“Η Γενιά της Γενοκτονίας”

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*

Με αυτήν την φράση χαρακτήρισε την γενιά της, σε φιλική συζήτηση προ ημερών, μία νέα γυναίκα τριανταπέντε ετών, με σπουδές ανθρωπολογίας σε βρεταννικό πανεπιστήμιο. «Γενιά της γενοκτονίας».
Στην αμήχανη ερώτηση «γιατί το λες;», το κορίτσι απάντησε: «Είμαστε, όλοι εμείς οι τριαντάρηδες έως σαραντάρηδες, σε συντριπτικά ποσοστά άνεργοι, άγαμοι και άκληροι. Η βιολογική αναπαραγωγή του Ελληνικού έθνους σταματά σ’ εμάς. Η αμέσως προηγούμενη γενιά, οι σημερινοί πενηντάρηδες, πρόλαβε και έκανε παιδιά σε εποχές ευημερίας, έστω και επίπλαστης. Στην δική μας γενιά, η ύφεση και η ανεργία συνέπεσαν με την φάση του γάμου και της τεκνοποιίας. Ελάχιστοι από εμάς παντρεύονται και ακόμη λιγώτεροι κάνουν παιδιά. Ο δείκτης γεννήσεων είναι πλέον κάτω της μονάδας. Δηλαδή, στατιστικά, γεννιέται πλέον ένα παιδί ανά οικογένεια, και σε κάθε δέκα οικογένειες μία δεν κάνει παιδιά. Το οποίο σημαίνει ότι τους δύο γονείς αντικαθιστά βιολογικά μόνον ένας απόγονος, άρα ο πληθυσμός οδηγείται άμεσα στον υποδιπλασιασμό του. Αν συνεχιστεί αυτό, οι Έλληνες θα εξαφανιστούν σύντομα ως εθνολογική, γλωσσική και πολιτισμική κοινότητα. Κάτι που, όχι μόνον δεν υπάρχει στην ατζέντα των κομμάτων, αλλά μοιάζει να χαροποιεί κιόλας κάποιους οπαδούς της πολυπολιτισμικότητας, που σε λίγες δεκαετίες η χώρα μας θα αποτελεί δημογραφικά και πολιτισμικά τμήμα της Εγγύς Ανατολής».
Στον ορυμαγδό των εξελίξεων, ακόμη και οι πλέον υποψιασμένοι αναλυτές και δημοσιολόγοι ξεχνούν πράγματι ότι όλη η συζήτηση γιά την οικονομική και πολιτική τραγωδία που εκτυλίσσεται, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα αν αφορά μία εθνική κοινότητα που μέλλει να εκλείψει. Και, επίσης σωστό, στον δημόσιο διάλογο ή τέλος πάντων στην δημόσιο θόρυβο και στην οχλαγωγία που εκπέμπουν τα κόμματα, δεν υπάρχει πουθενά, απολύτως πουθενά, θέση γιά το Δημογραφικό. Άλλωστε, στην Μεταπολίτευση, κάθε συζήτηση περι δημογραφικού εθεωρείτο περίπου ρατσιστική. Παραγνωρίζοντας βλακωδώς (ή εσκεμμένα) ότι η δημογραφία είναι η αναγκαία βάση πάνω στην οποία υπάρχει ή δεν υπάρχει η όλη συζήτηση γιά το κοινό μας μέλλον.
Οι «διαρθρωτικές προσαρμογές», οι «μεταρρυθμίσεις» και η «επάνοδος στις αγορές» αργούν, αλλά τα χρόνια περνούν. Την περίοδο που πέρασε από την χρεωκοπία του 2010, χάθηκε ένας τεράστιος αριθμός γενννήσεων. Είναι τραγικό να σκέπτεται κανείς τις χιλιάδες εκτρώσεις που έγιναν λόγω οικονομικής ανέχειας.
Ας μην συνεχίσουμε τον οδυνηρό απολογισμό και ας προχωρήσουμε σε δημιουργικές προτάσεις. Γιά να διασωθεί δημογραφικά η πατρίδα μας και να μην είμαστε εμείς η τραγική γενιά που θα «κλείσει την πόρτα», γιά να αναλάβουμε τις ευθύνες μας:

Πρώτη προϋπόθεση είναι η χώρα να φύγει από το καταθλιπτικό μνημόνιο και προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να αλλάξει ριζικά το πολιτικό σκηνικό. Χωρίς αυτά, πάμε χαμένοι.
Η αλλαγή κλίματος στην πολιτική και στην κοινωνία θα δημιουργήσει την αίσθηση, στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό, ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ. Αυτό είναι και το πρώτο βήμα γιά να αρχίσουν οι νέοι να σκέπτονται ότι μπορούν κάποια στιγμή να κάνουν και οικογένεια.
Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας κυρίως στον πρωτογενή και στον δευτερογενή τομέα. Οι νέοι θα βρουν δουλειά, αν και σε άλλους τομείς από αυτούς τους οποίους φαντάστηκαν. Ιδιαίτερα ο πρωτογενής τομέας θα αναζωογονήσει την νεολαία, σε όσους επιλέξουν να γίνουν βιοκαλλιεργητές ή παραγωγοί προϊόντων με ονομασία προέλευσης. Θα ζήσουν κοντά στην φύση, σε ένα περιβάλλον μακρυά από την σήψη και την αιθαλομίχλη της Αθήνας. Η δημιουργική εργασία στην παραγωγή μπορεί να μην δώσει χλιδή, αλλά θα δώσει αξιοπρέπεια και σταθερό εισόδημα. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η δημιουργία οικογένειας θα είναι απότοκη υπαρκτών προϋποθέσεων.
Οπωςδήποτε θα πρέπει να υπάρξουν ισχυρά κίνητρα. Ένα μοντέλο που αποδίδει διεθνώς είναι η θέσπιση εξαιρετικών προνομίων γιά το τρίτο παιδί. Γιά παράδειγμα, πλήρης φοροαπαλλαγή ή πρόσκτηση δωρεάν κατοικίας από την κρατική περιουσία ή άνευ εξετάσεων εισαγωγή σε ανώτατη σχολή της επιλογής τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ωθούνται οι οικογένειες να κάνουν τρία παιδιά, που είναι η βάση ανάπτυξης ενός πληθυσμού.

Ίσως παρόμοια μέτρα να ακούγονται πολύ ριζοσπαστικά. Άλλωστε το οκνηρό, διεφθαρένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης δίδαξε την αδράνεια και την ακινησία, και δυσφήμισε ως «αδιανόητη» και «υπερβολική» κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση, οδηγώντας τελικά την χώρα στην χρεωκοπία. Τώρα, όμως, το σύστημα αυτό καταρρέει εν μέσω των ανομιών του, κι αυτό που θα το διαδεχθεί πρέπει να δράσει γρήγορα.
Γιά να σταματήσει την επαπειλούμενη γενοκτονία.

Δημοσιεύθηκε στην πρωινή εφημερίδα “Kontra News” την Παρασκευή, 17.1.2014.

* Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.