Τι εθνικότητας ήταν ο Γεώργιος Καστριώτης, o επονομαζόμενος «Σκεντέρμπεης»;

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

Φίδια τριγύρω μας…γεννήματα εχιδνών. Οι Σκοπιανοί, κράτος προϊόν πλεκτάνης των ξένων και προδοσίας των ημετέρων γενιτσάρων, σφετερίστηκαν την ένδοξη ιστορία της Μακεδονίας μας.  Ποιοί;  Το ασκέρι σλαβόφωνων Κομιτατζήδων, συνεργατών των ΝΑΖΙ, Μακεδόνες; «Φρίξον ήλιε, στέναξον η γη!!». Οι Τούρκοι, που όπως προσφυώς ελέχθη, αντί για ιστορία, έχουν ποινικό μητρώο, λαός γενοκτόνος και καταστροφέας πολιτισμών. Οι Βούλγαροι που ακόμη αχνίζει το αίμα των αδικοσφαγέντων στη Δράμα και σ’ όλη την Μακεδονία. Οι Βούλγαροι, που ακόμη περιμένει η λεηλατημένη Παναγία η Εικοσιφοίνισσα τα αρπαγέντα τιμαλφή της και δεν έπαψαν ποτέ να ονειροφαντάζονται την πολυπόθητη έξοδο στο Αιγαίο.

Από κοντά και οι Αλβανοί, οι οποίοι επιβεβαιώνουν ποικιλοτρόπως το υπό των αρχαίων λεχθέν «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός των ευεργετηθέντων», δεν έχουν αφήσει ήρωα της ελληνικής ιστορίας, εν τη διαχρονία της, τον οποίο δεν έχουν βαφτίσει Αλβανό. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Πύρρος, οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, ο Μάρκος Μπότσαρης, η Μπουμπουλίνα, κατά καιρούς αλλάζουν ιθαγένεια  από τσαρλατάνους της ιστοριογραφίας τους.  Τώρα και τον ελευθερωτή μας, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Αλβανός δημοσιογράφος, τον καταγράφει στα μητρώα αρρένων των…Τιράνων. Ο Γέρος του Μοριά, έγινε «Τεοντόρ Κολοκοτρόνι».  (Θα του ζητούσα του κακομοίρη να μου εξηγήσει τις ετυμολογίες του ονόματος του ήρωα.  Το «Τεοντόρ» στα αλβανικά, τι ορίζει για παράδειγμα;).

Η καλύτερη άμυνα όμως είναι η επίθεση.  Εθνικός ήρωας των Αλβανών θεωρείται ο λεγόμενος κατ’ αυτούς «Σκεντέρμπεης».  Η λέξη είναι σύνθετη από το Ισκεντέρ, η αραβική απόδοση της λέξεως Αλέξανδρος και από το μπέης (=άρχοντας).

Ποιος ήταν όμως ο Σκεντέρμπεης και τι σχέση έχει με την μωαμεθανική Αλβανία; Το πραγματικό του όνομα είναι Γεώργιος Καστριώτης.  Γεννήθηκε το 1404 στην Ήπειρο-δεν υπήρχε καμιά Αλβανία τότε-από χριστιανούς γονείς.  Τον Ιωάννη Καστριώτη και την Σερβίδα Βαϊσάβα.  Από αρχοντική γενιά, ο πατέρας του αναγκάστηκε, όταν η περιοχή του έπεσε στα χέρια των Τούρκων, να παραδώσει τους γιους του ως ομήρους στην Αδριανούπολη. Εκεί εξισλαμίστηκαν βιαίως και μετέπειτα δολοφονήθηκαν, πλην του Γεωργίου «όστις διακρινόμενος διά το ανδρικόν του κάλλος, την ευχέρειαν του λόγου και την περί τα πολεμικά δεξιότητα, είλκυσε την εκτίμηση του σουλτάνου Μουράτ Β΄, ο οποίος ανέθεσεν εις τούτον την αρχηγίαν σώματος εκ 5000 ιππέων, προσονομάσας τούτον Σκεντέρμπεην…».  (Λεξικό του «Ηλίου», τομ. 16, σελ. 1066).  Και βέβαια τον ονόμασε Αλέξανδρο (Ισκεντέρ), γιατί ήταν ελληνικής καταγωγής.

Το 1443 στην μάχη της Νίσσας, αυτομόλησε στις τάξεις των Χριστιανών ηγεμόνων και ανέλαβε το χριστιανικό του όνομα,  Γεώργιος Καστριώτης, το οποίο ποτέ πια δεν αποχωρίστηκε.  (Όλα αυτά τα χρόνια προφανώς ήταν κρυπτοχριστιανός). Παντρεύτηκε μάλιστα, όχι Οθωμανή,  αλλά την Ανδρονίκη Κομνηνή. Δεν έπαυσε έκτοτε να πολεμά τους Τούρκους.   Μάλιστα το 1457 κατανίκησε τουρκικό στρατό, υπό τον Ισά Μπέη, 50.000 άνδρες, τον οποίο έστειλε εναντίον του Καστριώτη, ο Μεχμέτ ο Β΄, γεγονός που προκάλεσε θαυμασμό και κατάπληξη στην Ευρώπη.  Στο έργο του μεγάλου και ακαταπόνητου ιστοριοδίφη Κωνσταντίνου Σάθα «Τουρκοκρατούμενη Ελλάς, 1453-1821», που εκδόθηκε το 1869, έργο βασιζόμενο σε εγκυρότατες πηγές, διαβάζουμε τα εξής, που αποκαλύπτουν τι εθνικότητας ήταν ο Γεώργιος Καστριώτης, για ποια πατρίδα πολέμησε και σε ποιον λαό ανήκε.

«Ο μέγας της Ηπείρου ηγεμών Γεώργιος ο Καστριώτης, τοσάκις κατασυντρίψας τας τρομεράς του Μωάμεθ φάλαγγας, έβλεπε πλέον την ημισέληνον κυματίζουσα εντός των χωρών του.

Μάτην δ’ επικαλεσθείς την συνδρομήν της χριστιανοσύνης απεφάσισεν ιν’ αυτοπροσώπως μεταβή εις την Ρώμην και προσπαθήση ίνα μαλάξη την καρδίαν του σκληροτράχηλου πάπα, Παύλου.  Παρουσιασθείς ενώπιον του πάπα και των καρδιναλίων εξώρκισεν αυτούς εις τον κατά του Μωάμεθ πόλεμον, καταστρέψας τον λόγον του ως εξής (καταλήγοντας με αυτά τα λόγια):

Μετά την καταστροφήν της Ασίας και της Ελλάδος, μετά την σφαγήν των ηγεμόνων της Κωνσταντινουπόλεως, της Τραπεζούντος, της Σερβίας, της Βοσνίας και της Μολδοβλαχίας, μετά την υποδούλωσιν της Πελοποννήσου και την λεηλάτησιν του μεγαλυτέρου μέρους της Μακεδονίας και της Ηπείρου, έμεινα μόνος εγώ μετά του αδυνάτου και μικρού κράτους μου, με τους στρατιώτας μου εξηντλημένους εκ τόσων πολέμων, κατεστραμμένους εκ τοσούτων μαχών, ώστε η Ήπειρος δεν διατηρεί πλέον αίμα ίνα χύση υπέρ του χριστιανικού λαού. Εις την Μακεδονίαν ταύτην την γενέτειραν τοσούτων ηγεμόνων και στρατηγών δεν μένει άλλο ειμή μόνον η ημετέρα ανδρεία και ψυχή ακαταδάμαστος.  Δράμετε λοιπόν προς βοήθειάν μας, εν όσω μένει καιρός· διότι μετ’ ου πολύ δεν θέλουσιν ίσως υπάρχει εις το αντίπεραν  του Αδριατικού πελάγους αθληταί του Χριστού…» (εκδ. «Καμαρινόπουλος», σελ. 17, Αθήνα 1962).

Τι απέγινε η έκκληση του Καστριώτη προς τον Πάπα;  Διαβάζω.  «Η Ρωμαϊκή αυλή ανάλγητος εις τους εξορκισμούς του προμαχώνος της θρησκείας ως απεκάλει τον Καστριώτην, μόλις προσήνεγεν αυτώ (=προσέφερε) βοήθειαν 100.000 δραχμών, ην ο Σαγρέδος ονομάζει ατιμίαν των Χριστιανών».  (Τον πάπα τον ενδιαφέρει μόνο η καθυπόταξη της Ορθοδοξίας και τίποτε άλλο).

Με βάση το κείμενο έχει καμμιά σχέση ο Γ.  Καστριώτης  με την Αλβανία και τους τωρινούς μωαμεθανούς Αλβανούς; Ήταν μέγας ηγεμών της Ηπείρου, πρόμαχος της Ορθοδοξίας, υπερασπιστής δεινός της Μακεδονίας και της Ηπείρου.  Ήταν Ρωμιός, Χριστιανός Ορθόδοξος, πολίτης της ψυχορραγούσης τότε αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, όπως ήταν ο Παλαιολόγος, ο Γεννάδιος Σχολάριος , ο Αθ. ο Πάριος, ο Κολοκοτρώνης και ο Τζαβέλας.  Ανήκε στην Πονεμένη Ρωμιοσύνη, στο Γένος των Ελλήνων.  Όσοι στην Ήπειρο εξισλαμίστηκαν, έγιναν Αλβανοί, Τουρκαλβανοί τους οποίους ο σουλτάνος χρησιμοποιούσε για να καταπνίγει στο αίμα τις επαναστάσεις των Χριστιανών Ελλήνων.  Μάλιστα ο Καστριώτης πέθανε το 1486 «ευρισκόμενος εν Αλεσσίω» και τάφηκε «εν τω εκεί ναώ του Αγίου Νικολάου».

Ο Γεώργιος Καστριώτης, εθνικός ήρωας των Αλβανών.  Ο Μέγας Αλέξανδρος, των Σκοπιανών.  Η Θράκη και ο Δημόκριτος των Βουλγάρων.  Ο Όμηρος, η Ιωνία και Θαλής ο Μιλήσιος, των Τούρκων.  Τρώνε, τρώνε, την μαγιά μας, όπως θα έλεγε και ο Μακρυγιάννης, διεκδικήσεις παρανοϊκές και ανιστόρητες, γιατί;  Γιατί διαβάζοντας την ιστορία τους αισθάνονται ντροπή και κλέβουν φως από τον ήλιο του πολιτισμού μας, κλέβουν μεγαλεία, γιατί δεν έχουν και ψάχνουν γερά θεμέλια για να σταθούν. Και θα συνεχίζεται η ατιμωτική λεηλασία της μυρίπνοης εθνικής μας λειψανοθήκης, όσο μας κυβερνούν νάνοι και αρλεκίνοι που δεν γνωρίζουν ή περιφρονούν το τι σημαίνει Ελλάς και Έλληνας.  «Δεν υπάρχει ιδιότης τιμιωτέρα», όπως λέει ο ποιητής. Θλιβόμενοι, υστερούμενοι, κακουχούμενοι, όμως, «ιδού ζώμεν». Πεινώντες, διψώντες, γυμνητεύοντες… Ναι, όμως Έλληνες… με ψυχή και Χριστό.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς