Οι Σειρήνες της Χρυσής Αυγής

Ανδρέας Σταλίδης, Ραφαήλ Καλυβιώτης

Μετά από πρόσφατες αναρτήσεις στο Αντίβαρο σχετικά με τη Χρυσή Αυγή, έλαβα πλειάδα επικριτικών σχολίων και ερωτήσεων με email, μέσω facebook, στο βίντεο του youtube, στα σχόλια των αναρτήσεων, σε ηλεκτρονικές λίστες κοκ. Δε με ξάφνιασε, διότι η επιρροή της εμφανίζεται να είναι μεγάλη σε όλες τις δημόσιες δημοσκοπήσεις, αλλά και στη σχετική έρευνα του Αντίβαρου, όπου βεβαιώνεται η πιθανότητα εισόδου της στη Βουλή. Ορισμένες όμως εξηγήσεις είναι απαραίτητες.

Οι Σειρήνες της Χρυσής Αυγής αποτελούν τη Δαμόκλειο Σπάθη των εκλογών. Είναι αμφίβολο αν μπορεί να θεωρηθεί πατριωτικό κόμμα. Πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί όταν βρίθουν στα φυλλάδιά της μέχρι και σήμερα νεοναζιστικά σύμβολα όπως ο αγκυλωτός σταυρός; Όταν πλέκονται εγκώμια για τον Αδόλφο Χίτλερ και δραματικοί θρήνοι για το «μοιραίο 1945», όταν υμνείται ο Τσολάκογλου, όταν τραγουδιέται «η δόξα των SS», όταν παρομοιάζεται ο Χίτλερ με τον Λεωνίδα, όταν επιμελώς ποτέ δεν φρόντισε να τιμήσει τους Έλληνες νεκρούς στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, αλλά και όλους τους 500-800 χιλιάδες νεκρούς της Ναζιστικής κατοχής από την πείνα, επειδή …οι θύτες ήταν ιδεολογικοί της πρόγονοι, τους οποίους σήμερα θαυμάζει και εκθειάζει. Πώς μπορεί να θεωρηθεί πατριωτικό ένα κόμμα, όταν αθωώνει τον ξένο κατακτητή του 1941-44 λόγω κοινής ιδεολογίας;

Υπάρχει βέβαια και ο λαϊκισμός περί Μνημονίου. Ο ίδιος ο κ. Μιχαλολιάκος υποστήριξε δημόσια (δείτε το βίντεο) ότι διέκοψε σχέσεις με το έως τότε Γερμανικό αδελφό (ιδεολογικά) κόμμα NDP, όταν αυτό διαφώνησε με το Μνημόνιο προς την Ελλάδα. Στο βίντεο αυτό μάλιστα χαρακτηρίζει το πρώτο μνημόνιο ως «ενίσχυση της Ελλάδας». Καταψήφισαν την «ενίσχυση» της Ελλάδας, και διέκοψε σχέσεις μαζί τους. Συνεπώς το πρώτο Μνημόνιο ήταν ενίσχυση της Ελλάδας, είναι θετική εξέλιξη. Δεν είναι «όχημα κατοχής». Βολεύει λοιπόν να υπάρχει η βοήθεια του Μνημονίου προς την Ελλάδα, βολεύει να το ψηφίζουν τα αδελφά κόμματα της Γερμανίας, ώστε μετά εν Ελλάδι να το καταγγέλουμε. Από τον ίδιο λαϊκισμό πάσχουν κι άλλοι πολιτικοί φορείς (η Δημ. Αριστερά με το Die Linke), δεν είναι πρωτοφανές δηλαδή. Όμως οι εν δυνάμει ψηφοφόροι τους πρέπει να το γνωρίζουν.

Επίσης, είναι γνωστό ότι οι ακραίες αντιδράσεις υποσκάπτουν αυτά τα οποία υποτίθεται ότι διεκδικεί κανείς. Όταν στις 25 Μαρτίου 2007 τα επιχειρήματα ενός αρραγούς μετώπου με αίτημα την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού έπειθαν το σύνολο του πολιτικού φάσματος και εκείνες τις ημέρες μάλιστα η Ακαδημία Αθηνών έπαιρνε τη σκυτάλη της χιονοστιβάδας των αντιδράσεων, αφέτης και οργανωτής των οποίων ήταν το Αντίβαρο, όταν αυτό το αρραγές μέτωπο χτίστηκε οριζόντια από όλο το πολιτικό φάσμα πάνω στον θεμέλιο λίθο της πρωτοβουλίας του Αντίβαρου ακριβώς λόγω της ανεξαρτησίας και εύστοχης επιχειρηματολογίας στην καρδιά του ζητήματος, ερχόταν η Χρυσή Αυγή να κάψει βιβλία στις παρελάσεις της εθνικής επαιτείου, υπονομεύοντας και περιθωριοποιώντας τις αντιδράσεις για το βιβλίο· χαρίζοντας στους εθνομηδενιστές αφορμή και πολεμοφόδια για απαξίωση όλης της πρωτοβουλίας. Ευτυχώς η υπονόμευση δεν είχε διάρκεια και η πρώτη θριαμβευτική νίκη κατά του εθνομηδενισμού επετεύχθη λίγους μήνες αργότερα. Τέτοια παραδείγματα όμως ίσως έρθουν και στο μέλλον. Η Χρυσή Αυγή κάνει ζημία και στα θέματα τα οποία δήθεν υπεραμύνεται, λειτουργώντας αυτοκαταστροφικά και ως όχημα ψυχολογικής εκτόνωσης.

Συνεπώς έχει πράγματι σημασία η ανάδειξη της νεοναζιστικής ιδεολογικής χροιάς της ΧΑ. Όσο για το λαθρομεταναστευτικό, είναι διπλά θλιβερό ότι η παταγώδης αποτυχία του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς ένα υπαρκτό, πρακτικό και κρίσιμο πρόβλημα επιβίωσης, οδηγεί ένα ευαισθητοποιημένο τμήμα της κοινωνίας στο να στηρίζει έναν σχηματισμό ο οποίος προωθεί λύσεις «συμμοριών» και βίας. Είναι πράγματι, αδήριτη η ανάγκη να εισέλθει το λαθρομεταναστευτικό στην καθημερινή πολιτική ατζέντα και να βρεθούν άμεσα λύσεις. Λύσεις και θεραπείες μόνιμες. Όχι προεκλογικά πυροτεχνήματα και παυσίπονα. Δεν είναι απαραίτητο όμως αυτήν την ατζέντα να την εκφράζουν δημοσίως οι ιδεολογικοί απόγονοι του Χίτλερ.

  Διότι το να εισέλθει ένα τέτοιο κόμμα στην Βουλή, με υπόβαθρο μη γνωστό εν αρχή σε πολλούς από τους ψηφοφόρους, δημιουργεί ένα ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ, ξεπερνά κάποιο φράγμα αντίστασης απέναντι στον Νόμο υποκαθιστώντας την Ισχύ του Νόμου με την Ισχύ της ωμής Βίας με απατηλή προσδοκία να αναδιοργανωθεί από το μηδέν η κοινωνία. Όταν συντελείται το ένα βήμα προς τα άκρα, το επόμενο είναι εξίσου εύκολο, ιδίως την στιγμή που το παρόν αστικό σύστημα αδυνατεί να προσφέρει το κατάλληλο ανάχωμα σε φλογερά ζητήματα όπως το μεταναστευτικό.Την στιγμή λοιπόν που καταρρέει αυτό το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα, γκρεμίζεται μαζί του και το κομματικό. Τα κόμματα, εκφραστές κοινωνικών αιτημάτων, αδυνατούν πλέον να εκφράσουν τα ταξικά συμφέροντα, αλλά γενικά μάλλον τα οποιαδήποτε συμφέροντα. Επιπρόσθετα, έχουν χάσει και σε δύο ομάδες του πληθυσμού, αριθμητικά σημαντικότατες, τα ερείσματά τους. Την νέα γενιά και τις ανοργάνωτες μάζες. Οι πλειοψηφίες αυτές που έως τώρα μισοκοιμούνταν κάτω από την αιγίδα των κομμάτων, είναι πιο ορατός από ποτέ ο κίνδυνος να μεταμορφωθούν σε μία μοναδικά μεγάλη άμορφη μάζα έξαλλων ατόμων που να απαξιώνουν όλους τους φορείς.

Η μετατροπή όμως του λαού σε όχλο δεν είναι ούτε πρωτόγνωρη ούτε χωρίς ιστορικές αναλογίες.Η Ιστορία διδάσκει ότι στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης όταν ανέβαινε η δυναμική του NSDAP, λίγοι από τους Γερμανούς έδωσαν εξαρχής την πρέπουσα σημασία (όπως καλή η ώρα τώρα με την ΧΑ). Άρχισαν όμως να δίνουν την πρέπουσα σημασία όταν επιδόθηκε σε ακραία βίαιες πράξεις. Το «περίεργο» όμως ήταν ότι αυτές οι βίαιες πράξεις, τους έφεραν πιο κοντά στο Κόμμα, διότι ήταν η ενόραση των πράξεων που ήθελαν και οι ίδιοι να επιδοθούν έναντι στον καταρρέοντα τρόπο ζωής της αστικής τάξεως.

Δεν είναι καθόλου απίθανο από την άλλα, εάν το παγκόσμιο σύστημα συνεχίσει να καταγράφει αυτήν την δειλή «απο – παγκοσμιοποιητική» ροπή, πολλοί από τους διανοουμένους, δημοσιογράφους, γνωμηγήτορεςκ.α. , που βρέθηκαν εκτός συστήματος να υπερθεματίσουν και να καθοδηγήσουν εμμέσως την κοινωνία στη σφαίρα των ακραίων πολιτικών σχηματισμών, ένεκα του γεγονότος ότι θα δουν με ικανοποίηση ένα σύστημα που μίσησαν να συνθλίβεται. Στο τέλος δε της δημοκρατίας της Βαϊμάρηςτο κοινωνιολογικό φαινόμενο αυτό απεκλήθη ως η «Συμμαχία του Όχλου με την Ελίτ».

Είναι αδιανόητο λοιπόν να μην καταγραφεί ευθύς εξαρχής η ανοδική πορεία κομμάτων που διόλου πρεσβεύουν την εθνικιστική Ιδεολογία, αλλά την οργάνωση της κοινωνίας με ολοκληρωτικό τρόπο για να μεταλλάξουν την «υπόσταση του ανθρώπου». Τα σπέρματα της ολοκληρωτικής Ιδεολογίας επ’ ουδενί δεν πρέπει να υποτιμηθούν σε μία μάζα ενός εκατομμυρίου που παραπαίει μέσα στο αισχρό αίσθημα της ανεργίας. Άλλωστε είναι γνωστό ότι τα τύμπανα του πολέμου αρχίζουν να χτυπάνε όταν η μεσαία τάξη καταρρέει. Έτυχε στην Ελλάδα να αποτελέσει το κοινωνικό εργαστήριο του μέλλοντος της Δύσης…