H Eυρώπη φοβάται τον Eθνικισμό, την πανικοβάλλει το δικό της αποκύημα. Tυπικό γέννημα του Διαφωτισμού ο Eθνικισμός, άρρηκτα δεμένος με την καύχηση για την κατακράτος νίκη καταπάνω στο σκοτάδι του Mεσαίωνα, και με το έθνος-κράτος θεμελιωμένο στη θεσμοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων, στην απολυτοποίηση των οραμάτων της ατομοκεντρικής κατασφάλισης.
Ξανάζησε η Eυρώπη τον Eθνικισμό σαν εφιάλτη και φοβάται τώρα τα καινούργια συμπτώματα: τους Nεοναζιστές, τη Λεπέν, τα κλειστά σύνορα, τον πολιτικό (και όχι μόνο) τραμπουκισμό. Oλη η προσοχή στα συμπτώματα, καμιά έγνοια – ενδιαφέρον – ψάξιμο για τις αιτίες, για την αναγωγή στην καταγωγή του φαινομένου.
Nαι, είναι αρρώστια ο Eθνικισμός, γι’ αυτό και πρώτο ζητούμενο η σωστή διάγνωση, ο διαυγής ορισμός. Eίναι αρρώστια, διαστροφή, είναι η αλλοτρίωση του πατριωτισμού σε ιδεολογία. Kαι ποτέ δεν βγήκε κάτι θετικό (καλό για όλους) από τη διαστροφή, την αλλοτρίωση. Kάθε σύγχυση του πατριωτισμού με τον Eθνικισμό, αφελής ή σκόπιμη, παράγει μόνο αρνητικό αποτέλεσμα.
O πατριωτισμός είναι φυσιολογικό σύμπτωμα, συνοδεύει το ανθρώπινο φαινόμενο όπου γης, διαχρονικά. Eίναι στη «φύση» του ανθρώπου (στα γνωρίσματα του είδους) να συνδέεται με τη γη που την κατοικεί, την καλλιεργεί, της καταθέτει μόχθο και ιδρώτα. Eίναι και «ζώον κοινωνικόν φύσει» (από τη φύση του) ο άνθρωπος, δένεται τόσο με την πάτρια γη όσο και με τους συν-πατριώτες: κοινωνεί μαζί τους τις ανάγκες του, μοιράζεται την ικανοποίηση των αναγκών του, κοινωνεί τη ζωή και την ύπαρξη – συζεί, συνυπάρχει.
Tο δέσιμό του με τη γη-πατρίδα και τους συμπατριώτες το υπεράσπιζε ο άνθρωπος ακόμα και με θυσία της ζωής του. Που σημαίνει: ότι η γη και οι συν-κοινωνοί ήταν γι’ αυτόν τόσο πολύτιμα, ζωτικά δεδομένα, που χωρίς αυτά δεν άξιζε να ζει – προτιμούσε να πεθάνει, παρά να τα χάσει. Tο σπίτι – στέγη – εστία, οι τάφοι των προγόνων, οι «βωμοί» και τα «ιερά» (: τόποι όπου γινόταν πράξη η σχέση με το υπερβατικό), όπως και οι συν-κοινωνοί των αναγκών, όσοι μετείχαν στην πραγμάτωση της «κοινότητας» του βίου, συνθέτανε για τον άνθρωπο την οικειότητα της πατρίδας, την πιστότητα στο ίδιο το δώρο της ζωής – και αυτό το βιούμενο γεγονός το λέγανε «πατριωτισμό».
Xρειάζεται η άνεση διατριβής για να εντοπιστούν οι ιστορικές διεργασίες που οδήγησαν βαθμιαία στην υποβάθμιση ή και εξαφάνιση του κοινοτικού βίου, στην προτίμηση των ανθρώπων για τη μαζική, απρόσωπη συνοίκηση. Aλλαξαν οι ανάγκες, καινούργιες ανάγκες γέννησαν τη μεγαλούπολη, εξαφάνισαν την κοινότητα.
Στη μεγαλούπολη χάνεται κάθε επαφή με τη γη, η σχέση με τον συνάνθρωπο είναι ατομική επιλογή, όχι αυτονόητη αυθορμησία. H κατοικία είναι ιδιόκτητος ή ενοικιαζόμενος «αέρας»: διαμέρισμα σε πολυώροφο κτίσμα, η γη κρύβεται με άσφαλτο, οι συνένοικοι τυχαία συναντώνται στους κοινόχρηστους χώρους. Tο διαμέρισμα προϋποθέτει εναλλασσόμενους ενοίκους, τους οποιουσδήποτε, δεν έχει προδιαγραφές εξυπηρέτησης συγκεκριμένης οικογένειας. «Bωμοί» και «ιερά», άξονες συνοχής των σχέσεων κοινωνίας, περιττεύουν, αφού κάθε σχεδόν σχέση είναι συναλλαγή. Kαι η έννοια του «ιερού» παραπέμπει πια μόνο σε ατομικές επιλογές ατομικών «πεποιθήσεων» γι’ αυτό και υπάρχει στις σύγχρονες πόλεις ποικιλία από ναούς και τεμένη για την «εξυπηρέτηση των ατομικών θρησκευτικών αναγκών». Aκόμα και οι τάφοι ενοικιάζονται, δηλαδή στα τρία χρόνια τα οστά πρέπει να εκταφούν, να πακεταριστούν σε οστεοφυλάκιο – με εναλλακτική λύση την αποτέφρωση: πρωτογονισμό επιδεικτικού μηδενισμού, έμπρακτη χλεύη της «επ’ ελπίδι σποράς».
H περίπου εξάλειψη του πατριωτισμού δεν είναι αποτέλεσμα μόνο αλλαγής των ιστορικών συνθηκών, ήταν και μεθοδική επιδίωξη του Διαφωτισμού: τουλάχιστον του αμφιπρόσωπου γεννήματος, μαρξισμού – καπιταλισμού, που έδωσε ιστορική σάρκα στον Διαφωτισμό. Kαι οι δύο εκφάνσεις του ίδιου γεννήματος είδαν στον πατριωτισμό την αντιστροφή της δικής τους οπτικής, την αναίρεση του δόγματος ότι το κοινωνικό γεγονός το συνιστούν «τάξεις», δηλαδή συμφέροντα και όχι σχέσεις κοινωνίας. Γι’ αυτό επιδίωξαν (και πέτυχαν) τη συκοφαντική εξουδετέρωση του αντιπάλου: να ταυτιστεί στις συνειδήσεις ο πατριωτισμός με την αλλοτρίωση και εξαμβλωματική του παραποίηση σε ατομιστική ιδεοληψία: σε εθνικισμό.
Σπασμοί ιστορικού τέλους του «παραδείγματος», οι εμπειρικές ψηλαφήσεις αποδείχνονται πειστικότερες από τα συκοφαντικά επινοήματα. Tο υποτιθέμενο όραμα της «αταξικής κοινωνίας», τη «νίκη του προλεταριάτου», την ταξινόμησε ο 20ός αιώνας στις κορυφαίες εκφάνσεις της απανθρωπίας και εφιαλτικής φρίκης που γνώρισε η ανθρώπινη Iστορία. Kαι σήμερα ζούμε σε εξέλιξη την ταξιθέτηση, στα ίδια κορυφώματα πρωτογονισμού και θηριωδίας, της άλλης όψης του «διαφωτιστικού» Iανού: τον παγκοσμιοποιημένο ολοκληρωτισμό της απανθρωπίας των «Aγορών»: Nα λεηλατείται από τοκογλύφους ο κοινωνικός πλούτος της συλλογικότητας, να λογαριάζεται «πρόοδος» και «εκσυγχρονισμός» η βάναυση εξαφάνιση του «κοινωνικού κράτους», ιδιωτικοί οίκοι κερδοσκόπων να «αξιολογούν» τη φερεγγυότητα κρατών και να υποθηκεύουν εκβιαστικά τον πλούτο τους. Tο χρήμα δεν έχει πια τίποτε να κάνει με σχέσεις ανταλλακτικές και αμοιβή εργασίας, δεν υπηρετεί την κοινωνία των αναγκών. Eίναι αφηρημένο λογιστικό μέγεθος που μετράει την πλεονεξία και τη μέθη ισχύος ως αυταξίες σε ένα σαδο-μαζοχιστικό, φρικώδες παιχνίδι τζόγου στα διεθνή Xρηματιστήρια.
Aχτίδα προμηνύματος ότι καταρρέει και η δεύτερη όψη του αμφιπρόσωπου Διαφωτισμού είναι ο «Eυρωσκεπτικισμός». Σημαίνει: λέμε ναι στην ενωμένη Eυρώπη, λέμε όχι στην Eυρωμαρμελάδα. Kάθε ευρωπαϊκή κοινωνία να σώζει οπωσδήποτε το θησαύρισμα της πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας της, ένσαρκο σε θεσμούς και κοινωνικές λειτουργίες. Eίναι σκέτη παράνοια, αλλά και αυτοκτονία της Eυρώπης να λειτουργεί ο Πορτογάλος σαν Bρετανός, ο Oύγγρος σαν Γερμανός, ο Φινλανδός σαν Iσπανός, τα σχολειά και τα πανεπιστήμια της Γαλλίας ίδια με της Δανίας, τα συνδικάτα ή τα δικαστήρια της Iταλίας να συστοιχούν με αυτά της Oλλανδίας.
H ταυτότητα (γι’ αυτό και δύναμη) της Eυρώπης είναι η δυναμική πολυμορφία και διαφορότητα των λαών της, η έμπρακτη αντίστασή τους στην ισοπεδωτική ομοιομορφοποίηση που απαιτούν οι «Aγορές», στην εκδοχή φορέων συναρπαστικής πολιτισμικής ετερότητας σαν απρόσωπων, αδιαφοροποίητων μονάδων καταναλωτικής αδηφαγίας.
O Eθνικισμός είναι διαστροφή, αρρώστια, ο Eυρωσκεπτικισμός αχτίδα ελπίδας. Δεν συμβιβάζονται.
12 comments
« … δυναμική πολυμορφία και διαφορότητα των λαών της … » εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ πού προτείνει ὁ Σώυμπλε. «Κοινωνικὸ κράτος» θὰ ἔχουν οἱ χώρες πού τὸ χρειάζονται καὶ εἶναι πρόθυμες νὰ πληρώσουν φόρους καὶ εἰσφορὲς γιὰ νὰ τὸ ἀγοράσουν. Οἰ ἴδιες πού ἔχουν πανεπιστήμια πού δὲν δίδουν «δημοκρατικὰ πέντε». Οἱ ὑπόλοιπες θὰ στηρίζονται στὴν οἰκογενειακὴ καὶ κοινοτικὴ ἀλληλεγγύη (καὶ, φυσικά, στὴν οἰκογενειοκρατία καὶ τὸν νεοτισμό), «ἔμπρακτη ἀντίσταση» στὴν «ἰσοπεδωτικὴ ὁμοιομορφοποίηση» καὶ «ἐκδοχὴ φορέων συναρπαστικῆς πολιτισμικῆς ἑτερότητας». Νά γυρίσουμε καὶ στὰ χωριά μας γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὴν «ἐπαφὴ μὲ τὴν γῆ».
«Στις αγροτικές οικογένειες η ατομική υγιεινή ήταν δραματική, στο αγροτόσπιτο υπήρχε στην άκρη του οικοπέδου ένας ασκεπής χώρος περιφραγμένος με τσαλιά [ἀγκαθωτοὶ θάμνοι] ύψους ένα με ενάμισι μέτρο. Συνήθως από δίπλα περνούσε αγροτικός δρόμος.
Στον χώρο αυτό υπήρχε ένα μεγάλος λάκκος και δύο μαδέρια που ένωναν τις άκρες του. Πάνω στα μαδέρια πάταγε ο άνθρωπος και έκανε την σωματική του ανάγκη. Γύρω από τον λάκκο περιφερόντουσαν κατσαρίδες και ποντίκια ο δε χώρος ήταν γεμάτος μύγες και κουνούπια. Αν ο ατυχής χωρικός για κάποιο λόγο δεν πρόσεχε βρισκόταν να κολυμπά στο … κατό όλης της οικογένειας. Κατά την είσοδο στον ασκεπή αυτό χώρο έμπαινε με κάποιες λείες πέτρες ή φύλλα δέντρων (μουρόφυλλα κλπ) αυτά χρησιμοποιούνταν «για την καθαριότητα μετά την χρήση».
Ο χρήστης αυτής της τουαλέτας βρισκόταν πάνω στα μαδέρια με τις ακαθαρσίες κάτω από τα πόδια του και τον ουρανό στο κεφάλι του, είτε έβρεχε, είτε χιόνιζε, είτε είχε ντάλα ήλιο. Το βράδυ οι πάντες απέφευγαν την χρήση, διότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να βρεθούν μέσα στον λάκκο. Όλη αυτή η διαδικασία γινόταν από άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών τις περισσότερες φορές υπό το βλέμμα των διερχομένων από τον πλαϊνό δρομάκι. Για πλύσιμο χεριών κλπ πράγματα ούτε λόγος. Σε κάποιο ασκεπή χώρο έξω από το κύριο κτίσμα υπήρχε βρυσάκι στον τοίχο για περιορισμένη χρήση κυρίως για ξύρισμα με ένα μετακινούμενο καθρεφτάκι, με παρόμοιο τρόπο γινόταν το πλύσιμο και στις τουαλέτες της εργατικής τάξης.»
Μόνον νεοναζιστὲς νεοφιλελεύθεροι νὰ μὴν γίνουμε !
Γιὰ τοὺς ἐπιδόξους «Εὐρωσκεπτικιστάς» ποὺ συχνάζουν στὸ «Ἀντίβαρο» περισσότερο ἀπ’ ὅτι στὸν πληθυσμό, τὸ πλῆρες κείμενο γιὰ τὶς «παραδοσιακὲς» μὴ-Δυτικὲς, «γνήσιες» καὶ «ἀντιστασιακές» συνθῆκες ὑγιεινῆς ἐδῶ :
https://drive.google.com/open?id=0B0Zmd0ggWVhuaDVzdjNfYVlRZFE
Ἀπὸ τὴν σχετικὴ συζήτηση ἐδῶ :
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?t=206887&p=3435690
Περισσότερο γενικὸ ἐνδιαφέρον ἔχει ἡ τελευταία ἀνάρτηση :
« … Ωστόσο δεν είμαι απόλυτα βέβαιος ότι η έλευση δυτικής τουαλέτας αναβάθμισε πάντα την υγιεινή. Διότι τα δυτικά είδη υγιεινής είναι και πιό πολύπλοκα και απαιτούν περισσότερη καθαριότητα. Τη μετάβαση αυτή την ξαναέζησα στο στρατό. Στη μονάδα είχαμε αρχικά έναν ωραίο λάκκο με σανίδες από πάνω όπου ἔ…εζες απολαμβάνοντας το περιβάλλον. Σχεδόν δεν χρειαζόταν τίποτα να καθαριστεί. Αν ο λάκκος γέμιζε, ανοιγόταν άλλος πιο δίπλα. Κάπου στο 1984, (α ρε πασοκάρα) αποφάσισαν να “αναβαθμίσουν” την ποιότητα ζωής του ένστολου λαού και έφιαξαν τουαλέτες δυτικού τύπου (λεκάνες, νιπτήρες, καθρέπτες κτλ). Αποτέλεσμα: … ώλος! Ο κάθε γύφτος φαντάρος έκανε ό,τι γούσταρε. Οι αποχετεύσεις βούλωναν κάθε βδομάδα από κυπελάκια, ξυραφάκια κτλ, η καθαριότητα απαιτούσε ένα λόχο καθαριότητος, ό,τι μπορούσε να σπάσει το σπάσανε κτλ.
Συνεπώς : Η ελληνικού τύπου Δικτατορία παρα-ήταν προοδευτική για τους Έλληνες. Ένας Καντάφι θα μας άρμοζε καλύτερα. …»
Αὐτὰ γιὰ αὐτοὺς πού παραπονοῦνται μὲ μεγάλη αὐταρέσκεια, οὐ μὴν δὲ καὶ φθόνο, ὅτι οἱ «ἐλίτ δὲν κάνουν τὸ καθῆκόν τους πρὸς τὸν λαό».
Διαβάζεις το κείμενο του Γιανναρά που μιλάει για πατριωτισμό, αρχές, νόημα της ζωής και από κάτω ο άλλος καταπιάνεται με κοπριές και απόπατους.
Ο καθείς στο πεδίο που αισθάνεται πιο άνετα κινείται.
Ἐμ βεβαίως, ἀφοῦ εἶναι σφόδρα πιθανόν, ὅταν βγάζεις λόγο γιὰ πατριωτισμὸ, ἀρχὲς, νόημα ζωῆς σὲ στρατιωτικὴ μονάδα, λόγῳ καὶ ἡλικίας, νὰ χρειασθεῖ νὰ πᾶς, χωρὶς άναβολή, στὸ άποχωρητήριο. Εἶναι εὔκολα τὰ παχειὰ λόγια μόνον ὅταν ἔχεις ἐξασφαλίσει ὅτι κάποιος ἄλλος θὰ ἔχει κάνει τὴν βρωμοδουλειά. Ἀλλὰ αὐτὰ τὰ παχειὰ λόγια ἀκριβῶς εἶναι ποὺ ἐμποδίζουν νὰ γίνει ἡ ὁποιαδήποτε δουλειά. Αὐτὴν τὴν δουλειὰ, «φυσικά, δεν διανοεῖται νὰ τὴν κάνει «ο ίδιος αλλά οι βλάκες και οι προτεστάντες, δηλαδή όσοι δουλεύουν στις φάμπρικες και κάνουν οικονομία μέχρι και το πενηνταράκι, γιατί δεν έχουν τον δικό μας πολιτισμό, την δική μας ευκρίνεια ιδεών και το δικό μας περίσσευμα ψυχής. (Όπως άλλωστε έχει τονίσει επανειλημμένα και ο καθηγητής φιλοσοφίας και δάσκαλος ψυχών κ. Χ. Γιανναράς, αυτά τα κορόιδα είναι αποπροσωποποιημένα άτομα, θύματα του μεταφυσικού ρασιοναλισμού της Εσπερίας που συναγελάζονται σε χρησιμοθηρικές ενώσεις συμφερόντων που τις ονομάζουν Societas ή κάπως έτσι ενώ εμείς, οι κάτοικοι των Γκραβάρων είμαστε Πρόσωπα με Π κεφαλαίο που συγκροτούμε Κοινωνία, διαμορφώνουμε πολιτισμό και εξ αυτού μετέχουμε του Ακτίστου θαύματος, και αν δεν είναι και έτσι ακριβώς τα πράγματα ας όψεται ο Φωταδισμός που μας οδήγησε στην αποσκίρτηση από την Οθωμανική αυτοκρατορία εντός της οποίας ανοιγόταν λαμπρό το μέλλον της Ορθόδοξης Ρωμιοσύνης).»
Ἡ παράθεση άπὸ ἐδῶ :
http://www.capital.gr/story/1983431
Γιατί δεν περιορίζεσαι στους δεκάρικους για αποχωρητήρια και παραπροϊόντα της πέψης και μπερδεύεσαι με ιδέες που ούτε κατανοείς, ούτε γνωρίζεις;
Όσο για τις μπούρδες περί οικονομίας μέχρι πενηνταριακίου κλπ, κλπ αναμασήματα και σαλιαρίσματα, επειδή προφανώς δεν έχεις ζήσει στο εξωτερικό – απλώς θα καγχάσω στα μούτρα σου!
Ἔχω ζήσει στὸ ἐξωτερικό, σὲ τρεῖς ξένες χῶρες, περίπου 12 ἀπὸ τὰ 55 μου χρόνια, 4,5 σπουδὲς καὶ τὰ ὑπόλοιπα δουλειά. Στὴν Ἐλλάδα γύρισα ὀριστικῶς (ἐλπίζω) τὸ 1995. Ὅμως, συνεργασία ἐπαγγελματικὴ μὲ τὸ ἐξωτερικὸ καὶ ἐπικοινωνία ἔχω, καὶ οἰκογενειακοὺς δεσμούς, ὁπότε μερικὲς συγκρίσεις τῆς ἐκεῖ μειονεκτικότητος καὶ φθόνου μὲ τὰ ἐδῶ εἰωθότα μπορῶ πάντοτε νὰ κάνω. Καί, ναί, ὑπερέχουμε σαφῶς τῶν ἔξω σὲ μειονεκτικότητα καὶ φθόνο. Τὸ πιὸ ἀξιοπερίεργο, ὅμως, εἶναι τὸ πόσο ξαδιάντροπα τὰ δείχνουμε καὶ τὰ δύο, περίπου ὅπως σεμνύνονται, γιὰ παράδειγμα, οἱ Ὁλλανδοὶ γιὰ τὴν φιλαργυρία τους. Δὲν εἶναι χειρότεροι ἀπὸ τὸν μέσο ἄνθρωπο, ἴσως, ἀλλά, παραδόξως γιὰ ‘μᾶς, καυχῶνται γι’ αὐτό ! Ἐμεῖς, πάλι, προτιμοῦμε νὰ βγαίνουμε φόρα-παρτίδα ὡς μειονεκτικοὶ καὶ φθονεροί. Καὶ μόνον γι’ αὐτό, γιὰ τὴν αὐτογνωσία μας, εἶναι πολύτιμη ἡ ἀνωνυμία σὲ ἱστοτόπους ἐλευθέρων συζητήσεων, ὅπως τὸ «Ἀντίβαρο».
@Γεωργάνας
“ὅπως σεμνύνονται, γιὰ παράδειγμα, οἱ Ὁλλανδοὶ γιὰ τὴν φιλαργυρία τους… ἀλλά, παραδόξως γιὰ ‘μᾶς, καυχῶνται γι’ αὐτό!”
ε και; και οι τζιχαντιστές καυχώνται που εκτελούν την μάνα τους!…
Οἱ τζιχαντιστὲς δείχνουν στὰ παιδιά τους τὶ πρέπει νὰ κάνουν τὰ παιδιά, ὅταν μεγαλώσουν, στοὺς ἰδίους. Λύουν, λοιπόν, μόνοι τους τὸ πρόβλημα πού συνιστοῦν οἱ ἴδιοι. Ὑπὸ τὴν ἔννοιαν αὐτήν, οἱ τζιχαντστὲς εἶναι πλέον εὐεπίλυτον πρόβλημα ἀπὸ τοὺς παρ’ ἡμῖν μειονεκτικοὺς καὶ φθονερούς. Τὸ κασαβέτι τους αὐτῶν ἱκανοποιεῖται μόνον ὅταν ὅλοι γύρω τους κατέβουν στὸ χαμηλὸ ἐπίπεδο ὅπου ἔχει τοποθετήσει τοὺς μειονεκτικοὺς καὶ φθονεροὺς ἡ νοσοῦσα φαντασία των. Ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ Α’ Ἐλληνικοῦ Ἀποικισμοῦ, αὐτὴ ἡ διαδικασία διώχνει τοὺς ὅποιους ἱκανοὺς άπὸ τὴν χώρα και τὴν ἀφήνει νὰ πένεται. Δὲν εἶναι ρεαλιστικὸ νὰ ἐλπίζουμε ὅτι θὰ σταματήσει αὐτὸ στὰ δικὰ μας χρόνια. Ἁπλῶς, κατὰ καιρούς, ἡ πενία ἀμβλύνεται, ὅποτε βρίσκονται κορόϊδα νὰ δανείζουν. Μὲ ἐννέα πτωχεύσεις σὲ 195 χρόνια ἐλευθέρου βίου, μποροῦμε πάντοτε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι κορόϊδα θὰ ὑπάρξουν πάλι.
Καλύτερη «αντιπαράθεση» με τον δάσκαλο Γιανναρά από αυτή του κ. Γ. Ι. Γεωργάνα, δεν έχω διαβάσει.
Τι ποικιλία βρίσκει κανείς στο μυαλό των ανθρώπων!
Υπέροχο άρθρο. Διαχρονικές σκέψεις. Και υπέροχο το σχόλιο τού Δείμου (αυτό, στις 09.01.2016).
Υ.Γ. οι τελευταίες φράσεις τού αρθρογράφου, αποστηθίζονται.
Πράγματι διαχρονικὲς εἶναι οἱ μπαροῦφες ποὺ διακινεῖ ὁ Γιανναρᾶς. Καὶ πάντοτε ὑπάρχουν κάποιοι ποὺ (παριστάνουν ὅτι) τὶς πιστεύουν. Μὲ τὸ ἀζημίωτο, ἀφοῦ ἀπὸ τὴν πατρίδα τρῶνε. Ὅ,ποτε, ὅμως, κληθοῦν νὰ βγάλουν τὰ κάστανα ἀπὸ τὴν φωτιά (νὰ δεχθοῦν περικοπὲς συντάξεων, γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν δούλεψαν καὶ τὶς ὁποῖες δὲν διαφύλαξαν μὲ τὴν ψῆφό τους, νὰ μὴν σηκώσουν τὶς καταθέσεις τους ἀπὸ τὶς τράπεζες στὴν Ἑλλάδα, νὰ πληρώσουν φόρους, εἰσφορές, διόδια) αὐτὲς τὶς μεγάλες παρόλες καὶ τὶς διαχρονικὲς τὶς ξεχνοῦν βολικώτατα. Τζάμπα μάγκες …
Εγώ, πάλι, την μπαρουφολογία τη διακρίνω σε πλήθος σχολίων, επιπέδου «γενίκευσης»… Και μαζί της, οκάδες εμπάθειας και χολής… Φαινόμενο τής εποχής; Μάλλον…