Γράφει ο Νίκος Λυγερός.
Η υπογραφή για το θαλάσσιο οικόπεδο 2 στο Ιόνιο είναι το αποτέλεσμα χρόνων αγώνα για την Ελληνική ΑΟΖ που υπάρχει βέβαια από το 1982. Όμως για πολλές δεκαετίες παρέμεινε ένα νομικό εργαλείο που δεν είχε άμεσες επιπτώσεις στην οικονομία, τουλάχιστον αυτό πίστευαν όσοι δεν έβλεπαν την αξία της. Έτσι ο Θεόδωρος Καρυώτης μιλούσε μάταια στους προηγούμενους πολιτικούς.
Η αλλαγή φάσης έγινε το 2011 με την ανακάλυψη φυσικού αερίου στο κοίτασμα Αφροδίτη στο θαλάσσιο οικόπεδο 12 της Κυπριακής ΑΟΖ, η οποία είχε θεσπιστεί από το 2004 χάρη στον Τάσσο Παπαδόπουλο. Έτσι το 2012 η Ελληνική ΑΟΖ μπήκε ακόμα και στα προγράμματα των κομμάτων.
Για να υλοποιηθεί το 2014 ο μεγάλος διαγωνισμός με τα 20 θαλάσσια οικόπεδα. Ανεξάρτητα από όλες τις τεχνικές και τεχνητές καθυστερήσεις που έχουμε υποστεί ως Ελληνισμός, καταφέραμε το 2017 να έχουμε την πρώτη υλοποίηση αυτού του οράματος. Τώρα κανένας δεν μπορεί να βρει ούτε δικαιολογία για όλα όσα προωθήσαμε και τις δυσκολίες που ξεπεράσαμε.
Έτσι άνθρωποι σαν τον Ηλία Κονοφάγο και τον Αντώνη Φώσκολο δικαιώθηκαν επιτέλους. Και χάρη σε αυτούς και ουσιαστικά στους υδρογονάνθρακες, η Ελληνική ΑΟΖ απέκτησε τα πρώτα στοιχεία πραγματικότητας ακόμα κι αν δεν έχει θεσπισθεί ακόμα ούτε οριοθετηθεί. Διότι αυτή η υπογραφή για το θαλάσσιο οικόπεδο 2 αξιοποιεί τη συμφωνία οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας που υπέγραψε με την Ιταλία, η Ελλάδα χάρη στον πατέρα του Ηλία Κονοφάγου.
Σε άλλες χώρες που αντιλαμβάνονται άμεσα την αξία της έννοιας της ΑΟΖ στο πλαίσιο του Δίκαιου της Θάλασσας, δεν περιμένουν να βρουν υδρογονάνθρακες για να τη θεσπίσουν και να την οριοθετήσουν. Όμως στην Ελλάδα λόγω άγνοιας και απιστίας, έπρεπε να περάσουμε πρώτα από τους υδρογονάνθρακες διότι είναι η μόνη στρατηγική που είναι πειστική και αποτελεσματική για να κινηθεί η αδράνεια των πολιτικών.
Αυτό το βήμα τώρα έγινε και συνεχίζουμε δυναμικά για τα επόμενα με τη χαρά της εκπλήρωσης ενός σημαντικού στόχου που είναι θεμελιακός για τη συνέχεια του Ελληνισμού.