του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Η καταδίκη (σε δέκα μήνες φυλάκιση με αναστολή) ενός μπλόγκερ, που ανάρτησε στο διαδίκτυο ειρωνικά σχόλια γιά τον μακαριστό αγιορείτη μοναχό Παΐσιο, προκάλεσε κατακραυγή από τους γνωστούς κύκλους των «προοδευτικών» και «διαφωτισμένων» πολέμιων της θρησκείας και της εκκλησίας.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι αν κάποιος είναι πιστός ή άθεος, θρήσκος χριστιανός ή φανατικός ιακωβίνος. Το ζήτημα δεν είναι οι μεταφυσικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις του πολίτη μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτές είναι απόλυτο δικαίωμά του, μπορεί να διακονεί την θρησκεία του ή να απέχει από θρησκευτικές δραστηριότητες, να είναι θρησκόληπτος ή άθεος, να νηστεύει και τις δύο Σαρακοστές ή να τρώει κρέας την Μεγάλη Πέμπτη. (Μπορεί βέβαια και να είναι αγνωστικιστής: προσωπικά με συγκλόνισε προ ετών, στην Μονή Ιβήρων, στο Άγιον Όρος, ένας Ιάπων καθηγητής πληροφορικής από το πανεπιστήμιο του Τόκιο, που μου είπε «είμαι αγνωστικιστής και ήρθα εδώ αναζητώντας τον Θεό».)
Ούτε είναι ούτε και πρέπει να είναι πολιτικό θέμα αν ο πρωθυπουργός θρησκεύεται και αν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης δεν κάνει τον σταυρό του στην ορκομωσία των βουλευτών. Κι αν αυτό ενδιαφέρει τον απλό ψηφοφόρο, ας το έχει ως δικό του προσωπικό κριτήριο επιλογής του εκπροσώπου του στη Βουλή και όχι ως αντικείμενο δημόσιας συζήτησης.
Αυτό που είναι το πραγματικό θέμα, που κρίνει το αν υπάρχει σε μία χώρα πραγματική δημοκρατία και ελευθερία, είναι ο σεβασμός, από κάποιον πολίτη, των θρησκευτικών πεποιθήσεων με τις οποίες δεν συμφωνεί αυτός ο πολίτης.
Εδώ, λοιπόν, η μεν Ορθόδοξη Εκκλησία και οι πιστοί της (από τους πιό θρήσκους μέχρι τους πιό αδιάφορους), που είναι η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, δεν έχουν επιδείξει εμπάθεια απέναντι στους όποιους άθεους, σκεπτικιστές, αγνωστικιστές κλπ., ούτε είχαμε τα τελευταία χρόνια φαινόμενα μισαλλοδοξίας εναντίον θρησκευτικών «αντιφρονούντων», ίσως με κάποιες γραφικές και αμελητέες εξαιρέσεις. Και αν κάποιοι ιεράρχες έρριξαν κατά το παρελθόν λάδι στην φωτιά, δεν συμμερίστηκε πάντως τις απόψεις τους ούτε η Ιερά Σύνοδος ούτε η τεράστια πλειοψηφία των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Αντιθέτως, οι πολέμιοι της θρησκείας και της Εκκλησίας έχουν επιδείξει πλήρη έλλειψη ανοχής στις θρησκευτικές και μεταφυσικές πεποιθήσεις αυτών που πιστεύουν. Αν οι πιστοί έχουν κάποτε αμφιβολίες για την ύπαρξη του Θεού τους, οι άθεοι είναι δογματικά πεπεισμένοι για την ανυπαρξία του. Θεωρούν δε όσους δεν συμμερίζονται την αθεϊα τους εξ ορισμού αντιδραστικούς, εθνικιστές και ακροδεξιούς!
Οι «προοδευτικοί» φίλοι μας ξεχνούν, όμως, ότι η πρωτοφανής και μοναδική παγκοσμίως εμφάνιση του Διαφωτισμού, της Δημοκρατίας, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Ατομικών Ελευθεριών έλαβε χώρα σε μία Χριστιανική Κοινωνία, την Ευρώπη της Αναγέννησης. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, διότι η ηθική διδασκαλία του Χριστιανισμού είναι αυτή που ανέσυρε τον Άνθρωπο από το επίπεδο του αντικειμένου της εξουσίας και τον κατέστησε υποκείμενο της ιστορίας. Ο σύγχρονος Δυτικός Πολιτισμός αναδύθηκε από έναν χριστιανικό κόσμο, όπως επιβεβαιώνεται από το έργο του Καν, του Κίκεργκωρ και των μεγάλων χριστιανών φιλοσόφων που άνοιξαν τον δρομο στον Ανθρωπισμό.
Αλλά η απέχθεια όλων αυτών προς την θρησκεία δεν σταματά στον Χριστιανισμό. Αν και Ορθόδοξος Χριστιανός, καταδικάζω απερίφραστα την προσβολή και την γελοιοποίηση οποιασδήποτε θρησκείας, ακόμη και της πιό εχθρικής προς την Χριστιανική, εν ονόματι της «ελευθερίας των ιδεών». Ελευθερία δεν είναι η δυνατότητα να υβρίζεις μία θρησκεία και να λοιδωρείς τα σύμβολά της, όπως έγινε με τις απαράδεκτες γελοιογραφίες που προσέβαλαν το θρησκευτικό αίσθημα των Μουσουλμάνων. Η ελευθερία της έκφρασης έχει όρια, τα οποία ορίζονται σαφώς από την έννομη τάξη. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η προστασία της ιδιωτικής ζωής, η υπόληψη κλπ. υπερισχύουν του «δικαιώματος» της ασύδοτης λεκτικής επίθεσης, της ανοίκειας κριτικής, της προσωπικής ή συλλογικής προσβολής.
Άλλωστε, ελευθερία σημαίνει να μπορεί ο οποιοσδήποτε Χριστιανός, Μουσουλμάνος, Βουδιστής, Ινδουιστής κλπ. να θρησκεύεται χωρίς να λοιδωρείται, να προσβάλλεται και να γελοιοποιείται. Υπό τον αυτονόητο όρο ότι η αάσκηση των θρησκευτικών του καθηκόντων δεν θα δημιουργεί προβλήματα στην λειτουργία της κοινωνίας στην οποία ζει. Αυτοί ειναι οι όροι λειτουργίας μίας δημοκρατικής κοινωνίας.
Έτσι, είναι αδιανόητο κάποιος να προσβάλλει αυτό που ένας άλλος άνθρωπος θεωρεί ιερό και καθοριστικό στοιχείο της ταυτότητάς του. Τέτοιες συμπεριφορές άλλωστε προκάλεσαν πολεμικές συγκρούσεις και γενοκτονίες.
Ας μας συγχωρήσει ο διαδικτυακός λοιδωρός του Παϊσίου, ας μας συγχωρήσει και ο Δανός σκιτσογράφος που προσέβαλε το Ισλάμ: όπως οι κοινωνίες, στις οποίες ζουν και δημιουργούν, σέβονται την ελευθερία τους, ας σεβαστούν κι αυτοί τα θρησκευτικά δικαιώματα και την θρησκευτική ταυτότητα των άλλων.
Δημοσιεύθηκε στην πρωινή εφημερίδα “Kontra News” την Πέμπτη 24.1.2014.
*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
7 comments
Θα ήθελα να σχολιάσω τη φράση του αρθρογράφου, πως “η ηθική διδασκαλία του Χριστιανισμού είναι αυτή, που ανέσυρε τον Άνθρωπο από το επίπεδο του αντικειμένου της εξουσίας και τον κατέστησε υποκείμενο της ιστορίας”!
Είναι γεγονός πως βλέποντας κανείς μπροστά, χάνει την επαφή του με το παρελθόν. Αυτό έχει σαν συνέπεια την αποκοπή του από τις ρίζες του, που τον διατηρούν στη ζωή και τη νέκρωσή του την πνευματική, σαν λογική συνέπεια της έλλειψης τροφοδοσίας των ανθρώπινων αξιών, που νοηματοδοτούν την πορεία του. Έτσι στη φυσική μας τάση για διάκριση και επιβολή, φτάσαμε να χλευάζουμε τις καταβολές μας, προκειμένου να εντυπωσιάσουμε και να διακριθούμε, χαρακτηρίζοντας την ανοησία μας προοδευτικότητα!
Χαρακτηριστική είναι η διαστροφή μας να προβάλλουμε την ασυδοσία σαν ελευθερία και τις αρετές σαν υπολείμματα του σκοταδισμού! Έτσι χάσαμε το νόημα της ζωής και ασχολούμαστε με τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και την προώθηση προσωπικών πολιτικών, με αποτέλεσμα μια φθίνουσα πορεία επιστροφής στην κοινωνία, όπου ο άνθρωπος τείνει να καταστεί και πάλι αντικείμενο της εξουσίας! Άλλωστε αυτός είναι και ο στόχος της επίκαιρης νέας τάξης πραγμάτων, της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, που με τρόπο επιστημονικό και με μέσο την τηλεόραση και την παραπληροφόρηση, μας οδηγεί στην απαξίωση της ανθρώπινης οντότητας ως πνευματικού υποκειμένου και της μετατροπής της σε διαχειρίσιμο υλικό!
Ἰδοὺ ὁ βλάσφημος, κατὰ τοὺς Μωαμεθανούς, Μακρυγιάννης :
«Αφού τελειώσαμεν αυτά όλα, φεύγει ένα Τουρκόπουλο από το κάστρο και πάγει εις τον Μπραΐμη, του λέγει την έλλειψη του κάστρου από το νερό κι’ άλλα κι’ ότ’ είναι δυο Tούρκισσες καλές εις το κάστρο. Ήταν δυο Τζορτζούρες, ωραίες γυναίκες, τις είχαν οι Οικονομίδηδες, ντόπιοι, ως γυναίκες τους. Εγώ δεν τις ήξερα ή ήταν ή όχι. Τότε ο Μπραΐμης στέλνει και με φωνάζει. Αφού πήγα πολλές φορές (στέλναν μόνον εμένα, ότι με διορίσαν όλοι οι πολιορκημένοι επίτροπόν τους ν’ αγροικιώμαι μ’ αυτόν μόνος μου, κι’ αυτός είχε έναν Tούρκον από την Τροπολιτζά κ’ έναν από την Κάρυστον. Ξέραν τα Ρωμαίικα, κι’ αυτείνοι οι δύο έρχονταν και μου μιλούσαν και πήγαινα εις τον Μπραΐμη, και μ’ αυτούς ξηγώμουν την γλώσσα τους), μου λέγει: «Μέσα εις το κάστρο είναι δύο Tούρκισσες τις ξέρεις; – Του λέγω τη ντάπια οπού φυλάγω ξέρω, όχι γενικώς, ούτε Tούρκισσες ξέρω, ούτε Ρωμιές». (Γύρευε να με κάμη και κοντόση, γαμώ το Ρεσούλη του. Τι να σου κάμω οπού δεν είχα νερό και δεν έβλεπε κάστρο. Ότ’ είχα λιοντάρια μέσα). Μου λέγει ο πασσάς: «Να στείλεις να τις φέρεις» Έστειλα τον μπαϊραχτάρη μου και ήφερε. Τις πήρε και τις ξέταξε δια τ’ αναγκαία του κάστρου. Εκείνοι οπού τις είχαν αυτές τις γυναίκες τις είχαν ως πνευματικούς και ξέραν όλα τους τα μυστήρια και του κάστρου. Του είπαν ότ’ είναι κι’ άλλοι Tούρκοι μέσα και ξέρουν όλα τα πράματα του κάστρου (αφού αυτές τα ήξεραν). Μου ζητάγει να του στείλω και τους άλλους Tούρκους (να μάθη κι’ άλλα). Ήταν ο Μπραΐμης μεθυσμένος, πίνει ρούμι και κρασί μποτίλλιες. Μπεκρής πολύ και παραλυμένος εις γυναίκες και παιδιά. Μου δίνει τους δύο Tούρκους οπού ξέραν την γλώσσα, πήγαμεν εις το κάστρο και τους άφησα απόξω τα τείχη. Τους είπα εκεινών οπού ’χαν τους Tούρκους δούλους τα αίτια και μου τους ήφεραν. Και τους κατέβασα κάτου– από το κάστρο και τους είπα: «Σύρτε τους εις τον πασιά, κι’ αν θέλει να βαστήση τον λόγον του, κατά τις συνθήκες οπού κάμαμεν, καλά, ειδέ αρχινάτε τον πόλεμον να μας πάρετε με το σπαθί σας. Ότι τοιούτως δεν κάνουν οι μεγάλοι άνθρωποι, κάστρο χωρίς να παραδοθή, ανθρώπους δεν ζητούνε από μέσα, σήμερα γυναίκες κι’ αύριον άντρες. Κι’ όσα θα του ειπούνε όλοι αυτείνοι – ούτε νερό έχομεν, ούτε άλλα, είναι ανεφόδιαστο όλως– δι’– όλου το κάστρο. Όμως ένας τον άλλον θα φάμε οι άνθρωποι – και το κάστρο μαζί, δεν θ’ αφήσουμε τοίχον γερόν, ούτε σημάδι. Και πέστε του, ή ντουφέκι ή συνθήκες! Και κοντόσηδες μας έκαμε!» Πιάστηκα με τους πολιορκημένους διατί μίλησα τοιούτως.»
Τὸν λογοκρίνουμε ἢ ὄχι ; Ἀφοῦ προσβάλλει τὸν Προφήτη.
Οἱ θεωρίες εἶναι εὔκολες, οἱ πραγματικὲς ἀποφάσεις δύσκολες.
Αγαπητοί αναγνώστες
Είναι η πρώτη μου φορά που γράφω εδώ και ομολογώ ότι δεν έχω και την καλύτερη ευχέρεια στην γλώσσα οπότε θέλω να σας ζητήσω να μην είστε ιδιαίτερα αυστηροί στην ορθογραφία μου αλλά να είστε στην ουσία των λεγομένων μου. Δεν είμαι ούτε καθηγητής ούτε λόγιος παρά ένας απλός σκεπτόμενος πολίτης.
Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας ότι η ελευθερία του λόγου είναι ίσως το βασικότερο αγαθό του ανθρώπου γιατί αντιπροσωπεύει την ελευθερία του πνεύματος. Πιστεύω ότι συμφωνείτε ότι η ελευθερία του πνεύματος είναι και υπεράνω και από την σωματική ελευθερία. Ο πατριάρχης το ξέρει καλύτερα από όλους μας νομίζω καθώς πρέπει να μετράει την κάθε λέξη του για να μην τον κατασπαράξουν η (γκρίζοι και μη) λύκοι εκεί που βρίσκεται.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το ήξεραν καλά αυτό αλλά μέχρι και αυτοί είχαν πρόβλημα να την εφαρμόσουν. Αν μελετήσουμε την λέξη παρρησία, τι σημαίνει και τι αντιπροσώπευε στην αρχαία Ελλάδα, καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική ήταν η ελευθερία του λόγου. Προσωπικά πιστεύω ότι η μεγαλύτερη προσφορά των Ελλήνων στον παγκόσμιο πολιτισμό δεν είναι η δημοκρατία αλλά η αντικειμενική λογική κριτική, η οποία ουσιαστικά πηγάζει από την ελευθερία του λόγου και μέσω αυτής οι Έλληνες δημιούργησαν την δημοκρατία, την φιλοσοφία, την ιατρική και όλο τον ανεκτίμητο πνευματικό πλούτο. Αυτή είναι η βάση της επιτυχίας του «δυτικού πολιτισμού» διότι η κριτική μας επιτρέπει να βελτιώνουμε την ζωή μας και τους εαυτούς μας. Όταν όμως ισχυριζόμαστε ότι ορισμένα πράγματα, κυρίως η θρησκεία και το έθνος, είναι υπεράνω της κριτικής πιστεύω ότι πράττουμε μέγα πολιτισμικό έγκλημα, το οποίο είναι ακόμα βαρύτερο για εμάς ως Έλληνες. Καταλαβαίνω ότι σήμερα λόγω της νέας τάξης πραγμάτων, της αιματηρής ιστορίας μας, της «προοδευτικότητας» (Ρεπούση και συναφή) και της άνευ ορίων πολυπολιτισμικότητας (να προσαρμοστούμε εμείς στην χώρα μας στον πολιτισμό των ανατολιτών μεταναστών αντί το αντίστροφο) είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κρατήσουμε μια ηθική ανωτερότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ρίξουμε το πολιτισμικό μας επίπεδο (ακόμα χαμηλότερα) και να ποινικοποιούμε όποιον μας προσβάλει.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια απλή παρατήρηση για την Ελλάδα του σήμερα. Ξέρουμε όλοι ότι πολλοί Έλληνες, δυστυχώς συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου εδώ σε κάποιον βαθμό, βρίζουν (αρχαιότατη συνήθεια παρεμπιπτόντως) το Χριστό και την Παναγία σε καθημερινή βάση και δεν τιμωρούνται νομικώς και τιμωρούμε αυτόν που προσβάλει τον Παϊσιο. Είμαστε στα συγκαλά μας; Εδώ μοιάζουμε (στην λογική, όχι στην πράξη) με τους Μωαμεθανούς που τιμωρούν, με θανατική ποινή παρακαλώ, όποιον προσβάλει (για αυτούς και η απλή κριτική θεωρείται προσβολή αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία) τον (ψευδο)προφήτη και δεν τιμωρούν (καθόλου ή τουλάχιστον τόσο βαριά) όποιον προσβάλει τον Αλλάχ.
Ο μεν Αριστοφάνης σατίριζε θεούς και ανθρώπους και την έβγαλε καθαρή, ο δε Σωκράτης καταδικάστηκε γιατί υποτίθετο ότι εισήγαγε νέους Θεούς, πέρα από την «διαφθορά» των νέων. Από το Σωκράτη και μόνο βλέπουμε πόσο επικίνδυνη είναι η χρησιμοποίηση του «ιερού και όσιου» για την, μόνιμη σε αυτή την περίπτωση, σίγηση των αντιφρονούντων και αντιπαθούντων. Αν θυμάστε από τον Θουκυδίδη το ίδιο προσπάθησαν να κάνουν και στον Αλκιβιάδη και αυτός τους το ξεπλήρωσε προδίδοντάς τους. Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και όχι τα πληγωμένα συναισθήματα και η ανασφάλειά μας.
Όσο δε για τι σύγκριση με το Μωαμεθανισμό, την θεωρώ ατυχής και άκρως επικίνδυνη. Κατηγορείτε τον Δανό σκιτσογράφο για να μην κατηγορηθείτε για δύο μέτρα και δύο σταθμά (το βασικότερο πρόβλημα με την ελευθερία του λόγου). Αν θυμάστε ο Δανός απλά ζωγράφισε (πρώτη «προσβολή») ένα αγριωπό μουσάτο πρόσωπο που για σαρίκι είχε μια βόμβα (δεύτερη «προσβολή») με καιόμενο φυτίλι. Το μήνυμα ήταν απλούστατο: Ο Μωαμεθανισμός είναι μια πολεμική θρησκεία που διαδόθηκε και διαδίδετε δια της βίας και η άνευ όρων πολυπολιτισμικότητα θα σκάσει κάποια στιγμή στα μούτρα μας. Κακώς το είπε κατά τη γνώμης σας; Ψέματα είπε; Δεν ήταν ορθή κριτική; Η (συναισθηματική) αντίδραση που προκάλεσε (ιερά λυσσαλέα οργή αλλαχουακμπάρηδων και απειλές θανάτου) δεν τον δικαίωσε απόλυτα; Έπρεπε να σεβαστεί την θρησκεία που θεωρεί τους άπιστους υπάνθρωπους και νόμιμη λεία τον πιστών; Δεν έπρεπε να το κάνει για να έχουμε εμείς το δικαίωμα να ποινικοποιούμε όσους κάνουν κριτική η προσβάλουν το Χριστιανισμό χωρίς να κατηγορηθούμε για δύο μέτρα και δύο σταθμά; Παρεμπιπτόντως σας συστήνω να μελετήστε τι διδάσκει αυτή η θρησκεία για τους άπιστους (εμάς δηλαδή), θα σας κάνει να καταλάβετε πολλά πράγματα και ιδιαίτερα τους εξ ανατολάς «φίλους» μας. Διαβάστε το εξηγητήριο του Ιμπν Καθίρ, του μεγαλύτερου αναλυτή Κορανίου, του κεφαλαίου 9 του Κορανίου και θα σας πέσουν τα μαλλιά. Δώστε βάση στο συμβόλαιο του Ούμαρ (εξήγηση 9:29) και θα καταλάβετε από πού προέρχεται ο ραγιαδιμός (qtafsir τελεία com).
Πρέπει να αποδεχτούμε ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα βγάζουν σκατά (σκόπιμα ψεύδη) από το στόμα τους (και τα δάχτυλά τους). Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαγορεύσουμε την ελευθερία του λόγου σε όλους υπό τον φόβο αυτών των ατόμων. Διότι με τι δικαίωμα θα κάνουμε εμείς μετά τη δική μας κριτική; Επίσης δεν νομίζω ότι τιμούμε τον Θεό (αν όντως υπάρχει και ναι παραδέχομαι ότι δεν είμαι απόλυτα πεπεισμένος) όταν τον χρησιμοποιούμε ως μέσο για την απαίτηση σεβασμού (μηνύσεις/πρόστιμα) η την απειλή τιμωρίας (αφορισμός). Αν όντως υπάρχει Θεός επιτρέψτε μου να πω ότι δεν έχει ανάγκη από ανθρώπινους «προστάτες».
Δεν είμαστε πιά φυλετική/φατριατική κοινωνία (ελπίζω) για να αλληλοσκοτωνόμαστε και να αλληφυλακιζόμαστε για ζητήματα τιμής και θρησκείας σαν τους περισσότερους ανατολίτες. Είμαστε κληρονόμοι του ορθού λόγου και της αλήθειας οπότε ας συμπεριφερθούμε ανάλογα. Η Ρεπούση λόγου χάρη δεν πρέπει να φιμωθεί η να ποινικοποιηθεί γιατί πληγώνει μνήμες, παραδόσεις ιερά ή όσια. Πρέπει απλά να αντικρουστεί για τα ψέματα και τις μισές αλήθειες που λέει και αν σαν λαός εκτιμούμε την αλήθεια, τότε αυτό από μόνο του αρκεί για την «πετάξουμε» στο καλάθι των ιδεολογικών αχρήστων.
Η θρησκεία με την ελευθερία του λόγου ποτέ δεν τα πήγαν καλά και πολλά εγκλήματα διαπράχθηκαν έναντι της ανθρωπότητας για αυτό το λόγο, ας μην τον κάνουμε χειρότερο. Ο σεβασμός για τον οποίο μιλάτε, δεν μπορεί να υπάρξει διότι ο θρησκευόμενος πάντα μα πάντα θα αισθάνεται προσβεβλημένος όσο ήπια και να είναι η κρητική στη θρησκεία του.
Ελπίζω να γίνομαι αντιληπτός. Δεν μιλάω για την ελευθερία του να φωνάξεις ΦΩΤΙΑ σε συνωστισμένο χώρο για να ποδοπατηθούν οι άνθρωποι. Μιλάω για την ελευθερία του να εκφραζόμαστε και να κάνουμε κριτική ελεύθερα χωρίς μέτρα και σταθμά. Ο αλληλοσεβασμός από την άλλη δεν θα πρέπει να εξαρτάται από τον φόβο της βίας αλλά από την αλήθεια. Και πως θα ανακαλύψουμε την αλήθεια εάν καταργήσουμε την ελευθερία του λόγου;
Συγχωρέστε μου τη συντακτική μετριότητα και το μέγεθος του κειμένου.
-Ανδρέας
Διάβασα, φυσικά, μόνο τις δύο τελευταίες γραμμές, σιγά να μην έμπαινα στον κόπο. Λοιπόν. Ισοπέδωση και μηδενισμός. Συγκρίνεις δύο ανόμοια πράγματα. Διαφορετικές συνθήκες. Από την μία έχουμε ανθρώπους που υπέφεραν από τους μουσουλμάνους για την πίστη τους, που ήταν δούλοι γιατί το υπαγόρευε το ισλάμ. Τι θες να έλεγαν δλδ ανθρωπέ μου? Από την άλλη τώρα ζούμε σε ένα ελεύθερο, δημοκρατικό καθεστώς. Οι καιροί άλλαξαν. Φοβάμαι ότι έχεις μείνει δύο αιώνες πίσω. Σου συνιστώ να κοιτάξεις το ημερολόγιο. Η γνώμη μου είναι ότι είσαι αντιρρησίας. Σε κάθε άρθρο ασκείς κακοπροαίρετη κριτική. Ουσία μηδέν. Απορώ γιατί το ιστιολόγιο σου δίνει λόγο. Αμάν πια. Σε κάθε τι αντιδράς. Εντάξει, το μάθαμε, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε να σε ακούμε, αφού ξέρουμε τι θα πεις. Ας μιλήσει και κανένας άλλος. Το πήρες μονότερμα ντε…
Πρεπει να καταλαβετε ότι το αν θα προσβληθει ο Μωαμεθανος απο κατι που θα πειτε δεν εξαρταται από την κοινη λογικη αλλα από την διαθεση του Μωαμεθανου που εχετε επιστησει την προσοχη. Αυτό ισχυει και για ‘νορμαλ’ Μωαμεθανους (καντε μια ερευνα στο διαδυκτιο περι Maajid Nawaz). Ετσι καλα είναι να μενει κανεις σιωπηλος εκτος αν εχει αποφασισει να γινει ομολογητης (και εχει ευχη γι’αυτο).
«Ἰδοὺ ὁ βλάσφημος, κατὰ τοὺς Μωαμεθανούς, Μακρυγιάννης»
Χρειάζονται εξηγήσεις στο «κατά τους μωαμεθανούς», μπορούμε να έχουμε στοιχεία για κάποια επίσημη τουρκική δήλωση;
Σιγά μη μας χαλάσετε τη διαγωγή! Φαντάζεστε τον αγέρωχο Καραϊσκάκη να ζητάει εχέγγυα καλής συμπεριφοράς από τους Τούρκους;
Πάρε να ‘χεις:
«Έλα, σκατότουρκε, έλα ν’ ακούσεις τα κερατά σας, γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρεύσατε κερατάδες… Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε από ημάς συνθήκην με έναν κοντζιά σκατο-Σουλτάν Μαχμούτην – να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρην σας και τον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα!»
Κι όταν εφορμώντας έφιππος λίγο πριν το τέλος, στις 22 τ’ Απρίλη του 1827, χτυπήθηκε θανάσιμα στο βουβώνα, προτού προλάβει να λύσει την πολιορκία της Ακρόπολης και να τελειώσει μια για πάντα την υπόθεση της Επανάστασης στη Στερεά, φωνάζει κατά των Τούρκων: «Αν ζήσω, θα τον χαλάσω εγώ αυτόν που με βάρεσε, άν ψοφήσω κλάστε μου τον μπούτζον».