Το «αποφασίζουμε και διατάζουμε» του κ. Φίλη για το μάθημα των Θρησκευτικών

Γράφει ο Ηρακλής Ρεράκης,
Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγική της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι τα μαθήματα των Θρησκευτικών, των Αρχαίων και Νέων Ελληνικών και της Ιστορίας αποτελούν τα βασικά παιδευτικά μέσα που συμβάλλουν στην πνευματική, ηθική, κοινωνική και πολιτισμική κατάρτιση και ανάπτυξη των μαθητών. Διαβάσαμε με έκπληξη και απορία στον γνωστό ιστοτόπο “Alfavita” κάποιες από τις τελευταίες απίθανες δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας κ. Φίλη για το μάθημα των Θρησκευτικών, που, καθώς είναι πλήρεις από στερεότυπα, διαστρεβλώσεις, παρερμηνείες, συκοφαντίες, ιδεοληπτικούς δογματισμούς, παραπλανούν τον ελληνικό λαό:

1. Ισχυρίζεται ο κ. Φίλης, ως προς το πολυθεϊστικό Πρόγραμμα των Θρησκευτικών, που θέλει να εφαρμόσει, αντικαθιστώντας το ορθόδοξο, ότι «το Πρόγραμμα αυτό το έχουν κάνει Θεολόγοι επί Διαμαντοπούλου». Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι Θεολόγοι αυτοί που το συνέταξαν και με τους οποίους συμφωνεί πλήρως ο κ. Φίλης, αποτελούν μια μικρή, αλλά οργανωμένη ομάδα «εκσυγχρονιστών» Θεολόγων, που δρα από την εποχή της κ. Διαμαντοπούλου, σε βάρος της μεγάλης πλειονοψηφίας των Θεολόγων και του ορθοδόξου μαθήματος των Θρησκευτικών. Ποια είναι η δράση αυτής της ομάδας των θεολόγων, που συμμαχούν και αυτοί ανοιχτά με τον κ. Φίλη στην αποδόμηση του ορθοδόξου το μαθήματος των Θρησκευτικών;

α) Η συγγραφή ενός πιλοτικού πολυθρησκειακού Προγράμματος για το μάθημα των Θρησκευτικών (στο πλαίσιο ενός προγράμματος ΕΣΠΑ), από το 2011, που εισηγείται μια νέου τύπου μεταμοντέρνα εκκοσμικευμένη πνευματικότητα, διαφορετική από την πνευματικότητα που εκπέμπει και εμπνέει ο ορθόδοξος πολιτισμός και η Εκκλησία.

β) Η δημιουργία, από το 2010, ενός Θεολογικού αντι – συλλόγου, με την επωνυμία “Καιρός”, με σκοπό να φαίνεται ότι εκπροσωπεί, τυπικά, κάποια μερίδα Θεολόγων της βάσης, τα μέλη της οποίας  λειτουργούν από τότε ως υποστηρικτική ομάδα για την εφαρμογή του παραπάνω Προγράμματος. Έτσι, επιδιώκουν να θολώνουν τα νερά για τους αδαείς και να δημιουργούν την εντύπωση ότι ο κλάδος των Θεολόγων είναι διασπασμένος και χωρισμένος  με στόχο, να αποδυναμώνονται οι αντιδράσεις της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, που είναι η μοναδική νόμιμη Ένωση που εκπροσωπεί τον κλάδο από τη δεκαετία του 1950.

γ) Η προπαγάνδα που επιχειρεί αυτή η ομάδα, μέσα από τις άψογες δημόσιες σχέσεις που διατηρεί έχει ως κύριο άξονά της τη διάδοση της φήμης ότι το μάθημα κινδυνεύει να καταργηθεί και ότι θα επιβιώσει στο σχολείο μόνον ως μεταλλαγμένο από ορθόδοξο σε πολυπολιτισμικό ή πολυθεϊστικό!! Στους μαρξιστές φίλους τους λένε ότι το προτεινόμενο Πρόγραμμα Σπουδών καθιστά το μάθημα πολυθρησκειακό και μεταμοντέρνο, στους δε ορθοδόξους ότι παραμένει ορθόδοξο, αφού περιέχει και ορθόδοξα στοιχεία μεταξύ των άλλων!! Στην ουσία, όμως, το Πρόγραμμα αυτό, που φαίνεται ότι, λόγω της αποδόμησης που επιφέρει στην Ορθοδοξία, υιοθέτησε σαν παιδί του ο κ. Φίλης, αποτελεί ένα συγκρητιστικό θρησκευτικό κοκτέϊλ, μέσα στο οποίο αναμειγνύονται στοιχεία της ορθόδοξης παράδοσης, των χριστιανικών ομολογιών, των θρησκειών και ορισμένων κοσμοθεωριών. Έτσι, όμως, δημιουργείται θρησκευτική σύγχυση στους μαθητές και μετατρέπεται η χριστιανική τους αγωγή σε πολυθεϊστική.

2. Ο κ. Φίλης συκοφαντεί το ισχύον μάθημα των Θρησκευτικών, χαρακτηρίζοντάς το «κατηχητικό», ενώ, φυσικά, δεν είναι, όπως πολύ εύστοχα επισημαίνεται στην ανακοίνωση της διαρκούς Ιεράς Συνόδου στις 02-06-2016: «Με έκπληξη η Δ.Ι.Σ. παρακολουθεί τον Υπουργό Παιδείας κ. Νικόλαο Φίλη να αναφέρεται σε δηλώσεις του απαξιωτικά και προσβλητικά για το μάθημα των Θρησκευτικών, και, επιπλέον, να εξακολουθεί να το χαρακτηρίζει κατηχητικό ή ομολογιακό, χαρακτηρισμοί που έχουν απορριφθεί από ειδικές επιτροπές και επιστήμονες που ασχολούνται με την διδακτική του μαθήματος, καθώς και από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Συνεδρία της 9ης Μαρτίου».
3. Ο κ. Υπουργός, ισχυρίζεται ότι, με το νέο Πρόγραμμα που σχεδιάζει να εφαρμόσει, «το παιδί θα μαθαίνει για τα πολιτιστικά στοιχεία της ορθοδοξίας, αλλά θα μαθαίνει κάτι και για το Ισλάμ». Η αλήθεια είναι ότι στο σχολείο, έως τώρα, τα παιδιά μαθαίνουν και για την Ορθοδοξία και για το Ισλάμ και για τις άλλες θρησκείες. Όμως, δεν μαθαίνουν τη γνώση μη επιστημονικά, όπως φαντάζεται ο κ. Υπουργός (μόνον δηλαδή τα πολιτιστικά στοιχεία της Ορθοδοξίας και απορρίπτοντας τα υπόλοιπα). Τα πολιτιστικά στοιχεία είναι ένα μέρος των στοιχείων και όχι το όλον της Ορθοδοξίας, που χρειάζεται να μαθαίνει ο μαθητής για να διαμορφώνει ολιστικά και σφαιρικά γνώση για την πίστη αυτή, είτε είναι ορθόδοξος είτε όχι. Επίσης, μάλλον, δεν γνωρίζει ο κ. Υπουργός ότι, με βάση το ισχύον μάθημα των Θρησκευτικών, οι μαθητές ήδη μαθαίνουν για το Ισλάμ από το Δημοτικό σχολείο (π.χ. Βιβλίο θρησκευτικών ΣΤ’ Δημοτικού, όπου υπάρχει σχετική ενότητα και βιβλίο: Χριστιανισμός και θρησκεύματα, της Β’ Λυκείου, όπου υπάρχουν δύο σχετικές ενότητες).
4. Ο κ. Υπουργός, ακόμη, αναφέρει παραπλανητικά ότι «στην Εκκλησία της Ελλάδος επικρατούν αντιλήψεις που ποτέ δεν θέλουν να γίνουν αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών». Η αλήθεια είναι ότι, σε δύο πρόσφατες συνοδικές αποφάσεις α) της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας, που συνήλθε τον Ιανουάριο του 2016 και β) της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, που συνήλθε τον Μάρτιο του 2016, η Εκκλησία προτάθηκε στο Υπουργείο «να γίνουν μερικές βελτιώσεις στο τρέχον Πρόγραμμα, εντάσσοντάς το στα σύγχρονα παιδευτικά δεδομένα, να εισαχθούν σε κάθε βιβλίο μερικά κεφάλαια θρησκειολογικά, αφού δοθεί προτεραιότητα στην ορθόδοξη παράδοση, την οποία ακολουθεί η πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών». Η Εκκλησία, επομένως, όπως και η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, δεν αρνήθηκαν ποτέ ούτε αρνούνται να διδάσκονται οι θρησκείες στα παιδιά. Το δίλημμα είναι η επιστημονική μεθοδολογία, δηλαδή το πώς και το πότε. Η αλλαγή που ζητά η Εκκλησία διατηρεί την ταυτότητα και τη διαφορά Χριστιανισμού – θρησκειών, αφού το παιδί τις μαθαίνει μία – μία ξεχωριστά, σε διαφορετικές ενότητες, με μεθοδικό και παιδαγωγικό τρόπο. Αντίθετα, η αλλαγή, που θέλει να εφαρμόσει ο κ. Φίλης και ο «Καιρός» προβλέπει τη διδασκαλία όλων των θρησκειών ταυτοχρόνα, σε κάθε διδακτική ενότητα σε κάθε διδακτική ώρα. Είναι το μάθημα που θα μπορούσε να ονομασθεί «πολυθρησκειακός Ακταρμάς», που μετατρέπει τα Θρησκευτικά σε πολτό θρησκειών, γεγονός που, στην ουσία, επιβαρύνει πνευματικά το παιδί, μαθαίνοντάς το μια ποικιλία στοιχείων από τις θρησκείες, χωρίς παιδαγωγική μεθοδικότητα και λογική, χωρίς ιστορική ή περιεκτική κατάταξη της ύλης, με αποτέλεσμα να μην μαθαίνει τελικά τίποτα ούτε για τη δική του ούτε για τις άλλες πίστεις, αλλά, αντίθετα, να υφίσταται θρησκευτική σύγχυση.
5. Ο κ. Υπουργός επιχειρηματολογεί με ανυπόστατα ψεύδη. Ένα από αυτά είναι αυτό που είπε ότι «υπήρξε θέμα για την υποχρεωτική εξομολόγηση στα σχολεία το 2004 που καταργήθηκε». Η αλήθεια είναι ότι ποτέ και πουθενά η εξομολόγηση δεν ήταν υποχρεωτική, αλλά ήταν και είναι- πάντα προαιρετική τόσο στην Εκκλησία όσο και στο σχολείο, όταν δινόταν η ευκαιρία σε όσους μαθητές επιθυμούσαν, να εξομολογούνται πριν τις μεγάλες εορτές.
6. Ο κ. Υπουργός συκοφαντεί και περιφρονεί το εκπαιδευτικό έργο χιλιάδων Θεολόγων, τους οποίους ευθέως, μαζί με το μάθημα, κατηγόρησε λέγοντας: «Για να είμαστε ειλικρινείς. Θρησκευτικά δεν διδάσκονται στα σχολεία. Η ώρα του παιδιού είναι. Αυτή είναι η πραγματικότητα». Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι Θεολόγοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, προσφέρουν, κάτω από δύσκολες συνθήκες, υψηλού επιπέδου έργο, καθιστώντας χαμηλού επιπέδου, εμπαθείς, ψευδείς και ανυπόστατες τις εναντίον τους συκοφαντίες του κ. Φίλη.
7. Ο κ. Φίλης ισχυρίζεται ότι: «Ακούμε τι λέει η Εκκλησία, όλους τους ακούμε, αλλά εμείς παίρνουμε τις αποφάσεις». Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Υπουργός ακούει μόνο τους Θεολόγους του «Καιρού» και κανένα άλλον, ούτε φυσικά την Εκκλησία. Τη συγκεκριμένη πρόταση και γνώμη της Εκκλησίας για τα Θρησκευτικά δεν τη δέχτηκε η δε Επιτροπή της Ιεραρχίας, που μετέβη στο ΙΕΠ για να μεταφέρει τις θέσεις της, δεν εισακούστηκε. Ο κ. Φίλης, όμως, γνωρίζει ότι είναι υποχρεωμένος από τον Νόμο (Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος) να ακούει και να συνεννοείται με την Εκκλησία, ειδικά, όταν η Εκκλησία διαπιστώνει σοβαρή αλλοίωση, ως προς τη χριστιανική αγωγή της νεότητας, στα εν χρήσει σχολικά προγράμματα ή τα βιβλία και όχι να εφαρμόζει, για πνευματικά θέματα, που ενδιαφέρουν άμεσα την Εκκλησία, το «αποφασίζουμε και διατάζουμε»!