του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Με ανατολίτικη επιδεξιότητα (και ανεντιμότητα), το ελληνικό πολιτικό σύστημα “έπιασε κώτσο” την τρόϊκα, απέφυγε αλά γαλλικά τις μεταρρυθμίσεις που προέβλεπε το πρώτο μνημόνιο, τράβηξε την συζήτηση σε μάκρος με ψεύτικες υποσχέσεις και νομοσχέδια που τελικώς δεν κατετέθησαν κάν, και μετέθεσε το όλο ζήτημα στις λεγόμενες οριζόντιες περικοπές. Εκεί συμπυκνώθηκε τελικά η “μνημονιακή” πολιτική. Διότι το όλο ζήτημα ήταν μην τυχόν και θιγεί η σοβιετικών προδιαγραφών, πελατειακή, κομματική και διεφθαρμένη δομή του κράτους.
Είναι αξιοθαύμαστο ότι, τέσσερα χρόνια μετά την χρεωκοπία, το αποτυχημένο (failed-state κατά την αγγλοσαξονική πολιτική επιστήμη) κράτος της Μεταπολίτευσης παραμένει άθικτο, με τις ελλειμματικές ΔΕΚΟ του, τους άχρηστους οργανισμούς του, τους διορισμούς του, την σαδιστική γραφειοκρατία του, την κοιμματοκρατία του. Ενώ η κοινωνία καταστράφηκε ολοσχερώς, αφού οι περικοπές ήταν η εναλλακτική “λύση” γιά να βρεθούν χρήματα προκειμένου να μην γίνουν οι μεταρρυθμίσεις.
Το δε εκπληκτικώτερο είναι ότι η συγκυβέρνηση χαρακτηρίζει τους επικριτές της ως εχθρούς των μεταρρυθμίσεων (!), ενώ η ίδια δίνει απεγνωσμένη μάχη μην τυχόν και θιγεί ο παλαιοκομματικός και τριτοκοσμικός χαρακτήρας του κράτους.
Το ερώτημα είναι γιατί η τρόϊκα αποδέχθηκε την λογική των περικοπών αντί των μεταρρυθμίσεων. Υπάρχουν δύο λόγοι: αφ΄ενός διότι τελικά τους δανειστές ενδιαφέρει η αποπληρωμή και όχι ο τρόπος εξεύρεσης των χρημάτων. Δεν θα σκοτιστούν εάν τα χρήματα θα βρεθούν από μεταρρυθμίσεις ή αντιθέτως από φορολογική κατακρεούργηση των μη προνομιούχων πολιτών. Αφ΄ετέρου, διότι υπάρχουν βαθύτερες και σκοτεινότερες σκοπιμότητες πίσω από τον εκφυλισμό του μνημονίου σε μηχανισμό οικονομικής και κοινωνικής αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας. Όπως η αποικιοποίηση της Ελλάδας και η πρόσβαση του Βερολίνου στα ενεργειακά της αποθέματα μέσω της ρητά προβλεπόμενης στο τελευταίο Μνημόνιο ενυποθήκευσης του ορυκτού πλούτου της χώρας. Αλλά και η μετατροπή της Ελλάδας σε ζώνη παραγωγής γερμανικών προϊόντος χαμηλού, κινεζικού επιπέδου, εργατικού κόστους. Τελικά, η άρνηση οποιαςδήποτε μεταρρύθμισης από την εγχώρια φαυλοκρατία εξυπηρετεί τον αχαλίνωτο γερμανικό ηγεμονισμό.
Χαρακτηριστικά, η όλη συζήτηση περί μεταρρυθμίσεων κατέληξε στο κεφαλαιώδες ζήτημα της αναγραφόμενης ημερομηνίας στις φιάλες γάλακτος ή εάν θα πωλούνται μη συνταγογραφούμενα φάρμακα στα σούπερ μάρκετ!
Γι’ αυτούς όλους τους λόγους, από το δίπολο τρόϊκα-πολιτικό σύστημα απουσιάζει παντελώς κάθε έννοια πραγματικής μεταρρύθμισης. Ο Σαμαράς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο Χρυσοχοϊδης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Χατζηδάκης, ο Βρούτσης είναι βαθειά παλαιοκομματικές έννοιες, και ούτε έκαναν ούτε και πρόκειται να κάνουν οιαδήποτε πραγματική μεταρρύθμιση. Η συνταγή τους είναι φόροι, περικοπές και απολύσεις. Απόδειξη ότι, μία ολόκληρη τετραετία, το κράτος παρέμεινε αυτό που ήταν: ένας τεράστιος αδρανής γραφειοκρατικός μηχανισμός, βρόγχος γιά την ανάπτυξη της χώρας, κολαστήριο του απλού πολίτη και εισπρακτήριο “γρηγορόσημων” και “¨φακέλλων”.
Μία σοβαρή κυβέρνηση, λοιπόν, αφού απελάσει εντός εικοσιτετραώρου την τρόϊκα, πρέπει να προχωρήσει άμεσα στις βασικές μεταρρυθμίσεις, που θα καταστήσουν το τριτοκοσμικό μας ντοβλέτι πραγματικό κράτος. Η πρώτη από αυτές είναι να αλλάξει ριζικά τον τρόπο διοίκησης του κρατικού μηχανισμού, τοποθετώντας στις θέσεις των Γενικών Διευθυντών, Διευθυντών και Τμηματαρχών τα καλύτερα στοιχεία της δημόσιας διοίκησης αλλά και νέα πρόσωπα, που θα επιλεγούν αξιοκρατικά από αμερόληπτη ολιγομελή επιτροπή βάσει σπουδών, βιογραφικού, επαγγελματικής εμπειρίας και πάλλευκου ποινικού μητρώου.
Οι νέοι διευθυντές θα μπορούν να επιλέγουν μόνοι τους το προσωπικό των υπηρεσιών τους με αποσπάσεις ή μεταθέσεις. Θα μπορούν επίσης να απομακρύνουν τους υπαλλήλους που θεωρούν ακατάλληλους και οι οποίοι ή θα συνταξιοδοτούνται πρόωρα ή με εθελουσία έξοδο ή θα μετατίθενται σε διοικητικές υπηρεσίες.
Ταυτόχρονα, πρέπει να υπάρξει πλήρης παύση διορισμών στο δημόσιο γιά μία πενταετία, με εξαίρεση τους τομείς της υγείας, της παιδείας και της άμυνας. Έτσι, οι νέοι θα σταματήσουν να ελπίζουν ότι θα διορισθούν στο δημόσιο και θα κατευθυνθούν στον ιδιωτικό τομέα ή την αυτοαπασχόληση.
Βασική μεταρρύθμιση είναι η μετοχοποίηση των ελλειμματικών ΔΕΚΟ και η πώληση των μετοχών τους στο Χρηματιστήριο, με δυνατότητα προνομιακής απόκτησης μετοχών από τους εργαζόμενους.Ταυτόχρονα πρέπει να καταργηθούν οι χιλιάδες οργανισμών και νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, που λειτουργούν ως πρυτανεία σίτισης ανεπάγγελτων κομματικών στελεχών.
Στην συνέχεια πρέπει να υπάρξει πλήρης κατάργηση της χρονοβόρου διαδικασίας γιά την ίδρυση επιχειρήσεων, και αντικατάστασή της με μία ολιγοήμερης προθεσμίας εξέταση των αιτήσεων από ολιγομελή επιτροπή και ηλεκτρονικής της περιφοράς στις αρμόδιες υπηρεσίας γιά παρατηρήσεις και αντιρρήσεις. Στις νέες επιχειρήσεις θα δίδεται πενταετής φοροαπαλλαγή.
Αυτά όλα ΔΕΝ θα τα κάνει το σημερινό πολιτικό σύστημα. Γι’αυτό και το βασικώτερο, το πρώτιστο όλων, είναι η Ριζική Πολιτική Μεταρρύθμιση, δηλαδή ο διαχωρισμός των εξουσιών, το ασυμβίβαστο βουλευτή-υπουργού που θα εξουθενώσει το πελατειακό σύστημα, η κατάργηση των βουλευτικών προνομίων και ασυλίας, η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, ο έλεγχος της περιουσίας των πολιτικών από αδιάβλητο μηχανισμό του Ελεγκτικού Συνεδρίου, η απαγόρευση της οικογενειοκρατίας, η μείωση των βουλευτικών θέσεων σε 200, η θέσπιση στενής εκλογικής περιφέρειας που θα εξαλείψει το “μαύρο” χρήμα και όλα αυτά που θα καταργήσουν την φαυλοκρατική ολιγαρχία που ελέγχει ασφυκτικά όλους τους διαύλους προς την εξουσία, θα αναδείξουν νέες υγιείς πολιτικές δυνάμεις και θα ξανακάνουν την Ελλάδα πραγματική δημοκρατία.
Δημοσιεύθηκε στην πρωινή εφημερίδα “Kontra News” το Σάββατο 15.2.2014.
*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.