Η ώρα του Κάρολου Παπούλια

    «Δεν σκοπεύω να προεδρεύσω της διαλύσεως
της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας», είπε ο Ουίνστων Τσώρτσιλλ, όταν η τότε
παγκόσμια υπερδύναμη κατέρρεε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

    Σήμερα, ο εξαιρετικός άνθρωπος που βρίσκεται
στον τιμητικό θώκο του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κινδυνεύει να βρεθεί
στην δυσάρεστη θέση να παρακολουθήσει ως θεατής την διάλυση του Ελληνικού
κράτους.

    Οι βολές που εξαπολύονται τον τελευταίο
καιρό εναντίον του είναι άδικες, γιατί το Ελληνικό Σύνταγμα του 1974/86
προβλέπει ουσιαστικά τελετουργικό ρόλο στον Πρόεδρο. Δεν διαθέτει κάν τις
ρυθμιστικές αρμοδιότητες του Ιταλού ή Πορτογάλου ομολόγου του. Ο Πρόεδρος
μπορεί μόνον «να ενημερώνεται, να συμβουλεύει και να προειδοποιεί». Άλλωστε δεν
εκλέγεται από τον λαό αλλά από την Βουλή, η οποία στην
κομματική-πρωθυπουργοκεντρική δημοκρατία της Μεταπολίτευσης ελέγχεται πλήρως
από τον αρχηγό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Έτσι ο Πρόεδρος είναι από
διαδικαστικής πλευράς επιλογή του πρωθυπουργού που συμπίπτει με την προεδρική
εκλογή. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, τα περιθώρια πρωτοβουλιών του είναι εντελώς
ανύπαρκτα.

    Αυτά όλα ισχύουν υπό κανονικές συνθήκες.
Σήμερα οι συνθήκες είναι έκτακτες. Και γνωστές σε όλους. Η χώρα απειλείται
ευθέως με αφανισμό. Τώρα, οι τύποι και οι διαδικασίες περνούν σε δεύτερη μοίρα.
«Η σωτηρία της Πατρίδας έστω ο πρώτος νόμος», κατά το ρωμαϊκό δίκαιο (salus patriae suprema lex esto).

    Φυσικά, κανείς δεν εισηγείται την παραβίαση
του Συντάγματος. Από την άλλη, είναι εμφανές ότι η παράταση της διακυβέρνησης (ή
μάλλον της μη διακυβέρνησης) της χώρας από τον μεταπολιτευτικό θίασο οδηγεί με
ταχύτητα το Ελληνικό κράτος στο χάος.

 Υπάρχει κάποια δυνατότητα νομότυπης μεν αλλά
ουσιαστικής παρέμβασης του Προέδρου της Δημοκρατίας; Υπάρχει, και είναι η εξής:

    Ο Πρόεδρος απευθύνει διάγγελμα στον
Ελληνικό λαό.

    Αναγνωρίζει την κρισιμότητα της κατάστασης
και την δική του συνταγματική αναρμοδιότητα να λάβει οιαδήποτε πολιτική  πρωτοβουλία.

 
Επειδή όμως συναισθάνεται την ιστορικότητα των στιγμών που διανύει η
χώρα, και την δική του πολιτική ευθύνη ως αρχηγού του κράτους, καλεί δημοσίως
τους πολιτικούς αρχηγούς να συμφωνήσουν στον σχηματισμό κυβέρνησης
εξωκοινοβουλευτικών προσωπικοτήτων με προκαθορισμένη διάρκεια ενός έτους, με
αποστολή την σωτηρία της πατρίδας και την ριζική ανασυγκρότηση του Ελληνικού
κράτους (μία προσωπικότητα που θα μπορούσε να αναλάβει αυτόν τον ρόλο είναι ο
ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης).

    Και στην συνέχεια την προκήρυξη
δημοψηφίσματος με το ερώτημα της εκπόνησης νέου συντάγματος και σε καταφατική
απόφανση του λαού την διεξαγωγή εκλογών για Συντακτική Συνέλευση.

    Τα κόμματα, θα ξεκαθαρίσει στο διάγγελμά
του ο Πρόεδρος, δεν θα έχουν απολύτως κανέναν λόγο ούτε συμμετοχή στην σύνθεση
της κυβέρνησης, το πρόγραμμά της και την πολιτική της. Θα της παραδώσουν την
εξουσία, θα ψηφίσουν στην Βουλή νομοθετική εξουσιοδότηση και στην συνέχεια θα
ασχοληθούν με την σωτηρία της ψυχής τους.

    Ο Πρόεδρος, στο τέλος του διαγγέλματός του,
θα δηλώσει ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία ομαλής μεταπολίτευσης, διότι
αλλοιώς την λύση θα δώσει ο λαός από μόνος του. Γι’ αυτό και θα αναγγείλει ότι,
σε περίπτωση που η πρότασή του δεν γίνει άμεσα αποδεκτή ,θα αποχωρήσει από την
Προεδρία, διότι δεν είναι διατεθειμένος να πσαρακολουθήσει ανήμπορος από το
προεδρικό μέγαρο την διάλυση της πατρίδας του.

    Αν η πρόταση αυτή γίνει αποδεκτή από το
καταρρέον, απαξιωμένο και χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα, τότε αυτό θα έχει
κερδίσει την ευθανασία του και η Ελλάδα θα βαδίσει στην επόμενη μέρα με ελπίδα.
Ο δε Κάρολος Παπούλιας θα είναι ο άνθρωπος που έσωσε την χώρα του.

    Αν η πρότασή του απορριφθεί, ο Πρόεδρος  θα αποχωρήσει αποθεωμένος από τον χειμαζόμενο
Ελληνικό λαό, και θα έχει κερδίσει κάτι πολυτιμότερο από κάποιους ακόμα μήνες
στην Ηρώδου Αττικού: την Υστεροφημία, αυτό που ο Καβάφης αποκάλεσε «τον έπαινο
του Δήμου και των Σοφιστών».

    Η δε παραίτησή του θα οδηγήσει στην άμεση
κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, αλλά χωρίς ευθανασία, με τις δίκαιες
συνέπειες.

Ο Μελέτης Η.
Μελετόπουλοςείναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών
Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.