Στα πρόθυρα του εμφύλιου πολέμου βρίσκεται πλέον το Ιράν. Ο Αχμαντινετζάντ σάρωσε στις προεδρικές εκλογές τον υποψήφιο της πλουτοκρατικής, φιλοαμερικανικής πτέρυγας του ιρανικού κατεστημένου παίρνοντας σχεδόν τα δύο τρίτα των ψήφων από τον πρώτο γύρo.Η έκταση της νίκης του κατάφερε βαρύ πλήγμα στο οργανωμένο εκ των προτέρων σχέδιο «βελούδινου» πραξικοπήματος υπό την ηγεσία του ζάπλουτου, πρώην προέδρου του Ιράν Χασεμί Ραφσανζανί, ο οποίος είναι και ο άνθρωπος που τη δεκαετία του 80 ήρθε σε συμβιβασμό με την κυβέρνηση του Ρίγκαν και χορηγούσε όπλα στους «κόντρας», τους μισθοφόρους της CIA που διεξήγαν πόλεμο για την ανατροπή του αριστερού καθεστώτος των Σαντινίστας στη Νικαράγουα.
Ο Ραφσανζανί, ο οποίος εκφράζει το πιο αντιδραστικό τμήμα του αστικού και θρησκευτικού κατεστημένου του ισλαμικού ιρανικού καθεστώτος, δεν εγκατέλειψε όμως το σχέδιό του, παρά τη συντριπτική εκλογική ήττα.
Ισχυριζόμενος ότι δήθεν έλαβε χώρα νοθεία, επιχειρεί παρά την ήττα του στις κάλπες να πάρει διά της βίας την εξουσία, κινητοποιώντας τους οπαδούς του αποτυχόντος υποψηφίου Μιρ Χουσεϊν Μουσαβί, ο οποίος είναι πλέον ανδρείκελο του Ραφσανζανί, παρά το προ εικοσαετίας πολιτικό παρελθόν του.
Η επιθετικότητα και η αποφασιστικότητα του Ραφσανζανί και των κύκλων που εκπροσωπεί να διεκδικήσουν την εξουσία διά της βίας, ανοίγει ένα βαθύτατο ρήγμα στους κόλπους του ισλαμικού ιρανικού καθεστώτος, το οποίο δεν αποκλείεται τελικά να οδηγήσει στην πλήρη μετάλλαξη ή ακόμη και στην πτώση εκ των ένδον του καθεστώτος αυτού.
Το κοινωνικό και πολιτικό ρήγμα προϋπήρχε φυσικά των εκλογών. Η σύγκρουση όμως που υπέβοσκε προσέλαβε τώρα δραματικές διαστάσεις, μετά την απόφαση του Ραφσανζανί και των περί αυτόν να επιχειρήσουν την πραξικοπηματική ανατροπή του Αχμαντινετζάντ και της πολιτικής υπέρ των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων που εκφράζει αυτός σε κοινωνικό επίπεδο, όπως και της πολιτικής εθνικής ανεξαρτησίας και άρνησης υποταγής στις ΗΠΑ που εκφράζει στον διεθνή χώρο.
Η κατάσταση στο Ιράν μοιάζει πλέον με την κατάσταση στη Σοβιετική Ενωση λίγο πριν από την κατάρρευσή της. Μόνο που σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ενωση όπου ο εκφυλισμός της ηγεσίας και του συστήματος ήταν πλήρης, στο Ιράν του 2009 υπάρχουν ακόμη εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που αντιστέκονται, τις οποίες πολιτικά εκπροσωπεί ο Αχμαντινετζάντ.
Το γεγονός ότι οι δυνάμεις αυτές έχουν ακόμη την ισχυρή λαϊκή πλειοψηφία, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές, κατά κανένα τρόπο δεν προεξοφλεί την έκβαση της μαινόμενης σύγκρουσης υπέρ των δυνάμεων της αντίστασης.
Οι λαϊκές μάζες μπορούν εύκολα να αδρανοποιηθούν και να χειραγωγηθούν, αν οι πραξικοπηματίες του Ραφσανζανί πετύχουν να προκαλέσουν ανατροπή των συσχετισμών μέσα στους κόλπους της ηγεσίας του καθεστώτος και αρπάξουν τους μοχλούς άσκησης της εξουσίας. Η αναμέτρηση είναι ανελέητη.
Οι Αμερικανοί χειρίζονται άριστα το θέμα. Τηρούν στάση απόστασης από τα γεγονότα για να μην «κάψουν» τον Ραφσανζανί και τις φιλοαμερικανικές δυνάμεις, τη νίκη των οποίων φυσικά επιθυμούν διακαώς. Ο Ομπάμα και η νέα κυβέρνηση της Ουάσιγκτον γνωρίζουν ότι το Ιράν είναι μια χώρα όπου η αλλαγή καθεστώτος είναι αδύνατον να επιβληθεί απέξω. Μπορεί να προκύψει αποκλειστικά και μόνο μέσα από εσωτερικές διαδικασίες και συγκρούσεις στο Ιράν, ακριβώς όπως αυτές που σημειώνονται αυτή τη στιγμή.
Ο προπαγανδιστικός χειρισμός του ιρανικού θέματος στην Ευρώπη και στη Δύση γενικότερα έχει ανατεθεί αυτή τη φορά στους Βρετανούς, οι οποίοι λειτουργούν ως ο κύριος φορέας προβολής του στρατοπέδου του Ραφσανζανί και υπονόμευσης εκείνου του Αχμαντινετζάντ, όπως είναι φυσιολογικό.
ΤΡΑΓΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ
Κατάρρευση ή εμφύλιος;
Η έναρξη της απόπειρας πραξικοπηματικής κατάληψης της εξουσίας εκ μέρους του Ραφσανζανί θέτει αντικειμενικά το Ιράν ενώπιον δύο τραγικών επιλογών. Η πρώτη είναι η αντιμετώπιση με τα όπλα των επίδοξων πραξικοπηματιών, πράγμα που σημαίνει αιματοκύλισμα, ενδεχομένως εμφύλια σύρραξη και επιβίωση του καθεστώτος με πιο ριζοσπαστικοποιημένη πολιτική. Η δεύτερη είναι συμβιβασμός με τους πραξικοπηματίες, πράγμα το οποίο θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια όχι απλώς στην ανατροπή του Αχμαντινετζάντ, αλλά στην τελική κατάρρευση του ισλαμικού καθεστώτος και την εκ νέου υποταγή του Ιράν στις ΗΠΑ, εξέλιξη την οποία ευνοούν και οι διεθνείς συσχετισμοί. Το Ιράν βαδίζει προς τον Γολγοθά του.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&tag=8397&pubid=4142864
.