Γράφει ο Δημήτρης Βερδελής.
Πριν από λίγες εβδομάδες ήταν η επέτειος της Αμερικάνικης ανεξαρτησίας στην διακήρυξη της οποίας σε λίγες γραμμές εκτίθενται οι λόγοι χάριν των οποίων ο Αμερικανικός λαός θέλησε δια της ισχύος του να πετύχει την αποσύνδεσή του από το Αγγλικό Στέμμα προέβη σε πολλές αυθαιρεσίες μια από τις οποίες ήταν και η αύξηση του φόρου στο τσάι η οποία ήταν η αφορμή για το «ξέσπασμα» της επανάστασης, αυτή υπήρξε μια από τις πρώτες εφαρμογές «οικοδόμησης» έθνους στην παγκόσμια ιστορία.
Με την Αμερικάνικη διακήρυξη της ανεξαρτησίας ομοιάζουν και οι δικές μας διακηρύξεις ανεξαρτησίας στις οποίες χαρακτηριστικά αναφέρεται πως «το ελληνικό έθνος ενώπιον Θεού και ανθρώπων διακηρύσσει την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».
Τα κείμενα αυτά μας αποδεικνύουν ότι η πολιτική δεν έχει να κάνει με αριθμούς και μπακαλίστικους υπολογισμούς αλλά με την οργάνωση του κοινού μας βίου κάτω από δίκαιους νόμους οι οποίοι προορισμό έχουν να διαφυλάσσουν πρωτίστως την ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία απέναντι στην αυθαιρεσία τόσο των εθνικών όσο και των υπερεθνικών πολιτικών αρχών.
Δείγμα της αυξανόμενης τάσης για συγκεντρωτισμό είναι η ΕΕ η οποία πλέον επιζητά περισσότερη ενοποίηση ενόψει της Βρετανικής εξόδου αλλά το Brexitόπως και η πρόθεση πολλών χωρών να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ηνωμένου Βασιλείου και να ζητήσουν δημοψήφισμα για την παραμονή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει την τάση των εθνικών κυβερνήσεων να εξακριβώσουν το ποσοστό της εμπιστοσύνης ή μη των πολιτών τους στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς πράγμα το οποίο θα έχει ως συνέπεια την τυχόν επαναφορά μεγάλου μέρους της νομοθετικής πρωτοβουλίας πίσω στα εθνικά κράτη.
Η επιβολή από τα άνω νέων μορφών οικογένειας, κοινής αλιευτικής και αγροτικής πολιτικής, η λειτουργία πολιτικών αξιωματούχων ως επάρχων του κράτους των Βρυξελλών, η αναδιανομή των προσφύγων, η επιβολή κοινών φορολογικών συντελεστών, η θεσμοθέτηση των κουρεμάτων αποτελούν μόνο λίγες από τις συνέπειες της κεντρικής διαχείρισης των γραφειοκρατών που κατοικοεδρεύουν στις Βρυξέλλες.
Βέβαια το ότι δεν μπορεί το ελλαδικό πολιτικό σύστημα να αντιτάξει κάτι σε αυτό τον συγκεντρωτισμό έγκειται στην αδυναμία του να συντάξει ιθαγενείς πολιτικές προτάσεις και άρα να γίνει κυρίαρχο σε ότι αφορά την οργάνωση του κοινού μας βίου και τις προτεραιότητες που χρειάζονται για να ορθοποδήσει ο τόπος.
Το κακό ξεκινάει από την Βαυαροκρατία με την ακριβή αντιγραφή θεσμών από το εξωτερικό στη συνέχεια ακολούθησαν η διαμόρφωση του δικομματικού/κοινοβουλευτικού συστήματος, η διάσταση κράτους – κοινωνίας, η εγκατάλειψη του κοινοτικού συστήματος, ο αποκλειστικά κρατικός χαρακτήρας της πολιτικής εξουσίας και η μη μετοχή της κοινωνίας των πολιτών σε αυτή, ο υπερδανεισμός της χώρας, η μειονοτική κρίση, το λαθρομεταναστευτικό, το προσφυγικό, η διαπλοκή ιδιωτικών συμφερόντων με την πολιτική εξουσία, τα φαινόμενα διασπάθισης δημοσίου χρήματος, η απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας των Ελλήνων πολιτών από το πολιτικό σύστημα μέσω της υπερφορολόγησης, η αναξιοκρατία στον δημόσιο τομέα κ.ο.κ.
Η λύση βρίσκεται εκεί που ξεκινήσαμε. Τα κείμενα της επανάστασης τα οποία μας δείχνουν τον δρόμο για την ανεξαρτησία της χώρας, από κει και πέρα χρειάζεται μελέτη για την δόμηση πρότασης που να έρχεται όχι απ’ έξω αλλά από τα «σπλάχνα» της ελληνικής πολιτικής παράδοσης Όμηρο, Θουκυδίδη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, μέγα Φώτιο, Γρηγόριο Παλαμά και Ίωνα Δραγούμη.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να διατηρήσουμε την ύπαρξη μας ως εθνική συλλογικότητα στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο παρά μόνο αν προσαρμόσουμε τα διδάγματα του παρελθόντος στο σήμερα και έτσι να διατηρηθεί ακέραια η πολιτιστική ταυτότητα του έθνους μας, χρειαζόμαστε Ελληνότροπο πολιτική.