Γράφει ο Γιάννης Κ. Νεονάκης MD, MSc, PhD
Πολύ μεγάλη χαρά και ελπίδα δίδει σε όλους εμάς τους ανθρώπους το γεγονός ότι παρά την πτώση τους οι δύο πρωτόπλαστοι ο Αδάμ και η Εύα τελικά σώθηκαν. Εορτάζονται δε από την Εκκλησία μας μαζί με όλους τους άλλους προπάτορες που ευαρέστησαν το Θεό κάθε Δεκέμβριο, την Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως. Πολλοί άνθρωποι σήμερα επηρεασμένοι από τη βατικάνειο θεολογία πιστεύουν ότι εάν οι προπάτορές μας ο Άγιος Αδάμ και η Αγία Εύα δεν είχαν αμαρτήσει, ο Χριστός δε θα χρειαζόταν να σαρκωθεί. Η ορθόδοξη όμως θεώρηση των πραγμάτων είναι απολύτως αντίθετη και εντελώς σαφής: είτε έπεφταν οι προπάτορές μας, είτε όχι, ο Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ούτως ή άλλως θα ενηθρωπίζετο. Η ενανθρώπιση του Λόγου είναι κεντρικό σημείο του απαρχής του κόσμου σχεδίου του Θεού.
Ο Θεός που εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, ο Γιαχβέ, είναι το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο άσαρκος Λόγος. Τη στιγμή της σαρκώσεώς του ο Λόγος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, ενώνει το άκτιστο με το κτιστό, ενώνει ασυγχήτως και αδιαιρέτως τη θεότητα με την ανθρωπότητα. Ο Χριστός ξεκινάει μια νέα οντολογία, αυτή της θεανθρωπότητας. Είναι ο πρώτος θεάνθρωπος ανοίγοντας και σε μάς τη δυνατότητα της κατά χάριν θεανθρωπίας. Είναι Θεός που γίνεται και άνθρωπος, προσκαλώντας και μάς τους ανθρώπους στην κατά χάρη θέωση.
Και χωρίς λοιπόν την πτώση των προπατόρων μας ο Λόγος θα σαρκώνονταν. Η πτώση απλώς οδήγησε στην παρεμβολή της αρρώστιας του θανάτου. Ο Θεός ούτε έφτιαξε, ούτε ήθελε το θάνατο. Επέτρεψε όμως το φαινόμενο γιατί αλλιώς το κακό θα γινόταν αιώνιο και κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σωθεί. Όμως και αυτήν την αρρώστια του θανάτου ο Χριστός τη θεραπεύει πλήρως με την ένσαρκο ανάστασή του. Και όπως ο θάνατος είναι καθολικό γεγονός, έτσι και η ένσαρκος ανάσταση είναι δώρο καθολικό. Δηλαδή θα αναστηθούμε ενσάρκως όλοι μας. Θα αναστηθούμε εδώ στον κόσμο με σάρκα και οστά και αίμα να κυλάει στις φλέβες μας. Όλοι οι άνθρωποι, ορθόδοξοι και μη ορθόδοξοι, πιστεύοντες και μη πιστεύοντες, άθεοι, μουσουλμάνοι, Ινδοί, Κινέζοι, όλοι. Όλοι όσοι γεννήθηκαν απαρχής του χρόνου θα αναστηθούν ενσάρκως. Και φυσικά και όλα τα έμβρυα που χάθηκαν για διάφορους λόγους. Από τη στιγμή που σχηματίζεται το πρώτο ανθρώπινο κύτταρο με την ένωση σπερματοζωαρίου και ωαρίου, ο άνθρωπος θεωρείται όλος και τέλειος. Και θα αναστηθεί ενσάρκως πλήρης και ολοκληρωμένος.
Ανάσταση λοιπόν και μια ζωή αιώνια, απαλλαγμένη από το θάνατο, το φόβο, την αγωνία, και από κάθε αρρώστια και φθορά. Και όλοι θα δουν το Χριστό, το φως και τη δόξα του. Και το ίδιο φως οι όντες εν μετανοία θα το δέχονται ευχαριστηριακά, συνεχώς τελειοποιούμενοι, ενώ οι μη μετανοηθέντες θα το βλέπουν ως καταναλίσκον, καθώς, με δική τους επιλογή και προαίρεση, θα μένουν αθεράπευτοι, αδυνατώντας να μετακινηθούν από την ιδιοτέλειά τους στην ανιδιοτέλεια. Όμως όλοι θα βλέπουν τη δόξα του Χριστού και όλους ο Χριστός θα τους αγαπάει εξίσου και για πάντα, εκχέοντας τη Χάρι του συνεχώς, το ίδιο προς όλους.
Με την κοινή ανάσταση όλων μας η ιστορία δεν θα σταματήσει. Τουναντίον, θα συνεχίσει να υπάρχει, όπως θα συνεχίσει να υπάρχει και η τελείωση. Όπως χαρακτηριστικά ψάλομε το Πάσχα «… δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τη ανεσπέρω ημέρα της βασιλείας σου.» Η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά και όλοι οι μετανοούντες, ζώντες και τεθνεώτες συνεχώς εξελίσσονται και τελειοποιούνται και νυν και αει και πάντα. Με το θάνατο δε σταματάει η εξέλιξη. Σ’ αυτήν εξάλλου την εξέλιξη βοηθούν και συνδράμουν τα μνημόσυνα και οι προσευχές των ζώντων υπέρ των κεκοιμημένων, όπως και οι προσευχές των κεκοιμημένων για μάς. Μια εξέλιξη συνεχής και μια ατελεύτητη τελείωση και κίνηση από δόξης εις δόξαν.
Προσδοκούμε λοιπόν ανάσταση νεκρών. Και πάντες κλητοί και προσκεκλημένοι στη θέα της δόξας του Χριστού.