Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν, μετά την τραγωδία του Σαμίνα, ο ίδιος καπετάνιος έπιανε δουλειά την επόμενη μέρα παραδίδοντας μάλιστα μαθήματα ναυσιπλοΐας σε ναυτικούς και υπαλλήλους του υπουργείου ναυτιλίας; Ευτυχώς, στη θάλασσα δεν συμβαίνουν αυτά. Συμβαίνουν όμως στη διεθνή οικονομία. Οι ίδιες εταιρείες εκτίμησης ρίσκου των οποίων οι (ύποπτα) εσφαλμένες εκτιμήσεις συνεισέφεραν πλουσιοπάροχα στο ναυάγιο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008, έχουν σήμερα αναχθεί, ελέω Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, στις αυθεντίες εκείνες που αποφασίζουν ανά πάσα στιγμή για την τύχη της ελληνικής οικονομίας.
Οσο για τον ίδιο τον καπετάνιο της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, τον κ. Τρισέ, ο οποίος καθυστέρησε εγκληματικά να προβλέψει τη σημασία της διεθνούς οικονομικής κρίσης για τέσσερις ατελείωτους μήνες (από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο του 2008), όχι μόνο παραμένει στη «γέφυρα», αλλά και μας κουνάει δηκτικά το δάκτυλο μαλώνοντάς μας για τις αστοχίες μας.
Στις μέρες μας ο κυρίαρχος μύθος, τον οποίον θεραπεύουν οι περί τον κ. Τρισέ ιερείς της Φρανκφούρτης, είναι το ιδεολόγημα πως την ανάπτυξη εγγυάται η σταθερότητα του ευρώ και πως, συνεπώς, η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα είναι να κρατήσουμε τα κρατικά μας ελλείμματα κάτω από το 3% του Μάαστριχτ. Μέσα από αυτό το πρίσμα, χώρες όπως η Ελλάδα, αφήνοντας το έλλειμμα να εκτοξευτεί στο 12%, υπονομεύουν την ευρωπαϊκή ανάπτυξη και αξίζουν τη μήνη του κάθε Ευρωπαίου.
Οπως όλα τα μεγάλα ψέματα, έτσι κι αυτός ο μύθος, έχει μια βάση στην πραγματικότητα.
Από το 2004 η οικονομική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης οδηγούσε τα δημοσιονομικά του κράτους μας σταθερά στην κατάρρευση. Οταν με τη διεθνή οικονομική κρίση του 2008 η κατάρρευση έγινε αναπόφευκτη, μετατραπήκαμε σε ένα πρόβλημα για την ευρωζώνη εντελώς δυσανάλογο του μεγέθους μας. Ομως αν το ρήγμα στην ευρωζώνη δεν εμφανιζόταν στην Ελλάδα, θα εμφανιζόταν αλλού. Μπορεί τα δικά μας εδάφη να ήταν σαθρά, όμως το επίκεντρο του σεισμού βρίσκεται αλλού. Το μεγάλο πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι η Ελλάδα. Είναι αναμφισβήτητα η Γερμανία!
Από τη δεκαετία του 1950, η Γερμανία αναπτύσσεται στη βάση μιας απλής συνταγής: νομισματική σταθερότητα και εξαγωγές. Από τη μία η Μπούντεσμπανκ εξασφάλιζε τη σταθερή αξία του μάρκου, ενώ από την άλλη τα πλεονάσματα στο εμπορικό ισοζύγιο εξασφάλιζαν τη συσσώρευση νέου πλούτου.
Ομως, αυτή η συνταγή μπορούσε να εφαρμοστεί στην ευρωζώνη ολόκληρη μόνο όσο στο διεθνές στερέωμα υπήρχαν μαζικά ελλειμματικές χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, για να απορροφούν τα πλεονάσματα της Γερμανίας.
Μετά το 2008, και την καθίζηση της ζήτησης γερμανικών αγαθών από τις αγγλοσαξονικές χώρες, την Αν. Ευρώπη και την Κίνα, το γερμανικό πλεόνασμα δημιουργείται εντός της ευρωζώνης.
Κι εδώ έγκειται το ευρωπαϊκό δράμα: η ΕΕ έχει ενστερνιστεί πλήρως τους δύο πυλώνες της γερμανικής στρατηγικής:
(α) Η Γερμανία θα υπερβεί την κρίση μέσω εμπορικών πλεονασμάτων εντός της ευρωζώνης
(β) Οι υπόλοιπες χώρες καλούνται να εξαφανίσουν τα ελλείμματά τους μέσω αύξησης φόρων και μείωσης μισθών.
Προφανώς, οι στόχοι (α) και (β) είναι απολύτως ασύμβατοι. Το πλεόνασμα του ενός, αναγκαστικά, μεταφράζεται σε έλλειμμα για τον άλλον και, περαιτέρω, μια καθίζηση της ζήτησης σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία κ.λπ. θα οδηγήσει στην κατάρρευση των γερμανικών εξαγωγών.
Η ελπίδα της Μέρκελ είναι ότι η μείωση των μισθών στον Νότο θα μειώσει τις εισαγωγές από την Κίνα (που αγοράζουν τα λαϊκά στρώματα) αλλά όχι τις πωλήσεις της Μερσεντές (τις οποίες δεν αγοράζουν οι μισθωτοί). Πρόκειται για μια «κοσμοθεωρία» που είναι τόσο μισαλλόδοξη όσο είναι και εσφαλμένη. Ως χώρα, αναμφισβήτητα, είναι εθνικό μας καθήκον να βγούμε από το στόχαστρο των διεθνών επικρίσεων. Εξίσου όμως σημαντικό καθήκον μας είναι να κατανοήσουμε την εγκληματική ανοησία των καπεταναίων των Βρυξελλών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΟΛ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=15426&subid=2&pubid=10082860
.