕνα τέτοιο κείμενο στὸ «Ἀντίβαρο». Προτείνω, γιὰ ἀντίδοτο καὶ ἀποτοξίνωση ἀπὸ τὸ τακτικὸ φιλὶ τοῦ κειμένου-βρυκόλακα, νὰ παραθέτω κι ἐγὼ στὰ σχόλια ἀκέραιον τὸν «Ἀντιπολιτευόμενο». Λέει ἀκριβῶς τὰ ἴδια, άλλὰ μὲ τὸ τάλαντον ποιητοῦ :
Δημήτριος Κόκκος
«Ὁ Ἀντιπολιτευόμενος»
Ἐν μέσῳ τῆς ἐκλογικῆς αὐτῆς ἀνεμοζάλης,
ἐνόμισα καθῆκον μου κ’ ἐγὼ νὰ εἰσπηδήσω,
καὶ μετ’ ἀγῶνος φοβεροῦ καὶ πυρετώδους πάλης
νεκρὸς ἢ μόνον νικητής, παιδιά, νὰ ἐπιζήσω!
Τουτέστι «τάν ἢ ἑπὶ τᾶς!», οἱ πάντες μ’ ἐννοεῖτε,
αἱ δ’ ἐξηγήσεις περιτταὶ μοὶ φαίνονται, πολῖται!
Ἀντιπολιτευόμενος! ἱδοὺ τὸ πρόγραμμά μου!
Τὴν τωρινὴν κυβέρνησιν ἀγρίως θὰ πατάξω!
Πατρὶς ἐδῶ, πατρὶς ἐκεῖ, πατρὶς τὸ σύνθημά μου,
πατρίς, μὰ τὸν Θεόν, πατρίς- enfin θὰ πατριάξω!
Ὁράτε ὅτι τὴν πτωχὴν πατρίδα μας προδίδουν,
διότι τρώγουν μοναχοὶ καὶ εἰς ἡμᾶς δὲν δίδουν.
Τὰ οἰκονομολογικά! -ἱδοὺ πρώτη φροντίς μου!
Τὰ στρατοναυτολογικά! -ἰδοὺ καὶ ἡ δευτέρα!
Τἁ ἐξωεσωτερικά! -ἐν ὅλῳ πόθοι τρεῖς μου,
ἑκ τῆς κοιλίας θ’ ἀντηχοῦν ὀξεῖς εἰς τὸν αἰθέρα.
Τὸ μεγαλεῖον, ἡ πατρίς, ἡ δόξα, τὸ καθῆκον,
καὶ τὸ ἀνῆκον ἅπασι καὶ πᾶσι τὸ προσῆκον!
Ἄλλως, μενόντων ὦδέ πως τῶν πάντων συμφερόντων
καὶ τῶν ταμείων τρομερῶς συνδιασπαθιζόντων,
κ’ ἐκείνων πάντων, δηλαδή, τρωγόντων καὶ πινόντων,
ἡμῶν δὲ πάντων τῶν λοιπῶν πεινώντων καὶ διψώντων,
ἡμεῖς θὰ καταντήσωμεν, ἀναμφιβόλως, τσίροι,
καὶ νεκρικὸν μετ’ οὖ πολὺ θ’ ἀκούσωμεν ψαλτῆρι.
Λοιπόν! Λοιπὸν ἅπαντ’ αὐτά εὐκόλως ἐννοοῦντες,
καὶ βλέποντες πὼς ἡ πατρὶς ἐπνίγη ἑντός ἕλους,
πρέπει, ἐν γένει τὸν λαὸν ὀρθῶς ποδηγετοῦντες,
νὰ φθάσωμεν εἰς ἀσφαλῆ λιμένα, ἑπὶ τέλους.
Τοιουτοτρόπως ἡ πατρίς, νικῶσα, μετὰ θάρρους
θὰ πέσει ὠς μικρὸς ἰχθὺς εἰς πεινασμένους γλάρους!
Ἐλπίζω, συμπολῖται μου, τὴν ψῆφόν σας νὰ ἔχω!
Ἐλπίζω νὰ μ’ ἐκλέξετε, ὡς ἀντιπρόσωπόν σας,
διότι, μὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν μας, δὲν ἀντέχω,
καὶ φεῦ! θὰ μ’ ἔχετε βαρὺ φορτίον στὸν λαιμόν σας!
Ἐν τούτοις, ἄν μοι πέπρωται ὁ τάλας ν’ ἀποθάνω,
τὰ κατωτέρω γράψατε στὸν τάφον μου ἐπάνω:
«Ἀντιπολιτευόμενος ὁ μακαρίτης ἦτο·
εἶχ’ εὐγενῆ αἰσθήματα, ἀρχάς και πεποιθήσεις,
καὶ ὑπὸ τούτων πάντοτε ἁγνῶς ἐνεφορεῖτο·
ἀλλ’ ὅμως τὸν κατέβαλον στομαχικαὶ παθήσεις.
Ἀπέθανε φιλόπατρις καὶ ὁμιλῶν καὶ γράφων –
μὲ ἄλλους λόγους νηστικὸς κατῆλθεν εἰς τὸν τάφον».
O Μακάριος είχεν εγκαταλείψει την πολιτική της Ένωσης με την Ελλάδα ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ‘60, στρεφόμενος στην κατεύθυνση της ανεξαρτησίας. Αν για την πολιτική του αυτή θα πρέπει να καταδικασθεί στη συνείδηση των Ελλήνων ως νεκροθάφτης της Ένωσης και αρνητής της διεύρυνσης του Ελλαδικού κράτους, θα πρέπει κατ’ αναλογία να καταδικάσουμε τον “εθνάρχη” Καραμανλή για την επίσημα διακηρυγμένη θέση του που θεωρούσε ανεδαφική και ανέφικτη την “αυτοδιάθεση” των Κυπρίων άρα και την ένωση με την Ελλάδα και συνυπέγραψε μαζί με τον Μακάριο τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου που έθεσαν τις βάσεις για τη διαίρεση του Νησιού και την κηδεμονία των προστάτιδων δυνάμεων Ελλάδας, Αγγλίας και για πρώτη φορά της Τουρκίας, η οποία βασιζόμενη ακριβώς σε αυτό το νομικό καθεστώς και με αφορμή το χουντικό πραξικόπημα, προχώρησε στην εισβολή του Αττίλα το ‘74 και κατέλαβε στρατιωτικά τη μισή Κύπρο. Στο ίδιο μήκος κύματος να καταγράψουμε με αρνητικό πρόσημο τις αμφιταλαντεύσεις του Γ. Παπανδρέου το 64 και τις δια στόματος Γαρουφαλιά επίσημες δηλώσεις αποφυγής στρατιωτικής εμπλοκής με την Τουρκία. Στη συνέχια να πάμε πιο πίσω στην Απελευθέρωση με μαίστρο από τα παρασκήνια τον Ουΐνστων Τσώρτσιλ, εκτελεστή τον Σκόμπυ και κομπάρσο τον Γεώργιο Παπανδρέου, που παίζει αποφασιστικά το παιχνίδι των Άγγλων για αποκλεισμό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ από τη συνεργασία όλων των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων και τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών με σκοπό την ομαλή μετάβαση σε δημοκρατικό πολιτικό βίο και ανοικοδόμηση της κατεστραμένης χώρας, προδιαγράφοντας έτσι την πορεία προς τον εμφύλιο.
Παραπέρα να ανατρέξουμε και στις άλλες μεγάλες εθνικές συμφορές, όπως την εγκατάλειψη εκ μέρους του ελληνικού κράτους εκατομμυρίων ελληνικών πληθυσμών του Πόντου, της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, της Ανατολικής θράκης, της Ίμβρου και Τενέδου στα χέρια των Τούρκων, τον ξεριζωμό από τις πατρογονικές εστίες τους, τις ανισοβαρείς συμφωνίες ανταλλαγής πληθυσμών και την απαλλοτρίωση των περιουσιών τους, με πρωταγωνιστές τους Βενιζέλο, Γούναρη, βασιλιά Κωνσταντίνο κ.λ.π.
Καθώς αυτός που “θέλει την Ελλάδα κι ας τρώγει πέτρες” δεν είναι δυνατόν να ομιλεί στο όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας του μ ό ν ο, αλλά οφείλει να εξετάζει συνολικά την ιστορία αυτού του τόπου και τους αγώνες των Ελλήνων απ’ άκρη σ’ άκρη της καθ’ημάς Ανατολής για ύπαρξη, ελευθερία, αξιοπρέπεια.