Βιβλιοπαρουσίαση: «Η Ελλάδα των Κρίσεων» του Βασίλειου Μαρκεζίνη

Η Ελλάδα των Κρίσεων [ένα προσωπικό δοκίμιο]

Βασιλείου Μαρκεζίνη, Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2011,

——————————————

Βιβλιοπαρουσίαση, Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος ε.α. Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού,

Χολαργός 15 Ιουνίου 2011,

—————————————-

Όντως είμαι πολύ επηρεασμένος .Είμαι πολύ θετικά επηρεασμένος από το προηγούμενο βιβλίο του Ακαδημαϊκού Βασίλη Μαρκεζίνη. «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα» και από την ομιλία του στην παρουσίασή του, τον περασμένο Οκτώβριο στο Ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρετανίας» στη Πλατεία Συντάγματος.

Το σημερινό βιβλίο θα το παρουσίαζε ο ίδιος στις 2 Ιουνίου στο ίδιο ξενοδοχείο. Στις 11 το μεσημέρι της ίδιας ημέρας οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου, ακύρωσαν την εκδήλωση ,επικαλούμενοι τη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» στην Πλατεία. Νομίζω ότι δεν τους ρώτησαν. Αν τους ρωτούσαν ίσως βλέπαμε πολλούς από αυτούς στην εκδήλωση…

Είμαι όμως θετικά επηρεασμένος και από τα άρθρα και συνεντεύξεις του κ. Ακαδημαϊκού.

Το σημερινό βιβλίο , θα έλεγα ότι είναι μια συνέχεια και επέκταση του προηγουμένου σε μια ευχάριστη συζήτηση του συγγραφέα με τον απλό αναγνώστη, τον έλληνα κυρίως αναγνώστη, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται ζαλισμένος , απότομα,μέσα σε μια περιδίνηση, που ακολούθησε μια ψεύτικη ευφορία και που ζαλισμένος προσπαθεί να συνειδητοποιήσει από πού ήρθε αυτός ο κεραυνός..

Αυτή ακριβώς η ζαλάδα είναι και η «επιτυχία» ενός συστήματος , όχι μόνον ελληνικού, γιατί κατόρθωσε να κοιμίσει τον απλό πολίτη μέσα σε ένα ψεύτικο περιβάλλον ευημερίας όπου ενώ γύρω του συνέβαιναν κοσμοϊστορικά γεγονότα που με μαθηματική ακρίβεια θα τον οδηγούσαν ακριβώς στο σημερινό σημείο, τον έπεισαν ότι δεν το αφορούν …

Και όταν κάποιοι τα έβλεπαν και φώναζαν, όλο το σύστημα στρεφόταν εναντίον τους τους με όλες τις μεθόδους για να τον φιμώσουν..

Όταν άκουσα τον Βασίλη Μαρκεζίνη τον Οκτώβριο στην παρουσίαση του προηγούμενου βιβλίου, έκανα την εξής παρατήρηση.

«Όλα αυτά που ελεγοντο τόσο καιρό και προσπαθούσαν να τα πνίξουν τα είπε σε ένα τεράστιο σε όγκο ακροατήριο, μερικοί από τους οποίους δεν θα ήθελαν καν να τα ακούσουν..»

Στο σημερινό βιβλίο , που έχει –όπως και ο συγγραφέας δηλώνει- και ένα προσωπικό χαρακτήρα [και σε πολλά σημεία εξομολογητικό], αναλύεται όλο αυτό το πλέγμα των παραμέτρων που επέδρασαν και επιδρούν στο παγκόσμιο και εγγύς με τη χώρα μας περιβάλλον και, ακτινογραφεί τα τεράστια προβλήματα στην Πατρίδα μας ενώ καταλήγει και σε προτάσεις οι οποίες έστω και αν ξαφνιάζουν αρκετά τον αναγνώστη για την δυνατότητα πραγματοποιήσεως τους, αναδεικνύονται σε αναγκαστικές .

Η κρίση που διερχόμεθα, μέσα από τα αρνητικά της είμαι βέβαιος ότι θα οδηγήσει σε πολλά θετικά . Κανένας π.χ. δεν μπορούσε να φανταστεί μόλις λίγους μήνες πριν το φαινόμενο τη Πλατείας Συντάγματος, την ουσιαστική απαξίωση , έστω και αν υπάρχουν υπερβολές, ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου και την ανάγκη για ανατρεπτικές αλλαγές. Και αυτά δεν τα λένε κάποιοι εξτρεμιστές και γραφικοί, τα λένε κυρίως η νεολαία πρωτοπόρα πάντα, αλλά και απλοί άνθρωποι που μέχρι χθες έδειχναν να κοιμούνται,.

Ο Βασίλης Μαρκεζίνης στην ομιλία του για το προηγούμενο βιβλίο κατέληγε, «Ή οι αλλαγές θα έρθουν μέσα από το σύστημα ή από το Λαό» Έρχονται λοιπόν από το λαό και αυτό είναι πολύ καλό, προσθέτω .

Είναι η Ελληνική Άνοιξη όπως και ο συγγραφέας σε μια πρόσφατη συνέντευξη του αναφέρει.

Ξεκινώντας από το ευρύτερο περιβάλλον σε σχέση με τις επιδράσεις στην Πατρίδα μας, ο συγγραφέας αναλύει τις σημερινές ΗΠΑ οι οποίες , αμέσως μετά την κατάρρευση του διπολισμού έπεσαν στην παγίδα της αλαζονικής πολιτικής η οποία με την υπεροψία και τους προληπτικούς πολέμους έχει φέρει και την ίδια σε αντίστροφη πορεία ενώ όλο και λιγότεροι στον κόσμο θέλουν να λέγονται φίλοι της.

Οι φωνές μέσα στην ίδια την Αμερική επιβεβαιώνουν αυτή την κατάσταση παρ ότι ο σημερινός της Πρόεδρος κάνει μια προσπάθεια , άνευ όμως αποτελέσματος.

Ο αλαζονικός τρόπος που είχε και φέρεται προς την Ευρώπη επιτείνει την κατάσταση,

Από την άλλη πλευρά η μετασοβιετικη Ρωσία ιδία με την μετά Γέλτσιν εποχή έχει λειτουργήσει πιο έξυπνα και κρατώντας επιτυχή αναμονή έχει κερδίσει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη,

Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ και μέσα στις ΗΠΑ αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΣΔ ,υπήρχαν φωνές που υπεδείκνυαν έναν πολυπολικο κόσμο όχι αναγκαστικά αντίπαλο όπου η συνεννόηση [ΗΠΑ-ΕΥΡΩΠΗΣ-ΡΩΣΙΑΣ-ΚΙΝΑΣ –ΙΝΔΙΑΣ και ΑΡΑΒΩΝ] θα οδηγούσε σε μια σταθερότητα, η συμπεριφορά των ΗΠΑ , ως «μοναδικής άρχουσας εις τον κόσμο δύναμης» έχει οδηγήσει σε τραγικά σφάλματα με αποτέλεσμα την αυτοπαγιδεύσή τους η οποία σήμερα φέρει το τραγικό όνομα «ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ» και την απειλή που λέγεται εμπλοκή με το ΙΡΑΝ.

Πέραν των άλλων αυτή η κατάσταση έχει καταρρακώσει και την ίδια και η αλλοπρόσαλλη πολιτική της έχει καταρρίψει και τον μύθο των μελετημένων ενεργειών οι οποίες έχουν μετατραπεί σε ερασιτεχνικές παλινδρομήσεις που έχουν πλήξει γενικότερα το κύρος της.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Μέση Ανατολή , τις οποίες ο συγγραφέας πρόλαβε στην αρχή-δεδομένου ότι το βιβλίο τέλειωσε την 25η Μαρτίου ε.ε. αλλά θα προσθέταμε, και η ολοκληρωτική απώλεια από την επιρροή των ΗΠΑ των κρατών της Λατινικής Αμερικής είναι η χαρακτηριστική απόδειξη της εσφαλμένης πολίτικης τους σε όλους τους τομείς.

Σε αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο, η Ελληνική Πολιτική ελίτ, [ο συγγραφέας αναφέρει ως σημείο αρνητικής τομής της Ελληνικής Πολίτικης και αρχής διαφθοράς τα Ιουλιανά του 1965] αδυνατεί όχι μόνον να παρακολουθήσει τις εξελίξεις αλλά ούτε καν να δει το προσωπικό της συμφέρον,

Έτσι προσκολλημένη σε ένα δόγμα που άλλοτε , ίσως την εξυπηρετούσε, ακόμη και στα πρώτα χρόνια της μεταχουντικής περιόδου, το «ανήκομεν εις την δύσιν»,δεν είχε την ικανότητα ή ασχολείτο με εσωτερικές αντιπαλότητες με αποτέλεσμα να παραμένει προσκολλημένη σε λάθος κατεύθυνση.

Η καθυστερημένη προσπάθεια ανοίγματος προς άλλα κέντρα , ιδία επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή με την Ρωσία , στην ουσία λογω και της πλήρους ανικανότητας και συντονισμού αυτής της προσπάθειας ,της σφοδρής αντίδρασης από το εξωτερικό αλλά και μέσα στους ίδιους κόλπους της Κυβέρνησης του , έφερε την παταγώδη κατάρρευση του .

Στο σημείο αυτό πρέπει να εξάρουμε και τις στρατιωτικές γνώσεις του συγγραφέα που αναφέρεται με εξαιρετική επιτυχία σε καθαρά στρατιωτικές αναλύσεις και σε τεχνικά θέματα οπλικών συστημάτων.

Ο συγγραφέας, με έντονη απογοήτευση, καταγράφει τους παράγοντες που οδήγησαν τη χώρα μας όχι μόνον σε ανικανότητα αντιλήψεως των ραγδαίων παγκόσμιων μεταβολών αλλά και σε κέντρα τα οποία ήταν στενά συνδεδεμένα με την επιβολή αυτής της λανθασμένης πολίτικης .Κάνει εκτεταμένη αναφορά στο ρόλο πολλών λεγομένων ΜΚΟ[Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων] οι οποίες όπως προσφυώς αναφέρει είναι ουσία ΚΜΚΟ[=Κυβερνητικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ] και επιμένει να επισημαίνει δυο εκ των ων ουκ άνευ επιβεβλημένων μέτρων διόρθωσης της κατάστασης σε αυτές, τον οικονομικό αυστηρό έλεγχο τόσον αυτών των ΜΚΟ όσο και των απορρήτων κονδυλίων του Υπουργείου των Εξωτερικών τα οποία σε εποχή οικονομικής σημερινής κρίσεως αντί να περιοριστούν έχουν υπερδιπλασιάσει.[την ίδια στιγμή οι διπλωματικές υπηρεσίες μας στο εξωτερικό ασφυκτιούν οικονομικά…] Αλλά για τις ΜΚΟ πιστεύω θα μιλήσει ο Γιώργος Καραμπελιας, δεδομένου ότι ο συγγραφέας έχει πάρει πολλά στοιχεία γι αυτές , ιδία του περίφημου ΕΛΙΑΜΕΠ, από το περιοδικό ΑΡΔΗΝ, αλλά και ο Μάριος Ευρυβιάδης στον οποίον επίσης παραπέμπει ο συγγραφέας .

Η δράση όμως αυτών των ουσία ΚΜΚΟ είναι πολυποίκιλη και εκτείνεται και σε άλλα παρεμφερή ουσιαστικά ζητήματα όπως στο θέμα των βιβλίων ιστορίας και στην ουσία την εξυπηρέτηση ενός νεοοθωμανικου μοντέλου και εδώ είναι επίσης τεράστια η ευθύνη τους όπως και η ύποπτη χρηματοδότηση τους. Η στήριξη με φανατισμό από αυτές του απαράδεκτου σχεδίου Ανναν είναι ένα μόνον δείγμα.

Η ηθελημένη ή αθέλητη –αδιάφορο-στροφήη σε έναν στείρο και ανόητο φιολοτουρκισμο της ελληνικής πολιτικής ελίτ αρχίζει ουσιαστικά επί Σημίτη με τα Ίμια, συνεχίζει με τη Μαδρίτη και το Ελσίνκι και καταλήγει [ θα προσθέταμε στον Οτσαλαν και στην τραγικά απαράδεκτη στήριξη του σχεδίου Ανάν .

Ο συγγραφέας επισημαίνει τον μεγάλο κίνδυνο αυτής της πολιτικής στο Αιγαίο και στη Θράκη όπου κάνει εκτενή περιγραφή για τη συνολική αποτυχία της ελληνικής πολιτικής με αποτέλεσμα να έχει αποθρασύνει τελείως την τουρκική ελίτ, η οποία χρησιμοποιεί τόσον τον θρησκευτικό κριό δια μέσου του περιβόητου πλέον Φετουλαχ Γκιουλεν [πολλοί τον θεωρούν πνευματικό πατέρα του Ερτντογαν, ]όπως και την επιθετική μεγαλοιδεατικη αντίληψη δια γραφιδος και στόματος του πολύ Νταβούτογλου.

Το μεταναστευτικό και το θέμα των «μειονοτήτων» συμπληρώνουν το πάζλ των προβλημάτων

Ιδιαίτερα για τη Θράκη ο συγγραφέας την παρομοιάζει με την ιστορία της Γιουγκοσλαβίας και του Κοσσόβου επισημαίνοντας τον τεράστιο κίνδυνο .

Εδω θα θέλαμε να προσθέσουμε στις σωστές επισημάνσεις του συγγραφέα τις παράλληλες φωνές τόσο του Βάσου Λυσσαριδη όσον και του Θέμου Στοφορόπουλου που αναφέρονται εδώ και πολλά χρόνια για την Αλεξανδρετοποιηση της Κύπρου και την Κυπροποίηση της Θράκης.

Στον αντίποδα η ελληνική ελίτ, ιδία επί των ημερών μας, εγκαταλείπει τους Πομάκους , τους εκτουρκίζει μάλιστα στο χώρο της Παιδείας ενώ οι απεγνωσμένες και σοβαρές φωνές αντίστασης , στις οποίες ο συγγραφέας αναφέρει και το πράγματι επιτυχημένο συνέδριο του ΑΡΔΗΝ τον Δεκεμβρη του 2010, μόλις και μετά βίας πιάνουν τόπο.

Για το θέμα του Αιγαίου ο συγγραφέας επανέρχεται στο κρίσιμο θέμα της ΑΟΖ και την ευκαιρία που δίνεται με τις συμφωνίες της Κύπρου με Ισραήλ και Αίγυπτο επισημαίνοντας όμως και την προσοχή σε ενδεχόμενη ευκαιριακή πολιτική , δεδομένου, θα προσθέταμε εμείς, της μη ξεκάθαρης πρόθεσης τους Ισραήλ το οποίο χωρίς να το αφορίζουμε , δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχουμε εμπιστοσύνη στην κυβερνώσα ελίτ του.

Τέλος αναφέρεται και στο πρόβλημα των Σκοπίων και γενικά μέσα σε όλο αυτό το πλέγμα των προβλημάτων η λανθασμένη και σχεδόν μυωπική πολιτική των ελληνικών ελίτ παραπαίει και ακολουθει , εκβιαστικά η ηθελημένα , για μας αδιάφορο, ετερόφωτη πολιτική η οποία οδηγεί κατ ευθείαν σε ενδοτισμό.

Η ‘ «ευκαιρία » της ένταξης στην Ε.Ε. και στο κοινό νόμισμα η οποία τόσον πολύ διατυμπανίστηκε επί Σημίτη κυρίως, έφερε μια ψεύτικη ευφορία και κάλυψε κάτω από το χαλί όλα τα μειονεκτήματα ενός κράτους το οποίο για κομματικούς κυρίως λόγους είχε εισχωρήσει πολύ βαθειά στην μέγγενη της διαφθοράς.

Η σημερινή Κυβέρνηση , όχι μόνο στάθηκε ανίκανη να αντιμετωπίσει την καταστροφή αλλά και με τις κινήσεις της τις επέτεινε με αποτέλεσμα να έχει απαξιωθεί συνολικά όλο το πολιτικό σύστημα.

Κλείνοντας το βιβλίο του ο συγγραφέας κάνει –όπως είπαμε στην αρχή- συγκεκριμένες προτάσεις εξόδου όχι από την κρίση αλλά από τις κρίσεις.

Η άμεση αλλαγή προσανατολισμού από την σταθερή στήριξη της ατλαντικής κατεύθυνσης σε ισόρροπο προσανατολισμό, έγκαιρη διαπίστωση από όλους μας περί τέλους ενός πεθαμένου ήδη κομματικού χώρου ανίκανου όχι μόνον να αλλάξει αλλά και να προσφέρει ,η απομάκρυνση από μυστικές διπλωματίες,[πρόσφατο κλασσικό παράδειγμα το Ερζερούμ] μυστικά κονδύλια και ύποπτες ΜΚΟ[ουσία ΚΜΚΟ] και κατευθυνόμενα και εξαρτημένα ΜΜΕ, η ριζική , η αντίληψη ότι η Ρωσία ανήκει στην Ευρώπη [θέμα που πρώτος έθεσε ο Στρατηγός Ντε Γκωλ , ακόμη επί ΕΣΣΔ, προσθέτουμε], η προέκταση της συνεργασίας Ευρώπης με Ρωσία και Κίνα[εδώ θα θέλαμε να προσθέσουμε μια προσωπική εμπειρία όταν το 1995 σε διάλεξη του στη ΣΕΘΑ ο τότε Υπουργός Άμυνας της Ρωσίας είχε τονίσει ότι , ας μην μας νομίζει αντίπαλους του το ΝΑΤΟ, Δεν είμαστε βλάκες για να μην έχουμε ήδη επαφή με την Κίνα..], η έγκαιρη τέλος και αναγκαστική αντίληψη και από τις ελληνικές ελίτ αλλά και από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ , ότι η χρησιμοποίηση της Τουρκίας ως χωροφύλακα στην περιοχή και ήδη στην Μέση Ανατολή[ με στροφή προς Ιράν και Συρία, είναι και ανιστόρητη[προσθέτουμε] και ατυχής,[ήδη βλέπουμε στις ημέρες μας αυτή την ανεδαφικότητα στις σχέσεις Τουρκίας –Συρίας], η τολμηρή συμβολή του Ισραήλ αλλά και κυρίως των ΗΠΑ και της εν αναμονή Ρωσίας στην ριζική και δίκαιη λύση του Παλαιστινιακού, είναι μερικές από τις προτάσεις του κυρίου Ακαδημαϊκού,

Η Εγωκεντρική προοπτική με επέκταση σε Ρωσία και Κίνα χωρίς αντιπαλότητα προς ΗΠΑ, η αναδιάταξη της οικονομικής φιλοσοφίας μέσα από ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, η αποτελεσματική προσέγγιση επενδυτών και κεφαλαίων, θέλουν υπομονή και χρόνο και αυτά τα προσφέρει μόνο ένα ήρεμο και αξιόπιστο πολιτικό περιβάλλον μέσα σε μία πραγματική παιδεία, είναι επίσης μερικές από τις προτάσεις του κ Ακαδημαϊκού για την Οικονομική κρίση,

Τελειώνοντας ο Βασίλης Μαρκεζίνης δεν παραλείπει, εν είδη εξομολογήσεως προς τον αναγνώστη ,να αναφέρει και την προσωπική του αντιμετώπιση από τότε που εδώ και μερικά χρόνια ασχολείται με το Ελληνικό πρόβλημα και ενώ δέχεται επικρίσεις, δεν χάνει το θάρρος του και την αγωνιστικότητα και εδώ , καθ ημάς, η μεγάλη η συμβολή του στη διαμόρφωση ενός νέου αλλά και πρακτικού τρόπου πολιτικής σκέψης τοσούτο μάλλον όταν κατ επανάληψη δηλώνει ότι δεν είναι αυτοσκοπός η πολιτική δεδομένου ότι ακολουθεί πιστά την προτροπή της αγαπημένης του μητέρας που αντετάχθη διαχρονικά σε εμπλοκή του στην ενεργό πολιτική, ιδία ,θα προσθέταμε εμείς, μέσα σε ένα πεπαλαιωμένο και θνήσκον κομματικό σύστημα.

Χολαργός 15 Ιουνίου 2011