Απορροφημένοι από την εικόνα του ενός δέντρου, όπου έχουμε χτίσει τις φωλιές μας, χάνουμε από τα μάτια μας την εικόνα του δάσους. Ομως η ιστορική μας μοίρα αποκλείεται να είναι μοναχική.
Κοινός τόπος και τον παπαγαλίζουμε όλοι: Η Ευρώπη έχει αλλάξει, δεν αναγνωρίζεται. Οσο υπήρχε η απειλή του εφιάλτη στην Ανατολή, ο ολοκληρωτισμός της Σοβιετίας, του Μάο, των Ερυθρών Χμερ, οι κοινωνίες της Ευρώπης ήταν το σύμβολο της μάχης για την υπεράσπιση των θεσμών της δημοκρατίας, των προϋποθέσεων του κοινωνικού κράτους. Ακόμα και όταν οι ΗΠΑ διολίσθαιναν στην αυθαιρεσία του μακαρθισμού ή στη στήριξη απάνθρωπων δικτατοριών λατινοαμερικανικού τύπου, η κριτική εγρήγορση του πολιτικού αντιλόγου αντλούσε από τις αρχές των ευρωπαϊκών δημοκρατικών κατακτήσεων.
Μόλις η σοβιετική απειλή κατέρρευσε, η Ευρώπη μοιάζει να παραιτήθηκε, αυθωρεί και αμαχητί, από την ασυμβίβαστη υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών και του κοινωνικού κράτους. Παραδόθηκε «ανεπαισθήτως» στην αντίπαλη του μαρξιστικού ολοκληρωτισμού ακρότητα: στον ολοκληρωτισμό των «Αγορών». Και έτσι στην Ελλάδα, στον στενό ορίζοντα της μονόδενδρης οπτικής, έχουμε αφτιασίδωτη την εικόνα της εξωφρενικής κωλοτούμπας: Ο θλιβερός παλαιοημερολογήτης υπερασπιστής της Σοβιετίας να κόπτεται σήμερα στο βήμα της Βουλής, για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους (νοσταλγώντας, προφανέστατα, τους τζιχαντιστές της ΟΠΛΑ). Ενώ τα «φιλελεύθερα» και τα «σοσιαλιστικά» κόμματα να φρενιάζουν έξαλλα απαιτώντας την τυφλή, ειλωτική υποταγή μας στους εκβιασμούς των προστάτιδών μας «Αγορών».
Σίγουρα, η σημερινή Ελλάδα είναι ευκρινέστατο πεδίο, προκειμένου να μελετηθεί η παραίτηση της Ευρώπης από την πολιτισμική της ταυτότητα στις μέρες μας. Επιμένουν σε αυτό το τραγικό προνόμιο της Ελλάδας σοβαροί και έμπειροι πρώην ηγέτες ευρωπαϊκών κρατών, κορυφαίοι τίμιοι οικονομολόγοι, συνεπείς μαχητές της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Συνόψισε την πιστοποίηση του ελλαδικού προνομίου η γαλλική εφημερίδα Le Monde, καύχημα της ευρωπαϊκής δημοσιογραφίας, με τον πρωτοσέλιδο-ολοσέλιδο τίτλο, την Κυριακή του εδώ δημοψηφίσματος (5.7.2015): «Το μέλλον της Ευρώπης παίζεται στην Αθήνα». Οχι ότι παίζεται στην Αθήνα το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας, αλλά ότι στην Αθήνα παίζεται το ευρωπαϊκό ή όχι μέλλον της Ευρώπης.
Δυστυχώς η ελλαδική μας κοινωνία, βυθισμένη σε δραματική ανθρωπολογική παρακμή, ήταν αναπότρεπτο να οδηγήσει τη διαχείριση της κορυφαίας αυτής ιστορικής ευθύνης σε παταγώδες φιάσκο. Την αναμέτρηση της Ευρώπης με την ευρωπαϊκότητά της (έστω και στην εν σμικρώ περίπτωση του ελλαδικού κρατιδίου) –αναμέτρηση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους με τον στυγνό οικονομισμό των απάτριδων «Αγορών»– τη διαχειρίστηκε ελλαδικό πολιτικό προσωπικό φορτωμένο τις αναπηρίες της παρακμής μας: Απροετοιμασία, προχειρότητες, ιδεολογικά ρητορεύματα και ταυτόχρονα επαρχιωτικές πεφυσιωμένες συμπεριφορές, ναρκισσισμός. Κυρίως, όμως, απουσία κοινωνικού οράματος ικανού να αντιπαλαίψει τον μηδενιστικό ιστορικοϋλιστικό ολοκληρωτισμό της νεοκαπιταλιστικής, παγκοσμιοποιημένης Σοβιετίας.
Το υπόλοιπο ελλαδικό πολιτικό προσωπικό, το αντιπολιτευόμενο τους διαχειριστές της ιστορικής αναμέτρησης, αποδείχτηκε ακόμα θλιβερότερη έκφανση της παρακμής μας. Κρίσεις και χαρακτηρισμοί για αναστήματα σπιθαμιαία και κωμικά περιττεύουν. Το αποτέλεσμα βαραίνει: ένας καινούργιος φανατισμός, με πείσμα, πάθος και άρνηση κάθε λογικής, που τον μετάγγιζαν αλλόφρονα τα εκπεσμένα σε επίπεδο πρωτογονισμού εμπορικά τηλεοπτικά κανάλια.
Μεθοδικά διεφθαρμένη και εξηλιθιωμένη με την ποδοσφαιρολαγνεία και τον κρατικό τζόγο η ελλαδική κοινωνία, άγλωσση, ανιστόρητη, με πουλημένη την ψυχή της στη λατρεία του μαμωνά, έδειχνε να εγγυάται ένα θρίαμβο σαρωτικό του «ναι»: την απόλυτη κατάφαση στο χρήμα, στην καταναλωτική υστερική μονοτροπία. «Ναι» στον εκβιασμό των παντοδύναμων αγορών, στην πρόκριση του ειλωτισμού με μόνη προσδοκία τον παρά. Η θηλιά στον λαιμό (οι κλειστές τράπεζες ωμή τρομοκρατία), το φάσμα της λιμοκτονίας να παραμονεύει στο επόμενο εικοσιτετράωρο. Και μέσα σε αυτές τις εξωφρενικές συνθήκες, η παρακμιακή ελλαδική κοινωνία έκανε την έκπληξη: Χωρίς εξάρσεις, χωρίς επαναστατικές ιδεοληψίες, σεμνά, ήρεμα, σοβαρά, το 62% του λαού είπε «όχι». Και οι μανιασμένοι κοσμοκράτορες αφηνίασαν.
Αυτό το απρόσμενο λαϊκό ήθος είχε να διαχειριστεί στη συνέχεια ο κ. Τσίπρας, αυτό τα ξάφνιασμα. Αλλά με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησής του έδειξε να μην κατάλαβε ούτε τι ακριβώς συνέβη ούτε τι υποχρεώσεις δημιουργεί αυτό που συνέβη. Με τον ανασχηματισμό έδιωξε τους Δον Κιχώτες, που απαιτούσαν μάχη με τους ανεμόμυλους, δηλαδή επιστροφή στον επαρχιωτισμό της δραχμής. Δεν υποψιάστηκε όμως ότι το ευρωπαϊκό μέλλον της Ευρώπης είναι συνάρτηση του ελληνικού μέλλοντος της Ελλάδας, επομένως το παιχνίδι θα κριθεί όχι τόσο στα υπουργεία Οικονομίας και Οικονομικών όσο στον ανασχηματισμό Παιδείας και Πολιτισμού. Με τον κ. Μπαλτά και τη διαιώνιση της εκπαιδευτικής αστοχίας, το «όχι» στον αυτεξευτελισμό των Ελλήνων πάει χαμένο, νεκρώνονται οι ρίζες που γεννάνε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια του λαού μας.
Είναι πρόκληση, σε ώρες τόσο οδυνηρά και επικίνδυνα κρίσιμες, να συνεχίζονται οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί, του τύπου της ανακύκλωσης «δευτερεύοντος κομματικού υλικού», που καθιέρωσε ο κ. Σαμαράς.
Εχοντας τώρα την άμεση και αλγεινή πείρα ο κ. Τσίπρας με ποιον αδίστακτο σκοταδισμό αντιπαλεύει, θα ήταν φυσικό να ανασχηματίζει κάθε τόσο το επιτελείο του βελτιώνοντας αδιάκοπα την ανθρώπινη ποιότητα που απαιτούν οι στόχοι της αναμέτρησης.
Ακόμα και στη φανατισμένη στο εσωτερικό της χώρας προκατάληψη δεν έχει ο πρωθυπουργός τίποτα ισχυρότερο να αντιτάξει από την ανθρώπινη ποιότητα των επιλογών του. Χωρίς να περιμένει αναγνώριση ή έπαινο, αφού η σύγχυση που δημιουργείται από την εμπάθεια είναι σωστή σκοτοδίνη: Ακόμα και όταν οι ηγέτες της Ε.Ε. κατέλυαν βάναυσα κάθε έννοια δημοκρατίας υποδείχνοντας στον ελληνικό λαό τι απαιτούσαν να ψηφίσει, μεγάλη μερίδα των Ελλήνων τούς δικαίωνε, με το δικαιολογητικό ότι οι κυβερνήτες μας ήταν αναξιόπιστοι! Ή ήταν αδύνατο για τους τυφλά φανατισμένους να ξεχωρίσουν αν η «στάγδην» παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες ήταν ωμός, απάνθρωπος γκανγκστερικός εκβιασμός ή παιδαγωγικό επιτίμιο για να συνετιστούν οι κακόδοξοι κυβερνήτες μας.
Την αλήθεια του πρωτοσέλιδου-ολοσέλιδου τίτλου της Monde (ότι το ευρωπαϊκό μέλλον της Ευρώπης είναι συνάρτηση του ελληνικού μέλλοντος της Ελλάδας) ο κ. Τσίπρας έδειξε να την κατάλαβε τόσο όσο την καταλάβαιναν και ο κ. Σαμαράς, ο κ. Σημίτης, ο βραχύς κ. Καραμανλής. Αν διαφέρει ο κ. Τσίπρας, τουλάχιστον σε ταλέντο, μένει να αποδείξει ότι ξέρει να διδάσκεται «καθ’ οδόν».
10 comments
Γιατί ἐπανῆλθε τὸ ἰδιαίτερο μῖσος τοῦ «Ἀντιβάρου», κάποιων τέλος πάντων στὸ «Ἀντίβαρο», ἐναντίον τοῦ Γιανναρᾶ ; Γιατί πρέπει, τώρα στὸ γῆρας, νὰ τὸν διασύρει κανεὶς ἀναδημοσιεύοντας τὶς γεροντικὲς ἀνοησίες του ; Ὁ ἄνθρωπος ἔκανε μία διαδρομή πού ἔχει τὴν (ὅποια) ἀξία της. Πρέπει, τώρα πού τὸν ἔχουν ἐγκαταλείψει τελείως οἱ πνευματικές του δυνάμεις, νὰ γελοιοποιεῖται καὶ στὸ «Ἀντίβαρο» ; Δὲν φθάνει πού τὸν κάνει ρεζίλι, κάθε Κυριακή, ἡ «Καθημερινή» ;
Πρέπει νὰ μὴν ἐπικοινωνεῖ, πλέον, μὲ τὸ περιβάλλον καὶ νὰ τοῦ γράφει αὐτὲς τὶς ἀνοησίες ἄλλος. Διότι πῶς νὰ ἐξηγήσει κανεὶς τὰ ληρήματα γιὰ «τὸ ἀνώνυμο τέρας τῶν ἀγορῶν» ; Ὅταν, δηλαδή, ὁ Γιανναρᾶς πάει στὸ σοῦπερ μάρκετ νὰ ἀγοράσει γάλα πρέπει νὰ δίνει ὄνομα καὶ ΑΦΜ ; Ὅταν πάει στὸν φοῦρνο νὰ ἀγοράσει μιὰ φραντζόλα ψωμί, πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ γνωρίζει ὁ φούρναρης τὰ φρονήματά του γιὰ νὰ τοῦ δώσει ψωμί ; Οἱ άγορὲς ὑπάρχουν ὥστε νὰ συνδυάζουμε ὅλοι τὶς παραγωγικές μας δυνάμεις μὲ κάποιαν άποτελεσματικότητα, χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ κοιτᾶμε ποιὸς κάνει τί ὅλη τὴν ὥρα καί, συνεπῶς, χωρὶς νὰ χρειάζεται νὰ τρέφουμε ἀναριθμήτους ρουφιάνους. Μέχρι καὶ ἡ Κούβα τὸ κατάλαβε αὐτό. Καί, ἐπειδή εἶναι καὶ Ἑλληνομέτρης ὁ Γιανναρᾶς, εἶναι δυνατὸν νὰ ξέχασε ὅτι στὸν Ἡρόδοτο διαβάζουμε ὅτι ὁ Πέρσης βασιλιάς, Κῦρος ὁ Μέγας, ὁρίζει τὴν διαφορὰ μεταξὺ τῶν Ἐλλήνων καὶ τῶν Περσῶν μὲ τὴν παρατήρηση ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔχουν ἐλεύθερες ἀγορὲς ἐνῶ οἱ Πέρσες ἐλεγχόμενο ἐμπόριο μὲ διοικητικῶς ὁριζόμενες τιμές ;
Τὴν ὑποψία ὅτι ὑπάρχει σκιώδης ἐπιφυλλιδογράφος ἐνισχύουν οἱ δύο πισινοκρατορικὲς προτάσεις κατὰ τὸ τέλος τοῦ κειμένου :
« … όταν οι ηγέτες της Ε.Ε. κατέλυαν βάναυσα κάθε έννοια δημοκρατίας υποδείχνοντας στον ελληνικό λαό τι απαιτούσαν να ψηφίσει, μεγάλη μερίδα των Ελλήνων τούς δικαίωνε, με το δικαιολογητικό ότι οι κυβερνήτες μας ήταν αναξιόπιστοι ! … »
« … η «στάγδην» παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες ήταν ωμός, απάνθρωπος γκανγκστερικός εκβιασμός ή παιδαγωγικό επιτίμιο για να συνετιστούν οι κακόδοξοι κυβερνήτες μας. … »
Ἐγκυκλοπαιδικῶς, ὁ παροχὴ ρευστότητος ἦταν καὶ εἶναι ὑπερεπαρκὴς γιὰ τὶς συναλλακτικὲς ἀνάγκες τῆς χώρας, ἀλλὰ ἀνεπαρκὴς γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὴν ἐπιθυμία τῶν Ἑλλήνων, ἰδίως τῶν ὀπαδῶν τοῦ ἀκσιοπρεποῦς «ὄχι», νὰ σώσουν τὶς καταθέσεις τους ἀπὸ τὴν κυβέρνηση ξυλοσχιστῶν πού οἱ ἴδιοι ψήφισαν !
Τέλος, δὲν ἀποκλείεται καὶ ἡ, πρὸ μηνός, ἐπιβολὴ τοῦ δελτίου ἀναλήψεως μετρητῶν στὶς τράπεζες, άποτέλεσμα ἠλιθίου κυβερνητικοῦ χειρισμοῦ καὶ ὄχι ἀνάγκης, νὰ ξύπνησε στὸν Γιανναρᾶ τὶς μνῆμες τῶν κατηχητικῶν σχολείων καὶ τῶν παρεκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων ὅπου ἐθήτευσε νεώτερος, στὴν περίοδο, δηλαδή, στὴν ὁποία οἱ περιορισμοὶ στὴν Ἑλληνικὴ καὶ τὴν παγκόσμιο οἰκονομία ἦταν πανταχοῦ παρόντες. Μόνον πού ὁ πόλεμος ὅλων ἐναντίον ὅλων, ποὺ θυμᾶται καὶ στὸν ὁποῖον φαντασιακῶς ἀγωνίζεται, ὁ Γιανναρᾶς ἔχει τελειώσει ἀπὸ πολλοῦ χρόνου.
προς τον Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
είσαι αξιολύπητος. Σ αυτή ιστοσελίδα μπαίνουμε για να διαβάσουμε άρθρα ανθρώπων σαν το Γιανναρά και να εκφράσουμε την άποψή μας. Εσένα σ ενδιαφέρει η επίδειξη, και δεν είναι κακό αυτό, αλλά προσβάλλοντας και προσπαθώντας να μειώσεις αρθρογράφους και σχολιαστές. Απόδειξη, η ταχύτητα συγγραφής των απαντήσεών σου. Δεν έχεις ειρήνη μέσα σου. Σου εύχομαι να την βρεις.
“Γιατί πρέπει, τώρα στὸ γῆρας, νὰ τὸν διασύρει κανεὶς ἀναδημοσιεύοντας τὶς γεροντικὲς ἀνοησίες του ;”
Και αυτό το γράφει …. ο Γεωργάνας!
Χα, χα, χα …. το θράσος χρόνια δεν κοιτά!
Σύμφωνα με το μύθο των Διαφωτιστών φιλοσόφων, ο Δυτικός “πολιτισμός” [*] αποτελούσε το τελικό αποτέλεσμα και την τελείωση της εξελικτικής διαδικασίας της ανθρωπότητας. Φυσικά, η πραγματικότητα ράπισε βάναυσα τις αερολογίες της Νεωτερικότητας με δύο παγκόσμιους πολέμους και τη φρίκη της βιομηχανικού τύπου εξολόθρευσης εκατομμυρίων ανθρώπων. Αποδείχτηκε ότι η τεχνολογική πρόοδος και η παροδική ευμάρεια δεν συνιστά και ηθική βελτίωση. Κάτω από τη λεπτή επίχρυση φλούδα “πολιτισμού” ο δυτικοευρωπαίος είναι το ίδιο κτηνώδης και άξεστος με τον πρόγονο του που βάδιζε στα ίδια μέρη πριν 30 χιλ. χρόνια.
Μετά την αποτυχία του πρώου μισού του 20ου αιώνα, οι “πολιτισμένοι” δυτικοευρωπαίοι αποφάσισαν ότι η “Ενωμένη Ευρώπη” θα αποτελέσει το νέο project βελτίωσης της ανθρωπότητας. Την φόρτωσαν λοιπόν με παχιά λόγια για να έρθει μία μόνο βραδυά, στις 12 Ιουλίου για να γκρεμιστεί ακόμη ένας μύθος.
Πριν 5.5 χρόνια, οι διάφοροι Menounevropi πανηγύριζαν με προκλητικό τρόπο με σημαία τους τη διαβόητη “ευρωπαϊκή αλληλεγγύη” και το περιβόητο σώσιμο της Ελλάδας. Τελικά, μέσα από επίσημα χείλη, αποδείχτηκε ότι το “σώσιμο” αφορούσε απλώς το ευρώ και τις γαλλογερμανικές τράπεζες και μόνο. Η σημαία των Menounevropi αποδείχτηκε … φούστα, και μάλιστα κουρελιασμένη.
Σήμερα, αν θες να ξεφτιλίσεις ένα ευρωλιγούρι μπορείς απλώς να του ζητήσεις να σου πει εάν πιστεύει στην “ευρωπαϊκή αλληλεγύη”, με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Είναι αστείο να τους βλέπεις να υπεκφεύγουν, να μην μπορούν να πουν ΟΧΙ, αλλά να μην θέλουν να γελοιοποιηθούν με ένα ΝΑΙ.
Βέβαια, είχαν καταφύγει στην επόμενη γραμμή άμυνας – αυτή που θέλει την ΕΕ το λίκνο της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του σεβασμού. Είναι αυτό που λένε … “αξίες”.
Την 12η Ιουλίου οι “αξίες” τους έγιναν χάντρες και καθρεφτάκια για σύγχρονους ιθαγενείς. Τίποτε δεν έχει αξία, πέρα από το συμφέρον και τη κτηνώδη επιβολή της Γερμανίας. Και ξαφνικα, οι ίδιοι πρόθυμοι ηλίθιοι που μιλούσαν για “αξίες”, τώρα δικαιολογούν την ευρω-κτηνωδία με επιχείρημα …. τα συμφέροντα των χωρών. Ακυρώνοντας έτσι όλη την ανούσια ρητορική περί εξέλιξης της ανθρωπότητας. Τίποτε άλλο δεν μετράει – μόνο το συμφέρον. Ακριβώς όπως όταν οι πρόγονοι τους εξόντωναν τους Νεάντερνταλ στις κοιλάδες της Γαλλίας και τα δάση της Γερμανίας.
Με γειά ο “πολιτισμός” μάγκες! Καλοφόρετος!
[*] Όταν είχαν ζητήσει την άποψη του Γκάντι για τον Δυτικό “πολιτισμό” είχε δηλώσει με σοβαρότητα ότι …. θα ήταν μια καλή ιδέα.
@leon11gr
Βρίσκω τὴν εἰρήνη ἀνασκευάζοντας μὲ ψυχραιμία καί, ἑνίοτε, γελοιοποιώντας ἐξαλλωσύνες ὅπως :
« … τα «φιλελεύθερα» και τα «σοσιαλιστικά» κόμματα να φρενιάζουν έξαλλα απαιτώντας την τυφλή, ειλωτική υποταγή μας στους εκβιασμούς των προστάτιδών μας «Αγορών». … »
« … οι μανιασμένοι κοσμοκράτορες αφηνίασαν … »
« … η ελλαδική μας κοινωνία, βυθισμένη σε δραματική ανθρωπολογική παρακμή … »
Ἐὰν κάποιος μειώνει «ἀρθρογράφους καὶ σχολιαστές» αὐτὴ εἶναι ἡ δική τους ἀδιαφορία γιὰ τὴν λογικὴ καὶ ἡ ἀμετροέπεια στὰ γραφόμενά τους. Τὸ κατ’ ἐμέ, ἀρκοῦμαι νὰ ἐπισημαίνω αὐτὲς τὶς ἀδυναμίες ὅ,ποτε προφθαίνω νὰ τὶς βρίσκω. Καί, ναί, προετοιμάζω τὰ σχόλιά μου ὅταν διαβάζω τὶς ἀπόψεις τῶν ἀρθρογράφων καὶ ὄχι ὅταν αὐτὲς ἀναρτῶνται τὸ πρῶτον στὸ «Ἀντίβαρο», πρᾶγμα πού ἑνίοτε παίρνει στὸ «Ἀντίβαρο» χρόνο. Ἀλλὰ καὶ τὰ σχόλια σπάνια εἶναι πρωτότυπα. Τυγχάνει, λοιπόν, νὰ μοῦ βρίσκονται ἕτοιμες ἀπαντήσεις σὲ πολλά καὶ αὐτές ἀναρτῶ, κάποτε καὶ προσαρμόζοντάς τες.
@hdagres
Εἶσθε συνδιαχειριστὴς τοῦ «Ἀντιβάρου» ; Ἂν ναί, μπορεῖτε νὰ θέσετε ὅρο στοὺς σχολιαστὲς νὰ μὴν θίγουν «ἱερὰ τέρατα» ὅπως τὸν Γιανναρᾶ. Ἂν ὄχι, μπορεῖτε νὰ τὸ ζητήσετε καὶ νὰ κοινολογήσετε τὴν ἀπάντηση πού θὰ λάβετε. Ἐάν, πάντως, ὁ Γιανναρᾶς ἐπιτρέπει τὸν σχολιασμὸ τῶν γραφομένων του στὴν ἰστοδελίδα τῆς «Καθημερινῆς» (ἀλήθεια, κυρίες καὶ κύριοι συνδιαχειρισταί, ποῦ εἶναι τὸ link ;), μόνον κάποιος πού τὴν ἔχει ‘δεῖ συνήγορος, κηδεμόνας καὶ ἐπίτροπος τοῦ Γιανναρᾶ μπορεῖ νὰ ζητᾶ νὰ ἀπαγορευθοῦν ἐπικριτικὰ σχόλια γιὰ τὸν Γιανναρᾶ. Τελικῶς, λοιπόν, μπορεῖ καὶ οἱ ὑποψίες μου γιὰ κάποια κλίκα πού κηδεμονεύει καὶ σφετερίζεται τὴν φήμη τοῦ Γιανναρᾶ, πιθανῶς μὲ ὅπλο τὴν κολακεία πρὸς αὐτόν, νὰ εἶναι βάσιμες.
Ὅσον γιὰ τὸν «φιλιππικὸ» (λέμε τώρα) κατὰ τῆς βαρβάρου Δύσεως, εἶναι σωστὸ περιβόλι. Δὲν ὑποκαθιστοῦν οἱ κραυγὲς τὰ ἐπιχειρήματα. Οὔτε χωροῦν συναισθηματισμοί, ὅταν συντάσσσει κανεὶς κατηγορητήριο. Σὲ κάθε περίπτωση, ὅσοι λίγοι καὶ ἐκλεκτοὶ Ἕλληνες καὶ Ὀρθόδοξοι ἀντεπαρετέθησαν ἐπιτυχῶς στὴν Δύση τὸ ἔκαναν πείθοντες τοὺς Δυτικοὺς καὶ ὄχι κραυγάζοντας ἢ ζητιανεύοντας γιὰ τὸ δίκιο τους. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Ιωάννη Δούκα Βατάτζη καὶ γιὰ τὸν Μάρκο, ἐπίσκοπο Ἐφέσου τὸν Εὐγενικό, καὶ γιὰ τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια καὶ γιὰ τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο. Ἐπειδή, λοιπόν, τέτοιο άνάστημα δὲν ἔχουμε οἱ περισσότεροι, καλὸν εἶναι νὰ μὴν χάνουμε τὸ δίκιο μας φωνασκώντας.
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Για ακόμη μία φορά διαστρεβλώνεις τα γραφόμενα προσπαθώντας – απέλπιδα είναι η αλήθεια – να μικρύνεις τις απόψεις και τα επιχειρήματα των άλλων για να τα φέρεις στα μέτρα σου …
Ευτυχώς τα γραπτά μένουν και σε εκθέτουν.
Όσο για το Γιανναρά, κανένας δεν σου απαγόρευσε να αυτοεξευτελίζεσαι μιλώντας για τις “γεροντικές ανοησίες” του Γιανναρά … από όλους τους σχολιαστές ΕΣΥ μιλάς για ανοησίες!
Laughing Out Loud!
@hdagres 30 July 2015 at 08:48
Εἶναι τιμή μου νὰ προσπαθῶ, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν ὑπῆρχε (ποὺ ὑπάρχει) ἐλπίδα, νὰ μικρύνω τὰ μεγάλα (κατὰ τὴν γνώμη αὐτῶν πού τὰ γράφουν καὶ τὰ διαβάζουν) καὶ ἀνόητα πού γράφουν μεγάλοι (στὰ μάτια τους καὶ στὰ μάτια αὐτῶν πού ψάχνουν γιὰ μεγάλους γιὰ νὰ τοὺς προσκυνήσουν) ἄνδρες. Ἡ γυμνότης τῶν νομιζομένων ὡς μεγάλων ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν ἔλλειψη συγκροτημένου λόγου τῶν ὀπαδῶν τους καί, συχνά, τῶν ἰδίων. Φωνάζουν, ἀκριβῶς διότι δὲν μποροῦν νὰ συνδιαλεχθοῦν ψυχραίμως. Φωνάζουν διότι, κατὰ βάθος, προσπαθοῦν νὰ πείσουν καὶ τοὺς ἐαυτούς τους γιὰ πράγματα τὰ ὁποῖα δὲν πιστεύουν. Σᾶς εὐχαριστῶ, λοιπόν, γιὰ τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀναγνώριση πού μοῦ ἀποδίδετε, ἴσως ἀθελήτως, κι ἐσεῖς.
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Δεν έχω καμία διάθεση να πλήξω την προβληματική ανάγκη του ΕΓΩ σου για επιβεβαίωση. Μπορείς να αναζητάς [φαντασιακές] “τιμές” όπου θες…
Αλλά είναι αστείο να μιλάς από όλους ΕΣΥ για φωνασκίες … μια γρήγορη ματιά στο πρώτο σχόλιο σου μπορεί να πείσει όποιον [αν έχει μείνει κάποιος] σε παίρνει ακόμη στα σοβαρά για το αντίθετο.
Κατανοώ βέβαια την ανάγκη σου να φωνάζεις και να υβρίζεις στην [απέλπιδα, επιμένω] προσπαθεια σου να υπερασπιστείς ένα σάπιο σύστημα….
Δεν μας “αποκάλυψες” όμως. Κάποιος Ιάκωβος Γ. Γεωργάνας στο ΔΣ της Τραπ. Πειραιώς είναι συγγενής σου;
http://www.piraeusbankgroup.com/el/investors/corporate-governance/board/bod-member-cvs/iakovos-georganas
Οὔτε καὶ θὰ τὸ «ἀποκαλύψω» … Ἰδίως σὲ ἀνθρώπους (τέλος πάντων) ἀνωνύμους, σχεδὸν πάντοτε κατατρυχομένους ἀπὸ πλέγμα μειονεξίας, ποτέ. Οἱ ὁποῖοι ἐπιχειροῦν νὰ εἰσαγάγουν «πληροφορίες» στὴν συζήτηση ἀπολύτως ἄσχετες μὲ τὸ θέμα της, ἀκριβῶς διότι δὲν ἔχουν τὴν διανοητικὴ ἱκανότητα ἢ τὴν διάθεση νὰ συνεισφέρουν κάτι σχετιζόμενο, ἔστω καὶ ἐκ τοῦ μακρόθεν μὲ τὸ θέμα. Συχνὰ καὶ διότι ἔχουν στριμωχθεῖ στὴν συζήτηση ἐπὶ τῆς οὐσίας.
Ὅσον γιὰ τὶς «φωνασκίες», νομίζω ὅτι δὲν θὰ μὲ βρεῖ κανένας ποτὲ νὰ τὶς ἀρχίζω ἐγώ. Ἀλλὰ δὲν εἶναι καὶ τίμιο νὰ ἐλπίζει ὁ ἐκάστοτε συνομιλητὴς ὅτι μπορεῖ ἐκεῖνος νὰ ἀρχίσει νὰ φωνασκεῖ χωρὶς συνέπειες. Ὁμοίως καὶ γιὰ τὶς ἀπρέπειες. Καί, ναί, πιστεύω ὅτι οἱ φωνακλάδες καὶ καυγατζῆδες, ἀκόμα καὶ οἱ «εὐπρεπεῖς μοιρολογίστρες», ὅπως κάποιος φίλος χαρακτήρισε τὸν Γιανναρᾶ τῶν τελευταίων χρόνων, ἔχουν βλάψει καὶ συνεχίζουν νὰ βλάπτουν πολύ τὴν Ἑλλάδα. Ἐν πολλοῖς τὸ ἐπέτυχαν διότι δὲν εἶχαν ἀντίλογο. Κάνω αὐτὸ πού μπορῶ γιὰ νὰ μετριάσω την ζημία καὶ νὰ άναπαύσω καὶ τὴν συνείδησή μου ποὺ θὰ μὲ ἔτυπτε διότι σιώπησα.