Επρόκειτο για άρθρο της γνωστής κυρίας που μας ταλαιπώρησε πριν από 2-3 χρόνια μ’ εκείνο το ανεκδιήγητο βιβλίο «Ιστορίας» της ΣΤ΄ Δημοτικού.
Είναι φυσικό να βρίσκει η κυρία ανοιχτό το δρόμο στα έντυπα του ΔΟΛ για να προκαλεί. Άλλωστε μέσα από αυτά τα έντυπα εκφόφιζε τους υπεύθυνους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου όταν απαιτούσαν να γίνουν διορθώσεις στο βιβλίο της, γράφοντας ότι «τα βιβλία τα κρίνουν αναρμόδιοι», ότι «το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο αναγορεύεται σε μοναδικό κριτή» και ότι «οι σελίδες των εγχειριδίων πηγαινοέρχονται ανάμεσα στους συγγραφείς και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο “δι’ ασήμαντον αφορμήν”» («ΝΕΑ», 14-10-2004). Και οι υπεύθυνοι της εφημερίδας δημοσίευαν τέτοιες ανοησίες, αντί να τη συνεφέρουν λέγοντάς της ότι υπέγραψε ένα συμβόλαιο με το Ινστιτούτο, που οφείλει να το τηρήσει. Αλλά όλοι γνωρίζουν πλέον το ρόλο που έπαιξε το συγκρότημα στο εν λόγω ζήτημα με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα (ΤΑ ΝΕΑ 14-2-1006 με τίτλο «μαθήματα…. τόλμης και νεοελληνικής ιστορίας», ΤΟ ΒΗΜΑ με συνεχή αρθρογραφία του προβεβλημένου κ. Α. Λιάκου, με αφιερώματα όπως της 17-9-2006, της 28-1-2007, κλπ). Ενώ το κοινωνικό τσουνάμι απέναντι στην αήθη προσπάθεια διαγραφής της ιστορικής μας μνήμης διογκώνονταν, οι ΔΟΛίτες λες και ζούσαν σ’ άλλον πλανήτη. Είναι τυχαίο άραγε που κάθε φορά που επιλέγει η ομάδα των φανατικών της λήθης να χτυπήσει, χρησιμοποιεί το συγκρότημα ως πολιορκητικό κριό;
Ας έρθουμε στο νέο άρθρο – πρόκληση λοιπόν. Εδώ η κυρία αντιδρώντας σε θέμα που τέθηκε στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, ανακάλυψε ξαφνικά την ιστορία του ποντιακού ελληνισμού (παρότι την αγνόησε επιδεικτικά όταν το Αναλυτικό Πρόγραμμα την υποχρέωνε να συγγράψει σχετικό κεφάλαιο στο βιβλίο της ). Με αφορμή το ερώτημα των Εξετάσεων «να αιτιολογηθεί γιατί η συνεργασία Κεμάλ-Μπολσεβίκων λειτούργησε ως ταφόπετρα του ποντιακού ζητήματος», αναρωτιέται αν υπήρχαν ιστορικοί στην επιτροπή των θεμάτων, γιατί –σύμφωνα με την κυρία «μετέτρεψαν τις δύσκολες συνεννοήσεις (η υπογράμμιση φυσικά δική μου, για να κατανοήσει κάθε πικραμένος που το πάει η κυρία) της κεμαλικής ηγεσίας με τη σοβιετική πλευρά που κατέληξαν στη Συμφωνία της Μόσχας το Μάρτιο του 1921, σε συνεργασία Κεμάλ- Μπολσεβίκων»
Εμφανίζει λοιπόν η απόφοιτος κυρία της Γαλλικής Φιλολογίας, με την έπαρση που τη χαρακτηρίζει, την επιτροπή θεμάτων ως να αποτελείται από ΜΗ ιστορικούς, ενώ αντίθετα η ίδια έχει το αποκλειστικό προνόμιο της Γνώσης και της Αλήθειας σαν …Πάπας.
Προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη –αυτόν που δεν γνωρίζει τα ιστορικά ντοκουμέντα- ότι το σύμφωνο Κεμάλ – Μπολσεβίκων, δε συνιστά συνεργασία των δυο μερών και γι αυτό δεν πρέπει να ενοχοποιείται για την πορεία των εθνικών μας θεμάτων!!!
Δηλαδή τα πολεμοφόδια που έστειλαν οι Μπολσεβίκοι στον κεμαλικό στρατό και τον ανέστησαν, τι ήταν;
Τι ήταν τα πυροβόλα, οι βόμβες, οι χειροβομβίδες, τα εκατομμύρια φυσίγγια, τα πολυβόλα, οι δεξαμενές καυσίμων και τα σεντούκια με τα εκατομμύρια χρυσά ρούβλια;
Τι ήταν οι ευχαριστίες του ίδιου του Κεμάλ προς τους Μπολσεβίκους; Η τελική νίκη των Τούρκων στον Σαγγάριο, ήταν κυρίως νίκη των σοβιετικών όπλων.
Και τι στο καλό επιστήμονες ιστορικοί είναι εκείνοι που γράφουν ότι τους βολεύει χωρίς να προσφύγουν στα δημοσιευμένα τεκμήρια; Μόνο ο Καθηγητής Κ. Φωτιάδης στο 14τομο έργο του – για να μην αναφερθούμε στα δεκάδες άλλα έργα που γράφτηκαν αλλά και στις έρευνες που εκπονούνται ειδικά σχετικά με το έγκλημα της Γενοκτονίας, που η κυρία το περνάει ξώφαλτσα, ονομάζοντας τη «αιματηρή κατάληξη του ποντιακού ζητήματος» – σε 7000 περίπου σελίδες, έχει παραθέσει εκατοντάδες τεκμήρια αξιοποιώντας ένα πρωτοφανές σε όγκο αρχειακό υλικό. Γιατί δεν τα μελετούν, ώστε τουλάχιστον να σωπαίνουν;
Προσπαθεί να μας πείσει ακόμη η κυρία, ότι τα Εθνικά σχέδια των Ποντίων ήταν αμφίβολης νομιμότητας, επειδή δεν είχαν την συναίνεση της Ελλάδας !!!
Λες και ο Κολοκοτρώνης όταν ξεκινούσε την επανάσταση του 1821 είχε πιστοποιητικό νομιμότητας!
Προφανώς αυτή είναι η μεταμοντέρνα εκδοχή της επανάστασης.
Κάτι σαν τους κλέφτες, που είναι οι «άνθρωποι των όπλων, που επιτίθενται σε κρατικούς αξιωματούχους» κατά πως προσπαθούσε με το βιβλίο της να μας αποπροσανατολίσει. Τώρα αν οι μαθητές έχαναν και τ’ αυγά και τα καλάθια, θεωρώντας τους ως τρομοκράτες, αυτό λίγο την ένοιαζε.
Το παράδοξο είναι ότι προσπαθεί να υπερασπιστεί τους Μπολσεβίκους κολακεύοντας την προσπάθεια προσέγγισής τους με τον Κεμάλ, χαρακτηρίζοντάς τη «δύσκολες συνεννοήσεις» (από πού κατάλαβε άραγε τη δυσκολία;) στέλνοντας στον καιάδα όσους (και ορθά) βλέπουν στην προσπάθεια αυτή συνεργασία. Ποιος; Εκείνη που σε ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου της για τον 20ο αιώνα, αγνόησε να κάνει έστω και υπαινικτική αναφορά στην ύπαρξη και την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης!!! Τέτοια υποκρισία.
Και εκεί που μας ξεκουφαίνει τελείως στην απόπειρά της να πείσει, είναι ότι με τον τρόπο που μπαίνουν αυτές οι ερωτήσεις στις εξετάσεις, διαστρεβλώνεται η εθνική μας μνήμη!!!
Ποιος μιλάει για προσπάθεια διαστρέβλωσης εθνικής μνήμης;
Η κυρία !!!
Έλεος…
Αναστάσιος Καζαντζίδης
Εκπαιδευτικός-αρθρογράφος
Υ.Γ. 1
Σας βλέπουμε πλέον όλους εσάς τους νεοταξικούς Μεγαλοκαθηγητίσκους και τους συμμάχους σας Μεγαλοδημοσιογραφίσκους εραστές της ισοπέδωσης των συνόρων, ομογενοποίησης των ανθρώπων και μετατροπής των πάντων σε μια απέραντη αγορά προϊόντων. Μην εκτίθεστε άλλο, δεν θα πάρουμε.
Υ.Γ. 2
Οι φίλοι και αγωνιστές της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας ας είναι λίγο περισσότερο προσεκτικοί μήπως άθελά τους νομιμοποιήσουν κάποιους που βρίσκονται απέναντί μας στον αγνό αγώνα που κάνουμε όλοι μας για τη διατήρηση της εθνικής μας μνήμης. Δεν μπορεί να είναι ομιλητές σε εκδηλώσεις μας Καθηγητές που υπέγραψαν να παραμείνει στα σχολεία η ύβρις του «συνωστισμού» γιατί η ύβρις τους αυτή πηγαίνει σ’ όλους μας και καμιά πρόφαση δεν πρέπει να τους διασώζει. Για την ιστορία θυμίζω ότι το όνομα του εν λόγω κυρίου που δεν είχε τη γενναιότητα να παραδεχθεί την αλήθεια όταν προκλήθηκε στην Καστοριά, βρίσκεται με αύξοντα αριθμό 272 στην κατάσταση των 452 (μεταξύ των οποίων και οι Κουλούρη, Λιάκος, Φραγκουδάκη, κ.ά.) που επειδή όπως δήλωναν «υπερασπιζόμαστε την αλήθεια της έρευνας και του επιστημονικού διαλόγου» ζητούσαν «να παραμείνει το βιβλίο (της Στ΄ Δημοτικού) στα σχολεία και ν’ αξιολογηθεί μέσα από διαδικασίες…» («Το Βήμα», 23-2-2007). Υπενθυμίζω ότι την ίδια στιγμή ο Πρόεδρος Γιώργος Παρχαρίδης –και μπράβο του- δήλωνε ότι το βιβλίο αποτελεί ύβρη για τον ποντιακό ελληνισμό και απαιτούσε σεβασμό στην ιστορική μνήμη και ιδιαίτερα στο ζήτημα της Γενοκτονίας.
.