του Μελέτη Μελετόπουλου*
Μπροστά στην κάλπη της 6ης Μαΐου, οι ψηφοφόροι θα αντιμετωπίσουν ένα
τεχνητό δίλημμα: το δίλημμα μεταξύ «φιλομνημονιακών» και «αντιμνημονιακών»
πολιτικών δυνάμεων. Αυτό το δίλημμα το έχει κατασκευάσει το καταρρέον πολιτικό
σύστημα της Μεταπολίτευσης, για να επανασυσπειρώσει το αγανακτισμένο εκλογικό
σώμα.
Το δίλημμα όμως αυτό είναι πλαστό. Διότι τόσο οι πολιτικές δυνάμεις που
στηρίζουν το μνημόνιο (ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου, Νέα Δημοκρατία του Α. Σαμαρά,
Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη, Δράση του Στ. Μάνου, Δημοκρατική Συμμαχία
της Ντ. Μπακογιάννη) όσο και οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις (Ανεξάρτητοι
Έλληνες του Π. Καμένου, Σύριζα, Κομμουνιστικό κόμμα) ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ, δηλαδή τα άλλοτε κόμματα εξουσίας της τελευταίας τριακονταπενταετίας
και τα συμπληρώματά τους. Εμφορούνται ΟΛΑ από την ίδια παλαιοκομματική λογική, που οδήγησε την χώρα στην παρακμή και
στην αποσύνθεση.
Κυρίως, όμως, τόσο οι
«φιλομνημονιακές» όσο και οι «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις είναι
εξίσου βέβαιο ότι θα οδηγήσουν, είτε επικρατήσουν οι μεν είτε επικρατήσουν οι
δε, την χώρα στην βίαιη χρεωκοπία.
Τα μεν υποτιθέμενα κόμματα του μνημονίου, που στήριξαν και συμμετείχαν
στην κυβέρνηση Παπαδήμου, παραβίασαν ασυστόλως τον βασικό άξονά του, δηλαδή την
δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών και την ριζική ανασυγκρότηση του
κράτους, διότι αυτή έθιγε τα πελατειακά τους δίκτυα και τα κομματικά τους
συμφέροντα. Προτίμησαν να εξαπολύσουν την αγριότερη φορολογική επιδρομή της
νεώτερης ελληνικής ιστορίας, καταστρέφοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας και
οδηγώντας την κοινωνία σε τραγική εκπτώχευση, προκειμένου να αφήσουν άθικτο το
σοβιετικών προδιαγραφών πελατειακό τους κράτος, με τις εκατοντάδες
ελλειμματικές ΔΕΚΟ, τις χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς-πρυτανεία χρυσοκάνθαρων
συνδικαλιστών και κομματικών ευνοουμένων, προκειμένου να διατηρήσουν τα
ολιγαρχικά τους προνόμια, τους πακτωλούς χρηματοδότησης των κομμάτων, την
αναξιόπιστη και διεφθαρμένη αντιαναπτυξιακή γραφειοκρατία, τα διαπλεκόμενα
συμφέροντά τους. Δεν έχουν να προτείνουν άλλη λύση από ακόμα ένα νέο μνημόνιο
και αναπόφευκτα άλλο ένα πακέτο «μέτρων», που θα οδηγήσει μαζικά τους πολίτες
αυτής της δύσμοιρης χώρας σε αναζήτηση τροφής στους κάδους απορριμμάτων ή σε
πανικόβλητη φυγή στο εξωτερικό. Τα δε
ψηφοδέλτια που κατήρτισαν, και που συμπεριλαμβάνουν όλα τα κραυγαλέα
εκτεθειμένα πρόσωπα του παρελθόντος, αποτελούν τρανή απόδειξη της αναπαραγωγής
της παλαιοκομματικής, οικογενειοκρατικής, τριτοκοσμικής δομής τους. Αυτής
ακριβώς που εγγυάται την αδυναμία τους να εκσυγχρονίσουν και να ανασυγκροτήσουν
την χώρα ώστε αυτή να παύσει να παράγει ελλείμματα και να εισέλθει στην τροχιά
της ανάπτυξης. Τα δε μικρότερα φιλομνημονιακά κόμματα και γκρουπούσκουλα
διοικούνται από παλαιοκομματικούς πρώην υπουργούς αποτυχημένων κυβερνήσεων του
πρόσφατου παρελθόντος, που συμμετείχαν με προσωπική τους ευθύνη στο όργιο που
οδήγησε την Ελλάδα στην χρεωκοπία κατά τις παρελθούσες δεκαετίες και τώρα
εμφανίζονται ως η ….λύση του προβλήματος. Εάν επομένως σχηματισθεί κυβέρνηση
συνεργασίας των δήθεν φιλομνημονιακών κομμάτων, θα έχει ως κύριο μέλημα την
διαφύλαξη των δομών της διαπλοκής, των ολιγαρχικών προνομίων και του
πελατειακού συστήματος, δηλαδή των δομών ενός διεφθαρμένου, μη παραγωγικού και
άρα μη βιώσιμου κράτους, με νομοτελειακή κατάληξη την χρεωκοπία.
Τα αντιμνημονιακά κόμματα, από την άλλη, υποστηρίζουν την δονκιχωτική
έννοια της «αναδιαπραγμάτευσης», μη συνειδητοποιώντας ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑ
ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ. Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΔΕΝ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝ ΔΕΚΤΟΣ ΩΣ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ. Απλώς θα
υπάρξει άμεση διακοπή της χρηματοδότησης και χρεωκοπία. Οι δε εξαγγελίες περί
μονομερούς καταγγελίας του χρέους και στάσης πληρωμών θα αποκλείσουν διά παντός
την Ελλάδα από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και από οποιαδήποτε
οικονομική και διπλωματική στήριξη από τους συμμάχους της. Διότι τα
αντιμνημονιακά κόμματα επαγγέλλονται μεν την απαλλαγή μας από το εθνικό χρέος,
δεν μας εξηγούν όμως πώς θα χρηματοδοτηθεί ο τεράστιος κρατικός τομέας, το ένα
εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων και τα τεράστια ελλείμματα των ΔΕΚΟ, τον
οποίον το πρόγραμμά τους αφήνει απολύτως ανέπαφο.
Επομένως τόσο σε περίπτωση νίκης των φιλομνημονιακών κομμάτων όσο και
στην αντίθετη περίπτωση η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην κατάρρευση, διότι όλες αυτές
οι πολιτικές δυνάμεις, είτε δηλώνουν σήμερα υποστηρικτές είτε πολέμιοι του
μνημονίου, προέρχονται από και ανήκουν
στο ίδιο παλαιοκομματικό, τριτοκοσμικό πολιτικό σύστημα, το οποίο υπηρέτησαν ως
κεντρικά του στελέχη. Διότι και οι δύο πλευρές, και η φιλομνημονιακή και η
αντιμνημονιακή, που μέχρι μόλις πρόσφατα υπηρετούσαν τον ίδιο κύριο, αδυνατούν
έστω και να συλλάβουν ρεαλιστικούς τρόπους ώστε η ελληνική κοινωνία και
οικονομία να οδηγηθούν σε αλλαγή πλεύσης.
Η πραγματική και η μόνη λύση για την ελληνική τραγωδία βρίσκεται στην
απόρριψη του ψευδοδιλήμματος μνημόνιο ή απόρριψη του μνημονίου, και στην
διατύπωση του πραγματικού διλήμματος ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ Ή ΝΕΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
ΔΥΝΑΜΕΙΣ, που θα αποτελούνται όχι από ανακυκλώσεις φθαρμένων υλικών αλλά από
άφθαρτα νέα πρόσωπα. Τα οποία θα ανασυγκροτήσουν με ριζοσπαστικό τρόπο το
ελληνικό κράτος εξ υπαρχής σε νέα, βιώσιμη, παραγωγική και υγιή βάση,
εξαφανίζοντας τα ελλείμματα και απαλλάσσοντας την ελληνική κοινωνία από τον βρόγχο
του δανεισμού, της εξοντωτικής φορολογίας και των αντισυνταγματικών κεφαλικών φόρων. Και θα διαμορφώσουν ένα νέο
πολιτικό σύστημα, που θα εξαλείψει την διαφθορά, την διαπλοκή και τα ολιγαρχικά
προνόμια των πολιτικών, και θα εγκαθιδρύσει πραγματικούς δημοκρατικούς θεσμούς,
που θα ξαναδώσουν στον ελληνικό λαό την αξιοπρέπειάς του. Τέτοιες πραγματικά
νέες δυνάμεις, εναλλακτικοί πόλοι εξουσίας με σοβαρή στελέχωση, πανελλήνια
εμβέλεια και ρεαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ.
Η μόνη υπηρεσία που έχουν να προσφέρουν οι επικείμενες εκλογές είναι να
επισπεύσουν την οριστική και αμετάκλητη κατάρρευση του σάπιου πολιτικού
συστήματος της μεταπολίτευσης, ώστε από το κενό που θα προκύψει να αναδειχθούν
νέα πολιτικά σχήματα από άφθαρτους, ηθικά απρόσβλητους και ικανούς πολίτες, που
θα είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν την ζητούμενη εδώ και πολύ καιρό μετάβαση
της Ελλάδας στον Εικοστό Πρώτο Αιώνα.
*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών
Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.