Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 1 Δεκεμβρίου 2020.
Το βουλγαρικό βέτο για την έναρξη συνομιλιών για την ένταξη των Σκοπίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τον Οκτώβριο του 2019 είχε εκδοθεί πολύ αυστηρό ψήφισμα από το Βουλγαρικό Κοινοβούλιο προς αυτήν την κατεύθυνση. Τον Αύγουστο του 2020 στάλθηκε ένα εξασέλιδο σημείωμα από την κυβέρνηση της Βουλγαρίας προς όλες τις κυβερνήσεις των χωρών μελών της ΕΕ με το ίδιο περιεχόμενο.
Αντιγράφω ορισμένες φράσεις από αυτό το σημείωμα.
«Η διαδικασία διεύρυνσης της ΕΕ δεν πρέπει να νομιμοποιήσει την εθνική και γλωσσική κατασκευή (engineering) που έλαβε χώρα από παρελθόντα αυταρχικά καθεστώτα», ««Μακεδονική γλώσσα» ή εθνότητα δεν υπήρχαν μέχρι τις 2 Αυγούστου 1944», (εδώ συνεχίζει και αναφέρεται ονομαστικά στον Τίτο και τις πράξεις του. Επίσης, αναφέρει: «Τεράστια παρανόηση εγείρεται όταν ο όρος «μακεδονικός» και «αυτός/ή/ό που προέρχεται από τη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονία», χρησιμοποιούνται σε διεθνή φόρα με τρόπο που το ένα να υποκαθιστά το άλλο»
Πέραν αυτών, δίνει και μία σφαλιάρα στους υποστηρικτές της Συμφωνίας των Πρεσπών λέγοντας ότι «Η τρίτη διάσκεψη του ΟΗΕ για την τυποποίηση γεωγραφικών ονομάτων το 1977, δεν είχε κανέναν πολιτικό χαρακτήρα ή αποφάσεις, και δεν παράγει κανένα νομικό αποτέλεσμα ή άλλη δέσμευση που θα οδηγούσε σε οποιαδήποτε αναγνώριση του όρου «μακεδονική γλώσσα».
Αυτό ακριβώς δηλαδή, που έλεγαν οι διαφωνούντες με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ότι αυτό που γράφτηκε εκεί για το 1977, εάν είχε τον ελάχιστο βαθμό αληθείας, θα ήγειρε τις αντιδράσεις των Βουλγάρων το 1977, οι οποίοι ήταν ασφαλώς παρόντες στη διάσκεψη.
Ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας μία ημέρα πριν την χρήση του βέτο από τη Βουλγαρία δήλωσε απογοητευμένος ότι «δυστυχώς δεν μπορέσαμε να κάμψουμε τις βουλγάρικες θέσεις». Αντίστοιχα μεγάλη ήταν και η θλίψη και στην Ελλάδα!
Παρόλο που τα ΜΜΕ των Σκοπίων, όπως και διάφοροι επίσημοι φορείς της χώρας, συνεχίζουν να δηλώνουν το σκέτο «Μακεδονία», αλλά και το επίθετο «μακεδονικός», εν τούτοις τα ελληνικά ΜΜΕ σε ικανό βαθμό υιοθετούν την ονομασία των Πρεσπών, επειδή, λέει «δεσμεύονται».
Καμία δέσμευση! Οι Έλληνες είμαστε οι μόνοι που τους Φράγκους τους λέμε Γάλλους. Οι Ντόυτς μόνο στη χώρα τους λέγονται έτσι. Οι λοιποί τους αποκαλούν είτε Γερμανούς, είτε Αλεμάνους. Εμάς, μας αποκαλούν είτε Γραικούς, είτε Ίωνες. Τους Σουόμι τους λέμε Φινλανδούς και τους Σουίς τους λέμε Ελβετούς. Όλα αυτά, παρά τις επίσημες ονομασίες. Εκεί δεν υπάρχει δέσμευση;
«Μακεδόνες» τους ονομάζει μόνο όποιος το θέλει. Κανένας επειδή υποχρεώνεται. Μακεδόνες είμαστε εμείς.
Η Βουλγαρία λοιπόν ζητάει από την ΕΕ τρία πράγματα.
- Πρώτον να μην γίνει αποδεκτός ο όρος «μακεδονικό έθνος»,
- δεύτερον να μην γίνει αποδεκτός ο όρος «μακεδονική γλώσσα» και
- τρίτον να υπάρξει δημόσια δέσμευση των Σκοπιανών ότι δεν υφίσταται καμία δική της μειονότητα στο έδαφος της Βουλγαρίας. Απλά, σαφή και σεβαστά αιτήματα. Εμείς αποτύχαμε και στα τρία, για να μην πω ότι τα προκαλέσαμε κι όλας αυτά τα προβλήματα.
Η Βουλγαρία διατηρεί το σθένος της να μην κάμπτεται ούτε από εξωτερικές πιέσεις, ούτε από ιδεοληψίες, ούτε από επιδρομή επιχειρημάτων κατευνασμού. Ήδη στο τρίτο αίτημα έχει υποχωρήσει ο Ζάεφ.
Δικαιούμαστε κι εμείς να θέσουμε τα ίδια αιτήματα από τη δική μας πλευρά.
2 comments
“Δικαιούμαστε κι εμείς να θέσουμε τα ίδια αιτήματα από τη δική μας πλευρά”
Εννοείς για το «μακεδονικό έθνος» και την «μακεδονική γλώσσα»; Πώς δικαιούμαστε, αφού εμείς τούς τα αναγνωρίσαμε τόσο στις Πρέσπες, όσο και στην Αθήνα (βουλή); Το κράτος έχει συνέχεια. Άλλωστε, δεν φέραμε αντίρρηση στην είσοδό των στο ΝΑΤΟ με τα ίδια χαρακτηριστικά. Με ποια δικαιολογία αίφνης δεν θα τούς αναγνωρίζομε αυτό που ενυπογράφως τούς έχομε ήδη αναγνωρίσει; Δεν είμαστε στην ίδια θέση με την Βουλγαρία. Άλλο αν βρούμε άλλα “πατήματα”, όπως έχω ξαναγράψει, και τούς βάλλομε βέτο για μη πιστή εφαρμογή των συμπεφωνηθέντων.
Χάσαμε έναν πόλεμο χωρίς μάχη και μάλιστα από υποδεέστερο αντίπαλο. Πρωτοφανές στην παγκόσμιο Ιστορία.
Επαναλαμβάνω ότι λέγοντας τα ίδια και τα ίδια κουράζουμε και κουραζόμαστε. Kαμιά δικαιολογία δεν χρειαζόμαστε για να καταγγείλουμε μία συμφωνία την οποία ο ίδιος ο λαός έχει κρίνει ότι προσβάλλει την ιστορία και την αξιοπρέπεια του και τα συμφέροντά μας στην ευρύτερη περιοχή της Χερσονήσου του Αίμου αλλά και παγκοσμίως.
Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά στην Ελλάδα είναι τοις πάσι γνωστό ότι από κυβέρνηση σε κυβέρνηση δεν υπάρχει καμία συνέχεια. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να ασκήσουμε αφόρητη πίεση προς πάσα κατεύθυνση και ειδικώς προς την παρούσα και επόμενη ελληνική κυβέρνηση να πράξει το αυτονόητο:
1ον) Διενέργεια δημοψηφίσματος όπου ο λαός θα αποφανθεί αν θέλει ή όχι να καταγγελθεί η συμφωνία των Πρεσπών
2ον) Εφ’ όσον ο λαός αποφασίσει την καταγγελία της συμφωνίας η κυβέρνηση θα προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να ενημερώσει πρωτίστως τους σκοπιανούς και κατόπιν την διεθνή κοινότητα ότι η Ελλάδα καταγγέλλει τη συμφωνία των Πρεσπών και πλέον δεν δεσμεύεται από αυτήν.
Με την πρόσφατη ενέργεια της Βουλγαρίας να θέσει βέτο η Ελλάδα τώρα έχει εκτός από το πρόσχημα και τουλάχιστον έναν ισχυρό σύμμαχο στην πίεση που προφανώς θα επακολουθήσει.
Ο αντίπαλος δεν είναι απλώς υποδεέστερος, ουσιαστικά είναι ανύπαρκτος. Ο πόλεμος σαφώς και δεν χάθηκε είναι ηττοπάθεια να το λέμε αυτό. Απλώς χάθηκε μια μάχη, όχι γιατί ο ελληνικός λαός δεν ήθελε να πολεμήσει αλλά γιατί εμπιστεύτηκε μια-δυο προδοτικές κυβερνήσεις να διαχειριστούν αυτό το πολύ σοβαρό εθνικό θέμα.
Ζητείται λοιπόν ηγεσία αξία της Ελληνικής μας ιστορίας και πολιτική βούληση εκ μέρους της Ελληνικής κυβέρνησης και σαφής και έντονη υποστήριξη εκ μέρους του ελληνικού λαού.
Απλά είναι τα πράγματα όταν θέλουμε να τα δούμε έτσι όπως είναι και όχι όπως νομίζουμε. Η συμφωνία των Πρεσπών ΔΕΝ είναι αποδεκτή από την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και πρέπει να καταγγελθεί τώρα που η συγκυρία μας ευνοεί.