Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος*
Από την εμφάνιση του κορονοϊού και μετά, κρίνοντας από την διαχείριση του θέματος, πολλοί είναι αυτοί που κάνουν λόγο για ήττα της παγκοσμιοποίησης και νίκη των εθνικών κρατών. Αυτό είναι όμως κάτι το οποίο σε πολλούς δεν αρέσει και ψάχνουν να επαναφέρουν με άλλους τρόπους την ύπαρξη ενός κεντρικού παγκόσμιου διευθυντηρίου ή κάποιων μικρότερων που κινούνται στην ίδια λογική.
Την ήττα της παγκοσμιοποίησης, με την μορφή που βλέπαμε μέχρι σήμερα, παραδέχεται έμμεσα και ο ιδρυτής και πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, Κλάους Σβαμπ. Βέβαια, αφού διαπιστώνει ότι υπάρχει κενό στην παγκόσμια διακυβέρνηση και «μόνο τα έθνη κράτη είναι επαρκώς συνεκτικά για να λάβουν συλλογικές αποφάσεις», καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «το μοντέλο αυτό δεν είναι αποδοτικό στην περίπτωση των διεθνών κινδύνων που απαιτούν συντονισμένες παγκόσμιες αποφάσεις». Οπότε, θέλησή του και σκοπός του είναι παγκόσμιοι οργανισμοί όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο οποίο είναι πρόεδρος, να αποκτήσει υπερεξουσίες και όχι μόνο να παρεμβαίνει, αλλά να κανοναρχεί στα έθνη κράτη.
Ο άλλος ισχυρός παγκόσμιος «παίχτης» είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Τις προηγούμενες ημέρες, στο πλαίσιο της 75ης Παγκόσμιας Συνέλευσης για την Υγεία, με πρωτοβουλία των Η.Π.Α., γίνεται προσπάθεια να επεκταθεί η εξουσία του Π.Ο.Υ. για επιβολή υγειονομικών εντολών, κάτι που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των πολιτών στην υγεία. Ο Π.Ο.Υ., αν περάσουν οι προτεινόμενες τροπολογίες, θα αποκτήσει υπερεξουσίες και θα αποφαίνεται για μια έκτακτη κατάσταση δημόσιας υγείας, έχοντας την εξουσιοδότηση να υπαγορεύσει και τελικά να επιβάλλει τη γενική στρατηγική προς αντιμετώπιση αυτής. Έτσι, αντί ο ρόλος του να είναι συμβουλευτικός προς τα κράτη, γίνεται προσπάθεια να τα παρακάμψει και να γίνει εντολοδότης τους. Όλα τα παραπάνω, μέχρι τις ώρες που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν έχουν επιβεβαιωθεί αν ψηφίστηκαν.
Μια άλλη ιδέα επαναφοράς της παγκοσμιοποίησης με άλλον τρόπο, όπως ισχυρίζεται ο Σβαμπ, είναι η περιφερειοποίηση, δηλαδή κρατικές ενώσεις, όπως μια φεντεραλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Την άποψη αυτή στηρίζει «στην επιτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως περιοχής ελεύθερου εμπορίου» αλλά και στην Περιφερειακή Συνολική Οικονομική Εταιρική Σχέση στην Ασία, η οποία αποτελεί μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ των δέκα χωρών οι οποίες αποτελούν την ASEAN (Ένωση Κρατών της Νοτιανατολικής Ασίας και πέντε μεγάλων εμπορικών τους εταίρων).
Προφάσεις μπορούν να βρεθούν πολλές. Κάποιες φυσικές και κάποιες κατασκευασμένες. Πανδημίες, πόλεμοι, κλιματικές αλλαγές, τρομοκρατία, οικονομικές κρίσεις. Τα προβλήματα αυτά, όπως ισχυρίζονται οι κινούντες τα νήματα, μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με συνεργασία κάτω από μια παγκόσμια διακυβέρνηση, με υπερεξουσίες που θα λάβουν οργανισμοί όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.
Όσοι εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση οφείλουν να είναι τουλάχιστον επιφυλακτικοί με τους Παγκόσμιους Οργανισμούς «και δώρα φέροντες» και να υποστηρίζουν την διατήρηση και μακροημέρευση των εθνικών κρατών.
*Δημόσιος Ιστορικός
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία” στις 02/06/2022