ΚΡ 69– 07.12.2007
Στριμμένο κάγκελο
63 χρόνια από τον Δεκέμβρη του 1944
Γράφει ο Κρίτων Σαλπιγκτής
Γραφέας
Τα γεγονότα βουλιάζουν μέσα στον χρόνο. Ο Δεκέμβρης του 1944 σιγά-σιγά ξεχνιέται. Πώς να στοιχειώσουν άραγε σήμερα την ψυχή των Ελληνόπουλων οι απρόκλητοι φόνοι ειρηνικών και άοπλων διαδηλωτών, την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 1944 κι η μάχη της Αθήνας που ακολούθησε, όπως στοίχειωναν κάποτε την ψυχή της γενιάς μου; Δύσκολο να γίνει κατανοητό από τους νέους σήμερα το γεγονός ότι, παρά το φρικτό αιματοκύλισμα εκείνης της ημέρας (21 νεκροί και 140 τραυματίες από τον χείμαρρο που κατέκλυσε την πλατεία Συντάγματος το πρωί, και 7 αφισοκολλητές του ΕΑΜ δολοφονημένοι το ίδιο βράδυ), ο κόσμος δεν κιότεψε και έστησε ξανά ατρόμητα τις επόμενες μέρες την ζωή του απέναντι στα πολυβόλα, ενάντια στα διαρκώς παρόντα και μονίμως αδίστακτα αντιλαϊκά συμφέροντα. “Και προχωρούσε ο λαός κατά πάνω τους, γενναίος κι ωραίος και δίκαιος σαν τον Χριστό…” έγραψε γλαφυρά ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991).
Το πράγμα βρωμούσε από την προηγουμένη. Όταν 6.000 Εγγλέζοι στρατιώτες και δύο φασιστικά ελληνικά τάγματα από την Αίγυπτο αποβιβάστηκαν στο Φάληρο. Την επόμενη μέρα τα πλήθη, επιστρέφοντας από το νεκροταφείο, δέχθηκαν ένοπλη επίθεση από Χίτες. Στον κατάλογο των θυμάτων προστέθηκαν άλλοι 40 νεκροί και 70 τραυματίες. Μα η λαϊκή ευψυχία δεν κάμφθηκε. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν αμείωτες και στις 5/12 η Ασφάλεια έσπειρε άλλους 30 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες. Η εμφύλια σύρραξη είχε δρομολογηθεί. Το πανό του ΕΑΜ στην κηδεία των πρώτων νεκρών μάταια είχε απευθύνει την πολιτική προειδοποίηση: “Ο λαός μπροστά στον κίνδυνο της Τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Αγνοήθηκε από την αδυσώπητη κι ήδη δρομολογημένη ξενοκίνητη βούληση. Ήδη από τις πρώτες πρωινές ώρες της 4ης Δεκεμβρίου, βρετανικές δυνάμεις είχαν κυκλώσει και είχαν αφοπλίσει το 2ο Σύνταγμα της ΙΙ μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Τις επόμενες μέρες μόνη δυνατή άμυνα ήταν η επίθεση. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ διατάχθηκαν να αρχίσουν επιχειρήσεις κατά των Χιτών και κατά των αστυνομικών τμημάτων της Αθήνας και του Πειραιά. Κι ο Τσόρτσιλ διέταξε τον στρατηγό Σκόμπι να φερθεί σαν να βρίσκεται σε κατεχόμενη πόλη. Οι εκατέρωθεν αγριότητες και το αίμα του εμφυλίου που ξεκινούσε, σημάδεψαν με τον χειρότερο τρόπο την ζωή του τόπου τα επόμενα χρόνια. Στις μέρες μας εκείνος ο πόνος περνά ευτυχώς λυτρωτικά στην λήθη. Τότε ήταν τα όπλα. Σήμερα επινοήθηκαν πλήθος άλλοι τρόποι για να αδειάζονται οι τσέπες. Το ποιος θα μασάει το λαϊκό βιος παραμένει διαρκώς το ζητούμενο. «Αντισταθείτε!» έγραψε ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός (1920-1998).
Υ.Γ. Φρεσκάρισα μερικά από το εξαιρετικό ιστολόγιο του Μάκη Διόγου.