Τελευταία φορά αριστερά.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου στην Εστία.

Κάθε μέρα που περνάει, αποκαλύπτεται και σε μερικούς ακόμη χιλιάδες ψηφοφόρους το μέγεθος της πολιτικής απάτης του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ωμά και συνειδητά ψεύδη με τα οποία υπέκλεψε τις ψήφους τους. Το τελευταίο προπύργιο αυτοάμυνας αυτών των ανθρώπων, ίσως απλώς για να αποπειραθούν να διατηρήσουν σώας τας φρένας τους, είναι η νεότευκτη καραμέλα «αυτό δεν είναι αριστερά».

Επί τέσσερις δεκαετίες μάθαμε όλοι να λέμε «αριστερά = καλό». Ή το σαφέστερο: «καλό = αριστερά». Είτε μειώνεται ο δημόσιος τομέας, είτε αυξάνονται οι φόροι, και τα δύο είναι «δεξιά». Είτε γίνονται αποκρατικοποιήσεις, είτε το αντίθετο, πχ ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, και τα δύο είναι «δεξιά» διότι είναι «κακά» για την κοινωνία. Ό,τι δε μας αρέσει είναι δεξιό και ό,τι είναι ωραίο, όμορφο και αφηρημένο είναι αριστερό. Διαχρονικό το σύνθημα: «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Το σημαντικό είναι να μην ξεχνά ότι δεν ξεχνά τι σημαίνει. Το τι πράγματι σημαίνει, είναι δευτερεύον. Μέσα στο τσουβάλιασμα αυτό λοιπόν, ο όρος «δεξιός» ήτανε περίπου βρισιά. Σήμαινε τον αντιδημοκράτη, τον άνθρωπο του παρακάτους ή έστω τον υποστηρικτή του παρακράτους. Πρόκειται για συνειδητή ιεροποίηση, εκ του αντιστρόφου, του όρου «αριστερά», στο όνομα της οποίας πολύς κόσμος απέκτησε όνομα, κύρος, καριέρα και περιουσία.

Η ύψιστη υπηρεσία της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι όταν με το καλό αποχαιρετίσει την εξουσία, θα μετατραπεί και η λέξη «αριστερά» σε βρισιά. Θα γίνει συνώνυμη της δημαγωγίας, του τυχοδιωκτισμού, του αμοραλισμού και της ανικανότητας διαχείρισης των κοινών. Δικαίως ή αδίκως, διότι ασφαλώς δεν είναι όλοι οι αριστεροί έτσι. Ούτε όμως οι δεξιοί ήταν όπως τους εννοούσε το περιβόητο σύνθημα. Τότε ίσως γίνει δυνατή η υπέρβαση της πολιτικής ορολογίας.

Τόσα ωμά ψεύδη, που ονομάστηκαν κατ’ ευφημισμόν «αυταπάτες», τόση περιφρόνηση στην κοινή λογική, στους νόμους, στο δίκαιο, και στην εργασία, τόση χυδαιότητα δεν έχει ξανασυναντήσει ο δημόσιος βίος. Πανηγυρίζουν για επιτεύγματα (λιμάνι Πειραιά, Ελληνικό, περιφερειακά αεροδρόμια), τα οποία όταν «κλείδωναν», οι ίδιοι βρισκόταν στον δρόμο εμποδίζοντάς τα, ισχυρίζονται ότι πατάσσουν την τηλεοπτική διαπλοκή με την εγκαθίδρυση ακόμη μεγαλύτερης και απίστευτα κραυγαλέας διαπλοκής, αγνοούν τα ωμά ψεύδη που υποσχέθηκαν και διαβεβαιώνουν ότι «τήρησαν τις υποσχέσεις τους»(!), παραιτούνται από το αίτημα είσπραξης των κερδών των ελληνικών ομολόγων από τις χώρες της ευρωζώνης (6 δις ευρώ = ΕΝΦΙΑ 2.5 ετών), διορίζουν ημετέρους και συγγενείς με μεγαλύτερη θέρμη από τους προηγούμενους.

Και όλα αυτά, όταν έχει προηγηθεί το μεγαλύτερο παραμύθι, το οποίο έχει καταπιεί αμάσητο σύμπασα η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι ψηφοφόροι του: ότι ήταν δυνατόν η Ελλάδα να εκβιάσει την Ευρώπη. 85 δις κόστισε το παραμύθι και θα το πληρώνουμε για τα επόμενα 30 χρόνια. Ο παραμυθάς αγνοείται.

Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνουν τις αριστερές ιδεοληψίες τους στο μεταναστευτικό, στο μέγεθος του δημοσίου τομέα, στη φορολογία, στην παιδεία, στη γλώσσα, στην ιστορία.

Όλοι συμφωνούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε τον ουρανό με τ’ άστρα. Το πιο εξωφρενικό είναι ότι η κριτική που του ασκείται σήμερα εστιάζεται στο ότι δεν μας παρέδωσε τον ουρανό με τ’ άστρα. Όχι ότι τόλμησε να υποσχεθεί το αδύνατο. Δεν τον κατηγορούμε ότι υποσχέθηκε να γυρίσει τη γη ανάποδα. Τον κατηγορούμε επειδή δεν τη γύρισε! Πότε θα ωριμάσουμε;