«Μην με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο»
Νικ. Καρούζος
«Άης Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία/ βαστάει κόλλα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι/ – Βασίλη μ’ πούθε έρχεσαι και πούθε κατεβαίνεις;/ Από τη μάνα μ’ έρχουμε και στο σχολειό πηγαίνω/ πάω να μάθω γράμματα, να πω την αλφαβήτα…»
Και «ζωγραφίζει» ο θεσπέσιος Παπαδιαμάντης: «Το άσμα τούτο μας φαίνεται θαυμάσιον εν τη αφελεία αυτού. Η έμφυτος φιλομάθεια του Ελληνικού Εθνους, εν μέσω τοσούτων διωγμών και θλίψεων επιζήσασα, μετεχειρίσθη την επί παιδείαν φήμην του ελληνικωτάτου Αγίου, ως προτροπήν προς τους νέους προς την σπουδήν και μάθησιν ούτω δε και μετά πολλούς αιώνας, ο μέγας της Καισαρείας φωστήρ, παρίσταται οιονεί συγγράφων δευτέραν προς νέους παραίνεσιν». (Απαντα, τομ. Ε’ εκδ. Γιοβάνης, σελ. 330).
0 στον υπερθετικό βαθμό Ελληνας, ελληνικότατος Μέγας Βασίλειος, δίδασκε, εν μέσω διωγμών και θλίψεων, τους νέους του αιχμάλωτου Γένους.
Όταν όμως «…λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους, και σκλαβωθήκαμε εις ανθρώπους κακορίζικους όπου ήταν (σ.σ. και είναι) η ακαθαρσία της Ευρώπης» (Μακρυγιάννης), διώξαμε τον άγιο από τις σχολικές αίθουσες και παρουσιάζουμε ενώπιον των παιδιών το παρδαλό ξωτικό της κοκακόλας.
Λοιπόν. Θέλουμε, οραματιζόμαστε μιαν πατρίδα χωρίς τα λέπια της ασημαντοκρατίας, της τιποτολογίας και τιποτοπραξίας, με ταυτότητα, και όχι πολυπολιτισμικό απολειφάδι. Η λύση, αφού ορνιθοειδώς παρακολουθούμε την διαπόμπευσή της και δεν εγειρόμαστε, είναι μία: όσοι Επίσκοποι ή ιερείς ακολουθούν τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των χριστοπρεπών ηθών μας, να οργανώσουν στις ενορίες, στις μητροπόλεις τους «Κρυφά Σχολειά». Τα ονομάζω «Κρυφά» για την ευνόητη παραπομπή στην εποχή που τα κατόρθωσε. Ζούμε σε καθεστώς δουλείας και …εθελοδουλίας.
Και εφ’ όσον τώρα δεν υπάρχουν «Κολοκοτρωναίοι», «ικανοί να την αποβάλουν με σκέτο σαπουνόνερο» (Ελύτης), την ύπουλη αυτή σκλαβιά – λόγω δειλίας και τηλεκχαυνώσεως , η μόνη απαντοχή μας είναι η καθ’ ημάς Παιδεία. Δέκα χρόνια αν διδαχθούν αρκετές χιλιάδες Ελληνάκια «τα γράμματα που διαβάζουνε οι αγράμματοι και αγιάζουνε», (και πάλι ο τροπαιοφόρος νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης), η πατρίδα θα σωθεί. Θα αναστηθεί μια γενιά, που θα ρέει στο αίμα της το ύδωρ το αλλόμενον, τα πνευματικά αντισώματα του Ευαγγελίου, των Πατέρων της Εκκλησίας, των ηρώων, των σοφών της αρχαιότητας. Ο ποιητής, ο λησμονημένος Κάλβος, ο διδάχος που και σήμερα διδάσκει την υπερηφάνεια, μας κανοναρχεί: «Οσοι το χάλκεον χέρι/βαρύ του φόβου αισθάνονται/Ζυγόν δουλείαν ας έχωσι/Θέλει αρετήν και τόλμην/Η ελευθερία» («Εις Σάμον»).
Και ας μου συγχωρεθεί η λεκτική ακροβασία: Εδώ που φτάσαμε θέλει μπόλικη τρέλλα, τρέλλα ρωμαίικη, Κολοκοτρωναίικη.
«Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς. Εμείς αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμε την Επανάσταση», μας ορμηνεύει ο γερο-καπετάνιος.
«Νοικοκυριοί και φρόνιμοι
Δεν ζουν στον Ψηλορείτη
Οι κουζουλοί την κάνανε
Αθάνατη την Κρήτη»,
διαλαλεί και η κρητική λεβεντομαντινάδα.
Μονολογούσε, περίλυπος και καταντροπιασμένος, ο Νικόλαος Ιβανώφ, αρχιστράτηγος των Βουλγάρων στην μάχη του Κιλκίς, μετά την συντριβή του από τους αθάνατους Κιλκισιομάχους: «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφτεί όλα, εκτός από την τρέλλα των Ελλήνων». Και ο άγιος Γέροντας μας, Παϊσιος ο Αγιορείτης: «Για να κάνει κανείς προκοπή, πρέπει να έχει παλαβή φλέβα, με την καλή έννοια. Ανάλογα πώς θα αξιοποιήσει την παλαβή φλέβα θα γίνει ή άγιος ή ήρωας. Αν όμως δεν βοηθηθεί και παρασυρθεί, μπορεί να γίνει εγκληματίας. Ένας που δεν έχει παλαβή φλέβα, δεν μπορεί να γίνει ούτε άγιος ούτε ήρωας. Γι’ αυτό χρειάζεται να πάρει μπρος μέσα μας η μηχανή, να δουλέψει η καρδιά, η παλληκαριά. Η καρδιά πρέπει να παλαβώσει». («Λόγοι Β’», εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον « Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή, 1999, σελ. 214).
Αυτή η τρέλλα δεν είναι το μεθύσι «με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα» της γενιάς του ’40; Αυτή την τρέλλα δεν ζούσαν και οι αετοί της ΕΟΚΑ, που κατεξεφτέλισαν την αγγλοτουρκική κτηνωδία;
Πολύ μας κούρασε η «φρονιμάδα», η «άψογος στάσις» και η «ευγενής» αφωνία των Ποιμεναρχών στις διεφθαρμένες κομματικές συμμορίες, που μας εξανδραποδίζουν. (Εξαιρώ τους χρυσοστομικού ήθους, Ιεράρχες, – Πειραιώς, Μεσολογγίου, Κυθήρων και τινών ελαχίστων ακόμη, που ξεχνώ τα ονόματά τους).
Ο σεβαστός καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, Γ. Κρουσταλάκης, σε μια ομιλία του, το 2000, στην Ράχη Πιερίας, στα θαυμάσια «Πάτρια», ομιλώντας για την «παιδαγωγική των διδαχών του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού», ανέφερε τα εξής σπουδαία: «Θυμάμαι τον άγιο Γέροντα Πορφύριο. Του λέγαμε: «Παππούλη, πώς θα διδάσκουμε στο πανεπιστήμιο; Πρέπει να θεολογούμε; Τι να λέμε; Τι να κάνουμε; Και έλεγε εκείνος: «Κοινωνάτε την Κυριακή; Ε, τότε δεν χρειάζονται λόγια. Μεταφέρετε τον ίδιο τον Χριστό στο αμφιθέατρο, στους μαθητές σας». Είναι κάτι πολύ σημαντικό, που μου φέρνει στο νου αυτήν την μεγάλη φυσιογνωμία της Ορθοδοξίας μας, τον π. Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, που όταν του λέγαμε: «Γέροντα, πώς θα μιλάμε στα παιδιά;» Και έλεγε εκείνος: «Θέλεις να μιλήσεις; Πιάσε από το χέρι τον Αγιο Νεκτάριο και κουβάλα τον μέσα στα θρανία, μέσα στην αίθουσα με τον Άγιο Νεκτάριο να διδάξεις. Διδάσκει εκείνος και ο Χριστός και όχι εσύ τα παιδιά». (Πρακτικά, «ΙΓ’ Πάτρια», σελ. 35, Ράχη Πιερίας).
«Κρυφά Σχολειά» στις ενορίες και με την ευχή της Παναγίας, όσοι πιστοί, όσοι φιλότιμοι δάσκαλοι και καθηγητές να πιάσουμε από το χέρι τον Άγιο Βασίλειο, τον Μέγα, και αυτός θα διδάξει σε δασκάλους ποια είναι η βασιλική οδός της ορθής Παιδείας: «Δει τον προεστώτα του λόγου τύπον προκείσθαι τοις πάσιν παντός καλού, κατορθούντα πρότερον α διδάσκει». Δηλαδή, «εκείνος που διδάσκει, πρέπει να είναι υπόδειγμα κάθε καλού σε όλους και να εφαρμόζει πρώτος αυτός εκείνα που διδάσκει» (Ηθικά, όρος Ο’, ΒΕΠ 53,106).
Θα κλείσω μ’ αυτό που πρέπει να είναι πυξίδα μας, την εποχή τούτη την άστατη, που πολλές φορές το έγραψα: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του Ελληνικού, που πρέπει να στραφεί πίσω».
Και ο νοών νοείτω…
Καλή χρονιά και ευλογημένη….
7 comments
Ελάτε τώρα κ. Νατσιέ, Τροπαιοφόρο τον Ελύτη; Μας πώς τα έχετε ταιριάξει έτσι στο μυαλό σας;! Από την μια τον Μέγα Βασίλειο κι από την άλλη τον Ελύτη;;;
Και πού νομίζετε πως θα σας βγάλει αυτό το ταίριασμα;;;
Θαρρώ κουράζεστε και κέρδος δεν θα έχετε!
“Πολύ μας κούρασε η «φρονιμάδα», η «άψογος στάσις» και η «ευγενής» αφωνία των Ποιμεναρχών στις διεφθαρμένες κομματικές συμμορίες, που μας εξανδραποδίζουν”
Η “τρέλλα” έπρεπε να βγει το 2009-2010 αλλά τότε κανείς δεν μίλησε ούτε ο κλήρος ούτε ο λαός, για την ηγεσία δεν μιλάμε, αυτή ήταν εξανδροποδισμένη πολλά χρόνια τώρα.
Σήμερα όμως η τρέλλα δεν έχει νόημα, οι τραπεζίτες και οι γερμαναράδες μας έχουν φέρει σε κατάσταση ρουα-ματ. Κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν υπάρχει στρατηγικό σχέδιο εξόδου από την κατάσταση που βρισκόμαστε που να έχει έστω και λίγες πιθανότητες επιτυχίας.
Σήμερα η Εκκλησία πρέπει να δείξει φρονημάδα τουλάχιστον για κάποιους μήνες ακόμα. Τα προσωπεία θα πέσουν, μέσα στο 2014 πρακτικά θα ολοκληρωθεί το πρόγραμμα “διάσωσης”. Ή οι γερμανοί θα δείξουν κάποιο “έλεος” ή (το πιθανότερο αφού οι γερμανοι δεν φημίζονται για ελεήμονες) θα χρεωκοπήσουμε και επισήμως αφού ήδη από τώρα δεν υπάρχει ροή χρήματος άρα δεν υπάρχει και οικονομία στη χώρα.
Κοντός ψαλμός λοιπόν, το 2014 σταματάει ο χρόνος. Ας αφήσει η Εκκλησία να έχουν την αποκλειστική ευθύνη αυτοί που διάλεξαν αυτόν τον δρόμο, ας μην τους δώσει το ελάχιστο άλλοθι. Θα είναι τρέλλα… για το 2014 τουλάχιστον…
Ἂν εἶχε μία ἀρετὴ ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ, αὐτὴ δὲν ἦταν ἡ παράφορη τρέλλα, ἀλλὰ ἡ φρόνηση. Ἕνας λόγος ἦταν ἡ ἡλικία του στὸν καιρὸ τοῦ Ἀγῶνα, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἐξέχοντες ὁπλαρχηγοὶ ἦταν οὐσιωδῶς νεώτεροί του. Ἀς σκεφθοῦμε τὶ θὰ ἔγραφε ὁ ἀρθρογράφος ἂν ἔγραφε τὸν καιρὸ πού ὁ Δράμαλης λεηλατοῦσε τὴν Πελοπόννησο ἢ ὅταν ὁ Ἰμπραὴμ τὴν ἐρήμωνε : ὁ δειλός, ἐθελόδουλος, τιποτένιος Κολοκοτρώνης δὲν τολμᾶ νὰ άντιπαραταχθεῖ στοὺς Τούρκους (ἢ στοὺς Ἀραπάδες) ! Ἀδελφοί, ἐγκαταλεῖψτέ τον ! Καί, πράγματι, αὐτὲς οἱ ἀνοησίες ἔπιαναν καὶ τότε τόπο καὶ πολλὲς φορὲς βρέθηκε ὁ Κολοκοτρώνης χωρὶς ἀσκέρι. Ὅμως, καὶ ὅταν ἦλθε ὁ Καποδίστριας, ὁ Κολοκοτρώνης ἀναγνώρισε ὅτι ὁ στρατὸς ἔπρεπε νὰ ὀργανωθεῖ ἀλλιῶς, μὲ φροντιστὲς κοντὰ σὲ κάθε χιλίαρχο, ὥστε νὰ μὴν δηλώνει ὁ χιλίαρχος χιλίους ἄνδρες καὶ νὰ ἔχει διακοσίους, ὅπως τὸν ἡρωϊκὸ καιρό. Καί, ἐπιπλέον, ἀκόμα καὶ ἂν οἱ Βαυαροὶ ἐπεχείρησαν νὰ τὸν καρατομήσουν, ὁ Κολοκοτρώνης τὰ βρῆκε μὲ τὸν Ὄθωνα καὶ σύχναζε στὶς δεξιώσεις του !
Ὅσο γιὰ τὸν στρατηγὸ Ἰβάνωφ, λογικὸ ἦταν νὰ ἀποδώσει τὴν ἧττά του στὶς μάχες τοῦ Κιλκὶς-Λαχανᾶ στὴν ὀρμὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ νὰ ἀποσιωπήσει τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Βούλγαροι στρατιῶτες πολεμοῦσαν μὲ τὸν νοῦ τους στὶς οἰκογένειές τους ποὺ λιμοκτονοῦσαν. Διότι οἱ παράφοροι πατριῶτες Βούλγαροι στρατοκράτες εἶχαν διώξει τοὺς ἐθελοδούλους ἀπὸ τὴν κυβέρνηση καὶ τὸν διεθνῆ οἱκονομικὸ ἔλεγχο ἀπὸ τὴν Βουλγαρία, ὁπότε ἡ χώρα δὲν μποροῦσε νὰ δανεισθεῖ μία, ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα τῶν διεφθαρμένων, τιποτένιων ἐθελοδούλων δανείσθηκε ποσὸ πέντε ἐτησίων προϋπολογισμῶν μέσα σὲ ἕνα ἐξάμηνο ! Γι`αὐτὸ καὶ πῆρε τὴν μερίδα τοῦ λέοντος άπὸ τὴν Μακεδονία, τὴν ὐπόλοιπη Ἤπειρο, τὰ νησιὰ τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου καὶ τὴν Κρήτη. Εἰδικῶς γιὰ τὴν Κρήτη, ὅλη ἡ λεβεντιὰ τῶν ἀγώνων 90 ἐτῶν θὰ εἶχε πάει ἀκόμη μιὰ φορὰ χαμένη χωρὶς τὴν φρόνηση τῶν τιποτένιων καὶ τῶν ἐθελοδούλων.
Ὑπάρχει μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ πατριωτισμοῦ καὶ πατριδοκαπηλείας. Ἀλλοίμονο ἂν στὰ «κρυφὰ σχολειὰ» πιάσουν δουλειὰ οἱ πατριδοκάπηλοι. Ἂν καὶ ὁ λαὸς τοὺς ξέρει πλέον καλά, καὶ ἀδιαφορεῖ πλήρως γιὰ τοὺς εὐγλώττους καὶ πολυγράφους αὐτοὺς ἀερολογοῦντας.
Η Τρέλα του Ρήγα Βελεστινλή και στο παρακάτω άρθρο απο το έργο του “Τα Δίκαια του Ανθρώπου.”
Άρθρον 35. Όταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του. Αν βρίσκονται όμως σε τόπο όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, μέχρι να ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνει ο αριθμός τους, και τότε ν’ αρχίσουν την επιδρομή κατά των τυράννων, ορίζοντες για κάθε δέκα ανθρώπους ένα δέκαρχο, για κάθε πενήντα πεντηκόνταρχο, για κάθε εκατό εκατόνταρχο˙ ο χιλίαρχος να έχει δέκα εκατοντάρχους και ο στρατηγός τρεις χιλίαρχους˙ ο δε αρχιστράτηγος πολλούς στρατηγούς. Τα χρέη των πόλεων, των πολιτειών, των χωρών και των κατά μέρος πολιτών τα οποία χρωστούνε ληφθέντα προ πέντε χρόνων, και σε αυτό το διάστημα πληρωνόταν ο τόκος στους δανειστές, η παρούσα διοίκηση τα αναιρεί, και οι δανειστές δεν έχουν να ζητούν εις το έξης ούτε κεφάλαιο ούτε υπόλοιπα από τους οφειλέτες, ωσάν να εξοφλήθηκαν τα δάνεια τους, γιατί αυτοί διπλασιάζουν τα κεφάλαια τους μες σε πέντε χρόνια.
Η Κολοκοτρωνέικη Τρέλα βρίσκει έκφραση στο παρακάτω απόσπασμα”Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. και “Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους.
Η Τρέλα του Μακρυγιάννη στο παρακάτω απόσπασμα: “Κι’ αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη, παρηγοριώμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ‘μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν, και όταν κάνουν αυτεινη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν…»
Η τρέλα της Αντίστασης στο απόσπασμα του λόγου του Αρη στην Λαμία ” Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ’ όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ’ άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.” και Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Η Τρέλα του Ηλία Ηλιού στον Δημοκρατικό Πατριωτισμό, στην αγαπη για την Πατρίδα και υπακοή στο Σύνταγμα .Προφητικά δε τα Λόγια του Νέστορα της Ελληνικής Πολιτικής Ζωής του Ηγέτη της Ηρεμης Δύναμης της Αριστεράς: «Όπως δεν επαύσαμεν να διακηρύττωμεν ήδη από το καλοκαίρι του 1957, η είσοδός μας εις την Κοινήν Αγοράν αποτελεί δεινήν συμφοράν δια τον τόπον:α) διότι ενταφιάζει οριστικά κάθε ελπίδα εκβιομηχανίσεως και οικονομικής αναπτύξεως της Ελλάδος, η υποτυπώδης βιομηχανία της οποίας αφήνεται απροστάτευτη να σαρωθεί από τον χωρίς φραγμούς και εμπόδια οιασδήποτε φύσεως, ανταγωνισμόν…β) διότι διευκολύνει και καθιστά αναπότρεπτην την υπαγωγήν και των μικροτέρων επιχειρήσεων, που είναι δυνατόν να επιβιώσουν ή και να δημιουργηθούν εις το μέλλον εις την Χώραν μας, κάτω από τον έλεγχον του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, που θα εγκαταστήσει εδώ επιχειρήσεις εξηρτημένας από αυτό και ακόμη θα ολοκληρώσει την ιδιοποίησιν των εθνικών μας πόρων, των πλουτοπαραγωγικών πηγών του ελληνικού εδάφους και υπεδάφους, των μεταλλείων και ορυχείων και την αποξένωσιν του λαού μας από αυτά.γ) διότι καταδικάζει εις εκπατρισμόν, προς αναζήτησιν απασχολήσεως, το ήμισυ τουλάχιστον του πληθυσμού της Χώρας και μάλιστα την ελληνικήν νεολαίαν.δ) διότι καταλύει την κρατικήν και την εθνικήν ανεξαρτησίαν μας και μας εντάσσει, εις θέσιν παρίου, μέσα εις μίαν ένωσιν όπου θα κυριαρχούν οι πλουσιώτατοι και ασυγκρίτως υπερέχοντες ημών εις οικονομικήν ανάπτυξιν δυτικοευρωπαϊκοί λαοί. …ε) διότι, όπως εντός ολίγου θα αποδείξωμεν πλήρως, υπό το πρόσχημα της συνάψεως μιας συμφωνίας οικονομικού περιεχομένου, ο ελληνικός λαός, χωρίς να του εξηγηθεί το πράγμα και χωρίς να ζητηθεί η γνώμη του, οδηγείται εις μίαν πολιτικώς ενοποιημένην κάτω από τους μιλιταριστάς της Μπονν δυτικήν Ευρώπην, που τρέφει πολεμικούς σκοπούς…στ) διότι τέλος, η ενσωμάτωσίς μας εις την Κοινήν Αγοράν πρόκειται να θίξει τόσον εκτεταμένα συμφέροντα ευρυτάτων λαϊκών στρωμάτων, να προκαλέσει τόσην αναστάτωσιν, να δημιουργήσει τόσα θύματα, να εξεγείρει τόσας αντιδράσεις και αγώνας, ώστε η προσπάθεια του κρατικού μηχανισμού να επιβάλει, εναντίον της θελήσεως και της μαχητικής μάλιστα αντιδράσεως της πλειοψηφίας του λαού την πολιτικήν αυτήν, δύσκολα θα ημπορεί να συμβιβασθεί με δημοκρατικάς μεθόδους διακυβερνήσεως και διοικήσεως. Εκ του λόγου δε τούτου δημιουργούνται αντικειμενικαί συνθήκαι που θα αυξήσουν τα υπάρχοντα εμπόδια δια την ικανοποίησιν της υψίστης εθνικής ανάγκης, δια την αποκατάστασιν, δηλ. δημοκρατικών θεσμών και ομαλού πολιτικού βίου εις την Χώραν μας.
Με τις κατάλληλες αναγωγές προκύπτει η Πυξίδα μας η οποία και θα αποτελέσει την ατραπό προς την εκπλήρωση της Ιστορικής Αποστολής του Ελληνισμού. Η κατάλληλη αναγωγή προυποθέτει την χρήση όλων των εργαλείων που παρήγαγε ο Ελληνικός πολιτισμός στην διαχρονική εξέλιξη του
Οποτε τα Κρυφά Σχολειά δεν είναι κάτι άγνωστο για τον τόπο μας μόνο που πρέπει να ακολουθήσουμε την αντεστραμμένη πορεία που παρήγαγε την πολύμορφη, πολυεπίπεδη κρίση
Αὐτὰ πού ἔγραφε ὁ Ρήγας εἶναι καταφανῶς ἀνεδαφικὰ σὲ τὸπο ὅπου ὄχι δέκα, ἀλλὰ οὔτε ἕναν ὀπαδὸ δὲν θὰ βρεῖ ποτὲ ὁ ἑπίδοξος δέκαρχος. Διότι καὶ ὁ κάθε ὀπαδὸς πιστεύει ὅτι ἀξίζει τοὐλάχιστον γιὰ ἀρχιστράτηγος. Γι’ αὐτό, σὰν σημερινὸς πολιτικάντης, ὐπόσχεται καὶ γενικευμένη χρεωκοπία, ἡ ὁποία, βεβαίως, εἶναι ὄχι μόνον ἄσχετη μὲ τά «Δίκαια τοῦ Ἀνθρώπου», ἀλλά καὶ προσβάλλει τὸ δίκαιον τῆς ἰδιοκτησίας. Καὶ παραβλέπουμε τὴν ἀσήμαντη λεπτομέρεια ὅτι τότε τὸ πραγματικὸ ἐπιτόκιο ἦταν 15% καὶ βάλε ἐνῶ σήμερα εἶναι 1,5%, ὁπότε καὶ τὸ ἰδιοτελές κίνητρο εἶναι δέκα φορὲς πιὸ ἀδύνατο.
Τὴν «τρέλλα» Κολοκοτρώνη καὶ Μακρυγιάννη, ἂν ὑπῆρξε ποτέ, θέτει ἐν ἀμφιβόλῳ ἡ ἔμπρακτος μεταστροφή τους, ἅπαξ καὶ κατάφεραν νὰ γίνουν δεκτοὶ ἀπὸ τὸ τότε κατεστημένο.
Πολύ ἐνδιαφέρουσα ἡ περικοπὴ Βελουχιώτη μὲ ἀναφορὲς στοὺς ἐνδόξους ἀρχαίους ἡμῶν προγόνους ἀντάξιες ἐπαρχιακοῦ κομματάρχου, ἀφοῦ βολικώτατα παραβλέπει ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν ἀρχαίων ἡμῶν προγόνων ἔζησαν καὶ πέθαναν δοῦλοι τῶν ὁμοεθνῶν τους. Προφανῶς κάτι τέτοιο εἶχε κατὰ νοῦν καὶ γιὰ τοὺς πλείστους ἀπὸ τὸ ἀκροατήριό του ὀ ρήτωρ.
Οἱ μπαροῦφες τοῦ Ἠλία Ἠλιοῦ εἶναι σαφὲς ὅτι ἐγράφησαν αὐστηρῶς γιὰ λόγους στείρας ἀντιπολιτεύσεως, ἀνταξίας τῶν σημερινῶν «ὄχι σὲ ὅλα». Προφανῶς ὁ ρήτωρ θεωρεῖ ὅτι τὰ «ἐκτεταμένα συμφέροντα τῶν λαϊκῶν στρωμάτων» ἐξυπηρετοῦνται ὅταν μπορεῖ ἡ ἑκάστοτε κυβέρνηση νὰ μειώνει τὶς πραγματικὲς άποδοχές τους μὲ μιὰ μονοκονδυλιά, δηλονότι μὲ τὴν ὑποτίμηση τοῦ ἐθνικοῦ νομίσματος.
Ἂν αὐτὰ τὰ φαιδρὰ καὶ ἀνεδαφικὰ εἶναι τὰ καλύτερα πού μποροῦν νὰ προτείνουν οἱ σημερινοὶ πατριδοκάπηλοι, μποροῦμε νὰ χαροῦμε, διότι ὁ Ἀρμάνδος Δελαπατρίδης ἀπέκτησε, μετὰ ἀπὸ τόσες δεκαετίες, διαδόχους.
Γειά σου δάσκαλε. Εξαιρετικό το κείμενό σου όπως πάντα. Από το στόμα σου και στου θεού τ’αυτί (αν επιτρέπεται). Νοιώθω ότι από τα γραφόμενά σου και από την δική μου εμπειρία ότι το κρυφό σχολείο έχει ήδη αρχίσει. Το πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να πλάσει συνειδήσεις ή ακόμα καλύτερα τις συνειδήσεις που θα κάνουν την ειδοποιό διαφορά θα το δείξει η ιστορία (δυστυχώς το δικό μας πέρασμα είναι πολύ σύντομο και μπορεί να μην δούμε το ποθούμενο). Εύχομαι δύναμη και καλή συνέχεια στο έργο σου.
Ένας διαδικτυακός μαθητής σου.
Αγαπητέ κ. Νατσιέ κάντε τον κόπο και διαβάστε το άρθρο στο οποίο σας παραπέμπει ο παρακάτω σύνδεσμος
http://aktines.blogspot.gr/2014/05/blog-post_3216.html