Η λήξη ενός πολέμου.

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου.

                Η 9^η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης της λήξης του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20ού αιώνα. Τι προέχει κατά μία ημέρα σαν κι αυτή και πού εστιάζεται ο εορτασμός; Αποτελεί πάγια συμπεριφορά των νικητών να επιβάλλουν την άποψή τους επιρρίπτοντας την ευθύνη για όλα τα δεινά του πολέμου στους ηττημένους. Έτσι κατ’ έτος αναμασούν οι πάντες την καταδίκη του ολοκληρωτισμού, αναπέμπουν κάποια ευχολόγια για επικράτηση διαρκούς ειρήνης και επανέρχονται στην πληκτική ή τυραννική πραγματικότητα.

                Καλό είναι να αναλύσουμε τα συμβάντα σε βάθος χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις. Επισημαίνουμε κατ’ αρχήν ότι ο πόλεμος δεν έληξε τον Μάιο, με την παράδοση του Βερολίνου, αλλά τον Αύγουστο με την ρίψη των δύο πρώτων ατομικών βομβών στη Χιρισίμα και στο Ναγκασάκι. Η καθιέρωση της 9^ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης μαρτυρεί την παντελή αδιαφορία μας για το συνεχισθέν επί τρίμηνο μαρτύριο των λαών της Άπω Ανατολής. Ξεκινούμε από το ερώτημα: Είναι ορθό να διαχωρίζονται οι εμπόλεμοι σε νικητές και νικημένους; Δεν είναι όλοι νικημένοι, αφού θρηνούν για τις τρομερές ανθρώπινες απώλειες και τις φοβερές καταστροφές; Ακόμη και οι ΗΠΑ, που δεν υπέστησαν ζημίες επί του εδάφους τους, δεν θρήνησαν ανθρώπινες απώλειες και δεν υπέστησαν κάμψη του βιοτικού επιπέδου του λαού τους λόγω πολεμικών δαπανών; Μήπως πραγματικός νικητής και μάλιστα άθλιος είναι κάποιος αθέατος, ο οποίος συνήθως θολώνει τα διεθνή ύδατα της ενημέρωσης; Αυτό θα προσπαθήσουμε να δείξουμε.

                Γιατί ο Α΄ μεγάλος πόλεμος του 20^ου αιώνα δεν φρονιμάτισε τους ανθρώπους της γης; Γιατί ναυάγησε εν τω γενάσθαι η Κοινωνία των Εθνών, όπως, μετά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο ο ΟΗΕ; Προφανώς επειδή οι άνθρωποι παραμένουμε αμετανόητοι. Επιχειρούμε αναλύσεις της ιστορίας μέσω διαφόρων ιδεολογικών και φιλοσοφικών ρευμάτων και περιφρονούμε στο έπακρο τον Άρχοντα της ειρήνης, τον Ιησού Χριστό, που θυσιάστηκε για τη σωτηρία μας!

                Η αστική τάξη, που συνέτριψε την άλλη των διεφθαρμένων «ευγενών», όχι μόνο δεν βελτίωσε την κατάσταση στον πλανήτη, αλλά, λόγω της απληστίας της κατέστη τυραννική σε πλείστους όσους λαούς, τους οποίους υποδούλωσε μέσω των αποικιακών κτήσεων. Στο πλαίσιο αυτού του άθλιου αγώνα προς επέκταση του ζωτικού χώρου, από τον οποίο φαίνεται να έχουν ανάγκη μόνο οι ισχυροί, φυσικό ήταν να οξυνθούν οι αντιπαραθέσεις, λόγω σύγκρουσης οικονομικών συμφερόντων. Αυτά για να αποκτήσουν «ηθική» βάση έπρεπε να προβληθούν στους λαούς ως εθνικά δίκαια! Έτσι κατά τον 19^ο αιώνα έχουμε έξαρση του εθνικισμού στο έδαφος της Δυτικής Ευρώπης, από την οποία το «μικρόβιο» εισήχθη και στη Βαλκανική μέσω των δοτών βασιλικών οίκων. Δεν ήταν δύσκολο κάποιος να προκαλέσει την έναυση, καθώς το έδαφος είχε κατάλληλα προετοιμασθεί για γενικευμένη σύρραξη. Ποιος όμως ήταν ο αίτιος; Η μικρή ομάδα που σχεδίασε και πραγματοποίησε τον φόνο του διαδόχου του αυστριακού θρόνου στο Σεράγιεβο; Αστείο να παραμένουμε σε τόσο ρηχές αναλύσεις. Τα πράγματα είχαν ετοιμαστεί σε άλλους χώρους από πανίσχυρα οικονομικά κέντρα. Σχεδόν αγνοούμε τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης , των ελεγχομένων από το πανίσχυρο υπερεθνικό κεφάλαιο, καθώς και τις μυστικές διαβουλεύσεις αυτού με τους ηγέτες των χωρών, που πρωταγωνιστούν στις πολεμικές συρράξεις. Τί γνωρίζουμε για την ξαφνική αλλαγή στάσης των εφημερίδων των ΗΠΑ από φιλογερμανική σε έντονα αντιγερμανική μεσούντος του πολέμου; Τί γνωρίζουμε για την πίεση προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ για είσοδο στον πόλεμο; Τί γνωρίζουμε για τη δέσμευση της Αγγλίας προς πραγμάτωση του ονείρου σχηματισμού κράτους του Ισραήλ; Γνωρίζουμε για τους δυσβάστακτους όρους που έθεσαν στους ηττημένους Γερμανούς, για την απογύμνωσή τους από τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των αποικιών τους στην Αφρική, για τον αποκλεισμό των προϊόντων τους από τη διεθνή αγορά, για την πείνα, που επέπεσε στον γερμανικό λαό κατά την περίοδο του μεσοπολέμου; Γνωρίζουμε κάτι για την τράπεζα Διεθνών διακανονισμών, η οποία, υποτίθεται, συνεστήθη, ώστε να εμβάζονται μέσω αυτής οι υποχρεώσεις της Γερμανίας για καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων και στην πραγματικότητα εισέρρεαν τεράστια ποσά στη Γερμανία, ώστε να καταστεί ευχερής η συγκρότηση της φοβερής πολεμικής μηχανής των ναζιστών; Συνέβαιναν αυτά εν αγνοία των κυβερνήσεων ΗΠΑ και Αγγλίας πρωτίστως; Γνωρίζουμε ότι στην τράπεζα αυτή κατέθεταν, μετά την έναρξη του πολέμου οι ναζιστές τα «προϊόντα» της καταλήστευσης των κατακτημένων λαών, ακόμη και τα χρυσά δόντια των Εβραίων θυμάτων τους; Γνωρίζουμε ότι, μετά την λήξη του πολέμου, δεν ετέθη ζήτημα από πλευράς των «νικητών» για οικονομικό έλεγχο της τράπεζας αυτής; Ασφαλώς όχι. Γνωρίζουμε όμως γνωρίζουμε τα τρομακτικά ποσά, που διετέθησαν για την ανόρθωση της παντελώς κατεστραμμένης γερμανικής οικονομίας και θεωρούμε αυτό ως φιλάνθρωπη διάθεση των «νικητών» ή ως κίνηση σκοπιμότητας προς αντιμετώπιση του αντιπάλου δέους, του μέχρι πρότινος «συμμάχου», της ΕΣΣΔ.

                Οι ανά την γην κομμουνιστές, από την άλλη,  δεν προβληματίστηκαν ποτέ για την άθλια συμφωνία Γερμανίας-ΕΣΣΔ, ενώ οι κομμουνιστές διώκονταν στο γερμανικό έδαφος; Δεν ενοχλήθηκαν από την από κοινού καταβρόχθιση της Πολωνίας, για την αναίτια εισβολή της ΕΣΣΔ στην Φιλλανδία, για την κατάληψη των χωρών της Βαλτικής; Τέλος για τον θρίαμβο ποιας ελευθερίας μιλούν οι θαυμαστές του σταλινισμού, οι μέθοδοι του οποίου μικρή διαφορά έχουν από εκείνες των ναζιστών; Βέβαια το πόσο σέβονται την ελευθερία των λαών οι άλλοι εκ των «νικητών», το έδειξαν στην Ινδία του μεγάλου Γκάντι, στην Κύπρο μας, στο Βιετνάμ (Γάλλοι και Αμερικανοί), σε πλείστα όσα σημεία του πλανήτη ακόμη και σήμερα!

                Και οι χριστιανοί; Τι έκαναν οι χριστιανοί; Για μία ακόμη φορά όχι μόνο δεν σιώπησαν ενώπιον των σχεδιαζομένων αθλιοτήτων σε βάρος των λαών, αλλά και συνέπραξαν με τους πρωτεργάτες των αθλιοτήτων. Το Βατικανό συνήψε αρχικά οικονομική συμφωνία με τον Μουσολίνι (1929) και στη συνέχεια παρέμεινε απαθής, όταν ο ιταμός δικτάτορας έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο επανασύστασης αυτοκρατορίας σε χώρα μόλις προ δεκαετιών κατακερματισμένη. Οι οιμωγές των Αιθιόπων από τα δηλητηριώδη αέρια δεν διαπέρασαν ποτέ τους τοίχους του ανακτόρου του ποντίφηκα!  Και προχώρησε αργότερα το Βατικανό σε συμφωνία και με τον Χίτλερ, προκειμένου να διατηρήσουν κάποια προνόμια κατήχησης οι καθολικοί στη Γερμανία. Σιώπησε κατά την εισβολή των ναζιστών στην απόλυτα ρωμαιοκαθολική Πολωνία και έκλεισε τα μάτια στον απηνή διωγμό των φτωχών Εβραίων και άλλων ομάδων, θυμάτων της αρρωστημένης ιδεολογίας της φυλετικής καθαρότητας. Η στάση των χριστιανών κατά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο έδειξε ότι η Ευρώπη είχε ήδη εισέλθει στη μεταχριστιανική εποχή.

                Την πλέον σοβαρή και αξιόλογη κριτική του πολέμου παραθέτει ο Αλμπέρ Καμύ στο έργο του «Ο επαναστατημένος άνθρωπος»: «΄Οταν ο ΄Αγγλος δημόσιος κατήγορος (σ.σ. στη δίκη της Νυρεμβέγης) παρατηρεί ότι από τό Μάιν Κάμπφ (τό ιδεολογικό κείμενο του Χίτλερ) ο δρόμος οδηγούσε ολόισια στούς θαλάμους αερίων του Μαϊντάνεκ, θίγει το ουσιαστικό θέμα της δίκης, δηλαδή την ιστορική ευθύνη του δυτικού μηδενισμού, πού όμως ήταν το μόνο πού δεν συζητήθηκε στη Νυρεμβέργη για ευνόητους λόγους. Δεν μπορείς να διεξάγεις μια δίκη διακηρύσσοντας τη γενική ενοχή ενός πολιτισμού. Δίκασαν μόνο τις πιο κραυγαλέες στην επιφάνεια του πλανήτη πράξεις».

            Και οι κραυγαλέες πράξεις επαναλαμβάνονται ατιμώρητες.

                                                                        «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»