Όταν πριν από λίγες εβδομάδες άκουσα από το βήμα ημερίδας για την πορεία της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων, έναν από τους κύριους ομιλητές να καταγγέλλει με σπαραγμό, τις διπλωματικές υπηρεσίες της Ελλάδας για την ΜΗ αναγνώριση της γενοκτονίας από το κοινοβούλιο της Αρμενίας το 1998 και το 2003, πραγματικά συγκλονίστηκα!
<<Μα είναι ποτέ δυνατόν>> αναρωτήθηκα…
Κι έτσι αποφάσισα να κάνω μια μικρή έρευνα για να διαπιστώσω αν αληθεύει η καταγγελία…
Ξεκίνησα από το Υπουργείο των Εξωτερικών.
Αφού μετά από πολλά τηλεφωνήματα μπόρεσα επιτέλους να μάθω τα ονόματα και τα τηλέφωνα των Ελλήνων Πρέσβεων στο Ερεβάν την επίμαχη περίοδο, δηλαδή το 1998 και το 2003, προσπάθησα να έρθω σε επαφή μαζί τους.
Ξεκίνησα την αναζήτηση του Πρέσβη ο οποίος βρίσκονταν στην Αρμενία το 2003.
Αφού μίλησα δυο φορές με την γραμματέα του στην Αθήνα και της εξήγησα τι ακριβώς έψαχνα, εκείνη μου είπε ότι θα μεταβιβάσει την ερώτηση στον κύριο Πρέσβη…
Ο οποίος και φυσικά μου έδωσε την γνωστή διπλωματική απάντηση που περίμενα: δήλωσε άγνοια για το θέμα και με παρέπεμψε στον σημερινό Πρέσβη της Ελλάδας στην Αρμενία για να μου δώσει κάποια απάντηση…
Μετά μίλησα με το γραφείο του Έλληνα Πρέσβη της Βιέννης, ο οποίος υπηρετούσε ως Πρέσβης στην Αρμενία το 1998.
Προς μεγάλη μου έκπληξη πήρα απάντηση για τα γεγονότα, κάτω όμως από το γνωστό …διπλωματικό κλίμα. Το 1998 το κόμμα της διασποράς ΤΑΣΝΑΚ, έφερε για ψήφισμα στην αρμενική βουλή την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων από τον Κεμάλ. Όμως δεν συμφώνησαν τα υπόλοιπα κόμματα και έτσι η πρόταση …δεν προχώρησε. Παρουσιάστηκε δηλαδή ως ένα ενδοαρμενικό ζήτημα, στο οποίο δεν είχαμε καμία συμμετοχή ως Ελλάδα. Απλά δεν είχε ωριμάσει το θέμα για να προχωρήσει.
Δηλαδή με λίγα λόγια, η ελληνική διπλωματική αποστολή δεν είχε καλλιεργήσει τόσα χρόνια καθόλου το θέμα της αναγνώρισης της Ποντιακής γενοκτονίας από τους Αρμένιους!
Αυτό εισέπραξα εγώ…
Και όχι μόνο δεν το καλλιέργησε, αλλά ποιος μου λέει ότι δεν το ΠΟΛΕΜΗΣΕ και από πάνω λόγω του ξαφνικού έρωτα που μας έπιασε με τους Τούρκους την εποχή εκείνη!
Και αυτά έγιναν σε μια χώρα – την Αρμενία- η οποία έχει υποστεί η ίδια την εθνοκάθαρση και την γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίων ανθρώπων από τους Τούρκους!!!
Δηλαδή σε άλλες χώρες τι κάνει η ελληνική διπλωματία;
Προφανώς ταυτίζεται με το Θύτη!!!
Όμως εγώ το προχώρησα περισσότερο. Απευθύνθηκα στο γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που είχε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας εκείνη την περίοδο.
Μίλησα δυο φορές με κάποια κυρία από το γραφείο τύπου, θέτοντας την ερώτηση για το πώς σχολιάζει την καταγγελία για την παρεμπόδιση της αναγνώρισης της γενοκτονίας από την ελληνική πρεσβεία στο Ερεβάν το 1998 και το 2003 και ακόμα περιμένω απάντηση…
Απευθύνθηκα και στο γραφείο του βουλευτή κυρίου Μπεγλίτη, ο οποίος υπηρετούσε στο υπουργείο των εξωτερικών την επίμαχη περίοδο, θέτοντας την ίδια ερώτηση και ακόμα περιμένω επίσημη απάντηση ….
Προσπάθησα να επικοινωνήσω και με τον Πρέσβη της Αρμενίας στην Αθήνα, για να μου πει και εκείνος αν ξέρει κάτι για το θέμα, όμως κι εκεί τίποτε. Προφανώς δε ήθελε να δημιουργήσει προβλήματα στις σχέσεις του με το Υπουργείο Εξωτερικών.
Σιωπή παντού.
Ένοχη σιωπή…
Αλλά τι να περιμένουν οι Πόντιοι, όταν και οι δυο σημερινοί αρχηγοί των δυο μεγαλύτερων κομμάτων της Ελλάδας, έχουν καταθέσει στεφάνι στο μαυσωλείο του ΧΙΤΛΕΡ των ποντίων Κεμάλ; Έχουν άραγε καμιά αυταπάτη ότι το κράτος έχει αλωθεί; Ότι οι περισσότερο Κεμαλιστές δεν βρίσκονται στην Τουρκία, αλλά στην Ελλάδα;
Αλλά αλήθεια, δεν είναι ύβρις στο αίμα των 353 χιλιάδων νεκρών μας, να βλέπουμε στις οθόνες της τηλεόρασης κάθε χρόνο, τα ποντιόπουλα να ψέλνουν τα κάλαντα με την ποντιακή λύρα και να εύχονται χρόνια πολλά και καλή χρονιά στους τιμητές του σφαγέα των παππούδων τους;
Δεν είναι ύβρις προς τους συγγενείς που δεν γνωρίσαμε, επειδή τα οστά τους είναι κατάσπαρτα στα βουνά, τα ποτάμια και τα παρχαρομύτια της πατρίδας τους;
Όλοι εμείς οι επιβιώσαντες της Γενοκτονίας δεν δικαιούμαστε να αυτοαποκαλούμαστε Πόντιοι, αν δεν αγωνιζόμαστε για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Όπως κάποιοι πραγματικοί Πόντιοι, που αγωνίζονται άδολα, που ετοιμάζουν διεθνή ημερίδα στην Κομοτηνή στις 24 Μαΐου , όπου θα συζητηθεί, σ’ ένα υψηλό επιστημονικό επίπεδο, το τι πρέπει να γίνει τώρα, για να υπάρξουν επιτέλους 2,3, 5, δεκάδες αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας. ΟΛΟΙ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ.
Τους υπόλοιπους, που ταυτίζονται άμεσα ή έμμεσα με τη βαρβαρότητα, τους αφήνουμε στη μοναξιά τους.
Μόνο να γνωρίζουν, ότι οι Πόντιοι δεν ξεχνούν. Και θα πληρώσουν αυτή την πράξη τους. Στις επόμενες εκλογές οι Πόντιοι έχουν το λόγο.
Αναστάσιος Καζαντζίδης
Εκπαιδευτικός-αρθογράφος
Υ.Γ.
Τα ονόματα των πρέσβεων και των υπευθύνων των πολιτικών γραφείων στους οποίους απευθύνθηκα, είναι στη διάθεση όποιου τα ζητήσει.