Το βραβείο Νομπέλ Ειρήνης

«Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2012. Με τη σημαντική αυτή διάκριση ανταμείβεται για την εξηκονταετή συμβολή της στην ειρήνη και συμφιλίωση των λαών, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα» (12.10.1912).

Είναι απόσπασμα από ανακοίνωση στο διαδίκτυο της Ευρωπαϊκής επιτροπής, ανακοίνωση μέσω της οποίας η ΕΕ αυτοεγκωμιάζεται! Ίσως κάποιος σκεφθεί: Αν πρέπει να επιρριφθεί μομφή σε κάποιους, αυτοί είναι οι της επιτροπής απονομής του βραβείου και όχι οι παραλήπτες αυτού. Ας εξετάσουμε τα πράγματα διεξοδικότερα.

 

Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης είναι ένα από τα πέντε βραβεία Νόμπελ, που θεσπίστηκε από το Σουηδό βιομήχανο και εφευρέτη Άλφρεντ Νόμπελ. Με βάση τη διαθήκη του Νόμπελ το βραβείο αυτό πρέπει να δίνεται «στο πρόσωπο που είχε τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των εθνών, στην κατάργηση ή τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών». Το Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται σε ετήσια βάση στο Όσλο, πρωτεύουσα της Νορβηγίας. Τα μέλη της επιτροπής κρίσεως διορίζονται από το νορβηγικό κοινοβούλιο. Η πρώτη απονομή στον Ερρίκο Ντυνάν, ιδρυτή του «Ερυθρού Σταυρού», υπήρξε άκρως επιτυχής.

 

Η Νορβηγία είναι χώρα, η οποία δια του κοινοβουλίου της αποφάσισε την ένταξή της στο ΝΑΤΟ (1949), τη συντήρηση στρατευμάτων της συμμαχίας στο έδαφος της, τη διάθεση λιμανιών και χωρικών υδάτων στα βαλλιστικά υποβρύχια των ΗΠΑ (1983). Ποια η σχέση της Νορβηγίας με την ΕΕ; Τόσο το 1973 όσο και το 1995 παρά την υπογραφή των αντίστοιχων Συνθηκών προσχώρησης, δεν κατάφεραν οι τότε κυβερνήσεις να τις επικυρώσουν λόγω αρνητικών δημοψηφισμάτων. Η προσφυγή σε δημοψήφισμα μαρτυρεί το επίπεδο δημοκρατίας μιας χώρας και στην περίπτωση της Νορβηγίας αυτό δείχνει να είναι πολύ υψηλό. Δεν είναι όμως και το ιδανικό. Για την ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν διεξήχθη δημοψήφισμα. Δεν διεξήχθησαν επίσης δημοψηφίσματα για τη συμμετοχή στρατευμάτων της χώρας στους πολέμους του ΝΑΤΟ στη Σερβία και στο Αφγανιστάν. Ας μη φανταστούμε όμως ότι οι αντιρρήσεις που εξέφρασε ο νορβηγικός λαός στα δύο δημοψηφίσματα για την ένταξη στην ΕΕ οφείλονται στο ισχυρό κομμουνιστικό-«αντιευρωπαϊκό» κίνημα της χώρας. Ο νορβηγικός λαός, που έδειξε ηρωικό φρόνημα κατά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο και υπέστη πολλές θυσίες λόγω της αντίστασής του στις δυνάμεις του «Άξονα», δεν υιοθέτησε τη ρήξη που χαρακτήρισε σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο τους λαούς της Νότιας Ευρώπης. Αγωνίζεται όμως να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Αυτό το γνωρίζουν οι κυβερνήσεις του, οι υποταγμένες ασφαλώς, όπως και όλες οι άλλες στα ισχυρά υπερεθνικά κέντρα εξουσίας. Γι’ αυτό και προς το παρόν αποφεύγουν να τον προκαλέσουν κατά το ανάλογο της πρόκλησης των λαών του Νότου από τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών. Όταν η πρόκληση καταστεί πολύ ισχυρή, τότε κάποιοι λαοί αντιδρούν απρόβλεπτα για τους παγκόσμιους διαφεντευτές της εξουσίας. Αυτό συνέβη πρόσφατα στην Ισλανδία, στην οποία ο λαός κατήγαγε θριαμβευτική νίκη κατά των διεθνών τοκογλύφων και των εντοπίων πολιτικών, πρακτόρων των συμφερόντων εκείνων.

 

Η Νορβηγία είναι από τις λίγες χώρες που δεν πέρασε τη θηλιά του εξωτερικού δανεισμού στον λαιμό της! Πονοκέφαλο για την κυβέρνηση αποτελεί το πλεόνασμα. Κατά το παρελθόν θέρος απασχόλησε τη νορβηγική Βουλή, αν θα έπρεπε να χαριστεί το υπόλοιπο του φόρου, ως τη λήξη του έτους, στους πολίτες ή να διατεθεί το πλεόνασμα ως ανθρωπιστική βοήθεια σε φτωχή χώρα. Λόγω αδυναμίας του κοινοβουλίου να αποφασίσει, το θέμα παραπέμφθηκε στον νορβηγικό λαό, ο οποίος με ποσοστό 72% αποφάνθηκε να διατεθεί το πλεόνασμα ως ανθρωπιστική βοήθεια. Και αυτή αποφασίστηκε να δοθεί στο Βιετνάμ! (Μάλιστα Έλληνες, άρχοντες και αρχόμενοι).

 

Η Νορβηγία είναι χώρα που προκαλεί τα διεθνή κέντρα εξουσίας. Αφού οι προσπάθειες να υποταχθεί στην ΕΕ απέτυχαν, πρέπει το κύρος της να εξανεμίζεται με τις άστοχες αποφάσεις της επιτροπής απονομής του βραβείου Νόμπελ ειρήνης. Και δεν υπήρξαν αυτές λίγες. Σημειώνουμε κατ’ αρχήν ότι οι πλείστοι από τους τιμηθέντες ανήκουν σε χώρες της Δύσης, υπεύθυνες για την αθλιότητα στον πλανήτη μας, και μάλιστα είναι και πολιτικοί. Κάποιοι μη πολιτικοί είναι παντελώς άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Αναφέρουμε κάποιους βραβευθέντες: Χένρυ Κίσινγκερ (!!!) (1973), Μοχάμεντ Σαντάτ και Μεναχέμ Μπέγκιν (1978) (ο ξεπουλητής του λαού του και το γεράκι), Λεχ Βαλέσα (1983) (εμφανώς πολιτικοί οι λόγοι), Eιρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ (1988) (να γελάσουμε ή να κλάψουμε;), Τενζίν Γκιάτσο, ο 14ος Δαλάι Λάμα (1989) (σαφώς πολιτική η απόφαση. Σήμερα το διεθνές κεφάλαιο εγκωμιάζει το ωμό κινεζικό καθεστώς!), Μιχαήλ Γκορμπατσώφ (1990) (ευτυχώς δεν συνέχισαν με τον Γιέλτσιν!), Γιασέρ Αραφάτ, Σιμόν Πέρες, Γιτζάκ Ράμπιν (1994) (τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα στη λωρίδα της Γάζας!), Ηνωμένα Έθνη – Κόφι Ανάν (2001) (δεν πρόλαβε να ειρηνεύσει και την Κύπρο! Το δημοψήφισμα χάλασε το σχέδιο!), Τζίμυ Κάρτερ (2002) (ουδέν σχόλιο), Διακυβερνητική επιτροπή για την κλιματική αλλαγή – Αλ Γκορ (2007) (εμπορεύτηκε πολύ καλά την υποκριτική ευαισθησία του!), Μάρτι Αχτισάαρι (2008) (το 1999 είχε ισοπεδωθεί από το ΝΑΤΟ η Σερβία. Είχε βάλει και αυτός το χέρι του!), Μπαράκ Ομπάμα (2009) (ουδέν σχόλιο!).

 

Ο νορβηγικός λαός δεν ευθύνεται για τις προγραμματισμένες αυτές αστοχίες. Η στάση του όμως γενικά είναι ενοχλητική για τους παγκόσμιους εξουσιαστές. Η αποσταθεροποίηση είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούν για να αναγκάσουν έναν λαό να υποκύψει. Και δεν είναι άσχετο με την επιδίωξη αυτή το φονικό που έσπειρε ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ σε κατασκήνωση νέων τον Ιούλιο του 2011 με 77 θύματα. Ο διεθνής τύπος πρόβαλε τον οπωσδήποτε ψυχικά διαταραγμένο εκτελεστή ως κλασικό ναζιστή και ρατσιστή. Όμως σε βιβλίο του αυτός εκφράζει συμπάθεια προς τον σιωνισμό, τον οποίο προβάλλει ως πρότυπο, και καταφέρεται κατά του Χίτλερ. Στην κατασκήνωση οι νέοι του σοσιαλιστικού κόμματος μεταξύ άλλων κατήγγειλαν την πολιτική του Ισραήλ, όπως κάνουν κατά καιρούς κάποιοι αξιοπρεπείς Σκανδιναβοί. Μήπως λοιπόν…

 

Όσο για την τιμημένη Ευρωπαϊκή Ένωση, που κοντέψαμε να λησμονήσουμε, ο αναγνώστης ας αναρωτηθεί αν πληροί κάποιον από τους όρους που έθεσε στη διαθήκη του ο Άλφρεντ Νόμπελ. Και για πολλά άλλα πρέπει να αναρωτούμαστε.

 

 

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»