Φοβού τους Διαμαντούρους και «Εκσυγχρονισμόν» Φέροντας

του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*

Εκεί που νομίζεις ότι η πολιτική ζωή δεν έχει να σου προσφέρει άλλο ενδιαφέρον πέραν του διλήμματος «Ανάταξη ή Οπισθογύρισμα» καταφέρνουν πάντοτε οι Έλληνες πολιτικοί να σου προσφέρουν κάποιου είδους ενδιαφέρον και μία ευκαιρία για να γράψεις το άρθρο σου.

Κάπως έτσι μόνον μπορεί να αντιμετωπιστεί η πνευματική ανεπάρκεια του Συντηρητικού χώρου να αντιδράσει ευθύς εξ αρχής απέναντι στην υποψηφιότητα Νικηφόρου Διαμαντούρου. Παρεμπιπτόντως, είναι απορίας άξιον εάν υφίσταται ακόμα το «Ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής» και εάν ναι, πού είναι οι παρεμβάσεις του;

Διορισθείς από τον Κώστα Σημίτη ως Συνήγορος του Πολίτη, ο Νικηφόρος Διαμαντούρος αποτελεί έναν από τους κύριους εκφραστές του «εκσυγχρονιστικού ρεύματος» απόγειο του οποίου υπήρξε η περίοδος διακυβέρνησης Σημίτη. Στο ιδεολογικό ρεύμα αυτό εντάσσονται πολλοί επιφανείς του χώρου όπως οι Νίκος Δήμου, Γιάννης Στουρνάρας, Ευάγγελος Βενιζέλος, Αντύπας Καρύπογλου, Άννα Διαμαντοπούλου, Βασίλης Ράπανος, Νίκος Αλιβιζάτος κλπ.

Πυρήνας της «εκσυγχρονιστικής» ιδεολογίας είναι η αντίληψη ότι το Έθνος είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα των Δυτικών Κρατών επέκεινα της περιόδου της Γαλλικής Επανάστασης και όχι κάτι προϋπάρχον. Άρα, για αυτούς το νεολληνικό Έθνος δεν προϋπήρχε της Γαλλικής Επανάστασης. Κατά αυτόν τον τρόπο, το «εκσυγχρονιστικό» ρεύμα προσπάθησε με επίμονο τρόπο να ταυτίσει τον Πατριωτισμό με τον εθνικισμό, τον σωβινισμό και τον ρατσισμό. Πιστεύει δε και στον «φεντεραλισμό», την δημιουργία δηλαδή «ευρωκράτους» χωρίς σύνορα και στην μετατροπή των Εθνών – Κρατών σε νομαρχίες. Στα Εθνικά Ζητήματα, θεωρεί το ρεύμα αυτό εν τη πλειοψηφία του, ότι η διαχείριση των υποθέσεων Οτσαλάν και Ίμια ήταν ορθολογική ενώ η αντισυσπείρωση απέναντι στην παράδοση του ονόματος «Μακεδονία» στους Σκοπιανούς θεωρεί ότι είναι «εθνικιστική». Δεν είναι τυχαίο ότι φερόμενο στέλεχος του «Ποταμιού», ο Συνταγματολόγος Σταύρος Τσακυράκης, προτείνει να καταργηθεί κατά την Συνταγματική Αναθεώρηση από το άρθρο 1, παράγραφος 3, ο όρος «Έθνος»: «Απαλείφεται από την παράγραφο 3 η αναφορά στο «Έθνος», η οποία, χωρίς να προσθέτει τίποτα το ουσιαστικό στη συνταγματική ρύθμιση, είναι ικανή να δημιουργήσει σύγχυση και παρερμηνείες, στο μέτρο που αντιδιαστέλλει (ατυχώς) την εθνική με τη λαϊκή κυριαρχία».

Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσεται και ο άμεμπτος Νικηφόρος Διαμαντούρος. Ως καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης συνέγραψε το πόνημα «Πολιτισμικός Δυϊσμός και Πολιτική Αλλαγή στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Σύμφωνα με αυτό, η Ελλάδα χωρίζεται σε δύο παραδόσεις, την «μεταρρυθμιστική» και την «παρωχημένη». Η «μεταρρυθμιστική» κουλτούρα έχει τις ρίζες της στην Αναγέννηση, την Επιστημονική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό ενώ η «παρωχημένη» κουλτούρα έχει τις ρίζες της στις ιστορικές εμπειρίες του Βυζαντίου, της Ορθοδοξίας, της Οθωμανικης Αυτοκρατορίας και της Τουρκοκρατίας. Λίγο πολύ μέσω αυτού του εγχειριδίου αναπαράγεται μία μανιχαϊστική προσέγγιση (οι «καλοί» και οι «κακοί») σύμφωνα με την οποία, από την μία πλευρά της όχθης στρατοπαιδεύουν οι εμφορούμενοι από βυζαντινά και οθωμανικά κατάλοιπα, οι οπαδοί του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου κλπ, και από την άλλη, οι δυτικοθρεμένοι, οι κοσμοπολίτες, οι τεχνοκράτες οπαδοί του κ. Σημίτη. Οι πρώτοι, οι «κακοί», κρατούν την Ελλάδα στον Μεσαίωνα ενώ οι δεύτεροι, οι «καλοί», πασχίζουν να τραβήξουν το κάρο προς την Ευρώπη.

Βέβαια, εάν είναι έτσι τα πράγματα, θα έπρεπε ο κ. Διαμαντούρος να εξηγήσει για ποιον λόγο στο «Περιοδικό Ερμής, τεύχος 17, Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2006, σ σ. 8 κ.ε.» υποστηρίζει με τέτοια θέρμη την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά αυτόν μία Τουρκία προσηλωμένη στους δημοκρατικούς θεσμούς θα απεδείκνυε ότι το Ισλάμ και η δημοκρατία είναι έννοιες συμβατές. Εάν έτσι είναι τα πράγματα κ. Διαμαντούρε γιατί τότε η κουλτούρα της Ορθοδοξίας που θεωρείτε ότι είναι «παρωχημένη» είναι αδύνατον να συμβαδίσει με την Δύση και την Δημοκρατία; Εδώ ίσως ταιριάζει η περίφημη ρήση του Πρωθυπουργού Ντισραέλι «Οι κοσμοπολίτες αγαπούν όλες τις χώρες του κόσμου εκτός από την δική τους».

Η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει διάφορες τερατογενέσεις. Μία απο αυτές είναι ο «κρυπτόμενος» σοσιαλισμός του «Ποταμιού». Άνθρωποι που ανακάλυψαν την αλά κάρτ ελεύθερη οικονομία ως όχημα για να διαδόσουν τις ιδέες του «τρίτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό». Μην έχετε καμμία αμφιβολία. Άνθρωποι που δεν πιστεύουν στην Εθνική Κοινωνία δεν πιστεύουν και στην Ατομική Ελευθερία. Στο τέλος της σκέψης τους ενυπάρχει ένας παγκοσμιοποιημένος χυλός χωρίς πολιτσμικές διαφοροποιήσεις. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι σύμμαχοί μας.

*Ο Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης είναι Πολιτικός Επιστήμων, Συντονιστής του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών, MSc Cardiff University, Institute of Chartered Shipbrokers.