Παρακολουθώντας τις τρέχουσες εξελίξεις, μόνο αρνητικά μπορούμε να ξεχωρίσουμε. Δεν είμαστε μεταξύ αυτών που έχαψαν τα επικοινωνιακά κόλπα του Χριστόφια και του Ταλάτ, και των στρατηγών της Άγκυρας, οι οποίοι επιθυμούν διακαώς, το κάθε μέρος για τους δικούς του λόγους, να δείξουν πόσο δυνατός είναι ο νέος αέρας που φύσηξε στο Κυπριακό. Μας καταλαμβάνει η θλίψη και η ανησυχία, όταν βλέπουμε τα τραγελαφικά που συμβαίνουν στις μέρες μας.
Τι να πρωτοαναφέρουμε; Την ευτυχία στα πρόσωπα των ταγών μας, για το επικείμενο νέο δούλεμα που θα μας κάνουν οι Τούρκοι, στα πλαίσια του ‘νέου θετικού κλίματος στο Κυπριακό’; Τα θερμά φιλιά που αντάλλαξαν η δήμαρχος της Λευκωσίας, με τον ψευδοδήμαρχο, στο ‘γεύμα εργασίας’ που είχαν (εργαζόμενοι σκληρά για τις σχέσεις καλής γειτονίας, κάτω από το άγρυπνο μάτι του κατοχικού στρατού); Τους πανηγυρισμούς αφελών, για το ότι ‘έπεσε το τοίχος της τελευταίας χωρισμένης πρωτεύουσας της Ευρώπης’ (ξεχνώντας την κατοχή, ορεγόμενοι ίσως φθηνά ψώνια, στην άλλη πλευρά του κατεδαφισμένου οδοφράγματος); Τι άλλωστε να πούμε, για τους θλιβερούς καταστηματάρχες, που χάρηκαν για τη διάνοιξη, μόνο και μόνο για το αυξημένο πελατολόγιο που θα έχουν;
Έρχονται δύσκολες μέρες για την Κύπρο, σαν κι αυτές που περάσαμε το 2004, όπου η βιωσιμότητα του Ελληνισμού της Κύπρου, κρεμόταν από την έκβαση του δημοψηφίσματος. Τελικά δεν δούλεψε η παγίδα που στήθηκε τότε, παρόλο που ήταν αριστοτεχνικά σχεδιασμένη. Όμως, δεν μπορούμε να πούμε ότι η όλη προσπάθεια ήταν χωρίς αποτέλεσμα. Το σχέδιο λύσης, που αποσκοπούσε στην διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και στη δημιουργία ενός ‘συνταγματικού πειραματόζωου’, από το οποίο θα εξαρτιόταν το μέλλον μας, δεν έφυγε ποτέ από το προσκήνιο. Παρά δηλαδή, τη φιλολογία που αναπτύχθηκε για το αν το σχέδιο Ανάν, είναι ή όχι στο τραπέζι, η ουσία παραμένει, ως είχε: Οι ηγέτες μας, επιμένουν στην αναζήτηση λύσης, που θα έχει ως βάση την ίδια καταστροφική λύση, αυτή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Προσαρμόζονται με τα δεδομένα της εισβολής, είναι πρόθυμοι να δεχθούν τη νομιμοποίησή τους, έχοντας το θράσος να παρουσιάζουν τον ενδοτισμό, και την υποχωρητικότητά τους, ως πατριωτισμό.
Θα προτιμούσαμε να μην πνέει ο νέος άνεμος που έφερε η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία. Θα νιώθαμε πιο ασφαλείς, αν στην προεδρία βρισκόταν ένας πρόεδρος, που χειριζόταν το Κυπριακό με ρεαλισμό, και προσήλωση σε αρχές (με στόχο την απελευθέρωση της Κύπρου, και όχι την ψευδεπίγραφη ‘επανένωση’). Αντί αυτού, ο νέος πρόεδρος επιμένει να επενδύει στη καλή θέληση των τουρκοκυπρίων και του Ταλάτ, για να εξεύρει λύση του Κυπριακού, με βάση τα δεδομένα της εισβολής (λύση Δ.Δ.Ο.) Πιστεύει σε χίμαιρες, όπως στην πολιτική της ‘ανθρωπιάς’, και των ‘καφέδων της ειρήνης’. Μόνο που αυτά, δεν έχουν πέραση στην αρένα της πολιτικής και των εθνικών συμφερόντων (θα το διαπιστώσει σύντομα αυτό, αλλά η Κύπρος εν τω μεταξύ θα έχει πληρώσει το κόστος).
Θα πρέπει οπωσδήποτε να διερωτηθούμε για κάποια πράγματα: Τι κάνουμε από την ημέρα που ενταχθήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Εκμεταλλευόμαστε την ένταξή, προς όφελός μας; Υπερασπιζόμαστε με σθένος τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας; Ή δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τις όποιες Ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, άσχετα αν αυτές, (όπως αυτές που δίνουν οδηγίες, για την ενίσχυση των ‘απομονωμένων τουρκοκυπρίων’), συνιστούν πισώπλατες μαχαιριές στο σώμα της Κύπρου. Αν δεν μπορούμε τώρα, ως ευρωπαίοι εταίροι, να ασκήσουμε πίεση προς την σωστή κατεύθυνση, τότε γιατί επιδιώξαμε να ενταχθούμε στην Ε.Ε.; Η κυβέρνηση, θα πρέπει να δώσει την απαιτούμενη βαρύτητα στην διεθνοποίηση των ορθών παραμέτρων του Κυπριακού. Η επανατοποθέτηση του Κυπριακού είναι επιβεβλημένη όσο ποτέ. Αλλιώς, ‘με τον νέο αέρα που φύσηξε’, θα εμπεδωθεί διεθνώς, ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο οντότητες οι οποίες θα πρέπει να βοηθηθούν να επανενωθούν, με τη διάνοιξη κι άλλων οδοφραγμάτων. Χωρίς καν να εξετάζεται θέμα άρσης της τουρκικής κατοχής.
Παρακαλώ όπως συμπεριλάβετε το πιο πάνω άρθρο στην εφημερίδα σας. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος (4.4.2008)
.