‘ Όποιος λαός κι αν καταγόταν από τους αρχαίους Έλληνες, θα ήταν αυτόματα δυστυχισμένος. Εκτός αν μπορούσε να τους ξεχάσει ή να τους ξεπεράσει.“
Ένας από τους πλέον σοφούς αφορισμούς είναι ο παραπάνω του Νίκου Δήμου.Ο συνειδητοποιημένος Έλληνας, εφόσον νιώθει απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, αποκτά κατευθείαν ένα είδος “συμπλέγματος κατωτερότητας” κι αυτό γιατί, πολύ απλά, δεν μπορεί να απαρνηθεί την βαρύτατη αυτή κληρονομιά που φέρει, με αποτέλεσμα, έστω και σε μία επιφανειακή σύγκριση με το σήμερα, να διακρίνει την νεοελληνική κατωτερότητα. Άμεση αντίδραση είναι η προσπάθεια να εξισωθεί, αν όχι να ξεπεράσει, τους “κληροδότες” του, κάτι το οποίο γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι είναι
αδύνατο: το μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας έγκειται στην πρόοδο και την πνευματική εγρήγορση όλου του συνόλου(κυρίως αυτών που είχαν πολιτικά δικαιώματα) , όχι μεμονωμένων περιπτώσεων.Συνεπώς, εάν κάποιος επιθυμήσει να συγκριθεί με την Αρχαία Ελλάδα και να την ξεπεράσει, οφείλει να σκεφτεί τρόπους καθολικής αφύπνισης, σε κάτι που με νομοτέλεια αποθαρρύνεται , αν και ιδιοβούλως(λόγω του χρέους που νιώθει) συνεχίζει την προσπάθεια, αναγνωρίζοντας παρ’όλα αυτά την “ματαιότητα” της.Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο εξής : αδυνατούμε να συγκριθούμε καν με το αρχαιοελληνικό μεγαλείο και όποιος προβληματίζεται γι’αυτό, νιώθει δυστυχής.
Το αξιοπερίεργο όμως βρίσκεται αλλού: πλέον, στην εποχή μας, ούτε καν προβληματιζόμαστε! ΟΙ προαναφερθέντες συνειδητοποιημένοι αποτελούν εξαίρεση. Κάποιοι άλλοι, σκεπτόμενοι μεν, περιορισμένα δε, αποδέχονται την κατάσταση και παύουν να προσπαθούν, ενώ η σημερινή πλειοψηφία ή “προβληματίζεται” στα κέντρα διασκέδασης ή “προβληματίζεται” και δρα αναπαράγοντας συνθήματα εθνικιστικού / διεθνιστικού μένους.
Κλείνοντας λοιπόν, η σημερινή γενιά, κατά την γνώμη μου πάντα, απαρτίζεται από :ολίγους σκεπτόμενους-μαχητές εν δράσει, αρκετούς εγκαταλείποντες τον αγώνα και αποδέκτες αδυναμίας ανατροπής της κατάστασης και από πλήθος παγερά αδιάφορων.Με τη νέα χρονιά να πλησιάζει λοιπόν, βαδίζουμε προς την ευτυχία : όταν παρέλθει η οικονομική κρίση και το βιοτικό επίπεδο επανέλθει στα φυσιολογικά “ελληνικά” επίπεδα θα είμαστε, εκτός δραματικού απροόπτου, ευτυχείς.Όχι όμως επειδή ξεπερνάμε τους προγόνους μας, αλλά επειδή τους ξεχνάμε.Δικαίωμα μου πάντως να θεωρώ την ευτυχία αυτή γενεσιουργό παράγοντα τελμάτωσης και δυστυχίας.
Μιχάλης Ν.,μαθητής, 17
.