γράφει ο Ιωάννης Κουζίου,
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ
«Εγεννήθηκα εις τα 1770, Απριλίου 3 την Δευτέρα της Λαμπρής… εις ένα βουνό, εις ένα δένδρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν ονομαζόμενο Ραμαβούνι.» Με αυτούς τους λόγους ο θρυλικός Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης περιγράφει την γέννησή του. Πατέρας του Θεόδωρου ήταν ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης και μητέρα του η Ζαμπία Κωτσάκη. Στην επανάσταση των Ορλωφικών ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης κατάφερε να συγκεντρώσει δυόμιση χιλιάδες παλληκάρια για να βοηθήσει την εξέγερση, αλλά δυστυχώς όπως γνωρίζουμε το κίνημα απέτυχε. Οι τούρκοι έκαψαν την Τρίπολη και άρχισαν τις σφαγές. Οι κάτοικοι για να γλυτώσουν τον χαλασμό κρύφτηκαν στα γύρω βουνά. Η μάνα του Κολοκοτρώνη κυνηγημένη και ετοιμόγεννη προσπάθησε μαζί με άλλους να βρεί καταφύγιο στα βουνά της Αρκαδίας. Την ημέρα κρυβόντουσαν και το βράδυ σαν αγρίμια ξεγλιστρούσαν μέσα από λόγκους, περνούσαν μέσα από ποτάμια και περπατούσαν ατελείωτες ώρες μέσα από μονοπάτια, προσέχοντας τα μικρά παιδιά, να μην φωνάξουν και προδοθούν. Κατάφεραν μετά από πολύ κόπο να φθάσουν στο Ραμαβούνι, εκεί σε μια πλαγιά κάτω από τους ίσκιους των βελανιδιών έπιασαν οι πόνοι την καπετάνισσα. Ξημέρωνε Δευτέρα της Λαμπρής όταν ήρθε στον κόσμο ο Κολοκοτρώνης. Εκεί μέσα στον αέρα του βουνού και του λόγγου, τον πόλεμο και την βουή των όπλων, πήρε την πρώτη του ανάσα.
Όταν πήγαν τα συχαρίκια στον παππού του γέρο Γιάννη Κολοκοτρώνη, που είχε πολεμήσει και σε αυτόν τον ξεσηκωμό, απογοητευμένος από την αποτυχία, δεν έδειξε καμία χαρά. Γιαυτόν η γέννηση του εγγονού του ήταν η γέννηση ενός ακόμα ραγιά. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το εγγονάκι, που γεννήθηκε κυνηγημένο από τους τούρκους, από την κοιλιά ακόμα της μάνας του, θα ήταν αυτός που πενήντα χρόνια αργότερα θα έπαιρνε εκδίκηση για τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς του έθνους του, χαρίζοντας την ελευθερία στην πατρίδα του ως Αρχιστράτηγος των Ελλήνων. Μάχη στο Βαλτέτσι, στα Δολιανά, στη Γράνα, άλωση της Τριπολιτσάς, Πάτρα, Δερβενάκια, Αγ. Σώστης, Αγιονόρι, απελευθέρωση Ναυπλίου, Μάχες εναντίων του Ιμπραήμ και των τουρκοπροσκυνημένων, είναι μερικές από τις νίκες των Ελλήνων που οφείλονται στην στρατηγική του ιδιοφυία. Οι Έλληνες ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού και τιμής, κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ, Αθάνατε Στρατηγέ!
ΑΠΟ ΤΣΕΡΓΙΝΗΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
Οι ρίζες της γενιάς του πάνε πολύ πίσω στα βάθη της ιστορίας. Γενάρχης των Κολοκοτρωναίων είναι ο Τριαντάφυλλος Τσεργίνης από το χωριό Ρουπάκι της επαρχίας Λεονταρίου Αρκαδίας. Ο Τσεργίνης όταν οι τούρκοι έκαψαν το Ρουπάκι το 1532,ήρθε στο Λιμποβίσι. Ο Δημογέροντας του χωριού εκτιμώντας την παληκαριά του και την εξυπνάδα του, τον έκαμε γαμπρό του και κληρονόμο όλης της περιουσίας του. Γιός του Τριαντάφυλλου Τσεργίνη ήταν ο Δημητράκης, αυτός τον καιρό που ήταν Σουλτάνος ο Σελήμ ο Β, βγήκε κλέφτης στα βουνά και πολεμώντας πιάστηκε αιχμάλωτος από τους τούρκους. Ένας Μπουλούμπασης Αρβανίτης με τα παλληκάρια του, τον αλυσόδεσε με σκοπό να τον παραδώσει στον πασά. Περνώντας όμως από το Αρκουδόρεμα στάθηκαν να ξαποστάσουν και οι Αρβανίτες το ρίξανε στο παιχνίδι. Επηδούσαν ποιος θα φθάσει μακρύτερα. Ο Δημητράκης έβαλε στοίχημα με τον Μπουλούμπαση αν καταφέρει να τους νικήσει πηδώντας αλυσοδεμένος τότε ο Αρβανίτης να τον λευτερώσει. Πράγματι ο κλέφτης πήδησε με τις αλυσίδες, τους πέρασε όλους και κέρδισε την ελευθερία του.
Ο Δημητράκης Τσεργίνης απόκτησε τρείς γιούς τον Λάμπρο, τον Δήμο και τον Χρόνη. Ένας από τους γιούς του Δήμου Τσεργίνη, που ονομάστηκε Μπότσικας λόγω του ότι ήταν μικρός και μαυριδερός, επολέμησε τους τούρκους στον Πύργο του Δάρα και παρά τον χαλασμό που έγινε, αυτός κατάφερε να σωθεί. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κολοκοτρώνη, ο γιός του Μπότσικα, ο Γιάννης ονομάστηκε Κολοκοτρώνης από έναν Αρβανίτη. Ο Αρβανίτης βλέποντας τον Γιάννη είπε «βρε τι Μπιθεκούρας είναι αυτός», δηλαδή πως ο κώλος του είναι σαν κοτρόνι και έτσι έμεινε το όνομα Κολοκοτρώνης. Ο Μπότσικας αργότερα σκοτώθηκε και ο Γιάννης κρεμάστηκε από τους τούρκους στην Ανδρούσα. Έτσι από το 1553 οι Κολοκοτρωναίοι ήταν πάντα σε πόλεμο με τους τούρκους. Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση, οι Τσεργίνηδες πήραν το όνομα Κολοκοτρώνης από τον Λάμπρο Τσεργίνη, κλέφτη και τουρκομάχο της τρίτης γενιάς, κατά την διάρκεια ενός πολεμικού περιστατικού. Όταν το 1611 ο Γάλλος δούκας του Νεβέρ Κάρολος ο Β, απόγονος του Θωμά Παλαιολόγου ξεσήκωσε τους Μανιάτες και τους Μοραίτες έναντίων των τούρκων με υποσχέσεις ότι ελευθερώσει την πατρίδα τους, ο Λάμπρος έπιασε τα άρματα με τα παλληκάρια του και έτρεξε στον αγώνα. Σε μια μάχη όμως με τους τούρκους λαβώθηκε στα πισινά και έμεινε ακίνητος στον βράχο. Τα παλληκάρια του βλέποντας τον να παραμένει ασάλευτος φώναξαν ότι έχει κολλήσει στην κοτρόνα και δεν μπορεί να κουνηθεί, τότε τους φανέρωσε το μέρος που είχε λαβωθεί και αυτοί γελώντας τον είπανε Κολοκοτρώνη, δηλαδή ο κολλημένος στην κοτρόνα. Το παρατσούκλι έμεινε στην γενιά τους και με αυτό θα τους βρίσκουμε στην ιστορία των αγώνων του έθνους.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Κολοκοτρώνης Θ., «Απομνημονεύματα-Δική», στο Άπαντα Κολοκοτρώνη, επιμ. Έ. Αλεξίου, τ. 1, εκδ. Μέρμηγκα, Αθήνα.
Μελάς Σ., Ο Γέρος του Μοριά, Ολόκληρη η ιστορία της επαναστάσεως, εκδ. Αδελφοί Βλάσση, Αθήνα.