Γράφει η Ευαγγελία Κ. Λάππα, μαθήτρια Β΄Λυκείου
Είχε πει κάποτε ο Γέρος του Μοριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: “Ανέγνωσα τον βίον του Σκεντέρμπεη, εσυλλογούμουν τα έργα του…”
Σεβαστοί μας πατέρες, κυρίες και κύριοι.
Ονομάζομαι Ευαγγελία Λάππα και είμαι μαθήτρια της Β’ Λυκείου. Είμαι σήμερα εδώ για να σας παρουσιάσω την μικρή μου μελέτη, για έναν μεγάλο Έλληνα. Έναν Μεγάλο Στρατηγό. Έναν συνεχιστή της ιστορίας της Ρωμανίας. Έναν πρόγονο και εμπνευστή των αγωνιστών ενός μεγάλου θαύματος. Του θαύματος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Τον Γεώργιο Καστριώτη ή «Σκεντέρμπεη».
«Σκεντέρμπεης». Η λέξη είναι σύνθετη, από το Ισκεντέρ, η αραβική απόδοση της λέξεως Αλέξανδρος και από το μπέης (που σημαίνει άρχοντας). Το πραγματικό του όνομα είναι Γεώργιος Καστριώτης. Γεννήθηκε το 1404 στην Ήπειρο, στην Κρούγια, βόρεια των σημερινών Τιράνων από χριστιανούς γονείς – εδώ να σημειώσουμε ότι εκείνη την εποχή δεν υφίστατο αλβανικό έθνος. Πατέρας του ήταν, ο άρχοντας της Κρούγιας (Κρόιας), Ιωάννης Καστριώτης από την Βέροια και μητέρα του η Σερβίδα πριγκίπισσα Βοϊσάβα, όπως χαρακτηριστικά επιβεβαιώνει και ο Δανός Φραντς Ντε Ζεσσέν, στρατιωτικός ανταποκριτής της εφημερίδος «Le Temps» των Παρισίων. Ο Γεώργιος ήταν το ένατο και τελευταίο παιδί της οικογενείας του (5 θυγατέρες και 4 υιούς). Παππούς του ήταν ο Κωνσταντίνος Καστριώτης (+ 1390), ηγεμόνας της Ημαθίας και της Καστοριάς (εξ ου και Καστοριώτης ή Καστριώτης). Ήταν κάτοχος της Ελληνικής Παιδείας και Γλώσσας, αφού ο ίδιος έστελνε έγγραφα γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα. Από αρχοντική γενιά, ο πατέρας του αναγκάστηκε, όταν η περιοχή του έπεσε στα χέρια των Τούρκων, να παραδώσει τους γιους του ως ομήρους στην Αδριανούπολη. Εκεί εξισλαμίστηκαν βιαίως και μετέπειτα δολοφονήθηκαν, πλην του Γεωργίου «όστις διακρινόμενος διά το ανδρικόν του κάλλος, την ευχέρειαν του λόγου και την περί τα πολεμικά δεξιότητα, είλκυσε την εκτίμηση του σουλτάνου Μουράτ Β΄ (1421-1451), ο οποίος ανέθεσεν εις τούτον την αρχηγίαν σώματος εκ 5000 ιππέων, προσονομάσας τούτον Σκεντέρμπεην…». Βεβαίως τον ονόμασε Αλέξανδρο (Ισκεντέρ), γιατί ήταν ελληνικής καταγωγής.
Η ανάμνηση όμως της Κρούγιας, η πληροφορία του θανάτου του πατέρα του πρώτα και κατόπιν της μητέρας του, δεν τον άφησαν ήσυχο. Το 1443 στην μάχη της Νίσσας, αυτομόλησε στις τάξεις των Χριστιανών ηγεμόνων και ανέλαβε και πάλι το χριστιανικό του όνομα, Γεώργιος Καστριώτης, το οποίο ποτέ πια δεν αποχωρίστηκε. Συγκεκριμένα δραπέτευσε από το οθωμανικό στρατόπεδο του Μοράβα και πήγε στην έδρα των προγόνων του, την Κρόια (σύμφωνα με τον Τούρκο βιογράφο του Αλή Πασά, Αχμέτ Μουφίτ). Όλα αυτά τα χρόνια προφανώς ήταν κρυπτοχριστιανός. Νυμφεύεται μάλιστα, όχι Οθωμανή, αλλά την θυγατέρα του Ηπειρώτη Έλληνα πολέμαρχου «Τουρκομάχου» Γεώργιου Αριανίτη Κομνηνού, Ανδρονίκη, επώνυμο που υποδηλώνει την αδιάψευστη Ελληνικότητα της οικογένειας της συζύγου του Καστριώτη. Το 1443 κηρύσσει την επανάσταση εναντίον του Τούρκου κατακτητού. Ελευθερώνει την Κρούγια με τα 300 παλληκάρια του και αμέσως εισέρχεται στον Καθεδρικό Ναό της και ψάλλει ο ίδιος και οι συνακόλουθοί του Δοξολογία ευχαριστήριο προς τον Θεό. Δεν έπαυσε έκτοτε να πολεμά τους Τούρκους. Μάλιστα το 1457 κατανίκησε τουρκικό στρατό, υπό τον Ισά Μπέη, 50.000 άνδρες, τον οποίο έστειλε εναντίον του Καστριώτη, ο Μεχμέτ ο Β΄. Το γεγονός αυτό προκάλεσε τον θαυμασμό και την κατάπληξη των ευρωπαίων της εποχής αλλά για των μετέπειτα.
Ο Γεώργιος Καστριώτης είχε ως λάβαρο του την κόκκινη σημαία με τον μαύρο δικέφαλο αετό που ήταν μια παραλλαγή μιας σημαίας της Ρωμανίας, Βυζαντίου κατά τους Δυτικούς. Ο δικέφαλος αετός, επίσης, ήταν σύμβολο που χρησιμοποιούσαν στις σημαίες τους οι επιφανείς οικογένειες την Ρωμανίας με κάποιες παραλλαγές πάνω του. Επίσης συνήθιζε να φοράει το αρχαίο ελληνικό μακεδονικό κράνος με το διπλό κέρατο.
Ο Γεώργιος Καστριώτης ήταν μέγας ηγεμών της Ηπείρου, σύμφωνα και τον ιταλό συγγραφέα- βιογράφο Marini Barletii (1450- 1513). Ήταν πρόμαχος της Ορθοδοξίας, υπερασπιστής δεινός της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Ήταν Έλληνας όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν ο Ιταλός ποιητής Antonio Salvi σε τραγωδία του το 1710, ο Άγγλος C. Randall το 1810 και οι Σουηδοί συγγραφείς Barrau και Rudbeck το 1835. Ήταν Ρωμιός, Χριστιανός Ορθόδοξος. Πολίτης της ψυχορραγούσης τότε αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, όπως ήταν ο Παλαιολόγος, ο Γεννάδιος Σχολάριος , ο Αθανάσιος ο Πάριος, ο Κολοκοτρώνης και ο Τζαβέλας. Ανήκε στην Πονεμένη Ρωμιοσύνη, στο Γένος των Ελλήνων. Ήταν πρόγονος και εμπνευστής των αγωνιστών του θαύματος της Ελληνικής Επαναστάσεως του ’21 και της ανάστασης του Ελληνικού Έθνους.
Ο Καστριώτης κοιμήθηκε στις 17 Ιανουαρίου του 1468, σε ηλικία 64 ετών από πυρετό που προκλήθηκε από ελονοσία «ευρισκόμενος εν Αλεσσίω» (αρχαία Λισσός). Τάφηκε ως ήταν Ορθόδοξος Χριστιανός «εν τω εκεί ναώ του Αγίου Νικολάου» . Τον διαδέχθηκε ο υιός του Ιωάννης Καστριώτης.
Για τον Γεώργιο Καστριώτη, προσπάθησαν και προσπαθούν κάποιοι να αμφισβητήσουν την Ελληνική καταγωγή του. Μάταια όμως…
Θα σας διαβάσω ένα ποίημα που έγραψα για τον Γεώργιο Καστριώτη:
Έλλην Καστριώτη, συ πρίγκιψ Ηπείρου
Βέροιας θρέμμα, απόγονε Πύρρου
Πάλεψες Τούρκους βαρβάρους να διώξεις
τη Ρωμανία[1] για να λευτερώσεις
Πάνω στης Κρούγιας τ’ αρχαίο το κάστρο
έδωσες μάχες συ κάτω απ’ τ’ άστρο
έχοντας της Ρωμανίας σημαία[2]
και παλικάρια Ηπείρου, γενναία
Ω! Του Χριστού μας στρατιώτη
Έλλην Γεώργιε Καστριώτη
Των Ορθοδόξων ασπίδα
Της Ρωμανίας ελπίδα
Είχες ψυχή Λεωνίδα
Πάλεψες για τη πατρίδα
Έγινες για μας και θρύλος
σκλάβων ραγιάδων συ στύλος
έπη λαού δοξασμένα
πρόγονος του εικοσιένα!
Θάρρος-φωτιά που δε καίει
Έλληνα Ίσκεντερ-μπέη![3]
Αν και τη Πόλη οι Τούρκοι επήραν
Αχ! Λευτεριά απ’ το τόπο μας ήραν
συ τους πολέμησες με τη ψυχή σου
Μέχρι και τη τελευταία πνοή σου
Σήμερα κάποιοι, που μια ημέρα εν τάχει
Σού ‘κλεψαν λάβαρο αχ! και εδάφη,
πάν’ απ’ το Γράμμο ως άνω του Σκούμπη[4]
Πάνε να πάρουνε τ’ όνομά σου τούτοι
Η ιστορία ποτέ δεν αλλάζει
μον’, διηγιώντας τούτα, στενάζει!
Σεβαστοί μας πατέρες, κυρίες και κύριοι.
Η Ιστορία περίτρανα αποδεικνύει αβίαστα την Ελληνικότητα του Γεωργίου Ιωάννου Καστριώτη. Κάθε προσπάθεια πλαστογράφησεως και φαλκιδεύσεως της Ιστορίας, έρχεται ώρα, που φανερώνεται και ξεσκεπάζεται. Διότι , «μεγάλη η αλήθεια και υπερισχύει» (Α’ ‘Εσδρας 4,41).
Σας ευχαριστώ πολύ.
Πηγές:
- Δημήτριος Νατσιός, δάσκαλος, Κιλκίς, «Τι εθνικότητας ήταν ο εθνικός ήρωας των Αλβανών, Γεώργιος Καστριώτης, o επονομαζόμενος «Σκεντέρμπεης»;»
- Γεώργιου Κωδινού, «Περί Οφφικίων του Παλατίου Κωνσταντινουπόλεως και των Οφφικίων της Μεγάλης Εκκλησίας», publ. Immanuel Bekker, 1889
- Νικόλαος Ζαφειρίου, “The Greek Flag from Antiquity to Present”, Ελεύθερη Σκέψη, Αθήνα 1995 (επανέκδοση του 1947).
- “The History of George Kastriot”, Λονδίνο 1594
- «Νεώτερο Επίτομο Λεξικό», Εκδόσεις «ΗΛΙΟΣ», σελ. 551
- Ιστοσελίδα της Συντονιστικής Φοιτητικής Ένωσης Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (Σ.Φ.Ε.Β.Α.), «Ο Γεώργιος Καστριώτης (Σκεντέρμπεης)», https://www.sfeva.gr/17365118.el.aspx
- Ιστοσελίδα Χειμάρα, «Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης: Ο εθνικός ήρωας των Αλβανών που έγινε εφιάλτης των Οθωμανών», https://www.himara.gr/istoria/7487-georgios-kastriotis-o-ethnikos-irwas-albanwn-poy-egine-efialtis-twn-othomanwn
Υποσημειώσεις:
[1] Σωστός όρος αντί του Βυζαντίου.
[2] Επομένως, η σημαία του Σκεντέρμπεη ήταν Ελληνική σημαία!!!
[3] Ίσκεντερ μπέης: (στα αραβικά) Αλέξανδρος ηγεμών ή Μέγας Αλέξανδρος. Έτσι είχαν ονομάσει οι Τούρκοι τον Γεώργιο Καστριώτη, για τη παλικαριά του και την ευφυΐα του.
[4] ποταμός, όπου περνάει η Εγνατία οδός
(Από την εκδήλωση με θέμα: «Γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία» που διοργάνωσαν η «Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν» και το Κίνημα «Μαμὰ Μπαμπὰς καὶ Παιδιὰ»)
24 comments
Μπράβο Ευαγγελία!!!
den ksero na kleo i na gelao…ala pali kala pou kseskepasata tin alithia….tora kala tha itane na alaksete tin simea kai na valete afto tou SKENDERBEI kai san elinas tou aksizi kai ena agalma stin athina…ti les;
Η καταγωγή του Καστριότι (Σκεντέρμπέη)
Ο Καστριότι δεν είχε ποτέ θέση στην ελληνική εθνική συνείδηση και παράδοση. Οι δε απόγονοι του ζούνε στην Ιταλία εδώ και 500 χρόνια και είναι Αλβανοί. Ο δε δικέφαλος αετός είναι αρχαιότερο σύμβολο και βρίσκεται σε αρκετές κουλτούρες, όπως και των Ιλλυριών, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι οι Αλβανοί πήραν τον αετό απευθείας από αυτούς.
Το Πριγκηπάτο των Καστριότι (Principata e Kastriotëve) δημιουργήθηκε από τον Γκιον Καστριότι (Gjon Kastrioti) και τον διαδέχτηκε ο γιος του, ο Γκιέργκι Καστριότι (Gjergj Kastrioti) που έγινε αργότερα γνωστός ως Σκεντερμπέης (Skanderbeg). Πατέρας του Γκιον Καστριότι ήταν ο Παλ Καστριότι, που αναφέρεται στις ιστορικές πηγές ως ο διοικητής – σε ορισμένες πηγές ο τίτλος αυτός αναφέρεται ως ‘κεφαλή’ ή ‘castellan’ – του φρουρίου της Κανίνα το 1368. (Heinrich Kretschmayr, Geschichte von Venedig, (1920) p. 375)
Το επίθετο «Καστριότι» είναι παραφθορά της λατινικής λέξης ‘castrum’ (κάστρο στα ελληνικά). Ο Γκιον Καστριότι καταγόταν από την Ντίμπρα (Dibra ή Dibër) της βόρειας Αλβανίας, που τότε ως περιοχή είχε μεγαλύτερη έκταση και περιελάμβανε περισσότερες περιοχές και χωριά από τον σημερινό νομό της Ντίμπρα, και είχε παντρευτεί τη Βοϊσάβα (Vojsavë ή Voisava), αλβανοσερβικής καταγωγής (αλβανικής από την αλβανική οικογένεια Μουζάκα και σερβικής από την οικογένεια Μπράνκοβιτς) από το Πόλλογκ (κοντά στο σημερινό Τέτοβο της Π.Γ.Δ.Μ.).
Αρχικά ο Γκιον – όπως και ο Παλ Καστριότι – ήταν άρχοντας σε 2 χωριά, τα Sinë (ή Sinja) και Gardhi i Poshtëm. Ο Γκιον Μουζάκα (Gjon Muzaka), συμπολεμιστής του Σκεντέρμπέη, έγραψε στα απομνημονεύματα του: «Να ξέρετε ότι το όνομα του παππού του Σκεντέρμπέη ήταν Παλ Καστριότι, ο οποίος στην κυριότητα του είχε μόνο δύο περιοχές, Σίνα και Γκαρδ, και από αυτόν γεννήθηκε ο Γκιον Καστριότι και από τον Γκιον γεννήθηκε ο Σκεντέρμπέη.».
Η Αρτεμίντα Καμπάσι (Artemida Kabashi) λέει: «Οι Καστριότες αναφέρονται για πρώτη φορά στις πηγές το 1394 και το 1410, όταν ο Γκιον, πατέρας του Σκεντέρμπέη, ειδοποίησε τη Δημοκρατία της Βενετίας για την απόφαση του να στείλει τον γιο του στους Τούρκους ως όμηρο. Σύμφωνα με τις τουρκικές πηγές, η οικογένεια Καστριότι καταγόταν από το χωριό Kastrat στη βορειο-ανατολική Αλβανία. Σε αντίθεση με τους Θοπία και τους Κομνένι (Κομνηνούς), οι Καστριότι δεν είχαν κάποια μεγάλη ιστορία ως μέλη της αριστοκρατίας. Για την ακρίβεια, η άνοδος του κύρους τους ξεκίνησε με τον παππού του Σκεντέρμπέη, τον Παλ Καστριότι, ο οποίος αρχικά εξουσίαζε δύο χωριά με όνομα Sinja και Gardhi i Poshtëm.» (Artemida Kabashi, “The memory of George Castriota Scanderbeg among the Arberesh of Italy: a study on the role of diaspora in the creation of Albanian national identity”, Texas Tech University, August 2005, p. 12.)
Σύντομα ο Γκιον Καστριότι κατάφερε να επεκτείνει την κυριαρχία του σε όλη την κεντρική Αλβανία και ήταν από αυτούς που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την προέλαση των Οθωμανών υπό του Σουλτάνο Μπαγιεζίτ τον 1ο, χωρίς όμως να προβάλει αντίσταση για να τους αντιμετωπίσει έτσι ώστε να μη προελάσουν προς τα αλβανικά εδάφη. (James Emerson Tennent, The History of Modern Greece, from Its Conquest by the Romans B.C.146, to the Present Time, 1845)
Ο Μπαγιεζίτ αποδέχτηκε την υποταγή του Γκιον Καστριότι, αναγκάζοντας τον να πληρώνει φόρο υποτέλειας και πήρε τον Γκιέργκι και τα άλλα τρία παιδιά του Γκιον ως αιχμαλώτους στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γκιέργκι Καστριότι (που τον εξισλάμισαν και του έδωσαν το όνομα Ισκεντέρ) μεγαλώνοντας ξεχώρησε ως ένας απ’ τους καλύτερους αξιωματικούς σε διάφορες οθωμανικές εκστρατείες στη Μικρά Ασία και στην Ευρώπη, και ο Σουλτάνος τον έκανε αρχηστράτηγο.
Στις 28 Νοεμβρίου 1443 ο Σκεντερμπέη βρήκε την ευκαιρία να αποστατήσει, κατά τη διάρκεια μιας μάχης εναντίον των Ούγγρων υπό τον Ουνιάδη στην Νις (κατά τη διάρκεια της 4ης Σταυροφορίας). Μαζί με 300 Αλβανούς στρατιώτες που υπηρετούσαν στον οθωμανικό στρατό, κατέφυγε στην Κρούγια (Krujë) την οποία κατάφερε να καταλάβει με ένα τέχνασμα. Παρουσίασε στον κυβερνήτη της Κρούγιας μία ψεύτική επιστολή (δήθεν γραμμένη απ’ τον Σουλτάνο προς τον κυβερνήτη) που έδινε στον Σκεντέρμπέη τον έλεγχο της περιοχής. (James Emerson Tennent, The History of Modern Greece, from Its Conquest by the Romans B.C.146, to the Present Time, 1845)
Αφού λοιπόν κατέλαβε το κάστρο της Κρούγιας, ο Σκεντερμπέη αποκύρηξε το Ισλάμ και ανακύρηξε τον εαυτό του ως εκδικητή εκ μέρους της οικογένειας του και της χώρας του. Μετά την κατάληψη της Κρούγιας, κατάφερε να συγκεντρώσει όλους μαζί τους Αλβανούς κυβερνήτες στο Αλέσσιο (Lezhë) το 1444. Ο Gibbon αναφέρει ότι «Οι Αλβανοί, ένας σκληραγωγημένος λαός, ήταν όλοι σύμφωνοι να ζήσουν ή να πεθάνουν μαζί με τον hereditary πρίγκηπα τους» και ότι «στη συγκέντρωση των κρατών της Ηπείρου [στο Αλέσσιο/Lezhë], ο Σκεντερμπέη εκλέχτηκε αρχηστράτηγος για τον πόλεμο εναντίον των Τούρκων και κάθε ένας από τους συμμάχους ανέλαβε να δώσει ένα ποσό από χρήματα και έναν αριθμό στρατιωτών, στο ποσοστό που αναλογούσε στον καθένα.» (Edward Gibbon, History of the Decline and Fall of the Roman Empire, Volume 6, Scanderbeg section, 1788)
Υπάρχει μία φήμη ότι όταν Σκεντέρμπέη κατέλαβε την Κρούγια, τέλεσε στην εκκλησία της πόλης δοξολογία στα ελληνικά, αλλά γι’ αυτό δεν υπάρχει κάποια αξιόπιστη πηγή. Αξίζει να αναφερθεί ότι 5 χιλιόμετρα από την Κρούγια, επί του ανηφορικού δρόμου Krujë-Qafë Shtamë, υπάρχει το λεγόμενο μνημείο της Κρούγιας, όπου 90 γυναίκες θυσιάστηκαν για να μην πέσουν στα χέρια του Οθωμανικού στρατού. Η πράξη αυτών των γυναικών, έχει γίνει αντικείμενο πολλών ιστοριών και θρύλων. Σήμερα το μνημείο αυτό είναι κατεστραμένο και υπάρχουν μόνο τα ερείπια.
Ο Σκεντέρμπέη (ή Gjergji Kastrioti) καταγόταν όπως είπαμε από τη βόρεια Αλβανία. Ο πατέρας του (ο Gjon Kastrioti) ήταν Αλβανός και η μητέρα του ήταν Αλβανοσερβίδα. Το ότι ο Σκεντέρμπέη αποκαλούσε τον εαυτό του ‘Ηπειρώτη’ δεν αποδεικνύει ότι ήταν Έλληνας (όπως ισχυρίζονται ορισμένοι Έλληνες σοβινιστές). Οι Γερμανοί πριν 400 χρόνια αποκαλούσαν το κράτος τους ως ‘Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία’. Ήταν οι Ρωμαίοι Γερμανοί ή ήταν ο Καρλομάγνος Ιταλός; Φυσικά και όχι. Οι Έλληνες της Ανατολής αποκαλούνται «Ρουμ» (στα ελληνικά Ρωμιοί) από το ‘Ρωμαίοι’. Ήταν οι Έλληνες αυτοί Ιταλοί ή Λατίνοι; Φυσικά και όχι. Ένα από τα πρώτα τουρκικά κράτη στην Μικρά Ασία (με πρωτεύουσα το Ικόνιο) ονομαζόταν ‘Σουλτανάτο των Ρουμ’ (Diyar-i Rum). Ήταν οι Σελτζούκοι Ρωμαίοι ή Λατίνοι; Φυσικά και όχι. Απλά μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του σουλτανάτου αυτού ήταν Έλληνες (Ρωμιοί).
Ο Σέρβος δεσπότης της ‘Ρωμανίας’ (με έδρα τα Τρίκαλα) Συμεών Ούρεσης (ή ‘Ούρος’ στα σέρβικα) ήταν γνωστός και ως ‘βασιλέας Ρωμαίων, Σέρβων και παντός Αλβάνου’. Ήταν ο Συμεών Ούρεσης Αλβανός ή Έλληνας; Όχι. Ήταν Λατίνος; Όχι. Ήταν Ιταλός; Όχι. Ο Γκίν Μπούα Σπάτα θα επικρατήσει και θα στήσει το κράτος του σε Ναυπάκτο και Άρτα (1375-99), διεκδικώντας παράλληλα και τον τίτλο του “δεσπότη της Ρωμανίας”, ανταγωνιζόμενος τον δεσπότη της Ρωμανίας (Ήπειρος) Θωμά Β’ Πρελιουμποβιτς (1366-84). Ήταν ο Σπάτα Σέρβος ή Ρωμαίος/Λατίνος; Όχι. Ήταν ο Πρελιούμποβιτς Αλβανός; Όχι.
Ορισμένοι λοιπόν θεωρούν ότι Σκεντέρμπέης ήταν Έλληνας όπως για παράδειγμα ο βιογράφος του Αλή Πασά ο Αχμέτ Μουφτίου, ο Ιταλός Salvi (του οποίου όμως το έργο ήταν μία θεατρική τραγωδία και όχι επιστημονικό ιστορικό βιβλίο), ο Άγγλος Randall και άλλοι, επειδή αποκαλούσε τον εαυτό του Ηπειρώτη ενώ κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι η καταγωγή του ήταν από την Καστοριά και από την Ημαθία (όπως ο καθηγητής Αχιλλέας Λαζάρου), επειδή στη βόρεια Αλβανία υπήρχε ποταμός και κοιλάδα με το όνομα «Ματι» ή «Μαθ» στις περιοχές Mirditë, Mat κ.α.!!! Ο ίδιος ο Καστριότι είχε γράψει – όχι στα ελληνικά – πάνω στο κράνος που φορούσε: «Ο Ιησούς να ευλογήσει τον πρίγκηπα της Ημαθίας, άρχοντα των Αλβανών…» όμως με το όνομα ‘Ημαθία’ (στα λατινικά Aemathia) εννοούσε την κοιλάδα από όπου διερχόταν ο ποταμός Ματ (ή Μάτι) και όχι τον σημερινό νομό Ημαθίας στη βόρεια Ελλάδα.
Ο Γάλλος Paganel αποκαλεί τον Γεώργιο Καστριότι ως Ηπειρώτη (Camille Paganel, Histoire de Scanderbeg, ou, Turks et Chrétiens au XV siècle, Didier, 1855) ενώ ο σύγχρονος του Μαρίν Μπαρλέτι από τη Σκόδρα και πρώτος του Βιογράφος (αρχές 16ου μ.Χ. αιώνα) τον αποκαλεί ‘Ηπειρώτη πρίγκηπα’ και ‘Ηγεμόνα των Ηπειρωτών’ (Epirotarum Principis). Ο ίδιος ο Καστριότι αναφέρει σε επιστολή του προς τον Ιταλό Ursini το 1460 ότι είναι απόγονος των Ηπειρωτών ενώ προς τον Βασιλιά Αλφόνσο, μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας γράφει ότι είναι πρίγκηπας των Ηπειρωτών. Σε ένα γράμμα που έστειλε ο Καστριότι στον πρίγκιπα του Τάραντα στις 31 Δεκεμβρίου του 1460 είπε: «Αν τα χρονικά μας δεν ψεύδονται, αποκαλούμε τους εαυτούς μας Ηπειρώτες». Όμως στο μυαλό του Σκεντέρμπεη Ηπειρώτες=Αλβανοί.
Ο Όλιβερ Σμιτ υποστήριξε ωστόσο ότι όταν ο Καστριότι αναφέρεται σε διάφορες πηγές ως Αλβανός, αυτό σημαίνει ότι ήταν Αλβανόφωνος ή κάτοικος της υπαίθρου της Αλβανίας, των ορεινών κ.α. και ότι η λέξη ‘Αλβανός’ εδώ δεν είχε εθνική έννοια. (Schmitt Jens Oliver (2009), Skanderbeg: Der neue Alexander auf dem Balkan, σελ. 353, 354)
Ας δούμε και κάτι άλλο. Υπάρχει μία σφραγίδα που αποδίδεται στον Σκεντέρμπέη, και η οποία προβάλλεται συχνά από τους Έλληνες εθνικιστές, ως δήθεν απόδειξη της ελληνικότητας του Σκεντέρμπέη. Η σφραγίδα αυτή βρίσκεται στο Μουσείο της Κοπεγχάγης. Ανακαλύφθηκε το 1604 μ.Χ. Το Εθνικό Μουσείο της Κοπενχάγης την αγόρασε το 1839. Φέρει τον δικέφαλο αετό και στον περίγυρο την ελληνική επιγραφή:
«ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΥ. ΑΥΤ.ΡΩΜ.ΟΜΕΓ. ΑΥΘ.ΤΟΥΡ.ΑΛΒ. ΣΕΡΒΙ.ΒΟΥΛΓΑΡΙ.»,
δηλαδή «ΒΑΣΙΛΕΥΣ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.ΕΛΕΩ.ΘΕΟΥ. ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ.ΡΩΜΑΙΩΝ.Ο ΜΕΓΑΛΟΣ. ΑΥΘΕΝΤΗΣ .ΤΟΥΡΚΩΝ.ΑΛΒΑΝΩΝ. ΣΕΡΒΩΝ.ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ.»
Δηλαδή ο Καστριότι έγινε αυτοκράτορας των Ρωμαίων και βασιλιάς των Τούρκων, των Αλβανών, των Σέρβων και των Βούλγαρων; Ο Καστριότι πολέμησε εναντίον των Τούρκων με φανατισμό. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να είναι βασιλιάς τους; Επιπλέον, από το 1453 που πέθανε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μέχρι το 1468 που πέθανε ο Καστριότι, περάσανε 15 χρόνια. Πότε λοιπόν, πού και από ποιόν Πατριάρχη στέφθηκε Αυτοκράτορας των Ρωμαίων; Σε ποιες περιοχές εκτείνοταν η αυτοκρατορία του και για πιο λόγο άλλαξε όνομα και από Γεώργιος το έκανε Αλέξανδρος; Στην πιο γνωστή βιογραφία του Σκεντέρμπέη που θεωρείται ως η πρώτη του βιογραφία (αν και δεν είναι η πρώτη), ο Σκεντέρμπέη αποκαλείται ως ‘Georgivs Castriotvs Epirotarvm Princeps.’. Η σφραγίδα αυτή λοιπόν, είναι πιθανότατα πλαστή και μεταγενέστερη του Σκεντέρμπεη, ωστόσο αυτό δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά.
Ο Peter Pentz – ο οποίος είναι αρχαιολόγος στο Εθνικό Μουσείο της Βιέννης – έγραψε ένα άρθρο στο περιοδικό Sfinx (Μάρτιος 2003):
«Η σφραγίδα είναι φτιαγμένη από μπρούτζο. Έχει 6 εκατοστά μήκος και ζυγίζει 280 γραμάρια. Η επιγραφή σε αυτήν είναι στα ελληνικά και λέει ότι ο ‘Αλέξανδρος’ (= Skender) είναι Αυτοκράτορας και Βασιλιάς. Αυτοκράτορας των Ρωμαίων και Βασιλιάς των Τούρκων, των Αλβανών, των Σέρβων και των Βουλγάρων. Η επιγραφή διαβάζεται κατά γράμμα αντίστροφα.
Παρόλα αυτά, ο Σκεντέρμπέη ποτέ δεν είχε μία τέτοια θέση. Ήταν ένας ηγέτης των Αλβανών – και κατάφερε να οργανώσει μία επανάσταση εναντίον του Σουλτάνου, αλλά δεν ήταν βασιλιάς. Όταν ο Σκεντέρμπέη πέθανε το 1468, η επανάσταση κατέρρευσε – και πολλοί από τους συντρόφους του κατέφυγαν στην Ιταλία.
Πιθανόν η σφραγίδα έγινε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453, απ’ τη στιγμή που ο Σκεντέρμπέη αναφέρεται ως Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Σημειώστε τον δικέφαλο αετό στο κέντρο της σφραγίδας – ο οποίος ήταν ένα διάσημο βυζαντινό σύμβολο. Επιπλέον, ο Σκεντέρμπέη ποτέ δεν ήταν Βασιλιάς των Σέρβων ή των Βουλγάρων.
Ίσως η σφραγίδα ‘σχεδιάστηκε’ όταν ο Σκεντέρμπέη οργάνωνε μία εκστρατεία εναντίον των Οθωμανών, ίσως κατασκευάστηκε όταν ο Σκεντέρμπέη υπηρετούσε ως υποτελής του Βασιλιά της Νάπολης. Πιθανόν η σφραγίδα παραγγέλθηκε από την οικογένεια του Σκεντέρμπέη κάποια στιγμή τον 16ο αιώνα. Δεν μπορείτε να ξέρετε σίγουρα. Ακόμα, δεν μπορούμε να πούμε εάν η σφραγίδα είναι ψεύτικη (από τον 15ο ή 16ο αιώνα).»
Αυτά λοιπόν λέει ο Peter Pentz, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν η σφραγίδα αυτή είναι γνήσια η πλαστή, αλλά πιθανόν είναι πλαστή. Ας δούμε όμως πώς υπέγραφε ο ίδιος ο Σκεντέρμπέη, στις επιστολές που ξέρουμε ότι έστειλε και οι οποίες υπάρχουν σήμερα σε διάφορα μουσεία και βιβλιοθήκες της Ευρώπης.
Ο ίδιος ο Σκεντέρμπέη υπέγραφε στις επιστολές που έστελνε ως Dominus Albaniae (Άρχων της Αλβανίας). Π.χ. σε επιστολή του απεσταλμένη από το Αλέσσιο (Lezhë) στις 8 Απριλίου 1456 στον Καρδινάλιο του Fermo, Capranica, υπέγραψε ως: GEORGIUS CASTRIOTI ATS SCANDERBEGH D(OMI)N(U)S IN ALBANIA TE CONFIDUIT (η αυθεντική επιστολή φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, Fonds: ital.ms 1613, Επιστολή Νο: 465). Σε απόσπασμα από το σύμφωνο ειρήνης μεταξύ Αλβανίας και Δημοκρατίας της Βενετίας, συναφθείσα στο Αλέσσιο την 4η Οκτωβρίου του 1448 (και για την ακρίβεια στο τελευταίο άρθρο του συμφώνου) η επικεφαλίδα αναφέρει: PAX CUM MAGNIFICO SCANDERBEGO ET ALYS D(OMI)NIS ALBANE (το έγγραφο βρίσκεται στο ιστορικό αρχείο της Βιβλιοθήκης της Βενετίας (Commemoriali XIV.C.79)). Σε επιστολή του Σκεντέρμπεη απεσταλμένη από την Κρούγια (Krujë) στις 8 Αυγούστου 1451 στους άρχοντες της Σιένας, κάτω δεξιά υπάρχει η υπογραφή του όπου λέει: VESTRE IN OMNIBUS BENEPLACITI GEORGIUS CASTRIOTI DOMINUS ALBANIAE (φυλάσσεται στο Archivio di Stato di Siena: Conscistoro, vol.1659, No:16). Στην προσωπική μεγάλη σφραγίδα του Σκεντέρμπέη, αναγράφεται κυκλικά: GEORGIUS CASTRIOTIUS SCENDARBIC ενώ μέσα στον κύκλο υπάρχει ο δικέφαλος αετός και κάτω από τα δύο κεφάλια υπάρχουν τα αρχικά: D. AL. (δηλαδή και πάλι: Dominus Albaniae).
Αξίζει να αναφερθεί το τί ήταν γραμμένο στην περικεφαλαία του Σκεντέρμπέη η οποία ήταν δώρο από το Δουκάτο του Μιλάνου, όταν ο ίδιος ο πάπας οργάνωσε ιερό αγώνα κατά των Οθωμανών και έχρισε στρατηγό (Inperatore) του ιερού στρατού του τον Σκεντέρμπέη. Στην περικεφαλαία του λοιπόν αναγραφεται IN * PE * RA * TO * RE * BT (INPERTORE), τα αρχικά για Jhezus Nazarenus * Principi Emathie * Regi Albaniae * Terrori Osmanorum * Regi Epirotarum * Benedictat Te … δηλαδή “ο Ιησούς να ευλογεί τον Πρίγκιπα της Εμαθίας , Βασιλεύ της Αλβανίας, τρόμο των Οθωμανών, Βασιλεύ των Ηπειρωτών”.
Ας δούμε όμως τι υποστηρίζει η διεθνής επιστημονική κοινότητα για τον Καστριότι
1. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη-Πυρσός:
«Σκεντέρμπεης ή Γεώργιος Καστριώτης. Ο εθνικός ήρως των Αλβανών. Ανήκον εις την επιφανή οικογένειαν των Καστριωτών, εγεννήθη δε τω 1403 ή 1404 (ή 1414) εκ πατρός Ιωάννου Καστριώτου, άρχοντος της εν Αλβανία Κρόιας και της Μιρδιτίας, και μητρός Βαϊσάβας, Σέρβιδος το γένος.».
Η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, που θεωρείται η πιο έγκυρη Ελληνική εγκυκλοπαίδεια δεν λέει ότι ο Καστριότι ήταν Έλληνας. Λέει, στον τόμο ΚΑ και στις σελίδες 914 και 915, ότι ο πατέρας του ήταν Αλβανός από τη βόρεια Αλβανία κα ότι η μητέρα του ήταν Σέρβα.
2. Εγκυκλοπαίδεια Υδρία:
«Ο Γεώργιος Καστριώτης, γνωστός και ως Σκεντέρμπεης, είναι ο εθνικός ήρωας της Αλβανίας. Γεννήθηκε το 1405 στην πόλη Ντίμπρα της Αλβανίας και πατέρας του ήταν ο Αλβανός φεουδάρχης Ιωάννης Καστριώτης.».
Πουθενά δε λέει η Υδρία ότι ο Καστριότι ήταν Έλληνας και ότι γεννήθηκε στην Καστοριά ή στην Ημαθία.
3. Εγκυκλοπαίδια Ήλιος
Διαβάζοντας τη βιογραφία του Καστριότι από πουθενά δεν συνάγεται ότι ήταν Έλληνας ούτε κάτι τέτοιο αναφέρει η εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, αντίθετα τον παρουσιάζει ως Αλβανό ήρωα.
Διαβάζουμε στη σελίδα 340 της εγκυκλοπαίδιας:
«Σκεντέρμπεης ή Γεώργιος Καστριώτης (1403/1404-1468). Ο εθνικός ήρωας των Αλβανών, υιός του Ιωάννου Καστριώτου, άρχοντος στη Βόρεια Αλβανία και της Σερβίδος Βαϊσάβας. Ο πατέρας του υποταγμένος από τους Τούρκους αναγκάσθηκε να παραδώσει τους γιούς του ως ομήρους. Αυτοί ωδηγήθηκαν στην Αδριανούπολη και εξισλαμίσθηκαν. Ο Σκεντέρμπεης δεν ξέχασε ούτε την πατρίδα του ούτε το θρήσκευμά του, διότι κατά το 1443 παρευρεθείς στην περί την Νίσσα (Νις) μάχη, αυτομόλησε στις τάξεις των χριστιανών ηγεμόνων μετά τριακοσίων Αλβανών ιππέων. Αργότερα ο Καστριώτης κατέλαβε την Κρόγια και κήρυξε τον πόλεμο κατά των Τούρκων. Οι νίκες του Αλβανού ηγεμόνα προεκάλεσαν τον θαυμασμό της Δύσεως.».
4. Ο. Μ. Δημίτσας ο συγγραφέας των Μακεδονικών και καθηγητής της ιστορίας στο Αρσακείω, αντικρούοντας τον Κ. Παπαρρηγόπουλο και τον βυζαντινό λόγιο Θεόδωρο Σπανδουγίνο Κατακουζηνό αλλά και τον Γερμανό Χοπφ οι οποίοι είχαν υποστηρίξει ότι ο Καστριότι ήταν Σλάβος, απέδειξε με πειστικά επιχειρήματα ότι ο Καστριότι ήταν Αλβανικής καταγωγής και τους κατηγόρησε ότι έκαναν επιλεκτική αναφορά στις πηγές ενώ για τον Παπαρρηγόπουλο ιδιαίτερα χαρακτήρισε τη συμπεριφορά του παράδοξη και αντιεπιστημονική. Τον Χοπφ επίσης είχε αντικρούσει και ο γνωστός Αλβανολόγος Johan Georg Von Hahn.
Στο βιβλίο του «Κριτικαί Έρευναι περί της Καταγωγής και Εθνικότητος Γεωργίου Καστριώτου του Σκενδέρμπέη» στη σελίδα 25 (τυπογραφείο Βιλλαράς, Αθήνα, 1877) ο Δημίτσας γράφει σχετικά με την καταγωγή της οικογένειας Καστριότι και λέει ότι ο Μαρίν Μπαρλέτι (16ος αιώνας) αναφέρει στα βιβλία του ότι οι Καστριότι είχαν καταγωγή από την Ημαθία, όπου βρίσκονταν οι πόλεις Κρούγια (Krujë), Πετρέλλα (Petrelë), Πετράλμπα κ.α. Επομένως ο Μαρίν Μπαρλέτι θεωρεί ως τόπο καταγωγής του πατέρα του Γεωργίου Καστριότι την περιοχή Ματ ή Μάτι (στα λατινικά Aemathia) της κέντρικής Αλβανίας και ΟΧΙ ΤΗΝ ΗΜΑΘΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (όπως ανέφερα και παραπάνω). Στην ίδια σελίδα ο Δημίτσας αναφέρει για το λάθος του Γάλλου Camille Paganel ο οποίος παραπλανήθηκε και έγραψε στο βιβλίο του ότι ο Καστριότι καταγόταν από την Ημαθία της Μακεδονίας. Την ίδια λανθασμένη άποψη είχε διατυπώσει και ο συγγραφέας Α.Μηλιαράκης στον οποίο ο Δήμιτσας απάντησε με ατράνταχτα επιχειρήματα (με αναφορά σε πηγές, σε χάρτες, σε ιστορικά συγγράματα κ.τλ.).
Ας δούμε και κάτι άλλο. Είπαμε προηγουμένως ότι η πρώτη βιογραφία του Καστριότι ήταν αυτή του Μαρίν Μπαρλέτι από τη Σκόδρα (αρχές 16ου μ.Χ. αιώνα). Στην πραγματικότητα αυτή δεν είναι η πρώτη βιογραφία αλλά η πιο γνωστή. Ο Μπαρλέτι γνώρισε πολλούς από τους συναγωνιστές του Καστριότι, επισκέφτηκε τα πεδία των μαχών και αγωνίστηκε το 1478 στην πολιορκία της Σκόδρας από τους Οθωμανούς, μετά την πτώση της οποίας κατέφυγε στη Βενετία και κατ’ άλλους στη Νάπολη. Υπάρχουν και άλλες βιογραφίες του Καστριότι, που είχαν γραφτεί πιο πριν. Υπάρχει μία άλλη βιογραφία του (προγενέστερη αυτής που έγραψε ο Μπαρλέτι) που γράφτηκε μόλις 40 χρόνια μετά τον θάνατο του, από έναν Αλβανό από το Τίβαρ (πόλη που κατοικείται κυρίως από Αλβανούς αλλά σήμερα βρίσκεται στο Μαυροβούνιο), η οποία δεν είναι ευραίως γνωστή και την οποία αναφέρει ο Δημίτσας στις σελίδες 53 και 54 του βιβλίου του, αναιρόντας έτσι τον Γερμανό Χοπφ (στον οποίο στηρίχτηκε αρχικά ο Παπαρρηγόπουλος για να διατυπώσει τα περί σλαβικής καταγωγής του Καστριότι):
«Όσον αφορά τις πηγές για τη ζωή του πραγματικού ήρωα της Αλβανίας και όχι του μυθικού, είναι πρώτα απ’ όλα σημαντικό να αναφερθεί ότι αν και όσοι έγραψαν από τον 18ο αιώνα για την ιστορία του ανδρός, αναφέρουν ως μόνη πηγή για την βιογραφία του τον Μπαρλέτι, είναι ωστόσο ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι υπάρχουν και άλλες πηγές προγενέστερες αυτού, πρώτη απ’ τις οποίες είναι η ιστορία του Σκεντέρμπέη που γράφτηκε από κάποιον ανόνυμο Αλβανό από το Τίβαρ και τυπώθηκε το 1480, δηλαδή 43 χρόνια μετά τον θάνατο του ήρωα και έφερε την επιγραφή {Historia Scanderbegi edita per quondam Albanensem. Uenetiis impressam, anno Domini 1480 die mensis Aprilis.}. Επειδή αυτή αφενός ήταν ελλιπής και αφετέρου ήταν γραμμένη σε γλώσσα λατινική απλή και βαρβαρίζουσα, είχε εντελώς παραμεληθεί και καταφρονηθεί μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, οπότε κατά το 1742 ο Ιταλός ιερέας Βιέμμης βρήκε ένα αντίτυπο και αφού εκτίμησε δεόντως τα πολλά και ποικίλα πλεονεκτήματα αυτού (το ομόφυλο του συγγραφέα, τη σύγχρονη με τα γεγονότα ηλικία του, την αναφορά των γεγονότων με ακρίβεια, την αντικειμενική κρίση, την σωστή χρονικά αναφορά των γεγονότων και τη συμφωνία με τα αξιόπιστα γεγονότα), συμπλήρωσε ό,τι έλειπε παίρνοντας ως πηγή τον Μπαρλέτι, και το ανατύπωσε έτσι συμπληρωμένο και επιδιορθωμένο…» (Μ.Δημίτσας, Κριτικαί Έρευναι περί της Καταγωγής και Εθνικότητος Γεωργίου Καστριώτου του Σκενδέρμπέη, σελ. 53-54, τυπογραφείο Βιλλαράς, Αθήνα, 1877)
Συνεχίζει ο Δημίτσας και λέει: «Ως δεύτερη πηγή σύγχρονη και σπουδαιότατη, θεωρείται η βιογραφία του Σκενδέρμπέη από άλλον Αλβανό ιερέα, τον Δημήτριο Φράγκο, ο οποίος βρέθηκε σε όλες τις μάχες,έγραψε στα λατινικά τη ζωή του ήρωα αλλά δεν την τύπωσε. Η βιογραφία αυτή…μεταφράστηκε από τα λατινικά στην ιταλική γλώσσα και τυπώθηκε πολλές φορές στη Βενετία» και αναφέρει στη συνέχεια το πότε και από ποιους τυπώθηκε (το 1541, 1545, 1577, 1591, 1610, 1629 και 1630, 1646, 1654 και το 1679) και λέει: «το 1654 επετμήθη από τον Ι.Μ.Μονάρδο και δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο {Τα λαμπρά και ένδοξα κατορθώματα και οι νικητήριες επιχειρήσεις κατά των Τούρκων από τον Γεώργιο Καστριώτη, του επονομαζόμενου Σκεντέρμπεη}» και «…η πολλαπλή αυτή ανατύπωση μαρτυρεί για την αξία και τη σπουδαιότητα αυτής της σύγχρονης πηγής.» (σελ. 56)
Στη συνέχεια λέει: «Τρίτη αξιοπιστότατη και σπουδαιότατη πηγή περί της ιστορίας του Σκενδέρμπέη είναι η βιογραφία του αρχιεπισκόπου Δυρραχίου Παύλου Αγγέλου, Αλβανού από την Δρίβαστο, την οποία και ο Χοπφ αναφέρει ότι έχει περισωθεί μεν ως ελλιπής, ήταν όμως υπόψη δε του Ραγουσαίου Λουκάρεως (1602) ο οποίος έκανε χρήση αυτής στη συγγραφή των χρονικών της πατρίδας του Ραγούσας, επειδή ο Παύλος ως μυστικοσύμβουλος και γραμματέας του Σκενδέρμπέη, τον παρακολούθησε στις εκστρατείες του, διήυθηνε την εξωτερική του πολιτική, συνέταξε όλα τα διπλωματικά έγγραφα προς την Πύλη, προς τους Πάπες και προς τους Χριστιανούς ηγεμόνες της Ευρώπης και επομένως ως αυτόπτης μάρτυρας γνώριζε κάλλιστα τα του Σκενδέρμπέη.» (σελ. 56-57)
Τα απομνημονεύματα αυτά του Pal Engjëlli (Παύλου Αγγέλου) μαζί με άλλα πρωτότυπα έγγραφα στα αλβανικά (και στα λατινικά), βρισκόντουσαν – όπως μνημονεύει και ο Δημίτσας στη σελίδα 58 του βιβλίου του – στα αρχεία του αρχιδούκα της Βουργουνδίας, στα αρχεία του βασιλιά της Νάπολης και στου της Ουγγαρίας, στα αρχεία των δημοκρατιών της Φλωρεντίας, της Ραγούσας και της Βενετίας, στο Βατικανό και στην Αγία Πετρούπολη.
Στη σελίδα 60 του βιβλίου του ο Δημίτσας αποκαλεί τον Σκεντέρμπέη σωτήρα και λυτρωτή της Αλβανίας, ενώ στη σελίδα 62 αναφέρει και μία άλλη βιογραφία του Καστριότι υπό του Φραγκίσκου Βλάγχου που τυπώθηκε το 1836 στη Βενετία και έφερε την επιγραφή: «Georgius Castriotus ete’ suis et patriae restitutus». Στη συνέχεια αναφέρει άλλες πηγές και έγγραφα της εποχής σχετικά με τη ζωή του ήρωα αλλά και μεταφράσεις αυτών στα ελληνικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, γαλλικά και γερμανικά (σελ. 63-66). Στη σελίδα 83 ο Δημίτσας αφού ανέφερε μία σειρά από πηγές σχετικές με τη ζωή του Καστριότι, είπε χαρακτηριστικά: «…οι Καστριώτες, επομένως και ο Σκενδέρμπέης, ήταν αλβανικής καταγωγής, γνήσιοι Αλβανοί γέννημα και θρέμα και όχι Σλαύοι». Στη σελίδα 88 γράφει: «Η δόξα των υπέρ πίστεως και πατρίδος πολύχρονων και αιματηρότατων αγώνων του Αλβανού ήρωα διατηρήθηκε ζώσα» και «…η αλήθεια περί της αλβανικής καταγωγής και εθνικότητας του Σκενδέρμπέη αναμφισβήτητη καθίσταται» ενώ στη σελίδα 90 αναφέρει ότι όχι μόνο στους Χριστιανούς Μιρδίτες της Αλβανίας αλλά και στους μουσουλμάνους Αλβανούς διατηρείται εντονότατο το αίσθημα το υπέρ της ελευθερίας τους και της εθνικότητας τους και χαρακτηρίζει τον Σκεντέρμπέη ως σάρκα εξ της σαρκός των Αλβανών και ομόφυλο αυτών, όπως και αυτοί οι ίδιοι πίστευαν.
Στη συνέχεια στο κεφάλαιο ‘AUDIATUR ET ALTERA PARS’ του βιβλίου του (από τη σελίδα 131 και μετά) ο Δημίτσας με επιτυχία απαντάει σε ορισμένες ψευδής αναφορές όσον αφορά τον Καστριότι και την καταγωγή του και συγκεκριμένα αναφέρεται στο χειρόγραφο του Gjon Muzaka (τον ονομάζει Ιωάννη Μουσακή) και στην χρήση αυτού του χειρογράφου από τον Γερμανό Hopf και λέει: «Ο Ιωάννης Μουσακής μετά την κατάκτηση της Αλβανίας από τους Τούρκους, 35 ετών περίπου κατέφυγε στην Νάπολη της Ιταλίας το έτος 1476, όπου ύστερα από την παρέλευση 34 ετών αφού διαδόθηκε η φήμη ότι επρόκειτο να γίνει σταυροφορία κατά των Τούρκων, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες των Αλβανών της Νάπολης περί επανόδου τους στην πατρίδα και τότε επιθυμόντας (ο Μουζάκας) να εξασφαλίσει τα ηγεμονικά δικαιώματα της οικογένειας στους γιους και στους απογόνους του, έγραψε το 1510 την λεγόμενη ιστορία (για τον Καστριώτη)…».
Έτσι λοιπόν ο Μουζάκας (τον οποίο ο Δημίτσας θεωρεί αμαθή και αγράμματο) παρουσίασε τον Καστριότι ως Σλάβο, με σκοπιμότητα ώστε να μην επισκιασθούν τα δικαιώματα της οικογένειας Μουζάκα από αυτά της οικογένειας Καστριότι. Ο Δημίτσας λέει ότι το χειρόγραφο του Μουζάκα δεν είναι γραμμένο επιστημονικά, δεν είναι ιστορία και χρονογραφία αλλά είναι στηριγμένο σε μυθεύματα και διάφορες διαδόσεις και λέει ειρωνικά: «Πόσο μεγάλη αξία και ακρίβεια μπορούν να έχουν αυτά, εύκολα μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος» (σελ. 131-132) ενώ στη συνέχεια μέμφεται και αντικρούει τον Παπαρρηγόπουλο ο οποίος είχε δόσει τόση σημασία στα χειρόγραφα του Μουζάκα (τον οποίο Μουζάκα κακώς θεωρούν κάποιοι ως ιστορικό όπως χαρακτηριστικά λέει).
Τέλος σε άλλη σελίδα ο Δημίτσας αποκαλεί τους Αλβανούς ως ‘ομοφύλους’ και ‘συναγωνιστές’ του Καστριότι και τον Καστριότι ως ‘ομόφυλο’ τους ήρωα: «Έτερος δε εμβριθέστατος ιστορικός ο Μ. Σαβελλίκος, του οποίου ο πατήρ ηγωνίσθη μετά του ήρωος της Αλβανίας, αφηγείται εν τη ιστορία αυτού, εκδοθείση το 1570 εν Βασιλεία, ότι η μεγάλη παρόρμησις και ο ισχυρός παροξυσμός, ον ο Σκενδέρμπεης, ως τις των αποθεωθέντων ηρώων της αρχαιότητος ενέπνευσε τις ομοφύλοις και συναγωνισταίς αυτού, πολύν έτι χρόνον μετά τον θάνατον αυτού επενήργησε και διήρκει διότι Αλβανίδων παρθένων χοροί εν καιρώ πολεμικών αγώνων και ταραχών συναθροιζόμενοι και υπό βαρβαρικού θορύβου συνοδευόμενοι τακτικώς κατά πάσαν ογδόην ημέραν επί των θέσεων των εις την ηγεμονίαν ανηκουσών πόλεων ήδον ύμνους προς τιμήν και μνήμην του αποθανόντος ομοφύλου ήρωος…» (Μ.Δημίτσας, Κριτικαί Έρευναι περί της Καταγωγής και Εθνικότητος Γεωργίου Καστριώτου του Σκενδέρμπέη, τυπογραφείο Βιλλαράς, Αθήνα, 1877)
Ο Δημίτσας λοιπόν με στοιχεία και αναφορές σε πηγές (βιβλια, έγγραφα, βιογραφίες, αναφορές κ.τλ.) ΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΕΙ τις σημερινές σοβινιστικές κατηγορίες και τα ψέματα των Ελλήνων (αλλά και των Σέρβων) εθνικιστών ότι οι Αλβανοί δεν είχαν εθνική συνείδηση, ότι οι Αλβανοί δεν πολέμησαν για την ελευθερία τους, ότι ο Καστριότι δεν ήταν Αλβανός κ.α.
5. Ο Ιάκωβος Φαλμεράυερ γράφει: «Η οικογένεια των Καστριοτών ήταν Αλβανική, και επομένως ο Ιωάννης Καστριότι ήταν καθαρός Αλβανός, και ο υιός αυτού Γεώργιος Καστριότι ο Σκεντέρμπεης ήταν καθαρότατος Αλβανός Γκέκας και ήρωας εθνικός.» (Albanesische Element in Griechenland)
Τα λόγια αυτά του Φαλμεράυερ αναφέρει ο Δημίτσας στη σελίδα 109 του βιβλίου του και λέει ότι Φαλμεράυερ, αν και ήταν γνωστός πανσλαβιστής και υποστήριζε με πάθος τον εκσλαβισμό κάθετο ελληνικού, εντούτις δεν υποστήριξε ότι ο Καστριότι ήταν Σλάβος, αλλά ότι ήταν Αλβανός, και φυσικά δεν είπε ότι ήταν Έλληνας. Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι ο καθηγητής Μ. Δημίτσας μέμφεται στο βιβλίο του όσους ισχυρίζονται ότι ο Φαλμεράυερ έγραψε περί της σλαβικής καταγωγής του Καστριότι και λέει (ο Δήμιτσας) ότι ο Φαλμεράυερ αναφέρθηκε μόνο στη σλαβική καταγωγή της μητέρας του Καστριότι και όχι στην καταγωγή του πατέρα του, ενώ στη σελίδα 159 του βιβλίου του μεταφέρει ο Δημίτσας τα λόγια του Φαλμεράυερ ο οποίος είχε πει για την οικογένεια των Καστριοτών: «Είναι ματαιοπονία η επιμονή στον γενεαλογικό προσδιορισμό μιας καθαρά αλβανικής οικογένειας.».
6. Ο Φραγκίσκος Βλάγχος, επίσκοπος Σαππών της Αλβανίας, ο οποίος έγραψε βιογραφία του Σκεντέρμπεη, που εκδόθηκε το 1636 στη Βενετία λέει ότι οι Καστριότι κατάγονται από ορεινό χωριό της περιοχής Χας της Αλβανίας, που ονομάζεται Καστράτι (ή Καστριότ). Στο χωριό αυτό κατοικούσε η αλβανική φυλή Καστράτι και εκείνη την εποχή υπήρχε εκεί ομώνυμη οικογένεια, η οποία διακρίθηκε στους πολέμους κατά των Τούρκων. Από αυτή την οικογένεια κατάγονταν οι Καστριότες (όπως λέει και ο Γάλλος πρόξενος στη Σκόδρα ο Hecquard). Αυτά λέει ο Φραγκίσκος Βλάγχος που έγραψε βιογραφία του Καστριότι.
7. Στην εγκυκλοπαίδεια Δομή – 1975 – ο Γεώργιος Καστριότι αναγνωρίζεται ως τέκνο «του Γκέγκη Αλβανού Ιωάννου Καστριώτη και της Σερβίδας Βοϊσάβας ή Βοϊσαβής.».
8. Ο σύγχρονος ιστορικός John V. A. Fine θεωρεί ότι ο Γκιον Καστριότι (ο πατέρας του Σκεντέρμπέη) ήταν «Αλβανός άρχοντας» όπως λέει χαρακτηριστικά (John V.A. Fine Jr., The Late Medieval Balkans, σελ. 422, 556, 1994). Ο επίσης σύγχρονος ιστορικός Anthony Bryer θεωρεί ότι η οικογένεια Καστριότι ήταν γκέγκικης καταγωγής. (Bryer, Anthony (1997). Edward Gibbon and Empire, Cambridge University Press, 2002, σελ. 113)
9. Στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τ.30, σ.472, διαβάζουμε:
«Σκεντέρμπεης. Αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα των Αλβανών κατά των Οθωμανών κατακτητών, εθνικός ήρωας της Αλβανίας.».
Να πω εδώ ότι το γεγονός ότι ορισμένα από τα αδέρφια (αλλά και από τους προγόνους) του Σκεντέρμπέη είχαν σλαβικά ονόματα, δεν αποδεικνύει απαραίτητα ότι πατέρας τους ήταν σλαβικής καταγωγής (όπως ισχυρίζονται οι Σέρβοι), αν και η μητέρα του ήταν μεικτής – αλβανοσερβικής – καταγωγής. Γύρω στο 1300 μ.Χ. ο Σέρβος Στέφανος Ντουσάν κατέλαβε όλη σχεδόν την Αλβανία (και όχι μόνο) εκτός από το Δυρράχιο και επέβαλλε στυγερά την κυριαρχία του. Εξέδωσε μάλιστα και νόμους (τους λεγόμενους ‘Ντουσάνοβα Ζακόνικ’) όπου και δήλωνε ότι όλοι οι «αιρετικοί Χριστιανοί» (και εννοούσε όσους δεν είχαν ενταχθεί στη σερβική ορθόδοξη εκκλησία) θα έπρεπε να ενταχτούν στην Ορθόδοξη εκκλησία της Σερβίας, αλλιώς απειλούνταν με αυστηρή τιμωρία, ακόμα και με θάνατο. Ως αποτέλεσμα πολλοί υιοθέτησαν τότε σλάβικα ονόματα και επίθετα, χωρίς να είναι Σλάβοι στην πραγματικότητα.
Ακόμα και σήμερα έχουν επιβιώσει σλαβογενής λέξεις και ονόματα ή επίθετα όπως ‘Μπογκντάνι’, ‘Βλάντι’ κ.α. Τον 15ο αιώνα, οι ρωμαιο-καθολικοί στις περιοχές της βόρειας Αλβανίας και του Κοσόβου, είχαν διατηρήσει τα αλβανικά ονόματα τους και είχαν και ονόματα λατινικής προέλευσης. Οι ορθόδοξοι Αλβανοί όμως – πριν ασπαστούν σχεδόν μαζικά το Ισλάμ – είχαν δανειστεί σλαβικά ονόματα και πολλά σερβικά πολιτισμικά στοιχεία. Για παράδειγμα στην περιοχή ανάμεσα στην Τροπόγια (βόρεια Αλβανία) και τη Γκιακόβα – γνωστή στα σερβικά και ως Ντακόβιτσα – (Κόσοβο), περιοχή τότε (1485 μ.Χ.) με 53 μικρά χωριά και 926 οικογένειες, υπήρχαν κάτοικοι τα ονόματα και τα επίθετα των οποίων ήταν μισά σλαβικά και μισά αλβανικά, όπως: Ραντοσάβι γιος του Γκιον, Μπόζινταρ γιος του Γκιον, Γκιον γιος του Βουλκάσιν, Λέκα γιος του Μιροσλάβ, Λιέσι γιος του Μίλος, Αρμπανάς γιος του Τεοντόρ, ή αλβανικά ονόματα στα οποία με τον καιρό είχαν προσθέσει σλαβικές καταλήξεις, όπως Λέκατς από το Λέκα, Ντέντατς από το Ντέντα κ.α.
Το φαινόμενο αυτό, μαρτυρείται από τα βιβλία χρεωστών του Mihail Lukarevic, ενός εμπόρου από το Dubrovnik, ο οποίος προς το τέλος του 15ου αιώνα είχε επισκεφτεί την Novobërdë του Κοσόβου (στα σερβικά Novo Brdo ή Ново Брдо), σήμερα Artanë. Σε λατινικά κείμενα αναφέρεται και ως Novaberd, Novus Mons ή Novamonte, αλλά και ως Nyeuberghe σε άλλα ευρωπαϊκά έγγραφα.
Παπικές αποστολές που επισκέφτηκαν την περιοχή στις αρχές του 17ου αιώνα, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μεγάλου αλβανικού πληθυσμού, ασχέτως των ονομάτων που είχαν. Ο Pjetër Mazreku έγραψε (1623-1624) ότι το Πρίζρεν είχε 12.000 Τούρκους (μουσουλμάνους), σχεδόν όλοι Αλβανοί, περίπου 200 ρωμαιο-καθολικοί και 600 Σέρβοι. Ο αρχιεπίσκοπος του Tivar, Gjergj Bardhi, μετά από μία επίσκεψη στην πεδιάδα του Dukagjini το 1638, είπε ότι οι κάτοικοι σε αυτές τις περιοχές (Prizren-Gjakovë) είναι Αλβανοί και μιλάνε την αλβανική γλώσσα. Ο Οθωμανός γεωγράφος Χατζή Κάλφα, είπε ότι στο Πρίζρεν κατοικούσαν κυρίως Αλβανοί. Ο γνωστός Οθωμανός περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπί, έγραψε σχετικά με το Vucitern (Vushtrri) που είχε επισκεφτεί (16ος αιώνας), ότι οι κάτοικοι του μιλάνε κυρίως αλβανικά, ενώ η επίσημη γλώσσα ήταν η τουρκική. (Selami Pulaha, Shqiptaret dhe Trojet e tyre, 1982, p. 334-452)
Ο Ludwig Thallóczy είπε ότι οι απόψεις για μία σερβική καταγωγή του Σκεντέρμπέη (από τη μεριά του πατέρα του) είναι παραμύθια. (Fan Stilian Noli (1947), George Castrioti Scanderbeg (1405–1468), International Universities Press)
Ο αδερφός του Σκεντέρμπέη, Reposh Kastrioti, ήταν μοναχός στο σερβικό μοναστήρι του Χιλανδαρίου (όπου και πέθανε στις 25 Ιουλίου του 1431). Σύμφωνα με σέρβικα και βουλγάρικα χρονικά της εποχής, ο πύργος του Αγίου Γεωργίου του μοναστηριού, αποκλήθηκε προς τιμήν του Ρέπος στα σερβικά ως ‘Αρμπανάσκι Πίργκ’ (δηλαδή ‘αλβανικός πύργος’). Αν ο πατέρας της οικογένειας Καστριότι ήταν Σλάβος και όχι μόνο η μητέρα (η Βοϊσάβα), τότε γιατί αποκάλεσαν τον πύργο του μοναστηριού με αυτή την ονομασία;
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, αν και αρχικά υποστήριξε τη σλαβική καταγωγή του Καστριότι, στο τέλος δήλωσε: «… ο δε Σκεντέρμπεης, και αν μη παραδεχθώμεν την γνώμην του Καρλ Χοπφ (Hopf), του λέγοντος αυτόν εκ Σλαύων καταγόμενο, κοινώς λογίζεται Αλβανός ουχί Έλλην.» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ε, σ. 356, εκδόσεις Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1887)
Πολλοί από τους Πρίγκηπες, τους στρατηγούς, τους στρατιώτες του Γεωργίου Καστριότι, εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία, είτε κατά την Ιταλική εκστρατεία του Σκεντερμπεη, όταν ο ίδιος ηγούμενος αλβανικού εκστρατευτικού σώματος, αποβιβάστηκε στην Βαρλέτα για να συνδράμει τον σύμμαχό του Φερδινάνδο Α’ της Νεαπόλεως στον αγώνα του εναντίον των Ανζουίνων (Ανδεγαβών), είτε μετανάστευσαν εκεί μετά τον θάνατο του Σκεντέρμπεη και την διάλυση της Ομοσπονδίας του Αλεσσίου (Lezhë), όπως έκανε και η ίδια η οικογένεια των Καστριοτών, η οποία έχει ακόμα απογόνους στη Νάπολι… O Juan Pedro Aladro Castriota, απόγονος του οίκου των Καστριωτών, το 1914 διεκδίκησε ύστερα από δική του απαίτηση τον θρόνο του νεοσύστατου τότε Αλβανικού κράτους. Η αλβανική γλώσσα είναι επίσημα αναγνωρισμένη από το Ιταλικό κράτος ως μειονοτική γλώσσα των Arbëresh της νότιας Ιταλίας, γι’ αυτό και σε όλα τα μειονοτικά αλβανικά χωριά οι πινακίδες είναι δίγλωσσες, γραμμένες στην ιταλική και στην αλβανική γλώσσα.
Ο Λουκάς Μπέλλος, στο βιβλίο του «Αλβανικά ή αι τρεις ζώσαι διάλεκτοι της ελληνικής γλώσσης» το οποίο εκδόθηκε το 1903, με γλωσσολογικά δεδομένα αποδεικνύει την αρχαιότητα της αλβανικής και τη συγγένειά της ως ένα σημείο με την ελληνική, δεδομένα που απορρίπτουν την δακική θεωρία ή τη θεωρία ότι οι Αλβανοί προέρχονται από τον Καύκασο, θεωρίες που με τόσο φανατισμό υποστηρίζουν ορισμένοι, αφού μεταξύ άλλων στην αλβανική υπάρχουν λατινικά δάνεια που εισήχθησαν στην αλβανική μεταξύ 1ου αιώνα π.Χ. και 2ου αιώνα μ.Χ., πολλούς αιώνες δηλαδή πριν από την κατά τη φαντασία άφιξη των Αλβανών στη σημερινή Αλβανία από τη Δακία ή τον Καύκασο τον μεσαίωνα. Ας δούμε όμως αναλυτικά τι γράφει ο Μπέλλος στις σελίδες 5-6 (ο οποίος ωστόσο ταυτίζει φυλετικά Έλληνες και Αλβανούς) και λέει για τον Σκεντέρμπέη:
«ο Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης Αλέξανδρος ο Αλβανός…απαντών εις τα ύβρεις του ιταλού πρίγκηπος του Τουρίνου, αποκαλέσαντος τους Αλβανούς πρόβατα, μετ’ εθνικής υπερηφανείας καυχάται ότι οι Αλβανοί είναι εκείνοι οίτινες μετά του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων Ελλήνων καθυπέταξαν την Οικουμένην άπασαν. Γνωστόν δ’ ότι ο Σκεντέρμπεης και αυτός υπεγράφετο και υπό των άλλων προσηγορεύετο “ηγεμών των Αλβανών και των Ηπειρωτών”, αποδεικνύς ούτως τα δύο φύλα, τέκνα μιας και της αυτής μητρός.».
«Δεν τους ξέρεις καλά τους ανθρώπους μου…Οι πρόγονοί μας ήταν Ηπειρώτες, από τους οποίους βγήκε εκείνος ο Πύρρος, στου οποίου την ορμή μόλις που μπόρεσαν να αντισταθούν οι Ρωμαίοι. Εκείνος που πολεμώντας κυρίευσε τον Τάραντα και άλλες χώρες της Ιταλίας…Αν λάβεις δε υπόψη σου ότι η Αλβανία αποτελεί μέρος της Μακεδονίας, θα ομολογήσεις ότι ακόμα πιο ευγενείς ήταν οι πρόγονοί μας, που με τον Μ. Αλέξανδρο επικεφαλής έφθασαν ώς τις Ινδίες. Από εκείνους κατάγονται αυτοί που εσύ ειρωνεύεσαι.» είπε ο Καστριότι στον Ιταλό πρίγκιπα. (Κ. Μπίρη, Αρβανίτες, οι Δωριείς του Νεώτερου Ελληνισμού, σελ. 24)
Συνεχίζει ο Μπέλλος και λέει:
«Εξετάζοντες δε τους νυν Αλβανούς ανεξαρτήτως της χώρας, ην οικούσιν από πολλών βεβαίως χιλιετηρίδων, βλέπομεν, ότι έχουσι ταυτά προς τους άλλους Έλληνας ήθη και έθιμα, ων πλείστα ανέρχονται και μέχρι των ομηρικών έτι χρόνων, ως τα περί τους γάμους και τας κηδείας και τους έρωτας. Εν τη βορείω μάλιστα Αλβανία οι έρωτες υπενθυμίζουσι τους υπό του νομοθέτου των Θηβαίων επιβεβλημένους και εν Κρήτη και τη αρχαία Σπάρτη καθιερωμένους αγνούς και πλατωνικούς έρωτας…Ωσαύτως δε το βαθύτατον συναίσθημα της ατομικής υπερηφανείας, μάλιστα δε το της οικογενειακής τιμής, βαθυτάτην ορύσσουσι τάφρον διαχωρίζουσαν αυτούς των σλαβικών και των άλλων γειτόνων ευρωπαϊκών φυλών. Ως και το άγριον έθιμον της του αίματος οφειλής και της εκδικήσεως μόνον περί τον Ταΰγετον ευρίσκει ομοτρόπους παρά τοις αμειλίκτοις Μανιάταις.» (σελ. 6-7)
Κοινά επομένως ήθη και έθιμα στους Αλβανούς με τα αρχαία και σύγχρονα ελληνικά έθιμα. Αυτό βεβαίως δεν αποδεικνύει ότι οι Αλβανοί είναι φυλετικά Έλληνες, όπως υποστηρίζει ο Μπέλλος αλλά ότι οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στην βαλκανική από την αρχαιότητα.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι ο λόγος που ο Καστριότι αποκαλούσε τον εαυτό του Ηπειρώτη και απόγονο του Πύρρου, ήταν για να προσδώσει αίγλη στον εαυτό του (ως δήθεν απόγονος του Πύρρου) και να μπορέσει έτσι να διεκδικήσει τον έλεγχο τότε των αλβανικών και των Ηπειρωτικών εδαφών και να πολεμήσει εναντίον των Οθωμανών. Τις δηλώσεις αυτές ότι είναι Ηπειρώτης και απόγονος του Πύρρου εκμεταλλεύονται οι Έλληνες και λένε ότι: «Να, ο ίδιος ο Καστριότι δηλώνει Ηπειρώτης και απόγονος του Πύρρου! Άρα δηλώνει Έλληνας!». Οι δε Αλβανοί λένε ότι: «Να, εφόσον ο Καστριότι είναι Αλβανός και δηλώνει απόγονος του Πύρρου και των Μολοσσών, ο Πύρρος ήταν Ιλλυριός, πρόγονος των Αλβανών. Οι Μολοσσοί ήταν Αλβανοί και οι αρχαίοι Ηπειρώτες ήταν Ιλλυριοί, δηλαδή Αλβανοί» κ.α.
Διαπιστώνουμε επίσης την υπερηφάνεια του Καστριώτη όσον αφορά το ότι ήταν Αλβανός. Μάλιστα ο Φαν Νόλι που έγραψε το βιβλίο «Η Ιστορία του Σκεντέρμπέη», αν και ιερέας, είπε: «ο Σκεντέρμπεη ήταν ένας γνήσιος Αλβανός, αφού άλλαζε την θρησκευτική του πίστη ανάλογα με την πολιτική συγκυρία». Το βιβλίο του Φαν Νόλι εκδόθηκε και επανεκδόθηκε με τίτλους όπως: Historia e Skërdërbeut, (Βοστώνη, 1921), George Castrioti Scanderbeg, (Νέα Υόρκη, 1947), Historia e Gjergj Kastrioti Skëndërbeut, Kryezoti Arbëris, (Βοστώνη, 1950)
κ.α.
Εναν Λεβεντη επηρανε
Στεναζουν τα βορειο-ηπειρωτικα βουνα
Στεναζει και της Πολης η Αγια-Σοφια
Εναν Λεβεντη επηρανε εναν και εφαγανε
Εις τας Βουλιαρατας τα Αλβανικα θερια
Εναν Λεβεντη επηρανε εναν και εφαγανε
Και ειπαν πως το βολι ηταν απ την Τουρκια!
Εναν Λεβεντη επηρανε, ενα παλλικαρι
Ενα γνησιο Βορειο-Ηπειρωτικο Λιονταρι.
Εναν Λεβεντη επηρανε, ενα παλλικαρι
Ενα της Σημαιας το ολορθο το κονταρι.
Εναν Λεβεντη επηρανε, ενανε Καστριωτη
Εναν γνησιο Βορειο-Ηπειρωτη πατριωτη
Εναν Λεβεντη επηρανε, εναν Πυρρο Βασιλεα
Εναν Αγωνιστη δια γλωσσα και σημαια
Ως και ο Χαροντας λυπαται
Για αυτη του την ψαρια
Τι θες εδω Ακριτα μου
Συρε εις τα ηπειρωτικα βουνα
Τη δικη σου βλεπω, Χαροντα
Τη δικη σου, βλεπω, τη θωρια
Δια γλωσσα και σημαια εκοντα
Με επηρανε τα αλβανικα θερια
Και απο του Αδου τη σπηλια
Ο Διγενης τονε θωρει
Τι θες εδω βρε λεβεντια
Τι θες εδω βρε Κωνσταντη;
Φιλτατε μου Διγενη και κοσμοξακουσμενε
Περηφανε Ακριτα μου και πολυαγαπημενε
Αι καναι των Αλβανων εναντι μου εστραφησαν
Και εγω ως αλλος Λεωνιδας “Μολων λαβε” ελαλησα
Παρεκει στεκει και ο Βασιλευς Λεωνιδας κι αγροικα
«Μολων λαβε» σαν ακουσα απο τα Ηπειρωτικα βουνα
«Ή ταν ή επι τας» εις την ενδοξον Λακεδαιμονα αντηχει
«Αερα» και «Με τη Νικη» εις την Ηπειρωτικην την Γην!
Παρεκει και ο Αρχιεπισκοπος παρεστη
Κι εψαλλε ο Σεβαστιανος: Χρηστος Ανεστη!
Κι εψαλλε ο Σεβαστιανος: Ελλας Ανεστη!
Κι εψαλλε και η Βορειος Ηπειρος Ανεστη!
Ιωαννης Σπυροπουλος
Αξιότιμε κ. Αλή Αλ-Γιουνάνι
Δυστυχώς όλα αυτά που επικαλείστε είναι ερμηνείες και δεν αποτελούν πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Το να παίρνεις Ελληνικά ονόματα και να προσπαθείς να τα μετατρέψεις σε μια τεχνητή γλώσσα κάποιων νομάδων φυλών, οι οποίοι αναφέρονται ως Αλβανοί από τον Πλούταρχο, τον Στράβωνα, τον Κλαύδιο Πτολεμαίο, τον Διόδωρο το Σικελιώτη, τον Διονύσιο τον περιηγητή, καθώς και τον Στέφανο Βυζάντιο, οι οποίοι προέρχονται από τις περιοχές κοντά στην Κασπία Θάλασσα, δεν αποδεικνύει σε καμία περίπτωση τους ισχυρισμούς σας. Το κράτος της Αλβανίας είναι ένα τεχνητό κράτος δημιουργημένο από τους Ιταλούς και τους Αυστριακούς για να έχουν επιρροή στα Βαλκάνια. Η δε πλειοψηφία των Αλβανών είναι εξισλαμισμένοι σε παλαιότερες γενιές Έλληνες, κάποιοι λίγοι Τούρκοι και έλαχιστοι από αυτούς, κυρίως στα βόρεια, είναι πραγματικοί Αλβανοί εκ Κασπίας και με μογγολικά χαρακτηριστικά, πχ σχιστά μάτια, οι οποίοι είχαν έρθει σαν μισθοφόροι από επιδρομικές επιχειρήσεις κυρίως των Τούρκων.
Ως εκ τούτου… και όπως αναφέρει και η Ευαγγελία…
… κάθε προσπάθεια πλαστογραφήσεως και φαλκιδεύσεως της Ιστορίας, έρχεται ώρα, που φανερώνεται και ξεσκεπάζεται. Διότι, «μεγάλη η αλήθεια και υπερισχύει» (Α’ ‘Εσδρας 4,41).
“Η δε πλειοψηφία των Αλβανών είναι εξισλαμισμένοι σε παλαιότερες γενιές Έλληνες, κάποιοι λίγοι Τούρκοι και έλαχιστοι από αυτούς, κυρίως στα βόρεια, είναι πραγματικοί Αλβανοί εκ Κασπίας και με μογγολικά χαρακτηριστικά, πχ σχιστά μάτια, οι οποίοι είχαν έρθει σαν μισθοφόροι από επιδρομικές επιχειρήσεις κυρίως των Τούρκων.”
Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν καταγράφεται κάτι τέτοιο σε ΚΑΜΙΑ ιστορική πηγή. Μάλιστα οι Αλβανοί της Ιλλυρίας και οι Αλβανοί του Καυκάσου είναι δύο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ λαοί με ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ φυλετική καταγωγή και ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ γλώσσα.
Οι Αλβανοί προέρχονται από τον Καύκασο;
Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, 1927, τ. 3ος, 403γ-406β).
Λαοί με το όνομα Αλβανία υπήρχαν στην Κρήτη, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Σύμφωνα λοιπόν με τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις οι Αλβανοί του Καυκάσου ήταν μετανάστες από τους Αλβανούς του Λατίου, τους οποίους οδήγησε εκεί ο Ηρακλής, όπως υποστηρίζουν οι Κουπιτώρης, Θωμόπουλος και άλλοι (αν και ορισμένοι από αυτούς επιμένουν να ομιλούν περί ελληνικής καταγωγής των Αλβανών λόγω ομοιότητας πολλών αλβανικών λέξεων με αρχαίες ελληνικές και λόγω της Πελασγικής και άρα ελληνικής όπως λένε καταγωγής των Ιλλυριών).
Για τους Αλβανούς του Λατίου (οι οποίοι αποίκησαν τον Καύκασο και όχι το αντίθετο) αναφέρεται ο Διόδωρος Σικελιώτης, στο Βιβλίο 8, κεφ. 25, όπου αναφέρεται σε παλαιό πόλεμο Ρωμαίων-Αλβανών επί βασιλείας στην Ρώμη του Οστιλίου Τύλλου, ενώ στον ίδιο πόλεμο αναφέρεται ο Πολύαινος στα Στρατηγήματα, Βιβλίο 8, κεφ. 5.
Σύμφωνα επίσης με τον Τάκιτο, Πελασγοί από την Θεσσαλία μετανάστευσαν στον Καύκασο μετά που εκστράτευσαν με τον Ιάσονα στους Κόλχους και την Ιβηρία και Αλβανία, φτάνοντας μέχρι την Κασπία. (Tacit, annal, 6/34)
Τέλος, έχει αποδειχθεί ότι η αλβανική γλώσσα είναι ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα, ανήκει σε έναν διακριτό/ξεχωριστό κλάδο της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών και δεν σχετίζεται με τις λεσγικές γλώσσες και διαλέκτους των Αλβανών του Καυκάσου:
«Η αλβανική γλώσσα απότελεί την μόνη επιβιώσα διάλεκτο του θρακο-ιλλυρικού κλάδου των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών. Φαίνεται να επιβεβαιώνει τη θέση των Αλβανών ότι είναι οι παλαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου.» (One Europe, many nations: a historical dictionary of European national groups, By James Minahan, History, 2000, Page 29)
Το δέντρο των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών δημιουργήθηκε το 1974 από το Ινστιτούτο Γλωσσών στη Σουηδία και δημοσιεύτηκε το 1975:
«Η αλβανική γλώσσα πληρεί τις προϋποθέσεις – Η αλβανική γλώσσα είναι το πιο παλιό ινδο-ευρωπαϊκό ιδίωμα.» (WEBSTER’S NEW TWENTIETH CENTURY DICTIONARY, Unabridged Second Edition, De Luxe Color, William Collins and World Publishing Co., Inc., 1975, ISBN: 0-539-048523-3)
Αξίζει να πούμε εδώ ότι οι Αλβανοί πήγαν στον Καύκασο και όχι το αντίθετο – «Βαρβάρων τε αυ Θράκας και Παίονας και Ιλλυριούς και Αγριάνας τους ευρωστοτάτους τε των κατά την Ευρώπη και μαχιμωτάτους προς τα της Ασίας γένη αντιτάξεσθαι.» (Αρριανός Ζ’, 5)
Όταν ο θρυλικός στρατηλάτης (ο Μέγας Αλέξανδρος) πέρασε το μεγάλο φαράγγι του ορεινού όγκου που χωρίζει την Ασία και που αποτελεί τον μοναδικό διάδρομο εισόδου στην αχανή ανατολική Ασία – γι’ αυτό και “πύλη του Καυκάσου” ονομάζεται – τοποθέτησε εκεί ισχυρή φρουρά.
«Ούτω δη τα της Ασίας ώδε έχει προς του Ταύρου και του Καυκάσου τέμνεσθαι απ’ ανέμου ζεφύρου ως επ’ απηλιώτην…» (Αρριανός Ε’, 25, 5)
«Όταν έφτασε η άνοιξη, ο Αλέξανδρος προχώρησε προς την Ινδία, αφήνοντας πίσω τον Αμύντα με 3.500 ιππείς και 10.000 πεζούς.» (Αρριανός Δ’, 22, 4)
Αυτή η οπισθοφυλακή χωρίστηκε σε φυλές και κάθε φυλή ανέλαβε τη φύλαξη ενός συγκεκριμένου χώρου. Ο Κωνσταντινος Πορφυρογέννητος, σημειώνει: «Ίνα γίνηται σύνορον Φασιανής, ο ποταμός Ιέραξ, ήτοι ο Φάσις, και τα μεν αριστερά μέρη τα προ Ιλλυρίαν, κατέχωσιν οι Ίβηρες.» (P.G.T. 113, Περί Ιβήρων)
Εκεί, γύρω από αυτόν τον ποταμό, δημιούργησαν την πόλη τους. Αυτή η επαρχία ακόμη και σήμερα ονομάζεται “Αλβανικές Πύλες”. «Επί δ’ αυτοίς Κάσπιοι άνδρες. Αλβανοί τ’ επί τήσιν Αρήιοι. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί πολεμικοί και ποιμενικοί…ω Κυκλώπειος φησίν, ο βίος τουτέστιν ευδαίμων και άπονος.» (Διονύσιος “Οικουμένης Περιήγησις”, σελ. 180, στίχος 73)
Την αξία αυτών των ακριτών συνοριοφυλάκων αντελήφθη και ο στρατηγός Στηλίχων (415 μ.Χ.), ο οποίος ενίσχυσε αυτές τις φρουρές με αρκετούς Ιλλυριούς από την Αλβανία και εκχριστιανισθέντες Γότθους, για να τον μιμηθεί αργότερα ο Βελισσάριος.
Η προσπάθεια των Ελλήνων και των Σέρβων εθνικιστών να αποδείξουν ότι οι Αλβανοί δεν είναι απόγονοι των Ιλλυριών και αυτόχθονες στα Βαλκάνια, πέφτει στο κενό. Οι Αλβανοί όμως είναι απόγονοι των Ιλλυριών.
Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)
Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)
Οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα δυτικά Βαλκάνια, και είναι απόγονοι των Ιλλυριών, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τις κατά καιρούς διάφορες επιμιξίες τους με Δάκες (Δάκες, Γέτες, Μοισούς), Βρύγες (Φρύγες, Παίονες, Τριβαλλούς), Θράκες (Βέσσους κ.α.), Κέλτες (Σκορδίσκους), Γότθους, Ρωμαίους (Λατίνους) κ.α., ο βασικός όμως κορμός/πυρήνας των προγόνων των Αλβανών ήταν αναμιφισβήτητα οι Ιλλυριοί
«Αλβανία. Πολλές φυλές έχουν εμφανιστεί και έχουν έρθει στην Ευρώπη. Αρκετές φορές ορδές από την ανατολή την έχουν σαρώσει σε διάφορες στιγμές και εξαφανίστηκαν στο διάβα της ιστορίας. Αλλά από τους λίγους αυθεντικούς κατοίκους της Ευρώπης, τους πραγματικούς Ευρωπαίους, ακόμα παραμένουν οι Αλβανοί, οι οποίοι κατοικούν σε ένα ορεινό τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Αλβανοί είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών οι οποίοι ζούσαν στα νότια της Ευρώπης από την απαρχή της ιστορίας.» (The Resurrected Nations: Short Histories of the Peoples Freed by The Great War and Statements of Their National Claims, By Isaac Don Levine States, Small –1919, page 66)
«…η άποψη της πλειοψηφίας των επιστημόνων είναι ότι οι Αλβανοί – και η αλβανική γλώσσα – είναι οι πλησιέστεροι σήμερα απόγονοι των Ιλλυριών, των Πελασγών…Αυτό μας κάνει περισσότερο σαφές το γιατί αυτός ο αρχαίος λαός έχει προσκολληθεί τόσο επίμονα στην αρχαία του γλώσσα και κουλτούρα…παρόλο που η γη τους κατακτήθηκε επανηλειμμένα από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και τους Σλάβους και τους Τούρκους και παρόλο που επανηλειμμένα χρησιμοποίησαν αυτές τις επιβεβλημένες από τις καταστάσεις γλώσσες, οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως Αλβανοί, έχουν επίμονα και θριαμβευτικά διατηρήσει τη μητρική τους γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, και την αρχαία ιλλυρική και πελασγική τους ταυτότητα.» (The Albanians, an Ethnic History from Prehistoric Times to the Present – Edwin E. JACQUES, McFarland 2010)
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας του, στο οποίο λέει: «Τα Ιλλυρικά έθνη, προϊόντος του χρόνου, εν μέρει μεν ηφανίσθησαν μετά εθνών ετέρας καταγωγής, Μόνοι δε οι Αλβανοί θεωρούνται υπό των πλείστων νεωτέρων ερευνητών γνήσιον της φυλής εκείνης λείψανον, ως εκ της παραθέσεως της γλώσσης αυτών μετά των περισωθεισών από της αρχαίας Ιλλυρικής λέξεων.» (τομ. Α, σελ. 96)
«Ο εθνικά αλβανικός πληθυσμός έλκει τις ρίζες του στις προελληνικές ιλλυρικές φυλές, των οποίων το παρόν έχει καταγραφεί στα Βαλκάνια τουλάχιστον από τη 2η χιλιετία π.Χ.» (Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture, Richard C.Frucht, 2005, page 698)
Υ.Γ.
Οι Αλβανοί ανθρωπολογικά ανήκουν κυρίως στον διναρικό φυλετικό/ανθρωπολογικό τύπο και δευτερευόντως στον αλπικό και δεν έχουν ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση με τους αρμενοειδείς και άλλους πληθυσμούς του Καυκάσου, αφού οι διναρικοί πληθυσμοί θεωρούνται αυτόχθονες στα δυτικά Βαλκάνια εδώ και χιλιετίες.
Αξιότιμε κ. Αλή Αλ-Γιουνάνι
Δυστυχώς οι Αλβανοί δεν έχουν καμία σχέση με του Ιλλιριοίς, κάτι που παραδέχονται και Αλβανοί πανεπιστημιακοί. Επίσης βεβαίως δεν αποτελούν και πραγματικό έθνος παρά είναι ένα τεχνητό. Η ανάμιξη ιστορικών χωρίων με ψέυδη, προκειμένου να κτίσετε κάτι το ανύπαρκτο, δεν θα μπορέσετε ποτέ να το περάσετε σαν αλήθεια και βέβαια σαν ιστορία.
Περί Ἀλβανῶν ὁμιλοῦν τά γραπτά κείμενα, καί λέγουν ὁτι δέν εἶναι Εὐρωπαϊκός λαός.
Ο Πλούταρχος (βίοι παράλληλοι) γράφει:
“Καταλιπών δέ φρουρόν Αρμενίας Αφράνιον αυτός εβάδιζε δια τών περιοικούντων τον Καύκασον εθνών άναγκαίως έπί Μιθριδάτην. Μέγιστα δε αυτών εστίν έθνη, Αλβανοί και Ίβηρες”
Στράβωνος Γεωγραφία.
Εν αυτή δέ τη Αρμενία πολλά μέν όρη, πολλά δέ οροπέδια, έν οις ουδ αμπελος φύεται ραδίως. Πολλοί δε αύλωνες οί μέν μέαως, οι δέ και σφόδρα εύδαίμονες.. Καθάπερ τό Άραξηνόν πεδίον, δι ού ο Άράξης ποταμός ρέων εις τά άκρα της Αλβανίας και την Κασπίαν εκπίπτει θάλασσαν.
Άλλες αναφορές για την Αλβανία της Κασπίας γίνονται από τον Αρριανό στο έργο του
‘Αλεξάνδρου Ανάβασις ‘, όπου οι Αλβανοί βρίσκονται αντιμέτωποι ως εχθρικό τμήμα ενταγμένο στις περσικές δυνάμεις του Δαρείου κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. “Ώς δέ ομού ήδη τά στρατότεδα έγίγνετο, ώφθη Δαρείος και οί άμφ΄ αυτόν, οί τε μηλοφόροι Πέρσαι και Ινδοί και Αλβανοί και Κάρες οι ανάσπαστοι και οί Μαρδοι τοξόται κατ΄ αυτόν Άλέξανδρον τεταγμένοι και την ίλην την βασιλικην.”
Από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο διαβάζουμε : Αλβανοί, Σκύθαι
Από τον Στέφανο Βυζάντιο, φιλόσοφο και γεωγράφο (4ου αιώνα μ.Χ.). διαβάζουμε:
Αλβανία χώρα προς τοις ανατολικοίς Ίβηρσιν. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί, ποιμενικοί και μετρίως πολεμικοί μεταξύ Ιβήρων και Κασπίας. Υπόκειται δε τη Σαρματία προς μεν τω Πόντω η Κολχική προς δε τή Κασπία η Αλβανία.
Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος για την εποχή του Ηράκλειου γράφει:
…”Και επειδή η νυν Σερβλία καί παγανία καί η ονομαζομένη Ζαχλούμων χώρα καί Τερβουνία καί η των Καναλιτών υπό την εξουσίαν του βασιλέως Ρωμαίων υπήρχον, εγένοντο δε αι τοιούιαι χώραι έρημαι παρά τών Αβάρων από των εκείσε γαρ Ρωμάνους τους νύν Δελματίαν καί τό Δυρράχιον οίκούντας απήλασαν”…
Εδώ περιγράφεται η ερήμωση της Ιλλυρίας μέχρι και του Δυρραχίου και ο εποικισμός υπο των Αβάρων.
Ο Λαονικος Χαλκοκονδύλης (1430-1490), γράφει: Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν … .
Παρθυαίους δὲ καὶ Ὑρκανίους καὶ Τοπείρους, τοὺς πάντας ἱππέας, Φραταφέρνης ἦγεν. Μήδων δὲ ἡγεῖτο Ἀτροπάτης. ξυνετάττοντο δὲ Μήδοις Καδούσιοί τε καὶ Ἀλβανοὶ καὶ Σακεσῖναι. τοὺς δὲ προσοίκους τῇ ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ Ὀροντοβάτης καὶ Ἀριοβαρζάνης καὶ Ὀρξίνης ἐκόσμουν.
Ως εκ τούτου… και πάλι, όπως αναφέρει και η Ευαγγελία…
… κάθε προσπάθεια πλαστογραφήσεως και φαλκιδεύσεως της Ιστορίας, έρχεται ώρα, που φανερώνεται και ξεσκεπάζεται. Διότι, «μεγάλη η αλήθεια και υπερισχύει» (Α’ ‘Εσδρας 4,41).
… και όπως λέει ο Ελληνικός λαός, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.
Οι Αλβανοί είναι νομάδες από τον Καύκασο..οι Ιλλυρίοι ήταν ελληνικής καταγωγής..η προπαγάνδα των Τουρκαλβανών Παει προς το τέλος..