Οργή και μούτζα που σας έλαχε !

Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου καθηγητή

Ολοφύρεται και αλυχτά ο δωσιλογικός εσμός του Μνημονίου για το φετινό «βέβηλο» εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου! Για την «προσβολή» του Προέδρου της Δημοκρατίας, των συμβόλων του έθνους, της μνήμης των αγωνιστών, της εθνικής ομοψυχίας. Για τις παρελάσεις που «ματαιώθηκαν», για τους «επισήμους» που εκδιώχθηκαν, για τους κυρίους ανδρείκελα και τις ερίτιμες κυρίες που τους διαλύσαμε τη φιέστα, μέρα τέτοια, ιερή και ηλιόλουστη! Ανέμεναν αντιδράσεις, αλλά όχι τέτοιας πρωτόγνωρης έκτασης και έντασης. Κατανοητή η έκπληξή τους, αλλιώς μας είχαν μάθει… Η κρίση «θα μας αλλάξει» μας έλεγαν καιρό τώρα, υπαινικτικά, σχεδόν απειλητικά. Όντως, ξεχάστε ό,τι ξέρατε!

Φοβήθηκαν, έχασαν τον έλεγχο, τρομοκρατήθηκαν. Στα μάτια, τα λόγια και τις χειρονομίες τους διέκρινες τον πανικό, τον αληθινό εαυτό τους. Δίχως προσχήματα, ρητορικούς ελιγμούς και ευγένεια που θα επέβαλε η θεσμική τους ιδιότητα, η αγωγή από «καλό» σπίτι. Έτσι εξηγείται η έκρηξη θυμού που ακολούθησε, οι οργίλες αντιδράσεις, η αργυρώνητη κατασυκοφάντηση των δημοσιολογούντων, η κομματική ομοβροντία καταγγελτικών ανακοινώσεων για την πάνδημη ανταρσία, το αυθόρμητο ξέσπασμα του λαού μας σε όλη τη χώρα!

Αίφνης, μετά το πρώτο σοκ, τις αμήχανες αντιδράσεις και τα επιπόλαια σχόλια, ο κυρίαρχος αστισμός συνήλθε. Παρέκαμψε προσώρας τις επιμέρους διαφορές που τον διατρέχουν. Ξεχείλισε η ευαισθησία του για τους θεσμούς, το έθνος, τη μέρα… Σε ελάχιστο χρόνο, όλο το φάσμα των εγχώριων ελίτ συνασπίστηκε, ανασυγκροτήθηκε σε ενιαίο μέτωπο. Επέβαλε την αναγκαία «εθνική ομοφωνία», τον «εθνικό κανόνα» που θα μετρούσε στο εξής τη φιλοπατρία και τη δημοκρατικότητά μας…

Πρώτος τη τάξει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας• στην αναιδή και προκλητική εξύβριση μιας δράκας πολιτών επέδειξε ασυγχώρητη για το κύρος του θεσμού και την προσωπικότητά του παρόρμηση. Σεβαστέ μας Πρόεδρε, ο ελληνικός λαός τιμά το αντιστασιακό σας παρελθόν, αυτό της ηλικίας των… «δεκαπέντε» σας χρόνων. Δεν αποτελεί όμως αυτό τεκμήριο και άλλοθι τελεσίδικης ιστορικής καταξίωσης. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα! Και σε κάθε περίπτωση, ο λαός μας ξέρετε, δυσκολεύεται να ξεχάσει την πλούσια πολυετή κομματική σας προϋπηρεσία. Ούτε βεβαίως προτίθεται να αμνηστεύσει τη σιωπή και τις υπογραφές σας των τελευταίων δύο χρόνων. Το «δάκρυ» σας, για το οποίο τόσα υπερφίαλα και τηλεδραματικά ειπώθηκαν (αλλά ποτέ δεν είδαμε), θα μας συγκλόνιζε σπαρακτικά, αν έτρεχε για την εξαθλίωση του λαού, για το ξεπούλημα της πατρίδας. Όχι μόνο για την προσβολή της προσώπου σας…

Ο κατ’ ευφημισμόν πρωθυπουργός της χώρας – προτεκτοράτου εξέφρασε τη λύπη του για τα γεγονότα. Δεν μας συγκίνησε καθόλου. Επεσήμανε τον «κίνδυνο υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών». Δεν μας έπεισε, αλλά δε φαίνεται να τον ενδιαφέρει. Το κουρελιασμένο Σύνταγμα, η κραυγαλέα αναντιστοιχία κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης και λαϊκού αισθήματος, το αβυσσαλέο έλλειμμα πολιτικής νομιμοποίησης, … ασήμαντες λεπτομέρειες γι’ αυτόν που, αν δεν ολοκληρώσει το σχέδιο «σωτηρίας» της πατρίδας, δεν πρόκειται να την εγκαταλείψει. Δεν θα προλάβει!

Σε πλήρη στοίχιση και ο εν αναμονή πρωθυπουργός, η εναλλακτική εφεδρεία του ίδιου φαύλου συστήματος, η ασυμβίβαστη «πατριωτική» εκδοχή εναλλαγής και διαιώνισης του κατεστημένου της εξουσίας. Θορυβήθηκε από τις «ολέθριες αντιδράσεις» του κόσμου παραγνωρίζοντας το αυτονόητο: οι «ολέθριες πολιτικές» ολέθρια ανατρέπονται! Η αντιμνημονιακή ρητορεία εξαντλήθηκε άδοξα και μαζί της και οι ψευδαισθήσεις. Ποιος τον πιστεύει;

Ελεεινότερη από κάθε άποψη η μοίρα και η τακτική των υπολοίπων «μικρών», των παραπληρωμάτων της εξουσίας και της συναλλαγής. Δεξιά και αριστερά υποζύγια, δεξαμενές κοινωνικής απογοήτευσης που αρδεύουν μικρομεγαλισμούς φιλόδοξων ατόμων. Εκλιπαρούν οι αξιοθρήνητοι για συνδιαχείριση. Χαμαιλεοντισμός, διγλωσσία και μισόλογα. Οικτρά καταγέλαστοι!

Πρωτοπόρος ο δεξιοτέχνης του πολιτικού αριβισμού και τα πνευματικά έκγονα του δωσιλογισμού και της συνθηκολόγησης (που ψήφισαν αναφανδόν το Μνημόνιο) έσπευσαν αμέσως να δηλώσουν την αγανάκτησή τους για τα «έκτροπα», την υπακοή και τη νομιμοφροσύνη τους. Αδικαιολογήτως απόντες(!) από τις φετινές παρελάσεις οι ατζέντηδες του «ελλαδεμπορίου», κινδυνολογούν και απειλούν. Στις χιλιάδες χιλιάδων Έλληνες που σήκωσαν ανάστημα, βλέπουν «αριστεριστές», «αντιεξουσιαστές», και «πρόβες τζενεράλε για τα χειρότερα». Τα φοβούνται πολύ και όχι άδικα…

Η άλλη, η επίσημη αγαπημένη των εκδοτικών συγκροτημάτων και αδημονούσα ιέρεια της Συμμαχίας των «προθύμων», διάλεξε τη … μέρα να μας διδάξει αξιοπρέπεια παραφράζοντας τον ποιητή. Ευτελίζοντας την τιμή της χώρας και των κατοίκων της. Αποτιμώντας την αξία τους σε συνθήκες επιβαλλόμενου ξεπουλήματος, σκανδαλώδους εκποίησης των πάντων σε τιμή ευκαιρίας. Δεν γνωρίζει άλλον τρόπο…

Αποκαλυπτική μέσα στην υποκρισία της, τέλος, η δημοκρατική Αριστερά της κομψότητας και των καλών τρόπων. Εγγράμματη και διαφωτισμένη, μετριοπαθής και καλλιεργημένη, χρόνια τώρα καλλιεργούσε τον πιο ύπουλο εθνομηδενισμό. Λοιδορούσε εργολαβικά καθετί που θύμιζε πατρίδα, λαϊκή ταυτότητα, παράδοση, ιδιοπροσωπία ελληνική. Ευρωπαΐζουσα αδιακρίτως, πολυπολιτισμικά χαρούμενη και αντιμιλιταριστική από άποψη, φέτος… ενοχλήθηκε από την παρεμπόδιση των παρελάσεων (sic) οι οποίες μέχρι χθες της προκαλούσαν αφόρητη απέχθεια. Από τότε που τους θυμάμαι απαιτούσαν μανιωδώς την κατάργησή τους. Όσο για το έπος του ’40, είναι χαρακτηριστικό ότι τους έθελγε κυρίως το «αντιπολεμικό»(!) μήνυμα της θυσίας των αγωνιστών μας, στις παγωμένες ακρώρειες της Πίνδου. Αν, πάντως, με τόση άνεση παρακάμπτεις τις αρχές σου για μερικά πειστήρια θεσμικής επιβεβαίωσης, τότε καλύτερα να περάσεις απευθείας απέναντι, με τους άλλους…

Το ανάλογο ισχύει και για τους περιώνυμους δημάρχους της «μεγάλης ανατροπής»: αυτόν της Αθήνας, που επισείει την απειλή απόλυσης στα μέλη της μπάντας του Δήμου επειδή φόρεσαν μαύρα περιβραχιόνια. Και τον άλλον, της Θεσσαλονίκης, του οποίου ο αδάπανος αντικομορφισμός εκφυλίζεται παταγωδώς. «Η δικτατορία της μειοψηφίας αμαύρωσε την ημέρα» αποφάνθηκε συγκλονισμένος.

Απέναντι σ’ όλους αυτούς, ο λαός μας τόλμησε! Αψήφησε τυπολατρικά πρωτόκολλα, εθιμοτυπικούς καθωσπρεπισμούς και ηλίθιες ενστάσεις. Νίκησε κατά κράτος τη μοιρολατρία και το φόβο που σκορπάτε σε τόνους κάθε βράδυ αχρεία παπαγαλάκια! Οι «φασίζουσες μειοψηφίες» που στιγματίζατε όλη τη μέρα με το αζημίωτο, ήταν οι χιλιάδες των χιλιάδων Έλληνες και Ελληνίδες που ξεχύθηκαν αυθόρμητα σε δρόμους και πλατείες της υπόδουλης πατρίδας για να γιορτάσουν την επέτειο του «ΟΧΙ» με τον τρόπο που του άξιζε.

«Αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της γιορτής», σας βροντοφώναζε από νωρίς το αειθαλές σύμβολο Αντίστασης, ο Μανώλης Γλέζος. Εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική χειραφέτηση αδιαχώριστα συναρθρωμένες, στο ύψος των περιστάσεων. Εσείς όμως κλαυθμυρίζατε υποκριτικά, μεμψιμοιρούσατε για την «κηλίδωση» του θεσμού των παρελάσεων που μόνο ηδονοβλεπτικά σας απασχολούσαν μέχρι πρότινος… Έτσι, οι εκφυλισμένες παρελάσεις ξαναγεννήθηκαν από τον ίδιο το λαό, κατά τρόπο υποδειγματικό, με συμμετοχή μαζική, πάθος και παλμό. Ενθουσιασμό πρωτόφαντο. Παραλήρημα χαράς και ανακούφισης δίχως προηγούμενο. Αυτό που ποτέ δεν περιμένατε να γίνει, έγινε! Νιώθετε την ανάσα μας;

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία οριακές. Στιγμές απολύτως τραγικές. Σαν αυτές που ζούμε, κρίσιμες. Τότε, τα υποκείμενα της ιστορίας, οι λαοί, καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στον εξανδραποδισμό και την ελευθερία τους. Η διακινδύνευση ακραία, τα διλήμματα αμείλικτα. Η διαιρετική τομή αναπόδραστα διχαστική. Δίχως αστερίσκους, υστερόγραφα, και επιφυλάξεις. Πολύ μεταγενέστερα η ιστορία και οι επιγενόμενοι θα αποφανθούν για την αλήθεια των επιλογών, για την αξία των έργων. Έτσι γινόταν πάντοτε.

Ένας μαθητής στη Λάρισα αποφάσισε ήδη, χωρίς ενδοιασμούς. Στο φως της μέρας, δίχως κουκούλα, μπροστά στους «επισήμους». Με μια μούτζα τολμηρή και μεγαλειώδη, στη διάρκεια της παρέλασης, μας έδειξε κάτι αλλά δεν μας εξήγησε το γιατί… Μας άφησε μάλλον, να το καταλάβουμε, κατά το μέτρο των δυνατοτήτων και των αντοχών μας. Αγόρι μου σε ζηλεύω! Κάθε φορά που μιλώ στην τάξη για χούντα, κατοχή κι αντίσταση φοβάμαι την απόλυση…

Την ίδια ώρα, η Υπουργός Παιδείας, αθεράπευτα εγκλωβισμένη σε μια αψεγάδιαστη και φίλαυτη κομψότητα, με γυρισμένα τα νώτα της στο καντήλι του Άγνωστου Στρατιώτη, τραγικά μόνη πάνω σε μια εξέδρα και περιστοιχισμένη από διμοιρίες των ΜΑΤ, «τιμούσε» με τον τρόπο της την Αντίσταση. Αρνούνταν πεισματικά την πραγματικότητα που ξεδιπλώνονταν μπροστά της. Τα δεκαπεντάχρονα παιδιά μας που της γύριζαν την πλάτη… Αντιλαμβάνονταν τα πάντα… Έκανε την επιλογή της!

Και ’μείς τη δική μας.

Πάτρα, 29 Οκτωβρίου 2011

Υ.γ. Βίντεο διαμαντάκι ανυπότακτου φρονήματος, αυτό που φοβούνται… http://www.youtube.com/watch?v=yIa4PQvfmaU