28η Οκτωβρίου 2011

Σήμερα, για πρώτη
φορά, γράφω με ελπίδα. Οι συμπατριώτες μου ξύπνησαν από τον μακρύ λήθαργο
διαρρηγνύοντας τις βαριές αλυσίδες που τόσα χρόνια φιλοτεχνούσαν εις βάρος τους
τα κόμματα εξουσίας σε αγαστή συνεργασία με το μίσθαρνο δημοσιογραφικό
κατεστημένο υπό την επίνευση των ψωροελίτ που κατατρύχουν τον τόπο μας. Δίχως
να χυθεί το πολύτιμο αίμα των παιδιών μας, δίχως να μάς πνίξουν τα δακρυγόνα,
δίχως τα πεζοδρόμια να σπάσουν, οι Έλληνες ανάγκασαν όλους τους παράγοντες, που
συνθέτουν το σημερινό καθεστώς τυραννίας, να αποχωρήσουν ταπεινωμένοι από την
Μεγάλη Εορτή της Τόλμης και της Ελευθερίας.

Και την Εορτή των
Ελλήνων δεν τήν αμαύρωσαν οι άνθρωποι που σήμερα αντιστάθηκαν: ούτε ο μαθητής
που φασκέλωσε τους επισήμους, ούτε το σχολείο που ύψωσε τα μαύρα περιβραχιόνια,
ούτε η μπάντα του δήμου που έδεσε μαύρες κορδέλες στα όργανά της, ούτε το
προδομένο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος που γρονθοκόπησε τον βουλευτή του,
ούτε οι δήθεν «ελάχιστοι» «υβριστές» του Προέδρου της Δημοκρατίας, ούτε φυσικά
οι χιλιάδες διαδηλωτές που με την ελληνική σημαία στα χέρια εξοβέλισαν τους
τυχάρπαστους πολιτικούς και άλλους ανάξιους άρχοντες από τις εξέδρες των
επισήμων στην πραγματική θέση τους, σε κάποιο σκοτεινό και ξεχασμένο δωμάτιο
του σπιτιού τους!

Την Μεγάλη Εορτή μας
αμαύρωσαν οι πολιτικοί, που με θρασύτητα τόλμησαν να παρουσιαστούν στις εξέδρες
των επισήμων, ωσάν να μην συνέβη τίποτε στην Χώρα τα τελευταία χρόνια, και
περίμεναν με τα καλά τους ρούχα να επιβλέψουν των κατά τόπους παρελάσεων! Έτσι,
αφού τοποθέτησαν, όπως και άλλες φορές, εξέδρες, στάθηκαν πάλι ψηλότερα από τον
θρόνο του Λαού και κορδωμένοι περίμεναν… περίμεναν, όπως και παλιότερα, τα
παιδιά μας να στρέψουν με σεβασμό το πρόσωπό τους προς το μέρος τους και το
μέγα πλήθος να ζητωκραυγάσει την επιτυχία τους και να διαγκωνισθεί για να
χαιρετίσει τους αρχηγούς του. Όμως, το πλήθος δεν ήταν πια η μάζα που ήξεραν να
χειρίζονται στο παρελθόν… το πλήθος ήταν δίκαια οργισμένο και απογοητευμένο και
με θυμώδη οργή πλησίασε αυτήν την φορά για να εκδικηθεί, σε αυτήν, την μοναδική
ευκαιρία που είχε, αφού όλο τον χρόνο οι πολιτικοί μας κρύβονταν πίσω από
ακριβά αυτοκίνητα και οχυρωμένους τοίχους, καλοπληρωμένους μπράβους και ασπίδες
κακοπληρωμένων αστυνομικών. Τώρα ήταν η σειρά του Λαού να ακουσθεί, ήταν η δική
μας σειρά, αφού ούτε στην τηλεόραση ποτέ μάς καλούν, όπου δικαίωμα έκφρασης
έχουν μόνον οι «γνωστοί» επώνυμοι κονδυλοφόροι και οι υποτακτικοί
τηλεπαρουσιαστές του συστήματος, όλοι σύμμαχοι του νεκρού πολιτικού συστήματος,
ούτε πουθενά μετρούν την αληθινή γνώμη μας. Και ήταν ο Λαός, εκείνη την
πραγματικά όμορφη ημέρα της 28ης 
Οκτωβρίου 2011, εμείς, που τρέψαμε τους αποτυχημένους πολιτικούς σε
άτακτη και ντροπιαστική φυγή και τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης εξαναγκάσαμε σε
απρόσφορα ψεύδη, ικανά μονάχα να προσβάλουν την νοημοσύνη μας και να μάς
εξοργίσουν ακόμη περισσότερο με την προκλητική ευήθειά τους να νομίζουν ότι
μπορούν ακόμη να μάς εξαπατούν.

Και σε ποιον, δηλαδή,
όφειλε ο Λαός να επιδείξει σεβασμό από εκείνους που κάθονταν στην εξέδρα της
Θεσσαλονίκης: Μήπως σε έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας, που υπέγραψε
αντισυνταγματικούς νόμους και διατάγματα και όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκε
στενά ως υπουργός με τις πιο καταστροφικές για την Πατρίδα μας κυβερνήσεις ή
μήπως σε έναν τουρκόφιλο, μέθυσο και εν πολλοίς εγκεφαλικά καμμένο Δήμαρχο;
Μήπως σε έναν Υπουργό Αμύνης, που δεν ξέρει ούτε πώς πιάνουν ένα τυφέκιο
εφόδου, όπως σχεδόν όλοι οι ανυπότακτοι πολιτικοί μας, μήπως στους άτιμους
υψηλόβαθμους αξιωματικούς που δεν είχαν το θάρρος να παραιτηθούν μαζικά, ή
μήπως στα λοιπά αδιάφορα πολιτικά στελέχη που περιστοίχιζαν όλους τους ανωτέρω;

Οι εξουσιομανείς
πολιτικοί μας πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους ότι ο Λαός είναι κυρίαρχος,
ανεύθυνος και απαραβίαστος και ότι την πολιτική ευθύνη φέρουν αποκλειστικά
εκείνοι. Μπορεί όλοι οι Έλληνες να συμμετείχαμε στο εγκληματικό φαγοπότι της
Μεταπολίτευσης, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, άλλοτε αποφεύγοντας να
πληρώσουμε το εισιτήριο του λεωφορείου, άλλοτε βάζοντας βύσμα για μια καλύτερη
μετάθεση στην θητεία, άλλοτε φοροδιαφεύγοντας, άλλοτε κυριολεκτικά κλέβοντας,
άλλοτε απλώς ανεχόμενοι και επιτρέποντας όλα τα προηγούμενα, αλλά, στην
Δημοκρατία, δεν μπορεί να φυλακισθεί ο Λαός, φυλακίζεται μόνον ο εκάστοτε
υπεύθυνος πολιτικός, αξιωματούχος, τοπικός άρχοντας κοκ. Ευτυχώς, το πολίτευμά
μας «κέκληται δημοκρατία», και οι αμόρφωτοι πολιτικοί μας θα πρέπει να
συμβιβαστούν με την ιδέα ότι δεν είναι ο Λαός που δεν μάς κάνει, αλλά αυτοί,
που είναι ανεπαρκείς και επικίνδυνοι για τον Λαό και πρέπει να αντικατασταθούν.
Αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν για την εξυπηρέτηση των ταπεινών τους συμφερόντων όλα
τα ελαττώματα του Λαού μας για να τόν σύρουν στις λάσπες της παγκόσμιας
Ιστορίας.

Οι πολιτικοί της
Μεταπολίτευσης έχουν διαπράξει εγκλήματα σε βαθμό κακουργήματος και
αποδεδειγμένα, πέραν πάσης αμφιβολίας, μερικά μάλιστα και ομολογημένα! Προς το
παρόν κατορθώνουν να διαφεύγουν της φυλακίσεως στηριζόμενοι στο «δίκαιο της
ατιμωρησίας» που έχουν περίτεχνα θεσπίσει όλα αυτά τα χρόνια, ήτοι έναν
συνδυασμό από νομοθετήματα που ερείδονται στο πάγιο παραθυράκι της παραγραφής
για να μπορούν να διαφεύγουν, ακόμη και όταν ομολογούν τις εγκληματικές τους
πράξεις. Το σημερινό καθεστώς μάλιστα δεν είχε την στοιχειώδη πολιτική ευφυΐα
να τιμωρήσει παραδειγματικά, έστω για άλλοθι, κάποιον από την συντροφία της
δυσώδους αυτής Συνωμοσίας των Μετρίων και της κληρονομικής
ολιγαρχίας της νομενκλατούρας που μάς εξουσιάζει βάναυσα τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι, δεν έχει
περάσει ούτε ένας, παρακαλώ, τις πύλες του Κορυδαλλού, καίτοι έχουν παρελάσει
εκατοντάδες πολιτικά και μη πρόσωπα ενώπιον της Δικαιοσύνης για δεκάδες
σκάνδαλα ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ!

Όταν, όμως, η
Δικαιοσύνη αποτυγχάνει, αναλαμβάνει ο Λαός να αποδώσει Δικαιοσύνη στον δρόμο,
που έχει την δική του ιστορία, αφού είναι το μόνον μέρος που δεν μπορούν να
εξαγοράσουν και να ελέγξουν. Όταν, λοιπόν, ο ανελλήνιστος πρωθυπουργός των
ξένων πρεσβειών προσβάλλει τον ελληνικό Λαό μιλώντας για «μειοψηφίες», «ελάχιστους»
και «αυταρχισμό», όταν ο διακοσμητικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπερασπίζεται
με την έμπρακτη ανοχή του το σάπιο κατεστημένο και, αντί να απευθυνθεί στον Λαό
με θάρρος γνήσιου ηγέτη, φεύγει εκνευρισμένος σαν τον κλέφτη, όπως θα έκανε
κάθε ανυπόληπτος βασιλιάς του παλιού κακού καιρού που δεν τού βγήκε η φιέστα,
όταν διάφοροι υπουργοί και υφυπουργοί μιλούν για δήθεν «ακραίους», «φασιστές»,
«ακροαριστερούς», «παραστρατιωτικούς», όλοι αυτοί αποδεικνύουν αφ’ ενός ότι
έχουν απολέσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαϊκό αίσθημα, όπως κάθε
ανυπόφορο καθεστώς λίγο πριν την πτώση του, και αφ’ ετέρου ότι δεν ξέρουν ποια
είναι η θέση τους σε μια Δημοκρατία. Γιατί κάποιος πρέπει να τούς εξηγήσει ότι
«υπουργός» σημαίνει «υπηρέτης» και «πρωθυπουργός» σημαίνει «πρώτος υπηρέτης»
του Έθνους. Και κάποιος πρέπει επίσης να θυμίσει στον Λαό ότι πρέπει να πάψει
να τούς ντρέπεται και να συνωστίζεται για να τούς χαιρετίζει στις δημόσιες
εκδηλώσεις, λες και είναι κάτι σπουδαίο, γιατί στην πραγματικότητα εκείνοι είναι
που θα πρέπει να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι τους απέναντι στον Κύριό τους, που
είναι ο Ελληνικός Λαός. Η πολιτική ηγεσία έχει το δικαίωμα της υπερηφάνειας
μονάχα στο εξωτερικό, όταν εκπροσωπεί τον Ελληνικό Λαό, ενώ ενώπιον Ελλήνων
πρέπει να συμπεριφέρεται ως υπηρετικό προσωπικό και όχι να κορδώνεται για να
αποθεωθεί, πόσω μάλλον να συμπεριφέρεται αλαζονικά, όταν μάλιστα κυριολεκτικά
τα έχει θαλασσώσει με ανυπολόγιστες συνέπειες για εκατομμύρια ανθρώπους.

Το καθεστώς παραμένει
αμετανόητο, λοιπόν, και εγκλωβισμένο στις βολικές προδιαγραφές του παρελθόντος.
Τα δε στελέχη του, μένοντας στο απυρόβλητο επί μακρόν, έχουν χάσει κάθε φόβο
Θεού και Λαού με αποτέλεσμα να γαντζώνονται στις θέσεις τους, όσο δυνατά και αν
φυσάει ο άνεμος της αλλαγής. Μόνη λύση μένει η δυναμική επέμβαση του Λαού,
προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι το καθεστώς αυτό δεν θα επιβιώσει της κρίσης,
ει δ’ άλλως η τρομερή αυτή κρίση δεν θα ανοίξει ποτέ τον δρόμο προς την πρόοδο.
Οι αγωνιστές του ΄40 μάς διδάσκουν αυτό ακριβώς και, αν ζούσαν σήμερα, θα
χαστούκιζαν με δύναμη τους πολιτικούς που είχαν το θράσος σήμερα να μιλήσουν
εναντίον μας εξ ονόματός τους.