Ο Μπρέιντι Κίσλιγκ είναι πρώην Αμερικανός διπλωμάτης, που εργάστηκε μάλιστα και στην Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα για αρκετά χρόνια. Διαχώρισε τη θέση του στον πόλεμο κατά του Ιράκ (προς τιμήν του γιατί δεν είναι εύκολο πράγμα να το κάνεις αυτό όντας εν ενεργεία διπλωμάτης). Βρέθηκε καλεσμένος του Παύλου Τσίμα τη βραδυά που ο Ομπάμα κέρδιζε το στοίχημα με την Ιστορία και αναδεικνυόταν Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Η τοποθέτησή του εκεί αποκάλυψε με τον πιο περίτρανο τρόπο το μεγαλύτερο πρόβλημα των Ελλήνων πολιτικών, και γενικότερα της Ελληνικής “διανόησης”, δηλαδή: το κόμπλεξ του κατωτέρου, τη μειονεξία, τον επαρχιωτισμό, τον μεταπρατισμό, την υποτέλεια κοκ, όπως θέλετε πείτε το. Ένα μόνιμο χαμογελάκι μόνο για να “φανούμε καλά παιδιά”.
Μίλησε ο πρώην διπλωμάτης στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και ανέφερε τη γειτονική μας χώρα, με ελαφρύ μειδίαμα πριν την αναφορά του, ως “Μακεδονία”, και προσέθεσε μετά από λίγα δευτερόλεπτα τη λέξη “τα Σκόπια” (με τον τόνο της φωνής του να υποδηλώνει παρένθεση). Ταυτόχρονα, άλλαξε θέμα και αντί να μιλάει για τη σχέση νέας Αμερικανικής ηγεσίας και διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, μίλησε για τα Σκόπια και μόνο, λέγοντας ότι είναι απλώς ένα “εσωτερικό πρόβλημα της Ελλάδος” (το ζήτημα της ονομασίας).
Και ασφαλώς από τους παρόντες (Τσίμας, Κανέλλη, Ανδριανόπουλος, Λοβέρδος, Νικολακόπουλος) ΟΥΔΕΙΣ τον διόρθωσε, ΟΥΔΕΙΣ παρατήρησε την αναφορά του (υποτίθεται είναι και Φιλέλληνας…), ΟΥΔΕΙΣ το σχολίασε, και ΟΥΔΕΙΣ φάνηκε όχι να ενοχλείται, αλλά ούτε να καταγράφει (με το ύφος του) το “ατόπημα” του Αμερικανού, ο οποίος γνώριζε άριστα το θέμα αλλά και ποιους είχε δίπλα και απέναντί του (το τηλεοπτικό κοινό).
Μάλιστα. Και αναρωτιόμασταν όλοι εμείς τόσα χρόνια γιατί από το 1992 και μετά, “ακόμα κανείς δε μας καταλαβαίνει στο εξωτερικό”. Αφού οι πολιτικοί μας και γενικότερα η διανόηση αισθάνονται αμήχανα στο θέμα αυτό, ντρέπονται να το θέσουν, φοβούνται να εκφραστούν. Ακόμα και στις ιδανικότερες συνθήκες, ακόμα και σε πιο φιλικό περιβάλλον δεν τολμούν ούτε καν για τα προσχήματα να κάνουν μία απλή παρατήρηση, για τα μάτια του κόσμου βρε αδερφέ, είναι προφανές λοιπόν ότι με βαριά καρδιά (και για λαϊκιστικούς λόγους) το θέτουν καμιά φορά δημοσίως.
Η απόσταση ιντελλιτζέντσιας- λαού είναι τεράστια και ολοένα και διευρύνεται.