Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 26 Ιουνίου 2018
Η Βουλγαρία ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την «Δημοκρατία της Μακεδονίας» δηλώνοντας ρητά όμως ότι δεν αναγνωρίζει «μακεδονικό έθνος» ή «μακεδονική γλώσσα». Παρέμεινε έκτοτε σταθερή σ’ αυτήν την της άποψη. Αποδίδω το ότι στέκεται βουβή από τη Συμφωνία των Πρεσπών μέχρι σήμερα στο ότι σέβεται τους διεθνούς της ρόλους. Είναι προεδρεύουσα της ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του 2018, διάστημα στο οποίο ξεκαθάρισε ότι θα χρησιμοποιεί τον όρο πΓΔΜ της διεθνούς αναγνώρισης της ΕΕ και όχι το όνομα της δικής της αναγνώρισης. Σε λίγες ημέρες λήγει η θητεία της και θα δούμε τι σκέπτεται. Για την Βουλγαρία υπάρχουν ορισμένα θετικά, για παράδειγμα δεν έχει αντίρρηση με το «Βόρεια Μακεδονία», ακριβώς διότι σπάει την Μακεδονία σε κομμάτια με ελληνική υπογραφή, και μπαίνει και η Βουλγαρία στο μοίορασμα. Ταυτόχρονα όμως έχει και πολύ μεγάλα αρνητικά, παρόμοια με τα δικά μας, για διαφορετικούς λόγους: εθνότητα, γλώσσα, αλλά και διεθνή σήματα ΜΚ και MKD, παραπέμπουν στην Μακεδονία εξ ολοκλήρου και όχι απλά σε ένας μέρος της.
Η συμφωνία δεν αφήνει αδιάφορη την Σερβία. Εφόσον η πΓΔΜ ονομαστεί «Βόρεια Μακεδονία», ενώ στην πραγματικότητα ακόμα και η «ευρεία Μακεδονία» με βάση όποιον ορισμό θέλουν οι ψευδο-μακεδόνες δεν περιλαμβάνει τις εκτάσεις της βόρειας πΓΔΜ (αλήθεια, πώς θα ονομάζονται αυτές; «βόρεια Βόρεια Μακεδονία»;), οι Σέρβοι δεν είναι ευχαριστημένοι με τον προσδιορισμό του συνόλου της έκτασης των Σκοπίων / πΓΔΜ ως «Βόρεια Μακεδονία», διότι αυτομάτως συμπεριλαμβάνονται και εκτάσεις που παραδοσιακά ανήκαν στην Σερβία ή που τέλος πάντων δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με την Μακεδονία. Όχι ότι έχουν επιθετικές βλέψεις, αλλά παραγράφεται η δική τους Ιστορία εντασσόμενη στην Ιστορία μίας δήθεν «ευρείας Μακεδονίας» μέχρι εκεί.
Ούτε η Αλβανία είναι αδιάφορη για την υπόθεση. Υπάρχουν 4 Αλβανικά κόμματα στα Σκόπια, δύο εκ των οποίων στην κυβέρνηση Ζάεφ με Αλβανό αντιπρόεδρο, ενώ εντός του 2018 η αλβανική κατέστη επίσημη γλώσσα. Αν συγκριθεί αυτή η κατάσταση με το 1991, όταν οι Αλβανοί πολιτικά ήταν ανύπαρκτοι, εύκολα προβλέπει κανείς ότι ακύρωση της συμφωνίας θα οδηγήσει σε αναζήτηση ουδετεροεθνούς ονόματος με δύο διακριτές εθνικές συνιστώσες: «Σλαβομακεδόνων» και «Αλβανών». Ξεχνάμε ότι οι Αλβανοί, όσο δεν θεωρούν τον εαυτό τους Σλάβους, άλλο τόσο δεν τον θεωρούν «Μακεδόνες». Δεν θα τους αρέσει λοιπόν στα διαβατήριά τους να αποκτήσουν εθνικότητα «Μακεδονική / κάτοικοι της Βορείου Μακεδονίας». Θα προτιμούσαν να είναι «Αλβανοί / κάτοικοι …» μίας χώρας με όνομα που δεν θα παράγεται ούτε από τους «Σλαβομακεδόνες», ούτε από τους Αλβανούς.
Συμπέρασμα: Η Ελλάδα χάνει τα πάντα αναγνωρίζοντας εθνότητα «Μακεδόνων», η Βουλγαρία επίσης δυσαρεστημένη με εθνικότητα/γλώσσα/σήματα, η Σερβία δυσαρεστημένη για τις βόρειες περιοχές των Σκοπίων, η Αλβανία δυσαρεστημένη που υποχρεώνονται οι Αλβανοί να ονομάζονοται εθνικά Μακεδόνες. Ένας μόνο ωφελημένος. Ο εθνικισμός των Σκοπίων.
Έτσι, καταρρίπτεται και ένας ακόμη μύθος, ότι δήθεν οι Αμερικάνοι πίεζαν για την συγκεκριμένη λύση. Μέγα λάθος. Οι Αμερικάνοι ίσως πίεζαν για λύση. Για μία λύση. Όχι κατ’ ανάγκην για την συγκεκριμένη, η οποία ήρθε λόγω δικής μας υποχωρητικότητας ή επίμονης άρνησης ότι οι εθνικές ταυτότητες παίζουν ρόλο. Οι Αμερικάνοι δεν θα επέβαλλαν μία λύση που αφήνει τέσσερις γείτονες δυσαρεστημένους και μόνο έναν ευνοημένο.
4 comments
Ανδρέα,
Συγχαρητήρια για το άρθρο. Ειδικά η τελευταία παράγραφος διαλύει την εσφαλμένη εντύπωση για το περιεχόμενο τής πιέσεως των ΗΠΑ, η οποία εικάζω ότι προήλθε από το γεγονός ότι κι αυτές συγκαταλέγονται ανάμεσα στα 146 τόσα κράτη, που έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια με το συνταγματικό των όνομα.
Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για τις όποιες πιέσεις από την ΕΕ. Όπως οι ΗΠΑ θέλουν λύση, μία οποιαδήποτε, για να βάλουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, αποκλείοντας την ρωσική επιρροή στην περιοχή, έτσι και η ΕΕ (πιστεύω ότι) πιέζει για μία λύση, ωσαύτως μια οποιαδήποτε, για να εντάξει το μόρφωμα στους κόλπους της.
ΥΓ 1: Για την ένταξη τόσο των Σκοπίων, όσο και τής Αλβανίας στην ΕΕ, υπάρχουν κάποιες αντιρρήσεις.
ΥΓ 2: Καιρός ν’ ασχοληθούμε και με την Αλβανία, όπου επίσης πηγαίνομε για “συμβιβαστική” λύση.
Οι κρυφοί όροι της συμφωνίας Ελλάδας – Αλβανίας και οι «περιουσίες των Τσάμηδων»
Κοτζιάς: Η Βόρεια Ήπειρος είναι κομμάτι της Αλβανίας σύμφωνα με διεθνείς συνθήκες και δεν πρόκειται να ζητήσουμε αλλαγή συνόρων στην νέα συμφωνία
Ευχαριστώ για το σχόλιο.
Έχω μία αλλεργία όταν διαβάζω για τα «140 κράτη».
Χρησιμοποίησα κι εγώ τον αριθμό, για να απαντήσω στο επιχείρημα. Τον χρησιμοποίησα συμβατικά, για να μην σπαταλήσω χρόνο εστίασης σε άσχετα πράγματα.
Στην πράξη, η μεγαλύτερη λίστα που έχω δει απαριθμούσε περίπου 90 χώρες, μόνο οι μισές από τις οποίες είχαν πραγματικές διπλωματικές σχέσεις με τα Σκόπια, δηλαδή ανταλλαγή διπλωματών κλπ. Άρα ούτε 50. Δεν είναι αυτή η ουσία, αλλά κάποτε να απαντηθούν όλα τα ψεύδη, ακόμα και τα επουσιώδη. Κανείς ποτέ δεν παρέπεμψε σε λίστα 140 ή 146 ή 149 κρατών. Μόνο στον αριθμό.
Αγαπητέ Ανδρέα,
Είναι εντελώς επουσιώδες, γι αυτό δεν ασχολήθηκα ποτέ να βρω τον πραγματικό αριθμό. Αν εμείς δεν τούς αναγνωρίσομε (δεν τελείωσε ακόμη), οι άλλοι δεν μάς ενδιαφέρουν. Θυμάσαι το παράδειγμα Ανατολικής, Δυτικής Γερμανίας, που έχω γράψει παλιότερα.
ΥΓ: Γιατί αποσυνδέομαι αυτομάτως, ενώ έχω τσεκάρει το “remember me”; Για να κάνω αυτό το σχόλιο, χρειάστηκε να συνδεθώ ξανά.
Επί του τεχνικού ερωτήματος στο υστερόγραφο: δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος. Θα το κοιτάξω.